Baldrick Brothers - De Zwaan in Kapelle - 6 november 2010

Vol van zelfvertrouwen na het optreden in Geersdijk staat De Zwaan op het programma. Deze keer in het café en niet in het zaaltje waar jaarlijks het Zwaanfest wordt gehouden. Als vaste klant, lid van de dartclub en organisator van Zwaanfest was het voor Henne een kleintje om hier een gig te regelen. Ook wel eens leuk om op eigen dorp te spelen. Vooral Henne heeft hier veel vrienden en kennissen die wel zin in een feestje hebben. Een podium is er niet en alles wordt gelijkvloers opgebouwd voor de dartborden achterin. Al vroeg voor onze aftrap is de kroeg al behoorlijk vol met voornamelijk bekenden. De thuiswacht was geregeld dus ook Heleen was erbij. De setlist was een kopie van Geersdijk en ook de uitvoering was vergelijkbaar goed. De entree van de luitjes uut Heersdiek was niet onopgemerkt. Nog voor wij iemand van hen hadden gezien bulderde het vanaf voor in het cafe "Oale veertiene nog een kear!" En wanneer het daar werkt dan werkt het hier vast ook, dus de hele setlist ging ook hier op herhaling. De Zwaan had een zeldzaam drukke avond en we hebben die avond zeker wat nieuwe volgers gewonnen. We hebben ons bandje weer helemaal op de rit. Yes!!!

Note: geplaatst op 8-1-2013.

Baldrick Brothers - Soos De Vaete in Geersdijk - 29 oktober 2010

De soos in Geersdijk heeft patent op een geslaagde avond. Het is er klein, maar redelijk vierkant, zodat je er als band goed staat en met een beetje publiek het al gezellig druk is. Met onze 14 nummers zijn we nog steeds ver van avondvullend, maar daar had de organisatie geen moeite mee. Ik had hier samen met NoPoint een keer eerder gestaan en met onze bekende rockcovers wisten we het publiek goed te vermaken. Het is altijd weer spannend hoe een grotendeels onbekend repertoire valt. Het is deze avond tevens de primeur van onze aangepaste Joline versie die in onze eerdere versie wat erg neutraal klonk. De set viel erug goed in de behoorlijk volle soos. En deze derde uitvoering had het scheepsrecht effect, want we speelden alsof we al jaren samen het podium deelden. Misschien wat zuur voor ons Piek optreden, maar we waren in ieder geval waar we wilden zijn. De nummers vlogen er doorheen en in no-time waren we met Jesus weer aan ons laatste nummer. Daar was het publiek het nog lang niet mee eens en riep massaal om meer. De barman had het aantal nummers uit ons voorafgaand gesprek goed onthouden en schreeuwde over de hoofden van de toeschouwer heen "Alle 14 nog een keer" en dit werd direct door het publiek overgenomen. Er was dan ook geen ontkomen aan om alle 14 nogmaals te spelen. De nummers waren nu blijkbaar bij iedereen bekend want er was geen houden meer aan. Na de tweede keer Jesus was het toch echt gedaan. We zijn weer op volle sterkte en zelfs meer. Na afloop alles weer inpakken en deze keer met Henne en Patricia terug in de auto. Na jaren samen met Izaäk op pad te zijn geweest voelt het goed om in ieder geval weer met een bassist samen te reizen.

Note: bericht geplaatst op 8-1-2013.

Baldrick Brothers - De Piek in Vlissingen – 15 oktober 2010

De interesse van de Piek is gewekt door ons optreden in 't Beest. De Hillbilly Hellcats uit de USA hebben een voorprogramma nodig en de Rock'a'billy vijver is in Zeeland niet erg groot. De combi met country en punk, zoals wij die spelen, is in de provincie zelfs uniek. Mooi dat ze ons de kans geven, zonder ons verder te kennen, ons hier te profileren. Omdat de lichten op een groot podium meestal mooie plaatjes opleveren, besloten we Els te vragen voor wat foto's. Omdat zij bezig was met de afronding van haar foto-opleiding stelde zij voor om vroeg te komen om ook wat foto's vooraf te schieten en ons als schoolproject te gebruiken.

Na de sound check stond in de kleedkamer op de 1ste verdieping de Chinese maaltijd gereed. Het ruime vertrek met in het midden een eiland van tafels met stoelen en achterin een hangbank, heeft een lange Zeeuwse pop historie. En ondanks verbouwingen in het verleden zitten de wanden nog vol met sticker, tekeningen en teksten van muzikanten die hier geweest zijn. De Hellcats komen met de bus bestuurd door hun Belgische manager en blijken uit 1 ouwe rot als zanger/gitartist en twee jonge muzikanten op bas en drums te bestaan. Het trio wekt een sympathieke indruk en tijdens onze set staat de bassist in tuinbroek driekwart van onze nummers mee te zingen. Bij aanvang is het nog stilletjes in de zaal en gaandeweg ons optreden komen er wat Vlissingers binnen. Gelukkig is dit niet ons eerste gig, maar ondanks dat zijn we nog steeds niet helemaal in vorm, binnen onze nieuwe bandformatie. Het publiek is, op de Hellcats bassist na, afwachtend. Niettemin is het een feest om hier te staan. En na ons optreden voelt het als een stelletje rockartiesten op clubtoernee wanneer we languit op de half vergane loungebank de hoogtepunten van driekwartier podiumarbeid bespreken. Ach, er ging wel eens iets mis, maar het is nog maar onze tweede uitvoering na ons bandherstel. Beneden weten de Hillbilly Hellcats een geïmproviseerd nummer over ons uit te voeren wat schijnbaar erg leuk moet zijn geweest. Al is me tot dus nog niet duidelijk geworden wat de strekking van de song is geweest. Misschien maar beter ook. De Hellcats wisten het publiek gelukkig wel op te porren. Ondanks onze lichte euforie was Ellen van de Piek wat minder  enthousiast. Niet met zoveel woorden gezegd, maar toch duidelijk blijkbaar, waren wij haar wat tegen gevallen. Met alle goede bedoelingen opperde ze Jaap een paar zanglessen te nemen wat een nieuwbakken frontman niet direct met zelfvertrouwen overlaad. Gelukkig heeft Jaap zich niet laten leiden door belerende opmerkingen van een zaalbeheerder en heeft zich in de loop van de tijd op eigen kracht op weten te werken tot een zelfverzekerd boegbeeld van onze brotherhood. Zelfvertrouwen schenden is, waarschijnlijk geheel onschuldig, sowieso een specialiteit te noemen wanneer een week na dato een YouTube filmpje van haar hand opduikt met ons, gelukkig met dubbel L, waarin mijn grootste slipper de bewuste avond nog even wordt uitgelicht. “All I Can Do Is Cry” was al niet mijn favoriet, maar na de transponatie sinds de komst van Henne en de misser in het filmpje maakt het de tittel alleen maar schrijnender.

Maar dankzij Els hebben we gelukkig de foto's nog. En wederom een leuke recensie op de 3VOOR12 site de week aansluitend.

Note: bericht geplaatst op 8-1-2013.

Hillbilly Hellcats

Baldrick Brothers - De Klomp in Ovezande - 24 September 2010

Nadat Izaäk definitief had besloten naar Australië te vertrekken werd, met goedvinden van Izaäk, de jacht op een vervanger geopend. Het idee was aanvankelijk om een contrabassist te zoeken. Door de populariteit van de Rock'a'billy de laatste jaren staan er steeds meer bands met zo'n roeiboot op het podium. Maar volledig Rock'a'billy spelen we niet en countrypunk op zo'n sloep spelen wil niet iedereen, dus de wens werd als snel bijgesteld. Tijdens het jaarlijkse Klomppop in Ovezande besloot Koen oud Razor Blade Blues Band collega Henne te vragen. Vanwege zijn muzieksmaak was hij niet direct in mij opgekomen. Ondanks dat hij onze muziek niet kende was hij meteen enthousiast. Na 6 jaar Razor Blade Blues Band zijn we elkaar op en naast het podium blijven volgen en de klik was er dus sowieso al. Henne is geen technisch wonder op de bas, maar met zijn beperking is hij sneller en stakker dan menig ander bassist. Daarnaast heeft hij de gave om een nummer feilloos uit zijn hoofd te spelen en valt er blind op te vertrouwen. Zijn timing is zoals van een punkrocker te verwachten. Waar Izaäk als bluesbassist overal achter de tel hangt, zit Henne er bovenop wat in het begin behoorlijk wennen is, maar na verloop van tijd voor de meeste nummers erg goed blijkt te werken.

Hoewel er tussen mei en september een heel gat ligt waarin Henne de nummers eigen kan maken wordt een groot deel opgeslokt door de vakantieperiode en dan blijken 4 maanden nog best kort. Maar richting ons Klomp optreden als opener van het tweede seizoen van het hernieuwde jongerencentrum in Ovezande, blijkt dit haalbaar en tijdens het optreden blijkt Henne ontspanner dan wij. De gig is nog niet strak maar het knalt er niet minder om op het podium. De opnames vanuit de zaal via onze eigen Zoom recorder zijn echter dermate slecht dat het geen zin heeft om openbaar te maken. Regelmatig wordt mij nog verweten de tape te hebben verduisterd en helemaal ontkennen kan ik dit. Uit de opname blijkt in ieder geval dat mijn Koch in de zaal niet te horen is en het publiek het met een snerpende Fender Champ te moeten doen. Onze set moest strak gepland worden qua tijd i.v.m. de hoofd act Trenchcoat. Die bleek uiteindelijk veel te laat te arriveren en nam vervolgens alle tijd om op te bouwen. De band met blazers en een gitarist met een dikke Gretsh wekte de verwachting een Brian Setzer achtige Rock'a'billy Big Band te zijn. Echter gaf het gezelschap op het toneel de indruk een studenten clubje te zijn waarbij de dikke arctop klonk als een fragiel Western gitaartje. Daarbij Jaap zijn allergie voor trompetters maakte ons oordeel over de band compleet. Onder het publiek hadden wij deze avond een punt gemaakt. Patricia van Henne had vriendin Maike meegenomen waarnaar duidelijk Koen zijn interesse naar uit ging, zoals later ook blijkt. En de week er opvolgend stond op de site van "3 voor 12" een prachtig stukje over onze performance en een duidelijk door Ronald ingegeven omschrijving van ons genre met een paar goeie foto. Leuk voor de PR.

Baldrick Brothers - Wielerkoers 's-Heer Arendskerke - 28 mei 2010

Arendskerke is voor Jaap en Ronald bekend terrein. Beiden hebben hier een verleden en dat resulteert in een flinke ploeg familie en bekenden als publiek. Als ik me niet vergis hadden we dit optreden te danken aan Ronald zijn broer Peter. Met een rad van avontuur in de pauze en een tent zonder podium belooft dit een lekker low budget dorpsfeestje te worden. Omdat de Australië plannen voor Izaäk en Anje serieus zijn geworden is dit de laatste waar Izaäk in mee bast. Voor de sound check weten beide te vertellen dat ze nog voor vertrek zullen trouwen. Het kan snel gaan. Onze plek voor deze avond is links naast een mobiel café buffet. De elektrische aansluiting die we daarmee moeten delen heeft moeite me de inschakelhik van onze nieuwe zanginstallatie wat na een tijdje lijkt te zijn verholpen. Els Swart is door Koen gevraagd om wat foto's te schieten nadat ze van Koen bij Betties Doghouse een schitterende close-up foto wist te maken. De entourage in deze tent maakt het haar niet makkelijk om wat acceptabele foto's te schieten, maar achteraf blijkt ze de sfeer goed vastgelegd te hebben en hopen we dat ze vaker langs komt. Wanneer we aftrappen is de tent aan het vol druppelen met bezwete fietsers en wielerfans wat, buitenom ons eigen publiek, voornamelijk oog heeft voor de uitslagen en elkaars verhalen over de gereden koers. Ondanks dat is de sfeer oké en gaan wij er weer voor de volle 100 procent voor. Dit is op de YouTube filmjes duidelijk terug te zien. Na onze 2 sets met een onderbreking voor de prijsuitreiking met het rad van avontuur, neemt de plaatselijke muzikant en neef van Jaap, Goedegebuure de microfoon over, terwijl wij het merendeel van onze back line opruimen. Onder invloed van drank en adrenaline pakt ook Jaap nog een microfoon en staan de 2 voor een redelijk ongeïnteresseerde half volle tent gouwe ouwes te zingen. Na een paar nummers lijkt het ieder het best om ook de zanginstallatie in te pakken een eind aan de avond te maken.