Op de kop af 9 maanden tussen onze eerste en deze tweede gig in de Ardense kroeg The 90 D6bels. Dat gezellige tentje met een Franse woordgrap in een Engelse tittel gelegen aan de Maas, waar een 60+ huisvrouwtje even na tienen haar eerste biertje na de boodschappen weg tikt, een onbekend tandheelkundigonderhoudsgeheelonthouder je na het ontbijt welkom knuffelt en waar een kettingrokende hondenbezitter gemiddeld 50 keer per avond de voordeur passeert. En waar de bevolking 1 taal spreekt. Frans.
Jaap heeft zich weer op de Airbnb site gestort en een appartement voor 5 man met uitzicht op de Maas is onze propere slaapplek. Voor de Achterhoek had maat André verstek laten gaan, maar voor Dinant hebben we een meedrinkende roadie met als gelegenheidsnaam Andere André ter onderscheid van onze basman. In drie teams komen we twee aan twee, met André en ik als TomTom Twins als enige zonder een afslag verkeert te hebben genomen, als eerste aan bij de B&B. Deze keer is de code vooraf geregeld en heb ik voor aankomst van de anderen de Senseo aan de praat en kan ik binnen het eerste kwartier na aankomst al met de dweil in de weer om de troep van mijn hopeloos overstromende koffiekop op te kuisen. Het appartement is dik oké met 2 slaapkamer en een living. Jaap gooit een euro in de lucht voor de 5e slaapplek, de bank. Met kop win ik de tweezitszetel in de huiskamer en Jaap mag op de mat met slaapzak voor de kachel. Tot er nog een opklapbed opduikt voor de gelukkige muntwinnaar.
Nadat Koen onze laatste studioavond, diezelfde week bij Mark, heeft geterroriseerd met de daar aanwezige Kalimba, een irritant pling-plong instrumentje wat je met je duimen dient te bespelen, is het weinig bemoedigend te zien dat er een equivalente versie uit zijn tas te voorschijn komt.
Reizen maakt hongerig. Maar deze keer geen Bifi worstjes en chocola. Deze keer Grieks met na afloop drempelverlagende Ouzo en Metaxa van het huis, met dank aan de gastvrije restauranthouder en zijn Vlaams sprekende bediening. Papadopoulos belooft ons stellig een setje van ons te komen luisteren bij zijn Horeca-collega aan de Meuse en met een knoflookwalm zetten wij koers richting Chez Jean-Marc. Aldaar krijgen we bij het uitladen gemeende hulp van een oud baasje met kabouterbaard en in no-time staat het podiumpje, onder toeziend oog van Mark Knopfler met een linkshandige nosbiG gitaar, vloervullend vol. Een deel van de lege koffers kan terug in de bus en mijn James Bond case verhuist naar de kofferbak van Jaap zijn Cactus.
Tegen de tijd dat we aan een sound check toe zijn arriveert ons versbakken Duits bruidspaar vanuit Brussel. Het sympathieke duo heeft wederom woord gehouden. Enthousiast vraagt Johannes of we wel beseffen dat we elkaar exact 9 drachtmaanden geleden hebben ontmoet. Even vraag ik me af of hij ons iets moois wil onthullen, maar besef dat dit godsonmogelijk al die tijd voor iedereen verborgen gehouden had kunnen worden.
Apathie is hier bij de meeste bezoekers gelukkig ver te zoeken. Zelfs bij de Folsom sound check wordt er gedanst en vooral veel gefilmd. Waar we een jaar terug nog in een lege zolder stonden om te kleden, is de ruimte boven nu omgedoopt in een volledig in stijl aangekleed piratenhol met bar, zitjes, een vloer van grootmoeders tafelkleden en krathouten lambrisering.
Het 90 decibelletje puilt de eerste set nog niet uit, maar we hebben een dankbaar publiek voor ons en we zijn er alle 5 op gebrand om een herbeleving van onze vorige explosie te bewerkstelligen. "Powershake........!" De wisselwerking geeft bakken energie om alleen nog maar meer te knallen.
De kroegbezoekers zijn een bijzondere potpourri aan specials met rockers, locals met coketrekjes, te korte rokjes met te lange laarzen voor een tikkeltje te oude dames, weekendtrippers en een glansrol voor onze hulpvaardige Paulus met kabouterbaard. Wat zijn wij Hollands toch een saai volkje.
Na een korte pauze gaan we deel 2 in met overeenkomstig enthousiasme, maar met meer volk. Na Rumble in the Jungle bedenk ik dat ik voor de solo in "In Zaire" mijn slide niet paraat heb. Dit ongemak weet ik met een lege fles Brugse Zotte nog wel op te lossen, maar voor 4 andere nummers in deze set heb ik toch echt wel mijn capo uit mijn 007-case uit de Castuskofferbak nodig.
Onze gelegenheidsroadie neemt zijn taak serieus en op tijd heb ik mijn modulatieklem op de juiste plek voor "Too Drunk Too Fuck". Polly, in BB-shirt, heeft ons ook weer gevonden. Zonder vriendin deze keer, maar met een timide gast als chauffeur met een colaatje. Paulus (le gnome de la forêt) en zijn dikke kersttrui zijn, ondanks de smeulende loeihete radiatoren, onafscheidelijk. Even als zijn GSM waarmee ons concertje minutieus wordt vastgelegd, met een grote hoofdrol voor ...... mijn schoenen?!? Totdat onze boskabouter de zakflacon van Jaap te pakken krijgt en de halve kroeg op Jägermeister trakteert.
Tijdens onze 3e set krijgen we spontane hulp van een Schot die verrekte goed raad weet met een tamboerijn. Jammer dat ik amper een goed akkoord van Scale It Up aan weet te sla. Jaap praat alles feilloos in het Engels, afgewisseld met Frans, aan elkaar. En wederom vallen de dames voor zijn zwoele Franse tongval in Poupeé.
Terwijl het hele café om meer roept staat mijn baardmaat met grote ogen naar Ronald te schreeuwen: “Le Batteur!!!!!”. Maar ‘t is genoeg! Het was volmaakt! Onze Duitse vrienden, Polly, de dame in ‘t grijs en onze Schotse fans zijn de hele avond niet van de dansspot geweken! En als dank krijg ik nog een knuffel van Paulus en kan nog net een kus achter m’n oren ontwijken. Ons Brussels vriendenteam verrast ons met een stapeltje foto’s uit Hamburg en een recht uit het hart handgeschreven bedankje. Spaans benauwd krijg ik het wanneer hij me met pret ogen verteld dat ze mijn blog door de Google translate hebben gehaald. Uhhhh!!!! Tranen gelachen om de Falen Pigeon. Gelukkig viel de humor en de Funeral Speeches op waarde plaatsen. 😅 Dan hebben we 9 maanden geleden toch echt wel een positief gouden stelletje ontmoet. En ook nog eens 2 CD’s op voorhand aan verkocht.
Wanneer we na veel schijnbewegingen dan eindelijk definitief afscheid van de 90 DB en haar specials hebben genomen, met genoegdoening van Polly’s chauffeur met z’n colaatje, pakken we in en lopen we buiten Michel tegen het lijft. Hij heeft zelf een minder geslaagde avond in Ettelbuck achter de rug en biedt ons nog een biertje aan in La Capsule. Een lange pijp met een laag plafond waar we alleen met het barpersoneel de gezelligheid moeten delen. De ochtend erna zie ik beneden het La Trappe uithangbord en besef dat we vannacht hieronder aan de bar hebben gezetten.
Jean-Marc maakte me eind van de avond in zijn allerbeste Frans duidelijk dat we ook voor zero euro boven zijn Decibelletje hadden kunnen slapen en nodigde ons uit voor een ontbijtje op de podiumplek. Stokbrood, roerei, bacon en koffie. Ja. Lekkere koffie, André. Wat een café. Ik kijk wat rond en aan een tafeltje voor het raam tikt even na tienen een 60+ huisvrouwtje haar eerste biertje weg, aan de bar staat een onbekende tandheelkundigonderhoudsgeheelonthouder die ons van gisteren kent en me even later spontaan en onverwachts welkom knuffelt. Godzijdank geen kettingrokende hondenbezitter deze ochtend. Maar zoals altijd spreekt iedereen hier maar 1 taal. Frans.
Koen bedankt JM met behulp van Google translate. Jaap vertrekt in zijn Cactus naar Eindhoven voor een begrafenis (begint een slechte gewoonte te worden, Jaap) en wij nemen de weg terug via de anale driehoek en Waarloos. Terug naar Zeeland.
Na het weekend weet ik 50 minuten vaag verticaal gefilmd beeldmateriaal (zonder ook maar 1 filmpje van Paulus) van Facebook te plukken. Gelukkig hebben we de foto's nog.
vrijdag 22 november 2019
zaterdag 19 oktober 2019
NoPoint - Vrolijke Driehoek in Tilburg - 19 Oktober 2019
Tijd gaat snel. We hebben met de Company een paar drukke jaren achter de rug en met de Brotherhood hebben we ook niet stil gezeten. Er is dan ook weinig reden geweest om met spijt op m'n vertrek bij NoPoint terug te kijken. In de tussentijd heeft Bart mijn plek op geheel eigenwijze respectvol ingevuld. Toch is NoPoint geen bandje waar je zomaar uit stapt. Zo is het jaarlijkse nieuwjaarsconcert in bar American elk jaar weer reden om een paar nummers mee te spelen. Toch leek het me na de laatste keer in januari toch wel de laatste keer te zijn geweest. De rifjes en akkoorden waren niet meer 100% paraat en met Boudewijn zijn Telecaster ingeprikt in een onbekende Marshall combo was mijn aanwezigheid voor mijzelf alles behalve vertrouwd. Het podium op en neer springen was ik nog niet verleerd, maar inhoudelijk leek ik er toch niet meer helemaal bij aan te sluiten. Voor het eerste weekend van komend nieuwjaar had ik dan ook al definitief gekozen voor een Company gig op zaterdag bij Eric in Goes i.p.v. twee nummers afzien (lees: afgaan) bij Kees op vrijdag in Middelburg.
Dan zou je denken dat een volledig overtuigende "Nee!" het enige geloofwaardige antwoord zou zijn geweest toen Herman me op donderdag 3 oktober op de stoep van de Xenos tijdens de Goese koopavond me op 'm Voicemail vroeg in te vallen voor een avondje NoPoint klassiekers knallen bij onze oude vrienden in Tilburg....
Uhu! De adrenaline steeg halverwege zijn vraag alweer naar m'n kop en was alweer gezwicht voor mijn oude bandmaatje. Ik mag weer meedoen!!!!!
Bart had zich in een Spaans tripje verkeken en kon met geen mogelijkheid aan de Tilburgse belofte voldoen. Tja, twee weken is best snel om de oude set weer op te rakelen, maar we hadden in ieder geval één oefenavond om de play list door te nemen.
Twee dagen na het bewuste telefoontje heb ik Herman voor een tweede keer aan de lijn. "Gudy, je zit dankzij je inval klus in Tilburg plots in de afscheidstoernee van NoPoint!!" Is dit een grap? Blijkbaar is het Herman menens. 21 jaar rock-'n-roll met NoPoint is een serieus lange tijd voor een amateurbandje. De late uren, de donkere kroegen, maar vooral het rock volume gaat zijn tol eisen en..... het is tijd voor een nieuwe muzikale uitdaging. (waar heb ik dit eerder gehoord.) Wanneer kan je dit beter besluiten dan wanneer je nog regelmatig met veel lol en overtuiging als frontman je plicht vervult.
Dus!. Daar gaan we weer! En nu echt voor de laatste ronde.
Als vanouds gaat de reis weer met een vol geladen bolide, zittend naast m'n trouwe TomTom twin brother André, naar de textielstad. De Vrolijke Driehoekers zijn inmiddels van loods verhuisd. Blijkbaar was het voorgaande optreden, bekend van het brandblusser incident wat ik gelukkig heb moeten missen, ook hier. De motorsleutelaars zijn er qua volume fors op vooruitgegaan. De club heeft ook zelfs geïnvesteerd in een geluidsinstallatie die reeds, inclusief monitoren en microfoons e.d., gereed staat.
Na een lange NoPoint/Tilburg geschiedenis voelt hier terugkomen als in een warm bad stappen. Wat een gasvrijheid! Nu nog even 35 nummers neerzetten en Voilà.
Na de onderlinge peptalk volgt de sound check. Oh ja, dat was ik even vergeten. Staand in the Line of Fire van Boudewijn zijn Vox broodrooster en inmiddels bijbehorend cabinet, plakken m'n trommelvliezen stijf tegen m'n hersenvlies. Na een verdraaiing van enkele graden is het Engelse wonder voor mij bijna niet meer hoorbaar en worden een middenweg de oplossing. Ik weet meteen weer mijn oorpluggen, en niet in het minst voor mijn eigen buizentendem, op waarde te schatten.
Drie sets lang staan we weer als oude makkers te stuiteren en het boek der rockposes wordt weer pagina voor pagina doorgenomen. Verbazend hoe al die oude krakers als keukenkastjes weer open ploppen en de rifjes e.d. er weer zijn op moment dat het moet. Oké, de dubbele "Boys Are Back" solo uit ons Thin Lizzy drieluik was na een goeie repetitie, deze avond in het aanrechtkastje blijven steken. Maar zelfs de ruimte reis van Bowie uit NoPoint-3.0 zat geheel op z'n plek. Damn wat een fantastisch Shine-moment voor Bou. Op een paar na was de gitaarverdeling weer anno NoPoint-2.0 wat veel zegt over de flexibiliteit van de band.
Eind van set 3 wordt Herman om een Gallaghar nummer gesmeekt. De band twijfelt nog, maar ik moedig ze aan om de Rory-klassieker uit 3.0 te spelen. Ik red me met hier en daar een akkoord en zijn trots dat we aan haar wens hebben kunnen voldoen. Na ons laatste akkoord van, hoe kan het ook anders, Stairway to Heaven, komt de Gallagherfan met lovende woorden naar ons toen; "Geweldig zijn jullie. Maar wat jammer dat jullie geen Gallagher hebben gespeeld!" ??? Wha-wha-wha-whaaaaa!!!!
Heel de Driehoek is dronken en heel de Driehoek feest. En god wat ben ik blij met dit geslaagde optreden. Alsof ik terug kom van een lange vakantie.
En ja. Die 3de januari. Dan maar 2 dagen op muzikaalpad. Want het laatste rondje bij Kees sla ik niet af.
De Vrolijke Driehoek, met name Bertjan en Agnes, maar vooral NoPoint, en zeker Bart met zijn planningstalent, onnoemelijk bedank voor deze heerlijke kort maar krachtige comeback.
Tot ziens in Bar American.
Dan zou je denken dat een volledig overtuigende "Nee!" het enige geloofwaardige antwoord zou zijn geweest toen Herman me op donderdag 3 oktober op de stoep van de Xenos tijdens de Goese koopavond me op 'm Voicemail vroeg in te vallen voor een avondje NoPoint klassiekers knallen bij onze oude vrienden in Tilburg....
Uhu! De adrenaline steeg halverwege zijn vraag alweer naar m'n kop en was alweer gezwicht voor mijn oude bandmaatje. Ik mag weer meedoen!!!!!
Bart had zich in een Spaans tripje verkeken en kon met geen mogelijkheid aan de Tilburgse belofte voldoen. Tja, twee weken is best snel om de oude set weer op te rakelen, maar we hadden in ieder geval één oefenavond om de play list door te nemen.
Twee dagen na het bewuste telefoontje heb ik Herman voor een tweede keer aan de lijn. "Gudy, je zit dankzij je inval klus in Tilburg plots in de afscheidstoernee van NoPoint!!" Is dit een grap? Blijkbaar is het Herman menens. 21 jaar rock-'n-roll met NoPoint is een serieus lange tijd voor een amateurbandje. De late uren, de donkere kroegen, maar vooral het rock volume gaat zijn tol eisen en..... het is tijd voor een nieuwe muzikale uitdaging. (waar heb ik dit eerder gehoord.) Wanneer kan je dit beter besluiten dan wanneer je nog regelmatig met veel lol en overtuiging als frontman je plicht vervult.
Dus!. Daar gaan we weer! En nu echt voor de laatste ronde.
Als vanouds gaat de reis weer met een vol geladen bolide, zittend naast m'n trouwe TomTom twin brother André, naar de textielstad. De Vrolijke Driehoekers zijn inmiddels van loods verhuisd. Blijkbaar was het voorgaande optreden, bekend van het brandblusser incident wat ik gelukkig heb moeten missen, ook hier. De motorsleutelaars zijn er qua volume fors op vooruitgegaan. De club heeft ook zelfs geïnvesteerd in een geluidsinstallatie die reeds, inclusief monitoren en microfoons e.d., gereed staat.
Na een lange NoPoint/Tilburg geschiedenis voelt hier terugkomen als in een warm bad stappen. Wat een gasvrijheid! Nu nog even 35 nummers neerzetten en Voilà.
Na de onderlinge peptalk volgt de sound check. Oh ja, dat was ik even vergeten. Staand in the Line of Fire van Boudewijn zijn Vox broodrooster en inmiddels bijbehorend cabinet, plakken m'n trommelvliezen stijf tegen m'n hersenvlies. Na een verdraaiing van enkele graden is het Engelse wonder voor mij bijna niet meer hoorbaar en worden een middenweg de oplossing. Ik weet meteen weer mijn oorpluggen, en niet in het minst voor mijn eigen buizentendem, op waarde te schatten.
Drie sets lang staan we weer als oude makkers te stuiteren en het boek der rockposes wordt weer pagina voor pagina doorgenomen. Verbazend hoe al die oude krakers als keukenkastjes weer open ploppen en de rifjes e.d. er weer zijn op moment dat het moet. Oké, de dubbele "Boys Are Back" solo uit ons Thin Lizzy drieluik was na een goeie repetitie, deze avond in het aanrechtkastje blijven steken. Maar zelfs de ruimte reis van Bowie uit NoPoint-3.0 zat geheel op z'n plek. Damn wat een fantastisch Shine-moment voor Bou. Op een paar na was de gitaarverdeling weer anno NoPoint-2.0 wat veel zegt over de flexibiliteit van de band.
Eind van set 3 wordt Herman om een Gallaghar nummer gesmeekt. De band twijfelt nog, maar ik moedig ze aan om de Rory-klassieker uit 3.0 te spelen. Ik red me met hier en daar een akkoord en zijn trots dat we aan haar wens hebben kunnen voldoen. Na ons laatste akkoord van, hoe kan het ook anders, Stairway to Heaven, komt de Gallagherfan met lovende woorden naar ons toen; "Geweldig zijn jullie. Maar wat jammer dat jullie geen Gallagher hebben gespeeld!" ??? Wha-wha-wha-whaaaaa!!!!
Heel de Driehoek is dronken en heel de Driehoek feest. En god wat ben ik blij met dit geslaagde optreden. Alsof ik terug kom van een lange vakantie.
En ja. Die 3de januari. Dan maar 2 dagen op muzikaalpad. Want het laatste rondje bij Kees sla ik niet af.
De Vrolijke Driehoek, met name Bertjan en Agnes, maar vooral NoPoint, en zeker Bart met zijn planningstalent, onnoemelijk bedank voor deze heerlijke kort maar krachtige comeback.
Tot ziens in Bar American.
zaterdag 28 september 2019
Baldrick Brothers - Borculo 27 Sept. 2019 / Hamburg 28 sept. 2019
Het Duitse/Belse stel uit Brussel, die we in Dinant hadden ontmoet, wilden ons heel graag op hun bruiloft in september. Ja! Wie wil ons niet op zijn bruiloft. We zijn natuurlijk ook de meest ideale stijldansband in Germaanstalig Europa. Love Song 666 is een vette tango ja, maar weet niet of de toekomstige schoonmoeders nu zo wild zijn van deze met valse romantiek doorspekte tekst. Maar ja, het wordt toch weer vast een Quatar-verhaal. Te mooi om waar te zijn.
Maar verdomd. Onze Johannes is een volhouder en wil ons in alle ernst op hun huwelijksboot in Hamburg. Na wat mailverkeer hebben we een deal en onze voorpret kan beginnen. Wekelijks komen de Duitse grappen en oneliners voorbij. En een bezoek aan onze "freunde" gaat niet zonder een deftige schlager in Brother stijl. Jaap slingert een oude inhaakklassier van Udo Jurgens in de keuzebox en al snel zijn we het eens over Griechischer Wein. Ieseluk fout, maar toch nog met een aanstekelijk rifje en uiteraard een voor Duits publiek lekker mee te blèren refrein. Was wollen sie nog mehr.
In de persoonlijke brief die op mijn adres wordt bezorgt, ruim voor onze reis aanvangt, wordt ons verzocht stevige schoenen aan te trekken. De happening vindt namelijk plaats op een uit de kluiten gewassen stalen sloep in de industriehaven van Hamburg, genaamd “MS Bleichen”.
Waar zijn we aan begonnen? De trip is vanaf Lewedurp in een rechte lijn zo’n 600km voor 1 enkele gig. Daar moet meer uit te halen zijn. Jaap heeft zijn Twentse kennissenkring al aan geboord, maar heel veel respons komt er nog niet vanuit het oosten. Tot ik op een mooi pinksterweekend samen met Dré van Dé op het Raaltse Ribs & Blues, waar bij toeval ook Koen en Eva vertoeven, Ivonne tegen kom. Ivonne is inmiddels alweer 3 jaar geleden naar haar Old Stomping Ground getrokken om na zo’n 21 jaar in Zeeland daar de draad weer op te pakken en houdt wel van een feestje. Op Achterhoekse bodem heeft ze dan ook al snel gelijkgestemde ontmoet en is zodoende met haar nicht Hedwich en nieuwe vriendin Lucy naar het festijn gereisd. Lucy is een actief bandjesbezoeker en met een zoon als drummer in Adje van de Berg’s Moon King (en natuurlijk “Ten Times a Million” niet te vergeten) en met een figurantenrol als schoonmoeder in de Brouwerij clip van de Bökkers, geen onbekende rond de Achterhoekse muziekpodia. De sympathieke blonde wil graag voor ons een gig in Borculo of elders in die omgeving regelen! Deze 2 heldinnen weten woord te houden en in de weken er opvolgend hebben ze café De Hoeksteen weten te strikken voor de vrijdagavond. Als we willen kunnen ze zelfs nog wel wat voor de zondag regelen, maar gezien de lange afstanden dit weekend, achteraf niet erg dat we het bij 2 gigs hebben gehouden.
Omwille van onze vakanties en studio activiteiten staat onze (voor Koen: papieren-) agenda vrij leeg wat optredens betreft. Gelukkig mogen we twee weken voorafgaand nog een spetterend optreden tijdens de Wemeldingse dag verzorgen. De tent op het dorpsplein, die makkelijk 350 man kan herbergen, is schamelijke gevuld met alleen een paar bekenden en enkele fans (Ja, echt. Die hebben we.). Ook onze trouwe cameraman uit Kapelle is met z’n fiets naar het noordelijke buurtdorp komen trappen. De altijd goedlachse heeft daarna nog een feestje, maar kwam graag nog even naar ons kijken. De opkomst was in ieder geval nog ruim meer dan het bandje voor ons, dat het letterlijk met een lege tent moest doen. Zo konden we onze schlager nog even op het podium proberen en zoals verwacht werd deze met verbazing ontvangen. We zaten qua genre in ieder geval alvast in de muzikale richting van de Zeeuws Vlaamse vervangster van de zieke Albertina, die het met een tape en tablet moest doen. “En dan nu die handjes de lucht in.”
Twee weken later staan we rond 12 uur bij Koen voor het klinket. Ronald heeft me even daarvoor opgepikt en met z’n vieren laden we wat later de bus vol bij ons oefenkot. Jaap komt vanavond pas. Onze cameraman Kees is een week geleden aan een hartaanval bezweken en als vriend van de heengegane, gaat onze Jaap de oud wielercommentator de laatste eer bewijzen voordat hij naar Borculo afreist.
Wij hobbelen alvast van file naar file in een bus en een combo vooruit naar de Achterhoek. Nog even een bos bloemen in het buurtdorp en dan gelijktijdig met Andre en Koen komen Ronald en ik aan bij het stekje van de Zeeuwse Achterhoekse. Ze is zelf een goed anderhalf uur thuis van een week in Canada. Met de minimale hersteltijd en jetlag-verwerking vallen we bij haar binnen voor een eerste pot bier.
Tegen etenstijd verkassen we met de bus en de auto met gastvrouw/taxichauffeuze voorin en wij twee van achteren (oké, zat even niet op te letten. Shame on me.) naar haar vriend Roel. De handige vriend en klusjesman kwam voor een kleine verbouwing en is daarna (voor een kutklusje) blijven hangen. Goeie keuze, is onze mening, want hij is naast klusser en muzikant ook nog eens een verdomd goeie kok. Zijn verbouwde boerenhoeven aan het dorpsplein is beneden deels oefenhok met vast opgesteld drumstel en gitaarversterkers van zijn Sam & The Samson Knights en PA’s opgestapeld tegen de muur en deels keuken met een lange massieve houten tafel met plek voor 7 man en een hond.
Op de veranda buiten doe ik een poging om een muziekje te maken, maar kom niet verder dan een korte versie van Venus met Lucy als Mariska Verus. Gered door de kok schuiven we aan voor een smerig lekkere nasi-schotel.
De Hoeksteen is een grote kroeg met een zaaltje wat als rookruimte dient, maar op advies van de kroegbaas bouwen we op in het bardeel wat helaas bij de rokende jongeren minder in trek is. Maar gelukkig hebben we wat eigen Achterhoeks publiek, barhangers en een paar Twentenaren die speciaal voor ons zijn gekomen. In ieder geval voldoende voor een gezellig avondje stuiteren met de Brotherhood. Tegen achten arriveert Jaap en in volle verwachting staan we te wachten op een beetje respons uit de monitorspeaker die, zoals meestal een hoop gekraak voortbrengt, nu helemaal dood is. “Ja, moet nog even opwarmen.” En warempel. Het PROELtje geeft na een tijdje een tekenen van leven, maar een moment later is het ook weer ijzig stil. Goed vooruitzicht voor een dubbele gig dit weekend. Gelukkig heeft onze nieuwe vriend De Klusser nog wat apparatuur in zijn achterkamer en komt later met een goed werkende LEM aan die we gelukkig ook mee mogen nemen naar onze Duitse freunde.
Onze gig is goed. Leuk publiek die achterhoekers. En tijdens de laatste set heb ik zelfs een paar flinke biertafels met jonge dames voor mijn neus. Na ons laatste nummer besluit het jonge spul de microfoons over te nemen. En niet geheel onverdienstelijk staan er een paar twintigers een karaoke setje te zingen op de muziek van de barhifi. Zowaar staat zelfs Lucy, wellicht geholpen door wat biertjes, achter de microfoon. Gezellig sfeertje in de dorpskroeg alias cafetaria.
Na het gebruikelijke sjouw en stapelwerk eindigen wel deze avond aan de keukentafel bij Ivon, Roel, de hond en een mooie verzameling whiskey. Voldoende voor een fijne nachtrust. Wat in dit geval het rechter deel van het matras naast broeder André is. Wanneer ik 's-nachts in het donker de WC beneden opzoek zak ik met m’n hiel weg in iets zachts. Vast een natte plek van bier of water ofzo?! Wanneer ik 's-morgens langs de bank, met Jaap er op en de hond tevreden op het luchtbed er voor, naar de douche sluip, wordt me alles duidelijk. Ik was de aanwezigheid van de hond vergeten en de hond was zelf blijkbaar ook wat vergeten. De stempels zaten door het halve huis en later bleek ook Ronald een zelfde route als stempelaar te hebben gewandeld.
Na een stevig motortreffenontbijt, bestaand uit eieren met spek uit de koekenpan van onze gastvrouw, vertrekken we naar de noordelijke Hansestadt met 1,8 miljoen inwoners waar we stoppen voor het kettinkje van een smalle loopplank die naar het dek van een oud vrachtschip leidt. Na een belletje komt onze sympathieke hulp in blauwe overall, met helaas deze dag een offday en een acute aanval van arrogantie, het kettinkje verwijderen. Onze workout kan starten. Uit de bus, over de plank, rond de kajuit, trapje op, trapje af, luik door, diepe trap af, volgend luik door, lange trap af, nog een trap af, een plek zoeken om te droppen en dezelfde weg weer terug voor de volgende vracht. En dit menig keer met een hoop zware troep om de volle buslading op de plek van bestemming te krijgen. Gratis krachttraining dus. Met uiteraard speciale dank aan onze steun en toeverlaat in blauwe overall die op zijn beste Gestapo Duits ons er op attendeert dat de laatste het kettinkje terug MOET hangen.
Het hoge blauw/paars verlichte, deels verroeste, ijzeren ruimte is de zeer originele feestzaal voor die avond. Het grootste deel is voorzien van ronde tafels met sfeervolle tafeldekking en naamkaartjes. Middenin staat een rood kaartje met de plaats of naam met de gemeenschappelijke deler van de bewuste aanzittenden. Wij hebben kaartje “Dinant” en mogen achterin ons tafel delen met de wat excentrieke fotograaf Henny, die het duidelijk niet heeft op zangers die gekleed gaan in Fred Perry polotjes. Iets te veel skinhead associatie voor een keurig Duitser wellicht.
In de regen, via de “Rückersweg" gaan we opzoek naar onze Airbnb kamer, zo’n 15km buiten de stad. Naast de voordeur hangt een sleutelkastje met een codeslot! Gelukkig heeft Jaap de code via de mail ontvangen. Althans, daar kwam ons boegbeeld na lange tijd zoeken, proberen en gokken met een random wachtwoord onder het genot van een regenbui, uiteindelijk achter.
Om 19:30 werden we verwacht en aangezien we 's-middags een uitgebreide sound check hadden gedaan met onze eigen zanginstallatie, stond alles al gereed om te spelen. Maar we stonden pas om 23:00 op het programma. Een lange zit voor de boeg dus. En dit is nu niet bepaald ONS feestje. En al helemaal niet voor broeders Ronald en Jaap, die duidelijk NIET op hun gemak zitten tussen de nette pakken en sjieke jurkjes. Per minuut begint Jaap zijn weerzin evenredig aan zijn zelfvertrouwen te stijgen. Wat doen we in godsnaam op dit feest?! Met rooie wijn en bemoedigende woorden weten we de ergste paniek te voorkomen. Het bruidspaar heeft het allemaal goed voor, maar de toespraakjes, willigt ook gevoed door het onverstaanbare geprevel in het Duits, lijken wel op begrafenisspeeches. En ondanks de apart opgestelde geluidsinstallatie voor muziek worden de tussenpauzes met ijzige stiltes opgevuld. De plaatjes van Henny worden op deze bijzondere lokatie waarschijnlijk weinig subtiel opgesierd met de grote 30km stikker op de zijkant van onze zangspeaker. Na diverse rookpauzes aan dek, kruipt de tijd langzaam naar show time. Één van de opvallend minder sjiek geklede gasten onder de rokers lijkt even vanachter het kombuis te zijn gekomen voor een pafje, waarop Ronald in zijn beste Duits vraagt “Bist du der Koch?”. Het rokersdek blijkt sowieso de meest aangename plek voor een gesprek. Binnen blijven alle foute spelletjes, boodschap- en ABC-liedjes gelukkig achterweg, maar kwart voor 11 voorziet het bevriende Bremer muzikanten ensemble, in de vorm van een vrouwen strijkorkest Elenorah & Mary und so weiter en een homo op een hobo, ons van een voorprogramma. Om 23:00 uur hangt de Grooms Best Man dan eindelijk zijn tablet aan zijn speakerset en wordt een Walz ingezet waarbij het bruidspaar de dans opent. Een paar dansbare nummers verder is het tijd voor het Hamburger B Brothers Dansorkest. Met knikkende knieën en overslaande stem schreeuw ik met een schorre keel: POWERSHAKE.
Naar verwachting leek ons dat we de dansvloer hier wel mee leeg zouden vegen. Echter komen er steeds meer gasten de vloer op en vooral geholpen door het enthousiasme van bruid Christine, die o.a. tijdens Mrs. McGrath in de kring met opgeheven jurk over de dansvloer paradeert en het stelletje opzweept. Het eerste uur schiet voorbij en om 00:15 is het tijd voor de pauze met het aansnijden van de cheese cake bruidstaart en het vangen van het bruidsboeket. De aspirant bruidjes staan gespannen op een lijn wanneer Christine het boeket vanaf de brug naar beneden gooit en het bloemenpakketje als een dooie duif voor de voeten van de dames neerploft. Poging 2 is beter en wanneer de gasten de cheese cake nog van hun vingers likken zetten wij onze afscheidset in. Ook deze keer blijft de vloer vol. Bescheiden zingt Jaap de eerste regels van Love Song 666 richting Koen i.p.v. naar de zus, moeder en broer van de bruid. De tango gaat er grif in. Zo ook de Sēgnorita en zelfs Jesus wordt meegezongen. Griechischer Wein is ook hier een verrassing met gemengde gevoelens, maar wordt ongeacht ieders muzieksmaak gewoon door jong en oud meegezongen.
Duitse nachten zijn lang, ze komen wat langzaam op gang, ja maar dan, ja maar dan.
Met een zoete witte wijn uit de minibar nemen Jaap en ik buiten op de schapenvellen zetels de avond nog even door terwijl de rest de brui er al aan heeft gegeven en liggen te pitten.
's-morgens vertrekken we vanaf onze slaapplek met een “zucht” opzoek naar een ontbijt in de stad en droppen neer bij het café Des Artistes. Bij de boot besluiten we het kettinkje zelf weg te halen wanneer er geen respons per telefoon komt en dat wordt zeer gewaardeerd door onze vriend in overall die ook deze dag weer een offday heeft.
Koen heeft creatief zijn eigen GoPro geknutseld met zijn telefoon en tape rond een oude hoed en neemt in 1 take de route aan boord op van en naar de bus, tijdens het inladen. Het getij maakt het nu een stuk makkelijker dan wanneer we dit vannacht met een stijle plank hadden moeten doen.
Johannes en Christine (nu weer herkenbaar) kwamen wat later met pa en moe! Het pasgetrouwd stel had 's-nachts geen taxi meer bereid gevonden en waren noodgedwongen in de regen naar het treinstation moeten lopen. We krijgen nog wat broodjes mee voor onderweg. Hier scheiden onze wegen en gaan Koen en Andre in noodweer van stau naar stau per bus direct (via Arnemuiden) door naar Lewedorp. Met z’n drieën hebben we in Borculo nog wat kledingstukken en een combo op te halen en mag de monitor weer op de stapel tegen de muur in Roel zijn achterkamer. Na een biertje en een beknopte samenvatting van ons Hamburgavontuur volgt onze laatste trip verder naar huis, waar dan eindelijk de kouwe schnitzel van Jaap in de pan kan.
Maar verdomd. Onze Johannes is een volhouder en wil ons in alle ernst op hun huwelijksboot in Hamburg. Na wat mailverkeer hebben we een deal en onze voorpret kan beginnen. Wekelijks komen de Duitse grappen en oneliners voorbij. En een bezoek aan onze "freunde" gaat niet zonder een deftige schlager in Brother stijl. Jaap slingert een oude inhaakklassier van Udo Jurgens in de keuzebox en al snel zijn we het eens over Griechischer Wein. Ieseluk fout, maar toch nog met een aanstekelijk rifje en uiteraard een voor Duits publiek lekker mee te blèren refrein. Was wollen sie nog mehr.
In de persoonlijke brief die op mijn adres wordt bezorgt, ruim voor onze reis aanvangt, wordt ons verzocht stevige schoenen aan te trekken. De happening vindt namelijk plaats op een uit de kluiten gewassen stalen sloep in de industriehaven van Hamburg, genaamd “MS Bleichen”.
Waar zijn we aan begonnen? De trip is vanaf Lewedurp in een rechte lijn zo’n 600km voor 1 enkele gig. Daar moet meer uit te halen zijn. Jaap heeft zijn Twentse kennissenkring al aan geboord, maar heel veel respons komt er nog niet vanuit het oosten. Tot ik op een mooi pinksterweekend samen met Dré van Dé op het Raaltse Ribs & Blues, waar bij toeval ook Koen en Eva vertoeven, Ivonne tegen kom. Ivonne is inmiddels alweer 3 jaar geleden naar haar Old Stomping Ground getrokken om na zo’n 21 jaar in Zeeland daar de draad weer op te pakken en houdt wel van een feestje. Op Achterhoekse bodem heeft ze dan ook al snel gelijkgestemde ontmoet en is zodoende met haar nicht Hedwich en nieuwe vriendin Lucy naar het festijn gereisd. Lucy is een actief bandjesbezoeker en met een zoon als drummer in Adje van de Berg’s Moon King (en natuurlijk “Ten Times a Million” niet te vergeten) en met een figurantenrol als schoonmoeder in de Brouwerij clip van de Bökkers, geen onbekende rond de Achterhoekse muziekpodia. De sympathieke blonde wil graag voor ons een gig in Borculo of elders in die omgeving regelen! Deze 2 heldinnen weten woord te houden en in de weken er opvolgend hebben ze café De Hoeksteen weten te strikken voor de vrijdagavond. Als we willen kunnen ze zelfs nog wel wat voor de zondag regelen, maar gezien de lange afstanden dit weekend, achteraf niet erg dat we het bij 2 gigs hebben gehouden.
Omwille van onze vakanties en studio activiteiten staat onze (voor Koen: papieren-) agenda vrij leeg wat optredens betreft. Gelukkig mogen we twee weken voorafgaand nog een spetterend optreden tijdens de Wemeldingse dag verzorgen. De tent op het dorpsplein, die makkelijk 350 man kan herbergen, is schamelijke gevuld met alleen een paar bekenden en enkele fans (Ja, echt. Die hebben we.). Ook onze trouwe cameraman uit Kapelle is met z’n fiets naar het noordelijke buurtdorp komen trappen. De altijd goedlachse heeft daarna nog een feestje, maar kwam graag nog even naar ons kijken. De opkomst was in ieder geval nog ruim meer dan het bandje voor ons, dat het letterlijk met een lege tent moest doen. Zo konden we onze schlager nog even op het podium proberen en zoals verwacht werd deze met verbazing ontvangen. We zaten qua genre in ieder geval alvast in de muzikale richting van de Zeeuws Vlaamse vervangster van de zieke Albertina, die het met een tape en tablet moest doen. “En dan nu die handjes de lucht in.”
Twee weken later staan we rond 12 uur bij Koen voor het klinket. Ronald heeft me even daarvoor opgepikt en met z’n vieren laden we wat later de bus vol bij ons oefenkot. Jaap komt vanavond pas. Onze cameraman Kees is een week geleden aan een hartaanval bezweken en als vriend van de heengegane, gaat onze Jaap de oud wielercommentator de laatste eer bewijzen voordat hij naar Borculo afreist.
Wij hobbelen alvast van file naar file in een bus en een combo vooruit naar de Achterhoek. Nog even een bos bloemen in het buurtdorp en dan gelijktijdig met Andre en Koen komen Ronald en ik aan bij het stekje van de Zeeuwse Achterhoekse. Ze is zelf een goed anderhalf uur thuis van een week in Canada. Met de minimale hersteltijd en jetlag-verwerking vallen we bij haar binnen voor een eerste pot bier.
Tegen etenstijd verkassen we met de bus en de auto met gastvrouw/taxichauffeuze voorin en wij twee van achteren (oké, zat even niet op te letten. Shame on me.) naar haar vriend Roel. De handige vriend en klusjesman kwam voor een kleine verbouwing en is daarna (voor een kutklusje) blijven hangen. Goeie keuze, is onze mening, want hij is naast klusser en muzikant ook nog eens een verdomd goeie kok. Zijn verbouwde boerenhoeven aan het dorpsplein is beneden deels oefenhok met vast opgesteld drumstel en gitaarversterkers van zijn Sam & The Samson Knights en PA’s opgestapeld tegen de muur en deels keuken met een lange massieve houten tafel met plek voor 7 man en een hond.
Op de veranda buiten doe ik een poging om een muziekje te maken, maar kom niet verder dan een korte versie van Venus met Lucy als Mariska Verus. Gered door de kok schuiven we aan voor een smerig lekkere nasi-schotel.
De Hoeksteen is een grote kroeg met een zaaltje wat als rookruimte dient, maar op advies van de kroegbaas bouwen we op in het bardeel wat helaas bij de rokende jongeren minder in trek is. Maar gelukkig hebben we wat eigen Achterhoeks publiek, barhangers en een paar Twentenaren die speciaal voor ons zijn gekomen. In ieder geval voldoende voor een gezellig avondje stuiteren met de Brotherhood. Tegen achten arriveert Jaap en in volle verwachting staan we te wachten op een beetje respons uit de monitorspeaker die, zoals meestal een hoop gekraak voortbrengt, nu helemaal dood is. “Ja, moet nog even opwarmen.” En warempel. Het PROELtje geeft na een tijdje een tekenen van leven, maar een moment later is het ook weer ijzig stil. Goed vooruitzicht voor een dubbele gig dit weekend. Gelukkig heeft onze nieuwe vriend De Klusser nog wat apparatuur in zijn achterkamer en komt later met een goed werkende LEM aan die we gelukkig ook mee mogen nemen naar onze Duitse freunde.
Onze gig is goed. Leuk publiek die achterhoekers. En tijdens de laatste set heb ik zelfs een paar flinke biertafels met jonge dames voor mijn neus. Na ons laatste nummer besluit het jonge spul de microfoons over te nemen. En niet geheel onverdienstelijk staan er een paar twintigers een karaoke setje te zingen op de muziek van de barhifi. Zowaar staat zelfs Lucy, wellicht geholpen door wat biertjes, achter de microfoon. Gezellig sfeertje in de dorpskroeg alias cafetaria.
Na het gebruikelijke sjouw en stapelwerk eindigen wel deze avond aan de keukentafel bij Ivon, Roel, de hond en een mooie verzameling whiskey. Voldoende voor een fijne nachtrust. Wat in dit geval het rechter deel van het matras naast broeder André is. Wanneer ik 's-nachts in het donker de WC beneden opzoek zak ik met m’n hiel weg in iets zachts. Vast een natte plek van bier of water ofzo?! Wanneer ik 's-morgens langs de bank, met Jaap er op en de hond tevreden op het luchtbed er voor, naar de douche sluip, wordt me alles duidelijk. Ik was de aanwezigheid van de hond vergeten en de hond was zelf blijkbaar ook wat vergeten. De stempels zaten door het halve huis en later bleek ook Ronald een zelfde route als stempelaar te hebben gewandeld.
Na een stevig motortreffenontbijt, bestaand uit eieren met spek uit de koekenpan van onze gastvrouw, vertrekken we naar de noordelijke Hansestadt met 1,8 miljoen inwoners waar we stoppen voor het kettinkje van een smalle loopplank die naar het dek van een oud vrachtschip leidt. Na een belletje komt onze sympathieke hulp in blauwe overall, met helaas deze dag een offday en een acute aanval van arrogantie, het kettinkje verwijderen. Onze workout kan starten. Uit de bus, over de plank, rond de kajuit, trapje op, trapje af, luik door, diepe trap af, volgend luik door, lange trap af, nog een trap af, een plek zoeken om te droppen en dezelfde weg weer terug voor de volgende vracht. En dit menig keer met een hoop zware troep om de volle buslading op de plek van bestemming te krijgen. Gratis krachttraining dus. Met uiteraard speciale dank aan onze steun en toeverlaat in blauwe overall die op zijn beste Gestapo Duits ons er op attendeert dat de laatste het kettinkje terug MOET hangen.
Het hoge blauw/paars verlichte, deels verroeste, ijzeren ruimte is de zeer originele feestzaal voor die avond. Het grootste deel is voorzien van ronde tafels met sfeervolle tafeldekking en naamkaartjes. Middenin staat een rood kaartje met de plaats of naam met de gemeenschappelijke deler van de bewuste aanzittenden. Wij hebben kaartje “Dinant” en mogen achterin ons tafel delen met de wat excentrieke fotograaf Henny, die het duidelijk niet heeft op zangers die gekleed gaan in Fred Perry polotjes. Iets te veel skinhead associatie voor een keurig Duitser wellicht.
In de regen, via de “Rückersweg" gaan we opzoek naar onze Airbnb kamer, zo’n 15km buiten de stad. Naast de voordeur hangt een sleutelkastje met een codeslot! Gelukkig heeft Jaap de code via de mail ontvangen. Althans, daar kwam ons boegbeeld na lange tijd zoeken, proberen en gokken met een random wachtwoord onder het genot van een regenbui, uiteindelijk achter.
Om 19:30 werden we verwacht en aangezien we 's-middags een uitgebreide sound check hadden gedaan met onze eigen zanginstallatie, stond alles al gereed om te spelen. Maar we stonden pas om 23:00 op het programma. Een lange zit voor de boeg dus. En dit is nu niet bepaald ONS feestje. En al helemaal niet voor broeders Ronald en Jaap, die duidelijk NIET op hun gemak zitten tussen de nette pakken en sjieke jurkjes. Per minuut begint Jaap zijn weerzin evenredig aan zijn zelfvertrouwen te stijgen. Wat doen we in godsnaam op dit feest?! Met rooie wijn en bemoedigende woorden weten we de ergste paniek te voorkomen. Het bruidspaar heeft het allemaal goed voor, maar de toespraakjes, willigt ook gevoed door het onverstaanbare geprevel in het Duits, lijken wel op begrafenisspeeches. En ondanks de apart opgestelde geluidsinstallatie voor muziek worden de tussenpauzes met ijzige stiltes opgevuld. De plaatjes van Henny worden op deze bijzondere lokatie waarschijnlijk weinig subtiel opgesierd met de grote 30km stikker op de zijkant van onze zangspeaker. Na diverse rookpauzes aan dek, kruipt de tijd langzaam naar show time. Één van de opvallend minder sjiek geklede gasten onder de rokers lijkt even vanachter het kombuis te zijn gekomen voor een pafje, waarop Ronald in zijn beste Duits vraagt “Bist du der Koch?”. Het rokersdek blijkt sowieso de meest aangename plek voor een gesprek. Binnen blijven alle foute spelletjes, boodschap- en ABC-liedjes gelukkig achterweg, maar kwart voor 11 voorziet het bevriende Bremer muzikanten ensemble, in de vorm van een vrouwen strijkorkest Elenorah & Mary und so weiter en een homo op een hobo, ons van een voorprogramma. Om 23:00 uur hangt de Grooms Best Man dan eindelijk zijn tablet aan zijn speakerset en wordt een Walz ingezet waarbij het bruidspaar de dans opent. Een paar dansbare nummers verder is het tijd voor het Hamburger B Brothers Dansorkest. Met knikkende knieën en overslaande stem schreeuw ik met een schorre keel: POWERSHAKE.
Naar verwachting leek ons dat we de dansvloer hier wel mee leeg zouden vegen. Echter komen er steeds meer gasten de vloer op en vooral geholpen door het enthousiasme van bruid Christine, die o.a. tijdens Mrs. McGrath in de kring met opgeheven jurk over de dansvloer paradeert en het stelletje opzweept. Het eerste uur schiet voorbij en om 00:15 is het tijd voor de pauze met het aansnijden van de cheese cake bruidstaart en het vangen van het bruidsboeket. De aspirant bruidjes staan gespannen op een lijn wanneer Christine het boeket vanaf de brug naar beneden gooit en het bloemenpakketje als een dooie duif voor de voeten van de dames neerploft. Poging 2 is beter en wanneer de gasten de cheese cake nog van hun vingers likken zetten wij onze afscheidset in. Ook deze keer blijft de vloer vol. Bescheiden zingt Jaap de eerste regels van Love Song 666 richting Koen i.p.v. naar de zus, moeder en broer van de bruid. De tango gaat er grif in. Zo ook de Sēgnorita en zelfs Jesus wordt meegezongen. Griechischer Wein is ook hier een verrassing met gemengde gevoelens, maar wordt ongeacht ieders muzieksmaak gewoon door jong en oud meegezongen.
Duitse nachten zijn lang, ze komen wat langzaam op gang, ja maar dan, ja maar dan.
Met een zoete witte wijn uit de minibar nemen Jaap en ik buiten op de schapenvellen zetels de avond nog even door terwijl de rest de brui er al aan heeft gegeven en liggen te pitten.
's-morgens vertrekken we vanaf onze slaapplek met een “zucht” opzoek naar een ontbijt in de stad en droppen neer bij het café Des Artistes. Bij de boot besluiten we het kettinkje zelf weg te halen wanneer er geen respons per telefoon komt en dat wordt zeer gewaardeerd door onze vriend in overall die ook deze dag weer een offday heeft.
Koen heeft creatief zijn eigen GoPro geknutseld met zijn telefoon en tape rond een oude hoed en neemt in 1 take de route aan boord op van en naar de bus, tijdens het inladen. Het getij maakt het nu een stuk makkelijker dan wanneer we dit vannacht met een stijle plank hadden moeten doen.
Johannes en Christine (nu weer herkenbaar) kwamen wat later met pa en moe! Het pasgetrouwd stel had 's-nachts geen taxi meer bereid gevonden en waren noodgedwongen in de regen naar het treinstation moeten lopen. We krijgen nog wat broodjes mee voor onderweg. Hier scheiden onze wegen en gaan Koen en Andre in noodweer van stau naar stau per bus direct (via Arnemuiden) door naar Lewedorp. Met z’n drieën hebben we in Borculo nog wat kledingstukken en een combo op te halen en mag de monitor weer op de stapel tegen de muur in Roel zijn achterkamer. Na een biertje en een beknopte samenvatting van ons Hamburgavontuur volgt onze laatste trip verder naar huis, waar dan eindelijk de kouwe schnitzel van Jaap in de pan kan.
woensdag 17 juli 2019
Baldrick Brothers in de Fuzztone Studio Middelburg - 22/23 Juni en 15-16-17 juli 2019
Man, man, man! Een weekend en 3 intensieve avonden zwoegen in de studio.
Studiewerk is als een georganiseerde vakantie met je vrienden. Je weet wat je van plan ben te gaan doen, maar geen idee wat je gaat tegenkomen en meemaken! En al helemaal niet waar je uiteindelijk terecht komt en of het is wat je er van had gehoopt. Het levert in ieder geval een hoop lol en een berg onvergetelijke momenten op.
Onze reis gaat langs de volgende steden. Uh nummers:
- Alone and Forsaken
- Broken Back Billy
- Summer Riders on a Ghost Wine
- Swampblood
- Crimson Red
- Raggle Taggle Gypsy
- Scalin’ Up
- Redneck Rampage
- Vendetta
- Prisoners
Marc Blom is onze reisleider en we zijn op weg.
Voor het gemak hebben we een bloedheet weekend (22-23 juni) uitgekozen. En het zweet staat dan ook niet alleen vanwege de spanning in onze klamme handen (en bilnaad).
De kit van Ronald komt centraal in de opname ruimte te staan. Koen krijgt zijn plek rechts naast Ronald en ik mag m’n Koch/Fender tandem in de hoek voor het raam van de controle kamer neerzetten. Zowel Koen als ik worden vakkundig afgeschermd met speaker kabinetten om alle overspraak op de drummicrofoons te minimaliseren. Blijkbaar sta ik nog niet schofterig hard genoeg om m’n setje in de AMP-Box (duur woord voor een geïsoleerde bezemkast) te moeten zetten. Gelukkig, want een beetje interactie met m’n 2 lampenbakjes is toch wel een grote pré.
André staat in de andere hoek naast de ruit in de opname ruimte en mag zijn Chevy blauwe De Geer rechtstreeks in de muur pluggen. Jaap zingt alle partijen als guide track in vanuit de controle kamer. Zodoende zijn alleen Ronald, Koen en ik bepalend voor een geslaagde basisopname van de nummers. Een fout van ons is direct te horen op de mic van de ander. Dus feitelijk spelen we alles live in en nemen achteraf de zang apart op. Andre mag een foutje maken, maar met zijn gebruikelijke degelijke baswerk komt 99% van zijn partij gewoon op plaat.
Het kost allemaal wat afsteltijd, maar we zijn relatief snel klaar voor onze eerste take. Band loopt.
Marc heeft een bonte verzameling aan ouwe versterkers, orgels (Hammond, Rhodes, enzo), microfoons (waar NIET in geblazen mag worden) en gitaren. Tussen de stapel Fenders, Panaramixen en Supro’s, staat een loei zware Peavey buizenbak die door Ronald meteen wordt herkend. “Zo’n versterker had ik vroeger ook!” Na een nader onderzoek blijkt het zelfs zijn ouwe ruggenbreker te zijn! “Kan niet missen! Dit zijn overduidelijk de pisvlekken van onze kat!”
Middels de selectiemethode van onze statistiek en tabel guru André, zijn we de weken voorafgaand op een lijst van 10 nummers gekomen. De wens is deels binnen de band een aantal goed uitgewerkte nummers voor een eventuele EP, maar het andere deel wenst toch ook weer wel voldoende werk voor een volwaardig album. Met 10 tracks en een inmiddels luxe spaarrekening (voor een amateur stelletje als wij, wel te verstaan) komen we mogelijk uit op een compromis voor beide kampen.
De zaterdag is voor 1 t/m 8 (kan er één naast zitten) en zondag gaan we onvermoeid verder met 9 en 10. Vier van de songs zijn van onszelf. Crimson Red is een cadeautje van Koen. De tekst, als wishful thinking, op gepend na een laffe inbraak in huize Raas, waarbij de kluis van eigenaar is gewisseld met als inhoud o.a. onze spaarpot voor onze 2de album die zodoende een paar jaar is uitgesteld tot dit moment! Is de ellende toch nog ergens goed voor geweest.
De studio is in een loods in Arnestein gebouwd. Het stukje industriegebied dat kampt met een ware kippenplaag en het is een kunst om er te komen zonder een stukje roadkill tussen de gril mee te nemen. Voor de middagbreak haalt Jaap toch liever de kip elders en met een doos belegd stokbrood, een bak keezen (waar het gevederde gretig een pit van meepikt) en water met een smaakje (nee, geen lijntjes, joint of flessen Whiskey) rollen we goed doorvoed de middagsessie in.
De temperatuur nodigt uit om een koude Kornuit uit de koelbox van Jaap open te trekken, maar vanwege de concentratie laat ik het tot eind van de middag.
Halverwege de middag komt Anita met koeken binnen! Summer Wine Time! Het is alleen voor de guide track (en koeken voor de lekkere trek), maar vanwege de last minute aanpassingen in volgorde en lengte is het een zeer welkom bezoek. Na toch een paar missers in het aantal coupletten hebben we een bruikbare take. Met een extra aanzwellend bekken aan het eind is de basis gelegd. Het is het enige nummer waarvoor ik de “nieuwe” Guild uit de koffer haal. En inclusief de Ghost Rider staat alles er zonder toevoeging in 1 keer op.
Koen heeft minder geluk met zijn Warren Ellis tenor. Het geheime wapen van de vorige CD is, ondanks de schijnbaar correcte intonatie, niet zuiver te krijgen. Jammer, want de klank is geweldig. Maar gelukkig is het niet zijn enige 4-snarige.
In de controle kamer wordt eind van de middag, onder toeziend oog van Dart Vader, de aandacht van Marc en Jaap verdeeld over de mengtafel en de Tour de France. De beide wielerveteranen houden de belangrijkste momenten van de renners op het laptopscherm bovenop de blauwe bolle koelkast (een originele voorraadkast voor microfoons), met regelmaat in de gaten.
Het resultaat van 1 dag hard werken is goed en met de hoge temperatuur zijn we het unaniem eens om eind van de middag de dag af te sluiten. Genoeg voor vandaag. Maakt dat ik nog tijd heb om naar de Goese veste te rijden alwaar Finley tijdens het Food Truck Festival aldaar zijn eerste volwaardige optreden achter een drumkit heeft met een Ostrea Stage Event reprise! Gelukkig loopt het programma daar uit en kom ik nog mooi op tijd op het met zonovergoten eetfeestje.
Dag 2. Geen 9 uur op de zondag, maar een uur later voor de uitslapers! Kon Jaap toch nog naar zijn feestje. Op ‘t gemak druppelt alles de studio binnen.
Redneck Rampage is op het podium 1 van onze explosieve momenten en hopelijk krijgen we dit met de live opzet van opnemen gelijkwaardig op plaat. We hebben een paar takes (2 volgens mij) nodig voor een euforie momentje. Alles op z’n plek en alles vet volle bak gespeeld. Op de laatste versie staat ook de solo er in 1 keer goed op. Lekkerrrr!!!!
Halverwege de ochtend ontdekt Jaap dat hij in de vlucht de strandtas van Monique, i.p.v. zijn zinggerei, vanonder de kapstok heeft meegenomen!
Dan is opnemen om de hoek toch ook weer een groot voordeel, dus... even op en neer naar Goes. Maar op tijd terug om weer een lading belegde stokbroodjes te scoren, die we wederom aan de picknicktafel voren op eten. De achtergrondmuziek wordt verzorgd door de vrijbuitster met asymmetrisch kapsel, sleutelend aan haar zelfbouw kamper.
Ons laatste nummer is een bluespunkrockcover van JD Wilkens. Swamp Blood is zo’n nummer wat elke keer anders is. Er liggen een paar dingen vast maar meestal wijken we daar ook nog vanaf. Lekker makkelijk om zoiets vast te leggen (Not!). Daarom staat deze dan ook als laatste op de lijst. Als einde hadden we de door Koen al lang gewenste Fade Out gepland, waar we normaal een vast einde hebben. Kortom, lekker lang doorspelen om er geleidelijk uit te gaan. Het nummer heeft een smerige swamp sound nodig. Dus niet te netjes en veel bijgeluiden. Volgens mij stond deze er in 1 a 2 keer op! En met veel dynamiek. André geeft me, na het uitklinken van het laatste akkoord, met een gelukzalige grijns het compliment: “Magisch”! En daar kan ik het in dit geval geheel mee eens zijn.
Voor Broken Billy had ik de basis met alleen akkoorden ingespeeld. Ik speel de solo altijd voor de vuist weg met een paar vaste punten. Wanneer je over een opname soleert is het veel anders dan met band. Ik speel er een paar in en het jurypanel op de bank geeft punten. Uiteindelijk is het eerste deel van de ene en het tweede deel van de laatste aan elkaar geplakt door onze Dart Fader tovenaar met pet achter de schuiven!
De Scalin’ Up solo van Koen gaat over de Marble Max die zijn plek krijgt in de bezemkast! Zodoende maakt het weinig uit waar hij zelf zijn partij inspeelt (in dit geval naast Marc achter de stuuven) en kan de Champ replica ver open. Tot zwaar ongenoegen van de instrumentalist in kwestie (zo blijkt achteraf), probeer ik mijn ongezouten mening over de volle partijen over de zang te verkondigen. Zal vast een moment van uit de hand gelopen enthousiasme zijn geweest. Excuses bij deze.
Scalin’ Up heb ik ingespeeld met een gedempte Guild, omdat ik het rifje, wat ik ooit in de oefenruimte op akoestisch gitaar had bedacht toen Koen en ik onze oefenavond waren vergeten en met de Company bij Koen gingen oefenen, ook op plaat met akoestisch gitaar in wil spelen. Marc tuigt een microfoon en een drumkruik op midden in de opnameruimte om mijn Martin mee op te nemen.
Jaap gebruikt dezelfde plek en zelfde gitaar (”Lekker hitaartje!”) om zijn partij voor Summer Wine in te spelen. Hij had zo nu en dat wel wat op z’n Takamini meegespeeld in de controle ruimte, maar dat komt uiteindelijk niet op plaat.
Eind van dag 2 plakt iedereen van het zweet. Koen besluit zijn banjo strumpartij in te spelen! In korte broek en bezweet hemd gaat hij midden in de opname ruimte voor de microfoon zitten. Wanneer de basistrack wordt ingestart gaat hij uit de startblokken. Zijn partij heeft meer weg van een sportprestatie op hoog niveau onder erbarmelijke omstandigheden. Het snelle ritme en het agressieve hakken op de viersnarige Maja komt van diep en zijn blik schreeuwt het uit. Door de duivel bezeten slaat hij zijn weg naar het eind en in 1 take staat het op de harde schijf gebrand. Meer dan dit kunnen we (en met name Koen) niet geven en is meteen de afsluiting van het weekend.
We besluiten het resultaat te vieren op het terras op de Goese markt strijken voor een simpele maaltijd bij Jersey neer.
Wanneer we de week nadien proberen een nieuw weekend te prikken komen we ergens in oktober uit. Gelukkig hebben we in juli 3 avonden achter elkaar om samen met Marc de studio in te duiken. Anita heeft die week ook tijd, dus op 15-16-17 juli staan we 3 avonden om 19:00 in Middelburg op de stoep. Of eigenlijk piepen we via de achterdeur de studio in.
1ste avond:
Op maandag beginnen we met het overspelen van de bas onder de eerste coupletten van Summer Wine. Er zat een oneffenheidje in volgens André en Marc leek het wel een verbetering wanneer er wat minder noten gespeeld zouden worden, zodat er wat meer opbouw in het nummer komt. André rammelt dit zonder pardon naast de mengtafel op band.
Nummer 2 wordt mijn riedeltje over Raggle Taggle. Ik heb in het weekend na 2 pogingen er voor gekozen om voor de basistrack alleen slaggitaar in te spelen. Het leek me wel lekker folk om de rest met banjo te doen. M’n open banjo rammelt aan alle kanten, maar met een kruiskopschroevendraaier en wat duckttape is de 5-snarige gereed voor opname. Ik heb een paar weken tijd gehad om het rifje op banjo eigen te maken. Eindeloos aanpassen en bijschaven tot ik het er naar mijn idee naar behoren in had zitten. Door gebrek aan oefenmateriaal had ik het nummer een keer op gitaar gespeeld en dit als basis genomen. Marc start de opnames in en ik hoor over de koptelefoon de versie van een paar weken geleden. Na het eerste couplet zet ik het rifje in en kan wel door de grond zakken. Mijn versie is een toon hoger en heb waarschijnlijk dezelfde fout als in Heersdiek gemaakt. Snel stem ik de banjo een toon omlaag, maar dat blijkt nog steeds geen oplossing. De rif is dusdanig complex dat, ondanks dat alles erin zit, het geen lekker vloeiende lick oplevert. Dan maar op gitaar. Maar op m’n Martin loopt het rifje ook voor geen meter. Laatste poging is op m’n Guild. Het is altijd al een klote rifje voor me geweest en het is ook nu weer harken om het er uit te krijgen. Een bitch, zoals Marc het terecht noemt. Nou een bitch? Zeg maar gewoon een Raggle Taggle Gypsy Whore! Ik speel ze allemaal in, maar echt tevreden ben ik niet.
Koen doet na dit drama de aftrap wat betreft zang met Crimson Red. En die staat er redelijk snel op. Ik mag er vervolgens nog een keer of vier “He had a baseball bat” achteraan schreeuwen en het lukt me zonder veel moeite om dit er zo wanhopig mogelijk uit te gooien. André hoorde al bij de basisopname een orgeltje in zijn hoofd wat hij graag over het eind van het tussenstuk wil hebben. Marc heeft daarvoor zijn alles kunnend rode Yamaha orgeltje. Een verrassend klein plastic klaviertje waar alle bekende orgeltjes in zouden moeten zitten. Drie noten achter elkaar zijn genoeg. Even oefenen en dan: Andre pakt noot 1 en 2 en ik doe 3 er achteraan. Wanneer we het hele nummer terug luisteren zit Ronald gezellig mee te fluiten over het bekende/onbekende instrumentale stukje! Ja!!! Er moet nog een fluitje in. Ronald!!!
Met enige paniek in zijn ogen krijgen we Ronald (aka sloopkogel) naar de opnameruimte gedirigeerd! Daar zit onze ritme maester als aangeschoten wild voor zich uit te fluiten met de souplesse van een flierefluiter die zojuist een pak beschuit heeft leeg gegeten. Het levert in ieder geval een vloek voor Marc zijn verzameling op! Wie weet wat hij hier ooit nog van maakt.
Troef 2 is Jaap, die met gemak 2 takes in fluit met een miniem verschil. Geschikt om beiden in de mix te zetten.
Crimson Red is naar tevredenheid af!
Jaap neemt zijn eerste take op voor Scalin’ Up. Het is allemaal nog wat lief gezongen. Ik blijf nog even in de opname ruimte. Met de koptelefoon op 10 en een paar takes verder komt het aardig in de buurt. Koen en ik roepen nog 2 keer Scale it Up en dat zou ook dit nummer compleet moeten maken.
Als 3e en laatste op de maandag zingt Jaap Vendetta. Marc weet niet wat hij daar van moet maken! We laten het er ver bij voor vandaag! Op de ge-bounce-te (geen idee waar dat voor staat?) ruwe mix die we woensdag toegestuurd krijgen staat een dubbele zang wat wel heel veel van de Eels platen weg heeft. Laat Marc het daar eerder ook al over gehad hebben bij een ander nummer. Er moet nog van alles, maar dat is voor later.
2de avond:
Dinsdag; deze avond staan in het teken van de Italiaanse muziekterminologie. Crescendo, Legato, Limbo, Libido, maar vooral heel veel Parlando.
We starten de avond met Prisoners van good old John Denver. Jaap zingt hierin onbewust al een paar jaar “Josie works the counter at the countdown five and dime” Het valt niet direct mee om de vast ingeprente Countdown te vervangen door Downtown, maar ook dat gaat na een paar keer feilloos.
Koen en ik staan even later recht tegenover elkaar om zo strak mogelijk onze achtergrond lijn over een neerstortend vliegtuig met dezelfde intonatie en timing in te zingen. Marc merkt terecht op dat onze tekst half wegvalt onder de zang van Jaap! Alternatief is nogmaals inzingen, maar dan tussen de zang van Jaap in. “Maar eh...... kan dan onze zang niet digitaal verschoven worden?!”, “Uh, maar ja tuurlijk. Dat kan.” Opgelost.
Inmiddels kennen we het rode wapen van Marc en ook hier past wel een ouwbollig Wurlitzer achtig orgeltje onder het laatste deel van het liedje. Deze keer gaat het signaal eerst via een Rotary pedaal van H&K om er een Lesley soundje aan toe te voegen. Ik bedien het orgel(tje) en Marc draait, waar nodig, aan de knoppen van het pedaal.
Andre wil zijn fout in het eerste couplet van Redneck overdubben. Hij heeft dit nummer als enige op zijn Squier ingespeeld en denk dat het beter zal klinken op zijn De Geer. Over het laatste zijn we het deze keer niet eens. De Squire knort juist perfect bij het rauwe nummer. Rauw en smerig. Maar? De fout is niet meer te vinden? We luisteren het nummer verder door opzoek naar de fout op bas. Tot ik mijn solo in een verkeerde toonsoort inzet?!!! Help! Dit is niet de laatste track! En nog erger. Koen heeft zijn banjo vorige keer over de verkeerde track ingespeeld. Kut! Koen gaat, terecht in de verdediging om de track te behouden, maar ik ga echt geen vaste solo op plaat zetten. Zeker niet wanneer hij er zo perfect op staat. Marc geeft zijn fout toe. De computer pakt telkens de op één na laatste track als de juiste. Gij zijt vergeven, Marc. Maar. Wat nu! De track met banjo lijkt verder goed, al heeft de laatste mee vuur. De solo is verder niet of nauwelijks op de andere mics te horen, dus ..... De beslissing laten we voor later. Het is beiden nog mogelijk. (Al denk ik wel dat ik al weet wat me de volgende keer te wachten staat)
Summer Wine is de volgende en gelukkig had ik Anita nog even een Whatsapp gestuurd, want ik was niet helemaal duidelijk in mijn afspraken geweest. Maar ze kon en ze was er, wederom met koeken. En hoe.
Anita zingt eerst háár partijen in. Naast een paar keer inzetten, wat van ons iets lijziger mocht, zingt ze dit gemakkelijk in. Wat betreft de timing na de break, zingt ze dit zonder muziek in om later de zang op z’n plek te schuiver. Het valt anders niet in te vallen op de basis take.
We geven haar ruimte voor ideeën en komt dan ook met het idee om op een paar stukjes de tekst te fluisteren onder het ingezongen refrein. Een dingetje wat Anouk in Girl heeft gedaan. Dit pas goed bij het wat duistere verhaal.
We besluiten om een koortje onder het eerste deel van de solo te zetten en met z’n allen staan we voor de microfoon “ahhh, ahhh, ahhhhhh!!!” te zingen. Koen: “Ik voel een scheet opkomen.” André: “Bij Ronald?”. Marcie snapte er geen reet van, maar wij liggen dubbel. Het is wederom Anita die het idee heeft om Jaap nog een extra laag te laten zingen. Zelf zingt ze de hoge partij. En het Wild West meerstemmig ensemble staat erop! Vraag me niet waar, maar onze zangeres weet hier en daar ook wat ademsteuntips aan te dragen. Maar niet voor Koen. Die heeft thuis al een adem en Eva coach. :)
De lat is flink hoog gelegd voor onze frontman. Maar ja, dat is dat weer makkelijk om onderdoor te lopen. En limbo is al niet Jaap zijn specialiteit!
De tegenhang van de partijen van Anita vraagt om een verteller die pist en beneveld ontdekt dat zijn zilveren sporen zijn gestolen. De boodschap aan Jaap is; Parlando. En dan het liefst met een vleug Sparky (Demented are Go).
Na een valse start met zang, doet Jaap hem over en over en over in Parlando! Ik was met de eerste al blij maar elke versie werd haast weer overtuigender dan de vorige en telkens wordt zijn timbre beter. En met ook een fluisterstukje voor Jaap onder “My lips, they could not speak”, is het een hele mooie en spannende versie geworden. Er zijn al heel veel versies en onze versie is toch weer origineel en eigenzinniger dan andere.
Onze ademsteun en toeverlaat houdt het voor gezien. Overladen met terechte complimenten heeft ze wederom voldoende veren om ook vannacht weer op haar buik te moeten slapen.
Er is nog wat tijd voor iets korts. Dus opper ik een nieuwe poging voor de Raggle riff op banjo. Ik heb ‘s-avonds laat en eind van de middags nog kans gezien om op Marc zijn advies de riff te versimpelen. Na 3 pogingen lijkt Marc de moet al op te geven, maar ben overtuigd dat het nu wel moet lukken. En terecht! Uiteindelijk speel ik de riff door tot het eind ipv met gitaar. Heb ik toch nog een klein stukje van mijn 3 dubbele zware banjo kater weg kunnen werken.
3de avond:
Woensdag, wederom 19:00. Zigzaggend door de kippenoptocht.
Andre is alweer druk in de weer om koffie te zetten. We zijn inmiddels al aardig kind aan huis. Wederom een avond voor de zang, koortjes en allerlei opvulgeluiden.
Eind van de avond heeft Jaap al een paar biertjes achter zijn kiezen. Marc wordt hier wat nerveus over, maar wij zijn er qua zang wel erg blij mee. De frasering na wat bier is vele malen beter dan zonder. Kieper er nog wat in, lijkt ons. Volgende opnamesessie halen we Jaap op en gieten we er een riante hoeveelheid drank in. Alles voor de kunst, want de kunst is alles.
In deze hoedanigheid zingt onze frontman de partij van Swampblood in. Lekker los en rauw. Met een Amerikaans accentje zingt Jaap elke regel overtuigd; “Swemblad” vanuit zijn diepste ziel. Zo hij staat erop! Koen: “Tis toch Swampblad?”. Da’s even slikken, nadat deze een paar jaar op de setlist heeft gestaan. Tja, lijkt erop, maar is toch echt heel wat anders. Tot teleurstelling van onze luierenner. Helaas Jaap, nog een keer!
We gooien er eind van de avond nog een paar geluiden tegenaan. Koen wappert een keer met de vibroslab en ik gooi mijn Koch een keer op zijn kant voor een Reverbknal. De vibroslab pas perfect in Ghost Riders en de Reverb is een surrogaat pistoolschot achter Vendetta.
Tis weer welletjes. Eerst vakantie en dan zien we weer. Marc gooit nog even een bounce over de mail en daar moeten we het voorlopig even mee doen. In afwachting van onze volgende sessie.
Studiewerk is als een georganiseerde vakantie met je vrienden. Je weet wat je van plan ben te gaan doen, maar geen idee wat je gaat tegenkomen en meemaken! En al helemaal niet waar je uiteindelijk terecht komt en of het is wat je er van had gehoopt. Het levert in ieder geval een hoop lol en een berg onvergetelijke momenten op.
Onze reis gaat langs de volgende steden. Uh nummers:
- Alone and Forsaken
- Broken Back Billy
- Summer Riders on a Ghost Wine
- Swampblood
- Crimson Red
- Raggle Taggle Gypsy
- Scalin’ Up
- Redneck Rampage
- Vendetta
- Prisoners
Marc Blom is onze reisleider en we zijn op weg.
Voor het gemak hebben we een bloedheet weekend (22-23 juni) uitgekozen. En het zweet staat dan ook niet alleen vanwege de spanning in onze klamme handen (en bilnaad).
De kit van Ronald komt centraal in de opname ruimte te staan. Koen krijgt zijn plek rechts naast Ronald en ik mag m’n Koch/Fender tandem in de hoek voor het raam van de controle kamer neerzetten. Zowel Koen als ik worden vakkundig afgeschermd met speaker kabinetten om alle overspraak op de drummicrofoons te minimaliseren. Blijkbaar sta ik nog niet schofterig hard genoeg om m’n setje in de AMP-Box (duur woord voor een geïsoleerde bezemkast) te moeten zetten. Gelukkig, want een beetje interactie met m’n 2 lampenbakjes is toch wel een grote pré.
André staat in de andere hoek naast de ruit in de opname ruimte en mag zijn Chevy blauwe De Geer rechtstreeks in de muur pluggen. Jaap zingt alle partijen als guide track in vanuit de controle kamer. Zodoende zijn alleen Ronald, Koen en ik bepalend voor een geslaagde basisopname van de nummers. Een fout van ons is direct te horen op de mic van de ander. Dus feitelijk spelen we alles live in en nemen achteraf de zang apart op. Andre mag een foutje maken, maar met zijn gebruikelijke degelijke baswerk komt 99% van zijn partij gewoon op plaat.
Het kost allemaal wat afsteltijd, maar we zijn relatief snel klaar voor onze eerste take. Band loopt.
Marc heeft een bonte verzameling aan ouwe versterkers, orgels (Hammond, Rhodes, enzo), microfoons (waar NIET in geblazen mag worden) en gitaren. Tussen de stapel Fenders, Panaramixen en Supro’s, staat een loei zware Peavey buizenbak die door Ronald meteen wordt herkend. “Zo’n versterker had ik vroeger ook!” Na een nader onderzoek blijkt het zelfs zijn ouwe ruggenbreker te zijn! “Kan niet missen! Dit zijn overduidelijk de pisvlekken van onze kat!”
Middels de selectiemethode van onze statistiek en tabel guru André, zijn we de weken voorafgaand op een lijst van 10 nummers gekomen. De wens is deels binnen de band een aantal goed uitgewerkte nummers voor een eventuele EP, maar het andere deel wenst toch ook weer wel voldoende werk voor een volwaardig album. Met 10 tracks en een inmiddels luxe spaarrekening (voor een amateur stelletje als wij, wel te verstaan) komen we mogelijk uit op een compromis voor beide kampen.
De zaterdag is voor 1 t/m 8 (kan er één naast zitten) en zondag gaan we onvermoeid verder met 9 en 10. Vier van de songs zijn van onszelf. Crimson Red is een cadeautje van Koen. De tekst, als wishful thinking, op gepend na een laffe inbraak in huize Raas, waarbij de kluis van eigenaar is gewisseld met als inhoud o.a. onze spaarpot voor onze 2de album die zodoende een paar jaar is uitgesteld tot dit moment! Is de ellende toch nog ergens goed voor geweest.
De studio is in een loods in Arnestein gebouwd. Het stukje industriegebied dat kampt met een ware kippenplaag en het is een kunst om er te komen zonder een stukje roadkill tussen de gril mee te nemen. Voor de middagbreak haalt Jaap toch liever de kip elders en met een doos belegd stokbrood, een bak keezen (waar het gevederde gretig een pit van meepikt) en water met een smaakje (nee, geen lijntjes, joint of flessen Whiskey) rollen we goed doorvoed de middagsessie in.
De temperatuur nodigt uit om een koude Kornuit uit de koelbox van Jaap open te trekken, maar vanwege de concentratie laat ik het tot eind van de middag.
Halverwege de middag komt Anita met koeken binnen! Summer Wine Time! Het is alleen voor de guide track (en koeken voor de lekkere trek), maar vanwege de last minute aanpassingen in volgorde en lengte is het een zeer welkom bezoek. Na toch een paar missers in het aantal coupletten hebben we een bruikbare take. Met een extra aanzwellend bekken aan het eind is de basis gelegd. Het is het enige nummer waarvoor ik de “nieuwe” Guild uit de koffer haal. En inclusief de Ghost Rider staat alles er zonder toevoeging in 1 keer op.
Koen heeft minder geluk met zijn Warren Ellis tenor. Het geheime wapen van de vorige CD is, ondanks de schijnbaar correcte intonatie, niet zuiver te krijgen. Jammer, want de klank is geweldig. Maar gelukkig is het niet zijn enige 4-snarige.
In de controle kamer wordt eind van de middag, onder toeziend oog van Dart Vader, de aandacht van Marc en Jaap verdeeld over de mengtafel en de Tour de France. De beide wielerveteranen houden de belangrijkste momenten van de renners op het laptopscherm bovenop de blauwe bolle koelkast (een originele voorraadkast voor microfoons), met regelmaat in de gaten.
Het resultaat van 1 dag hard werken is goed en met de hoge temperatuur zijn we het unaniem eens om eind van de middag de dag af te sluiten. Genoeg voor vandaag. Maakt dat ik nog tijd heb om naar de Goese veste te rijden alwaar Finley tijdens het Food Truck Festival aldaar zijn eerste volwaardige optreden achter een drumkit heeft met een Ostrea Stage Event reprise! Gelukkig loopt het programma daar uit en kom ik nog mooi op tijd op het met zonovergoten eetfeestje.
Dag 2. Geen 9 uur op de zondag, maar een uur later voor de uitslapers! Kon Jaap toch nog naar zijn feestje. Op ‘t gemak druppelt alles de studio binnen.
Redneck Rampage is op het podium 1 van onze explosieve momenten en hopelijk krijgen we dit met de live opzet van opnemen gelijkwaardig op plaat. We hebben een paar takes (2 volgens mij) nodig voor een euforie momentje. Alles op z’n plek en alles vet volle bak gespeeld. Op de laatste versie staat ook de solo er in 1 keer goed op. Lekkerrrr!!!!
Halverwege de ochtend ontdekt Jaap dat hij in de vlucht de strandtas van Monique, i.p.v. zijn zinggerei, vanonder de kapstok heeft meegenomen!
Dan is opnemen om de hoek toch ook weer een groot voordeel, dus... even op en neer naar Goes. Maar op tijd terug om weer een lading belegde stokbroodjes te scoren, die we wederom aan de picknicktafel voren op eten. De achtergrondmuziek wordt verzorgd door de vrijbuitster met asymmetrisch kapsel, sleutelend aan haar zelfbouw kamper.
Ons laatste nummer is een bluespunkrockcover van JD Wilkens. Swamp Blood is zo’n nummer wat elke keer anders is. Er liggen een paar dingen vast maar meestal wijken we daar ook nog vanaf. Lekker makkelijk om zoiets vast te leggen (Not!). Daarom staat deze dan ook als laatste op de lijst. Als einde hadden we de door Koen al lang gewenste Fade Out gepland, waar we normaal een vast einde hebben. Kortom, lekker lang doorspelen om er geleidelijk uit te gaan. Het nummer heeft een smerige swamp sound nodig. Dus niet te netjes en veel bijgeluiden. Volgens mij stond deze er in 1 a 2 keer op! En met veel dynamiek. André geeft me, na het uitklinken van het laatste akkoord, met een gelukzalige grijns het compliment: “Magisch”! En daar kan ik het in dit geval geheel mee eens zijn.
Voor Broken Billy had ik de basis met alleen akkoorden ingespeeld. Ik speel de solo altijd voor de vuist weg met een paar vaste punten. Wanneer je over een opname soleert is het veel anders dan met band. Ik speel er een paar in en het jurypanel op de bank geeft punten. Uiteindelijk is het eerste deel van de ene en het tweede deel van de laatste aan elkaar geplakt door onze Dart Fader tovenaar met pet achter de schuiven!
De Scalin’ Up solo van Koen gaat over de Marble Max die zijn plek krijgt in de bezemkast! Zodoende maakt het weinig uit waar hij zelf zijn partij inspeelt (in dit geval naast Marc achter de stuuven) en kan de Champ replica ver open. Tot zwaar ongenoegen van de instrumentalist in kwestie (zo blijkt achteraf), probeer ik mijn ongezouten mening over de volle partijen over de zang te verkondigen. Zal vast een moment van uit de hand gelopen enthousiasme zijn geweest. Excuses bij deze.
Scalin’ Up heb ik ingespeeld met een gedempte Guild, omdat ik het rifje, wat ik ooit in de oefenruimte op akoestisch gitaar had bedacht toen Koen en ik onze oefenavond waren vergeten en met de Company bij Koen gingen oefenen, ook op plaat met akoestisch gitaar in wil spelen. Marc tuigt een microfoon en een drumkruik op midden in de opnameruimte om mijn Martin mee op te nemen.
Jaap gebruikt dezelfde plek en zelfde gitaar (”Lekker hitaartje!”) om zijn partij voor Summer Wine in te spelen. Hij had zo nu en dat wel wat op z’n Takamini meegespeeld in de controle ruimte, maar dat komt uiteindelijk niet op plaat.
Eind van dag 2 plakt iedereen van het zweet. Koen besluit zijn banjo strumpartij in te spelen! In korte broek en bezweet hemd gaat hij midden in de opname ruimte voor de microfoon zitten. Wanneer de basistrack wordt ingestart gaat hij uit de startblokken. Zijn partij heeft meer weg van een sportprestatie op hoog niveau onder erbarmelijke omstandigheden. Het snelle ritme en het agressieve hakken op de viersnarige Maja komt van diep en zijn blik schreeuwt het uit. Door de duivel bezeten slaat hij zijn weg naar het eind en in 1 take staat het op de harde schijf gebrand. Meer dan dit kunnen we (en met name Koen) niet geven en is meteen de afsluiting van het weekend.
We besluiten het resultaat te vieren op het terras op de Goese markt strijken voor een simpele maaltijd bij Jersey neer.
Wanneer we de week nadien proberen een nieuw weekend te prikken komen we ergens in oktober uit. Gelukkig hebben we in juli 3 avonden achter elkaar om samen met Marc de studio in te duiken. Anita heeft die week ook tijd, dus op 15-16-17 juli staan we 3 avonden om 19:00 in Middelburg op de stoep. Of eigenlijk piepen we via de achterdeur de studio in.
1ste avond:
Op maandag beginnen we met het overspelen van de bas onder de eerste coupletten van Summer Wine. Er zat een oneffenheidje in volgens André en Marc leek het wel een verbetering wanneer er wat minder noten gespeeld zouden worden, zodat er wat meer opbouw in het nummer komt. André rammelt dit zonder pardon naast de mengtafel op band.
Nummer 2 wordt mijn riedeltje over Raggle Taggle. Ik heb in het weekend na 2 pogingen er voor gekozen om voor de basistrack alleen slaggitaar in te spelen. Het leek me wel lekker folk om de rest met banjo te doen. M’n open banjo rammelt aan alle kanten, maar met een kruiskopschroevendraaier en wat duckttape is de 5-snarige gereed voor opname. Ik heb een paar weken tijd gehad om het rifje op banjo eigen te maken. Eindeloos aanpassen en bijschaven tot ik het er naar mijn idee naar behoren in had zitten. Door gebrek aan oefenmateriaal had ik het nummer een keer op gitaar gespeeld en dit als basis genomen. Marc start de opnames in en ik hoor over de koptelefoon de versie van een paar weken geleden. Na het eerste couplet zet ik het rifje in en kan wel door de grond zakken. Mijn versie is een toon hoger en heb waarschijnlijk dezelfde fout als in Heersdiek gemaakt. Snel stem ik de banjo een toon omlaag, maar dat blijkt nog steeds geen oplossing. De rif is dusdanig complex dat, ondanks dat alles erin zit, het geen lekker vloeiende lick oplevert. Dan maar op gitaar. Maar op m’n Martin loopt het rifje ook voor geen meter. Laatste poging is op m’n Guild. Het is altijd al een klote rifje voor me geweest en het is ook nu weer harken om het er uit te krijgen. Een bitch, zoals Marc het terecht noemt. Nou een bitch? Zeg maar gewoon een Raggle Taggle Gypsy Whore! Ik speel ze allemaal in, maar echt tevreden ben ik niet.
Koen doet na dit drama de aftrap wat betreft zang met Crimson Red. En die staat er redelijk snel op. Ik mag er vervolgens nog een keer of vier “He had a baseball bat” achteraan schreeuwen en het lukt me zonder veel moeite om dit er zo wanhopig mogelijk uit te gooien. André hoorde al bij de basisopname een orgeltje in zijn hoofd wat hij graag over het eind van het tussenstuk wil hebben. Marc heeft daarvoor zijn alles kunnend rode Yamaha orgeltje. Een verrassend klein plastic klaviertje waar alle bekende orgeltjes in zouden moeten zitten. Drie noten achter elkaar zijn genoeg. Even oefenen en dan: Andre pakt noot 1 en 2 en ik doe 3 er achteraan. Wanneer we het hele nummer terug luisteren zit Ronald gezellig mee te fluiten over het bekende/onbekende instrumentale stukje! Ja!!! Er moet nog een fluitje in. Ronald!!!
Met enige paniek in zijn ogen krijgen we Ronald (aka sloopkogel) naar de opnameruimte gedirigeerd! Daar zit onze ritme maester als aangeschoten wild voor zich uit te fluiten met de souplesse van een flierefluiter die zojuist een pak beschuit heeft leeg gegeten. Het levert in ieder geval een vloek voor Marc zijn verzameling op! Wie weet wat hij hier ooit nog van maakt.
Troef 2 is Jaap, die met gemak 2 takes in fluit met een miniem verschil. Geschikt om beiden in de mix te zetten.
Crimson Red is naar tevredenheid af!
Jaap neemt zijn eerste take op voor Scalin’ Up. Het is allemaal nog wat lief gezongen. Ik blijf nog even in de opname ruimte. Met de koptelefoon op 10 en een paar takes verder komt het aardig in de buurt. Koen en ik roepen nog 2 keer Scale it Up en dat zou ook dit nummer compleet moeten maken.
Als 3e en laatste op de maandag zingt Jaap Vendetta. Marc weet niet wat hij daar van moet maken! We laten het er ver bij voor vandaag! Op de ge-bounce-te (geen idee waar dat voor staat?) ruwe mix die we woensdag toegestuurd krijgen staat een dubbele zang wat wel heel veel van de Eels platen weg heeft. Laat Marc het daar eerder ook al over gehad hebben bij een ander nummer. Er moet nog van alles, maar dat is voor later.
2de avond:
Dinsdag; deze avond staan in het teken van de Italiaanse muziekterminologie. Crescendo, Legato, Limbo, Libido, maar vooral heel veel Parlando.
We starten de avond met Prisoners van good old John Denver. Jaap zingt hierin onbewust al een paar jaar “Josie works the counter at the countdown five and dime” Het valt niet direct mee om de vast ingeprente Countdown te vervangen door Downtown, maar ook dat gaat na een paar keer feilloos.
Koen en ik staan even later recht tegenover elkaar om zo strak mogelijk onze achtergrond lijn over een neerstortend vliegtuig met dezelfde intonatie en timing in te zingen. Marc merkt terecht op dat onze tekst half wegvalt onder de zang van Jaap! Alternatief is nogmaals inzingen, maar dan tussen de zang van Jaap in. “Maar eh...... kan dan onze zang niet digitaal verschoven worden?!”, “Uh, maar ja tuurlijk. Dat kan.” Opgelost.
Inmiddels kennen we het rode wapen van Marc en ook hier past wel een ouwbollig Wurlitzer achtig orgeltje onder het laatste deel van het liedje. Deze keer gaat het signaal eerst via een Rotary pedaal van H&K om er een Lesley soundje aan toe te voegen. Ik bedien het orgel(tje) en Marc draait, waar nodig, aan de knoppen van het pedaal.
Andre wil zijn fout in het eerste couplet van Redneck overdubben. Hij heeft dit nummer als enige op zijn Squier ingespeeld en denk dat het beter zal klinken op zijn De Geer. Over het laatste zijn we het deze keer niet eens. De Squire knort juist perfect bij het rauwe nummer. Rauw en smerig. Maar? De fout is niet meer te vinden? We luisteren het nummer verder door opzoek naar de fout op bas. Tot ik mijn solo in een verkeerde toonsoort inzet?!!! Help! Dit is niet de laatste track! En nog erger. Koen heeft zijn banjo vorige keer over de verkeerde track ingespeeld. Kut! Koen gaat, terecht in de verdediging om de track te behouden, maar ik ga echt geen vaste solo op plaat zetten. Zeker niet wanneer hij er zo perfect op staat. Marc geeft zijn fout toe. De computer pakt telkens de op één na laatste track als de juiste. Gij zijt vergeven, Marc. Maar. Wat nu! De track met banjo lijkt verder goed, al heeft de laatste mee vuur. De solo is verder niet of nauwelijks op de andere mics te horen, dus ..... De beslissing laten we voor later. Het is beiden nog mogelijk. (Al denk ik wel dat ik al weet wat me de volgende keer te wachten staat)
Summer Wine is de volgende en gelukkig had ik Anita nog even een Whatsapp gestuurd, want ik was niet helemaal duidelijk in mijn afspraken geweest. Maar ze kon en ze was er, wederom met koeken. En hoe.
Anita zingt eerst háár partijen in. Naast een paar keer inzetten, wat van ons iets lijziger mocht, zingt ze dit gemakkelijk in. Wat betreft de timing na de break, zingt ze dit zonder muziek in om later de zang op z’n plek te schuiver. Het valt anders niet in te vallen op de basis take.
We geven haar ruimte voor ideeën en komt dan ook met het idee om op een paar stukjes de tekst te fluisteren onder het ingezongen refrein. Een dingetje wat Anouk in Girl heeft gedaan. Dit pas goed bij het wat duistere verhaal.
We besluiten om een koortje onder het eerste deel van de solo te zetten en met z’n allen staan we voor de microfoon “ahhh, ahhh, ahhhhhh!!!” te zingen. Koen: “Ik voel een scheet opkomen.” André: “Bij Ronald?”. Marcie snapte er geen reet van, maar wij liggen dubbel. Het is wederom Anita die het idee heeft om Jaap nog een extra laag te laten zingen. Zelf zingt ze de hoge partij. En het Wild West meerstemmig ensemble staat erop! Vraag me niet waar, maar onze zangeres weet hier en daar ook wat ademsteuntips aan te dragen. Maar niet voor Koen. Die heeft thuis al een adem en Eva coach. :)
De lat is flink hoog gelegd voor onze frontman. Maar ja, dat is dat weer makkelijk om onderdoor te lopen. En limbo is al niet Jaap zijn specialiteit!
De tegenhang van de partijen van Anita vraagt om een verteller die pist en beneveld ontdekt dat zijn zilveren sporen zijn gestolen. De boodschap aan Jaap is; Parlando. En dan het liefst met een vleug Sparky (Demented are Go).
Na een valse start met zang, doet Jaap hem over en over en over in Parlando! Ik was met de eerste al blij maar elke versie werd haast weer overtuigender dan de vorige en telkens wordt zijn timbre beter. En met ook een fluisterstukje voor Jaap onder “My lips, they could not speak”, is het een hele mooie en spannende versie geworden. Er zijn al heel veel versies en onze versie is toch weer origineel en eigenzinniger dan andere.
Onze ademsteun en toeverlaat houdt het voor gezien. Overladen met terechte complimenten heeft ze wederom voldoende veren om ook vannacht weer op haar buik te moeten slapen.
Er is nog wat tijd voor iets korts. Dus opper ik een nieuwe poging voor de Raggle riff op banjo. Ik heb ‘s-avonds laat en eind van de middags nog kans gezien om op Marc zijn advies de riff te versimpelen. Na 3 pogingen lijkt Marc de moet al op te geven, maar ben overtuigd dat het nu wel moet lukken. En terecht! Uiteindelijk speel ik de riff door tot het eind ipv met gitaar. Heb ik toch nog een klein stukje van mijn 3 dubbele zware banjo kater weg kunnen werken.
3de avond:
Woensdag, wederom 19:00. Zigzaggend door de kippenoptocht.
Andre is alweer druk in de weer om koffie te zetten. We zijn inmiddels al aardig kind aan huis. Wederom een avond voor de zang, koortjes en allerlei opvulgeluiden.
Eind van de avond heeft Jaap al een paar biertjes achter zijn kiezen. Marc wordt hier wat nerveus over, maar wij zijn er qua zang wel erg blij mee. De frasering na wat bier is vele malen beter dan zonder. Kieper er nog wat in, lijkt ons. Volgende opnamesessie halen we Jaap op en gieten we er een riante hoeveelheid drank in. Alles voor de kunst, want de kunst is alles.
In deze hoedanigheid zingt onze frontman de partij van Swampblood in. Lekker los en rauw. Met een Amerikaans accentje zingt Jaap elke regel overtuigd; “Swemblad” vanuit zijn diepste ziel. Zo hij staat erop! Koen: “Tis toch Swampblad?”. Da’s even slikken, nadat deze een paar jaar op de setlist heeft gestaan. Tja, lijkt erop, maar is toch echt heel wat anders. Tot teleurstelling van onze luierenner. Helaas Jaap, nog een keer!
We gooien er eind van de avond nog een paar geluiden tegenaan. Koen wappert een keer met de vibroslab en ik gooi mijn Koch een keer op zijn kant voor een Reverbknal. De vibroslab pas perfect in Ghost Riders en de Reverb is een surrogaat pistoolschot achter Vendetta.
Tis weer welletjes. Eerst vakantie en dan zien we weer. Marc gooit nog even een bounce over de mail en daar moeten we het voorlopig even mee doen. In afwachting van onze volgende sessie.
zondag 12 mei 2019
Company of Sinners - Van De Dingen Die Gebeuren Terneuzen - 12 Mei 2019
Ook dag drie (onze dag 2) staan er weer zat dingen te gebeuren. En ik neem mijn personal memory shoter mee. En dat gaat ze, voor een beginner, goed af zo blijkt gezien de resulterende plaatjes. Het weer is een stuk beter nu en gaande weg de middag loopt het terrein goed vol. We lopen onafgebroken van de een naar de ander en vermaken een hele middag het ene na het andere gezelschap. Het stadspark heeft veel weg van een relaxt happy the peppy flower power festijn. Ook deze keer ligt de themakeuze bij ons publiek en prik ik het bijbehorende moord, drank, vrouwen, vervoer of hiernamaals liedjes erbij. In afwijking van ons vast repertoire laten we een recreërend koor "Long Train Running" zingen, waar ik bij toeval de akkoorden van weet en waar Koen niet lang geleden bij de Soggy Bottom Girls de mondharmonica partij had gespeeld. Halverwege de middag moet er zowat over de groepen chillende toeschouwers gestapt worden om bij het volgende gezelschap te komen. Zo nu en dan houden we de food truckers zelf muzikaal wat van hun werk af.
Peetman zit later die middag op een stoel in de muziektent met zijn Martin op schoot oude bluesjes te mijmeren, voor een wat afwezig, van de zon en het foodfeest genietend publiek. Hij heeft de moed al enigszins opgegeven wanneer we van gezelschap naar gezelschap op hetzelfde podium belanden. Na kort overleg pluggen we in en flankeren Peter voor nog een paar extra bluesklassiekers. Later op de middag zakt de zon langzaam achter de bomen en wordt het zonnige deel steeds kleiner en wordt het schaduwbeeld steeds leger. Wanneer we besluiten te stoppen loop ik TAFKABB-Wim tegen het lijf en kunnen niet anders (geheel zonder enige vorm van tegenzin) dan een paar privé liedjes spelen aan de waterkant en een LP te verkopen alvorens we het geslaagde Foodtruckweekend gedag zeggen.
Peetman zit later die middag op een stoel in de muziektent met zijn Martin op schoot oude bluesjes te mijmeren, voor een wat afwezig, van de zon en het foodfeest genietend publiek. Hij heeft de moed al enigszins opgegeven wanneer we van gezelschap naar gezelschap op hetzelfde podium belanden. Na kort overleg pluggen we in en flankeren Peter voor nog een paar extra bluesklassiekers. Later op de middag zakt de zon langzaam achter de bomen en wordt het zonnige deel steeds kleiner en wordt het schaduwbeeld steeds leger. Wanneer we besluiten te stoppen loop ik TAFKABB-Wim tegen het lijf en kunnen niet anders (geheel zonder enige vorm van tegenzin) dan een paar privé liedjes spelen aan de waterkant en een LP te verkopen alvorens we het geslaagde Foodtruckweekend gedag zeggen.
vrijdag 10 mei 2019
Company of Sinners - Van De Dingen Die Gebeuren in Terneuzen - 10 Mei 2019
Onze LP is klaar en dus grijpen we VDDDG aan om onze vinylschijf te promoten. Aangezien we 150 schijven en 300 hoezen hebben gekregen zijn er nogal wat lege hoezen over om te misbruiken voor PR materiaal. Koen is een avondje creatief met merkstift geweest en het ganse terrein wordt behangen met onze persoontjes. Geen boom uitgezonderd. En Patrick van de Ketchup fabriek is ons verkooppunt. We konden het gehele weekend ons gang gaan, ware het niet dat op zaterdag het jaarlijkse Hrieps ons VDDDG in tweeën knipt en we alleen op vrijdag en zondag het terrein over gaan.
Op vrijdag wil het weer nog niet helemaal meewerken. Wanneer we door een klein treiterbuitje worden belaagd, staan we voor een baby blauwe Nacho caravan. Gelukkig laten de dames ons binnen en in ruil spelen we onze nieuwe murder ballad met toepasselijke naam “Murder”. Nog geen week geleden speelde Sean Preston and the Loaded Pistors op het Vlissingse bevrijdingsfestival en verraste me met zijn ode aan zijn ex. De sympathieke Amerikaan was enthousiast toen ik ‘m naar de song vroeg voor onze eigen set en vroeg me een berichtje naar zijn FB-adres te sturen. Paar dagen later reageerde hij binnen de 10 minuten met de volledige tekst en het verzoek om een keer een filmpje van ons met zijn song toe te sturen. Een dag later hadden we het nummer, samen met onze nieuwe kompaan op upright bass, uitgewerkt en tijdens het buitje hebben de Nacho dames binnen een week na mijn ontmoeting met Mr Preston het gevraagde filmpje geschoten. Zo snel kan het gaan. En de complimenten van de songwriter.
Het terrein is dit jaar anders ingedeeld dan het jaar ervoor wat voor ons wat ongunstig is mbt onderlinge hinder van het podium wat nu centraler is opgebouwd. Toch weten we nog voldoende mensen face-to-face te entertainen. We hanteren weer de thema keuzes achterop de gitaar van Koen en ik heb mijn achterkant voorzien van de thema’s met gegroepeerde songs. Het vergt telkens wat puzzelwerk, maar het geeft een aangename interactie met de toeschouwer.
Op vrijdag wil het weer nog niet helemaal meewerken. Wanneer we door een klein treiterbuitje worden belaagd, staan we voor een baby blauwe Nacho caravan. Gelukkig laten de dames ons binnen en in ruil spelen we onze nieuwe murder ballad met toepasselijke naam “Murder”. Nog geen week geleden speelde Sean Preston and the Loaded Pistors op het Vlissingse bevrijdingsfestival en verraste me met zijn ode aan zijn ex. De sympathieke Amerikaan was enthousiast toen ik ‘m naar de song vroeg voor onze eigen set en vroeg me een berichtje naar zijn FB-adres te sturen. Paar dagen later reageerde hij binnen de 10 minuten met de volledige tekst en het verzoek om een keer een filmpje van ons met zijn song toe te sturen. Een dag later hadden we het nummer, samen met onze nieuwe kompaan op upright bass, uitgewerkt en tijdens het buitje hebben de Nacho dames binnen een week na mijn ontmoeting met Mr Preston het gevraagde filmpje geschoten. Zo snel kan het gaan. En de complimenten van de songwriter.
Het terrein is dit jaar anders ingedeeld dan het jaar ervoor wat voor ons wat ongunstig is mbt onderlinge hinder van het podium wat nu centraler is opgebouwd. Toch weten we nog voldoende mensen face-to-face te entertainen. We hanteren weer de thema keuzes achterop de gitaar van Koen en ik heb mijn achterkant voorzien van de thema’s met gegroepeerde songs. Het vergt telkens wat puzzelwerk, maar het geeft een aangename interactie met de toeschouwer.
zondag 17 maart 2019
Company of Sinners - Irish Pub The Wicked in Vlissingen - 17 Mrt 2019
St. Patrick day. Aanvankelijk op zaterdag, maar op verzoek last minute verzet naar de zondagmiddag. Goeie keus van Jootje van Bo, die ons al een jaar eerder voor deze klus boekte. Een club vaste klanten hebben het behekste bierlokaal weer gevonden en zijn een dankbaar publiek. Ook leuk om weer een oude bekende bassiste uit de oude bandjes scène en collega blogger tegen te komen die, vast niet speciaal voor ons, vanuit Spanje is komen kijken. Heb de weken erna nieuwsgierig een paar van haar kostelijk geschreven blogs over haar Spaanse avonturen gelezen.
Vriendin Jo weet het publiek te verwennen met soep en broodjes, terwijl wij weer duidelijk een jaar zijn gegroeid. We gaan dan ook weer weg met een gig voor 2020 op zak.
Vriendin Jo weet het publiek te verwennen met soep en broodjes, terwijl wij weer duidelijk een jaar zijn gegroeid. We gaan dan ook weer weg met een gig voor 2020 op zak.
vrijdag 8 maart 2019
Company of Sinners - Opening Barbershop Mees in Lewedorp - 8 Mrt 2019
Zoonlief Mees van mijn Partner in Crime, opent zijn eigen herenkapperszaak en wordt daarmee de eerste barbier in Lewedorp en omstreken. Er zijn de laatste weken fors wat uren aan het zaakje verspijkerd en de voor de gelegenheid zelf ook scherp gekapte Mees mag dan ook apentrots zijn op zijn sfeervolle barbershop. Reden genoeg om deze mijlpaal te vieren met een paar moord ballads voor de klant die enigszins in scène gezet, omringt door vrienden, familie en genodigden, onderuit in de kappersstoel ligt voor een paar fraaie foto’s als illustratie voor het stukje in de eerst volgende oplage van de regionale krant De Bevelander. Met Status Quo op de platenspeler wordt de klant in het scheerschuim gezet en wanneer de pling van de oude slagers kassa klinkt schiet de rug van plaatselijke beenhouder uit oude gewoonte recht. De opening is voor pa Koen de kick-off voor een nieuwe PR activiteit. Naast de Company of Sinners en Baldrick Brothers wordt vanaf heden op elke lantaarnpaal een ronde “Herenkapper Raas” sticker geplakt.
vrijdag 22 februari 2019
Baldwin Brothers - The 90 D6bels in Dinant (B) - 22 Febr 2019
Een goeie 3 maanden na het Company avontuur in het Walonische Dinant staan de Baldrick Brothers op het affiche. Althans, het postertje wat vriend Michel in eigen huisstijl heeft geknutseld en welke door caféhouder Jean-Marc, na 3 bevestigingen voor het optreden, met een duimpje als 4de bevestiging heeft gereplied.
De paarse kroko’s waren niet van de lucht, want ook het Sax-hotel (om roddels te voorkomen niet vertalen in het Engels a.j.b.) werd door Jaap uitgebreid aan Koen en ons bevestig voordat het gebruik van de kroegzolder als slaapzaal werd afgebeld. Niets aan het toeval over gelaten, dus. Uhu! Geen zolder dus, waar we eerst ons intrek zouden doen, maar op aandringen van onze rusteloze zanger werd het geplande luchtbed verruild voor een hotelbed.
Die middag gaan Jaap en Ronald per lease Peugeot op weg en om 2 uur staan Andre en ik bij Koen voor het klinket. Via de oefenruimte volgt de reis over Antwerpen/Brussel richting Ardennen. Amper, via een slinkse slingerroute, de beruchte ring van den Anvers af, hangt de Raas-thuisdienst aan de lijn. The 90 D6bels heeft een dubbele booking. Of wij naar de zaterdag zouden willen schuiven. Nou, niet dus. En na wat vica versa app’s lijkt de locale band naar de zaterdag te zijn verkast. Fijn.
We zijn al bijna op bestemming wanneer de grauwe lucht open trekt en de zon door komt. Bijna gelijktijdig met de foto van Jaap en Ronald via Whatsapp, genomen op het terras met een glas bier. Aan de kouwelijke blik van onze zingert te zien gaan die het niet lang op het terras volhouden.
Na het laatste bochtenwerk stuurt Koen de bus parallel aan de Maas langs ons hotel op 400 meter loopafstand van ons café waar onze vroege broers inmiddels binnen bij de kachel aan een nieuwe pot bier zitten.
De plaatselijke hondenvereniging heeft blijkbaar hier ook zijn intreden gedaan en het locale tandelozen zwerfgekkie schuift al Frans tetterend haar rollator en gevulde plastic zakken het deurgat door over de drempel de opgeklaarde buitenlucht in. Laat het avontuur beginnen!
We zijn ruim op tijd, dus alles uitladen, hotelletje inchecken en opzoek naar een adres waar ze goeie steaks verkopen. Live’s a bitch en wij hangen de slingers wel op. Of iets dergelijks.
De tweede hondenbezitster heeft met haar 2 viervoeters plaats genomen op de rand van het podium en in de ruimte die nog rest haar glas wijn demonstratief neergezet. Het is dan ook millimeterwerk om ons instrumentarium langs het kreng en haar dierbaren te manoeuvreren. Dat bevestigd mijn voorliefde voor honden en hun hondenbezitters kwadratisch. Zo aan het volk aan de tafeltjes achterin te zien zijn er ook wat fans uit de klaphekkeweg ons nagereisd. Helaas spreekt de local hier alleen Frans. Zo ook het blonde blondje van achter de bar die mij via Google Translate op haar mobiel duidelijk maakt dat er ook nog een 2de band komt die avond. Eén van onze Klaphekkewegfans weet me in zijn beste Frans te vertellen dat het een band is met 3, hooguit 4 personen. Oké, die kunnen dan vast vóór ons op het podium staan en hun drummer kan eventueel de kit van Ronald gebruiken. Dat zou op te lossen moeten zijn. Ons sportief en Franssprekend boegbeeld is, om de lange afstand te overbruggen, in de tussentijd per auto de hotelkamers gaan inspecteren. We zijn al een heel hoofdstuk verder wanneer Jaap terug komt en voor zichzelf heeft besloten om de aparte kamer met keuken voor hemzelf en zijn slaapprobleem te nemen en wij mogen de twee andere gecombineerde kamers met 2 eenpersoons en 1 tweepersoons bedden verdelen.
Wanneer druppelsgewijs de bandleden van het locale bandje D-XIT arriveren wordt het er allemaal niet veel duidelijker op. De band blijkt met z’n zessen te zijn en heeft een drummer met een elektronische kit. Barkeeper Christof heeft ons al laten weten dat we tot 00:00 mogen spelen en dus hebben we beiden 1,5 uur. We zijn inmiddels een rij stressmomenten (met name van de leden van de andere band) verder wanneer eindelijk de drummert er is. Over het gebruik van Ronald zijn kit valt niet te onderhandelen. Voor Ronald en mij is nu echt de lol er af en wat ons betreft gaat alles de bus weer in. Of, we draaien de sets om. Wij eerst en dan D-XIT tot middernacht. De tijd is vooruit geschoten en wanneer we in een vloek en zucht onze sound check doen houden we nog exact drie kwartier over voor onze geplande steak. Hmmm. Wat dacht je van een frietje bij de eerste beste frituur. Jaap was er 1 tegen gekomen tussen het hotel en hier. Maar waar! Niet links. Niet rechts! Via de radar van Andre struinen we de stad door tot we wanhopig de buurtsuper in schieten voor zakken chips, chocola en DE redding van onze hongerig magen; bierworstjes! Cowboy Michel en zijn Flo komen net aan wanneer we onze maaltijd op het terras met een Brugse Zotte wegspoelen! 20:30: Showtime.
Direct vanaf het instrumentale Powershake gaat het bij ons los en blijkbaar zijn we er op gebrand om ons hier in 1,5 uur aaneengesloten te moeten bewijzen. We staan als bezetenen onafgebroken te stuiteren en te vlammen. Eén van onze eerste nummers krijgt Ronald Betty Boo met tafel en al in zijn nek, maar weet zich er aardig uit te redden. Het café is bescheiden druk en de 6-koppige band op de banken recht tegenover het podium is ons belangrijkste publiek. Maar gelukkig is onze hondenbezitter met Duitse herder van vorige keer ook weer van de partij. (Zou Dinant Frans zijn voor "Dien 'ond"?) Na elk nummer volgt een dankbaar respons. Zo ook van de 2 gedateerde dames bij de deur waar het enthousiasme van af spat. Maar wanneer onze Jacques Baldwin het Franse Poupé inzet krijgen we een luid respons vanuit het hele café.
Aan het eind van de set staan er zowaar mensen, inclusief de dames bij de deur, voor ons te dansen met wel een opvallende explosieve rol voor een blonde dame in groen truitje. Die zagen we even niet aankomen. Man, wat een feestje. Ook Senorita doet het hier prima. Zonde dat we onze tijd moeten delen met een andere band. Maar het werd wel even tijd voor een pauze. Na Jesus doen we nog 2 zugaben en dan snel alles, behalve onze PA, het podium af. Zo, kom daar nog maar eens overheen.
Het podium is aan D-XIT en ze nemen de tijd. Pas om 23:00 beginnen ze met hun set. De blondine in het groen blijkt de zangeres en violiste en tilt het coverbandje naar een hoger niveau. Beetje sneu voor de andere zangeres, maar ach. De band is, ondanks de elektronische kerstboom van de drummer en de rug van de bassist (hoe zou hij er van voor uit zien?), goed (oké, vind ik) voor een coverbandje, met verrassende covers. Van een eindtijd blijkt in eens geen sprake meer en dik na één stopt de band pas.
Wij vermaken ons hier prima met een biertje en met de locals die wel een woordje Engels kunnen. Zo ook met een Duits stel uit Brussel die hier vakantie houden en die we tijdens het spelen naar binnen hebben gewenkt. Goeie zet want mogelijk staan we dit jaar nog op een feestje in Hamburg.
Het is een goeie sfeer in de 90 D6bels en wanneer de vloer wordt aangeveegd gaan wij met onze wankele gids op Hotel aan.
Miss Polly had thuis beloofd een uur voor vertrek aan het water te gaan. Op de parking rijdt ze ons al zwaaiend voorbij. Dus zo doen ze dat hier wanneer je met drank op achter stuur stapt. Nou, zelfs dat laatste uur op water was niet gelukt. Laat ik het zelf in zo’n geval maar op een hele avond water houden. Michel en Flo (ook geen kraanwater gedronken) zijn inmiddels thuis en met een hoop smilies en een dikke duim krijgen we de complimenten. “The Baldwin Brothers were great!.”
Intussen vervolgen we via wat omwegen onze weg naar ons hotel waar ik als een blok naast onze basman in slaap val. Mijn kompaan schijnt tussenin van een skivakantie te hebben gedroomd. Ik betwijfel de waarheid, maar hij heeft in ieder geval tijdens zijn vertrek wel mijn adapter meegepikt. We zijn al een tijdje slap aan het ouwehoeren wanneer ook de prins op de erwt met een frisse blik en een kop koffie uit de minibar van zijn eigen suite, onze kamer binnen schuifelt. Mooi, tijd voor ontbijt. Via Adolf Sax, die ons buiten op de bank opwacht, langs de frituur die we gister niet konden vinden, naar ons omelette du fromage met stokbrood en sterke koffie in het broodjes tentje verderop. En dan naar huis! Ondanks de volledige gage heeft ons uitstapje meer gekost dan opgebracht. Who cares. Wat een avonduur!
De paarse kroko’s waren niet van de lucht, want ook het Sax-hotel (om roddels te voorkomen niet vertalen in het Engels a.j.b.) werd door Jaap uitgebreid aan Koen en ons bevestig voordat het gebruik van de kroegzolder als slaapzaal werd afgebeld. Niets aan het toeval over gelaten, dus. Uhu! Geen zolder dus, waar we eerst ons intrek zouden doen, maar op aandringen van onze rusteloze zanger werd het geplande luchtbed verruild voor een hotelbed.
Die middag gaan Jaap en Ronald per lease Peugeot op weg en om 2 uur staan Andre en ik bij Koen voor het klinket. Via de oefenruimte volgt de reis over Antwerpen/Brussel richting Ardennen. Amper, via een slinkse slingerroute, de beruchte ring van den Anvers af, hangt de Raas-thuisdienst aan de lijn. The 90 D6bels heeft een dubbele booking. Of wij naar de zaterdag zouden willen schuiven. Nou, niet dus. En na wat vica versa app’s lijkt de locale band naar de zaterdag te zijn verkast. Fijn.
We zijn al bijna op bestemming wanneer de grauwe lucht open trekt en de zon door komt. Bijna gelijktijdig met de foto van Jaap en Ronald via Whatsapp, genomen op het terras met een glas bier. Aan de kouwelijke blik van onze zingert te zien gaan die het niet lang op het terras volhouden.
Na het laatste bochtenwerk stuurt Koen de bus parallel aan de Maas langs ons hotel op 400 meter loopafstand van ons café waar onze vroege broers inmiddels binnen bij de kachel aan een nieuwe pot bier zitten.
De plaatselijke hondenvereniging heeft blijkbaar hier ook zijn intreden gedaan en het locale tandelozen zwerfgekkie schuift al Frans tetterend haar rollator en gevulde plastic zakken het deurgat door over de drempel de opgeklaarde buitenlucht in. Laat het avontuur beginnen!
We zijn ruim op tijd, dus alles uitladen, hotelletje inchecken en opzoek naar een adres waar ze goeie steaks verkopen. Live’s a bitch en wij hangen de slingers wel op. Of iets dergelijks.
De tweede hondenbezitster heeft met haar 2 viervoeters plaats genomen op de rand van het podium en in de ruimte die nog rest haar glas wijn demonstratief neergezet. Het is dan ook millimeterwerk om ons instrumentarium langs het kreng en haar dierbaren te manoeuvreren. Dat bevestigd mijn voorliefde voor honden en hun hondenbezitters kwadratisch. Zo aan het volk aan de tafeltjes achterin te zien zijn er ook wat fans uit de klaphekkeweg ons nagereisd. Helaas spreekt de local hier alleen Frans. Zo ook het blonde blondje van achter de bar die mij via Google Translate op haar mobiel duidelijk maakt dat er ook nog een 2de band komt die avond. Eén van onze Klaphekkewegfans weet me in zijn beste Frans te vertellen dat het een band is met 3, hooguit 4 personen. Oké, die kunnen dan vast vóór ons op het podium staan en hun drummer kan eventueel de kit van Ronald gebruiken. Dat zou op te lossen moeten zijn. Ons sportief en Franssprekend boegbeeld is, om de lange afstand te overbruggen, in de tussentijd per auto de hotelkamers gaan inspecteren. We zijn al een heel hoofdstuk verder wanneer Jaap terug komt en voor zichzelf heeft besloten om de aparte kamer met keuken voor hemzelf en zijn slaapprobleem te nemen en wij mogen de twee andere gecombineerde kamers met 2 eenpersoons en 1 tweepersoons bedden verdelen.
Wanneer druppelsgewijs de bandleden van het locale bandje D-XIT arriveren wordt het er allemaal niet veel duidelijker op. De band blijkt met z’n zessen te zijn en heeft een drummer met een elektronische kit. Barkeeper Christof heeft ons al laten weten dat we tot 00:00 mogen spelen en dus hebben we beiden 1,5 uur. We zijn inmiddels een rij stressmomenten (met name van de leden van de andere band) verder wanneer eindelijk de drummert er is. Over het gebruik van Ronald zijn kit valt niet te onderhandelen. Voor Ronald en mij is nu echt de lol er af en wat ons betreft gaat alles de bus weer in. Of, we draaien de sets om. Wij eerst en dan D-XIT tot middernacht. De tijd is vooruit geschoten en wanneer we in een vloek en zucht onze sound check doen houden we nog exact drie kwartier over voor onze geplande steak. Hmmm. Wat dacht je van een frietje bij de eerste beste frituur. Jaap was er 1 tegen gekomen tussen het hotel en hier. Maar waar! Niet links. Niet rechts! Via de radar van Andre struinen we de stad door tot we wanhopig de buurtsuper in schieten voor zakken chips, chocola en DE redding van onze hongerig magen; bierworstjes! Cowboy Michel en zijn Flo komen net aan wanneer we onze maaltijd op het terras met een Brugse Zotte wegspoelen! 20:30: Showtime.
Direct vanaf het instrumentale Powershake gaat het bij ons los en blijkbaar zijn we er op gebrand om ons hier in 1,5 uur aaneengesloten te moeten bewijzen. We staan als bezetenen onafgebroken te stuiteren en te vlammen. Eén van onze eerste nummers krijgt Ronald Betty Boo met tafel en al in zijn nek, maar weet zich er aardig uit te redden. Het café is bescheiden druk en de 6-koppige band op de banken recht tegenover het podium is ons belangrijkste publiek. Maar gelukkig is onze hondenbezitter met Duitse herder van vorige keer ook weer van de partij. (Zou Dinant Frans zijn voor "Dien 'ond"?) Na elk nummer volgt een dankbaar respons. Zo ook van de 2 gedateerde dames bij de deur waar het enthousiasme van af spat. Maar wanneer onze Jacques Baldwin het Franse Poupé inzet krijgen we een luid respons vanuit het hele café.
Aan het eind van de set staan er zowaar mensen, inclusief de dames bij de deur, voor ons te dansen met wel een opvallende explosieve rol voor een blonde dame in groen truitje. Die zagen we even niet aankomen. Man, wat een feestje. Ook Senorita doet het hier prima. Zonde dat we onze tijd moeten delen met een andere band. Maar het werd wel even tijd voor een pauze. Na Jesus doen we nog 2 zugaben en dan snel alles, behalve onze PA, het podium af. Zo, kom daar nog maar eens overheen.
Het podium is aan D-XIT en ze nemen de tijd. Pas om 23:00 beginnen ze met hun set. De blondine in het groen blijkt de zangeres en violiste en tilt het coverbandje naar een hoger niveau. Beetje sneu voor de andere zangeres, maar ach. De band is, ondanks de elektronische kerstboom van de drummer en de rug van de bassist (hoe zou hij er van voor uit zien?), goed (oké, vind ik) voor een coverbandje, met verrassende covers. Van een eindtijd blijkt in eens geen sprake meer en dik na één stopt de band pas.
Wij vermaken ons hier prima met een biertje en met de locals die wel een woordje Engels kunnen. Zo ook met een Duits stel uit Brussel die hier vakantie houden en die we tijdens het spelen naar binnen hebben gewenkt. Goeie zet want mogelijk staan we dit jaar nog op een feestje in Hamburg.
Het is een goeie sfeer in de 90 D6bels en wanneer de vloer wordt aangeveegd gaan wij met onze wankele gids op Hotel aan.
Miss Polly had thuis beloofd een uur voor vertrek aan het water te gaan. Op de parking rijdt ze ons al zwaaiend voorbij. Dus zo doen ze dat hier wanneer je met drank op achter stuur stapt. Nou, zelfs dat laatste uur op water was niet gelukt. Laat ik het zelf in zo’n geval maar op een hele avond water houden. Michel en Flo (ook geen kraanwater gedronken) zijn inmiddels thuis en met een hoop smilies en een dikke duim krijgen we de complimenten. “The Baldwin Brothers were great!.”
Intussen vervolgen we via wat omwegen onze weg naar ons hotel waar ik als een blok naast onze basman in slaap val. Mijn kompaan schijnt tussenin van een skivakantie te hebben gedroomd. Ik betwijfel de waarheid, maar hij heeft in ieder geval tijdens zijn vertrek wel mijn adapter meegepikt. We zijn al een tijdje slap aan het ouwehoeren wanneer ook de prins op de erwt met een frisse blik en een kop koffie uit de minibar van zijn eigen suite, onze kamer binnen schuifelt. Mooi, tijd voor ontbijt. Via Adolf Sax, die ons buiten op de bank opwacht, langs de frituur die we gister niet konden vinden, naar ons omelette du fromage met stokbrood en sterke koffie in het broodjes tentje verderop. En dan naar huis! Ondanks de volledige gage heeft ons uitstapje meer gekost dan opgebracht. Who cares. Wat een avonduur!
vrijdag 8 februari 2019
Company of Sinners - La Strada in Goes (met John Mary Go Round) - 8 febr 2019
Wederom weer een keer bij Eric's bar. Maar deze keer achter in het café. Even wennen, maar een goeie keuze, zo blijkt. Het is niet overdreven druk, dus daarom lekker knus in het deel na de trap. Wat mij betreft komt ook Michel zijn set hier goed uit de verf. Het ligt er wat dik bovenop dat hij de toegift liever alleen met Koen wil doen. Wat ik eigenlijk niet echt erg vindt, maar met enig ongenoegen van de kroegbaas wordt aanschouwd, die mij blijkbaar liever ook op het podium had gezien. Maar ik vind het wel best zo. De man aan de tap weet m’n kompaan via mij nog even te “complimenteren” met zijn folkharpwerk, maar met matige bends. Misschien moeten we hem volgende keer de toegift maar laten doen. 😂
donderdag 17 januari 2019
Company of Sinners - ‘Songs from the Heart’ in De Spot in Middelburg - 17 Januari 2019
Na onze introductie in het Middelburgs muzikanten collectief, eind vorig jaar, mochten we nog een keer terug komen voor een paar songs in het thema Hoogmoed en/of Lafheid.
Speciaal voor dit thema hebben we de Warren Zevon klassieker "Roland The Headless Thompson Gunner" op ons repertoire gezet. Een mooi verhaal over een fictieve huursoldaat in een "Stille Willie" stijl die zijn kompaan, maar tevens zijn moordenaar, achter volgt. Al hebben we geen idee wat Petty Hurst er mee vandoen heeft? In mijn vocale aandeel in de set bezing ik de laffe broedermoord in "Buenos Tardes". Met de woorden “Nergens is de hoogmoed zo groot dan in een auto” zetten we "Busted" in.
We hebben de schone taak om de avond af te mogen sluiten. Of zoals Koen zegt, “Dit kan twee dingen betekenen. Of we zijn waanzinnig goed, of we moeten hier de zaal leeg spelen. Nou, gezien de kwaliteit van de voorgaande artiesten moet dit met zekerheid het laatste betekenen.” Na onze drie geplande songs mogen we er van Sjef nog één bovenop doen, als afsluiting van de avond. Toepasselijk doen we "Seat 13" om het thema Hoogmoed in deze letterlijk te nemen. Maar dit is echt de allerlaatste, “Anders krijgen de heren te veel hoogmoed!”, aldus Sjef in zijn aankondiging.
Koen vraagt Sjef na afloop of hij misschien een contrabassist in zijn bestand heeft die goed bij ons zou passen. Dit levert uiteindelijk een telefoonnummer van onze 3de kompaan op.
Speciaal voor dit thema hebben we de Warren Zevon klassieker "Roland The Headless Thompson Gunner" op ons repertoire gezet. Een mooi verhaal over een fictieve huursoldaat in een "Stille Willie" stijl die zijn kompaan, maar tevens zijn moordenaar, achter volgt. Al hebben we geen idee wat Petty Hurst er mee vandoen heeft? In mijn vocale aandeel in de set bezing ik de laffe broedermoord in "Buenos Tardes". Met de woorden “Nergens is de hoogmoed zo groot dan in een auto” zetten we "Busted" in.
We hebben de schone taak om de avond af te mogen sluiten. Of zoals Koen zegt, “Dit kan twee dingen betekenen. Of we zijn waanzinnig goed, of we moeten hier de zaal leeg spelen. Nou, gezien de kwaliteit van de voorgaande artiesten moet dit met zekerheid het laatste betekenen.” Na onze drie geplande songs mogen we er van Sjef nog één bovenop doen, als afsluiting van de avond. Toepasselijk doen we "Seat 13" om het thema Hoogmoed in deze letterlijk te nemen. Maar dit is echt de allerlaatste, “Anders krijgen de heren te veel hoogmoed!”, aldus Sjef in zijn aankondiging.
Koen vraagt Sjef na afloop of hij misschien een contrabassist in zijn bestand heeft die goed bij ons zou passen. Dit levert uiteindelijk een telefoonnummer van onze 3de kompaan op.
zondag 6 januari 2019
Company of Sinners - De Graaf van Buren in Kortgene - 6 Januari 2019
Het jaar is nog pril wanneer we met z'n tweeën op de zondagmiddag het café/restaurant van De Graaf en Nicoline binnenstappen voor een middagconcertje ten overstaande van een nieuwjaar wensend publiek, wat we een halfjaar geleden hier aan de bar, na afloop van een rijpe bakvissen verjaardagsfeestje hadden afgesproken. Het middagje is voornamelijk een gezellig samenzijn voor de Kortgeense locals en aangrenzende Geersdijkers. Een "Lazy Sunday Afternoon"-aftrap van 2019.
Abonneren op:
Posts (Atom)
-
De volgende morgen stuurt René ons een foto van een looprek met twee infuuszakken (one Bourbon and one Scotch) met de mededeling dat hij va...
-
Vroeg in de avond, na een drukke dag op een vrijdag de 13de gehaast naar een optreden rijden om daar 3 kwartier later dan geplan... -
Schrikkeljaar of 1 januari? Het zal wel de 1ste januari van mijn muzikale carrière zijn. Zo'n dag die begint als een groot feest met vri...