Nadat ik de laatste oefenavond met enige verbazing met veel plezier mijn nieuwe Guild voor Little Black Submarine en enkele ouwe rockers had gebruikt, was het feitelijk een must om mijn nieuwe aanwinst op het podium te gebruiken.
Daarvoor in de plaats moest deze avond mijn Fender Deluxe thuis blijven en ga ik weer als van ouds met alleen de Koch de planken op.
Het stapelen in de Golf met mijn en André's spullen gaat ons voortreffelijk goed af en de hoop ligt als een compacte massa bij elkaar.
De weg naar Oud-Beijerland wordt in 1 moeite genomen, wat voor ons als Tom-Tom-Twins niet altijd vanzelfsprekend is. Maar met letterlijk in het zicht van de haven lopen we, trouw de gele bordjes volgend, dood op een paar bouwhekken en bestratingsmateriaal. Vanaf dan volgt een lange tocht door het oude dorp opzoek naar Havenzicht.
Bij aankomst is one of the locals; Boudewijn, ook nog zoekende. Hebben we het toch niet slecht gedaan.
Stefan staat al in te drummen en de kroeg heeft al volk.
Het podium lijkt per keer kleiner en de bewegingsruimte is deze keer wel heel minimaal. Gedurende de eerste 2 sets zwaait er regelmatig een kop van een basgitaar voor mijn hoofd en na 1 bescheiden treffer probeer ik mijn hoofd voor een serieuze mep te behoeden. Samen met de zoveelste Havenzicht gig maakt dat ik me niet geheel in vorm voel. Gelukkig maakt de grijns van oor tot oor op Boudewijn zijn gezicht voor het totaal plaatje een hoop goed. De vrees naar indianenverhalende toeschouwers blijft uit en het publiek is uitgelaten en enthousiast met een wel hele speciale rol voor een locale bezoeker die ons na elk nummer met "Jofel!!!!" aanmoedigt tot meer!!.
Gelukkig krijgt ik en mijn humeur in de laatste set wat meer ruimte na een kleine herschikking van het podium en ik zie mezelf zowaar met een eerlijke doch bescheiden grijns het podium af stappen. Zelfs na een bierdouche van per ongeluk omgestoten flesjes over mijn nieuwe blonde kan mijn avond niet stuk krijgen.
Jaap, wederom weer bedankt!
