Zo. De kop is er af voor dit jaar. En hoe. Al stond dit optreden, op laste van een ontstoken 12-snarige-blinde-slokdarm, op het laatste moment nog op losse schroeven. Ondanks de vroege rendez-vous, was Herman na een quick-and-dirty huisartsbezoek, met een speling van 20 minuten, nog net op tijd om na “Wish You Were Here” het nieuwe jaar af te trappen.
Ondanks de gebruikelijke verdeeldheid over “Call Me”, knalde deze opener er deze keer snoeihard in. Zonder de ambitie om boven de clippende HiFi-installatie van American uit te komen, gaf de geleende Baldrick PA voldoende power om naast zang ook het andere instrumentarium wat op te krikken. Voor de zekerheid had ik zelf mij Koch vergezeld van mijn oude Fender Deluxe om de toch wel ruimte kroeg te kunnen vullen.
De ene na de andere cover ging er in als koek en dit resulteerde dan ook in een gezonde overmoedigheid met een hoog stuitergehalte. Gelukkig had dit geen al te zware muzikale consequenties, want op een enkele slipper na bleef het geheel lijnrecht overeind.
Wow! De eerste set zit er op en de boer-met-kiespijn lach van “The Man With The Mic”, had gelukkig plaats gemaakt voor een “Ik wil meer” grijns van oor tot oor. De pillen en de adrenaline begonnen danig hun dienst te bewijzen. Tijd voor de 2de helft.
Na het toch al prettige tempo van de eerste set ging het geheel nog een versnellinkje hoger. Voor ons liep de spanning vooral op richting “Dream on”. Na een top generale werd dit de vuurdoop voor dit Aerosmith niemendalletje. Het nummer begint lekker ingetogen en bouwt de spanning halverwege op. Vanaf dat punt kreeg ik het gevoel dat we de aandacht van de hele kroeg te pakken hadden en het kippenvel klom langzaam op tot in mijn nekharen. Na het laatste akkoord was de spanning compleet en ging het dak er af. Poeh.
Daarna was het doorstomen tot aan het eind van de set. Gevolgd door ons gebruikelijke verlenging met de Tom Jones/Agnes Young medley. En dit keer afblussen met een Queen klassieker. Al konden mijn vinger de snelle Brian May licks niet meer volgen. Maar ach. Wat kon er in zo’n laatste nummer nu nog stuk.
Gesloopt, maar voldaan. 2012 is een feit....................................................................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten