Onze vroege samenkomst in 1 van de oudste, in haast originele staat verkerende, cafés van Goes gaf ruimte voor een praatje pot met dene en gene. En dat kwam goed uit, want de gitarist van de eerst spelende band blijkt Rob Pina te zijn waarmee ik driekwart jaar mee in een sociaal gespannen coverbandje heb gezeten. Ik kon zijn relaxte en sympathieke houding altijd wel waarderen en hij had hier gelukkig nog niets op ingeboet.
De tweede oude bekende blijkt een, door zijn inmiddels korte haar, nagenoeg onherkenbare naamgenoot Mark te zijn waarmee we ten tijden van The Bandox ons eerste CD mee op hebben genomen. Het oude gemeente huis van Koudekerke stond toen feitelijk leeg en gaf tijdelijk onderdak aan editers voor een Zeeuwse filmproductie. Mark leverde daaraan zijn bijdrage en gaf ons de mogelijkheid om in een van de ruimtes een geïmproviseerde opname en controle kamer te creëren.
Dat leverde een geweldig weekend en een leuk schijfje muziek op. Het bordje "Keuken" op mijn flight case, welke overigens de oefenruimte niet meer uit komt, herinnerd me daar nog wekelijks aan.
De band "Tape-it" die voor ons staat geprogrammeerd, speelt een leuke set eigen nummers in 70's stijl. Doordat de band enthousiast en muzikaal dik in orde speelt kan het ons goed bekoren. De stem van zanger Leo doet me regelmatig aan de doorleefde stem van Belg Arno denken. Het luie gitaarwerk van Rob past perfect tussen het volle bandgeluid met blazers en smaakvol gespeelde toetsen. Niks geen Casio sound, maar heerlijke ouwe zooi.
Baarends loopt gaande weg het optreden gezellig vol en dat geeft hoop voor ons optreden.
Wanneer we ons op het podium settelen nemen we met z'n vijven haast net zoveel plek in dan onze veel koppige voorgangers.
Toch blijft er gelukkig voldoende spring ruimte over. Al blijft dat gevoelsmatig een riskante boel wanneer je op een biljard staat te spelen. Gelukkig houd het publiek zich niet in en staat het biljard tegenover ons weer vol. De dB-meter staat boven de 100 en we worden dan ook tot 2 keer toe gevraagd om ons volume te beperken. Hoewel het mijn inziens geen fout besluit is, blijkt de andere zijde van het biljard er toch een wrang bruiloften en partijen gevoel bij te hebben. Toch is het maar goed dat de dB- meter later niet meer voor de dag is gehaald.
Fotograaf Nico, die voor de nieuwe CD van Tape-It wat live plaatjes schiet, wordt door Herman gestrikt om ook van ons wat shots te maken en dat blijkt een heel boekwerk aan fotomateriaal te hebben opgeleverd.
Ons arsenaal aan covers wordt weer met open armen ontvangen en "Skandaal", "Centerfold" en "Kim Wild" gaan er weer in als koek bij een publiek wat duidelijk voor het dansen is gekomen. Onze classic topper "Dream on" weet ik helaas deze avond dramatisch te verprutsten, maar het merendeel speelt lekker smeuïg weg. De korte pauze die we vooraf hadden ingepland wordt omwille van de sfeer niet genoten en het feestje gaat dan ook ongehinderd door tot aan de toegift ..... and beyond.
Met een voldaan gevoel gaat de hele troep weer in de auto en na wat napraten aan de bar gaan ook wij richting huis. God zij dank moet onze zoon 's-morgens vroeg voetballen en zo hebben we dankzij het 10 minuten voor vertrek af lassen van de wedstrijd, na 3 uurtje nachtrust, uitermate efficiënt veel aan onze zaterdag. :o) It's Only Rock'n'Roll But I Like It.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten