Een stoppelveld tussen 's-Heer Arendskerke en Lewedorp is het toneel voor wat Queen ooit met hun meesterwerk beschreef als "A Day At The Race".
Aan het eind van een hete nazomerse week brandde de zon op het, door de coureurs opwerpende stofwolken benevelde, crossterrein.
Na een lang vakantiestilte waren we er unaniem aan toe om de landelijke stilte te verdrijven en weer eens heftig muzikaal in het rond te schoppen.
Gestoken in het nieuw, met een paar vintage leren lakschoenen onder m'n zolen, stapel ik m'n Koch en Fender naast de eveneens in nieuwe, maar dan slangen leren, pantoffels gestoken zanger Jaap.
Het parcours was vanaf de snelwegzijde afgezet met een lange rij dranghekken waarachter een aanzienlijk aantal bezoekers de rally gade sloeg.
In de rood witte bier en bandtent was van serieuze podiumdelen een fraaie en ruime stage plaats neergezet.
Ons contactpersoon "Kreule" had zich deze middag ten doel gesteld ons goed nat te houden en het eerste kouwe biertje gingen er met dit weer dan ook soepeltjes in.
Onze inschatting van de omvang van het publiek was erg gering, gezien het tijdstip, de vermoede interesse en het VVB gehalte van het publiek. The All Mighty zijt geprezen dat alle vooroordelen werden weggevaagd.
De opkomst van Baldrick Brothers vrienden was goed en zelfs vanuit Rotterdam was de Vlaamseweg te vinden.
Om toch niet al te veel bezoekers te verliezen na dat de cross is afgezwaaid, starten we rond kwart voor 6 na een korte sound check.
Het snerpende intro als opener en opwarmer van Chicken Shack snijdt over het zojuist tot bedaren gekomen tarwe land.
Ondanks de professionele podiumstukken bleek de plaatsing op het stoppelveld voldoende beweging te tolereren om het podium bij een paar stevige sprongen te vullen met een kakofonie aan onweersgeluiden doordat de nagalveren van mijn Koch de klappen niet kunnen volgen. Dit alles was in het minst erg ten opzichte van het gebit van Jaap die een rake klap op moest vangen van een heen en weer zwiepende microfoon die een hoekje van 1 van zijn voortanden wist uit te meppen. Maar geen reden voor paniek en we spelen dan ook onverminderd enthousiast door.
Een soepele eerste set werd een paar nummers voor het eind onderbroken door de prijs uitreiking. Geen al te lange pauze en plan A werd plan B met een iets langere 2de set.
Halverwege werden 2 jarige dames naar het podium gemanoeuvreerd. Anders dan wat van ons werd verwacht werden beiden van maracas en sambaballen voorzien en zowaar hadden we deze keer 2 Senorita voor onze gelijknamige Spaanse tequila track.
De strakke beat van Ronald werd in onwillekeurig ritme door de dames ingekleurd. Ondanks het gestage enthousiasme werd ook de 2de set een aantal nummers voor het eind afgekapt. En naar bleek met reden voor verlenging. De organisatie zag de menigte in en rond de tent en tap eerder groeien dan slinken en hadden ons graag nog een derde set op de planken. Onze vijver aan nummers was inmiddels zo goed als leeg, maar een paar toppers uit de eerste 2 sets leek ons geen bezwaar om in herhaling te doen om vervolgens met de geplande 4 afsluiters te eindigen. Zo was ook plan C geboren en aangezien de avond al was ingevallen, het donker werd buiten en de gekleurde spots voor het podium ongecontroleerd aan en uit gingen, werd het buiten de tent redelijk fris. Waardoor iedereen die zich daarvoor buiten de tent op deed, naar binnen verkaste. Zo werd onze 3de set de drukste van de middag/avond.
Na onze vaste afsluiter leek het definitief het eind, maar onze steun en toeverlaat "Kreule" kon het daar allerminst mee eens zijn en kwam met briefpapier waaierend naar het podium om toch asjebief nog een paar nummers te spelen. Ondanks de toch al overdreven uitloop kon ook plan E niet achter blijven. Deze keer zag Koen zijn kans schoon om zijn zoon Raf op het podium te roepen om de 4-snarige Warren Ellis om te hangen voor een aparte versie van Folsom Prison. De grijns van onze Tenorist paste ternauwernood nog tussen zijn oren. Tegen half 10 is de avond nog vroeg, maar zit er voor ons een 3,5 uur muziek, met enkele korte pauzes op.
Het was weer weergaloos.
Tijd voor de after party en de afbouw. De enthousiaste bier aanvoer voor nog terug rijdende bandleden resulteerde in een kegelbaan van volle flessen die tijdens het afbouwen met een volwaardige strike mijn spaghetti aan snoeren wist om te dompelen tot 1 plakbende die ik vervolgen weer in mijn koffertje trachte te persen.
Mijn droge shirt, voor na afloop, had het niet beter getroffen toen het halverwege de 2de set van mijn versterker viel, bovenop mijn volle glas cola en vervolgens het zoeter vocht geheel in zich op wist te nemen.
It's A Dirty Job, But Someone Got To Do It. And We Did It With Pleasure.
