Baldrick Brothers - Cafe De Vrijbuiter tijdens de Blues Route in Goes -17 oktober 2014

De 21ste Blues Route in Goes alweer. En voor ons broederschap de 2 keer en wederom bij Jelle in De Vrijbuiter.

Al zolang ik mij kan herinneren een constante factor qua aankleding, sfeer en muziekkeuze. De kroeg die niet uitblinkt in vernieuwing en waar mijn collega's de week vooraf nog van zeiden; die loesche kroeg met dat alternatieve volk.

Juist. De kroeg waar zo'n stelletje ongeregeld als ons zich het beste gedeit.

Bij binnenkomst staat de met trots bebaarde Jelle met uitgestrekte had ons te verwelkomen. Hij was blij ons na 3 jaar weer in zijn stulpje te mogen mogen herbergen. En grif gaat onze CD de speler in welke, ondanks dat we niet altijd blij zijn om ons publiek vooraf 40 minuten te moeten laten voor proeven, wel erg fris en energiek uit de speakers knalt.

Het podium bleek gelukkig groter dan wat Andre en ik nog voor de geest hadden en erg fijn dat Koen het voorwerk met de back drop had gedaan. Deze hing strategische onder het verlichte Goes bord.

De versterkers en het drumstel van en met Ronald op het podium en wij er met z'n vieren voor. Dat was de planning, maar toch wel even wat ruimte vrij houden om op het podium te kunnen springen. Een beetje overzicht over het geheel is wel een must. En een beetje bravoer misstaat ons bandje niet. En we zijn zelf ook graag toeschouwer van het schouwspel der toeschouwers.

Inmiddels zijn we er wel achter dat een blues route meestal een 1-0-2 combinatie is. Een volle kroeg bij de eerste, een bescheiden aantal toeschouwers bij de tweede en het dak eraf bij de derde.

Onze sets waren daar duidelijk op afgestemd. De eerste set, welke om 23:00 van start ging, had weinig rustpuntjes, maar ach. Daar hadden we ook eigenlijk helemaal geen zin in. De adrenaline stond ons alweer tot aan onze lippen en die liep er via onze poriën al uit. Terwijl de verlichting toch echt uit een LED-par bestond. 

Het cafe is vanaf de aftrap lekker gevult en na de eerste paar nummers rolt broer Henne met een gevolg aan kapellenaren binnen en de sfeer zit er meteen lekker in. Regelmatig gaan we het podium op en af en iets over de helft van de eerste set trakteert Koen ons onbedoeld op een "Special Effect" wanneer hij enthousiast zijn ukkellelle in de plafondventilator steekt en de stofpollen, welke jaren zijn opgehoopt op de rotorbladen, als sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen. In tegenstelling tot een soortgelijke stunt met mijn PRS zo'n 20 jaar geleden in een ventilator in de toenmalige Zakzolder in Hoedekenskerke, waarbij alleen een deukje in de kop zichtbaar was, heeft deze wiek zowel op de kop als in de hals diepe sporen achter gelaten met venijnig scherpe randjes. Nu gaat een schilder in de regel nooit zonder schuurpapier van huis en de hals wordt terplaatse bijgewerkt. Een oude Fender zou er spontaan duizenden euro's meer waar door zijn.

De tweede set (00:15) was zoals verwacht minder druk bezocht, maar wie binnen was bleef binnen. En dat is een goed teken. Als derde staat voor de eerste maal Blistered op het menu en wanneer Ronald al in zijn Ballroom Blitz intro zit graai ik op een lege plek waar ik dacht mijn capo te hebben neergelegd. Het waarschijnlijk in de eerste set achterloos weg gemikte klemmetje blijkt na enig zoekwerk, terwijl Ronald vrolijk door roffelt, tussen de snoeren te liggen en enige momenten later staan wel luidkeels te blearen; "She's Got A Body...😵 Ooh Yeah". De rest van de play list was grotendeels opgebouwd rond rustige nummers en setbreakers en miste soms een puntige cowpunker. Halverwege dreigde de aandacht wat weg te zakken toen Jaap een herhaling van Chicken Shack voorstelde. Een perfecte keus aan het publiek te merken en iedereen was er weer bij.

De Vrijbuiter is het langst open van alle cafés en aangezien er geen nachtconcert meer wordt gehouden, zou als dat jaren geleden nog in Pake Sake werd gedaan, sloten wij de Blues Route 2014 af. Tijdens de opener van de laatste set (01:45) , Straight A's in Love, stroomde Jelle zijn kroeg al snel vol en zijn bijnaam "het afvoerputje van Goes" deed zijn naam eer aan, want vanuit heel de stad kwamen de routelopers naar ons, waaronder een stuk of wat collega's en een hoop bekenden.

Mijn kant van het podium werd ongemakkelijk ingenomen door een bezoeker die, ondanks mijn waarschuwing, dacht een rustig stekje te hebben gevonden. Vanaf Big River gingen voor ons de remmen los voor de laatste cluster en heeft hij menig keer moeten wijken voor een rond maaiende gitaarkop, maar hij stond toch pas bij Too Drunk zijn plek weer af.

Inmiddels waren de lege gaatje op de vloer wel gevuld en met een rolstoel recht voor het podium was er geen doorkomen aan. Althans. Haast ondenkbaar in een kleine kroeg als hier kreeg 1 van de bezoekers het voor elkaar om te Crowd Surfen. Op handen gedragen ging hij de tent door en zijn sneakers zwaaiden angstig dicht langs ieders hoofd. Duidelijk zichtbaar was dit voor sommigen met gemengde gevoelens. Ter hoogte van de rolstoel mist de surfer een paar handen onder zijn lijf en duikt naar beneden op mijn microfoonstatief en krijg ik mijn mic tegen m'n snuffelt. Maar gelukkig blijven mijn tanden ongedeerd. Het geheel dreigt aardig uit de hand te lopen en het feestje is voorlopig niet klaar.

Na Mrs.McGrath is Blistered voor de tweede keer een topper en er zit geen rem meer op.

That's Life gaat als een razende en met Segnorita is er eindelijk een soort van rustpuntje. De dame die in de pauze de indruk wekt wel in te zijn voor een Spaans piroetje met de maracash blijkt tijdens mijn Spannish Caravan intro niet thuis te zijn, maar gelukkig weet Linda samen met een andere jonge dame ons uit de brand te helpen.

Het bordje Heay Heay Heay gaat, weliswaar niet altijd goed getimed, weer meerdere malen de lucht in bij I'll Write It All Down. De slagwerkbellen, waarvan ik de naam ben ontschoten, welke ik Koen voor zijn verjaardag heb gegeven, hangen deze keer naast mijn koebel aan mijn zangstatief en leveren een perfecte aanvulling op mijn koebelsolo.

Vanouds gaat Jesus, tegen 3 uur, er in als koek. Meteen na de afslag gaat achter de bar de muziek aan. Vermoedelijk wil de kroegbaas niet wachten tot het werkelijk uit de hand loopt en daarbij komt dat het zo druk is dat het geen doorkomen is naar de bar wat de clandisie niet ten goede komt. Onze geplande toegave blijft uit en dat is waarschijnlijk een juist besluit. 

Het wordt er echter niet veel minder druk door en opbreken is vóór sluitingstijd geen optie. Waarschijnlijk geholpen door wat drank kukelt de rolstoelbezitter met stoel en al achterover en is het een gegrabbel tussen de menigte om hem weer overeind te krijgen. Dat is nog eens wat anders dan van je barkruk vallen.

Tegen 4 uur kunnen we ons boeltje samen rapen en na een ommetje via Wemeldinge (het was Ronald zijn beurt om te drinken), stap in tegen vijven de voordeur binnen.

Wow, wat hebben we weer een leuk feestje achter de rug. Een niet-blues band in een veel te kleine kroeg met te veel zatte mensen en een idioot met sneakers die crowd surft. Ik kan niet wachten om maandag de reacties te horen.

1ste set:

INTRO-CHICKEN SHACK
RING OF FIRE
ALL I CAN DO IS CRY
TAINTED LOVE
ROAD RAGE
HIS LATEST FLAME
DUSTY BOXCAR WALL
WORD UP
THERE YOU GO
SWAMPBLOOD
SOLITARY MAN
MRS Mc GRATH

2de set:

WAKE UP SINNERS
GALAXY 500
BLISTERED
FOLSOM PRISON BLUES
LOCO GRINGO’S
WHY DID YOU LEAVE ME
THE BOTTLE RUNS DRY
NAILS IN MY COFFIN
JACKSON
MY LOVE FOR EVER MORE
POUPÉE DE CIRE

Chicken Shack
BALLAD OF A LONELY MAN
GONE

3de set:

STRAIGHT A’ S
BIG RIVER
DON’T THINK TWICE
2 DRUNK TO FUCK
FUNNEL OF LOVE
WHAT SITE OF THE DOOR
MRS Mc GRATH
BLISTERED
ROAD RAGE
BLOODY MARY MORNING
THAT’S LIFE
SENORITA
ACE OF SPADES
I’LL WRITE IT ALL DOWN
JESUS 

Baldrick Brothers - De Zwaan in Kapelle (Feestje Jaap) - 11 Oktober 2014

Sinds begin van het jaar weet Jaap waar hij de mostert vandaan moet halen. (Wat  een absurde, maar veel gebruikte uitdrukking voor iemand die 50 is geworden bedenk ik mij bij deze) Overigens ook dit jaar gevolgd door Ronald. De Job wou er op de dag zelf niets van weten, maar hij kon er uiteraard niet omheen om het te vieren. Ook zus Anki had wat te vieren dus dat resulteerde in een combi feestje in De Zwaan. Jaap wou de kans voor een optreden niet laten schieten, maar met een uur moest het wel bekeken zijn. Tenslotte ga je tijdens je eigen feestje niet de hele avond op de planken staan.

Het podium in De Zwaan is al lang niet meer begaanbaar terrein en is een opslag- en drumhok geworden. Daar had Jaap zich op verkeken, maar tijdens Rock'n'Roar werden de podiumdelen van Kees Wondergem geregeld en toen ik ruim voor afgesproken tijd in de durpskroeg aankwam stopte de bus van Kees voor m'n neus op de stoep.

De delen, zoals ik ze van hetzelfde soort nog van DeKlomp ken, sjouwend vanuit de bus naar de zaal en tegen de tijd dat de laatste staat zijn we allemaal gearriveerd. Tijdens het opbouwen komt ook DJ Arjan al binnen om zijn spulletje op te stellen.

De week voorafgaand is Anki in de oefenruimte geweest om een keer Jackson samen met haar broer in duet te zingen. Het is geen muzikaal hoogstandje, maar het gaat op zo'n avond niet om perfectie. Ik heb sowieso al respect dat ze het doet.

Alle apparatuur gaat via het zijpoortje naast de Chinees naar binnen.

Vooraf geeft Koen uit naam van ons een fles Havana Club Rum. Waarschijnlijk een goeie keuze want toen er een rumfles voor "De Kunstenaar" gekocht moest worden kwam Jaap wel heel rap met dit merk op de proppen. Met een vette knipoog had Koen er een alcoholtester bij gedaan.

De sound check gaat lekker en de gasten blijven niet zoals verwacht bij de bar hangen.

De set list is overeenkomstig aan Rock'n'Roar de week ervoor. Maar dit keer gaan we er niet te gejaagd doorheen. Blistered is in tegenstelling tot de week ervoor zelfs een topper.

Voor Jackson vergezeld Anki ons als June Carter voor een duet met Jaap.

Waar wij en zij daarvoor nog wat bedenkingen hadden over de zangkwaliteiten, weet ze op het juiste moment te pieken en klinkt de Carter/Cash hit zeer overtuigend. Volgens sommigen zelf de beste uitvoering tot dusver.

We zien Anki later samen met nog een paar dames terug als de Segnoritas.

Blijkbaar heeft Andre ergens halfin een speaker van DJ Arjan op zijn kop gekregen. Iets waar hij (Arjan dus) vooraf al voor vreesde, omdat er een borgpen miste.

Eindelijk hebben we revanche kunnen nemen op ons eerste optreden met Andre tijdens Zwaanfest waar de organisator ons abrupt voor onze afsluiter het podium afhaalde. Deze keer in De Zwaan was Jesus weldegelijk het laatste nummer.

Mijn plan om snel af te breken en alles thuis te brengen om rap aan het bier te gaan, viel al snel in duigen door alle bekenden. Maar ach, zo'n problemen is dat eigenlijk ook weer niet. 

Zeker niet wanneer je een oude bekende tegen komt die notabene al jaren met 2 collega's van mij in de band speelt. De gitarist van de 2 is dankzij Feist en een beetje door mij overgestapt op een Guild en Eric was benieuwd wie er naast Patrick en mij nog meer op Guild zou spelen toen hij bij binnenkomst 2 Guilds op het podium zag staan. Het werd hem duidelijk toen hem het eerste nummer van onze set wel erg bekend voorkwam van een CD waar zijn medebandlid de week ervoor mee af kwam. Een blik op het podium was genoeg ter bevestiging.

Het was uiteindelijk weer laat voor ik m'n apparatuur er thuis uitgooide. En heb er verder vanafgezien om terug naar De Zwaan te gaan. Vermoedelijk had het dan vroeg in de ochtend geworden en dat zou mijn zondagochtendplanning danig in de war hebben gebracht; uitzwaaien van m'n oudste zoon voor een weekje Istanboel. En vrijdag al een trouwfeest achter de rug. Dit wordt alweer een korte nacht. Och Hell. Je leeft maar eens. 😊

Baldrick Brothers - Rock'n'Roar in Eindewege - 4 oktober 2014

Dankzij korte vakantietripjes, rommelige afspraken en meer onbeduidende redenen, hebben wij het eerste Bou-fest in 2013 aan ons voorbij moeten laten gaan. Inmiddels ruim een jaar na dato heeft de autosloper uhhh, autodemonteur uit Eindewege het muzikale feestje, wat aanvankelijk begon als verjaardagsfuif, een vervolg gegeven. Onder de originele naam Rock'n'Roar staat de loods, gelegen tussen de autocarcassen, op dierendag vol Eindewegenaren en "omstrekers". Toegang is gratis en voor iedereen. En het bier gaat er voor schuurfeestprijzen in flessen over de toonbank.

Wanneer ik samen met Ronald rond kwart over negen het sloperij erf oprij, is de 2de band "PLF", net begonnen en hebben we helaas de band van neef Tom moeten missen. De loods heeft veel weg van de Thunderbolt stage op Paaspop. Een Amerikaans ogend motorclubhuis van stalen golfplaten met hier en daar wat oude autobanden en 2 met Gear Speed logo bewerkte motorkappen als backdrop achter het podium.

Het lage podium werd aan beide zijden gestud door een autokrik wat meteen de staat van het toneel weergeeft. Niet vreemd dat halverwege hun optreden de geleende Marshall top van dito speakerkast aftuimeld wanneer het halve podium inzakt. In ieder geval blijkt de leverancier van de top en het podium 1 en dezelfde te zijn, dus blijft het akkefietje verder bij een lullig voorvalletje en de buizenbak speelt verder vrolijk door.

Gedurende het PLF optreden stroomt het publiek de loods binnen. De meesten hebben duidelijk de stortbuien afgewacht welke begin van de avond, na een perfecte nazomer zaterdag, naar beneden kwamen.

Tijdens de bandswitch schuiven wij onze back line alvast het podium op waarna Bou met zijn Gear Speed het podium bezet.

De gastheer en bandfrontman weet zich bijster goed in te leven in de teksten met zo nu en dan een paar keyboard akkoorden. De avond loopt al zo'n 3 kwartier uit wanneer wij ons na een snelle ombouw aan onze korte set wagen. De soundcheck belooft een ramp qua geluid te worden wat waarschijnlijk aan de beplating van de loods is te danken. De grote blikken bus vervorm zo nu en dan het geluid dramatisch.

Vlak voor het sound check nummer "Folsom Prison Blues", schiet ik nog even m'n Hawaï blouse en lakschoenen aan en we staan weer scherp voor een uurtje Country Punk'a'Billy.

Na de voorzichtige podium act van de vorige band gaan we enigszins over de top het podium op. Een tikkeltje ingeboet op precisie staan we het publiek danig uit te dagen om een feestje te bouwen. Iets waar we zelf inmiddels aardig in slagen. Dat gaat redelijk tot goed tot dat halverwege de set de feedback uit de zaal en het geluid van Andre zijn bas in combinatie met de lang uitklinkende basdrum van Ronald niet meer matched met wat ik uit mijn Koch te horen krijg. Het lijkt allemaal een halve toon ofwat te verschillen waar ik redelijk nerveus door wordt. Zeker bij nummers waar ik meer op gevoel dan op kennis speel. De solotjes van Segnorita zijn onder deze omstandigheden niet te spelen, maar ik betwijfel of iemand dit opvalt. De aandacht gaat sowieso uit naar de schooljuf met de maracas en dat is maar goed ook.

Wanneer ik niet zo snel op het intro van Blistered weet te komen lalalaat Jaap me de eerste regel voor waarna ik hem weer te pakken heb. Helaas heeft dit, samen met de bizarre toonverschuiving ?? Jaap in verwarring gebracht en het eerste couplet zingt onze frontman zijn tekst in een volledig verkeerde toonsoort. Wanneer hij het 2de couplet in de juiste vervolgt heb ik in de vlucht met Andre afgesproken van vooraf te beginnen. Wanneer Jaap vrolijk door hobbelt is iedereen de draad kwijt. Gelukkig weten we tegelijk af te slaan wat de chaos nog iets weer te verdoezelen.

Gelukkig gaat dit allemaal niet ten koste van en tijdens Big River staan Andre, Koen en ik elk op een PA- speaker te spelen. Koen waagt nog een tree extra en staat vervolgens met zijn banjo op de wankele toren te balanceren.

Wanneer we na Jesus het podium af stappen kunnen we terecht toegeven dat dit muzikaal 1 van de minste uitvoeringen is geweest. Al maakt ons enthousiastme en het publiek dat het toch weer een geslaagd optreden is geweest. En het was al weer lang geleden dat we op de speakers zijn geklommen.