Company of Sinners - Raalte - Gelderland-Salland Tour 30 sept 2020

 De volgende morgen stuurt René ons een foto van een looprek met twee infuuszakken (one Bourbon and one Scotch) met de mededeling dat hij vandaag onder het mes moet. Ze gaan operatief de steen halen.

Ik heb met twee op elkaar gestapelde matrassen en een slaapzak een prima nachtrust gehad. Maar de koude douche sla ik vandaag even over.

De laatste appels gaan eraan en Koen probeert wederom via de app een ontbijtje los te peuteren. Misschien een paar boterhammen met pindakaas, dat zou al fijn zijn.

Onze ochtend wandeling gaat vanmorgen door de weilanden rond Raalte. Met goed nieuws op ons pad. René laat namelijk weten dat hij ruim voor de operatie is bevallen van een niersteen en stuurt trots een foto van z'n meteoriet. “Mooi. In de auto. We zien je zo!”. 😂

Bijna back on the farm krijgen we de melding dat Rienk een ontbijtje voor ons klaar gaat maken, wat door de bar/keukencrew met veel hilariteit wordt ontmanteld tot een luchtbel waar we niet te veel waarde aan moeten hechten. Maar verdomd, goed en wel op onze barkruk geklommen stapt de uitgeslapen Rienk in rood “Procrastination unite” shirt en joggingbroek op BV-decolleté niveau de taveerne binnen met de vraag of we vlees lusten. Na kort gerommel in de keuken schuift hij bij ons aan de bar aan en zijn we in afwachting hoe ons ontbijt er op automatische piloot uit zal gaan zien.

Bescheiden onder de indruk komt een paar minuten later onze keukenprins met twee borden uit de keuken met brood en elke een mega kroket en een hoopje krotensalade. Drie maal hoera voor de kok….., maar dat nemen we meteen maar weer terug, wanneer de inhoud nog bevroren blijkt te zijn. Baktijd? Even Eva vragen, dat doet tenslotte iedereen hier. 😂

De Tivoli-zolder was afgelopen nacht goed bezocht en zeer waarschijnlijk was onze B&B een stuk rustiger en was het die koude douche misschien toch meer dan waard voor een goeie nachtrust.

De koude douche komt alsnog wanneer we met de curieus gefabriceerde Baco sleutel de voordeur van ons verblijf binnen proberen te komen. Na een goed kwartier in de stromende regen krijgen we hulp van onze keukenprins en met de ladder breken we in via de balkondeur.

Weer hoogtijd voor een tukje van ruim een uur, wat ik wederom vul met gitaarspelen. Moet wat, eej. Wanneer onze tukkermans uit zijn roes is ontwaakt komt de regen nog steeds met bakken uit de lucht.

Na een bak gemberthee met citroen en honing, waarvan er die middag nog velen volgen, begint om 2 uur ons zondagmiddagmatinee. De eerste klanten zijn de druilerige camping en huiselijke geraniums ontvlucht voor een bakkoffie, biertje of een goed glas wijn in het aangename tapperijtje. En dat met een onverwachts vrolijk gezelschap wat moord en doodslag verkondigd. Met keuze genoeg uit het palet aan icon's op de rug van de 5-snarige Big Mama. Er wordt wat argwanend gekeken wanneer we de vrouwelijke helft van twee campertoeristen indelen in de grootste groep van 8 op de 10 vrouwen die voor een liedje over drank kiest. Wanneer we een paar tafeltjes verder voor de 3de keer op rij een vrouw onder diezelfde 80% scharen is de argwaan bij onze eerste klant omgezet in een gulle lach en hebben we ons bewijs geleverd. Zolang het nog blijft regenen blijven wij ons in de taveerne verschansen en doen verschillende tafeltjes aan. Voor de vergevorderde grijsharige veranderen we de ginger klassieker incidenteel in White Headed Woman en voor de vriendelijke motorgasten met de happy boy Devil Makes Three fan op vette Honda ratbike, trekken we voor de zoveelste keer de bijbelkennis na om vervolgens met het eerste gebod van wal te steken in “Murder”. Even doen we een uitstapje naar buiten om vervolgens bij een groot gezin aan een lange tafel in 1 van de zithoeken een paar familie vriendelijke liedjes te spelen voor de jarige dochter. “Wake Up Sinners” leek me hier niet helemaal op z'n plek, aangezien zij volgens mij het eerste gebod wel hadden geweten.

We vermaken die middag zo'n 50 bezoekers terwijl de band, voor een optreden aan het eind van de middag, het podium gereed maakt. Er wordt nog snel een bassdrum van een schap geplukt, maar voor de volledigheid rijdt de band toch nog maar even op en neer voor de eigen kit. De formatie Joey's Midnight Club is een ambitieus drietal van jonge gasten van rond de 20. Helaas vanwege het weer worden de tafels achterin de tuin voornamelijk bezet door familieleden. Een veel belovend bandje, waar we nog een paar nummers van mee hebben gekregen, maar we moeten onze Gelderland-Sallandtour gaan afronden en de lange rit naar Zeeland aanvangen. We hebben halverwege de middag nog een afgeslankte Loaded Fries met kaassaus, jalapeño's en pulled pork van Jasper’s BBQ naar binnen gewerkt voor een stevige bodem. Daar doen we onderweg nog een pak stroopwafels bovenop. En daarmee komt een eind aan een weekend wat zo op een filmset had gekund met karakteristieke personen die zonder audities gecast zouden kunnen worden als hoofdrolspelers in een Nederlandstalige Art Movie. Ondanks de grote afwezige met de even zo grote bas is onze gevelde kompaan de rode draad van ons weekend gewonden en waren we met app’s en telepathie onmiskenbare met z'n drieën op pad. Gelukkig komt maandagochtend ook een eind aan zijn Rock Toer d'ADRZ met goeie afloop.

Company of Sinners - Raalte - Gelderland-Salland Tour 29 sept 2020

 Via Zwolle stoppen we rond half 2 bij ons volgende avontuur. De sfeerverlichting in de Taveerne en in de tuin brand nog vrolijk en hier en daar brand er nog een kunstzinnig uitgesneden vuurkorf in een tuin waar geen einde aan lijkt te komen. Zigzaggend langs obstakels worden we richting het eind van het volle grasveld begroet door diverse vriendelijke mensen met duidelijk een paar biertjes op en zichtbaar een fijne avond achter de rug. Het gevoel van een ongedwongen motortreffensfeer bekruipt me in positieve zin en wanneer we op de “oude normaal” wijze warm onthaald worden door gastvrouw Eva en een biertje in onze hand wordt gedrukt voel ik me in een paar tellen thuis.

Angst om voor een gesloten deur te komen staan, blijkt voor Eva met 3 a 4 uurtjes nachtrust, ongegrond. "Slapen doe ik wel wanneer ik dood ben." is daarop het antwoord. Maar daar denken wij na een drukke avond in Nijmegen, wel even anders over en we worden na licht aandringen door onze vrolijke ADHD blondine naar ons slaapzolder boven de Harley-Davidson sleutelgarage geloodst. De bovenverdieping is/was een B&B, maar met o.a. de koude douche en dito verwarming is het klaarblijkelijk in onbruik geraakt voor de verhuur. We stappen eerst de achterste kamer in waar een tweepersoonsbed staat met een heerlijk dik matras. Voordat ik ook maar iets heb kunnen zeggen vliegt de iPhone van Koen door de kamer en beland midden op het bed. "Kiek, m'n telefoon ligt t'r ah. Dan is dit mien kaemer zeker?".

Zonder al te veel morren schik ik mij met 1 van de 2 eenpersoonsbedden in de slecht verlichte kamer aan de voorkant. Met een veel te klein dekbedje en een keihard matras heb ik de andere ochtend een zeer regelmatig onderbroken koude nacht achter de rug en heb eigelijk alleen zin in een warme douche. M'n kompaan heeft daarentegen als een os geslapen en duikt zonder veel gesputter onder de ijskoude straal en komt er even later weer fris en fruitig vanonder.

René is inmiddels met z'n nierbekkenontsteking in Hotel ADRZ (Admiraal De Ruijter Ziekenhuis) terecht gekomen met enkel een 90 jarige roommate c.q. lotgenoot als dappere metgezel. Wederzijds uitzicht wordt per Whatsapp uitgewisseld, waarna wij onze wandelschoenen aantrekken voor een rondje rond de locale Raaltse landerijen.

Het hele terrein rond de Taveerne bestaat uit een Hotel in vakwerkstijl, waarachter een groot woonhuis met een flinke tuin en vijver. Daarnaast staat de HD-sleutelschuur met onze slaapplaats erboven. Het volgende gebouw is een HD-museum waarin alle door de oude heer gespaarde 2 cilinders staan uitgestald en voor de deur staat zelfs een heuse HD-golfkar. Het museum trekt in de loop van de dag veel motorrijders die na hun bezoek de Taveerne tuin nog even aan doen. Het volgende gebouw is waarschijnlijk opslag wat grenst aan de knus ingerichte Taveerne met verschillende hoekjes, verhoginkjes, kamertjes, en dit alles van boven tot onder volgestouwd met attributen, snuisterijen, kunstwerkjes, muziekinstrumenten en nog heel veel meer. Je blijft er rondkijken. En achter de taveerne ligt de diepe terrastuin. Onze speelplek voor vanavond.

Er is niet echt rekening gehouden met een ontbijtje en enkel een verse appel uit de bus is wat karig om de maag te vullen, dus besluiten we bij de plaatselijke bakker op het terras met een goed belegde boterham onder de noemer "broodje gezond" op een half natte bank onze honger te stillen.

Terug bij de Taveerne zit een “stoere” club bikers als locale bond voor huisvrouwen aan de koffie met taart, terwijl chefkok Jasper zijn BBQ-set installeert voor vanavond. Onder het genot van één van de vele glazen thee besluiten we ons optreden vanavond aan te kondigen met een krijtbord aan het begin van het terrein met onze naam en de kreet "Tip Jar Concert", in de hoop dat iemand bij kennis is om te begrijpen dat er nog wel eens een hoed of pet kan passeren waar geacht wordt wat muntgeld in te stoppen om de armzalige muzikanten een terugreis te kunnen laten bekostigen. Na deze noeste arbeid lijkt het mijn kompaan hoogtijd voor een middagtukje. Aan de bar passeren we Eva die ons weet te vertellen dat we komende nacht boven de Taveerne kunnen slapen. Dolgelukkig zie ik al een visioen van een warm bed en een warme douche voor de komende nacht en ochtend, maar daar wil mijn kompaan niets van weten. Hij is na één nacht verknocht aan zijn prins-op-de-erwt-bed.

Het tukje van ruim een uur weet ik te vullen met een koude douche en getokkel op m'n gitaar, terwijl onder mij de sleutelclub zijn zaterdagmiddagactiviteit ontplooit.

Kort voor tijd nemen we de laatste, gister niet gespeelde, nummers door en zijn tegen vijven in de tuin die al wat vol begint te lopen. Zonder enige verwachting ben ik nu al gelukkig met het aantal mensen wat ik zie zitten.

Om vijf uur doen we aan de lange tafel vooraan een paar liedje om erin te komen, waaronder Drinking Dark Whisky. Vervolgens draaien we ons om naar de volgende tafel met een gezinnetje met een rood harige dochter. “Red Headed Woman” alert. Even de leeftijdcheck om geen gesodemieter over aanstootgevende teksten voor minderjarigen te riskeren, maar de deerne blijkt 23 en volgens Koen zelfs 27. Gelukkig vat ze het op als een compliment en moeders zit te stuiteren en kan haar geluk niet op. Tja, dan is het fijn dat in een andere taal een songtekst toch anders overkomt dan in ons eigen moerstaal.

Zigzaggend verplaatsen we ons door de inmiddels volle tuin. Iedereen plat op z’n gat en waar mogelijk op gepaste afstand. Met de pet rond gaat hier een stuk stroever dan in het gulle Nijmegen, wat wellicht ook erg te wijten is aan het toegenomen chipgebruik van afgelopen maanden. Niemand heeft nog contant. The Only Cash These Days Is Johnny.

Het hele gebeuren is een kruising tussen een tuinfeest, hippie-garden en een food truck festival. Dat laatste blijft beperkt tot de BBQ-stand met Jasper zijn broodjes Pulled Pork, mega Tosti’s en Loaded Fries met jalapeño- en kaassaus en nog veel meer en natuurlijk de steenoven pizza's van Valery niet te vergeten.

Het hele feest wordt bestierd door onze breed lachende gastvrouw die op haar cojbojboots met mega grote stappen op elke plek de balletjes en bordjes hoog houdt. Bij elke willekeurige vraag aan elk personeelslid krijgen we steevast de opmerking, “Dat moet je maar aan Eva vragen!", die prompt weer met een kruiwagen hout voorbij komt stiefelen om de kampvuren c.q. vuurkorven her en der te onderhouden.

We gaan het hele veld over. Achterop onder een grote tarp staan lange tafels. Buitenom een stront irritante kwast, die stug de Macarena geheel uit onze maat blijft zingen, doet verder iedereen fijn mee met een stukje publieksparticipatie. De Macarena-dude denkt te vergeeft ons over te kunnen halen om op m'n banjo mee te mogen spelen. No way!!

Weer vooraan aangekomen stuiten we op een tafel met vinylliefhebbers en raken er spontaan 2 kwijt. Een mijlpaal in dit geval, want met die 2de plaat zijn we geheel uit de kosten van ons album "Killing Your Darlings". Kunnen we mooi met de laatste 3 van de 150 exemplaren nog een bescheiden winst maken. Na een compliment voor ons gevarieerd repertoire, eindigen we onze tour aan de tafel waar we de avond zijn begonnen. Wanneer om Sepultura wordt geroepen mag het duidelijk zijn dat we bij wat steviger publiek zijn beland. "Not Dead Yet" (uh Jet in dit geval), "The Claws" en "Highway to Hell" wordt niet meegezongen, maar meer geschreeuwd. De coverband die de avond afsluit op de trailer van de brouwerij, doet aanstalten voor een soundcheck en we besluiten dat we na 3,5 uur een mooie bijdragen aan de avond hebben gedaan. Wanneer ik voorstel om bij een geloofwaardige bijdrage in de hoed, nog één liedje te doen vraagt de dame aan het begin van te tafel om ons eerste liedje aan begin van de avond over whisky nog eens te doen. Koen hoeft hier weinig over na te denken en trekt een sprintje naar de taveerne en komt even laten met een glaasje whisky terug en zet het voor de bewuste dame neer. Na een kort intro zet Koen de eerste zin in; "First Drop Burns, …” waarop ze het glas in één beweging naar binnen tikt onder luid gejuich van de anderen. Het is inmiddels voorbij half negen en tijd voor een La Chouffe van de tap en een flinke bel port voor m’n kompaan.

Het weer heeft er enorm aan bijgedragen dat er ruim 150 man naar de tuin waren gekomen en aangezien de Corona handhavers twee keer een bezoek hebben gedaan en met een 9 als rapportcijfer weer zijn vertrokken lijkt alles perfect onder controle. Geeft ook wel een stuk vrijheid om als muzikant vrij rond te kunnen en mogen lopen tussen een verplicht zittend publiek.

De rest van de avond doen we bij een joekel van een vuurkorf fijn mee aan de zitverplichting met zicht op de beroerd verlichte band met zangeres op ‘t podium.

Company of Sinners - Nijmegen - Gelderland-Salland Tour 28 sept 2020

Na twee succesvolle optredens in de kinderspeeltuin annex ouder-chill-gaard in Poppendamme, staat dit weekend ons Gelderland-Salland nazomertour in het Oostblok van ons intelligent COVID unlocked polderlandje, op het program. De vrijdag een duo optreden op het multi-food-suppliers-parkpleintje, recht tegenover de Thiemeloods in Nijmegen. (Het terras zou schijnbaar een gezamenlijke kaart toepassen waar op digitale wijze drank en hapjes bij diverse zaakjes in de omgeving besteld kunnen worden).

De volgende 2 dagen is voorbestemd om als trio in de ruime terrastuin van Taveerne Tivoli in Raalte te spelen.

Tot zover de planning. Zoals een collega ooit poëtisch zei, “Een planning is als een lantaarnpaal die licht geeft op je pad. Alleen een dronkaard klampt zich er aan vast.”. Op schimmige wijze heeft Koen op de woensdagavond, voorafgaand aan dit weekend, tijdens onze laatste oefensessie zijn vermeende niersteen telepatisch overgedragen aan René die diezelfde nacht nog bij de HAP vergaat van de pijn. Het gruwelijke gesteente heeft onze basman flink te pakken. Een trio optreden in Raalte is dan ook geheel van de baan.

De vooruitzichten zijn na een lange hete zomer ook niet erg aantrekkelijk om er 200 km verderop in de buitenlucht op uit te trekken om een muziekje in noodweer te mogen verzorgen. Maar aangezien het vaak beter uitpakt dan de pessimist in mij doet vermoeden, gaan we vol moed met de schildersbus op pad.

Koen gooit me bij vertrek 2 euro toe en ik maak hieruit op dat we eerste nog een zak appels gaan scoren bij de boer aan de rand van het dorp. Driekwart van de rit zit ik met een map op schoot alle teksten te overhoren die Koen er bijna foutloos oplos zingt.

Zonder enig oponthoud parkeert mijn kompaan een kleine twee uur later de matzwarte Transporter recht tegenover de Thiemeloods.

De naam “Loods” suggereert een grote kille hal, maar dit blijkt een vrij open niet al te groot ogende ruimte, met hier en daar wat zitjes en kleden op de vloer, te zijn. De aankleding doet wat Zuid-Amerikaans aan. De “Willow Hifi”, bestaande uit een stapel oude identieke Philips speakerboxen op wielen van eigenaar Remi, neemt een prominente plaats in welke is aangesloten op zijn vinylvriendelijke Hifi-installatie. Wij hebben de hele aangrenzende wijnbar ter beschikking als kleedkamer.

Intussen weet René ons te melden dat het niersteendrama zich heeft ontwikkeld tot een nierbekkenontsteking. Arme stakker.

Vanwege de beroerde weersverwachting stelde Remi voor om langs de 5 bevriende cafés en restaurants in de buurt te gaan, betaald uit een collectieve gage. Na het wegwerken van een smaakvolle pita-tosti ham/kaas doen we een inspeelliedje voor de bardames Tes en Claudia en een pasante wiet blowende zwerver. Die laatste volgt ons trouw naar ons eerste terrasoptreden vóór Restaurant Maxim, waar het publiek ons op het terras enthousiast aanhoort en een bebaarde grijsaard ons bewust, met een knipoog, als een religieus duo bestempeld na een paar van onze dubbelzinnige Jezus verwijzingen.

Achter het raam in de erker hebben binnen twee jonge vrouwen plaats genomen waar we niet veel later tijdens de eerste regenbui onze koffers parkeren voor een rondje door de zaak. Het is een ouderwets groot café met een verhoging met tafels en volle stoelen met eters. Achterin, in het donkere deel van het café-restaurants met een dartbord en het trappetje naar de toiletten, is ruim plaats voor ons. Maar het blijft, ondanks het uitzetten van de muziek achter de bar, nog aardig rumoerig. Toch hebben we de volle aandacht van de mensen aan de bar. Van de hoge bartafel tegen de muur krijgen wij elk een pint bier aangeboden van een gulle Schot. Wanneer we hier liever twee pinten koud water voor in de plaats willen hebben, valt de gast zowat van z’n barkruk van ongeloof en wordt onder een hoop hilariteit 2 halve liters leidingwater voor ons neergezet.

Terug bij onze koffers valt de haarkleur van de langharige van de twee op en onze versie van "Red Headed Woman" valt duidelijk goed bij deze twee.

Het is er buiten niet droger op geworden en onder de luifels doen we nog een paar groepjes aan. En-passant deelt Koen nog wat stickers uit voor de fiets van Annemiek, waarna we de andere hoek van de voorgevel nog een setje spelen.

Onze tweede lokatie is De Kluizenaar, waar het besluiteloze personeel afziet van een muziekje binnen. Vóór het pand zitten drie dames aan een rond terrastafeltje en wanneer we een liedje aanbieden is dit zeer welkom. Het heeft niet bepaald de voorkeur om tijdens een bui vanonder onze schuilplaats vandaan te komen en één liedje wordt al snel een mini-concertje afgewisseld met diepte interviews van met name de moordsongs geïnteresseerde dame in het midden. Op de vraag hoe we hier terecht zijn gekomen, antwoord ik steevast de hele avond, “Met de bus!”. Maar het lijkt toch of we deze keer werkelijk met een razende reporter te maken te hebben. Als laatste wordt er zonder enige schroom mee gehuild me “The Claws”, terwijl achter mij m'n banjo onopgemerkt vol staat te regenen. Wat een natte bende.

Restaurant Goed Volk, een paar panden verderop, doet bij binnenkomst wat steriel aan met vlakke wanden en weinig aankleding, maar aan de grote vierkante tafel bij de deur zit een club vrienden met een paar jarigen in hun midden en de sfeer (lees: drank) zit er al goed in. Het blijkt voorname om het feestje voor de Iraanse met een voorliefde voor The Doors te gaan. Na een geheel misplaatste poging voor "Roadhouse Blues" valt er gelukkig even later een deur dicht in het laatste couplet van “Straight To Hell" en hebben we zogezegd toch iets met Doors gespeeld. Publieksparticipatie met "619" is ook hier geen echter probleem.

Een poging om verderop in het pand nog wat muziek de maken strand bij een tafeltje wat blijkbaar gezamenlijk slecht nieuws zit te verwerken. Dan nog maar een liedje bij onze Iraanse vriendin en haar gezelschap. We verlaten het pand, nadat de meute uit volle borst voor m'n jarige (min een week) kompaan heeft gezongen.

Inmiddels heeft Remi per app laten weten dat het andere muzikale gezelschap, wat aanvankelijk wat was uitgelopen, nu toch echt klaar is.

Bij binnenkomst in de Thiemeloods is zacht onze LP over de Philips-speakertoren te horen en worden we met smart opgewacht. Heel druk is het niet. En iedereen zit van de rustgevende ambiance te genieten in de gemeubileerde hoekjes van de loods. Wanneer we onze laatste set achterin bij de lounge-hoek beginnen zijn we ook zonder problemen in de rest van de ruimte te horen en te verstaan. Na een paar liedjes besluiten we ons te verplaatsen naar de grote tafel in het midden waarrond de duidelijk jongere generatie heeft plaats genomen. Ook het eerdere muziekgezelschap Biek & Len is onderdeel van de tafelbezetting en wanneer Koen na een lange avond merkt dat zijn stem aan kracht verliest en besluiten te stoppen, vraagt één van de Biek & Len aanhang of we "Joline" kunnen spelen. Tuuurluk kunnen we die spelen. En met hier en daar wat hulp van Koen zingt het nachtegaaltje de avond naar zijn eind. Wanneer we nog een Pita-Tosti Ham/Kaas naar binnen schuiven en een Tony's Chocolony voor onderweg meenemen, bedanken we de bardames met de nieuwe normaal ellebooggroet, waarbij ik bijna gestrekt over de los opgestelde ventilatie struikel. Lichte stress dient zich aan wanneer we nog geen reactie van Rienk en Eva, ons gaststel in Raalte, hebben ontvangen en we best wel eens erg laat, pakweg 01:30, 's-nachts voor een gesloten deur zouden kunnen komen te staan.