zaterdag 28 september 2019

Baldrick Brothers - Borculo 27 Sept. 2019 / Hamburg 28 sept. 2019

Het Duitse/Belse stel uit Brussel, die we in Dinant hadden ontmoet, wilden ons heel graag op hun bruiloft in september. Ja! Wie wil ons niet op zijn bruiloft. We zijn natuurlijk ook de meest ideale stijldansband in Germaanstalig Europa. Love Song 666 is een vette tango ja, maar weet niet of de toekomstige schoonmoeders nu zo wild zijn van deze met valse romantiek doorspekte tekst. Maar ja, het wordt toch weer vast een Quatar-verhaal. Te mooi om waar te zijn.
Maar verdomd. Onze Johannes is een volhouder en wil ons in alle ernst op hun huwelijksboot in Hamburg. Na wat mailverkeer hebben we een deal en onze voorpret kan beginnen. Wekelijks komen de Duitse grappen en oneliners voorbij. En een bezoek aan onze "freunde" gaat niet zonder een deftige schlager in Brother stijl. Jaap slingert een oude inhaakklassier van Udo Jurgens in de keuzebox en al snel zijn we het eens over Griechischer Wein. Ieseluk fout, maar toch nog met een aanstekelijk rifje en uiteraard een voor Duits publiek lekker mee te blèren refrein. Was wollen sie nog mehr.
In de persoonlijke brief die op mijn adres wordt bezorgt, ruim voor onze reis aanvangt, wordt ons verzocht stevige schoenen aan te trekken. De happening vindt namelijk plaats op een uit de kluiten gewassen stalen sloep in de industriehaven van Hamburg, genaamd “MS Bleichen”.
Waar zijn we aan begonnen? De trip is vanaf Lewedurp in een rechte lijn zo’n 600km voor 1 enkele gig. Daar moet meer uit te halen zijn. Jaap heeft zijn Twentse kennissenkring al aan geboord, maar heel veel respons komt er nog niet vanuit het oosten. Tot ik op een mooi pinksterweekend samen met Dré van Dé op het Raaltse Ribs & Blues, waar bij toeval ook Koen en Eva vertoeven, Ivonne tegen kom. Ivonne is inmiddels alweer 3 jaar geleden naar haar Old Stomping Ground getrokken om na zo’n 21 jaar in Zeeland daar de draad weer op te pakken en houdt wel van een feestje. Op Achterhoekse bodem heeft ze dan ook al snel gelijkgestemde ontmoet en is zodoende met haar nicht Hedwich en nieuwe vriendin Lucy naar het festijn gereisd. Lucy is een actief bandjesbezoeker en met een zoon als drummer in Adje van de Berg’s Moon King (en natuurlijk “Ten Times a Million” niet te vergeten) en met een figurantenrol als schoonmoeder in de Brouwerij clip van de Bökkers, geen onbekende rond de Achterhoekse muziekpodia. De sympathieke blonde wil graag voor ons een gig in Borculo of elders in die omgeving regelen! Deze 2 heldinnen weten woord te houden en in de weken er opvolgend hebben ze café De Hoeksteen weten te strikken voor de vrijdagavond. Als we willen kunnen ze zelfs nog wel wat voor de zondag regelen, maar gezien de lange afstanden dit weekend, achteraf niet erg dat we het bij 2 gigs hebben gehouden.
Omwille van onze vakanties en studio activiteiten staat onze (voor Koen: papieren-) agenda vrij leeg wat optredens betreft. Gelukkig mogen we twee weken voorafgaand nog een spetterend optreden tijdens de Wemeldingse dag verzorgen. De tent op het dorpsplein, die makkelijk 350 man kan herbergen, is schamelijke gevuld met alleen een paar bekenden en enkele fans (Ja, echt. Die hebben we.). Ook onze trouwe cameraman uit Kapelle is met z’n fiets naar het noordelijke buurtdorp komen trappen. De altijd goedlachse heeft daarna nog een feestje, maar kwam graag nog even naar ons kijken. De opkomst was in ieder geval nog ruim meer dan het bandje voor ons, dat het letterlijk met een lege tent moest doen. Zo konden we onze schlager nog even op het podium proberen en zoals verwacht werd deze met verbazing ontvangen. We zaten qua genre in ieder geval alvast in de muzikale richting van de Zeeuws Vlaamse vervangster van de zieke Albertina, die het met een tape en tablet moest doen. “En dan nu die handjes de lucht in.”
Twee weken later staan we rond 12 uur bij Koen voor het klinket. Ronald heeft me even daarvoor opgepikt en met z’n vieren laden we wat later de bus vol bij ons oefenkot. Jaap komt vanavond pas. Onze cameraman Kees is een week geleden aan een hartaanval bezweken en als vriend van de heengegane, gaat onze Jaap de oud wielercommentator de laatste eer bewijzen voordat hij naar Borculo afreist.
Wij hobbelen alvast van file naar file in een bus en een combo vooruit naar de Achterhoek. Nog even een bos bloemen in het buurtdorp en dan gelijktijdig met Andre en Koen komen Ronald en ik aan bij het stekje van de Zeeuwse Achterhoekse. Ze is zelf een goed anderhalf uur thuis van een week in Canada. Met de minimale hersteltijd en jetlag-verwerking vallen we bij haar binnen voor een eerste pot bier.
Tegen etenstijd verkassen we met de bus en de auto met gastvrouw/taxichauffeuze voorin en wij twee van achteren (oké, zat even niet op te letten. Shame on me.) naar haar vriend Roel. De handige vriend en klusjesman kwam voor een kleine verbouwing en is daarna (voor een kutklusje) blijven hangen. Goeie keuze, is onze mening, want hij is naast klusser en muzikant ook nog eens een verdomd goeie kok. Zijn verbouwde boerenhoeven aan het dorpsplein is beneden deels oefenhok met vast opgesteld drumstel en gitaarversterkers van zijn Sam & The Samson Knights en PA’s opgestapeld tegen de muur en deels keuken met een lange massieve houten tafel met plek voor 7 man en een hond.
Op de veranda buiten doe ik een poging om een muziekje te maken, maar kom niet verder dan een korte versie van Venus met Lucy als Mariska Verus. Gered door de kok schuiven we aan voor een smerig lekkere nasi-schotel.
De Hoeksteen is een grote kroeg met een zaaltje wat als rookruimte dient, maar op advies van de kroegbaas bouwen we op in het bardeel wat helaas bij de rokende jongeren minder in trek is. Maar gelukkig hebben we wat eigen Achterhoeks publiek, barhangers en een paar Twentenaren die speciaal voor ons zijn gekomen. In ieder geval voldoende voor een gezellig avondje stuiteren met de Brotherhood. Tegen achten arriveert Jaap en in volle verwachting staan we te wachten op een beetje respons uit de monitorspeaker die, zoals meestal een hoop gekraak voortbrengt, nu helemaal dood is. “Ja, moet nog even opwarmen.” En warempel. Het PROELtje geeft na een tijdje een tekenen van leven, maar een moment later is het ook weer ijzig stil. Goed vooruitzicht voor een dubbele gig dit weekend. Gelukkig heeft onze nieuwe vriend De Klusser nog wat apparatuur in zijn achterkamer en komt later met een goed werkende LEM aan die we gelukkig ook mee mogen nemen naar onze Duitse freunde.
Onze gig is goed. Leuk publiek die achterhoekers. En tijdens de laatste set heb ik zelfs een paar flinke biertafels met jonge dames voor mijn neus. Na ons laatste nummer besluit het jonge spul de microfoons over te nemen. En niet geheel onverdienstelijk staan er een paar twintigers een karaoke setje te zingen op de muziek van de barhifi. Zowaar staat zelfs Lucy, wellicht geholpen door wat biertjes, achter de microfoon. Gezellig sfeertje in de dorpskroeg alias cafetaria.
Na het gebruikelijke sjouw en stapelwerk eindigen wel deze avond aan de keukentafel bij Ivon, Roel, de hond en een mooie verzameling whiskey. Voldoende voor een fijne nachtrust. Wat in dit geval het rechter deel van het matras naast broeder André is. Wanneer ik 's-nachts in het donker de WC beneden opzoek zak ik met m’n hiel weg in iets zachts. Vast een natte plek van bier of water ofzo?! Wanneer ik 's-morgens langs de bank, met Jaap er op en de hond tevreden op het luchtbed er voor, naar de douche sluip, wordt me alles duidelijk. Ik was de aanwezigheid van de hond vergeten en de hond was zelf blijkbaar ook wat vergeten. De stempels zaten door het halve huis en later bleek ook Ronald een zelfde route als stempelaar te hebben gewandeld.
Na een stevig motortreffenontbijt, bestaand uit eieren met spek uit de koekenpan van onze gastvrouw, vertrekken we naar de noordelijke Hansestadt met 1,8 miljoen inwoners waar we stoppen voor het kettinkje van een smalle loopplank die naar het dek van een oud vrachtschip leidt. Na een belletje komt onze sympathieke hulp in blauwe overall, met helaas deze dag een offday en een acute aanval van arrogantie, het kettinkje verwijderen. Onze workout kan starten. Uit de bus, over de plank, rond de kajuit, trapje op, trapje af, luik door, diepe trap af, volgend luik door, lange trap af, nog een trap af, een plek zoeken om te droppen en dezelfde weg weer terug voor de volgende vracht. En dit menig keer met een hoop zware troep om de volle buslading op de plek van bestemming te krijgen. Gratis krachttraining dus. Met uiteraard speciale dank aan onze steun en toeverlaat in blauwe overall die op zijn beste Gestapo Duits ons er op attendeert dat de laatste het kettinkje terug MOET hangen.
Het hoge blauw/paars verlichte, deels verroeste, ijzeren ruimte is de zeer originele feestzaal voor die avond. Het grootste deel is voorzien van ronde tafels met sfeervolle tafeldekking en naamkaartjes. Middenin staat een rood kaartje met de plaats of naam met de gemeenschappelijke deler van de bewuste aanzittenden. Wij hebben kaartje “Dinant” en mogen achterin ons tafel delen met de wat excentrieke fotograaf Henny, die het duidelijk niet heeft op zangers die gekleed gaan in Fred Perry polotjes. Iets te veel skinhead associatie voor een keurig Duitser wellicht.
In de regen, via de “Rückersweg" gaan we opzoek naar onze Airbnb kamer, zo’n 15km buiten de stad. Naast de voordeur hangt een sleutelkastje met een codeslot! Gelukkig heeft Jaap de code via de mail ontvangen. Althans, daar kwam ons boegbeeld na lange tijd zoeken, proberen en gokken met een random wachtwoord onder het genot van een regenbui, uiteindelijk achter.
Om 19:30 werden we verwacht en aangezien we 's-middags een uitgebreide sound check hadden gedaan met onze eigen zanginstallatie, stond alles al gereed om te spelen. Maar we stonden pas om 23:00 op het programma. Een lange zit voor de boeg dus. En dit is nu niet bepaald ONS feestje. En al helemaal niet voor broeders Ronald en Jaap, die duidelijk NIET op hun gemak zitten tussen de nette pakken en sjieke jurkjes. Per minuut begint Jaap zijn weerzin evenredig aan zijn zelfvertrouwen te stijgen. Wat doen we in godsnaam op dit feest?! Met rooie wijn en bemoedigende woorden weten we de ergste paniek te voorkomen. Het bruidspaar heeft het allemaal goed voor, maar de toespraakjes, willigt ook gevoed door het onverstaanbare geprevel in het Duits, lijken wel op begrafenisspeeches. En ondanks de apart opgestelde geluidsinstallatie voor muziek worden de tussenpauzes met ijzige stiltes opgevuld. De plaatjes van Henny worden op deze bijzondere lokatie waarschijnlijk weinig subtiel opgesierd met de grote 30km stikker op de zijkant van onze zangspeaker. Na diverse rookpauzes aan dek, kruipt de tijd langzaam naar show time. Één van de opvallend minder sjiek geklede gasten onder de rokers lijkt even vanachter het kombuis te zijn gekomen voor een pafje, waarop Ronald in zijn beste Duits vraagt “Bist du der Koch?”. Het rokersdek blijkt sowieso de meest aangename plek voor een gesprek. Binnen blijven alle foute spelletjes, boodschap- en ABC-liedjes gelukkig achterweg, maar kwart voor 11 voorziet het bevriende Bremer muzikanten ensemble, in de vorm van een vrouwen strijkorkest Elenorah & Mary und so weiter en een homo op een hobo, ons van een voorprogramma. Om 23:00 uur hangt de Grooms Best Man dan eindelijk zijn tablet aan zijn speakerset en wordt een Walz ingezet waarbij het bruidspaar de dans opent. Een paar dansbare nummers verder is het tijd voor het Hamburger B Brothers Dansorkest. Met knikkende knieën en overslaande stem schreeuw ik met een schorre keel: POWERSHAKE.
Naar verwachting leek ons dat we de dansvloer hier wel mee leeg zouden vegen. Echter komen er steeds meer gasten de vloer op en vooral geholpen door het enthousiasme van bruid Christine, die o.a. tijdens Mrs. McGrath in de kring met opgeheven jurk over de dansvloer paradeert en het stelletje opzweept. Het eerste uur schiet voorbij en om 00:15 is het tijd voor de pauze met het aansnijden van de cheese cake bruidstaart en het vangen van het bruidsboeket. De aspirant bruidjes staan gespannen op een lijn wanneer Christine het boeket vanaf de brug naar beneden gooit en het bloemenpakketje als een dooie duif voor de voeten van de dames neerploft. Poging 2 is beter en wanneer de gasten de cheese cake nog van hun vingers likken zetten wij onze afscheidset in. Ook deze keer blijft de vloer vol. Bescheiden zingt Jaap de eerste regels van Love Song 666 richting Koen i.p.v. naar de zus, moeder en broer van de bruid. De tango gaat er grif in. Zo ook de Sēgnorita en zelfs Jesus wordt meegezongen. Griechischer Wein is ook hier een verrassing met gemengde gevoelens, maar wordt ongeacht ieders muzieksmaak gewoon door jong en oud meegezongen.
Duitse nachten zijn lang, ze komen wat langzaam op gang, ja maar dan, ja maar dan.
Met een zoete witte wijn uit de minibar nemen Jaap en ik buiten op de schapenvellen zetels de avond nog even door terwijl de rest de brui er al aan heeft gegeven en liggen te pitten.
's-morgens vertrekken we vanaf onze slaapplek met een “zucht” opzoek naar een ontbijt in de stad en droppen neer bij het café Des Artistes. Bij de boot besluiten we het kettinkje zelf weg te halen wanneer er geen respons per telefoon komt en dat wordt zeer gewaardeerd door onze vriend in overall die ook deze dag weer een offday heeft.
Koen heeft creatief zijn eigen GoPro geknutseld met zijn telefoon en tape rond een oude hoed en neemt in 1 take de route aan boord op van en naar de bus, tijdens het inladen. Het getij maakt het nu een stuk makkelijker dan wanneer we dit vannacht met een stijle plank hadden moeten doen.
Johannes en Christine (nu weer herkenbaar) kwamen wat later met pa en moe! Het pasgetrouwd stel had 's-nachts geen taxi meer bereid gevonden en waren noodgedwongen in de regen naar het treinstation moeten lopen. We krijgen nog wat broodjes mee voor onderweg. Hier scheiden onze wegen en gaan Koen en Andre in noodweer van stau naar stau per bus direct (via Arnemuiden) door naar Lewedorp. Met z’n drieën hebben we in Borculo nog wat kledingstukken en een combo op te halen en mag de monitor weer op de stapel tegen de muur in Roel zijn achterkamer. Na een biertje en een beknopte samenvatting van ons Hamburgavontuur volgt onze laatste trip verder naar huis, waar dan eindelijk de kouwe schnitzel van Jaap in de pan kan.


Baldrick Brothers 2021:

Lima Beach in Goes - 4 Juli 2021 Na onze albumpresentatie in oktober vorige jaar hebben we nog 1 avond ons oefenhok bezocht waarna we voor d...