NoPoint - Vrolijke Driehoek in Tilburg - 19 Oktober 2019

Tijd gaat snel. We hebben met de Company een paar drukke jaren achter de rug en met de Brotherhood hebben we ook niet stil gezeten. Er is dan ook weinig reden geweest om met spijt op m'n vertrek bij NoPoint terug te kijken. In de tussentijd heeft Bart mijn plek op geheel eigenwijze respectvol ingevuld. Toch is NoPoint geen bandje waar je zomaar uit stapt. Zo is het jaarlijkse nieuwjaarsconcert in bar American elk jaar weer reden om een paar nummers mee te spelen. Toch leek het me na de laatste keer in januari toch wel de laatste keer te zijn geweest. De rifjes en akkoorden waren niet meer 100% paraat en met Boudewijn zijn Telecaster ingeprikt in een onbekende Marshall combo was mijn aanwezigheid voor mijzelf alles behalve vertrouwd. Het podium op en neer springen was ik nog niet verleerd, maar inhoudelijk leek ik er toch niet meer helemaal bij aan te sluiten. Voor het eerste weekend van komend nieuwjaar had ik dan ook al definitief gekozen voor een Company gig op zaterdag bij Eric in Goes i.p.v. twee nummers afzien (lees: afgaan) bij Kees op vrijdag in Middelburg.
Dan zou je denken dat een volledig overtuigende "Nee!" het enige geloofwaardige antwoord zou zijn geweest toen Herman me op donderdag 3 oktober op de stoep van de Xenos tijdens de Goese koopavond me op 'm Voicemail vroeg in te vallen voor een avondje NoPoint klassiekers knallen bij onze oude vrienden in Tilburg....
Uhu! De adrenaline steeg halverwege zijn vraag alweer naar m'n kop en was alweer gezwicht voor mijn oude bandmaatje. Ik mag weer meedoen!!!!!
Bart had zich in een Spaans tripje verkeken en kon met geen mogelijkheid aan de Tilburgse belofte voldoen. Tja, twee weken is best snel om de oude set weer op te rakelen, maar we hadden in ieder geval één oefenavond om de play list door te nemen.
Twee dagen na het bewuste telefoontje heb ik Herman voor een tweede keer aan de lijn. "Gudy, je zit dankzij je inval klus in Tilburg plots in de afscheidstoernee van NoPoint!!" Is dit een grap? Blijkbaar is het Herman menens. 21 jaar rock-'n-roll met NoPoint is een serieus lange tijd voor een amateurbandje. De late uren, de donkere kroegen, maar vooral het rock volume gaat zijn tol eisen en..... het is tijd voor een nieuwe muzikale uitdaging. (waar heb ik dit eerder gehoord.) Wanneer kan je dit beter besluiten dan wanneer je nog regelmatig met veel lol en overtuiging als frontman je plicht vervult.
Dus!. Daar gaan we weer! En nu echt voor de laatste ronde.
Als vanouds gaat de reis weer met een vol geladen bolide, zittend naast m'n trouwe TomTom twin brother André, naar de textielstad. De Vrolijke Driehoekers zijn inmiddels van loods verhuisd. Blijkbaar was het voorgaande optreden, bekend van het brandblusser incident wat ik gelukkig heb moeten missen, ook hier. De motorsleutelaars zijn er qua volume fors op vooruitgegaan. De club heeft ook zelfs geïnvesteerd in een geluidsinstallatie die reeds, inclusief monitoren en microfoons e.d., gereed staat.
Na een lange NoPoint/Tilburg geschiedenis voelt hier terugkomen als in een warm bad stappen. Wat een gasvrijheid! Nu nog even 35 nummers neerzetten en Voilà.
Na de onderlinge peptalk volgt de sound check. Oh ja, dat was ik even vergeten. Staand in the Line of Fire van Boudewijn zijn Vox broodrooster en inmiddels bijbehorend cabinet, plakken m'n trommelvliezen stijf tegen m'n hersenvlies. Na een verdraaiing van enkele graden is het Engelse wonder voor mij bijna niet meer hoorbaar en worden een middenweg de oplossing. Ik weet meteen weer mijn oorpluggen, en niet in het minst voor mijn eigen buizentendem, op waarde te schatten.
Drie sets lang staan we weer als oude makkers te stuiteren en het boek der rockposes wordt weer pagina voor pagina doorgenomen. Verbazend hoe al die oude krakers als keukenkastjes weer open ploppen en de rifjes e.d. er weer zijn op moment dat het moet. Oké, de dubbele "Boys Are Back" solo uit ons Thin Lizzy drieluik was na een goeie repetitie, deze avond in het aanrechtkastje blijven steken. Maar zelfs de ruimte reis van Bowie uit NoPoint-3.0 zat geheel op z'n plek. Damn wat een fantastisch Shine-moment voor Bou. Op een paar na was de gitaarverdeling weer anno NoPoint-2.0 wat veel zegt over de flexibiliteit van de band.
Eind van set 3 wordt Herman om een Gallaghar nummer gesmeekt. De band twijfelt nog, maar ik moedig ze aan om de Rory-klassieker uit 3.0 te spelen. Ik red me met hier en daar een akkoord en zijn trots dat we aan haar wens hebben kunnen voldoen. Na ons laatste akkoord van, hoe kan het ook anders, Stairway to Heaven, komt de Gallagherfan met lovende woorden naar ons toen; "Geweldig zijn jullie. Maar wat jammer dat jullie geen Gallagher hebben gespeeld!" ??? Wha-wha-wha-whaaaaa!!!!
Heel de Driehoek is dronken en heel de Driehoek feest. En god wat ben ik blij met dit geslaagde optreden. Alsof ik terug kom van een lange vakantie.
En ja. Die 3de januari. Dan maar 2 dagen op muzikaalpad. Want het laatste rondje bij Kees sla ik niet af.
De Vrolijke Driehoek, met name Bertjan en Agnes, maar vooral NoPoint, en zeker Bart met zijn planningstalent, onnoemelijk bedank voor deze heerlijke kort maar krachtige comeback.
Tot ziens in Bar American.