zaterdag 29 juli 2017

Trudy & Marion - Camping De Brakke Zeeuw - 29 Juli 2017

In de supermarkt kan je de meest vreemde afspraken maken. Of ik samen met m'n kompaan eind van de maand kampvuurliedjes kan en wil spelen voor een stuk of 30 motorrijders op een motorcamping in Lewedorp. Ten eerste is m'n compagnon op vakantie en ten tweede is hij niet het persoon om popklassiekers rond een kampvuur te spelen. Aan het kampvuur zal het niet liggen, maar hij heeft, terecht, zo zijn muzikale voorkeur, met zo nu en dan wat mondharmonica en een eigen draai aan elk liedje, waar niet aan te tornen valt. Daarbij komt, dat een paar weken voorbereidingstijd wel erg kort is om bekende nummers naar je eigen hand te zetten.
Nu is de naam van een akoestisch duo uit een grijs verleden, de laatste maanden om verschillende reden al vaker voorbij gekomen, dus. Zou het misschien iets voor Trudy & Marion zijn?
Lang geleden verzorgden Marlon en ik, flink geholpen door Jo van Bo, de bandprogrammering in het buurthuis Brutus in Kapelle, als uitbreiding op jongerenwerk Trinnety, het vervolg op de uit de as herrezen jeugdsoos De Kelder.
Ergens rond 1997/1998 stonden we voor een uitdaging. Tijdens de vergadering blijkt de band voor de a.s. vrijdag zich te hebben afgemeld en er is op korte termijn geen directe vervanger. Wanneer Marlon tot drie keer toe aandringt om met z'n tweeën het gat te dichten besluit ik ja te zeggen en 1 oefenavond is voldoende om in het nieuwe gebouw tegenover de bar een akoestisch set te spelen. Gudy wordt al snel Trudy (zoals ik toch al door Marlon werd genoemd) en Marlon werd Marion (mijn bijdrage als reactie op mijn koosnaam). Dit hebben we nog minimaal 2 keer herhaald in hetzelfde Trinnety en later nog een keer op een BBQ bij Lex en Jans en tijdens het trouwfeest bij Toon en Ingrid in 2000. Na 4 jaar zijn we door Lex nog een keer op herhaling gevraagd voor zijn jubileum in 2004. Dat maakt dat we 13 jaar niet meer samen hebben gespeeld.
Ik maak er al jaren een hobby van om liedjes uit te zoeken en op papier te zetten. Marlon heeft op zijn beurt een fikse verzameling aan liedjes, op papier en in z'n hoofd uit een rijk muzikaal familieverleden. Dat maakt dat we samen behoorlijk veel nummers kunnen spelen. Het grootste manko is de tekst en het zingen daarvan. Wat kunnen we wel en wat zeker niet zingen.
Een kleine twee weken voordien stond ik met 2 identieke mappen met ongeveer 500 nummers, op de stoep in Kruiningen. Naast ouwe koeien en heel veel koffie, was het voornamelijk; "Ken je deze, kan jij die en wil jij dat nummer?" Regelmatig roep ik enthousiast, "Ja die is leuk! Doen we die?". Waarop Marlon reageert, "Dat snap ik dat je die leuk vindt. Hij staat namelijk in JOU boek!" Nummers met te veel mineuren worden per definitie geschrapt en ingewikkelde riffs, licks en akkoorden kosten te veel voorbereidingstijd. Korte check van een paar regels en een keuze; Ja of Nee. Uiteindelijk hebben we ons in 3 avonden door 500 nummers geworsteld en zijn op een long list van 90 nummers uitgekomen. Kunnen we die allemaal zingen? Geen idee? We gaan het in ieder geval proberen. De bijdrage uit Marlon zijn archief is qua tijd (met schaamrood op mijn kaken) bij 2 nummers gebleven. Geen idee hoeveel nummers we nodig hebben! Geen idee hoe lang we kunnen/willen/moeten spelen?Aan het eind van de derde avond bedenken we met wat hulp aan de keukentafel in Kapelle een idee voor de Play list. 90 papiersnippers met op elk het nummer, de tittel en uitvoerend artiest. Uiteindelijk is de Play list in een hoed beland waaruit de campinggangers door te grabbelen onze lijst moet samenstellen. Lekker creatief, leek ons zo.
Op dag des oordeel parkeert de bolide van Marlon zich op m'n stoep en presenteert zich, gewapend met een GoPro die direct vanuit zijn auto op m'n snufferd wordt gezet, als een ware vlogger zonder internet ambities. Bijna als tweede natuur sta ik als randdebiel naar een vierkant blokje met microlens te zwaaien. Samen karren we richting De Brakke Zeeuw waar we door Rebecca warm worden onthaald met 2 koude blikken cola. Gezien de prestaties die van ons wordt verwacht laat ik de potten bier voor na ons optreden.
De lange hete zomeravonden in juni hebben plaats gemaakt voor warm herfstweer met bakken regen en het is dan ook alles behalve kampvuurweer. Het beoogde akoestische setje aan de rand van een berg knapperend houtvuur wordt ingewisseld voor twee barkrukken in de hoek voor het warmhoudbuffer (helaas leeg) en een volle uhh, kantine/bar/café met langwerpige biertafels. Gelukkig hebben we wat versterking meegenomen in de vorm van een monitor speaker (tijdelijk ingepikt van schoondochterlief) en ons mengtafeltje van de Company. Helaas ontdek ik een paar dagen voordien een gebroken beeldje van cumshot Mary, gewikkeld in een ouwe handdoek in het mixerkoffertje. Gelukkig is deze schijnheilige dame met een beetje super glue weer op te lappen. Mijn dierbare metgezel heeft vooraf nog even alle 90 nummers uit de printer getrokken en als dank smeek ik 'm bijna om na een paar nummers mijn exemplaar op de (normaliter verafschuwde) sneeuwschuiver te leggen vanwege mijn last minute aantekeningen.
Nogmaals excuus.Voor 3 nummers sleep ik m'n Jack Daniels Ukelele mee. En na enig gehannes met de correcte uitput/output kunnen we na een zeer korte sound check van start. Geheel volgens een andere setting dan beoogd kiezen we de eerste nummers zelf en ik zet in op Born to Run. Lekker makkelijk om mee te starten, wordt me terecht sarcastisch van rechts ingefluisterd. Vanaf de aftrap schuiven we de hoed richting publiek en rollen er wat grabbelnummers over de sneeuwschuiver. Dit duurt even tot de hoed bij de bebaarde biker aan de tafel voor ons beland. Vakkundig wordt elk snippertje aan de persoonlijke voorkeur getoetst en zo krijgen we onze playlist, inclusief pauze op de tafel voor ons opgediend van onze eigen privé DJ.

De eerste pauze wordt echter door Marion ingelast om een videocamera op statief te installeren. Van onze eerste optredens hebben we niets aan beeld-/fotomateriaal overgehouden. Dat zal ons niet nog eens gebeuren.
Terwijl de camera wordt geïnstalleerd meen ik met een Douwe Bob nummer en 2 uit ons Company of Sinners repertoire mijn solo momentje.
Helaas voor de ukelele. M'n pas ingestudeerde Catch & Release op ukelele is niet door de selectie van onze DJ gekomen, I Don't Wanna Talk About It zit ik per ongeluk gewoon op gitaar te spelen en aan het eind van de avond raak ik de klus kwijt bij Baby When You're Gone waarna ik halverwege alsnog overschakel op gitaar. Eigenlijk had ik het kleine ding beter thuis gelaten. Dan had ik er ook niet halverwege de avond een blik cola in gemikt.
Op een gastmuzikant in het publiek op kazoo en een door zijn vrienden opgejutte onverstaanbare gastzanger na blijft de interactie uit. Gelukkig is het publiek met applaus wel bereid om ons aan te moedigen. Totaal hebben we 40 nummers gespeeld. En ondanks onze eigen zeer bescheiden inschatting van het niveau van onze uitvoering (soms redelijk, soms matig, vaak tenenkrommend vals) is ons publiek ons genadig en valt de kritiek positief uit. De opbouwende kritiek dat we voornamelijk naar onze schoenen en weinig richting het publiek speelden nemen we voor lief, gezien onze noodzaak om van papier te spelen.

Conclusie: een hele ervaring rijker, een hoop lol gehad en weer wat schroom overwonnen. En mocht er een vervolg komen, dan zijn 40 nummers met 10 achter de hand die we echt kunnen wel voldoende voor een acceptabele set. Bedank Rebecca, Ad (helaas te laat door z'n werk), het genadig publiek, maar zeker m'n partner in crime; Marion uh Marlon. En deze keer hebben we de video nog. Vakkundig in elkaar geplakt door een creatieve muzikale offline vlogger. Mooie aanwinst voor de digitale emotiedoos.


zondag 16 juli 2017

Company of Sinners - 60s Festival in Nisse - 16 Juli 2017

Pastorale au Parvis: vrij vertaald, "Herderlijk (?) muziekstuk op het kerkplein". Op zich erg vernuftig gevonden. Het herderlijke zal dan met name op het vroegere schaapscheerdersfeest betrekking hebben en het kerkplein is in deze een kerktuin. Zonder die kennis deed het mij, en willigt een hoop met mij, aan een christelijk feestje, georganiseerd voor de plaatselijke pastoor, doen denken. Dan wordt het al een stuk minder aantrekkelijk allemaal. Dat moet vast ook de reden zijn geweest om na 20 jaar op een ander concept over te stappen. Het alternatief is de, op zich ook niet echt vernieuwende, maar reuze populair zijnde, American en Rockabilly days. Een aantal ouwe Cadillac's, wat ol'time motoren, een vinylkraam, bier en hamburgertentjes en vooral 50s livemuziek. En dan noem je het 60s festival, wat mij meer doet denken aan de hoogtijdagen van bands als de Stones. Ach, een decennia meer of minder wordt niemand warm of koud van. Als de sfeer en de muziek maar goed is, dan kan er weinig aan stuk.
Tijdens ons Ovezands feestje waren we door Cecil uit Nisse gespot waarna we door DD-Kees op de poster, uh, het programma zijn gezet. Vast te laat voor de drukker mis ik onze naam op de flyer die ik op het Vlissingse equivalente themaweekend tegen kom. Wellicht ligt het ook aan onze vrije programmering. De 2 bands op het affiche hebben beiden een vast afgesproken speeltijd. Five'O Matics van twee tot vier en Golly Gosh Darn van half vijf tot half zeven. Beiden met een pauze. Wanneer we vooraf om half twee beginnen met een setje van een half uur, spelen we in totaal 4 sets akoestisch tussen het publiek.

Rond half 1 op de parking tegenover Bosman. Mijn spul in de bus om met z'n tweeën rond de kerkring een plekje te vinden. Ruim plaats blijkt en Koen parkeert z'n transporter tegenover de gevel van een behoorlijk bejaard echtpaar. Moeders is dolblij met de bus die net buiten haar gezichtsveld, voorkomt dat er nog een vierwieler haar zicht kan ontnemen. Redelijk aangedaan verteld ze dat het haar laatste dorpsfeest zal zijn, maar weinig keus hebben we niet en zetten het gele/grijze gevaarte alsnog in de straat achter het podium. Gelukkig blijkt er verder die dag niets meer in de weg te staan.
Wanneer om half 2 de podium-sound-check klaar is, starten wij op traditioneel tafelkleed voor het podium en maken een route langs het vroege volk. En dat zijn er al aardig wat. Op Straight A's na, met die lastige eerste zin en een tegendraads slagje waar m'n kompaan niet op komt, doen we het best goed. Het duurt helaas even voor de Five'O ons stokje overneemt voor een goeie flow tegenover het publiek, maar kwart over zijn ze dan toch begonnen. Tussen de nummers door zien we even kans om onze nieuwe vriendin en tevens oudste inwoonster (93) van Nisse, samen met manlief, met Straight A's (met correcte openingszin) een serenade te geven. Voor onze 2de set staan we, samen met onze drummer in Maggiblik, op 't vinkentouw te wachten tot de Vlissingers toe zijn aan een biertje.
De biertafels zijn te fragiel om op te staan, dus maken we een nieuwe ronde door het publiek waar het inmiddels al behoorlijk druk is geworden. Een bijzondere mengeling van geitenwollensokkenkunstenaars, Rockabilly's, bikers (colours), locals een veel fietsers uit de zak, waaronder "veel" oude bekenden uit mijn eigen Old Stomping Ground. Tijdens onze laatste set wordt ik zelfs enigszins verrast door herinnering uit een paar Boeddhajaren geleden. En opnieuw komen de Stones, dit keer samen met de Womacks in m'n gedachten voorbij. De 60s hebben dan blijkbaar toch onbewuste invloed op het muzikale brein.

Het miezerige motregentje is al van net na de middag vertrokken en inmiddels brand het zonnetje op het druk bezochte, met bomen omringde grasveld. Het geheel doet me nog het meest denken aan een Frans tuinfeest. Een uitzonderlijke locatie voor een feestje als dit. De VW-keverbusjesdag in Goes lijkt eerder positief dan spelbreker te zijn. Voor sommigen juist een prima combinatie voor een motorritje naar beiden. Er zijn er zelfs die er voor kiezen om in de VW-bus naar Nisse te komen. Ons laatste muzikale feit is een privé uitvoering uit de luwte van de podiumspeakers voor 2 goeie bekende dames van Koen. Een geslaagde dag dus. Op de parkeerplaats van Bosman kieper ik nog even vakkundig m'n broekzakken leeg met een berg plectrums e.d. Thuis kom ik er achter dat ook m'n huissleutel onder de noemer e.d. viel. Na een ritje 's-avonds terug blijkt het hekwerk gesloten, maar met wat klim en klauterwerk weet ik met goed gevolg de parkplaats te bereiken. Ondanks het 50s repertoire van de bands blijft Painted Black uit lang vervlogen tijden nog een kleine week in m'n hoofd na suizen.


zaterdag 1 juli 2017

Company of Sinners/Baldrick Brothers - Festival Geniet in Wemeldinge - 1 juli 2017

Na een fantastische gig met de Baldrick Brothers vorig jaar op festival Geniet, waren we erg blij met het verzoek van Penny om met z'n tweeën overdag wat muziek te maken tussen het "genietend" volk rond de struisvogelboerderij aan de rand van Wemeldinge. Enigszins verbaast was ik wel dat we door halfbroer Henne ook met de Baldrick Brothers voor hetzelfde festival werden gevraagd. Is er wel voldoende gecommuniceerd binnen dit festival genootschap? Maar zo blijkt, dus wel degelijk en zo staan we met beiden op het affiche.
De bewuste genoten hebben er een kunst van gemaakt om aan een gezapige braderie een 2.0 toe te kennen. Een aloud thema in een hipper jasje met een hoop extra's op een fantastische locatie rond hof Keizersweel. Georganiseerd, maar nog steeds met plattelandse nonchalance  rommeligheid. Heerlijk.
Na weken van zon en droogte zijn de dagen en nacht vooraf weer nat, zoals ook het jaar ervoor. Wanneer we rond 12:00 aankomen is het nog steeds aan het miezeren. Koen is langs mij gereden en zo komen we gezamenlijk aan. Ondanks de berichten voordien kunnen we voor het podium parkeren om uit te laden. Dat is wel zo fijn, want voor de Company en de Baldrick gebruiken we beiden een geheel ander instrumentarium. "Waar kunnen we het kwijt, Henne?" "Oh, zet maar alvast in de hoek van het podium". Slik. Een kwartier later zie ik Henne wit wegtrekkend naar het volle podium kijken. Misschien moesten we ook maar wat in de "tunnelkast" zetten. Deze overdekte werkplaats/opslag/schuur in nissehutvorm is overspannen met doorzichtig plastic. Bijzonder geschikt om komkommers, pompoenen en kroppen sla in groot te brengen, maar zelfs als kleedkamer te warm en benauwd om het tot je laatste boordenknoopje uit te kunnen houden. Maar wel lekker ruim en rustig.
Het veld is een kraampjescircuit met op strategische plaatsen een vlonderpodium voor de artiesten. Waaronder ook wij. Onze route begint met een optreden achterop naast het caravantje met koffie en zoetigheden van Missie Applepie, waar we toevallig ook tijdens Straatfestival Ovezande naast hadden gestaan. Een fijn wederzien en Koen wordt meteen de "keuken" in gesleurd voor een foto. Wie wil er niet met zo'n getatoeëerde knuffelbaard op de foto. We starten onder een grauwe lucht met een lichte miezer motregen. Niet eens nat genoeg om voor naar binnen te gaan, maar wel wat sfeerbepalend. Gelukkig hebben we wat familie, collega's. kennissen en passanten als publiek en met een grap en grol slaan we ons door onze eerste set. We hebben hier ook de mogelijkheid om af en toe onze stek te verlaten en al zingend langs de kraampjes te lopen. 
Om half 3 staan we op het podiumpje halverwege het erf, waar eerder de 2 jonge gasten een setje met gitaar deden. Een hoop wind en een zijlendakje op minder dan 1,85 hoogte. Eerst gepoogd om er voor te staan. Maar vervolgens, helaas geen best besluit bleek achteraf, ondanks het minimale publiek naar de bar verkast om ons rond de picknicktafels te vervoegen. Helaas nemen we (te) weinig omstanders mee. Wel hebben we 2 primeurs te pakken en staan we tot 2 keer toe op de "festivals impressie" in beeld en geluid van fotograaf en geluidstechnicus; Nico. De primeurs zijn Wisedom of a Stone op banjo en Leroy. Voor mij weer een ukelele nummer erbij en een Jim Croce ol’time favorite van Koen. Aan het eind van de set gaan we wederom aan de wandel en dat pakt goed uit.
Om 16:15 staat onze laatste set geprogrammeerd op het "grote" podium met "eigen" versterking. We doen ons uiterste best, maar veel reactie krijgen we niet echt uit het sowieso minimale publiek wat zich al hangend op het terras en achter de statafels verschanst. Halverwege komt onze brotherhood het podium vol leggen met instrumentarium voor onze bandgig. Op dat moment vind ik het geen straf om ons laatste nummer af te ronden en ons op te maken om lekker 2 uur met een elektrische gitaar te mogen knallen. De laatste oefenavond na enige worsteling nog twee sets van een uur afgedwongen. De programmeur heeft ons, geboekt voor 2x 3 kwartier, op het affiche gezet tussen 17:30 en 19:30 (2 uur dus), terwijl wij de laatste act zijn op een festival wat tot 20:00 uur duurt. Ik zag de bui al hangen en om discussies op het podium te voorkomen had Jaap de lijst aangevuld, zodat we uiteindelijk om 19:45 ons laatste toegift hadden gedaan. Helaas moesten we dan nog mensen uitleggen dat we echt niet te vroeg zijn gestopt.
Het grootste deel van ons eerste set kamp ik met het euvel dat ik nog met m'n hoofd in de akoestische Company set zit en dat ik door een goede raad van de technicus uit Ossenisse niet of nauwelijks hoorbaar ben voor het publiek. Voor mijzelf had ik m'n Koch namelijk schuin achterover gelegd, maar dan kom je zonder uitversterking van de instrumenten niet ver met een publiek wat ruim een meter lager in de buitenlucht staat. Om onverklaarbare reden stond ik sowieso op m'n Guild te harken om er een kleinbeetje swoeng in te krijgen. Gelukkig ziet Nico mij worstelen, klimt op het podium en gooit alsnog een microfoon voor m'n gitaarversterker. De redder van de dag. Vanaf dan is het wat mij betreft feest. Vlak voor onze korte pauze doet Koen een muziekquiz met als troffee een "Cunning Plan" CD. Onze oefenruimte buurman van de band Nixtrix weet ons te overtuigen met de originele artiesten van Solitairy Man en als ik het goed herinner 1 van onze Cash covers.
Er is nog volop drank en eten om het publiek op het terrein te houden en met een redelijke aanwas van Weumelingenaeren met behoefte aan zon, bier en muziek is het een uitermate aangename sfeer om het entertainment voor te mogen verzorgen. Het hoogte punt is Senorita. Koen en Jaap staan al vrij snel voor het podium en Andre en ik volgenden niet lang daarna. Ronald blijft deze keer niet alleen achter, want voor ons onopgemerkt klimmen Patricia en Izaäk achter ons het podium op. Het geheel wordt fantastisch met de camera van Nico vastgelegd. Wanneer Koen m'n snoer eruit loopt ontdek ik pas onze plaatsvervangers op het podium.

De sfeer is aardig ontploft en ook deze editie eindigen we weer in een zonnig zaterdagavondfeest. Met een serieuze hamburger en een kouwe Jupiler sluiten we ons bandseizoen af en gaan onze zomerstop tegemoet. Gelukkig hebben we nog wat optredens met de Company in het vooruitzicht. En met veel zin kijk ik al weer uit naar onze najaar-toer.


Baldrick Brothers 2021:

Lima Beach in Goes - 4 Juli 2021 Na onze albumpresentatie in oktober vorige jaar hebben we nog 1 avond ons oefenhok bezocht waarna we voor d...