De 5de keer naar de Honky Tonk aan Slagveld 1. Maar deze keer op een zaterdag. De kroeg is inmiddels voor ons een bekende en dat geldt voor ons ook voor de Honky Tonk.
In de week vooraf is door Stefan de 2 sets nog even uitgebreid met een 3 set. Iets waar hij later deze avond wel wat spijt van krijgt.
De toch al beperkte dansvloer wordt sinds december grotendeels ingenomen door een groot glazen bushok voor nicotineverslaafden.
Ik was voorbereid vertrokken met m'n leren jas, in de hoop dat de rook daar de mindste vat op zou hebben. Dit is gezien het nieuwe damphok geen noodzakelijke kleding meer. En Herman haalt wellicht de hoge note weer met gemak,
Stefan is vanavond de zwakke schakel. Hij geeft al voor de 1ste set aan niet oké te zijn en niet langer dan afgesproken te blijven. Dat is minimaal tot 01:45 en maximaal tot 2:30.
Aangezien de klok vanavond vooruit wordt gezet voor de zomertijd, is dit automatisch 3:30. Niet bepaald een vroegertje.
De eerste set verloopt rommelig en onwenig. De altijd strakke en foutloze drums vertonen wat rafels. Maar nog steeds in schril contrast met de flarden van ons. Halverwege de eerste set lijken wij al wat op stoom te zijn gekomen.
Dit geldt in het minst voor Stefan die halverwege het laatste nummer "The Pretender" vanachter zijn drumkit springt en met een bloedgang naar de voordeur van de kroeg sprint. Halverwege Cafe en parkeerplaats weet zijn maaginhoud de stoep van muur tot stoeprand te vullen, terwijl wij de Foo Fighters klassieker zonder drums tot het einde doorspelen.
Het heeft er alle schijn naar dat onze Brielle-gig hier eindigd. Maar lang leve Rock & Roll want Stefan weet zich voldoende moed in te praten voor de volgende sets. Terwijl ik bij de voordeur in de pauze in een te ingewikkeld gesprek met een Malinees en een Duitser ben verwikkeld, staan m'n bandmakkers alweer gereed en is het zoeken naar mijn persoontje.
Met een ongeëvenaard stukje ongekende egotripperij van Boudewijn trappen we met We Will Rock You de 2de set af.
De nieuweling "25 or 6 to 4", in de eerste set, ging best lekker, tot waar Herman mijn solo te vroeg afbreekt. Maar och, voor een eerste keer op de lijst geen hele slechte primeur.
De tweede nieuweling "Painted in Time / Child in Black", werd een stuk enthousiaster onthaald. Inmiddels heeft het clubje vooraan de bar de smaak te pakken en geeft de man in zijn rolstoel een perfecte invulling aan de term "Rocking Chair". De dames achterin hebben naar mijn idee geen moment stil gestaan. En m'n Duitse "vriend" zou wel heeeel erg graag een nummer van AC/DC horen. Zijn wachten wordt beloond met Rosie en wij sluiten 'm weer af met Stairway.
Na de laatste afslag is aan Stefan zijn blik te zien dat hij de sorres nog niet kwijt is. Met z'n 4en duiken we dan ook op de drumkit terwijl Stefan buiten naar frisse lucht staat te happen.
In NoTime ligt het ijzerwerk en ketels in de Megan en zwaaien we het zang en drumduo uit om vervolgens door de meenigte onze eigen zooi bij elkaar te harken.
Helaas hebben we een paar verlate gasten teleur moeten stellen met maar een paar nummers van onze set, maar met stille hoop reizen we nog een keer af naar Spijkenisse. Nog even gedag zeggen en dan rap de auto in.
Met het verzetten van de klok is de thuiskomst erg laat.
Maar ondanks een beroerde drummer was het weer prettig spelen in de Honky Tonk.
