NoPoint – Café Havenzicht in Oud-Beijerland - 28 januari 2012

Een thuis wedstrijd voor Boudewijn, al loopt hij de plaatselijke horeca hier niet plat. Maar voor ons allen geen onbekende plek. Vorig jaar stonden we hier ook op een even klein podium als nu. Dit keer hebben we de lampjes wat verder weg gebonden. Vorig jaar hadden we hier een collectieve schedelbasis fractuur aan overgehouden en waren we ernstig in het stuiteren beperkt.

Havenzicht is, wat de naam doet vermoeden, een donkerbruin café aan het jachthaventje en wordt overduidelijk bezocht door een oud(er) publiek. We zaten als bandleden allemaal ver onder het gemiddelde en dat doet vermoeden dat ons genre hier niet zal worden geapprecieerd. Maar niets is minder waar. De energie en muzieksmaak zou een voorbeeld voor de hedendaagse skihutherrie minnende 20-ers moeten zijn. In de loop van de avond daalde het gemiddelde overigens nog wel. Vorig jaar braken Boudewijn en ik de ene snaar na de ander, waardoor we zelfs noodgedwongen de set moesten stil leggen wat een hoop hilariteit bij het publiek tot gevolg had. Dat zegt al genoeg over de sfeer hier. Dit keer verloor Stefan al meteen in de intro-roffel van Call Me een drumstok, terwijl Boudewijn zijn Strat al met een gebroken snaar uit de koffer had geplukt. Dat geeft moed voor deze editie. Boudewijn sloot uiteindelijk af met 4 gebroken snaren. Leuk dat hij per ongelijk mijn foute setje Heavy Bottoms erop had gezet. Leuk he, die dikke snaren J. Stefan wist met de Play List, met 15 andere nummers dan de vorige keer, drie gevarieerde sets neer te zetten. Waarvan Pinball Wizard en Dream On weer de 2 toppers waren. Leuk dat er vanavond weer bekenden in het publiek stonden. Gelukkig was de sfeer, met een volle kroeg, een stuk aantrekkelijker dan de laatste keer dat onze Portugaalse fans/vrienden naar ons kwamen kijken. De komst van broer Koen was ondanks de SMS’jes vooraf, toch een verassing. Hij had zijn totale arsenaal aan harmonica’s bij en eindelijk hebben we met Sympathy for the Devil ons eerste gastoptreden te pakken. Ook alle sympathie voor jou, Koen.

De noten van Bohemian zaten deze keer wel op z’n plaats en daarmee sloot voor ons deze avond als een toppertje af. Alleen is 4 uur spelen in een rokerige kroeg met fikse verkoudheid funest voor je stem. Maar dat had ik er graag voor over.

..

NoPoint – Bar American in Middelburg - 6 januari 2012

Zo. De kop is er af voor dit jaar. En hoe. Al stond dit optreden, op laste van een ontstoken 12-snarige-blinde-slokdarm, op het laatste moment nog op losse schroeven. Ondanks de vroege rendez-vous, was Herman na een quick-and-dirty huisartsbezoek, met een speling van 20 minuten, nog net op tijd om na “Wish You Were Here” het nieuwe jaar af te trappen.

Ondanks de gebruikelijke verdeeldheid over “Call Me”, knalde deze opener er deze keer snoeihard in. Zonder de ambitie om boven de clippende HiFi-installatie van American uit te komen, gaf de geleende Baldrick PA voldoende power om naast zang ook het andere instrumentarium wat op te krikken. Voor de zekerheid had ik zelf mij Koch vergezeld van mijn oude Fender Deluxe om de toch wel ruimte kroeg te kunnen vullen.

De ene na de andere cover ging er in als koek en dit resulteerde dan ook in een gezonde overmoedigheid met een hoog stuitergehalte. Gelukkig had dit geen al te zware muzikale consequenties, want op een enkele slipper na bleef het geheel lijnrecht overeind.

Wow! De eerste set zit er op en de boer-met-kiespijn lach van “The Man With The Mic”, had gelukkig plaats gemaakt voor een “Ik wil meer” grijns van oor tot oor. De pillen en de adrenaline begonnen danig hun dienst te bewijzen. Tijd voor de 2^de helft.

Na het toch al prettige tempo van de eerste set ging het geheel nog een versnellinkje hoger. Voor ons liep de spanning vooral op richting “Dream on”. Na een top generale werd dit de vuurdoop voor dit Aerosmith niemendalletje. Het nummer begint lekker ingetogen en bouwt de spanning halverwege op. Vanaf dat punt kreeg ik het gevoel dat we de aandacht van de hele kroeg te pakken hadden en het kippenvel klom langzaam op tot in mijn nekharen. Na het laatste akkoord was de spanning compleet en ging het dak er af. Poeh.

Daarna was het doorstomen tot aan het eind van de set. Gevolgd door ons gebruikelijke verlenging met de Tom Jones/Agnes Young medley. En dit keer afblussen met een Queen klassieker. Al konden mijn vinger de snelle Brian May licks niet meer volgen. Maar ach. Wat kon er in zo’n laatste nummer nu nog stuk.

Gesloopt, maar voldaan. 2012 is een feit.
...................................................................