woensdag 24 december 2014

Baldrick Brothers - Kerstavond La Strada in Goes - 24 december 2014

Eric's Bar La Strada. Letterlijk vertaald; De Straat. Nauwelijks breed genoeg voor een auto en een paar geparkeerde fietsen. Voor Ronald de taak om zijn combo door de smalle steeg te manoeuvreren om vervolgens onze spullen voor de deur uit te laden. Zoals gebruikelijk zit Andre al als eerste aan de bar en kunnen we ons podium weer naar ons hand zetten. De piano gaat weer een kwartslag om, de lamp gaat naar boven en de backdrop gaat weer voor de half dicht getrokken gordijnen. Aan mijn kant blijft het gordijn open en kan het rokend en voorbij lopend publiek ons door de ramen zien spelen. Een tactische zet om contact met buiten te houden en eventueel nog mensen over de streep te trekken om binnen te komen kijken.
Kerstavond is altijd een speciaal optreden. Waarschijnlijk met het vooruitzicht op de feestdagen en zicht op het eind van het jaar is de sfeer geweldig en is het café weer lekker vol.
Zo ook deze keer, al lijkt dat om 22:00 nog niet zo te gaan gebeuren. Gelukkig loopt de kroeg kort na onze aftrap aardig vol.
Jaap heeft voor de verandering onze uitsmijter als eerst in de set gezet. Sowieso een lekker gevarieerde lijst met een creatieve plek voor Straight A's en de primeur voor Love Song #666 en de 2de doop voor Redneck Rampage die we beiden vooraf nog even doornemen.
En ooh wat ging Redneck al bij de soundcheck lekker.
De kroeg zat weer vol bekenden, maar ook zeker een hoop nieuwe aanhang en prille fans. Althans die indruk kregen we toch gezien het enthousiastme. De club die aan de bar hing toen wij onze koffers leeg haalden en zich lacherig af vroegen hoeveel gitaristen we wel niet hadden gezien de grote hoop koffers, was een hapje gaan eten maar kwam daarna terug. En volgens mij in grotere getalen. Tegen het eind zat de drank en sfeer er zo goed in dat menig één een glijjer maakt en zelf één languit over de monitor belande. Mijn gitaarpartijen werden vol lof vergeleken met die van Slash ?? Wat de mate van dronkenschap ongeveer aangeeft.
De kersttintjes kwamen van onze versie van Merry Christmas Everybody van Slade als opener van de tweede set en Djingle Bells met een stukje Rudolfs The Red Nose Reindear.
De toegift met Wake Up Sinners direct gevolgd door That's Life bleek in Bergen op Zoom al een goeie combi.
En als laatste nogmaals het onderwerp waar al 2000 jaar de kerst om draaid.
Maar dit keer met, door drank benevelde, bloed doorlopen ogen.

Dankzij de vele glasscherven op de vloer ver van ideaal om m'n nieuwe stage muiltjes uit te testen. De dag erna een half uur glas moeten pulken uit de zachte zolen.

Na afloop, wanneer de resten bijeen worden gevogen en de laatsten naar de deur worden gedirigeerd, komt Eric met 5 overheerlijke flessen kerstbier op de proppen. 2 Brugse Zotte en 3 specials. 1 van die laatste gaat met mij mee naar huis als oudejaars afsluiter.

1e set:
JESUS
BLISTERED
THERE YOU GO
TAINTED LOVE
SWAMPBLOOD
ALL I CAN DO IS CRY
WHAT SIDE OF THE DOOR
WHEN THE BOTTLE RUNS DRY
NAILS IN MY COFFIN
BALLAD OF A LONELY MAN
I NEVER THOUGHT
STRAIGHT A’S GONE
POUPÉE DE CIRE
REDNECK RAMPAGE
I’LL WRITE IT ALL DOWN

2e set:
MERRY X MAS
CHICKEN SHACK
FOLSOM PRISON BLUES
BLOODY MARY MORNING
SOLITARY MAN
GALAXY 500
HIS LATEST FLAME
LOCO GRINGO’S
DON’T THINK TWICE
JACKSON
MRS McGRATH
JINGLE BELLS
LOVE SONG #666
ROAD RAGE
RING OF FIRE
ACE OF SPADES
BIG RIVER

bis bis bis:
WAKE UP SINNERS
THAT’S LIFE
JESUS

zaterdag 20 december 2014

NoPoint - Time Out in Roosendaal - 20 December 2014

Vervolg:

Een dikke maand na de deprimerende Tilburggig (althans, voor mij dan toch) is mijn najaarsdip gesmolten als verse sneeuw voor Hawaïaanse zon.
Een kritische terugblik op 10 jaar NoPoint dreigde enige tijd op een onafwendbare klip te lopen, maar met positieve energie ga ik de nieuwe ronde in. Mijn herwonnen enthousiastme dreigt vanavond zelfs om te slaan naar het 4de kwadrant en met een set gloedje nieuwe  Duitse staaldraadje in de variant lichte zede, dikke kont (light top, heavy bottom) heb ik er enorm veel zin in.
Vanavond reizen we af naar Time Out. Nog niet lang geleden stonden we hier met de Baldrick Brothers. Een leuke kroeg in hartje Roosendaal, waar rockabilly bassist Walter de bandjes regelt.
Bij aankomst worden we begroet door  een ouwere jongere stamgast die met gel de laatste stuiptrekkingen van zijn vergane haardos overeind probeert t'r houden met een duidelijke, maar onbedoelde, vergelijking met de Prodigy zanger Keith Flint.
Mijn nieuwe snaren klinken geweldig en een fantastische sound rolt er uit m'n Koch/Fender tandem.
De kroeg is over heel de avond voller dan bij de Brothers. Het enthousiasme van het stel aan de bar alleen al is reden om er een feestje van te maken. Gelukkig kunnen we eind van de avond aan hun verzoek voor de Foo Fighters zonder omhaal gehoor geven met The Pretender.
We hebben een leuke avond achter de rug. Helaas is Walter wat minder enthousiast over de invulling van het gitaarwerk tijdens de suptielere nummers, maar dat kan ook muzikale voorkeur zijn.
Wij gaan in ieder geval tevreden terug naar huis en trappen hiermee de laatste gig van het jaar af. Nu al weer zin in volgend jaar.








zaterdag 29 november 2014

Baldrick Brothers - Cafe De Schorre in Bergen op Zoom - 29 November 2014

Het "band"busje alias schildersbus (of was het toch andersom) staat dit keer om half zes tegen de stoeprand voor m'n deur geparkeerd. De reis gaat naar Bergen op Zoom met als doel Cafe De Schorre in de binnenstad. Jaap halen we impersant op in Yerseke en dan op naar De Schorre. Maar niet voordat we onze magen hebben gevult bij de Mexicaan. Onder de 8 personen is reserveren niet mogelijk en we moeten dan ook een aanzienlijk bergskwartiertje aan de bar wachten voor we aan kunnen schuiven. Het restaurant houdt het midden tussen een tacobar in centraal Amerikaan en een overdadig gepimte hoerenclub in Vegas. Een man met een fout streepsnorretje die er toe neigt om als restauranthouder te worden aangezien, heeft een vlotte babbel en voorziet ons van de menukaart. Ondanks dat zijn accent verdacht Noord-Hollands aandoet heet de persoon in kwestie voor ons Pablo.
De tortilla's zijn goed en de nacho's smaken ons best en nog ruim op tijd koersen we wat vatsig richting De Schorre.
De Schorre zit met 1 deur gescheiden vast aan 't Slik met dezelfde eigenaar die later de geluidsversterking aansluit en afregelt om vervolgens bij de buren de kareoke te leiden.
De Schorre is een lange pijp, opgesiert met schilderwerkjes van de hand van de eigenaar himself.
Het podium is een verhoging achterin de kroeg voor de toiletdeuren waar een penetrante Chlorix toiletblokkenlucht uit naar buitenkomt.
Het vrouwelijke onderstel van een etalagepop neem ik in gebruik als barrière tussen mijn wankele versterkeropstelling en de passerende WC- bezoekers.
Redelijk verrassend was de komst van de Guzzi-luitjes uit Dongen die Koen en ik lang geleden hebben ontmoet op het internationale Moto Guzzi treffen in Boxmeer en van herhaaldelijke mini Guzzi treffens. Aangezien het enthousiaste stel het huidige treffen helpt organiseren hopen we een goeie indruk achter te laten om komende zomer met de broers die kant op te kunnen reizen.
Het is geen afgeladen kroeg, maar voldoende om er een leuk optreden van te maken. Onze Signorita is de plaatselijke kapster die ons aan de kroegbaas heeft aanbevolen.
Onze multi instrumentalist maakt spontaan een sprong en is vervolgens de draad kwijt wanneer onverwachts een roodharige dame aan het hangtafeltje plaats neemt. Die twee hebben elkaar duidelijk vaker gezien deze week. :o)
In de laatste set komt ook onze Pablo een kijkje nemen en na afloop blijkt deze een prille fan te zijn geworden die dolgelukkig met een CD naar huis gaat. Aan hem doen we zeer toepasselijk "Loco Gringos" opdagen. "Hey Pablo. What have you got in your bag. Porno!" :o)
We maken er geen eindeloze toegift van, maar op verzoek van 1 van de aanwezige dames herhalen we "Tainted Love". Helaas had ik voor de toegift m'n nieuwe Guild gepakt en door de dikke snaren (0.11) en iets hogere aktie, ga ik in de solo de mist in en kom ik ook niet meer uit het einde. Jammer om zo af te moeten sluiten, maar verder hebben we weer een leuke set neergezet.
Wanneer we de bus volladen is Koen er even met zijn "ginger lady" tussenuit geknepen. In een vluchtige blik zie ik als laatst nog de zware statieventas van Ronald staan en blijkbaar werpen de anderen een soortgelijke vluchtige blik tussen de inmiddels dansende bezoekers.
Ronald weet nog bij mijn laatste loop, voordat ik bij de dame aan de bar ga afrekenen, met een zucht en een glimlach te melden dat iedereen zoals altijd zijn statieventas als laatste laat liggen.
De dame achter de bar geeft ons te kennen dat ze ons erg leuk vond en dat echt niet van elke band kan zeggen die zijn hier op het podium heeft gezien.
De aftocht in het gele busje is het ware bandjes on the road gevoel en naast slap ouwehoeren komt er zelfs nog een 5-stemmige "Nu of Nooit" van de Kecks voorbij.
Bij het binnenrijden van Kapelle is de bezitter van een kalfhoge hond zijn gebruikelijke nachtrondje weer aan het maken?? En heeft de politie het druk om  de zaken af te handelen van twee op elkaar gereden auto's voor de fietsenboer. In Kapelle gebeurd het .... 's-nachts.
De day after blijkt voor Koen een redelijke kater wanneer zijn fototoestel en ukelele niet in de bus liggen en is een 2de rit naar Brabant onvermijdelijk, waar zijn spullen nog ongemoeid voor het podium staan. ???
Gelukkig is alles nog compleet en hebben er weer een fijne avond op zitten.




zaterdag 15 november 2014

NoPoint - Besloten feest in Tilburg - 15 November 2014

Een band is soms als een huwelijk wordt wel eens beweerd en ondanks dat ik dat soort banale vergelijkingen feitelijk haat, moet ik enigszins toegeven dat er wel een zekere waarheid in schuild.
En na 10 jaar lang het podium te hebben gedeeld met 4 muzikanten met ieder zijn muzikale voorkeur en eigenaardigheden maak je soms de balans op met als eind conclusie; pas ik nog in dit cluppie en heb ik nog de lol en de drive om hier nog mee verder te gaan. En eerlijk gezegd steken al oude muzikale idealen zo nu en dan de kop op en is het verleidelijk om ons cover repertoire in twijfel te trekken. Dat zijn niet de beste momenten om een gezellige blog op internet te zetten. En daarom wijs dat ik hier een paar maanden mee heb gewacht.
Via Bert, onze trouwe NoPoint-dude, zijn we getackeld voor een optreden in de Tilburgse kroeg "Lambik", waar ik eerder met The Bandox had gestaan.
Een paar weken voor het optreden ontdekte Andre dat het Cafe faliet was en onze opdrachtgeefster was tot dusver nog niet op de hoogte gebracht.
Dankzij Andre werd voortijdig naar een andere lokatie gezocht en gevonden in een lokatie aan de rand van de stad langs een soort van polderweggetje.
Koen had zich aangeboden als gastmuzikant en was zo attent om samen met mij en Andre in zijn bus naar de branbantse feestlokatie te rijden.
De plek bleek een deel van een restaurant te zijn waar het bij binnenkomst naar versgebakken vis rook. De groote toog aan de linkerzijde was prominent aanwezig en onze stek werd plat op de tegelvloer voor een joekel van een antieke kast wat een wat huiselijke sfeer oproept. De entourage en het feestjes gehalte van de avond voelt bij mij niet als aangenaam, ondanks de onderlinge lol tijdens het opbouwen. Boudewijn is zoals gebruikelijk iets later en wanneer we de speakers van de zanginstallatie van dikke touwen willen voorzie is het grijze koffertje niet te vinden. De snoerenkoffer blijkt nog bij Bou thuis in de gang in Oud-Beijerland te staan. 
Tilburg is niet direct in de buurt om even een keertje op en neer de rijden. Zeker niet wanneer we exact om .. moeten starten, omdat de jarige als verrassing met live muziek onthaald moet worden. En los van dat was Bou al 2 keer heen en weer naar Amsterdam gekacheld en het ontbrak ons sowieso aan tijd.
Het wel bekende 013 was niet genegen om speakersnoeren aan onbekende bands uit te lenen, dus zat er niet veel anders op dan een alternatief te bedenken. De monitor omdraaien naar het publiek zou een optie zijn, maar doorlussen naar de installatie van het restaurant bleek een beter vondst. Met een stel aan elkaar gekoppelde instrumentsnoeren en wat kunst en vliegwerk om de snoeren over de brede kast achter de toog te gooien, konden beide installatie aan elkaar worden verbonden. De fikse speakers op de betreffende kast lagen niet ideaal, omdat het geluid vanuit een andere richting dan ons kwam, maar het iet wat schelle geluid bleek ruim voldoende om onze avond te redden.
Het publiek had weinig oog voor de band. Het luisterend publiek bestond uit Bert en Agnes en gastmuzikant Koen die het meerendeel ons werkeloos stond te aanschouwen. Ik heb me zelden zo'n miskent artiest gevoeld dan op deze avond. Al konden enkele gasten, waaronder de zeer spontane en enthousiaste gastvrouw, ons gerust stellen dat we erg werden gewaardeerd. Maar dit kwam ff niet geheel tot uiting.
Toen na afloop het hele santenkraam weer in de bus verdween stelde Agnes voor om bij hun nog een tosti met bier te nuttigen, wat een groot deel van mijn avond wist recht te maken.
Na afloop bleek de rest van de band mijn gevoel niet te delen, wat mijn twijfel niet geheel ten goede komt. En ga dan maar eens overpeinzen wat je met je coverbandje in de toekomst ga doen. Tenslotte hebben we in 10 jaar tijd veeeel lol beleeft aan een set bekende covers.
Wordt vervolgd (?)/(!)



zondag 2 november 2014

NoPoint - Panta Rhei in Vlissingen - 2 November 2014

Zondagmiddag met z'n vieren (samen met Heleen, Finley en Pepijn) in de Golf naar de bekendste strandtent in Walcheren aan het Nollenstrand in Vlissingen.
De heenreis stond vast, de terugreis kon nog alle kanten op. Althans, voor Heleen en de jongens, want voor de terugweg is een auto wel makkelijk met een berg apparatuur.
De strandtent zit nog vol. Zo ook het podium tegenover de bar. Wanneer onze spullen binnen staan worden de mensen aan de tafeltje op het podium vriendelijk maar toch dringend gevraagd te verkassen.
Onze special guest on Richter Tuned Harmonica; broer Koen, is met Andre mee gereden en plant zijn Marble Max aan mijn zijde van het podium.
De geluidstechnicus is 1 van de obers die de snoertjes uitrolt en aansluit op de installatie achter het podium.
Een koude winderige middag maar de jongens zijn zich al prima aan het vermaken in de duinen met een bal.
Het gesprek van de dag is de zware kater van 1 van de andere Baldrick broers die na de Urban Voodoo Machine  in 't Beest en een nachtje doorzakken wat ongelukkig van zijn fiets is gestapt. Al is hij dit zichzelf niet meer bewust.
In de strandtent komen we zowaar weer eens andere gezichten tegen waarvan sommige wel van heel lang geleden. Broer Jaap met neef strijken ook nog een poos neer aan 1 van de hangtafeltjes. Er wordt vaak gezegd dat de Panta Rhei, nadat de oude keet is vervangen door een stenen gebouw, veel van zijn charme heeft verloren en als je dit maar vaak wordt ingefluisterd ga er je er ook zelf in geloven.
Omdat Koen waarschijnlijk Heleen en de jongens naar het treinstation brengt geef ik Heleen alvast de autosleutels.
Ondanks de ongelukkig geplaatste steunpilaar is het een ruim podium wat voldoende bewegingsruimte bied. Ik moet mijn zijde voor een X-aantal nummers delen met Koen, maar dat is verre van vervelend. De zanginstallatie staat rampzalig ingesteld en zelfs Herman komt er met zijn volume met goed fatsoen niet bovenuit. De eerste set is muzikaal best in orde, maar komt als geheel niet lekker uit de verf dankzij het beroerd ingestelde setje.
In de pauze trekken we eigenhandig het kastje achter het podium open en weten in NoTime een acceptabel geluid uit het, door het afgesloten kastje bijna oververhitte, mengtafeltje te halen.
Er zit weinig verloop in het publiek en het blijft gelukkig gezellig druk, dus dat mogen we als positief beschouwen. Heleen is inmiddels vertrokken. Jo van Bo zou hun een lift richting station geven. Dan hoefde Koen niet tussendoor in onze auto naar het station. Tenslotte moest hij paraat staan voor zijn inbreng in de 2de set.
De mondharmonica nummers die we de week er voor tijdens onze Anvers oefenavondje hadden doorgenomen doen het goed. Crying komt, waarschijnlijk door de verkeerde mondharmonica keuze er niet lekker uit, maar Centerfold klinkt meteen authentiek.
Onze klassiekers als Dream On gaan ook deze keer weer goed en Whole Lotta Love hangt er lekker in. Sinds Herman onomwonden heeft gevraagd om hem wat geiler te spelen is deze telkens weer een hoogtepunt voor ons en het publiek. Tja, als je geen noten kan lezen en weinig technische kennis van muziektheorie hebt zijn dit de aanwijzingen waar je geen lange discussie voor nodig hebt om ze te snappen. En de voorijlende echo op Herman zijn acapella schreeuwt er van mijn kant lekker uit.
Wanneer het publiek tot aan de laatste noot van de toegift met aandacht naar ons kijkt en luistert kan het voor ons niet meer stuk. Een middagconcertje op klaar lichte dag mist altijd de spanning van de nacht. Maar dit was er toch wel weer 1 die er goed mee door kon.
Met een goed gevoel breken we onze backline op en sjouwen met de eerste spullen naar buiten richting de auto waar het al aardig donker is geworden.
Auto? Oh fuck. De auto. Had ik niet de sleutel afgegeven, zodat Koen met onze auto naar het station kon? Juist die plannen waren tussentijds veranderd, maar de sleutel? Ja, die zat vast in de jaszak van Heleen. En die zit nu vast thuis op de bank. Mijn apparatuur konden nog wel bij Boudewijn in de auto, maar hoe kwam
Ik dan morgen (maandag) in Vlissingen om mijn auto op te halen en nog enigszins op tijd op mijn werk te verschijnen. Inmiddels stonden mijn spullen al buiten onder het afdak van de toegangsdeur en de tent was al goed als leeg geveegd.
Gelukkig weet mijn schoonvader samen met Heleen rond 22:30 me de sleutel te bezorgen en komt ook dit weer op zijn pootjes terecht.
Tijdens het wachten heb ik nog een goed gesprek met 1 van de gasten die zelf ook in menig bandje speelt en heeft gespeeld. Met een potje ouwehoeren over gitaren vliegt de tijd en ondanks de kou en de tabaksrook is met zicht over de zwarte Schelde het wachten geen straf.
Ondanks de welkome aanvulling klinkt de Marble Max van Koen lange tijd nog letterlijk na in mijn linker oor. Als enige voordeel verdoezeld de zoemtoon links lange tijd de ruis die al enige tijd in mijn rechter oor klinkt. Maar ook die zoem vervaagd na enkele maanden. Gelukkig blijft de herinnering en ook deze was weer onvergetelijk.





vrijdag 17 oktober 2014

Baldrick Brothers - Cafe De Vrijbuiter tijdens de Blues Route in Goes -17 oktober 2014

De 21ste Blues Route in Goes alweer. En voor ons broederschap de 2 keer en wederom bij Jelle in De Vrijbuiter.
Al zolang ik mij kan herinneren een constante factor qua aankleding, sfeer en muziekkeuze. De kroeg die niet uitblinkt in vernieuwing en waar mijn collega's de week vooraf nog van zeiden; die loesche kroeg met dat alternatieve volk.
Juist. De kroeg waar zo'n stelletje ongeregeld als ons zich het beste gedeit.
Bij binnenkomst staat de met trots bebaarde Jelle met uitgestrekte had ons te verwelkomen. Hij was blij ons na 3 jaar weer in zijn stulpje te mogen mogen herbergen. En grif gaat onze CD de speler in welke, ondanks dat we niet altijd blij zijn om ons publiek vooraf 40 minuten te moeten laten voor proeven, wel erg fris en energiek uit de speakers knalt.
Het podium bleek gelukkig groter dan wat Andre en ik nog voor de geest hadden en erg fijn dat Koen het voorwerk met de back drop had gedaan. Deze hing strategische onder het verlichte Goes bord.
De versterkers en het drumstel van en met Ronald op het podium en wij er met z'n vieren voor. Dat was de planning, maar toch wel even wat ruimte vrij houden om op het podium te kunnen springen. Een beetje overzicht over het geheel is wel een must. En een beetje bravoer misstaat ons bandje niet. En we zijn zelf ook graag toeschouwer van het schouwspel der toeschouwers.
Inmiddels zijn we er wel achter dat een blues route meestal een 1-0-2 combinatie is. Een volle kroeg bij de eerste, een bescheiden aantal toeschouwers bij de tweede en het dak eraf bij de derde.
Onze sets waren daar duidelijk op afgestemd. De eerste set, welke om 23:00 van start ging, had weinig rustpuntjes, maar ach. Daar hadden we ook eigenlijk helemaal geen zin in. De adrenaline stond ons alweer tot aan onze lippen en die liep er via onze poriën al uit. Terwijl de verlichting toch echt uit een LED-par bestond. 
Het cafe is vanaf de aftrap lekker gevult en na de eerste paar nummers rolt broer Henne met een gevolg aan kapellenaren binnen en de sfeer zit er meteen lekker in. Regelmatig gaan we het podium op en af en iets over de helft van de eerste set trakteert Koen ons onbedoeld op een "Special Effect" wanneer hij enthousiast zijn ukkellelle in de plafondventilator steekt en de stofpollen, welke jaren zijn opgehoopt op de rotorbladen, als sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen. In tegenstelling tot een soortgelijke stunt met mijn PRS zo'n 20 jaar geleden in een ventilator in de toenmalige Zakzolder in Hoedekenskerke, waarbij alleen een deukje in de kop zichtbaar was, heeft deze wiek zowel op de kop als in de hals diepe sporen achter gelaten met venijnig scherpe randjes. Nu gaat een schilder in de regel nooit zonder schuurpapier van huis en de hals wordt terplaatse bijgewerkt. Een oude Fender zou er spontaan duizenden euro's meer waar door zijn.
De tweede set (00:15) was zoals verwacht minder druk bezocht, maar wie binnen was bleef binnen. En dat is een goed teken. Als derde staat voor de eerste maal Blistered op het menu en wanneer Ronald al in zijn Ballroom Blitz intro zit graai ik op een lege plek waar ik dacht mijn capo te hebben neergelegd. Het waarschijnlijk in de eerste set achterloos weg gemikte klemmetje blijkt na enig zoekwerk, terwijl Ronald vrolijk door roffelt, tussen de snoeren te liggen en enige momenten later staan wel luidkeels te blearen; "She's Got A Body...😵 Ooh Yeah". De rest van de play list was grotendeels opgebouwd rond rustige nummers en setbreakers en miste soms een puntige cowpunker. Halverwege dreigde de aandacht wat weg te zakken toen Jaap een herhaling van Chicken Shack voorstelde. Een perfecte keus aan het publiek te merken en iedereen was er weer bij.
De Vrijbuiter is het langst open van alle cafés en aangezien er geen nachtconcert meer wordt gehouden, zou als dat jaren geleden nog in Pake Sake werd gedaan, sloten wij de Blues Route 2014 af. Tijdens de opener van de laatste set (01:45) , Straight A's in Love, stroomde Jelle zijn kroeg al snel vol en zijn bijnaam "het afvoerputje van Goes" deed zijn naam eer aan, want vanuit heel de stad kwamen de routelopers naar ons, waaronder een stuk of wat collega's en een hoop bekenden.
Mijn kant van het podium werd ongemakkelijk ingenomen door een bezoeker die, ondanks mijn waarschuwing, dacht een rustig stekje te hebben gevonden. Vanaf Big River gingen voor ons de remmen los voor de laatste cluster en heeft hij menig keer moeten wijken voor een rond maaiende gitaarkop, maar hij stond toch pas bij Too Drunk zijn plek weer af.
Inmiddels waren de lege gaatje op de vloer wel gevuld en met een rolstoel recht voor het podium was er geen doorkomen aan. Althans. Haast ondenkbaar in een kleine kroeg als hier kreeg 1 van de bezoekers het voor elkaar om te Crowd Surfen. Op handen gedragen ging hij de tent door en zijn sneakers zwaaiden angstig dicht langs ieders hoofd. Duidelijk zichtbaar was dit voor sommigen met gemengde gevoelens. Ter hoogte van de rolstoel mist de surfer een paar handen onder zijn lijf en duikt naar beneden op mijn microfoonstatief en krijg ik mijn mic tegen m'n snuffelt. Maar gelukkig blijven mijn tanden ongedeerd. Het geheel dreigt aardig uit de hand te lopen en het feestje is voorlopig niet klaar.
Na Mrs.McGrath is Blistered voor de tweede keer een topper en er zit geen rem meer op.
That's Life gaat als een razende en met Segnorita is er eindelijk een soort van rustpuntje. De dame die in de pauze de indruk wekt wel in te zijn voor een Spaans piroetje met de maracash blijkt tijdens mijn Spannish Caravan intro niet thuis te zijn, maar gelukkig weet Linda samen met een andere jonge dame ons uit de brand te helpen.
Het bordje Heay Heay Heay gaat, weliswaar niet altijd goed getimed, weer meerdere malen de lucht in bij I'll Write It All Down. De slagwerkbellen, waarvan ik de naam ben ontschoten, welke ik Koen voor zijn verjaardag heb gegeven, hangen deze keer naast mijn koebel aan mijn zangstatief en leveren een perfecte aanvulling op mijn koebelsolo.
Vanouds gaat Jesus, tegen 3 uur, er in als koek. Meteen na de afslag gaat achter de bar de muziek aan. Vermoedelijk wil de kroegbaas niet wachten tot het werkelijk uit de hand loopt en daarbij komt dat het zo druk is dat het geen doorkomen is naar de bar wat de clandisie niet ten goede komt. Onze geplande toegave blijft uit en dat is waarschijnlijk een juist besluit. 
Het wordt er echter niet veel minder druk door en opbreken is vóór sluitingstijd geen optie. Waarschijnlijk geholpen door wat drank kukelt de rolstoelbezitter met stoel en al achterover en is het een gegrabbel tussen de menigte om hem weer overeind te krijgen. Dat is nog eens wat anders dan van je barkruk vallen.
Tegen 4 uur kunnen we ons boeltje samen rapen en na een ommetje via Wemeldinge (het was Ronald zijn beurt om te drinken), stap in tegen vijven de voordeur binnen.
Wow, wat hebben we weer een leuk feestje achter de rug. Een niet-blues band in een veel te kleine kroeg met te veel zatte mensen en een idioot met sneakers die crowd surft. Ik kan niet wachten om maandag de reacties te horen.


1ste set:

INTRO-CHICKEN SHACK
RING OF FIRE
ALL I CAN DO IS CRY
TAINTED LOVE
ROAD RAGE
HIS LATEST FLAME
DUSTY BOXCAR WALL
WORD UP
THERE YOU GO
SWAMPBLOOD
SOLITARY MAN
MRS Mc GRATH

2de set:

WAKE UP SINNERS
GALAXY 500
BLISTERED
FOLSOM PRISON BLUES
LOCO GRINGO’S
WHY DID YOU LEAVE ME
THE BOTTLE RUNS DRY
NAILS IN MY COFFIN
JACKSON
MY LOVE FOR EVER MORE
POUPÉE DE CIRE
Chicken Shack
BALLAD OF A LONELY MAN
GONE

3de set:

STRAIGHT A’ S
BIG RIVER
DON’T THINK TWICE
2 DRUNK TO FUCK
FUNNEL OF LOVE
WHAT SITE OF THE DOOR
MRS Mc GRATH
BLISTERED
ROAD RAGE
BLOODY MARY MORNING
THAT’S LIFE
SENORITA
ACE OF SPADES
I’LL WRITE IT ALL DOWN
JESUS 

zaterdag 11 oktober 2014

Baldrick Brothers - De Zwaan in Kapelle (Feestje Jaap) - 11 Oktober 2014

Sinds begin van het jaar weet Jaap waar hij de mostert vandaan moet halen. (Wat  een absurde, maar veel gebruikte uitdrukking voor iemand die 50 is geworden bedenk ik mij bij deze) Overigens ook dit jaar gevolgd door Ronald. De Job wou er op de dag zelf niets van weten, maar hij kon er uiteraard niet omheen om het te vieren. Ook zus Anki had wat te vieren dus dat resulteerde in een combi feestje in De Zwaan. Jaap wou de kans voor een optreden niet laten schieten, maar met een uur moest het wel bekeken zijn. Tenslotte ga je tijdens je eigen feestje niet de hele avond op de planken staan.
Het podium in De Zwaan is al lang niet meer begaanbaar terrein en is een opslag- en drumhok geworden. Daar had Jaap zich op verkeken, maar tijdens Rock'n'Roar werden de podiumdelen van Kees Wondergem geregeld en toen ik ruim voor afgesproken tijd in de durpskroeg aankwam stopte de bus van Kees voor m'n neus op de stoep.
De delen, zoals ik ze van hetzelfde soort nog van DeKlomp ken, sjouwend vanuit de bus naar de zaal en tegen de tijd dat de laatste staat zijn we allemaal gearriveerd. Tijdens het opbouwen komt ook DJ Arjan al binnen om zijn spulletje op te stellen.
De week voorafgaand is Anki in de oefenruimte geweest om een keer Jackson samen met haar broer in duet te zingen. Het is geen muzikaal hoogstandje, maar het gaat op zo'n avond niet om perfectie. Ik heb sowieso al respect dat ze het doet.
Alle apparatuur gaat via het zijpoortje naast de Chinees naar binnen.
Vooraf geeft Koen uit naam van ons een fles Havana Club Rum. Waarschijnlijk een goeie keuze want toen er een rumfles voor "De Kunstenaar" gekocht moest worden kwam Jaap wel heel rap met dit merk op de proppen. Met een vette knipoog had Koen er een alcoholtester bij gedaan.
De sound check gaat lekker en de gasten blijven niet zoals verwacht bij de bar hangen.
De set list is overeenkomstig aan Rock'n'Roar de week ervoor. Maar dit keer gaan we er niet te gejaagd doorheen. Blistered is in tegenstelling tot de week ervoor zelfs een topper.
Voor Jackson vergezeld Anki ons als June Carter voor een duet met Jaap.
Waar wij en zij daarvoor nog wat bedenkingen hadden over de zangkwaliteiten, weet ze op het juiste moment te pieken en klinkt de Carter/Cash hit zeer overtuigend. Volgens sommigen zelf de beste uitvoering tot dusver.
We zien Anki later samen met nog een paar dames terug als de Segnoritas.
Blijkbaar heeft Andre ergens halfin een speaker van DJ Arjan op zijn kop gekregen. Iets waar hij (Arjan dus) vooraf al voor vreesde, omdat er een borgpen miste.
Eindelijk hebben we revanche kunnen nemen op ons eerste optreden met Andre tijdens Zwaanfest waar de organisator ons abrupt voor onze afsluiter het podium afhaalde. Deze keer in De Zwaan was Jesus weldegelijk het laatste nummer.
Mijn plan om snel af te breken en alles thuis te brengen om rap aan het bier te gaan, viel al snel in duigen door alle bekenden. Maar ach, zo'n problemen is dat eigenlijk ook weer niet. 
Zeker niet wanneer je een oude bekende tegen komt die notabene al jaren met 2 collega's van mij in de band speelt. De gitarist van de 2 is dankzij Feist en een beetje door mij overgestapt op een Guild en Eric was benieuwd wie er naast Patrick en mij nog meer op Guild zou spelen toen hij bij binnenkomst 2 Guilds op het podium zag staan. Het werd hem duidelijk toen hem het eerste nummer van onze set wel erg bekend voorkwam van een CD waar zijn medebandlid de week ervoor mee af kwam. Een blik op het podium was genoeg ter bevestiging.
Het was uiteindelijk weer laat voor ik m'n apparatuur er thuis uitgooide. En heb er verder vanafgezien om terug naar De Zwaan te gaan. Vermoedelijk had het dan vroeg in de ochtend geworden en dat zou mijn zondagochtendplanning danig in de war hebben gebracht; uitzwaaien van m'n oudste zoon voor een weekje Istanboel. En vrijdag al een trouwfeest achter de rug. Dit wordt alweer een korte nacht. Och Hell. Je leeft maar eens. 😊

zaterdag 4 oktober 2014

Baldrick Brothers - Rock'n'Roar in Eindewege - 4 oktober 2014

Dankzij korte vakantietripjes, rommelige afspraken en meer onbeduidende redenen, hebben wij het eerste Bou-fest in 2013 aan ons voorbij moeten laten gaan. Inmiddels ruim een jaar na dato heeft de autosloper uhhh, autodemonteur uit Eindewege het muzikale feestje, wat aanvankelijk begon als verjaardagsfuif, een vervolg gegeven. Onder de originele naam Rock'n'Roar staat de loods, gelegen tussen de autocarcassen, op dierendag vol Eindewegenaren en "omstrekers". Toegang is gratis en voor iedereen. En het bier gaat er voor schuurfeestprijzen in flessen over de toonbank.
Wanneer ik samen met Ronald rond kwart over negen het sloperij erf oprij, is de 2de band "PLF", net begonnen en hebben we helaas de band van neef Tom moeten missen. De loods heeft veel weg van de Thunderbolt stage op Paaspop. Een Amerikaans ogend motorclubhuis van stalen golfplaten met hier en daar wat oude autobanden en 2 met Gear Speed logo bewerkte motorkappen als backdrop achter het podium.
Het lage podium werd aan beide zijden gestud door een autokrik wat meteen de staat van het toneel weergeeft. Niet vreemd dat halverwege hun optreden de geleende Marshall top van dito speakerkast aftuimeld wanneer het halve podium inzakt. In ieder geval blijkt de leverancier van de top en het podium 1 en dezelfde te zijn, dus blijft het akkefietje verder bij een lullig voorvalletje en de buizenbak speelt verder vrolijk door.
Gedurende het PLF optreden stroomt het publiek de loods binnen. De meesten hebben duidelijk de stortbuien afgewacht welke begin van de avond, na een perfecte nazomer zaterdag, naar beneden kwamen.
Tijdens de bandswitch schuiven wij onze back line alvast het podium op waarna Bou met zijn Gear Speed het podium bezet.
De gastheer en bandfrontman weet zich bijster goed in te leven in de teksten met zo nu en dan een paar keyboard akkoorden. De avond loopt al zo'n 3 kwartier uit wanneer wij ons na een snelle ombouw aan onze korte set wagen. De soundcheck belooft een ramp qua geluid te worden wat waarschijnlijk aan de beplating van de loods is te danken. De grote blikken bus vervorm zo nu en dan het geluid dramatisch.
Vlak voor het sound check nummer "Folsom Prison Blues", schiet ik nog even m'n Hawaï blouse en lakschoenen aan en we staan weer scherp voor een uurtje Country Punk'a'Billy.
Na de voorzichtige podium act van de vorige band gaan we enigszins over de top het podium op. Een tikkeltje ingeboet op precisie staan we het publiek danig uit te dagen om een feestje te bouwen. Iets waar we zelf inmiddels aardig in slagen. Dat gaat redelijk tot goed tot dat halverwege de set de feedback uit de zaal en het geluid van Andre zijn bas in combinatie met de lang uitklinkende basdrum van Ronald niet meer matched met wat ik uit mijn Koch te horen krijg. Het lijkt allemaal een halve toon ofwat te verschillen waar ik redelijk nerveus door wordt. Zeker bij nummers waar ik meer op gevoel dan op kennis speel. De solotjes van Segnorita zijn onder deze omstandigheden niet te spelen, maar ik betwijfel of iemand dit opvalt. De aandacht gaat sowieso uit naar de schooljuf met de maracas en dat is maar goed ook.
Wanneer ik niet zo snel op het intro van Blistered weet te komen lalalaat Jaap me de eerste regel voor waarna ik hem weer te pakken heb. Helaas heeft dit, samen met de bizarre toonverschuiving ?? Jaap in verwarring gebracht en het eerste couplet zingt onze frontman zijn tekst in een volledig verkeerde toonsoort. Wanneer hij het 2de couplet in de juiste vervolgt heb ik in de vlucht met Andre afgesproken van vooraf te beginnen. Wanneer Jaap vrolijk door hobbelt is iedereen de draad kwijt. Gelukkig weten we tegelijk af te slaan wat de chaos nog iets weer te verdoezelen.
Gelukkig gaat dit allemaal niet ten koste van en tijdens Big River staan Andre, Koen en ik elk op een PA- speaker te spelen. Koen waagt nog een tree extra en staat vervolgens met zijn banjo op de wankele toren te balanceren.
Wanneer we na Jesus het podium af stappen kunnen we terecht toegeven dat dit muzikaal 1 van de minste uitvoeringen is geweest. Al maakt ons enthousiastme en het publiek dat het toch weer een geslaagd optreden is geweest. En het was al weer lang geleden dat we op de speakers zijn geklommen.


zondag 28 september 2014

NoPoint - Cafe De Pompe in Goes - 28 September 2014

Zondagmiddag eind september met een terrastemperatuur van rond de 24 graden. Happy Dayz, voorheen Heart Break Cafe, heeft zijn deuren open gegooid en heeft een akkoestische duo op terras. Een paar deuren verder staat eind van de middag Hot Fuzz in De Post en ook in 't Beest staat een band geprogrammeerd. Dat belooft geen volle kroeg achterin het donkere Cafe deel van De Pompe te worden.
Het was niet lang onderhandelen met Margreet om een geschiktere plek in haar kroeg te zoeken, want ook zij voorzag de publieke interesse op deze middag in een donkere kroeg als nihil.
Maar hoe zet je vijf man een beetje aantrekkelijk neer op het podiumpje naast de entree. Na wat wikken en wegen moet Stefan er aan geloven om achteraan bij de bar te staan en wij er richting de openslaande ramen er voor. De enigste kans op publiek te bereiken is het toespelen van de terrasgangers, want die waren er met deze zomerse temperaturen ruimschoots aanwezig op de grote markt.
Geluidstechnisch is de opstelling zeker niet perfect. We staan met zijn allen richting een trechter te spelen wat gecomprimeerd door het vierkant raamgat naar buiten wordt geperst. Zo ook wordt ons zicht beperkt door hetzelfde vierkante tunnelgat.
Met de gitarist en mannelijke helft van het duo bij de buren hebben we duidelijke afspraken gemaakt kwa tijd. Zo zitten we elkaar niet in de weg en kunnen we in elkaars pauze naar de anders performance kijken, wat voor ons geen onaangenaam tijdverdrijf betrof. En zo te zien was dit wederzijds.
Onze play list was beduidend langer waardoor we na een korte 2de set en een pauze van een half uur voor ons, de laatste set lekker lang door konden spelen. Kwa enthousiasme zat er bij ons een stijle lijn in en nadat Tafkabb Bart ons aanmoedigde; "Gitaren in de raambank!!!!!", was het hek van de dam. Zowel Herman, ik en Boudewijn hebben ons kostelijk vermaakt al leunend en hangend aan en tegen het raamkozijn.
Vreemd genoeg leek het of de zangversterking alleen uit de monitor kwam en dat de zangspeakers te zacht of geen geluid produceerde. 
Naar het eind toe hangen we meer buiten dan binnen. Wanneer we tijdens Whole Lotta Love aan de drumsolo zijn beland valt de drums van Stefan stil. Enigszins verward sprint ik naar de microfoon om de voorijlende echo als 2de stem voor Herman in te zetten, omdat ik vermoed dat ik ergens iets heb gemist. Maar Herman weet me direct tot stilte maanen. In die tussentijd is Stefan vanachter zijn kit geklommen, heeft een bekken inclusief statief losgedraaid en kom hiermee naar het open raam gelopen om vervolgens een wel heel bijzondere drumsolo neer te zetten. ??? Mogelijk uit frustratie geboren aktie, omdat de saaie drumkruk wel erg eenzaam achterin staat, maar geniaal gevonden.
Ergens aan het eind geeft de drummert aan het wel genoeg vind om in de badkamer te drummen en pleit voor geen toegift. Wanneer een paar nummers later het laatste akkoord valt brult het terras om meer. Herman besluit uiteindelijk vol adrenaline dat de bal bij Stefan ligt. Uiteindelijk willen wij ook meer. Gedwongen door ons en publiek geeft onze roffelaar toe aan de laatste afsluiters van de middag/avond, met weliswaar nog een laatst verwijt richting Herman, maar een half uurtje later is iedereen dit op het terras van de frietboer alweer vergeten. Daar weten we de mannen en dame van Hot Fuzz af te wisselen voor de broodnodige calorieën en cholesterollen.
Wanneer we na de frieten terug lopen naar De Pompe staat Hot Fuzz alweer op de planken en kunnen we het niet laten, althans Stefan is waarschijnlijk doorgelopen, om even De Post binnen te lopen. De totaal lege kroeg is gevuld met een muur van gitaargeluid van Wiliam Koole op gitaar met een dijk van een geluid op Les Paul over een Blackstar amp. Mooi om nog even een paar Deep Purple klassiekers mee te pikken die vervolgens de terugweg in mijn hoofd blijven hangen. Met Jeroen achter de kit en Jennifer als frontvrouw is dit een moordcombinatie waar eigenlijk de kroeg voor vol hoort te staan.
Afijn, wij gaan nageblust terug naar de Pompe om op te breken en naar huis te gaan na een prachtige zomerdag aan het eind van September.

zaterdag 27 september 2014

Baldrick Brothers - Cafe Time Out in Roosendaal - 27 september 2014

Jaap: Hoe laat vertrekken we mannen?

Koen: 19:30 bij Gudy! Toch? In een half uur pakken, naar Roosendaal en parkeren?

Jaap: 19.30 is toch veeste vroeg broer Koen. Ik denk dat 20.15 bij Gudy vroeg zat is. Andre, is het voor jou mogelijk om mij in Wilhelminadorp op te pikken???

Koen: Dan meake we dr 20:00 van, ik rie nie binnen n olf uur ni roosendaal. Het is n bus.

Jaap: @koen; as ik mn eihen n bitje kwaad maak, dan fiets ik in een ure ni Roosendaal. Limmu t noe mer op 20.15 bie Gudy ouwe....zeker zonder zanginstalatie en boxen mot dat toch lukke. Anders lopen we daar toch ook maar wortel te schieten als die eigenaar er nog niet is.

Koen: Sgoed Jaap jie bin om 20:15 bie Hudy, ik om 20:00 de rest ok hraag want awe zonder karre hea motte we puzzelle en ik hea liever zonder karre.

Jaap: Koen..ik hou van je.

Zo, de toon is gezet. Ook binnen een Band of Brothers hoef je het niet altijd eens te zijn. Maar 20:15; nog geen Jaap en Andre. Kwa, laat ik even bellen.
"Hé Jaap, waar blijven jullie?" Jaap: "We rijden net langs Philip Morris bij Bergen op Zoom." "Hodver de hodver de hodv......" Bij de laatste bezwering draait de Subaru van Andre de hoek om. Heeft die rotzak me weer bij de beer gedaan.
God wat hou ik van dat stelletje. We gaan er weer heerlijk tegenaan vanavond. Ik heb er zin in.

De bus is weer afgeladen wanneer we in Kapelle vertrekken. Het past allemaal precies. Gelukkig hebben we geen zanginstallatie nodig, want er kan geen tamboerijn meer bij.
Enigszins lachwekkend is het wel dat we, ondanks de vertraging, bijna op de kop af op de afgesproken tijd voor Cafe Time Out aankomen.
De tent is haast verlaten. Tegen de linker wand bij binnenkomst hangt een veel te grote flat screen met gifgroen voetbalgras. De wedstrijd schijnt een letterlijke herhaling te zijn van de reeds eerder gespeelde wedstrijd tussen Go Ahead en Feyenoord diezelfde week. Een ouwe grap wordt in dit geval werkelijkheid. De goals worden in deze herhaling gemist en gaan er bij de tegenpartij in. Ah please, kan die kut TV uit.
Walter staat ons bij aankomst op te wachten. De halfling Rock'a'Billy blijkt later member van Old No 7 te zijn waarvan een bescheiden A4 poster op de mega spiegel achter het banddomein is geplakt. Walter is de programmeur van Time Out die na goddank 1 berichtje op Facebook binnen een half uur een optreden had toegezegd.
Op de bewuste vrijdag in september zou de jaarlijkse blues route plaats vinden. Een goeie avond om ons in het Brabantse te profileren met gegarandeerde toeloop aan publiek.
Maar helaas weet Walter ons te melden dat de Roosendaalse organisatoren het niet eens zijn kunnen worden met als resultaat; geen blues route.
De kroeg is redelijk lang gerekt met een flinke puist aan de linkerkant met spiegels waar wij ons mogen installeren. 
De back drop wordt uitgerold en neemt een groot deel van de toonzaal in achter de drumkit van Ronald.
In dezelfde puist zit een apart hokje wat als garderobe door moet gaan. Maar tevens als onze kleedkamer dienst doet.
De Brabantse "boer Sam kennissen"; Joost en Irma, waren als enige bekenden afgereisd naar de Roosedaalse binnenstad. Verder was de kroeg gezellig druk, maar niet afgeladen. Het publiek wat op ons de meeste indruk maakte was een clubje Duitsers wat flink uit zijn plaat aan het gaan was. En een paar vrouwen waarvan minstens 1, gezien het bravoer, al redelijk aan de bar had gehangen. 
De 2de set werd het Cafe duidelijk minder bezocht en tijdens de 3de set stonden we zelfs regelmatig halverwege de kroeg te spelen. Jammer maar helaas, maar we speelden er niet minder overtuigend door. Dat kon het geringe publiek duidelijk waarderen. Een man achterin bestelde voor ons een blad bier en kwam na afloop een CD ophalen en wijgerde deze zonder vrijwillige bijdrage mee te nemen. Na afloop wist hij ons te vertellen dat de opkomst het gebruikelijke zaterdagavondritueel betrof. De eerste set redelijk wat publiek en daarna waaiert het volk de stad door.
Er waren vanavond 2 setlijsten in omloop waarvan ik de versie van Koen, in deels rode letters, als leidraad tegen de muur naast Koen en Andre had hangen. Zoals inmiddels standaard, waren de rood geprinte nummers met geen mogelijkheid te lezen onder het rode lampenlicht. De versie week ook af van de versie van Jaap waarvan Ronald een kopie naast hem had liggen. Ik zag Ronald dan ook zeer verwonderd kijken toen wij een ander nummer inzette dan wat door hem werd verwacht.
De dames uit de eerste set hadden woord gehouden en hadden het wijze besluit genomen om de derde set terug te komen. Dit resulteerde in een setje van 4 aangeschoten Brabantse mutsen met sambaballen tijdens onze uitvoering van Segnorita.
Het was sowieso weer een gezellig avondje op stap met de Brotherhood.
Het was een lange dag geweest en Koen had moeite om wakker te blijven achter het stuur. Wanneer bij mij voor de deur alle instrumenten en versterkers zijn uitgeladen en iedereen is vertrokken besluit hij eerst een powernap te nemen voordat hij vertrekt naar huis.
Wanneer ik een half uur later, na nog een biertje, het licht uit doe staat de gele bus nog voor de deur. Het ziet er naar uit dat het weer een korte nacht wordt en morgen staan Andre en ik weer met NoPoint in De Pompe. "De rust allemaal."

zaterdag 20 september 2014

Tafkabb - Veerse meer sloeprooirace in Kortgene - 20 September 2014

Wanneer ik tijdens het Straatfestival in mei op het pleintje achter de Ovezandse kerk Herman tussen de, rond de artiest drommende, menigte tegen het lijf loop doet hij mij al pratend over muziek een voorstel. Zijn gelegenheidsbandje; Bêêsten Bint, heeft na jarenlange stilte vorig jaar 2013 weer twee optredens gedaan. Bij de eerste in De Graaf van Buren was ik als publiek aanwezig en de 2de was tijdens de Veerse meer sloeprace, ook in Kortgene.
Deze laatste was een groot succes geweest en de organisatie (waar Herman zelf ook aardig aan meewerkt) had de Bêêsten graag dit jaar op herhaling. Alles goed en wel, maar gitarist Jon Houtenkamer had al aangeven deze keer er niet bij te zijn. De vraag was duidelijk en na een paar dagen bedenktijd was de keuze onvermijdelijk.
Het repertoire is een mengelmoes van een aantal NoPoint rock covers, Nederlandse hits, Duitse rockers en een verbouwde Franse chanson.
De setlist volgde al snel met linkjes naar de betreffende mp3's. Drummer Frank ontbrak de tijd om regelmatig te oefenen, wat gezien de lijst onontbeerlijk bleek. De uitkomst bracht Rock'n'Roll drummer Frans Penning uit de Lonely Hearts die de plek van Frank innam. Inmiddels werd mij duidelijk dat naast bassist Bart Goedemondt, Herman Rakers, Jon Houtekamer en Frank Beerens nog een 5de Bêêst; Hans Dekker, in de band zat. Hans was er niet toen ik hun had gezien in Kortgene. Samen met Boudewijn was hij gitarist in Small Inc. en daardoor al een goeie bekende. Maar van samen spelen in een band was het er tot dusver nooit van gekomen.
Voor de zomervakantie waren nog 2 oefenavonden mogelijk. De eerste zonder en de 2de met Hans.
De klik met de drummer was erg goed. Mogelijk dankzij een overeenkomstige smaak voor muziek. Frans heeft een vrije manier van drummen waar ik mij goed in kan vinden. Daarbij was de akoestiek in de oefenruimte in een schuur van een nieuwe woonboerderij in Lewedorp perfect. En ook de koude biertjes van Bart hielpen daar flink aan mee.
Toen na de vakantie bleek dat Frans een blessure had opgelopen en het even rustigaan moest doen was dit op recht balen. Gelukkig wou Stefan van NoPoint graag de taak overnemen en tja, je kan het heel wat minder treffen. Kortom, de drumpartijen zaten wel snor. :o) Inmiddels hadden er al wat repertoire wijziging plaatst gevonden en werd de uitdaging om alles (9 NoPoint klassiekers en 28 nieuwe) voor de 20ste september er in te krijgen wel erg groot.
De oefenruimte en drummerswitch leverde mij even schakelproblemen op, maar die konden we in een paar oefenavonden glad strijken. Nu nog een naam. De band was nog maar voor 60% Bêêsten Bint en de door 2 niet oorspronkelijke Zeeuwen bedachte Zeeuwse naam Asum, als knipoog naar het Engelse Awesome, ging er bij de wel oorspronkelijke Zeeuwen niet in. Jaaaa, we noemen ons Tafkabb (The Artists Formerly Known As Bêêsten Bint), met een vette knipoog naar de tijdelijke naam van Prince. Tataaa, wij zijn er klaar voor.

Op de avond zelf komen we ombeurten aan op de camping De Paardenkreek waar Jos en Sjaak de touwtje uitrollen naar onze versterkers.
Tijdens het opbouwen staat een blonde dame mij toe te schreeuwen dat ze heeeeel graag even achter het drumstel plaats wil nemen. Blijkbaar weet ze dit dusdanig serieus en met volle overgave te brengen dat Stefan zijn stokken en zijn domein voor korte tijd afstaat. Wanneer ze de stokken aanneemt en op het buddyseat gaat zitten neemt ze de stokken als pollepels ter hand en komen er nauwelijks ritmische "plof-plok-klop"pjes op de rand en amper op de velden uit. Wanneer ik haar al lachend zeg; "Oh, maar je kan helemaal niet drummen.", krijg ik een vernietigende blik terug; "ECHT WEL." :o)
Bart heeft in de tussentijd stiekem zijn spiekbrief op de sneeuwschuiver onopvallend vooraan beneden het podium gezet en heeft met zijn „NO" NoPoint shirt in maat M zijn woord gehouden. Dressed To Thrill in dit geval. Zelf lijk ik in mijn vintagewinkeloutfit met korte mouwen nog redelijk luchtig gekleed, maar in het 100% polyester dreig ik in mijn eigen zweet te verzuipen. Wanneer ik rechts aan de andere kant van Stefan kijk zie ik Hans compleet doorweekt voor zijn Matchless clone staan. Dan blijk ik niet alleen warm aan te lopen.
De eerste set vloog voorbij, maar halverwege de set was het werkelijk harken en ploeteren om nummers als "Als je wint" en "Little Pigs" van Green Jelly er uit te persen. Bewust hadden we hierover van te voren afgesproken dat ik het begin en de riedeltje tussendoor, lekker vals zou spelen. Helaas kwam het naar mijn idee over alsof ik ongeplant zo vals als een kraai stond te fiedelen wat redelijk tragisch overkwam.
En telkens wanneer ik met een scheef oog naar de andere kant van het podium kijk zie ik Hans met een grote grijns alle partijtjes met feilloze souplesse wegspelen.
Mijn gevoel gaf mij na de eerste set in dat ik het behoorlijk had verneukt en we zaten nog maar op de helft.

Na een korte pauze was het tijd voor onze/mijn revanche. Het lullige solootje in "Smells Like Teen Spirit” ging wonderwel voor de eerste keer goed. Met enige schaamte, want Curbain blonk niet erg uit in moeilijke solo’s. De 2de was meteen mijn favoriet en misschien wel mijn redding; "Irgendwie irgendwo irgendwan”. Vanaf deze Duitse rocker was de draak los en konden de 7 geitjes dekking gaan zoeken. De lijn bleef stijgen tot Herman met „Killing in the Name Of” zijn bezwerende vloeken over het laven(loze)volk uitschreeuwde.
Het sprookjes thema maakte dat de halve tent vol kabouters, prinsjes, maar vooral veel prinsesjes stond. En wij hadden Roodkapje. Tijdens ons aandeel uit de fairy-tail-doos "..... waar ga je heen" brengt onze drumster met haar zang talent ons nogmaals een podiumbezoek om vervolgens Bart van de kaart te brengen met zijn uitvoering van "wie is er bang. Voor de boze woluf."
"Stil in mij" was een ware kopie van het origineel. Alles zat op z'n plek en gaf even rust voordat het feest in alle hevigheid naar een toppunt toe werkte. Het was een prachtig zicht vanaf het podium om een tent van voor tot achter "This Sex Is On Fire" te horen en zien zingen. Met meer geluk dan wijsheid ging Bart langer door waarop we nogmaals inhaakte. En toen nog maar een keer. Uitzinnig stond 4 a 500 bezweette en verkleedde roeiers uit het hele land (maar volgens mij heeeeel veel Friezen, Groningers en tukkers) mee te zingen. Zelfs een recht geaarde Kings of Leon hater als Stefan had na deze avond zijn oordeel over "Sex On Fire" bijgesteld.
Daarna waren de volgende alleen nog maar inkoppertjes. Tot Herman een dame in princessenjurk vooraan de bune op hielp en zij samen met onze beer met hoge uithalen als duo Skunk & Nancy het niemendalletje Weak eruit gooide. En hoe. Aan het eind zat er nog voldoende lucht in om nog een oktaafje op te schakelen. Mooi gedaan Els.
Wanneer we een poos later in de verlenging aan de Hazes smartlap zijn toegekomen ben ik mij ijverig aan het concentreren op de verscheidenheid aan akkoorden die dit nummer telt. Wanneer ik aan de solo begin wordt ik door Stefan met een drumstick in mijn zij geprikt en wijst vervolgens met hetzelfde stuk hout richting publiek. Nu had „ik" een momentje van waardering voor een nummer wat ik tot dusver altijd had verguist. De hele tent, en vanaf het podium gezien niemand uitgezonderd, stond luidkeels en met gestrekte armen mee te zingen en te zwaaien; "BLOED, ZWEET EN TRANEN".
Na dit acapella concertje vanuit de zaal maken wij het werk nog even af met Highway To Hell van AC/DC.
Hosternokke wat kunnen die roeiers een feestje bouwen. Dagen later klinkt bij mij nog steeds, gesteund door een paar YouTube filmpjes van ons, "Bloed, zweet en tranen" in m'n hoofd.

SET 1
Tie your mother down (ook NoPoint)
Love rears up it’s ugly head (ook NoPoint)
Basket Case (ook NoPoint)
Two princes
Stiekem gedanst
Song 2 (ook NoPoint)
Message in a bottle
Wanneer geven we de strijd op
Als je wint
Addicted to love
So lonely
Wunderbar
Three Little Piggies
Ik kan het niet alleen
Belle Helene
Never be Clever
The way I do
SET 2
Smells like teen spirit
Irgendwie irgendwo irgendwan
Oerend hard
Foxy Lady (ook NoPoint)
Dreadlock (ook NoPoint)
Non non rien a change
Rock & Roll
Killing in the name of
Roodkapje
Smoorverliefd
Stil in mij
Runaway Boys
Sex on fire
Skandal (ook NoPoint)
Iedereen is van de wereld
Radar love (ook NoPoint)
Weak (ook NoPoint)
Toetje:
Poep in je hoofd
Bloed zweet en tranen
Highway to hell

vrijdag 19 september 2014

Baldrick Brothers - CD presentatie in La Strada - 19 september 2014

Tussen de CD-opnames begin dit jaar (2014) en de release van ons schijfje zit een forse tijd. Uiteindelijk hadden we de 500 geperste CD’s al begin juli binnen, maar leek het ons verstandig om geen presentatie te houden en vervolgens lange tijd met vakantie te gaan.
Na de opnames hadden we na pakweg 2 weken de mix van Jos binnen. Hij had er duidelijk werk van gemaakt en aanvankelijk waren we erg gecharmeerd van de details die hij hier en daar had toegevoegd. Dit had met name met wat echootjes e.d. te maken. Maar na een paar keer luisteren was onze mening qua volumes, met name van de zang t.o.v. de rest van de band, anders dan de niet rock georiënteerde studiotechnicus. Na een bandavondje CD luisteren was het duidelijk dat een paar broers af moesten reizen naar de Energy studio voor een 2de mix. Ronald en Koen viel deze eer toe en beiden hebben onze belangen met overtuiging kunnen verdedigen. Het resultaat; een pittige mix met hardere gitaren, duidelijkere mondharmonica en een zanger die past in het geheel. Hierin was met name de S-killer van Jos de troef, waarmee alle SliSSende S klanken Subtiel om zeep zijn gebracht. Niet dat ik daarmee suggereer dat Jaap een spraakgebrek heeft, maar de klank van de zang was wel heel erg helder en direct. De enige track die de kritiek heeft doorstaan en in zijn 1ste mix is blijven bestaan is Too Drunk Too Fuck waar de zwoele sfeer nog als een deken overheen ligt wat het nummer heel wat recht aandoet.
Op 9 maart kwam Harry „de kunstenaar” zijn ontwerp laten zien tijdens ons eerste optreden na de opnames in Cafe Die Twee. De hoes werd een paar keer heen en weer gestuurd tot we volledig achter het ontwerp konden staan. Harry heeft er een fraai stukje werk van gemaakt wat het schijfje een extra waarde meegeeft. Andre name de verdere verantwoording voor de persing en drukwerk op zich en viel van de ene bevestigingsronde in de volgende bevestigingsronde, totdat eindelijk tot persing werd overgegaan. Blijkbaar wil de perserij voor de volle 500% zeker zijn voor zij overgaan tot actie. Maar ach, we hadden de tijd, toch.

Na een lange "verdiende” vakantie verstrijkt de tijd en word het vanzelf 19 september. De presentatie werd vooraf gegaan door een radio-interview met Jaap op Omroep Zeeland. God dank dat hij zich nog de reden van de bandnaamkeuze kon herinneren. :o)
Dan eindelijk is het zover. DE avond van onze CD-presentatie in de kroeg waarvan we inmiddels wel kunnen zeggen dat het onze bandstamkroeg is geworden. In alle keren dat we hier hebben gespeeld is het qua sfeer, publiek en gastvrijheid van Eric en het barpersoneel geen enkele keer tegen gevallen. Sterker nog; elke keer stond het cafe volgepropt met voornamelijk bekenden die zichzelf en ons naar hartelust stonden te vermaken.
Toch blijft het aan het begin van de avond, wanneer het nog rustig is en wij het podium in gereedheid brengen, spannend of ook deze avond er weer 1 is, zoals inmiddels zovelen.

De planning voor de avond was 2 niet al te lange sets en geen toegift. De verleiding is altijd groot om toch weer meer en meer te spelen, maar de afspraak was strikt.
Koen had het grootste deel van zijn kroos bij en halverwege de avond zag ik Ben van Jaap ook voorbij komen. Koen had weer contact met een aantal oude vrienden/schoolkameraads van „vroeger” die vanavond zouden komen en ook de vaste fans waren uiteraard aanwezig.
De CD die we vooraf aan Maurice hadden gegeven zat tijdens de opbouw in de speler en klonk lekker fris en pittig uit de speakers. Die Raas/De Regt-mix is erg goed uit de verf gekomen.
De kroeg zat over de gehele avond gezien minder vol dan tijdens de kerstavonden, maar voor de toeschouwers waarschijnlijk prettiger en er was zo doende ruimte om de bar te benaderen wat voor de omzet wellicht ook niet verkeer uit is gepakt.
Halverwege hebben we Harry "De Kunstenaar" Gruson een fles Havana Club rum (goeie keuze Jaap) gegeven voor zijn bijdrage aan het hoesontwerp en de kroegbaas ritueel onze CD overhandigd. Deze laatste hebben we vervolgens het bordje "Heay Heay Heay" in zijn handen gedrukt en Eric stond goed getimed op Write It All Down met het bordje te zwaaien.
De Segnorita was deze keer een oude bekende van Jaap. Ik zag de angst in de ogen van m'n zus toen Jaap met de sambaballen haar kan op liep, maar de keuze viel uiteindelijk op de dame naast haar. :o)
Alle nummers van de CD zijn, verpakt tussen anderen, voorbij gekomen.
En zoals altijd sloot Jesus de rij in onze play list.
De schijf kwam na afloop ruim 65 gratis of tegen een vrijwillige bijdrag in handen van onze aanhoorders. Dat leverde naast de opbrengst van het restant aan T-shirts nog een redelijk gevulde collectebus op.
De CD-release is een feit. Laat het schijfje zijn werk maar doen. Hopelijk houden we er leuk wat optredens aan over. In ieder geval weer een onvergetelijke avond.



zondag 7 september 2014

Koen/Gudy - Straatmuzikanten Antwerpen - 7 September 2014

Het zal zo'n 23 a 24 jaar geleden zijn geweest toen mijn eerste bandje Evidence ter ziele was gegaan en inmiddels al enige tijd in een metalbandje Kings Evil (spreek uit: Kees ievul) zat toen ik samen met Koen, drummer Maarten Balke en bassist Henk Brasser een Nederlandstalig bandje Baldrick op starte. De plannen waren groots maar al na een paar keer oefenen bloede het geheel dood en na al die tijd heb ik geen enkel benul wat hier ooit de reden voor zou zijn geweest. Het bandje, waarvan ik mij alleen het Tröckener Kecks nummer "Nu of nooit" nog weet te herinneren, is jaren later de basis voor de naam van ons huidige bandje Baldrick Brothers.
Toen al hadden Koen en ik het idee om een keer met een akkoestische gitaar naar een grote stad te gaan en op de hoek van de straat liedjes te spelen.
Een dagje straatmuzikant leek ons fantastisch, maar om de stap werkelijk te nemen hadden we zeker 23 jaar tijd nodig. In die tijd hebben we samen bijna onafgebroken in verschillende bandjes gespeeld. Tot Koen dit jaar definitief voorstelde om een vergunning aan te vragen bij gemeente Antwerpen. De eerste vergunning bleek midden in de vakantieperiode te vallen en er was geen enkele gemeenschappelijke dag te plannen. Op ons verzoek stuurde de dame van de Antwerpse gemeente een 2de vergunning met een geldigheid van september t/m november.

De volgende stap was een repertoire opbouwen waarbij we beide zouden kunnen zingen en een instrument bespelen.
Na een korte selectie zijn we een aantal keren bij elkaar gaan zitten om te repeteren. Dit leek aanvankelijk makkelijker dan gedacht. We zingen beiden wel regelmatig een deuntje voor onszelf, waarbij Koen nog regelmatig wat in de band zingt, maar daar blijft het wel bij. Het grootste probleem bleek de toonhoogte. Of te hoog of te laag, afijn, de lijst waar we mee waren begonnen slonk elke oefenavond tot we een aantal goed lopende nummers hadden. Maar ja, dat waren er toch wat weinig. Een aantal weken voor de bewuste dag had Koen de helderheid van geest om ook maar wat Baldrick Brothers nummers te spelen welke bij Koen goed in z'n hoofd zaten en die met name door hem goede zingen waren.
Tijdens 1 van de oefenavondjes stelde Sterre voor; "Jullie gaan toch wel in pak?”. En gaan we het iemand vertellen wanneer? Nee dus. Niemand gaat weten wanneer. Maar het valt echter niet mee om mijn verspreking tijdens de Kapelsedag aan Jaap de week erna in de oefenruimte recht te praten.

Op zondag 7 september gaat de Ride for the Roses in Goes van start met een rondrit door de provincie. Onbedoeld het ideale moment om naar Antwerpen af te reizen. De kans dat we bekenden tegenkomen is die dag erg klein. En het weer is perfect zonnig en warm en Antwerpen heeft koopzondag.
Wanneer we in de schildersbus naar de Belgische havenstad rijden belt Sterre om te vragen of haar vader ook nog naar de wielrenners komt kijk, waarop Koen haar uitlegt dat we onderweg zijn naar Antwerpen. Vervolgens valt er een stilte aan de andere kant van de lijn en na enige tijd klinkt over de speakers van de handsfree carkit „……….. en wat heb je aan?”.

Redelijk vroeg draaien we de parkeerplaats op de Sint Michielskaai op in blouse, gilet, lakschoenen en stropdas. Ik mag wel zeggen, erg scherp gekleed voor een paar loesche straatmusici. Met een gitaar, 2 ukeleles, een tenorgitaar/ukelele en mondharmonica stoppen we halverwege de Nationale voor een kop koffie. De reis van 23 jaar komt steeds verder naar zijn eind wanneer we over de Meir, langs de Wapper; waar al 2 scouts achter een muziekstandaardje een muziekje staan te maken, richting de Keizerslei aan het eind van de Meir aankomen. Ter hoogte van de Jezusstraat staat een beeld van Antoon van Dyck midden op de kruising met een verhoging als een soort van bankje er rond. Een prachtig podium om de in de stad arriverende winkelaars te verwelkomen en toe te zingen.
Naast kinderen, vluchtige voorbijgangers blijven er ook regelmatig serieuze volwassenen kijken en luisteren. Een Engelstalig stel weet het zelfs enkele nummers vol te houden en geven nadien in een kort gesprekje aan dat zij het erg leuk vonden. Even als een dame die ons op de foto zet en die we later op een andere lokatie wederom weer tegen komen.

Onze vergunning gaf duidelijk aan dat het niet is toegestaan om langer dan 1 uur op de aangegeven plaatsen te staan. Maar wij hadden onze vaste stek wel gevonden. Als alternatief hebben we ook de andere zijde van Antoon als podium gebruikt. Echter nadat de agenten bij de 3de keer passeren van de politieauto ons vriendelijk toewuifden leek het ons wijs om toch maar van stek de veranderen. De wapper of de hand op de Meir was ons doel, echter stond op de Wapper een tent waar kapsters kinderen een 50’s coupe aan deden meten met een stevige eigen geluidsinstallatie en op de cirkel voor het beeld „De Hand” stond een man zijn viool door te zagen.
In de hoop dat hij snel zou verkassen bleven we nog enige tijd toekijken waarna we naar de Groenplaats verhuisde. We hadden het vermoeden dat we de passerende mensen hier wel konden bereiken, maar dit bleek na 3 nummers geen optie. De markt dan maar. Volgens de vergunning was het onder de vrijheidsboom toegestaan, maar toen we op de markt stonden zagen we 2 bomen waarvan de ene voor het toeristenbureau stond, rondom in het stelling materiaal en de ander aan de rand van het plein wat geen aantrekkelijke plek leek.
Na een extra wandeling om ook de handschoenmarkt te vinden kwam ik bij het Belse VVV uit met de vraag waar wij de vrijheidsboom konden vinden. Vervolgens wijst de dame achter de balie mij de boom aan waar wij even geleden zonder ergen in te hebben onder hadden gestaan terwijl we de bewuste boom zochten. :o)
De stek onder de boom op de markt bleek een fijne plek in de zon te zijn en kregen hier voldoende aandacht van het winkelende volk. Een aantal jongeren plante met broodjes en drank voor ons neer en een Engelstalig man met hoed gooide prompt 5 euro in de koffer met de opmerking, „I Also Play Guitar. I understand what you guys are doing.”
Op het moment dat we onze spullen in gaan pakket komt er een grote groep Japanners het plein op. Snel halen we alles weer voor de dag en na enig zoek werk naar de juiste akkoorden probeer ik met een knipoog naar de Japanners „Tokyo, I’m on my Way. And in my new Toyota it’s not so far away" te zingen/spelen. Echter zonder enige reactie van de druk fotograferende groep. Achter ons staat een man met kind onze poging gade te slaan en zo te zien vind hij het zeer vermakelijk. Wanneer we vervolgens alsnog vertrekken komt zijn zoontje nog iets in de koffer gooien. De volgende stop is voor de ingang van de Kathedraal, maar wanneer we daar aankomen lonkt een glas bier op het terras naast de Kathedraal net iets meer en besluiten een deel van de winst om te zetten in drank.
Nadat we het terras hebben verlaten gaan we terug naar het beeld de hand op de Meir, waar inmiddels het winkelend publiek met afgeladen tassen de laatste kledingzaken afstruint. Hier pakken we voor de laatste keer onze instrumenten uit. Na een paar nummers MOET ik met hoge nood opzoek naar de FNAC die ergens in de buurt moet zijn en waar sowieso een openbaar toilet te vinden is. Wanneer ik weer op de Meir terug kom  is Koen na een paar solo nummertje ook gestopt en opgeruimd. Het laatste podium heeft weinig meer aan de gitaarkoffer bij kunnen dragen. Gretig tellen we onze winst en met enige verbazing komen we op bijna exact 50 euro uit. Beduidend meer dan we hadden verwacht en helemaal niet slecht voor een eerste keer. Zeker gezien het feit dat we het zeker niet voor de inkomsten hebben gedaan. Maar ja, het is uiteindelijk wel een leuke bijdage aan de kosten.
Op de terugweg lopen we tegen een frietkot aan in een soort van keldertje in een nieuwe deel van binnen het oude Antwerpen. De vriendelijke frietkothouder wisselt met alle liefde ons klein geld in voor briefpapier en bestellen er ons gefrituurde maaltijd met majo en kamikaze saus.
Op ons voorstel om de frieten te betaling met een muzikale voorstelling voor hun en de klanten gaan ze helaas niet serieus in.
Wanneer we alle kosten, inclusief de biertjes en benzine voor de bus, hebben verrekend houden we nog zo’n eurotje of 5 de man over. Niet best voor een stel aalmoezeniers, maar lang niet slecht voor 2 muzikale hobbyisten met een te gekke dag achter de rug.
De kop is eraf. Een jaar de tijd om nieuwe repertoire uit te zoeken en volgend jaar gewoon weer. Daar hebben we nu al zin in.


I'll Write It All Down (zang: Gudy)
Ace of Spades (zang: Koen)
If It Hadn't Been For Love (zang: beiden)
Big River (zang: Koen)
Folsom Prison (zang: Koen)
Straight A's in Love (zang: Koen)
Into The Great White Open (zang: Gudy)
Bloody Mary Morning (zang: Koen)
I Don't Want To Talk About It (zang: Gudy)
Wake Up Sinners (zang: beiden)
New Shoes (zang: Gudy)

vrijdag 11 juli 2014

Baldrick Brothers - Raamsdonksveer - 11 juli 2014

Op verzoek van oude vriend Maarten (van zowel Koen als mij) en drummer van mijn eerste bandje Evidence, gaat de tour op mijn vrije vrijdag en tevens eerste vakantiedag naar het Brabantse Raamsdonksveer. Het circus bestaat uit het gele busje van Koen gevolgd door de gehuurde tapijtboerkar welke vol geladen aan de trekhaak bungeld. De plaats van gezamelijk vertrek is op mijn adres in Kapelle.
Jaap komt samen met Monique op eigen gelegenheid.
De donker bruine Ierse pub Triple is redelijk georiënteerd op stevige muziek, gezien de Top 100 aan de wand waarin Ace of Spades niet ontbreekt. Tussen de collectie LP-hoezen die tegen de wanden zijn geplakt zit menig exemplaar welke ook in mijn recent herontdekte vinylcollectie niet ontbreekt.
Het licht verhoogde hoekje met hekje voor in de Ierse Inn dient als bandpodium en met wat schuifwerk, het plaatsen van een tafel voor mijn versterker en de zanginstallatie en het opsieren van achtergrond met onze backdrop, begint ons domijn redelijk gestalten te krijgen. Tijdens de soundcheck weten we de beste versie van Wake Up Sinners neer te zetten. Op dat moment gezeten op een barkruk, speelt Jaap de banjo en ik de Ukellele. De nieuwe opener voor 1 van de sets heeft een prominente rol voor Koen op mondharmonica. De partijen van Ronald en André zijn, evenals bij Strait-A's, simpel maar functioneel. Met een unanieme duim voor het afgeregelde geluid en samenzang is het tijd voor een soort van maaltijd wanneer de wit papieren zakken op de hangtafels achterin worden uitgepakt. De brandstoffen worden voorzien door de plaatselijke snackbar die van stevig doorbakken patat houdt en mijn loempia in iets te lauwe reuzol vol onderzadigde vetten weet te stouwen.
Met enige trots stappen we na een babbeltje met de binnen druppelende gasten het podium op om het verjaardagsfeestje van de inmiddels bas spelende Maarten op te leuken.
De wandeling van Koen en Jaap aan het begin van de avond verrade al de aanwezigheid van een motorcluppie in de buurt en halverwege blijken leden van de Bandidos de Triple ook te hebben gevonden.
Wanneer we for real aan Wake Up Sinners zijn aanbeland is de strategisch geplaatste barkruk allang onder de kont van een feestganger geschoven en doen we hem alsnog staand.
De Segnorita was deze avond een enthousiaste Limburgse dame die de avond met een BB T-shirt aan het podium verlate.
De sfeer was erg goed in de donker bruine kroeg. En bloed heet. De trap achter de nooduitgang fungeerde als afkoelplek tijdens de pauzes. 
Na een geweldig avondje breken we de backline op. Voor het gemak stopt Jaap zijn vingers tussen de deur wat er ver van plezierig uit ziet. Maar ach, volgens betrouwbare bron valt het altijd wel mee wanneer Jaap roept. 😳 Even doorbijten en het is weer oké. Al koste het, zo blijkt, uiteindelijk zeker een hele vakantie voor het er weer wat aantoonbaar uitzag.
Terug in de bus was de verwarring groot wie de onkosten voor de bus en kar had verrekend, maar dat misverstand was de dag erna al weer glad gestreken.
De Triple is zeker een plek om nog eens naar terug te gaan. Wie weet.
Hopelijk hebben we Maarten een leuk feestje bezorgt. Wat ons betreft wel.

zaterdag 17 mei 2014

Baldrick Brothers - De Graaf van Buren in Kortgene - 17 mei 2014

Toen we ons laatste optreden met Henne in de Graaf van Buren hadden gedaan had Nicoliene ons toegezegd om nog een keer terug te komen wanneer onze nieuwe bassist ingewerkt zou zijn. Het heeft een tijd geduurd om een optreden te plannen, maar wat Andre betreft mogen we wel stellen dat hij na 23 optredens wel is ingewerkt.
De datum was echter ongelukkig gekozen ivm een erg drukke periode bij mij op mijn werk. Door een grote fabrieksstop op Zeeland Refinery was het plannen van een optreden in die perode erg riskant. Uiteindelijk bleek er geen belemmering in het bewuste weekend en leverde het juiste een welkome afwisseling.
Zowel Andre als ik hebben inmiddels zo'n beetje onze vaste plek in het Cafe-restaurant in de buurt van de haven. Ik sta zoals altijd in de spelletjeshoek tussen de potloden en kinderboekjes.
De backdrop word aan het plankiertje achter het drumstel gehangen waarmee het rokersdeel grotendeels verstopt is. Bij binnenkomst was er weinig volk, maar uiteindelijk bleek het aangenaam druk. Al was Nicoliene tijdens de, misschien wat al te lange, pauze bang dat het volk wat er was de benen zou nemen en sommeerde ons om toch weer maar aan te vangen.
De set ging er in rap tempo doorheen. De maandag erna vertelde een collega van Dré van Dé, zonder te weten dat hij ons kent, een leuke band in de Graaf te hebben gezien. Het leek alleen of alle nummers versneld afgespeeld werden. Nu zijn wij niet al te flauw qua tempo, maar de opmerking was niet geheel onterecht gezien de vaard die erin zat.
Na afloop was een dame uit het publiek erg geïnteresseerd in het stukje vaderlandse geschiedenis welke Jaap in the second verse van Gone had verstopt. Ze had het vermoeden dat dit een stuk tekst uit 1 van de klassiekers van Cornelis Vreeswijk betrof. De Zweeds Nederlandse troubadour die hier voornamelijk bekend is van zijn Veronica en De Nozem en de Non.
Echter staat dit stukje proza op naam van geen ander dan Armand. De zanger die Jaap deze zomer nog bij toeval tegen het lijft liep bij de Shell pomp langs de snelweg. It's A Small World After All.
De Graaf heeft in tegenstelling tot vele sombere noodgedwongen blauwgestoomde achteraf hokjes bij sommige andere cafés, een ruimte achter de kroeg wat kwa sfeer kan meten met het cafe zelf. Waar in een heuse woonkamersfeer met hangbank de plaatselijke jeugd na ons optreden met een akkoestische gitaar zich aan het vermaken was. Met deze entourage als achtergrondbehang is het na afloop goed toeven en napraten of onze set. Mijn nieuwe aanwinst in de vorm van een heerlijk fout Italiaans overhemd plakt nat op mijn rug van het zweet, terwijl de op de kast slingerende overjarige mini nacho chips de kwijtgeraakte zouten aanlengt.
Na nog een laatste drankje breken we de back line weer op en is het tijd om naar huis te gaan. Althans, voor ons, want Koen laat vannacht de bus staan en blijft de nacht bij Andre slapen. In de huiskamer wel te verstaan.

donderdag 17 april 2014

Baldrick Brothers - Cafe Die Twee in Bergen op Zoom - 9 Maart 2014

Nog in een roes van de CD opnames en de pas ontvangen eerste gemixte versie op de achtergrond, rij ik samen met broer Ronald naar het Bergense motorcafe in de binnenstad van wat nog geen week geleden in gordijnen geklede carnavalsgasten herbergde. Daar was vandaag niets meer van te merken. Het was vandaag wel de zondag van het wagentjes kijken, maar daar hadden we wellicht geen voor of nadeel van.
Koen had voorgesteld om de CD cover te laten ontwerpen door een goeie vriend en kunstenaar. Bij aankomst zat de artiest in kwestie samen met zijn vriendin en schetsboek op het smalle terras voor de kroeg in de eerste lentezon. De eerst opzet van de bom met obscure omlijsting leek ons een goeie keus.
Die Twee maakt zoals altijd een rommelige maar sympathieke indruk. Alles kan er, niets moet, met lekkere ouwe rockers blèrend uit de speakers.
Al stapelend met m'n Koch op een leunstoel en de Champ er al leunend tegenaan, staat het stapeltje redelijk op scherp. Op dat moment reden om wat geërgerd te reageren wanneer kost wat kost de backdrop er nog overheen moet en er een opstapje voor het ophangen wordt gezocht. Direct geef ik de anderen aanleiding om dit zelfde naar aanleiding van mijn actie ook richting mij te doen, wanneer ik mijn versterker in mijn recent aangeschafte verdildoosje prik. Het Kwalitatief Uitermate Teleurstellende spanningsblokje maakt sluiting tijdens het inprikken en legt het halve café in 1 klap lam. Dit is een zeldzaam voorval, zo blijkt, want de sleutel van de meterkast is in geen velden of wegen te bekennen. Inmiddels is de meterkastdeur gebarricadeerd met de volledige backline van broer Koen en André die vervolgens vrij gemaakt moet worden. Sorry jongens.
De kroeg loopt al lekker vol met bekenden en ondanks het zonnige weer blijken wij genoeg reden te zijn om binnen te staan. Een aantal bekenden hebben ons als tussenstop voor de eerste voorjaarsmotorrit gekozen.
Het geluid op het podium was helaas bedroevend, maar blijkbaar was de sfeer er niet minder om. Regelmatig zie ik Koen andere partijen improviseren. Wat wellicht als noodoplossing is bedoeld, maar ondanks dat redelijk uit de verf komt. Ik had dit laatste ook niet anders verwacht van Koen. ;o) Wanneer hij bij Bloody Mary zijn mondharmonica laat voor wat het is omwille van valse trilplaatjes, calculeer is alvast een extra solo met slide in. Afgezien van het feit dit soms wel eens leuk uitpakt blijf ik een enorme stuntelaar met dit stukje glaswerk. Wanneer ik de tweede solo inzet slaat de paniek toe wanneer ik Jaap van het podium zie stappen richting toilet. Dat kan we eens een lange en moeizame solo gaan worden.
Ondanks dat we niet muzikaal stonden te klippen was het toch weer een aangenaam caféfeestje. 
En na afloop, hoe kan het ook anders in Bergen op Zoom, nog even  langs de shoarmatent.
Top zondag! Die Twee, weer bedankt!
 

Baldrick Brothers - Opnames CD Maria Heide - 21/22 februari 2014

Na lang wikken en wegen besloten we vorig jaar om de stap naar de studio te wagen. Met 2 gehele studio leken en een bassist die twijfelt aan de zin/onzin van een CD voor een band als ons, blijkt de CD-wens in eerste instantie met name een kindje van Koen en mij te zijn.
In de loop van 2013 hebben we uiteindelijk gelukkig iedereen kunnen overtuigen en is de keuze op Energy Studio in Maria Heide gevallen. In 1995 heeft de Razor Blade Blues Band de demo "Blowin' The Fuse" daar opgenomen en in 2004 The Bandox de CD "A Small Amount of Flavours".
De goeie ervaring van Koen en mij met beide bands maakt dat de keuze wederom op Jos zijn studio is gevallen.
Na een voorkeursrondje via de E-mail rollen er 15 nummers uit die we graag op schijf willen hebben. Een grove inzet voor 12 uur opname tijd.
Uit vorige opnames bleek de meeste efficiëntie te halen uit live opnemen met de zang in de overdub. Theoretisch zou de basis er in een uurtje op moeten kunnen staan. Praktisch is dat uiteraard godsonmogelijk, maar je kan maar een doel hebben.

Op vrijdag 21 februari staat Koen rond half 3 met zijn nieuwe geel/grijze schildersbus voor de deur. Wanneer Ronald en André niet veel later arriveren is het passen en meten om het hele circus in de T5 te krijgen. Dankzij mijn keuze om i.p.v. 2 versterkers ook mijn derde Hot Rod mee te nemen, blijft er zelfs geen ruimte meer voor het kratje Jupiler wat noodgedwongen voor in de bus wordt gepland. Eenmaal vertrokken wordt net na de Vlaketunnel de 1ste bierflessen ontkurkt. Het is tenslotte vrijdagmiddag.
Onze Jaap zou vanuit het werk naar de B&B in Schijndel gaan en vanaf daar naar de studio.
Jos was net thuis en nadat we de bus door de poort hadden gemanoeuvreerd kon de studiovloer worden gevuld.
Het was duidelijk dat er in de studio de afgelopen 10 jaar weinig of geen veranderingen hadden plaats gevonden en de ruimte voelde dan ook meteen vertrouwd aan. Ronald werd tussen de kamerschermen opgesteld en Koen wist al snel een dempingsmuurtje tussen ons beiden in te schuiven. "Hoezo? Sta ik te hard dan?."
Jaap had die avond de mooie taak om ons van Chinees te voorzien en terwijl de oudste zoon naar tekenles was vertrokken, schoof de jongste aan voor een portie bami met saté.
De rijsttafel schuift er lekker in terwijl Koen enkele korte rijmpjes voorleest uit het op tafel slingerend hilarische boekje "Een 10 voor speling"; Ik citeer; "Lieve Dirk, Ik krijg je niet uit mijn gedachten. En ik weet, tijd heelt alle wonden. Maar je had ook kunnen wachten. Tot ik de vaseline had gevonden. Kusjes, Mark" :o)
Eet smakelijk, heren.

De rest van de avond zou met name met afstellen en microfoon plaatsen worden gevuld. Ronald zijn blik verhulde weinig van de frustraties omtrent de aanpassingen van zijn drumkit. Alle Toms worden gestemd. De ride wordt vervangen door een ouwe cymbaal uit Jos zijn verzameling en de blik van Jos op de snear belooft ook weinig goeds. Oh help. Gaat Ronald dit trekken?
Wanneer alle microfoon met zorg zijn geplaatst en de mengtafel is voorbereid kunnen we al proberen om een basis track voor het eerste nummer op te nemen. Al meteen stelt Jos voor om de snear van Ronald te vervangen voor een piccolo. Een ondiepe snear met een korte en harde tik. Ik vreesde dat hiermee de rand van de emmer was bereikt, maar zodra de eerste klap is geslagen slaat de frustratie bij onze drummert om in enthousiasme en naar mijn bescheiden mening heeft dit kleine trommeltje dan ook een grote impact op de gehele opname sessie. Zowel qua geluid als sfeer.
Leuk te vertellen dat Ronald binnen een week na de opname na een korte internet zoektocht de trotse eigenaar van een identiek exemplaar is geworden.
Inplaats van guidelines zingt Jaap zijn longen uit zijn lijf en is elke seconde van de opname voor ons allemaal een live interactie zoals we dit gewoon in de oefenruimte ook zouden hebben gedaan. Al staat Jaap in zijn eenzame zang cabine wel erg ver van ons vandaan. Maar ondanks dat hebben we door 5 lagen glas nog steeds oog contact wat voor menig nummer onontbeerlijk is. Het geluidsdicht cabinetje, waar ook Jimi Hendrix en 2 Beatles in hebben staan zingen, staat in de keukenruimte. Vanaf daar loop je via het keukentje naar de controle kamer en is naast de deur, gescheiden door 2 schuin opgestelde ramen. Vanaf de controlekamer gaat de route via een dubbele deur naar de opname ruimte. Deze is wederom gescheiden van de controle kamer door 2 schuine ramen.
De nummers die we op de vrijdag avond inspelen zijn allemaal met Koen op banjo. Aangezien Koen als multi instrumentalist de meeste variatie in opname heeft houden we ons aan zijn instrumentkeuze qua volgorde van opname.
Rond half 11 is de fut er voor de vrijdag wel uit en begeven we ons via een omweg ivm wegwerkzaamheden naar onze B&B. Een rij met 2 en 1 eenpersoons slaapruimtes met elk een ruime badkamer. De eenpersoonskamer is voor Jaap. Daar was geen discussie over mogelijk. Met korte rijm nog in gedachten ben ik blij dat ik 2 losse bedden in onze 2-persoonskamer aantref. :o)
Van het onder hetzelfde dak gesitueerde barretje; 't Hukske, heeft Jaap de sleutel meegekregen en met een paar witte biertje en een fles Whiskey van André wordt de avond en de forcast voor zaterdag doorgenomen. Maar niet lang want de avond was intensief en ik voel mij in ieder geval op en gesloopt.
Na een goeie nacht op een elektrisch verstelbaar bed. (Heb ik thuis niet eens) worden we 's-morgens in 't Hukske door de boer en boerin van een smakelijk ontbijtje voorzien. Wanneer Jaap daarna voor ons vertrek zijn WC nog even gaat bevlekken voorzien we zijn witte Renault van een mooie NB (Noord Brabant) sticker op zijn bumper. Zullen zijn Brabantse collega's wel kunnen waarderen. Ha ha ha.
Om 10 uur staan we weer in de Abby Road van Brabant en met ongeremde enthousiasme zetten we nog maar eens 8 nummers en een intro voor Chicken Shack op de band. Voor de middag staan alle hoofdtracks er op. De volgende stap is opsporen van foutjes, leegtes en grove verbeterpuntjes. Maar niet voordat we een welverdiende lunch hebben genoten welke met smaak is uitgekozen door Jaap en Koen in de eerste de beste Jumbo op de hoek.
De middag start met het doornemen van alle nummers met de opdracht om eventuele missers en/of oneffenheden per tellerstand te noteren. Hierbij hebben we onze lat niet te hoog gelegd en zijn we ons bewust van de impact om een fout opnieuw in te spelen. Gezien de tijd levert dit ons misschien een mooier plaatje op, maar boet het in op samenhang en het gewenste live sfeertje. En we hebben niet voor niets Punk in ons genre staan.
Kortom, kunnen we er mee leven, dan blijft het staan.

De aftrap lag bij "Mrs. McGrath", maar omdat deze er in de eerste take niet voor iedereen goed opstond werd direct doorgeschoven naar "I'll Write It All Down" wat meteen de eerste officiële track werd.
Ace of Spades ging lekker in het voorspelen, maar koste daarna ivm de zenuwen wat moeite om het gitaarbegin er in te krijgen. Het is 1 van de 2 nummers met duimplectrum. Het is een lekkere punk/country versie van het bekende Motörhead nummer geworden. Koen gaat even kort de fout in, maar dit blijkt nadien eenvoudig op te lappen.
Vervolgens pikten we de draad weer op met Mrs. McGrath. Wederom zat niet alles lekker op zijn plek en een derde poging bleek een gemeenschappelijke voldoende te zijn. Al was het wel erg jammer van de solo die tijdens de 1ste take perfect was, maar in de uiteindelijke take wat rommelig uit de verf kwam.

Road Rage is meestal een constante factor en zat er ook deze keer na 1 take op.
Gone liep op zich bij iedereen goed al had ik in alle boererligteenkipinhetwater loopjes een hikje. Niets aan doen. Mis staat het nummer niet.
Na Gone doen we 2 pogingen om What Side of The Door op band te krijgen, maar het nummer strand helaas en er wordt geen verdere pogingen meer ondernomen. Snel naar de volgende.
Intro en Chicken Shack horen bij elkaar, maar hebben we bewust met een tussen pose opgenomen om eventueel benodigde extra takes te kunnen doen. Echt nodig was dit niet, omdat van beiden de 1ste take is gebruikt. In het intro blijf ik iets langer hangen dan gepland en zowel Koen als ik houden onze harten vast bij de surfbaslawine, maar alles komt goed uit en geeft het nummer een extra spannend tintje. Helaas struikel ik de solo door al is Jos hier enthousiast over. Ben benieuwd naar het resultaat van zijn mix.
Bloody Mary Morning is 1 van de favorieten van André. In ben zelf wel blij met mijn keuze tijdens 1 van de laatste repetities om alsnog de slide te gebruiken. Ondanks dat ik niet bedreven ben met het glazenpijpje en m'n gitaar niet in open stemming staat, wat wel gebruikelijk is, is dit op de laatste oefenavond na, mijn beste sliersolo.
Big River knalde er tijdens het voorspelen voor Jos zijn settings, lekker in. Helaas ga ik voor het echie nadenken over mijn te spelen noten en het kost mij dan ook enige moeite om het intro er weer zoals gebruikelijk uit te floepen.
Galaxy staat er in 1 take op. Niets meer en niets minder.
As The Bottle Runs Dry gaat voor mijn gevoel wat snel. Na de brug moet ik van boven op mijn hals naar onder. Deze sprong gaat zelden in 1 keer goed en ook deze keer kom ik niet op de juiste noten uit. De rest van het eerste riedeltje laat ik achterwege en uiteindelijk wordt dit mijn enigste inprikmomente.
Jesus behoeft weinig toelichting. Koen zingt daar in de basis take mee. Ik heb zelf die tijd nodig om over te schakelen van normaal naar duimplectrum.
Onder enige tijdsdruk wordt getwijfeld om Too Drunk nog toe te voegen. Gelukkig besluiten we hem nog te doen en ondanks dat dit een vreemde eend in de bijt is, maakt het de lijst mooi compleet. Het nummer is niet geliefd bij onze drummer, vanwege de door hem gelouterde versie van de Dead Kennedys. Maar tijdens het doornemen is ook hij onder de indruk van onze versie.

Na het doornemen van alle nummers blijft het inspelen en inzingen van de extra's over.
De koe bel wordt bij elke Heey, Heey, Heey, door mij ingespeeld en dit is ook het plan voor de solo, maar dat wordt niet met gejuich beantwoord en vervolgens komt Jos met alternatieve houten blokjes. Niet direct mijn passie, maar ze trommelen wel lekker.
Koen heeft in totaal 2 korte inprikmomentjes en samen met die ene van mij en 1 van André een minimale overdub voor 13 nummers.
Jaap speelt zijn wasbordpartijtjes in en legt tot 2 keer toe zijn hele ziel en zaligheid vanuit zijn tenen toe bloot voor de "Yeeeaaaaaaaaahhhh!" in Galaxy.
Als laatste staan we met zijn vieren, onder toeziend oog van onze basbroer, zij aan zij voor het dronkenmanskoor op Jesus en The   Bottle, het zeerovers gelal op Mrs. McGrath en het opgewekte "Hey, Hey, Hey" koortje op Write It All Down.

Opname volgorde:

Koen op banjo:
- Mrs. McGrath (take 1)
- I'll Write It All Down
- Ace of Spades
- Mrs. McGrath

Koen op mondharmonica:
- Intro
- Chicken Shack
- Bloody Mary Morning
- Gone
- What Side of The Door

Koen op Ukelele:
- Big River
- Jesus
- Road Rage
- Galaxy 500
- As The Bottle Runs Dry
- Too Drunk To Fuck



Baldrick Brothers 2021:

Lima Beach in Goes - 4 Juli 2021 Na onze albumpresentatie in oktober vorige jaar hebben we nog 1 avond ons oefenhok bezocht waarna we voor d...