Deze laatste was een groot succes geweest en de organisatie (waar Herman zelf ook aardig aan meewerkt) had de Bêêsten graag dit jaar op herhaling. Alles goed en wel, maar gitarist Jon Houtenkamer had al aangeven deze keer er niet bij te zijn. De vraag was duidelijk en na een paar dagen bedenktijd was de keuze onvermijdelijk.
Het repertoire is een mengelmoes van een aantal NoPoint rock covers, Nederlandse hits, Duitse rockers en een verbouwde Franse chanson.
De setlist volgde al snel met linkjes naar de betreffende mp3's. Drummer Frank ontbrak de tijd om regelmatig te oefenen, wat gezien de lijst onontbeerlijk bleek. De uitkomst bracht Rock'n'Roll drummer Frans Penning uit de Lonely Hearts die de plek van Frank innam. Inmiddels werd mij duidelijk dat naast bassist Bart Goedemondt, Herman Rakers, Jon Houtekamer en Frank Beerens nog een 5de Bêêst; Hans Dekker, in de band zat. Hans was er niet toen ik hun had gezien in Kortgene. Samen met Boudewijn was hij gitarist in Small Inc. en daardoor al een goeie bekende. Maar van samen spelen in een band was het er tot dusver nooit van gekomen.
Voor de zomervakantie waren nog 2 oefenavonden mogelijk. De eerste zonder en de 2de met Hans.
De klik met de drummer was erg goed. Mogelijk dankzij een overeenkomstige smaak voor muziek. Frans heeft een vrije manier van drummen waar ik mij goed in kan vinden. Daarbij was de akoestiek in de oefenruimte in een schuur van een nieuwe woonboerderij in Lewedorp perfect. En ook de koude biertjes van Bart hielpen daar flink aan mee.
Toen na de vakantie bleek dat Frans een blessure had opgelopen en het even rustigaan moest doen was dit op recht balen. Gelukkig wou Stefan van NoPoint graag de taak overnemen en tja, je kan het heel wat minder treffen. Kortom, de drumpartijen zaten wel snor. :o) Inmiddels hadden er al wat repertoire wijziging plaatst gevonden en werd de uitdaging om alles (9 NoPoint klassiekers en 28 nieuwe) voor de 20ste september er in te krijgen wel erg groot.
De oefenruimte en drummerswitch leverde mij even schakelproblemen op, maar die konden we in een paar oefenavonden glad strijken. Nu nog een naam. De band was nog maar voor 60% Bêêsten Bint en de door 2 niet oorspronkelijke Zeeuwen bedachte Zeeuwse naam Asum, als knipoog naar het Engelse Awesome, ging er bij de wel oorspronkelijke Zeeuwen niet in. Jaaaa, we noemen ons Tafkabb (The Artists Formerly Known As Bêêsten Bint), met een vette knipoog naar de tijdelijke naam van Prince. Tataaa, wij zijn er klaar voor.
Op de avond zelf komen we ombeurten aan op de camping De Paardenkreek waar Jos en Sjaak de touwtje uitrollen naar onze versterkers.
Tijdens het opbouwen staat een blonde dame mij toe te schreeuwen dat ze heeeeel graag even achter het drumstel plaats wil nemen. Blijkbaar weet ze dit dusdanig serieus en met volle overgave te brengen dat Stefan zijn stokken en zijn domein voor korte tijd afstaat. Wanneer ze de stokken aanneemt en op het buddyseat gaat zitten neemt ze de stokken als pollepels ter hand en komen er nauwelijks ritmische "plof-plok-klop"pjes op de rand en amper op de velden uit. Wanneer ik haar al lachend zeg; "Oh, maar je kan helemaal niet drummen.", krijg ik een vernietigende blik terug; "ECHT WEL." :o)
Bart heeft in de tussentijd stiekem zijn spiekbrief op de sneeuwschuiver onopvallend vooraan beneden het podium gezet en heeft met zijn „NO" NoPoint shirt in maat M zijn woord gehouden. Dressed To Thrill in dit geval. Zelf lijk ik in mijn vintagewinkeloutfit met korte mouwen nog redelijk luchtig gekleed, maar in het 100% polyester dreig ik in mijn eigen zweet te verzuipen. Wanneer ik rechts aan de andere kant van Stefan kijk zie ik Hans compleet doorweekt voor zijn Matchless clone staan. Dan blijk ik niet alleen warm aan te lopen.
De eerste set vloog voorbij, maar halverwege de set was het werkelijk harken en ploeteren om nummers als "Als je wint" en "Little Pigs" van Green Jelly er uit te persen. Bewust hadden we hierover van te voren afgesproken dat ik het begin en de riedeltje tussendoor, lekker vals zou spelen. Helaas kwam het naar mijn idee over alsof ik ongeplant zo vals als een kraai stond te fiedelen wat redelijk tragisch overkwam.
En telkens wanneer ik met een scheef oog naar de andere kant van het podium kijk zie ik Hans met een grote grijns alle partijtjes met feilloze souplesse wegspelen.
Mijn gevoel gaf mij na de eerste set in dat ik het behoorlijk had verneukt en we zaten nog maar op de helft.
Na een korte pauze was het tijd voor onze/mijn revanche. Het lullige solootje in "Smells Like Teen Spirit” ging wonderwel voor de eerste keer goed. Met enige schaamte, want Curbain blonk niet erg uit in moeilijke solo’s. De 2de was meteen mijn favoriet en misschien wel mijn redding; "Irgendwie irgendwo irgendwan”. Vanaf deze Duitse rocker was de draak los en konden de 7 geitjes dekking gaan zoeken. De lijn bleef stijgen tot Herman met „Killing in the Name Of” zijn bezwerende vloeken over het laven(loze)volk uitschreeuwde.
Het sprookjes thema maakte dat de halve tent vol kabouters, prinsjes, maar vooral veel prinsesjes stond. En wij hadden Roodkapje. Tijdens ons aandeel uit de fairy-tail-doos "..... waar ga je heen" brengt onze drumster met haar zang talent ons nogmaals een podiumbezoek om vervolgens Bart van de kaart te brengen met zijn uitvoering van "wie is er bang. Voor de boze woluf."
"Stil in mij" was een ware kopie van het origineel. Alles zat op z'n plek en gaf even rust voordat het feest in alle hevigheid naar een toppunt toe werkte. Het was een prachtig zicht vanaf het podium om een tent van voor tot achter "This Sex Is On Fire" te horen en zien zingen. Met meer geluk dan wijsheid ging Bart langer door waarop we nogmaals inhaakte. En toen nog maar een keer. Uitzinnig stond 4 a 500 bezweette en verkleedde roeiers uit het hele land (maar volgens mij heeeeel veel Friezen, Groningers en tukkers) mee te zingen. Zelfs een recht geaarde Kings of Leon hater als Stefan had na deze avond zijn oordeel over "Sex On Fire" bijgesteld.
Daarna waren de volgende alleen nog maar inkoppertjes. Tot Herman een dame in princessenjurk vooraan de bune op hielp en zij samen met onze beer met hoge uithalen als duo Skunk & Nancy het niemendalletje Weak eruit gooide. En hoe. Aan het eind zat er nog voldoende lucht in om nog een oktaafje op te schakelen. Mooi gedaan Els.
Wanneer we een poos later in de verlenging aan de Hazes smartlap zijn toegekomen ben ik mij ijverig aan het concentreren op de verscheidenheid aan akkoorden die dit nummer telt. Wanneer ik aan de solo begin wordt ik door Stefan met een drumstick in mijn zij geprikt en wijst vervolgens met hetzelfde stuk hout richting publiek. Nu had „ik" een momentje van waardering voor een nummer wat ik tot dusver altijd had verguist. De hele tent, en vanaf het podium gezien niemand uitgezonderd, stond luidkeels en met gestrekte armen mee te zingen en te zwaaien; "BLOED, ZWEET EN TRANEN".
Na dit acapella concertje vanuit de zaal maken wij het werk nog even af met Highway To Hell van AC/DC.
Hosternokke wat kunnen die roeiers een feestje bouwen. Dagen later klinkt bij mij nog steeds, gesteund door een paar YouTube filmpjes van ons, "Bloed, zweet en tranen" in m'n hoofd.
SET 1
Tie your mother down (ook NoPoint)
Love rears up it’s ugly head (ook NoPoint)
Basket Case (ook NoPoint)
Two princes
Stiekem gedanst
Song 2 (ook NoPoint)
Message in a bottle
Wanneer geven we de strijd op
Als je wint
Addicted to love
So lonely
Wunderbar
Three Little Piggies
Ik kan het niet alleen
Belle Helene
Never be Clever
The way I do
SET 2
Smells like teen spirit
Irgendwie irgendwo irgendwan
Oerend hard
Foxy Lady (ook NoPoint)
Dreadlock (ook NoPoint)
Non non rien a change
Rock & Roll
Killing in the name of
Roodkapje
Smoorverliefd
Stil in mij
Runaway Boys
Sex on fire
Skandal (ook NoPoint)
Iedereen is van de wereld
Radar love (ook NoPoint)
Weak (ook NoPoint)
Toetje:
Poep in je hoofd
Bloed zweet en tranen
Highway to hell
Geen opmerkingen:
Een reactie posten