Baldrick Brothers - Cafe Die Twee in Bergen op Zoom - 10 Januari 2016

Zoals elk jaar na de drukke familiefeestdagen in december heb ik in januari nog een nabrander met een paar onvermijdelijke verjaardagen. Dan zitten de weekenden volgepland met visite. Deze bewuste zondag zou er ook zo een zijn, was het niet dat Rens van Die Twee ons had gevraagd met de Baldrick Brothers in Die Twee. Deze wou ik niet graag laten schieten en met wat concessie in het blijven plakken en het bezoek aan de shoarmatent na afloop van ons optreden, moest dit toch wel in te passen zijn. Met een volle huiskamer vertrek ik om 3 uur naar Bergen om daar voor de deur in de stromende regen m'n apparatuur uit de Golf te kruien. Zoals gebruikelijk zijn er ook vandaag weer een aantal vroege barhangers en na wat schuifwerk met de fruitautomaat, de tafel en de backdrop, hebben we onze vaste stek alweer gevonden. Misschien een plan om de opstelling op de vloer af te tekenen voor de volgende keer. Voor de verandering hangen we de JBL's van de kroeg zelf aan onze PA en dat blijkt geen slechte keus.

Met 1 van onze speakers onder mijn Koch lijkt het, samen met m'n treble Spanker, een sterk overdreven gitaargear. Lijkt, want de grote doos is niet aangesloten en is ter vervanging van de gebruikelijke kratjes bier.

Het podium is vooraan wat krap vóór het drumstel van Ronald om lekker vrij te kunnen bewegen. Een microfoonstand en een paddleboard is al helemaal ondoenlijk, waardoor ik vaak tot mijn vierkante meter tegenover de blinde muur ben verbannen. Jaap geeft duidelijk te kennen dat het wel even wennen is met zo'n afstand op het podium. Maar wanneer ik probeer om vooraan het podium te komen breek  ik haast mijn nek over de snoeren van zijn akoestische Takamini en een wasbord. Gelukkig is dit snel verholpen en sta ik uiteindelijk nog verrassend veel op de "stip".

De nieuw Marshall van Jaap heeft zijn 2de gig te pakken en klinkt uitstekend in de paar nummers waarin Jaap gitaar speelt. (Wake Up Sinners & Raggle Taggle Gypsy Whore).

Power Shake wordt goed ontvangen door onze Hillbilly Die Hard fan uit Bergen. Tegen het einde hoor ik links van mij een dame in een Baldrick Brothers Bom-shirt roepen om het sambaballennummer. Deze staat niet op de lijst, maar het verzoek wordt met beide handen aangepakt. Jaap pikt echter niet de dame in kwestie, maar de dame er naast eruit als Senõrite. Onze Bomshirt fan grijpt later haar kans wanneer we haar een nieuw shirt aanbieden. Het shirtjes wisselen vindt zonder enige gene op de stip plaats en terwijl ik Jackson in zet is Koen een nieuw shirt aan het zoeken wat heeeeeeeleeemaaaal onder in de tas zit. Het resultaat is uiteindelijk een klein damesmaatje wat na wat duw en trekwerk letterlijk als gegoten zit.

Onze Senõrite blijkt een hardcore John Denver fan te zijn en van plan om in juni een feestje te vieren in Die Twee. Zonder keiharde belofte voor zelf geteelde tomaten, staat ons volgend Bergs optreden op de kaart.

NoPoint - bar American - Vrijdag 8 januari 2016

Vrijdag 8 januari 2016 alweer. Inmiddels een vaste traditie waar we als NoPoint ("Je moeder weet waarom") al voor de 6de keer deelgenoot van zijn. En elke keer weet Stefan de lijst weer op te frissen met een aantal andere nummers dan het jaar ervoor. Aanvankelijk zou het een XXXL uitvoering worden, maar Lorenzo, Kees M. en Koen hadden andere verplichtingen op deze prille januarimiddag. Gelukkig is Wim Flipse de vaste factor op de gastenlijst om ook de laatste gaatjes in onze geluidsmuur bij 3 nummers met zijn Zwiers gitaar en Engle amp dicht te smeren.

De voordeur van de rockkroeg, die zich sinds de late 70's tegen alle vergankelijke vernieuwingen weet te verzetten, staat om 14:30 op de eerste vrijdag van 2016, even welkom als anders wijdt open met de altijd vriendelijke kroegbaas Kees als portier. Gelukkig is de dame achter de bar, ons ander vast baken tijdens deze nieuwjaars samenkomst, ook weer als van ouds aanwezig. En ook dit jaar lukt het niet om haar tijdens mijn bestelling recht in de ogen te kijken en dwaalt en daalt ook deze keer mijn blik en gedachten af.

Op advies van Boudewijn, die in Brielle zich afvroeg hoe ik mij met mijn amp opstelling zou moeten horen, leg ik mijn Koch schuin voor mijn op kratjes verhoogde Fender. Meestal staat de Fender onder en blaas ik met beiden de vouwen uit mijn pijpen. Misschien gaat hier met wat meer uitprobeertijd wat verandering in komen.

Het alom bekende trommelgeroffel, wat de soundcheck weer tot een semidrumoefensessie maakt, zorgt voor ons en de vroege barhangers voor een onderlinge communicatie stilte, maar gelukkig lijkt onze trommelaar zich hier niet aan te storen. Even voor half 5 zijn wij eindelijk stil en trapt Kees de nieuwjaarsborrel af met een woordje over koetjes, kalfjes en de belofte om het bier het nieuwe jaar niet in prijs te verhogen. Enfin, info genoeg om ons richting een taverne in de buurt te begeven. Zo als gebruikelijk weer naar De ("Beweare julder 't vlêês buut'n de vriezer. D'r bin zovee...) Vliegenier("). DE leverancier van krulfriet waarvan Andre de herkomst niet bij de serveerster weet te achterhalen.

Terug in American is het wachten op de Live-versie van Pink Floyds "Wish you where here" voor iedereen die ons in 2015 is ontvallen. Aan de kerstman, die vakkundig aan de wand in het café aan het kruis is genageld, te zien kunnen we deze arme Coca Cola kabouter ook gerust tot 1 van hen rekenen.

Wanneer David Gilmore in een open E als slotakkoord eindigt is het wachten op Boudewijn zijn inzet voor "We Will Rock You"................ Maar helaas bedenkt onze jazz-virtuoos nog even te moeten stemmen, waardoor we beginnen met een "witje", zoals Erik de Zwart dit zo smakelijk weet uit te leggen aan nieuwbakken DJ's.

De eerste set begint goed, maar gezien de minimale oefensessies (7 stuks afgelopen jaar), is het opperste concentratie en dat is blijkbaar van ons smoelwerk af te lezen. 1 van de dames weet ons daar met een nadrukkelijk met duim en middelvinger naar boven gedrukte mondhoeken op te wijzen. En verdomd. Het werkt. We waren in 1 blik weer bij onze positieven en weer op ons nummer gezet. Ja, dat is waar het bij ons altijd om draaide. En gelukkig na 100 optredens nog steeds. Lang leve de lol. De lijst daarna wordt dan ook onder dat moto afgewerkt.

Ondanks een muzikaal keurige uitvoering, komt het publiek nog niet los. Eind van de set dreigt het zelfs enigszins leeg te lopen. Gelukkig is Henny Ramone en Patricia, met 2 Blitzkieg Bob band T-shirts, weer zoals gebruikelijk, aanwezig. 1 voor mij en 1 voor Andre, die 'm dankbaar de 2de set over zijn hoofd trek en het podium er mee op klimt.

In de 2de set wordt al snel duidelijk dat het vertrek de eerste set van het publiek meer met de lege magen te maken had dan onze performance, want al snel liep de kroeg weer vol. De 2de in de set is onze nieuweling "I Am The Wallrus" welke geen eenvoudige blijkt te zijn, maar hij stond toch al redelijk, na een paar keer in de soundchecks te hebben geprobeerd. Na de discussie van vorige keer over de Ha Ha Ha, Hi Hi Hi, Ho Ho Ho, sta ik scherp om als derde mijn deel in te vullen. Ik ben op tijd en maak er Ha Ha Ha van, maar vergeet op dat moment elk onderliggend akkoordenschema en moet een maat of wat wachten om weer in te springen.

Met "Tie Your Mother Down" is het de beurt aan Wim om zijn virtuoze spel af te vuren.

Soepeltjes zie ik hem het rijtje snaren vanaf onder helemaal naar boven duwen. Daar zou de gemiddelde stellingwerker met het set 0.11 op mijn Guild met een volle vuist heel wat meer moeite mee gehad hebben.

De meestal toch al goed ontvangen Toxic-Twin klassieker "Dream On", wordt door Andre en mij deze keer foutloos en met passie gespeeld. Althans, zo voelde het toch.

In de toegift komt Wim ons nog een keer versterken en we laten op het eind een om "meer" schreeuwend café achter.

Moe maar rijkelijk voldaan klimmen we van het podium. Kees is niet minder tevreden en nodigt ons uit voor 2017 en stelt een halfjaarse gig voor waar we later op het jaar op terug gaan komen. Wanneer ik om 23:00 thuis kom is dit voor een avond met de band erg vroeg, maar voordat de adrenaline is gezakt is de nacht toch alweer een tijdje ten einde. Nummer 100 zit er voor Boudewijn en mij op. Op naar de volgende 100.