Bandblog: mei 2015

Na heel veel bellen en mailen is elke poging gestrand. Jaren geleden hadden we zelfs een misverstand waardoor we op de site en de poster waren beland, terwijl we de dag zelf niet konden en dit duidelijk hadden laten weten.

Hoe dan ook, de gestrande pogingen hadden weinig met onwil te maken, maar het wilde gewoon niet lukken. Tot we een tijdje geleden met de Baldrick Brothers werden gevraagd voor het jazz weekend. En jawel, onze Jaap was weer op reis. Deze keer naar Mallorca en moesten helaas voor de broers afzeggen. Dit pikte Andre snel op voor NoPoint en zodoende hadden we ons eerste gig in Die Twee.

Andre heeft me opgepikt en onderweg komen random diverse rocknummers voorbij. “Heej, is dan niet Beth Hart?”. “Ja, die heeft wel goeie nummers”. “Ja, alleen vervelend dat ze elke zin eindigde met Meheheeheh”. “Goh, nog nooit opgevallen”. Vervolgens zitten we fijn het laatste woord van elke zin van miss Beth als een loopse geit mee te mekkeren.” Hilarisch.

Het cafe met de twee biggen was bij aankomst al aardig vol met vaste klanten en zo ook de klanten zelf. De meesten zaten er waarschijnlijk al vanaf ’s-middags en dat was aardige te merken.

Het opzetten ging vlotjes. Koen was er ook vroeg om als gast een paar nummers mee te blazen, maar ging eerst onze Pablo van de Mexicaan samen met Eva bezoeken.

Na een hoop geschuif met fruitautomaten en tafels hadden we onze plek. Helaas was er weinig ruimte over voor de monitor die vervolgen tussen mij en Herman op het podium belande. Geen erg fijne plek waardoor mijn bewegingsruimte richting publiek wel erg werd beperkt. Na wat pleiten in de pauze stond de blokkade gelukkige vanaf set 2 naast het podium.

Set 1 was sowieso geen topper. Gelukkig hadden we het vanaf set 2 wat beter onder controle. Tijdens deze set blies Koen 2 nummers mee, om in de pauze af te zwaaien. Tijdens de pauze kwam een vrouw uit Heinkenszand enigszins verward vragen wie nu in welke band zit, wat ze had ons (Koen, Andre en mij) met Baldrick Brothers op Straatfestival gezien. Een beetje verwarrend moet dat ook wel zijn, lijkt mij.

Diesels als we zijn was deel 3 weer de beste set en ondanks dat het een bescheiden omvang qua publiek zat de sfeer er goed in. Helaas was over heel de avond te merken dat er weinig routine in de set zat. Een aantal nummers hadden we zelfs maanden niet gespeeld. Dat komt ook over bij het publiek en dat is jammer. Gelukkig hebben we een hoop goed kunnen maakten met de nummers die we wel van haver tot gort kennen. De regelmatige onzekerheid werd door een enthousiaste bezoeker met pet zonder pardon aangegrepen voor cynische grappen, maar dat neemt niet weg dat hij de hele avond op de plankenvloer heeft gestaan. Door ons werd elke slipper afgedaan als jazz, wat op deze avond zeer van pas kwam. Ook de 2de keer 25 or 7 To 4 wordt wederom halverwege de solo door Herman afgebroken, maar dat zal vast een primeurfoutje op herhaling zijn geweest. In de toegift krijgen we zelf onverwachts versterking van een dame die een deel van "I love rock and Roll” meezong.

Een moment in de set dreigde het nog even fout te lopen toen 2 heren bijna met elkaar op de vuist gingen, maar na tussenkomst van de barkeeper schuifelden beiden gezamenlijk naar de bar.

In 1990, wanneer het Amsterdamse SpooDeeODee op het grote podium zijn reeds aan flarden geslagen bekkens verder geeselt, zijn wij met ons rockbandje Evidence (het plaatselijk muzikaal geweld) in de foyer van de Heinkenszandse Stenge het podium op geklommen. Het sportcentrum met theaterzaal wordt al menige editie van Klomppop gebruikt door de organisatie van de Ovezandse soos De Klomp voor hun jaarlijks popfestival. Op het affiche van het festival staan elk jaar wel weer een aantal Neerlands bekende namen. En het is dan ook als trouwe bezoeker een eer om op het podiumpje onder een laag plafond in een zijruimte naast de bar te mogen spelen. 2 jaar eerder was Klomppop nog de plek waar ik door dezelfde bandleden werd gevraagd om als gitarist aanvankelijk 1, maar later 2 gitaristen te vervangen. Toen nog, onbedoeld, vooral een festival door en voor muzikanten.

Dat blijkt ook wanneer 15 jaar later, op en top muzikant Stefan van NoPoint mij nog van dat bandje met dat onbekende (maar voor hem bekend) Deep Purple nummer "Sail Away", weet te herkennen.

Wanneer de organisatie het festivalgebeuren in 1996 in een grote tent op het eigen voetbalveld in Ovezande organiseerd staan we met ons toenmalige bluesbandje Razor Blade Blues Band met 2 korte sets op een soort van muziektent als zijpodium voor een rij met paraplu's te spelen.

Het weer is belabberd, maar zoveel als mogelijk zijn alle droge plekken bezet met bezoekers en een enkeling laat zich zelfs niet afschrikken om in het typisch Nederlandse weer zichzelf nat te laten regenen. Inmiddels zijn Koen en ik alweer menig jaar aan elkaar gewaagd na een kort bestaan van het bandje Baldrick (waar heb ik dit eerder gehoord?) en na een paar jaar van stilte het definitieve partners in crime verbond met de RBBB.

Waar Klomppop zich als boeker van progressieve, eigenzinnige en/of originele bands profileert, boekt dezelfde organisatie voor het op Klomppop volgende Straatfestival de meer toegankelijke bands met het oog op een breder publiek. Dat maakt dat we in 2001 in de (ondanks de B-tent) grote tent met onze bluesband The Bandox wederom op het podium staan. Deze 2de spin-off van Koen en mij trekt aan het begin van de avond een aanzienlijk publiek. De opkomst van Koen met mondharmonica al wandelend met een draadloze mic, achter het publiek de tent in, kan ik me nog vaag herinneren.

Het is dan ook niet vreemd dat broer Koen er alles aan gelegen is om ook met de 3de loot aan onze bandboom; The Baldrick Brothers, het Straatfestival aan te doen. De individuele stappen richting de organisatie levert een toezegging op, maar vervolgens ook een grote teleurstelling. Zanger Jaap heeft een vliegreis naar Spanje geboekt en is logischerwijs niet van plan deze te annuleren, waardoor Straatfestival 2014 aan onze neus voorbij gaat.

De boodschap is voor iedereen duidelijk, 2015 gaan we er voor en De Klomp houdt woord.

Zondag 17 mei, het weekend na Klomppop is het zover. De zaterdag er voor was het slotstuk van een intensieve muzikale voorstelling met collega's in de schouwburg in Middelburg en samen met alle voorbereidingen en oefenavonden en middagen zat er al menig muzikaal uurtje in m'n lijf die week.

Het weer was prachtig en in een lange stoet van ol'timers schuifelen we met de Golf richting artiesten ingang.

Zowel Heleen als Finley krijgen gastvrij een backstagebandje rond hun pols en het is al snel duidelijk dat Koen en Andre er ook al zijn. Ook Wessel komt later het backstage terrein op als scoutingvrijwilliger voor de toegangscontrole.

Wanneer broeder Dieleman (nee, geen Baldrick fam.) zijn set klaar heeft zetten wij onze spullen op. We hebben weinig tijd nodig (waarvoor Andre nog een schouderklop krijgt voor onze profesionele aanpak ha ha) en alles staat lekker bij elkaar op het podium. Na een korte poging om een redelijke mix op de monitor te krijgen, vraag ik omwille van een tenenkrommend schel geluid, om de monitor maar helemaal uit te laten. Deze heb ik uiteindelijk ook geen moment gemist. Achteraf wel begrepen dat voor aan het podium het gitaargeluid voor een enkeling wat hard was. Daar kan ik mij dan weer NIETS bij voorstellen.

Direct na de aankondiging gaan we los met het intro van Chicken Shack.

Dank zij de goed voorbereide set loopt elk nummer zonder haperingen. Ook tijdens de wisselingen van instrument vallen er geen al te lange stiltes.

Alles rijgt lekker aan elkaar. Dit komt duidelijk over op het publiek wat vanaf het begin de tent binnen stroomd. De tent is goed vol te noemen. En dit weten we gelukkig een vol uur vast te houden. De organisatie heeft de tent aan de zijkanten open gegooid, waardoor ook een groot deel van de mensenmassa achter de tent zichtbaar is vanaf het podium. Ik kan me niet herinneren hier ooit zoveel mensen te hebben zien staan. Het podium is voor een stelletje kroegmuzikanten als ons, erg ruim en we laten geen mogelijk onbenut om ons territorium te gebruiken.

De week vooraf heeft Koen op artistieke wijze een oude vioolkist beschilderd als reclamebord.

€5,- voor een t-shirt, €5,- voor een CD en voor €10,- krijg je beiden met als extra een sticker en een kus of een handdrukken. Monique, onze merchendice standhoudster, wist niet of ze dit echt kon waarderen en hoopte op enige vrijheid bij wie de handdruk en bij wie de kus uitgedeeld mocht worden.

Jaap wist het vanaf het podium als volgd te verwoorden; T-shirt €5,- , CD €5,-, Sticker €10,- met gratis CD en T-Shirt.

Uiteindelijk hebben we in een uur tijd meer dan 25 T-shirts verkocht.

We hadden een strakke planning qua nummers, maar na een gemeende "meeeeer!!!!", hebben we onze volledige setlist zonder problemen af kunnen werken.

Marjon van Iwaarden, waarmee ik de dag ervoor haar single "Waarom" nog had gespeeld, samen met de ZR-band in de Middelburgse Schouwburg, was helaas net te laat gekomen om ons nog te zien. Tegen de tijd dat wij alles hadden afgebroken, opgeruimd en gegeten, stond zij op hetzelfde podium voor een derde van ons publiek een veilig gespeelde tamme set te spelen. Ik was dan ook enigszins trots dat haar band de partijtjes van "Waarom" slap en zelfs hier en daar delen niet eens speelden.

Samen met Ronald, Jaap en onze merchendice dame; Monique, gaan we met een hoop adrenaline en een euforisch gevoel terug naar huis.

Mijn apparatuur stond al thuis in de kofferbak van de Golf en na het uitladen van het hele spul zit de zondag en een leuk, maar intensieve muzikale week er weer op.

De dayafter kan ik mijn microfoonstatief met koebellen bij de voetbalkantine ophalen. Naast de capo van Jaap moet dit het inventaris zijn wat in ons enthousiastme is achter gebleven.