Na heel veel bellen en mailen is elke poging gestrand. Jaren geleden hadden we zelfs een misverstand waardoor we op de site en de poster waren beland, terwijl we de dag zelf niet konden en dit duidelijk hadden laten weten.
Hoe dan ook, de gestrande pogingen hadden weinig met onwil te maken, maar het wilde gewoon niet lukken. Tot we een tijdje geleden met de Baldrick Brothers werden gevraagd voor het jazz weekend. En jawel, onze Jaap was weer op reis. Deze keer naar Mallorca en moesten helaas voor de broers afzeggen. Dit pikte Andre snel op voor NoPoint en zodoende hadden we ons eerste gig in Die Twee.
Andre heeft me opgepikt en onderweg komen random diverse rocknummers voorbij. “Heej, is dan niet Beth Hart?”. “Ja, die heeft wel goeie nummers”. “Ja, alleen vervelend dat ze elke zin eindigde met Meheheeheh”. “Goh, nog nooit opgevallen”. Vervolgens zitten we fijn het laatste woord van elke zin van miss Beth als een loopse geit mee te mekkeren.” Hilarisch.
Het cafe met de twee biggen was bij aankomst al aardig vol met vaste klanten en zo ook de klanten zelf. De meesten zaten er waarschijnlijk al vanaf ’s-middags en dat was aardige te merken.
Het opzetten ging vlotjes. Koen was er ook vroeg om als gast een paar nummers mee te blazen, maar ging eerst onze Pablo van de Mexicaan samen met Eva bezoeken.
Na een hoop geschuif met fruitautomaten en tafels hadden we onze plek. Helaas was er weinig ruimte over voor de monitor die vervolgen tussen mij en Herman op het podium belande. Geen erg fijne plek waardoor mijn bewegingsruimte richting publiek wel erg werd beperkt. Na wat pleiten in de pauze stond de blokkade gelukkige vanaf set 2 naast het podium.
Set 1 was sowieso geen topper. Gelukkig hadden we het vanaf set 2 wat beter onder controle. Tijdens deze set blies Koen 2 nummers mee, om in de pauze af te zwaaien. Tijdens de pauze kwam een vrouw uit Heinkenszand enigszins verward vragen wie nu in welke band zit, wat ze had ons (Koen, Andre en mij) met Baldrick Brothers op Straatfestival gezien. Een beetje verwarrend moet dat ook wel zijn, lijkt mij.
Diesels als we zijn was deel 3 weer de beste set en ondanks dat het een bescheiden omvang qua publiek zat de sfeer er goed in. Helaas was over heel de avond te merken dat er weinig routine in de set zat. Een aantal nummers hadden we zelfs maanden niet gespeeld. Dat komt ook over bij het publiek en dat is jammer. Gelukkig hebben we een hoop goed kunnen maakten met de nummers die we wel van haver tot gort kennen. De regelmatige onzekerheid werd door een enthousiaste bezoeker met pet zonder pardon aangegrepen voor cynische grappen, maar dat neemt niet weg dat hij de hele avond op de plankenvloer heeft gestaan. Door ons werd elke slipper afgedaan als jazz, wat op deze avond zeer van pas kwam. Ook de 2de keer 25 or 7 To 4 wordt wederom halverwege de solo door Herman afgebroken, maar dat zal vast een primeurfoutje op herhaling zijn geweest. In de toegift krijgen we zelf onverwachts versterking van een dame die een deel van "I love rock and Roll” meezong.
Een moment in de set dreigde het nog even fout te lopen toen 2 heren bijna met elkaar op de vuist gingen, maar na tussenkomst van de barkeeper schuifelden beiden gezamenlijk naar de bar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten