zondag 1 december 2013

Baldrick Brothers - Poppodium Jailhouse - 16 november 2013


Koen en de ander zitten samen in het zwarte wagentje en zijn op weg naar een optreden. Dan zegt Koen tegen de ander. Tjonge, wat hebben wij toch een ontiegelijk leuk bandje. Waarop de ander vierstemmig roept "Ja, wij zijn een kutband, maar wat maken we toch eigenlijk geweldig muziek!".
Zo, de Koen & Ander tour is begonnen. De Baldrick Brothers zijn op reis.

Na een veel te lange rustpauze gaat de Brotherhood of Country Punk'a'Billy al om half vijf gezamenlijk in de bus van Koen richting The Middle of Harnis. De vierstemmige tekst uit de proloog is niet werkelijk uitgesproken, maar ach wat is het toch leuk om af en toe een dronken fan uit het begin van ons bestaan, na een optreden in Baarends, te citeren.
Met een gehuurde volgeladen kar van een Lewedorpse vloerbedekking legger gaat de reis naar een voor ons onbekend poppodium op Goeree. De naam Jailhouse wordt snel omgedoopt tot onze Folsom Prison en eind van de middag arriveren we op de parking van het Jongeren activiteiten complex.
Te voet gaan we richting binnenstad en aan de haven rollen we Cafe Quartier Latin binnen voor een uitgebreide maaltijd. Wanneer we daar rond half acht weer buiten rollen en na een wandeling terug weer bij het JaC aankomen staan de deuren al voor ons open en kunnen we onze zooi over de helblauwe coatingvloer naar binnen rollen.
Het pand blijkt, ondanks de nieuwe look redelijk oud te zijn na een forse opknapbeurt. De jongerenwerkers moeten over een leuke subsidiepot beschikken met een pand van deze omvang.
De geluidsman is er reeds en het opbouwen gaat in relaxte sfeer.
De kleedkamer achter het podium is een nauwe ruimte waarin tevens de backline van de band van 1 van de vrijwilligers staat opgesteld. Zijn hebben hier hun oefenhok en het resterende deel is gevuld met een uitgezakt bankstel. Tegen de tijd dat we op moeten staan we elkaar dan ook heerlijk in de weg om ons stage tenue aan te trekken.
Gezien de bescheiden opkomst wordt besloten om een half uur later te beginnen. Dit blijkt een juiste keuze voor het wat laat op gang komend bezoek.
Tijdens de sound check hebben we nog een laatste generale voor de nieuwe "Ballad of a Lonely Man" die verrassend goed gaat.
Met uitzondering van Dust Boxcar, welke om onverklaarbare wijze uit de set is verdwenen, staat alles op de play list. Dit hou in dat we met de Ballad of en Mrs. MacGrath 2 primeurs hebben.
Ook een primeur is de gimmick van Koen die de eerste set als kastoor de bühne op klimt en vervolgens met Luck & Love zijn Bullet & Harp omsluit. In een stortvloed aan adrenaline biecht Jaap zijn Country Punk'a'Billy zondes op en ik laat mijn Guil(d/t)y pleasures de vrije loop. We are The Brotherhood and you gotta rock Some asses.
Na de pauze lepelen we ons Cash duetje Straight A's en Big River op en halverwege sleept Jaap 2 Senorita's het podium op.
De ene is een goede kennis van Koen die zonder problemen haar vriendin het podium mee op krijgt.
De eerste Senorita trofeeën in de vorm van een fuchsia rosé Baldrick Brothers shirts zijn welverdiend op een goeie plek terecht gekomen.
De set wordt vanouds met Jesus afgesloten, maar wanneer we door het publiek worden terug gevraagd spelen we Joline welke nog niet in de setlist stond. Wanneer er vanuit het publiek om een mondharmonica nummer wordt gesmeekt, gaan we eruit met Folsom Prison met 2 solo's voor Koen. Wanneer Koen tijdens de 2de solo het publiek in duikt blokkeer ik Jaap zijn weg richting microfoon en geen Koen ruimte voor een extra rondje.
De tent is niet druk geweest maar de aanwezigen zijn duidelijk tevreden. Het blijkt echter de normale opkomst bij een band zonder de geijkte covers. Dat maakt mij nu wel helemaal nieuwsgierig naar de subsidiepot. :o)
Gelukkig is dat niet aan ons en rekenen we met een enthousiaste programmeur af in de hoop hier ooit weer eens te kunnen spelen.
De compliment voor de PA met een goed podium en zaal geluid wat in no-time stond als een huis.
Nog even wat ouwehoeren aan de bar en dan weer in het zwarte busje terug naar huis. De zeelandbrug naderend vraagt Koen zich af of hij überhaupt wel met een kar van dit formaat met zijn rijbewijs de weg op mag. Maar de vraag blijft onbeantwoord. In praktijk is het altijd nog beter dan met 1 van de heren met rijbewijs E, in de hoedanigheid zoals zij achterin zitten, aan het roer.
Het geregisseerde en arrangeerde Band uitje op naam van Koen komt bij afslag Wilhelminadorp ten einde.
The Middle of Harnis trip was een succes! Missie geslaagd.



 

NoPoint - Cafe Baarends Goes - 9 november 2013

Onze vroege samenkomst in 1 van de oudste, in haast originele staat verkerende, cafés van Goes gaf ruimte voor een praatje pot met dene en gene. En dat kwam goed uit, want de gitarist van de eerst spelende band blijkt Rob Pina te zijn waarmee ik driekwart jaar mee in een sociaal gespannen coverbandje heb gezeten. Ik kon zijn relaxte en sympathieke houding altijd wel waarderen en hij had hier gelukkig nog niets op ingeboet.
De tweede oude bekende blijkt een, door zijn inmiddels korte haar, nagenoeg onherkenbare naamgenoot Mark te zijn waarmee we ten tijden van The Bandox ons eerste CD mee op hebben genomen. Het oude gemeente huis van Koudekerke stond toen feitelijk leeg en gaf tijdelijk onderdak aan editers voor een Zeeuwse filmproductie. Mark leverde daaraan zijn bijdrage en gaf ons de mogelijkheid om in een van de ruimtes een geïmproviseerde opname en controle kamer te creëren.
Dat leverde een geweldig weekend en een leuk schijfje muziek op. Het bordje "Keuken" op mijn flight case, welke overigens de oefenruimte niet meer uit komt, herinnerd me daar nog wekelijks aan.
De band "Tape-it" die voor ons staat geprogrammeerd, speelt een leuke set eigen nummers in 70's stijl. Doordat de band enthousiast en muzikaal dik in orde speelt kan het ons goed bekoren. De stem van zanger Leo doet me regelmatig aan de doorleefde stem van Belg Arno denken. Het luie gitaarwerk van Rob past perfect tussen het volle bandgeluid met blazers en smaakvol gespeelde toetsen. Niks geen Casio sound, maar heerlijke ouwe zooi.
Baarends loopt gaande weg het optreden gezellig vol en dat geeft hoop voor ons optreden.
Wanneer we ons op het podium settelen nemen we met z'n vijven haast net zoveel plek in dan onze veel koppige voorgangers.
Toch blijft er gelukkig voldoende spring ruimte over. Al blijft dat gevoelsmatig een riskante boel wanneer je op een biljard staat te spelen. Gelukkig houd het publiek zich niet in en staat het biljard tegenover ons weer vol. De dB-meter staat boven de 100 en we worden dan ook tot 2 keer toe gevraagd om ons volume te beperken. Hoewel het mijn inziens geen fout besluit is, blijkt de andere zijde van het biljard er toch een wrang bruiloften en partijen gevoel bij te hebben. Toch is het maar goed dat de dB- meter later niet meer voor de dag is gehaald. 
Fotograaf Nico, die voor de nieuwe CD van Tape-It wat live plaatjes schiet, wordt door Herman gestrikt om ook van ons wat shots te maken en dat blijkt een heel boekwerk aan fotomateriaal te hebben opgeleverd.
Ons arsenaal aan covers wordt weer met open armen ontvangen en "Skandaal", "Centerfold" en "Kim Wild" gaan er weer in als koek bij een publiek wat duidelijk voor het dansen is gekomen. Onze classic topper "Dream on" weet ik helaas deze avond dramatisch te verprutsten, maar het merendeel speelt lekker smeuïg weg. De korte pauze die we vooraf hadden ingepland wordt omwille van de sfeer niet genoten en het feestje gaat dan ook ongehinderd door tot aan de toegift ..... and beyond.
Met een voldaan gevoel gaat de hele troep weer in de auto en na wat napraten aan de bar gaan ook wij richting huis. God zij dank moet onze zoon 's-morgens vroeg voetballen en zo hebben we dankzij het 10 minuten voor vertrek af lassen van de wedstrijd, na 3 uurtje nachtrust, uitermate efficiënt veel aan onze zaterdag. :o) It's Only Rock'n'Roll But I Like It.



NoPoint- Cafe de Vlinder in Zierikzee - 31 oktober 2013

Het is zaterdagavond 31 oktober en buiten is het donker en regenachtig. Ideaal weer voor Halloween. Lost in the Wildernis of Zierikzee zoek ik, blind vertrouwend op de GPS op mijn mobiel, mijn weg door de nauwe eenrichtingswegen naar De Vlinder. De pompoenen onderweg verraden dat er een Halloweenfeestje op handen is in de stad en na lang ronddolen besluit ik de stad weer te ontvluchten om via de haven een nieuwe poging te ondernemen.
Via deze weg blijkt de route kinderlijk eenvoudig met een parkeerplaats tegenover de kroeg.
In afwachting welke levenloze en zieke geesten ik vanavond tijdens deze horrornacht zal aantreffen, wordt ik ontvangen door een alles behalve afschrikwekkende barvrouw die de bijna lege toog beheerd.
Het podium is reeds neergezet, maar gezien onze band omvang besluiten we nog een extra deel toe te voegen.
In het voorste deel van de kroeg hangen oude straatnaambordjes die de eigenaar en bezoekers in de loop van de jaren hebben gespaard. De onderste is de 's-Heer-Hendrikskinderenstraat welke ongetwijfeld ooit uit de straat van Stefan, en dus waar onze oefenruimte staat, moet zijn ontvreemd. Dat geeft meteen een goed thuis gevoel.
Als gezonde investering voor de toekomst heeft Boudewijn onze laatste gage verruild voor een nieuwe mixer welke samen met de eerder aangeschafte versterker de nieuwe bandversterking moet gaan vormen.
De mixer die vooraf als "bingomeester" uitgebreid is getest door Bou, wordt in de nis tegenover het podium geplaatst en vervolgens op een spanningsloos stopcontact aangesloten. Hebben wij weer. Onder enig sarcasme van de kroegbaas hangen we de zangspeaker naast de entree gericht op het podium. Zeldzame opstelling, maar uiteindelijk wel functioneel.
De op het laatst vervroegde aanvangstijd van 22:00 naar 21:00, bleek weinig voordeel voor een handje vol barhangers en werd alsnog 10 uur.
De zanger met achternaam Punt, uit het pre NoPoint tijdperk en dankzij zijn vertrek verantwoordelijk voor de bandnaam, kwam kijken wat er in de afgelopen 12,5 jaar van de band is geworden.
De geringe opkomst gaf ons geen reden om slapjes van start te gaan en dus gingen onze remmen ongehinderd los. Blijkbaar tot alle tevredenheid van de gasten want al bij het 2de nummer werd er gedanst (toch zeker door 2 van de 10 bezoekers) en dat is zo gebleven tot het eind. Gelukkig vulde de kroeg zich gaandeweg de avond nog redelijk, maar het Cafe is van die omvang dat er behoorlijk wat volk binnen moet zijn om het vol te noemen. Schrale troost voor ons. De sfeer was verder erg goed en het commentaar vanaf de bar was menig maal "Beter dan het origineel." Nauw, in ieder geval vast enthousiaster dan het origineel voor zo'n handje vol publiek.
Wanneer ik de terugweg blind op mijn intuïtie afga sta ik plots midden in de polder waar ik mij van de heen weg niets van herinneren. Dankzij de GPS weet ik ook deze avond weer aan een dwaling te ontsnappen.
Was weer een fijn NoPoint avondje.

zaterdag 5 oktober 2013

NoPoint - Dorpshuis "De Vriendschap" Kats - 22 september 2013


Ik heb een natuurlijk antipathie tegen gymzaaloptredens. Iets wat denk ik gevoed wordt door mijn primitieve mening dat Rock'n'Roll alleen puur is wanneer je het speelt en beleeft in de sfeer waar het ontstaan is. Uit een zekere rebellie tegen de gevestigde orde in achteraf zaaltjes, clubs en donkere kroegen. Niet de eerste keer dat ik pretendeer het liefst in dit soort rokerige gelegenheden de spelen. Desalniettemin is het echt vleiend dat je voor een ouder gezelschap speelt die je op handen draagt en al je oude nummers kent en meezingt.
Dat maakt een heleboel goed, al hadden de grafbloemen voor aan het podium voor mij niet echt gehoeven.
De avond had voor ons we een zeker uitdaging, omdat Jethro Tull's Ian Anderson Look-a-Like ons tijdens Locomotive Breath zou versterken. Maar helaas gaf hij, begrijpelijk, de voorkeur aan een inval gig in Lisse, bij hem in de buurt.
Voor ons startte de band Illigal, die ook vorig jaar de aftrap deed. De band was van een easy listening bandje gegroeid tot een leuke coverband met zelfs een onbekend Blondie nummer wat een aardig eind 70's sfeertje opriep.
Voor onze set werd de, op de zanginstallatie storende, lichtinstallatie weer op automaat gezet. Daar is bij ons geweld toch niets meer van te horen.
Met pakweg +50 bezoekers was het voor een zondagavond lang niet slecht.
Herman had een zware week achter de rug door een sterfgeval in zijn kennissenkring en had voor 1 keer gewenst om bassist te zijn i.p.v. een vermakelijke frontman die het enthousiasme van de band moet uitdragen. Aan Boudewijn en mij de taak dus om het podium te vullen.
Broer Koen had de weg naar Kats ook gevonden, maar met een D-harp viel er geen gastoptreden te combineren. Jammer.
Even als vorige keer stond er weer een camera op het podium gericht, maar daar hebben we ons weinig van aangetrokken. Althans, we hebben er niet minder fouten om gespeeld.
Onze zeldzame oefenavond was er, dankzij  de situatie rond Herman, bij ingeschoten. De meeste nummers gingen dan ook geheel op karakter.
De vroege afsluiting van de avond was het uiteindelijk toch rond half 10 klaar, ondanks de planning van half 9.
We hebben er uiteindelijk een aangename avond van gemaakt met een hoop complimenten na afloop.
Direct na afloop gingen bij ons de stekkers er uit om nog enigszins op tijd thuis te zijn op deze zondagavond. Na handen schudden, nabeschouwing, een lolletje hier en daar en het normale zeul en sleepwerk, ligt alles er om half 11 in om vervolgens naar huis te koersen.
Maar helaas! Bij aankomst thuis is de zangmonitor, die Boudewijn bij mijn auto had neergezet, niet te vinden. Shit. Waar is die gebleven.
Er zit in zo'n geval niets anders op dan rechtsomkeert naar Kats te maken. Ondanks de regen onderweg kom ik de droge monitor als een omgevallen grafzerk op de stoep voor de garagedeur met uitrit vrij houden tegen, waar ik de auto een uur eerder had geparkeerd voor het in laden.
Toch nog een beetje mazzel.


NoPoint - Mosseltreffen Lost Ones Zierikzee - 13 september 2013


Vroeg in de avond, na een drukke dag op een vrijdag de 13de gehaast naar een optreden rijden om daar 3 kwartier later dan gepland mijn apparatuur uit te laden is allerminst mijn stijl. Om tijdig de kinderen naar hun logeeradres te brengen om met zijn 2en naar Zierikzee af te reizen, leverde dan ook wat kunst en vliegwerk op. Maar dat heb ik er dan ook graag voor over. Al is mijn mogelijkheid om mijn stekje te veroveren verkeken. De open plek die mijn nog rest is tussen de basversterker van Andre en de Vox toren van Boudewijn. Stefan is geheel in de hoek gestationeerd en voor mij bijna onbereikbaar. Gehaast gaan mijn versterkers op het toneel waarbij ik de Koch op 2 kratjes Jupiler parkeer. Geen benul meer hoe ik de laatste keren zo'n moord geluid uit deze combi heb geperst en klungel de boel dan maar op gevoel aan elkaar en gezien de tijd lijkt het mij verstandig om met het eerste acceptabele geluid genoegen te nemen. Vanwege Herman zijn bijdrage aan de Beesten Bint die a.s. zaterdag tijdens de Veersemeer sloeprace de avond muzikaal mag vullen, hadden we het optreden aan genomen op voorwaarde dat we de lengte van de set beperkt zouden houden om Herman zijn stem te sparen. Het ontvangst door oude bekenden is super te noemen. Dat alleen is al reden om er een feestje van te maken.  Maar ondanks de jaren lange onderlinge muziekervaring dreigde na 3 maanden zomerstop zowaar een plankenkoorts mij te overmeesteren.
Zeker na het ontdekken van een paar onzekere nummers in de lijst, slaat een bijna ongewone paniek toe. Maar ach, deze 13er vrijdag zal toch niet al te zwaar te grazen nemen ...... hoop ik.
De Queen opener "We Will Rock You" gooit meteen de remmen los waarbij de meeste bezoekers nog buiten het gebouw uit hangen. De opkomst is door het slechte weer matig te noemen, maar nog steeds zijn er voldoende Die Hard motorrijders om het een treffen te mogen noemen. Tenslotte is de vrijdag nog maar de aftrap voor wat op de zaterdag met de dragracing een groots motorfeest moet worden.
Het 3de nummer is van Jet waarop Herman met tamboerijn in de hand het ritme van Are You Gone Be My Girl mee stampt. Normaal niets mis mee, maar het podiumdeel gedraagt zich alles behalve solide en probeert bij elke beweging, als op en springplank, mijn versterkers te katapulteren . Afgezien van een bescheiden soortgelijke situatie de week ervoor bij de Baldrick Brothers kan ik mij niet herinneren op een podium zo'n orkaangeluid aan galm te hebben gehoord. Van 2 versterkers in koor klapperden de nagalmveren haast uit de kast. De enigste redding op dat moment is het temmen van Herman zijn enthousiasme, maar die wist er alleen nog maar een streepje bovenop te leggen. Gewoon accepteren, dus en doorstomen tot de eerste pauze.
Nadat de eerste paar nummers door mij van wat subtiele solo was voorzie, wist Boudewijn zijn eerste beste solo op de kaart te zetten op een over de top volume waar mijn onbeschermde trommelvliezen geen verweer tegen hadden.
De bekende doppen waren weer eens vergeten en de buffer die Stefan normaliter tussen ons vormt zat nu in een hoek van het podium. Dit gaat niet mij beste uitvoering aller tijden worden, schat ik bij deze zo in.
Het publiek heeft tot aan de pauze nog geen behoefte om massaal naar binnen te stormen. En de respons is lauw. Wanneer we het laatste akkoord aan slaan stel ik een reorganisatie van het podium voor en geluidsman Jimi ziet de bokkensprongen van de gitarist in mijn persoon gedwee aan. Snel wordt de bas setup van Andre verwisseld met mijn stapeltje gitaaramps en vervolgens worden de microfoon weer op zijn plek gezet. Op hoop van.
De 2de set is meteen vanaf het eerste nummer een zegen ten opzichte van de eerste. En ondanks de rustige start, loopt gaande weg de set het clubgebouw vol. Nauw ja, deels dan toch. Jammer dat mijn wederhelft nog voor het eind aangeeft te moeten vertrekken. Helaas, omdat het leukst nog moet komen. Tussen de energieke sprong van Boudewijn door zie ik zijn bril van zijn versterker vallen en tussen het geweld zijn voeten vallen. Ternauwernood weet ik 'm van een dramatisch terugreis te behoeden en op tijd ziet hij me vanaf mijn nieuwe plek op het podium gebaren.
We sluiten met een voldoende af en hebben nog een 3de poging om het af te maken. De sfeer is goed in het back stage sleutelhok en de pauze rekt ongemerkt op. Wanneer we onze laatste set beginnen heeft de drank de menigte al flink geïnfecteerd en staat en danst het voor onze voeten.
Het magische moment wordt bereikt bij "Dream on". Niet voor de eerste keer krijgen we hier een goeie respons op, maar vanavond is het spanningsveld gaande weg het nummer in het publiek te voelen. En dat komt bij het slotakkoord tot ontlading. Een intiem momentje met het publiek. Waow.
Alles wat daarna komt kan niet meer stuk. En ondanks dat we I Will Follow wel erg enthousiast en rommelig spelen wordt het tot het eind alleen springen en feesten. Met een publiek van ongeveer dezelfde leeftijd als wij is het makkelijk voeren met een eindset met voornamelijk eind jaren 70 rockers.
Voor het laatste nummer moet ik nog een andere gitaar omhangen vanwege een gebroken snaar.
Gelukkig geeft Green Green Grass me voldoende ruimte om m'n bruine PRS nog even te stemmen voor het laatste gitaar geweld.
We blussen de boel om kwart over 1 af met het einde van Stairway. Veel langer dan gepland stonden we deze avond weer op de planken. Hans van the Lost Ones kan ons niet meer overhalen voor een herhaling van Whole Lotta Love. We zijn op.
2 jaar achter elkaar op het Mosseltreffen. De kans om volgend jaar weer op het podium te staan is klein. Dan maar hopen op een zonnige editie in 2014 en dan met de Guzzi en een tent naar de Zierikzeese dijk. Deze keer zit er voor ons op.




zaterdag 14 september 2013

Baldrick Brothers - Auto cross Eindewege - 7 september 2013

Een stoppelveld tussen 's-Heer Arendskerke en Lewedorp is het toneel voor wat Queen ooit met hun meesterwerk beschreef als "A Day At The Race".
Aan het eind van een hete nazomerse week brandde de zon op het, door de coureurs opwerpende stofwolken benevelde, crossterrein.
Na een lang vakantiestilte waren we er unaniem aan toe om de landelijke stilte te verdrijven en weer eens heftig muzikaal in het rond te schoppen.
Gestoken in het nieuw, met een paar vintage leren lakschoenen onder m'n zolen, stapel ik m'n Koch en Fender naast de eveneens in nieuwe, maar dan slangen leren, pantoffels gestoken zanger Jaap.
Het parcours was vanaf de snelwegzijde afgezet met een lange rij dranghekken waarachter een aanzienlijk aantal bezoekers de rally gade sloeg.
In de rood witte bier en bandtent was van serieuze podiumdelen een fraaie en ruime stage plaats neergezet.
Ons contactpersoon "Kreule" had zich deze middag ten doel gesteld ons  goed nat te houden en het eerste kouwe biertje gingen er met dit weer dan ook soepeltjes in.
Onze inschatting van de omvang van het publiek was erg gering, gezien het tijdstip, de vermoede interesse en het VVB gehalte van het publiek. The All Mighty zijt geprezen dat alle vooroordelen werden weggevaagd. 
De opkomst van Baldrick Brothers vrienden was goed en zelfs vanuit Rotterdam was de Vlaamseweg te vinden.
Om toch niet al te veel bezoekers te verliezen na dat de cross is afgezwaaid, starten we rond kwart voor 6 na een korte sound check.
Het snerpende intro als opener en opwarmer van Chicken Shack snijdt over het zojuist tot bedaren gekomen tarwe land.
Ondanks de professionele podiumstukken bleek de plaatsing op het stoppelveld voldoende beweging te tolereren om het podium bij een paar stevige sprongen te vullen met een kakofonie aan onweersgeluiden doordat de nagalveren van mijn Koch de klappen niet kunnen volgen. Dit alles was in het minst erg ten opzichte van het gebit van Jaap die een rake klap op moest vangen van een heen en weer zwiepende microfoon die een hoekje van 1 van zijn voortanden wist uit te meppen. Maar geen reden voor paniek en we spelen dan ook onverminderd enthousiast door. 
Een soepele eerste set werd een paar nummers voor het eind onderbroken door de prijs uitreiking. Geen al te lange pauze en plan A werd plan B met een iets langere 2de set. 
Halverwege werden 2 jarige dames naar het podium gemanoeuvreerd. Anders dan wat van ons werd verwacht werden beiden van maracas en sambaballen voorzien en zowaar hadden we deze keer 2 Senorita voor onze gelijknamige Spaanse tequila track.
De strakke beat van Ronald werd in onwillekeurig ritme door de dames ingekleurd. Ondanks het gestage enthousiasme werd ook de 2de set een aantal nummers voor het eind afgekapt. En naar bleek met reden voor verlenging. De organisatie zag de menigte in en rond de tent en tap eerder groeien dan slinken en hadden ons graag nog een derde set op de planken. Onze vijver aan nummers was inmiddels zo goed als leeg, maar een paar toppers uit de eerste 2 sets leek ons geen bezwaar om in herhaling te doen om vervolgens met de geplande 4 afsluiters te eindigen. Zo was ook plan C geboren en aangezien de avond al was ingevallen, het donker werd buiten en de gekleurde spots voor het podium ongecontroleerd aan en uit gingen, werd het buiten de tent redelijk fris. Waardoor iedereen die zich daarvoor buiten de tent op deed, naar binnen verkaste. Zo werd onze 3de set de drukste van de middag/avond.
Na onze vaste afsluiter leek het definitief het eind, maar onze steun en toeverlaat "Kreule" kon het daar allerminst mee eens zijn en kwam met briefpapier waaierend naar het podium om toch asjebief nog een paar nummers te spelen. Ondanks de toch al overdreven uitloop kon ook plan E niet achter blijven. Deze keer zag Koen zijn kans schoon om zijn zoon Raf op het podium te roepen om de 4-snarige Warren Ellis om te hangen voor een aparte versie van Folsom Prison. De grijns van onze Tenorist paste ternauwernood nog tussen zijn oren. Tegen half 10 is de avond nog vroeg, maar zit er voor ons een 3,5 uur muziek, met enkele korte pauzes op.
Het was weer weergaloos.
Tijd voor de after party en de afbouw. De enthousiaste bier aanvoer voor nog terug rijdende bandleden resulteerde in een kegelbaan van volle flessen die tijdens het afbouwen met een volwaardige strike mijn spaghetti aan snoeren wist om te dompelen tot 1 plakbende die ik vervolgen weer in mijn koffertje trachte te persen.
Mijn droge shirt, voor na afloop, had het niet beter getroffen toen het halverwege de 2de set van mijn versterker viel, bovenop mijn volle glas cola en vervolgens het zoeter vocht geheel in zich op wist te nemen.
It's A Dirty Job, But Someone Got To Do It. And We Did It With Pleasure.




woensdag 17 juli 2013

NoPoint - MSC De Vrolijke Driehoek in Tilburg - 15 juni 2013

Voor de tweede keer reizen we af naar het sleutelclubhok van de Vrolijke Driehoek. Tranen over m'n wangen heb ik gelachen toen we de iet wat hilarisch naam voor een motorclubje, tijdens de laatste keer oefenen, op de hak hadden genomen.
Verre van fraai t.o.v. de altijd gastvrije club en bij aankomst blijkt de ware toedracht voor de naam niet meer dan begrijpelijk. De sleutelplek is een oude "opslag" van een Textielfabriek en is gelegen aan een volledig overdekte "straat" waar vermoedelijk vroeger de heftrucks af en aan reden. Boven de ruimtes staan namen welke wellicht verwijzen naar de vroegere bedrijven die hier hun opslag hadden. En jawel, boven de deur van ons theater voor die avond hangt het bord "De Vrolijke Driehoek".
Ik kom daar aan, samen met mijn bas spelende Tom-Tom twin. En na het bedienen van de bel komt de gastheer van die avond voor ons het hek openen. De persoon in kwestie is Johan en heeft ons geboekt om zijn feestje op te vrolijken. Dit houdt in dat het publiek een andere setting heeft dan wat normaliter hier aanwezig is. Eigenlijk meer een combi van. Onze vaste bandvrienden Bert en Agnes zijn speciaal voor ons vroeger gekomen. Daarentegen was Boudewijn "ietsjes" later. Hij heeft afgelopen week ons nieuwe speeltje, een losse zangversterker met meer vermogen, gekocht. Tijdens ons dubbele Koeievaag avontuur bleekt de Baldrick Brothers set beter uit de verf te komen dan de onze. Tijd voor een investerinkje dus.
De backline komt achter in de ruimte te staan, met achter ons motorblokken en motoren achter een gordijn, links motoren en onderdelen en rechts een grote werkbank. Die laatste doet vanavond dienst als hapjestafel en wordt voor een deel gereserveerd voor ons nieuwe speeltje.
Stefan had flink uitgepakt bij het samenstellen van de lijst met circa 45 nummers. Een lekker lange set dus. Openend met de gebruikelijke snelle Live Killer versie van We Will Rock You.  Het publiek lijkt nog te moeten wennen, terwijl wij vanaf het eerste nummer los zijn. Al rammelde het af en toe wat aan de andere kant door dat Andre zijn versterker niet altijd goed kon waarnemen. Tijdens het 2de of 3de nummer, die van Jet, ben ik een versterker kwijt, maar aan het eind van het nummer blijkt er een snoertje op m'n plank niet helemaal lekker contact te maken.
Na onze 1ste set willen vrienden/familie van de jarige ook een paar nummers doen. Dit blijkt een jongen op versterkt akoestisch gitaar samen met een blond jonge dame als zangeres te zijn. Nadat we ze beiden op ons nieuwe speeltje hebben aangesloten blijken beide, naast dat het er goed uit ziet, ook aangenaam goed te zijn. Een stuk of 4 a 5 nummers lang weten ze de boel goed te vermaken en terwijl ik een praatje maak met wat kennissen en hier en daar wat sateetje en zalmrolletje naar binnen werk, voel ik me inmiddels ook bijna 1 van de gasten.
Maar plicht roept ( hè bah toch ;o) ) en het is voor ons tijd om de klus af te maken. We hebben nog 2 sets voor de boeg.
Ergens halverwege zie ik Boudewijn van gitaar verwisselen wat duidt op metaalmoeheid van 1 van zijn 6 muzikale staaldraadjes. Dit blijft mij deze avond bespaard en mijn wisseltruc blijft beperkt tot Long Blond Animal in drop-D. Want voor de rest heb ik voldoende aan m'n blauwe Custom 24. Raar genoeg weer mijn favoriete gitaar bij NoPoint, terwijl hij jaren als reserve dienst heeft moeten doen. (schande, ik weet het!)
Gaande weg de avond komt het publiek los en het is laat wanneer we de feestgangers op een vette toegift trakteren.
Onze "drummerd" had aangegeven nog een zware zondag voor de boeg te hebben. Ergens is mij dit ontgaan en de ter plaatse afgesproken reductie van de laatste set is dan ook onbewust door Boudewijn en mij in de wind geslagen. Het wordt dan ook al licht wanneer ik thuis uit Andre zijn auto stap en doe rond half 5 m'n lampje uit. Alweer zo'n top avond gehad. 


dinsdag 25 juni 2013

Baldrick Brothers - Clash o/t Coverbands Gebouw-T in Bergen op Zoom -14 juni 2013


Ik ben er heilig van overtuigd dat muziek niets met competitie te maken heeft. Dat is volgens mij de belangrijkste reden dat er tijdens megafestivals nauwelijks agressie is en bij een bescheiden voetbalmatch ze elkaar om niets de hersens in timmeren. Het is dan ook een beetje dubbel dat we ons lenen voor zo 'n bandcontest waarbij ik me niet kan bedenken welke andere soortgelijke coverband zich zal gaan meten aan onze eigenzinnige Country Punk'a'Billy. Dat neemt niet weg dat we een optreden in het Bergense Gebouw-T toch wel erg aantrekkelijk vinden. Niet viest van een uitdaging wist Andre ons dan ook zonder veel verweer over te halen en stonden we zonder overleg van CD, DVD of YouTube promo in 1 klap in de voorronde van Zuid-West Nederland.
De avond zelf was jong toen we elkaar, m.u.v. Jaap, bij de Brabant-gig-ontmoetingsplaats langs de snelweg hadden opgewacht, om vervolgens als 1 broederlijke familie Gebouw-T binnen te stormen. Aldaar aangekomen werden we na 10 minuten afwachten door een hangjongere geattendeerd op het feit dat we ons voor het jeugdhonk begaven en de voordeur van het T gebouw zich aan de andere zijde bevond.
Koen had voor meerijdende stemgerechtigde fans gezorgd en we vielen daarmee alsnog als 1 geheel bij T binnen. Daar stond op het podium de eerste band klaar voor een linecheck. We hadden ruim de tijd om via de achterdeur onze spullen naar binnen te brengen en alles op het podium in gereedheid te brengen om een zo snel en makkelijk mogelijke ombouw te hebben voor ons optreden later op de avond.

Na enig onderzoek bleek het uiteindelijk voor mij het eenvoudigst om de aanwezige Koch Top te lichten, m'n combo op de speaker te zetten en deze met de 16 ohm ingang te verbinden. Voor het eigen soundje nog even m'n Champ op het drumpodium en ..... RAHHHEEEE!   :o)  Nauw, mijn draaiboek is klaar.

De briefing verloopt gemoedelijk in het zonnetje achter het gebouw. De jury zou bestaan uit de organisator himself, we hebben een kwartier ombouwtijd, er komt weer een Veronica programma met de beste bands en de winnaar van het gehele spelletje mag 20 optredens in de Benelux verzorgen. (slik) Zo, nu maar eerst een biertje en wat babbelen met de andere aanwezige muzikanten.

De avond begint met een band uit Tilburg. Het gezelschap met zangeres speelt een gladde (hard)rock set met bekende en onbekende nummers. De onbekende klinken beduidend overtuigender dan de bekende. Tijdens de sound check kwamen we tot de conclusie dat 1 van de gitaristen een behoorlijke gelijkenis met Meat Loaf in zijn glorie jaren vertoonde. Het was haast shocking toen hij vervolgens ook nog een aardige versie van de grootste Bat II hit vertolkte.

Nog een half uur en waar blijft Jaap? Onze frontbroer zou “wat” later zijn i.v.m. een BBQ van zijn werk. Een paar tellen na mijn verstuurde SMS gaat m’n telefoon en aan de andere kant van de lijn verteld Jaap me dat hij er aan komt, maar nu nog in Wilhelminadorp staat. Mocht ik nog niet gespannen zijn dan krijg ik het nu wel erg Spaans benauwd. Gelukkig weet Monique de grap te verraden en een kwartier voor tijd is de band alsnog compleet.

Na de laatste noten van de eerste band maakt de sympathieke Meat ruimte om mijn zooi op te kunnen stellen.
Alles staat in een vloek en een zucht en we zitten dan ook snel te midden van de sound check. De Koch speaker blaast flink veel bas over het podium en ik blijk 'm ook er hard te hebben gezet. (Dat ik dit durf toe te geven?!?) De sound is, door gebruik van mijn eigen versterker(s), gelukkig verder als vertrouwd.

Met mijn snoerkeuze heb ik dankzij het vreselijk grote podium, de plank flink mis geslagen. Ondanks mijn ruime bewegingsvrijheid is het ondoenlijk om dicht bij Ronald te komen, wat voor sommige nummers een must is. Bij “Straight A's” zitten Jaap en Andre gezamenlijk op de rand van het drumpodium en baal me rot dat ik zelfs nog niet eens in de buurt kan komen. Geef mij maar een vierkante meter in een drukke kroeg. Bij “Write It All Down” ben ik Koen z'n tempo kwijt en met gebrek aan onderling contact valt Ronald op een volledig ander moment in dan ik. Het klinkt dan ook nergens naar en het duurt tot na het couplet dat ik weer goed zit. Respect voor een band als Triggerfinger die ongeacht het podium altijd op dezelfde afstand bij elkaar gaat staan voor die broodnodige chemie. Is dat niet waar we zelf ook altijd voor pleiten? Verder is het alleen maar lol op het podium. Dan nemen we het timingproblemen maar op de koop toe. De geluidsman van de podiummix heeft het ook bijzonder naar zijn zin en staat een eigen feestje te bouwen achter de knoppen.

Op het moment dat ik “Bloody Mary Morning” als volgend nummer op de play list zie staan, besef ik dat m'n glazen slide nog in m'n koffer ligt. Snel schieten de overige nummers aan mij voorbij en maak snel de conclusie dat ik gelukkig geen capo nodig heb, die in hetzelfde microfoontasje in m'n koffer zit. Dan maar slieren met de blote vingers. Au!

De van te voren door Jaap en Andre strak uitgestippelde play list paste precies binnen de 45 minuten. Maar goed ook, want anders hadden we “That’s Live” met tegenzin moeten schrappen.
De zaal is op een handje vol mensen na, leeg te noemen. Maar de vrienden, bekende en passanten die er staan, staan ons na “Jesus” uitgelaten toe te juichen. Althans, zo komt het vanaf het podium op ons over. Wanneer we direct plaats maken voor de volgende band komt de geluidsman van The Clash (nee niet de podiummixer) enthousiast naar mij toe; "Jezus wat heb jij een goed geluid! Hoe maak je dat?" Dank je, dank je! Nou, mijn avond kan niet meer stuk. :o)
Nog stuiterend van de adrenaline weten de leden van de volgende band ons nog wat sympathieke complimenten toe te spelen. Tijd voor bier en snel het publiek in.

De band na ons komt wederom uit Tilburg. Het beheerst en correct spelende gezelschap geeft een allround geoefende semiprof indruk. De play list gaat van verrassend (Beyonce) tot oubollig (Let It Be), van Engelse rock tot Nederlandse tienerpop, en alles is keurig gespeeld. Het is wat flauw om er kritische opmerkingen over te geven, omdat de band beduidend betere muzikanten zijn dan wij. Maar met het ruim gevarieerde repertoire komt het niet over als een band met een duidelijke richting. Ik ben wel direct verlieft op de Les Paul met Bigsby, maar snap niet dat iemand nog met een dubbele jaren 80 Yamaha-synthesizer-keyboard-geval, met zo’n irritant nep piano soundje, nog op een podium durft te stappen. Maar verder alleen respect voor onze grootste rivalen van de avond.

Als laatste band staan een Bergen op Zoomse band op de planken. De band is leuk, maar heeft een bassist met een 5 snarige bassist. Of hij heeft dat ding nog maar pas of hij had 'm die avond verkeerd om omhangen. Maar ach, iedereen heeft wel eens een mindere dag. Gelukkig wist het enthousiasme van het zangeresje en het spel van de gitarist met Sunburst PRS een hoop te compenseren. Overigens maakte de Jack White blik van de andere gitarist ook een genoeglijke indruk.

De verbazing was die avond niet groot toen de technische jury de muzikantenacademici als beste uit koos. Stille hoop was er nog even voor de publieksprijs, maar met een concurrerende band uit Bergen op Zoom was ook dat een bekeken zaak.

Uiteindelijk zijn we zelf toch zeker ook als groot winnaar weg gegaan. Een optreden in gebouw-T, een top avond met de band en geen verplichtingen om volgende keer weer op te moeten komen draven en geen kans op 20 optredens ergens in de Benelux voor een publiek wat waarschijnlijk niet op ons zit te wachten.
Maar wel met een CD en juryrapport naar huis. Conclusie:

Helaas. Heel onze muzikale droom aan diggelen. We zijn dankzij de vakjury geklopt door een band met eindejaars studenten van de Tilburgse Rockacademie en door de publieksjury door een jong bandje uit Bergen op Zoom met hele families aan eigen publiek. We dragen ons verlies met trots. :o) Maar we hebben wel in gebouw-T gestaan. Op naar Paradiso. Was een leuke avond.

Juryrapport in het kort:

Stem techniek: Goed Stemgeluid
Presentatie: Goed. Interactief.
Samen spel: Balans Goed.
Techniek: Buiten wat schoonheidsfoutjes goed optreden.
Arrangement: Functioneel tot verrassend.
Individuele Prestatie: Goed. Dynamisch, boeiend en interactief.
Repertoirekeuze: Goed. Allen binnen jullie macht.
Beoordeling instrumentaal: Presentatie is zeer entretaining. Goede Sounds.

Totale beoordeling: Leuke formule. Band met mogelijkheden. Goede Sounds.

Jammer dat zijn handschrift zo slecht is, anders had ik de negatieve punten ook nog kunnen lezen.

Ik heb nu al weer zin om in een rokerige kroeg te gaan spelen. Maar eerst vakantie.







Baldrick Brothers 2021:

Lima Beach in Goes - 4 Juli 2021 Na onze albumpresentatie in oktober vorige jaar hebben we nog 1 avond ons oefenhok bezocht waarna we voor d...