Company of Sinners - La Strada in Goes - 20 april 2018

Met een tussenpauze van een jaar staan we weer ik het café van Eric en Maurice samen met Michel alias John Mary Go Round, onze sigar-box-guitar-lotgenoot uit Dinant in België.
Nog voordat we het podium opstappen heeft Michel een optreden samen met ons in Dinant geregeld voor in november in zijn favoriete kroeg The 90 D6bels. De goed lachs en bebaarde buurman Jelle, uit café De Vrijbuiter, komt ook nog even buurten en ondanks André zijn jaarlijks terugkerende vakantieplanning in oktober, proberen we toch ter plaatse met Jelle en Andre een optreden tijdens de blues route af te stemmen.
Zichtbaar gespannen stapt m’n kompaan het podium op. Het blijkt steeds vaker lastig te zijn om met de Bassman als zangversterker het publiek goed te bereiken. Voor de een te hard en voor de ander te zacht. Toch heeft het zijn charme en eigenlijk is dat net zo belangrijk als een perfect geluid. We krijgen nog een tip voor de cajon klopper. Blijkbaar staan we op het punt om een extra kick-hole in onze houten doos te trappen. Op advies van Michel binnenkort maar eens een andere aanschaffen dan.
We beginnen onze set met The Skipper and the Mermaid. Een eigen nummer van Koen en je mag zelf invullen waar de inspiratie voor de Red Headed Mermaid vandaan komt.
Na de rustige opener gaan we er meteen uptempo in met Hangman’s Blues. Vanaf het begin begint het publiek binnen te stromen. Dat geeft een voldaan gevoel. Eric spoort ons nog even aan om alles een fikse tand harder te zetten, wat naar mijn mening geen overbodige luxe is. Helaas valt er halverwege onze set een gat in het publiek. Een aantal jongeren die eerst vooraan stonden, zoeken een plek achterin en de gebruikelijke verslaafden gaan ammas roken op de stoep. Dit werkt niet direct positie mee aan ons publiekelijk zelfvertrouwen, maar gelukkig weten onze broers dit nadien gelukkig te ontkrachten. Onze set was oké (al liep het tempo soms op door het jagen van m’n rechter voet op de cajon) en afwisselend. Op Jaap na zijn we er met de hele Brotherhood en om Jaap er bij te betrekken schieten we nog even een selfie voor onze broer in Nicaragua. De dag voordat er pittige rellen uitbreken waar onze frontman uithangt en het daar serieus een Rumble in the Jungle is geworden. Na ons neemt John Mary Go Round het podium, na een korte pauze, over en minder eenzijdig dan vorig jaar wisselt hij met regelmaat van gitaar die hij aan z’n tuinhekje heeft hangen. Ook bij Michel is het publiek bescheiden uitbundig. Pas wanneer hij ons na zijn vaste set van een uur het podium op vraagt voor een blues-jam lijkt er in het publiek wat te gebeuren. Ik ga op m’n cajon, verpakt in veilingkist, zitten en Koen kruipt tussen ons in. Het door Michel ingezette bluesje in E is goed te volgen en dankzij mijn micro amp boost-paddle heb ik genoeg ruimte voor een solo zonder dat elke noot voor m’n neus dood valt.
Na 1 jam-nummer stapt een jonge vrouw naar het podium en vraagt of we Mercy van Duffy kunnen spelen. Deze soort van jukeboxvraag krijgen we regelmatig en meestal is het zoeken naar een creatieve manier om zo’n verzoek vriendelijk af te wimpelen. Dit keer ligt het toch iets anders. De dame weet echt wel wat ze wil en volgens haar heeft het nummer maar 3 akkoorden en in een bluesschema. Wanneer ze het refrein voorzingt is mij wel duidelijk dat ze echt kan zingen en in een paar tellen heb ik de akkoorden te pakken. De 2 muzikanten naaste me kijken inmiddels ook een stuk minder sceptisch dan eerst en in no-time staat de begeleiding. Ik was er, zo bleek achteraf, niet als enige van overtuigd dat deze dame op alle fronten cum laude was geslaagd en niet alleen haar zangtalent was opgevallen. Ik kan het dan ook alleen maar eens zijn met de veronderstelling dat ze ter compensatie dan vast wel totaal verknipt moet zijn. Nobody’s Perfect, you know. 😂 Later blijkt zij de helft van het duo “Soul Kitchen” te zijn, waarmee we ooit met NoPoint om beuren het muzikale entertainment op de Goese markt hebben verzorgd. Mede dankzij haar is de toegiftjam het hoogtepunt van onze muzikale avond en gelukkig blijft ze nog voor wat achtergrondzang in de daarop volgende nummers om het feestje compleet te maken.
Wanneer onze muziek stopt en de muziek achter de bar wordt ingezet, blijft het tot sluitingstijd druk en wanneer we achter gesloten deur nog na zitten te kaarten krijgen we van Eric, de man een grootformaat Grand Prestige in ons handen gedrukt! Was weer een mooi en bijzonder avondje.