zondag 1 december 2013

Baldrick Brothers - Poppodium Jailhouse - 16 november 2013


Koen en de ander zitten samen in het zwarte wagentje en zijn op weg naar een optreden. Dan zegt Koen tegen de ander. Tjonge, wat hebben wij toch een ontiegelijk leuk bandje. Waarop de ander vierstemmig roept "Ja, wij zijn een kutband, maar wat maken we toch eigenlijk geweldig muziek!".
Zo, de Koen & Ander tour is begonnen. De Baldrick Brothers zijn op reis.

Na een veel te lange rustpauze gaat de Brotherhood of Country Punk'a'Billy al om half vijf gezamenlijk in de bus van Koen richting The Middle of Harnis. De vierstemmige tekst uit de proloog is niet werkelijk uitgesproken, maar ach wat is het toch leuk om af en toe een dronken fan uit het begin van ons bestaan, na een optreden in Baarends, te citeren.
Met een gehuurde volgeladen kar van een Lewedorpse vloerbedekking legger gaat de reis naar een voor ons onbekend poppodium op Goeree. De naam Jailhouse wordt snel omgedoopt tot onze Folsom Prison en eind van de middag arriveren we op de parking van het Jongeren activiteiten complex.
Te voet gaan we richting binnenstad en aan de haven rollen we Cafe Quartier Latin binnen voor een uitgebreide maaltijd. Wanneer we daar rond half acht weer buiten rollen en na een wandeling terug weer bij het JaC aankomen staan de deuren al voor ons open en kunnen we onze zooi over de helblauwe coatingvloer naar binnen rollen.
Het pand blijkt, ondanks de nieuwe look redelijk oud te zijn na een forse opknapbeurt. De jongerenwerkers moeten over een leuke subsidiepot beschikken met een pand van deze omvang.
De geluidsman is er reeds en het opbouwen gaat in relaxte sfeer.
De kleedkamer achter het podium is een nauwe ruimte waarin tevens de backline van de band van 1 van de vrijwilligers staat opgesteld. Zijn hebben hier hun oefenhok en het resterende deel is gevuld met een uitgezakt bankstel. Tegen de tijd dat we op moeten staan we elkaar dan ook heerlijk in de weg om ons stage tenue aan te trekken.
Gezien de bescheiden opkomst wordt besloten om een half uur later te beginnen. Dit blijkt een juiste keuze voor het wat laat op gang komend bezoek.
Tijdens de sound check hebben we nog een laatste generale voor de nieuwe "Ballad of a Lonely Man" die verrassend goed gaat.
Met uitzondering van Dust Boxcar, welke om onverklaarbare wijze uit de set is verdwenen, staat alles op de play list. Dit hou in dat we met de Ballad of en Mrs. MacGrath 2 primeurs hebben.
Ook een primeur is de gimmick van Koen die de eerste set als kastoor de bühne op klimt en vervolgens met Luck & Love zijn Bullet & Harp omsluit. In een stortvloed aan adrenaline biecht Jaap zijn Country Punk'a'Billy zondes op en ik laat mijn Guil(d/t)y pleasures de vrije loop. We are The Brotherhood and you gotta rock Some asses.
Na de pauze lepelen we ons Cash duetje Straight A's en Big River op en halverwege sleept Jaap 2 Senorita's het podium op.
De ene is een goede kennis van Koen die zonder problemen haar vriendin het podium mee op krijgt.
De eerste Senorita trofeeën in de vorm van een fuchsia rosé Baldrick Brothers shirts zijn welverdiend op een goeie plek terecht gekomen.
De set wordt vanouds met Jesus afgesloten, maar wanneer we door het publiek worden terug gevraagd spelen we Joline welke nog niet in de setlist stond. Wanneer er vanuit het publiek om een mondharmonica nummer wordt gesmeekt, gaan we eruit met Folsom Prison met 2 solo's voor Koen. Wanneer Koen tijdens de 2de solo het publiek in duikt blokkeer ik Jaap zijn weg richting microfoon en geen Koen ruimte voor een extra rondje.
De tent is niet druk geweest maar de aanwezigen zijn duidelijk tevreden. Het blijkt echter de normale opkomst bij een band zonder de geijkte covers. Dat maakt mij nu wel helemaal nieuwsgierig naar de subsidiepot. :o)
Gelukkig is dat niet aan ons en rekenen we met een enthousiaste programmeur af in de hoop hier ooit weer eens te kunnen spelen.
De compliment voor de PA met een goed podium en zaal geluid wat in no-time stond als een huis.
Nog even wat ouwehoeren aan de bar en dan weer in het zwarte busje terug naar huis. De zeelandbrug naderend vraagt Koen zich af of hij überhaupt wel met een kar van dit formaat met zijn rijbewijs de weg op mag. Maar de vraag blijft onbeantwoord. In praktijk is het altijd nog beter dan met 1 van de heren met rijbewijs E, in de hoedanigheid zoals zij achterin zitten, aan het roer.
Het geregisseerde en arrangeerde Band uitje op naam van Koen komt bij afslag Wilhelminadorp ten einde.
The Middle of Harnis trip was een succes! Missie geslaagd.



 

NoPoint - Cafe Baarends Goes - 9 november 2013

Onze vroege samenkomst in 1 van de oudste, in haast originele staat verkerende, cafés van Goes gaf ruimte voor een praatje pot met dene en gene. En dat kwam goed uit, want de gitarist van de eerst spelende band blijkt Rob Pina te zijn waarmee ik driekwart jaar mee in een sociaal gespannen coverbandje heb gezeten. Ik kon zijn relaxte en sympathieke houding altijd wel waarderen en hij had hier gelukkig nog niets op ingeboet.
De tweede oude bekende blijkt een, door zijn inmiddels korte haar, nagenoeg onherkenbare naamgenoot Mark te zijn waarmee we ten tijden van The Bandox ons eerste CD mee op hebben genomen. Het oude gemeente huis van Koudekerke stond toen feitelijk leeg en gaf tijdelijk onderdak aan editers voor een Zeeuwse filmproductie. Mark leverde daaraan zijn bijdrage en gaf ons de mogelijkheid om in een van de ruimtes een geïmproviseerde opname en controle kamer te creëren.
Dat leverde een geweldig weekend en een leuk schijfje muziek op. Het bordje "Keuken" op mijn flight case, welke overigens de oefenruimte niet meer uit komt, herinnerd me daar nog wekelijks aan.
De band "Tape-it" die voor ons staat geprogrammeerd, speelt een leuke set eigen nummers in 70's stijl. Doordat de band enthousiast en muzikaal dik in orde speelt kan het ons goed bekoren. De stem van zanger Leo doet me regelmatig aan de doorleefde stem van Belg Arno denken. Het luie gitaarwerk van Rob past perfect tussen het volle bandgeluid met blazers en smaakvol gespeelde toetsen. Niks geen Casio sound, maar heerlijke ouwe zooi.
Baarends loopt gaande weg het optreden gezellig vol en dat geeft hoop voor ons optreden.
Wanneer we ons op het podium settelen nemen we met z'n vijven haast net zoveel plek in dan onze veel koppige voorgangers.
Toch blijft er gelukkig voldoende spring ruimte over. Al blijft dat gevoelsmatig een riskante boel wanneer je op een biljard staat te spelen. Gelukkig houd het publiek zich niet in en staat het biljard tegenover ons weer vol. De dB-meter staat boven de 100 en we worden dan ook tot 2 keer toe gevraagd om ons volume te beperken. Hoewel het mijn inziens geen fout besluit is, blijkt de andere zijde van het biljard er toch een wrang bruiloften en partijen gevoel bij te hebben. Toch is het maar goed dat de dB- meter later niet meer voor de dag is gehaald. 
Fotograaf Nico, die voor de nieuwe CD van Tape-It wat live plaatjes schiet, wordt door Herman gestrikt om ook van ons wat shots te maken en dat blijkt een heel boekwerk aan fotomateriaal te hebben opgeleverd.
Ons arsenaal aan covers wordt weer met open armen ontvangen en "Skandaal", "Centerfold" en "Kim Wild" gaan er weer in als koek bij een publiek wat duidelijk voor het dansen is gekomen. Onze classic topper "Dream on" weet ik helaas deze avond dramatisch te verprutsten, maar het merendeel speelt lekker smeuïg weg. De korte pauze die we vooraf hadden ingepland wordt omwille van de sfeer niet genoten en het feestje gaat dan ook ongehinderd door tot aan de toegift ..... and beyond.
Met een voldaan gevoel gaat de hele troep weer in de auto en na wat napraten aan de bar gaan ook wij richting huis. God zij dank moet onze zoon 's-morgens vroeg voetballen en zo hebben we dankzij het 10 minuten voor vertrek af lassen van de wedstrijd, na 3 uurtje nachtrust, uitermate efficiënt veel aan onze zaterdag. :o) It's Only Rock'n'Roll But I Like It.



NoPoint- Cafe de Vlinder in Zierikzee - 31 oktober 2013

Het is zaterdagavond 31 oktober en buiten is het donker en regenachtig. Ideaal weer voor Halloween. Lost in the Wildernis of Zierikzee zoek ik, blind vertrouwend op de GPS op mijn mobiel, mijn weg door de nauwe eenrichtingswegen naar De Vlinder. De pompoenen onderweg verraden dat er een Halloweenfeestje op handen is in de stad en na lang ronddolen besluit ik de stad weer te ontvluchten om via de haven een nieuwe poging te ondernemen.
Via deze weg blijkt de route kinderlijk eenvoudig met een parkeerplaats tegenover de kroeg.
In afwachting welke levenloze en zieke geesten ik vanavond tijdens deze horrornacht zal aantreffen, wordt ik ontvangen door een alles behalve afschrikwekkende barvrouw die de bijna lege toog beheerd.
Het podium is reeds neergezet, maar gezien onze band omvang besluiten we nog een extra deel toe te voegen.
In het voorste deel van de kroeg hangen oude straatnaambordjes die de eigenaar en bezoekers in de loop van de jaren hebben gespaard. De onderste is de 's-Heer-Hendrikskinderenstraat welke ongetwijfeld ooit uit de straat van Stefan, en dus waar onze oefenruimte staat, moet zijn ontvreemd. Dat geeft meteen een goed thuis gevoel.
Als gezonde investering voor de toekomst heeft Boudewijn onze laatste gage verruild voor een nieuwe mixer welke samen met de eerder aangeschafte versterker de nieuwe bandversterking moet gaan vormen.
De mixer die vooraf als "bingomeester" uitgebreid is getest door Bou, wordt in de nis tegenover het podium geplaatst en vervolgens op een spanningsloos stopcontact aangesloten. Hebben wij weer. Onder enig sarcasme van de kroegbaas hangen we de zangspeaker naast de entree gericht op het podium. Zeldzame opstelling, maar uiteindelijk wel functioneel.
De op het laatst vervroegde aanvangstijd van 22:00 naar 21:00, bleek weinig voordeel voor een handje vol barhangers en werd alsnog 10 uur.
De zanger met achternaam Punt, uit het pre NoPoint tijdperk en dankzij zijn vertrek verantwoordelijk voor de bandnaam, kwam kijken wat er in de afgelopen 12,5 jaar van de band is geworden.
De geringe opkomst gaf ons geen reden om slapjes van start te gaan en dus gingen onze remmen ongehinderd los. Blijkbaar tot alle tevredenheid van de gasten want al bij het 2de nummer werd er gedanst (toch zeker door 2 van de 10 bezoekers) en dat is zo gebleven tot het eind. Gelukkig vulde de kroeg zich gaandeweg de avond nog redelijk, maar het Cafe is van die omvang dat er behoorlijk wat volk binnen moet zijn om het vol te noemen. Schrale troost voor ons. De sfeer was verder erg goed en het commentaar vanaf de bar was menig maal "Beter dan het origineel." Nauw, in ieder geval vast enthousiaster dan het origineel voor zo'n handje vol publiek.
Wanneer ik de terugweg blind op mijn intuïtie afga sta ik plots midden in de polder waar ik mij van de heen weg niets van herinneren. Dankzij de GPS weet ik ook deze avond weer aan een dwaling te ontsnappen.
Was weer een fijn NoPoint avondje.

Baldrick Brothers 2021:

Lima Beach in Goes - 4 Juli 2021 Na onze albumpresentatie in oktober vorige jaar hebben we nog 1 avond ons oefenhok bezocht waarna we voor d...