Company of Sinners - De Piek 1,5 meter sessie in Vlissingen - 13 dec 2020

 De RIVM-regels om het COVID virus de kop in te drukken verbiedt muziekconcerten of legt, afhankelijk van de ernst van de situatie op het bewuste moment, een maximum aan bezoekers en bijpassende maatregelen op. Het creatieve muzikantenvolk heeft daarom al snel de weg naar internet gevonden. Een hoop thuisfilmpjes van gedreven solomuzikanten komen op social media voorbij. Ander fenomeen is Live Streaming met of zonder publiek om thuis nog enigszins een live bandje te kunnen zien.

Het al jaren met de dood bedreigde poppodium De Piek in Vlissingen heeft dit onder leiding van oud punkrocker, alias kleding en platen verkoper, Jaap van Boven, al snel opgepakt. Er waren ons al een paar artiesten voor gegaan voor wij op verzoek van De Piek op 20 juni op het Vlissings podium plaats mochten nemen, nadat ons geplande optreden in het Piek cafe op 3 mei was gecanceld. 20 personen aan publiek was op het moment van onze streaming volgens Mark en Hugo het devies. 6 vrienden of familie de man dus.

Een paar dagen voor ons streamingsmoment barst er een wolkbreuk los boven Walcheren en vooral Vlissingen krijgt de volle laag. Diverse straten en kelders lopen onder. Zo ook de controle kamer van De Piek. Streaming is helaas voorlopig niet mogelijk en met zicht op de vakantieperiode wordt onze stream voorlopig afgeblazen en zien we na de zomer wel weer. Met een beetje geluk is de pandemie dan achter de rug en kunnen we weer gewoon op de oude manier het podium op.

Maar helaas blijkt die hoop tevergeefs. Na de zomer besluiten de Vlissingers dan ook de draad weer op te pakken. Zaterdag 24 oktober is onze nieuwe kans en eind augustus dropt Koen alle genodigden in een groepsapp, tevens als gastenboek voor organisator Jaap. 

Leuk geprobeerd, maar 14 oktober gaat voor de tweede keer de streep er door en valt een ieder in het grote zwarte “DepiekzonderdeCompany” gat”. Bij wijze van dan. Deze keer zijn het de nieuwe overheidsregels. Afwachten maar weer, tot 19 november de rook weer wit is uit het Vlissingse schouwtje. De F#CKNGCORONASESSIE@DEPIEK gaat door. Of volgens Walchers dialect, “Jetzt geht los”!!

Op zondag 13 december. Geen pauze. Geen drankjes. Dus geen 2 sets zoals eerst gepland (half uur streaming en half uur extra alleen voor publiek), maar 1 uur lang live streaming met publiek. 

Gelukkig kunnen de meeste genodigden op de nieuwe datum. “3 weekenden werken in December en dan ook nog de feestdagen. En wat denk je? God bestaat.”, aldus Jantje K. te Klasinaveen.

De dagen vooraf liep het al weer danig uit de klauwen met de besmettingen, dus niets is zeker totdat we het podium op stappen. Reden genoeg voor wat wisselingen van tickets van personen die het allemaal niet meer zo vertrouwden. Gelukkig hadden we voor aanvang nog steeds een volledige Coronaveilige zaalbezetting, waarbij een negatief sneltestje soms nog op het nippertje redding biedt. 

Zondagmiddag na een lange tocht, dankzij wegafsluiting door Souburgse woonwijken, landen we op de stoep van 50 jaar Zeeuwse popgeschiedenis. Jaap had afgelopen week weer een pleidooi gehouden in de Zeeuwse media om het oude pand in de binnenstad open te houden, wat blijkbaar keer op keer weer nodig is om het meedogenloze gemeente bestuur te overtuigen om een stukje muziekcultuur in Vlissingen overeind te mogen houden.

Het zaaltje is volgens het social distance boekje ingedeeld en dat ziet er eigenlijk nog niet eens zo onaangenaam uit. Onze geluidsman heeft ons verzoek serieus genomen en er hangt 1 microfoon in veren om ons als geheel te vangen en 2 soort gelijke op instrumenthoogte. Geen instrumentkabels en microfoons waar we ons achter "moeten" verschuilen. Het ziet er allemaal lekker basic en classy uit.

Voor het internetplaatje staan er 3 GoPro’s vooraan het podium en buitenom de kerstboom en wat knusse aankleding en René zijn sanseverias is het podium apparatuurloos.

16:00. Show time. Na de aankondiging van het boegbeeld van de Vlissingse muziekscene kijken we, geholpen door de gekleurde podiumverlichtjng, een sfeervolle zaal in wat veel weg heeft van een oude jazzclub met tussen de 25 en 30 blije gezichten. Terwijl aan de andere kant van de GoPro’s een publiek van 2,36 miljard dagelijkse FaceBook gebruikers de mogelijkheid wordt geboden om onderdeel van deze middag te zijn. Het zijn er op de piek uiteindelijk 38, maar toch. 😏 We zijn er erg blij mee.

De steaming is inmiddels na 2 toegiften gestopt, wanneer we nog 1 keer Wake Up Sinners inzetten waarna Koen, René en ik dankbaar voor het publiek buigen. De hele streaming is op YouTube terug te zien.

De maandag erop wordt een nieuwe lockdown afgekondigd die alle bijeenkomsten tot en met 19 januari lam legt. Alles, op de supermarkten na, dicht en visites thuis tot max 2 personen. Kortom, goed getimed en voor zover bekend is iedereen gezond de kerstdagen in gegaan. Tijd om 2020 voorgoed te vergeten. Op een paar onvergetelijke optredens, zoals deze middag, na dan. 😁

Baldrick Brothers - Album presentatie in 't Beest in Goes - 3 oktober 2020

Absurde tijden voor iedereen. Waarschijnlijk lees ik dit over een paar jaar nog eens terug en snap dan hopelijk voor geen meter hoe en waarom we toen ooit in zo'n bizarre situatie terecht waren gekomen. De anderhalvemetermaatschappij is iedereen nu wel goed zat, maar ja "Het virus is nog niet klaar met ons!" En ja. Ook met dat soort one-liners zijn we wel klaar. Maar helaas is het wel het geval en zitten we er nog steeds mee.

Op deze a-sociale afstand van elkaar komt een mogelijke album presentatie ter sprake in een gesprek tussen Ronald en Beest's geluidsman Ilian. "Er moet toch iets mogelijk zijn binnen de grenzen van de RIVM-regels?" Een paar dagen later blijkt ook promotor Frank al met dit idee rond te lopen. Het duurt nog een paar weken voor de plannen rond zijn, maar uiteindelijk komt het neer op 2 shows per avond met elk 50 betalende bezoekers. Wouw, dan gaat het er ondanks deze COVID ellende toch nog van komen.

Na nog een paar door 't Beest te nemen organisatorische drempels is het besluit rond. Ronald app't nog even voor een goeie bandfoto voor op de site van 't Beest. De foto die daar tigjaar geleden op de plek des onheils is gemaakt nog op tijd geschrapt vanwege een netelige FB-opmerking naar aanleiding van de Bevelander-promo met een foto van de maker van de shot. Laten we dit geen 2de keer riskeren. Uiteindelijk kiezen we unaniem voor 1 van de fish eye foto's uit Middelburg met André prominent vooraan, starend naar de blauwe lucht en wij er grimmig kijkend achter. Unaniem is niet helemaal correct, zo blijkt. Een paar uur later blijkt André zijn zegen nog niet te hebben gegeven en is ver van blij met de gekozen foto. Maar ja, te laat. Is maar voor op de site, joh.

Een week later haalt Ronald in de oefenruimte de fotokeuze nog even aan en voegt er terloops nog even aan toe, "Ach, ze kunnen 'm hooguit nog voor de billboards gebruiken." Zelden aan iemands blik zijn gedachten zo duidelijk kunnen aflezen. Wit wegtrekkend zie ik dat André zich in één klap realiseert dat zo'n billboard door de hele stad ook echt tot de mogelijkheden zou kunnen behoren.

In de korte aanloop naar 3 oktober besluiten we zowel de eerste 20 digitale kaartkopers als de kopers bij 't Paard van Troje (nee, niet de Koperentuin of Tinnenkroes) een CD weg te geven.

Twee shows van elk een uur. 1 om 20:30 en 1 om 22:30 voor een zittend publiek. 2x 50 betalende bezoekers (Wanneer ze dan ook werkelijk verkocht gaan worden natuurlijk.) Dat we dat ooit nog mee zouden maken. Begin jaren 70 stonden de grote rockbands van weleer ook te stuiteren voor een zittend publiek. In sommige gevallen werden na de pauze de klapstoelen aan de kant geflikkerd om vervolgens de halve tent af te breken. Dat waren nog eens legendarische rockconcerten. Zo'n vaart zal het hier wel niet lopen. Zaterdag is het dan zover en kunnen we eindelijk, sinds maart geleden, weer eens versterkt het podium op.

Maandagavond. Nieuwe persconferentie van het duo Snip Rutte en Snap de Jonge. Maximaal 30 bezoekers voor de Horeca en andere activiteiten en 22:00 iedereen buiten. Tja. Gaan we weer.

GZD zijn Frank en consorten moedige volhouders en in de dagen erna weten ze bij Gemeente en Veiligheidsregio te lobbyen voor een uitzondering die voor enkele culturele instellingen zou kunnen gelden. Resultaat; max 66 bezoekers, maar wel 22:00 buiten. Twee keer 50 tickets was wellicht toch wat te ambitieus, maar met 1 show is het Poppodium op donderdagmiddag uitverkocht. It giet oan!!!

De ochtend van ons spektakelstuk dropt Koen een korte video-impressie van zijn laatste rommelroute aankoop in de groepsapp. Een heus Hohner harmonica orgeltje uit ver vervlogen tijden. Of ik het zie zitten om hier vanavond het orgelsolootje van Crimson Red op te spelen? Leuk van die plopop initiatieven. Kan ik er nog fijn even een ochtendje op los gaan oefenen.

Een Beest optreden is altijd meer dan zomaar een gig. Het is een dagje bandbeleving met ons als middelpunt wat halverwege de middag begint en ergens na middernacht in een adrenaline trip eindigt. Een soort kinderfeestje voor volwassen muzikanten.

De middag is voor de soundcheck, flauwe humor en het acclimatiseren op het podium. We zijn, inclusief Anita, ruim op tijd om “ons” podium naar eigen smaak in te richten. 

Links naast me wordt op de workmate van het locale klusteam, gecamoufleerd met een zwart gordijn, het museumstuk met toetsen opgetuigd.

De zaal, inclusief balkon, is als een theaterzaal ingericht met stoelen twee aan twee en een soort van veilingkistje om de drankjes op te zetten. Perfecte plek om voor elk duo een verrassings-CD als aandenken in te verstoppen.

De soundcheck verloop naar wens totdat ik de orgelsolo inzet. Mijn vinger volgen het toetsenpatroon wat in de studio met enige improvisatie op de plaat terecht is gekomen. Maar dan een kwart toon lager. Aangezien het klaviertje binnenin luchtklepjes naar een soort van mondharmonica rietjes bediend zit er aan het instrument geen enkele mogelijkheid om te stemmen. Met pijn in m’n hart verlaat het orgeltje samen met de workmate het podium.

Gezamenlijk eten in het Beest café was altijd onderdeel van het feestje. Sinds de laatste verbouwing is dit verkast naar de keuken op de eerste verdieping. De voor ons bereide maaltijd is er niet minder om. Fingerlicking Good werken we, waar mogelijk op gepaste afstand, het 3 gangen menu naar binnen, terwijl we nog even de regels voor vanavond voor geschoteld krijgen. “Iedereen blijft op zijn stoel, niet uitlokken om mee te gaan zingen, op tijd stoppen, na afloop geen gesprekken met of album verkoop aan het publiek en om 22:00 iedereen buiten.” Terloops krijgen nog even mee dat er geen afspraken over de parkeerplaats zijn gemaakt. Hmm, dat schept mogelijkheden.

Een paar dagen geleden werd ik gespamd door een PZC-reporter die zijn zinnen had gezet op 1 van de weinig activiteiten in zijn regio die een verhaal waard zijn. Teleurgesteld en geërgerd moet hij van zowel Frank als mij zijn afwijzing, i.v.m. het absolute maximum aanwezigen, accepteren. Laat nu net een half uur voor aanvang iemand afbellen. Na een kort onderhoud stuurt hij dolgelukkig zijn fotograaf met het vrijgekomen ticket naar binnen. 

Party's on! Time To Shine. Om half negen zijn de meeste stoelen bezet, dimmen de lichten in de zaal en gaat onze 1,5 meter pandemie album presentatie van start.

We mogen gerust stellen dat we met z'n allen een bijzondere avond tegemoet gaan in een tijd dat half Nederland met een mondkapje rond loopt, alle cafés, restaurants en alles wat je qua bijeenkomst maar kan bedenken, op slot zijn. Niets kan, maar wij mogen. Zowel wij, het publiek als de vrijwilligers van 't Beest hebben er enorm veel zin in om na zo'n lange stilte even een avond te kunnen ontsnappen aan het zogenaamde "nieuwe" normaal. Na elk nummer klinkt het publiek als een afgeladen zaal. Oké, zingen is uit de boze, maar wie heeft iets gezegd over uitbundig applaus.

We spelen alle nummers van onze nieuwe plaat, afgewisseld met andere best of's. Geen Señorita deze keer en geen "Hey, Hey, Hey" bordje tijdens "I'll Write It All Down". Naast Anita’s bijdrage op de plaat “Summer Wine” zingt onze gaste ook in duet met Jaap de Cash klassieker "Jackson" en de murder ballad "My Love Forever More”. En naar schijnt, in tegenstelling tot het zittend publiek, wordt er tussentijds achter de coulissen aardig op los gedanst.

Wanneer we tegen het eind “Are You Drinking With Me Jesus” spelen gaat het deksel van de pressure cooker. Fingers crossed in de hoop dat we geen luidkeelse superspreader in ons midden hebben. Gelukkig houdt een ieder zich aan het zitregime, maar verder zien we alleen blije gezichten voor ons. En omgekeerd even zo. Wel jammer dat we dit niet gezamenlijk aan de bar mogen vieren. We houden moed voor volgend jaar. Maar nu even niet dus.

Na afloop houden we achter het pand op de parkeerplaats een bescheiden kofferbak(LP-)verkoop. Ook mijn nieuws-stalker komt op zijn racefiets een LP afnemen in ruil voor een diepte interview. De reporter blijkt een sympathieke kerel. Zeker t.o.v. zijn fotograaf, die weliswaar een mooi plaatje voor de krant aanlevert, maar verder zijn fotoverzameling op slot houdt. Zou best een mooi gebaar zijn geweest in ruil voor zijn speciale plek op de eerste rij. Maar in combinatie met het interview houden we er toch een mooie promo aan over.

En zoals verwacht druipen we deze avond af in een fijne adrenaline trip. Thuis flikker ik nog even van m'n wolk wanneer ik ontdek dat m'n treble spanker nog op het podium is achter gebleven, maar ook is dat met een extra ritje naar Goes opgelost. Hier zullen we nog een tijdje op moeten teren Brothers. Wat was dit geweldig.

Company of Sinners - Raalte - Gelderland-Salland Tour 30 sept 2020

 De volgende morgen stuurt René ons een foto van een looprek met twee infuuszakken (one Bourbon and one Scotch) met de mededeling dat hij vandaag onder het mes moet. Ze gaan operatief de steen halen.

Ik heb met twee op elkaar gestapelde matrassen en een slaapzak een prima nachtrust gehad. Maar de koude douche sla ik vandaag even over.

De laatste appels gaan eraan en Koen probeert wederom via de app een ontbijtje los te peuteren. Misschien een paar boterhammen met pindakaas, dat zou al fijn zijn.

Onze ochtend wandeling gaat vanmorgen door de weilanden rond Raalte. Met goed nieuws op ons pad. René laat namelijk weten dat hij ruim voor de operatie is bevallen van een niersteen en stuurt trots een foto van z'n meteoriet. “Mooi. In de auto. We zien je zo!”. 😂

Bijna back on the farm krijgen we de melding dat Rienk een ontbijtje voor ons klaar gaat maken, wat door de bar/keukencrew met veel hilariteit wordt ontmanteld tot een luchtbel waar we niet te veel waarde aan moeten hechten. Maar verdomd, goed en wel op onze barkruk geklommen stapt de uitgeslapen Rienk in rood “Procrastination unite” shirt en joggingbroek op BV-decolleté niveau de taveerne binnen met de vraag of we vlees lusten. Na kort gerommel in de keuken schuift hij bij ons aan de bar aan en zijn we in afwachting hoe ons ontbijt er op automatische piloot uit zal gaan zien.

Bescheiden onder de indruk komt een paar minuten later onze keukenprins met twee borden uit de keuken met brood en elke een mega kroket en een hoopje krotensalade. Drie maal hoera voor de kok….., maar dat nemen we meteen maar weer terug, wanneer de inhoud nog bevroren blijkt te zijn. Baktijd? Even Eva vragen, dat doet tenslotte iedereen hier. 😂

De Tivoli-zolder was afgelopen nacht goed bezocht en zeer waarschijnlijk was onze B&B een stuk rustiger en was het die koude douche misschien toch meer dan waard voor een goeie nachtrust.

De koude douche komt alsnog wanneer we met de curieus gefabriceerde Baco sleutel de voordeur van ons verblijf binnen proberen te komen. Na een goed kwartier in de stromende regen krijgen we hulp van onze keukenprins en met de ladder breken we in via de balkondeur.

Weer hoogtijd voor een tukje van ruim een uur, wat ik wederom vul met gitaarspelen. Moet wat, eej. Wanneer onze tukkermans uit zijn roes is ontwaakt komt de regen nog steeds met bakken uit de lucht.

Na een bak gemberthee met citroen en honing, waarvan er die middag nog velen volgen, begint om 2 uur ons zondagmiddagmatinee. De eerste klanten zijn de druilerige camping en huiselijke geraniums ontvlucht voor een bakkoffie, biertje of een goed glas wijn in het aangename tapperijtje. En dat met een onverwachts vrolijk gezelschap wat moord en doodslag verkondigd. Met keuze genoeg uit het palet aan icon's op de rug van de 5-snarige Big Mama. Er wordt wat argwanend gekeken wanneer we de vrouwelijke helft van twee campertoeristen indelen in de grootste groep van 8 op de 10 vrouwen die voor een liedje over drank kiest. Wanneer we een paar tafeltjes verder voor de 3de keer op rij een vrouw onder diezelfde 80% scharen is de argwaan bij onze eerste klant omgezet in een gulle lach en hebben we ons bewijs geleverd. Zolang het nog blijft regenen blijven wij ons in de taveerne verschansen en doen verschillende tafeltjes aan. Voor de vergevorderde grijsharige veranderen we de ginger klassieker incidenteel in White Headed Woman en voor de vriendelijke motorgasten met de happy boy Devil Makes Three fan op vette Honda ratbike, trekken we voor de zoveelste keer de bijbelkennis na om vervolgens met het eerste gebod van wal te steken in “Murder”. Even doen we een uitstapje naar buiten om vervolgens bij een groot gezin aan een lange tafel in 1 van de zithoeken een paar familie vriendelijke liedjes te spelen voor de jarige dochter. “Wake Up Sinners” leek me hier niet helemaal op z'n plek, aangezien zij volgens mij het eerste gebod wel hadden geweten.

We vermaken die middag zo'n 50 bezoekers terwijl de band, voor een optreden aan het eind van de middag, het podium gereed maakt. Er wordt nog snel een bassdrum van een schap geplukt, maar voor de volledigheid rijdt de band toch nog maar even op en neer voor de eigen kit. De formatie Joey's Midnight Club is een ambitieus drietal van jonge gasten van rond de 20. Helaas vanwege het weer worden de tafels achterin de tuin voornamelijk bezet door familieleden. Een veel belovend bandje, waar we nog een paar nummers van mee hebben gekregen, maar we moeten onze Gelderland-Sallandtour gaan afronden en de lange rit naar Zeeland aanvangen. We hebben halverwege de middag nog een afgeslankte Loaded Fries met kaassaus, jalapeño's en pulled pork van Jasper’s BBQ naar binnen gewerkt voor een stevige bodem. Daar doen we onderweg nog een pak stroopwafels bovenop. En daarmee komt een eind aan een weekend wat zo op een filmset had gekund met karakteristieke personen die zonder audities gecast zouden kunnen worden als hoofdrolspelers in een Nederlandstalige Art Movie. Ondanks de grote afwezige met de even zo grote bas is onze gevelde kompaan de rode draad van ons weekend gewonden en waren we met app’s en telepathie onmiskenbare met z'n drieën op pad. Gelukkig komt maandagochtend ook een eind aan zijn Rock Toer d'ADRZ met goeie afloop.

Company of Sinners - Raalte - Gelderland-Salland Tour 29 sept 2020

 Via Zwolle stoppen we rond half 2 bij ons volgende avontuur. De sfeerverlichting in de Taveerne en in de tuin brand nog vrolijk en hier en daar brand er nog een kunstzinnig uitgesneden vuurkorf in een tuin waar geen einde aan lijkt te komen. Zigzaggend langs obstakels worden we richting het eind van het volle grasveld begroet door diverse vriendelijke mensen met duidelijk een paar biertjes op en zichtbaar een fijne avond achter de rug. Het gevoel van een ongedwongen motortreffensfeer bekruipt me in positieve zin en wanneer we op de “oude normaal” wijze warm onthaald worden door gastvrouw Eva en een biertje in onze hand wordt gedrukt voel ik me in een paar tellen thuis.

Angst om voor een gesloten deur te komen staan, blijkt voor Eva met 3 a 4 uurtjes nachtrust, ongegrond. "Slapen doe ik wel wanneer ik dood ben." is daarop het antwoord. Maar daar denken wij na een drukke avond in Nijmegen, wel even anders over en we worden na licht aandringen door onze vrolijke ADHD blondine naar ons slaapzolder boven de Harley-Davidson sleutelgarage geloodst. De bovenverdieping is/was een B&B, maar met o.a. de koude douche en dito verwarming is het klaarblijkelijk in onbruik geraakt voor de verhuur. We stappen eerst de achterste kamer in waar een tweepersoonsbed staat met een heerlijk dik matras. Voordat ik ook maar iets heb kunnen zeggen vliegt de iPhone van Koen door de kamer en beland midden op het bed. "Kiek, m'n telefoon ligt t'r ah. Dan is dit mien kaemer zeker?".

Zonder al te veel morren schik ik mij met 1 van de 2 eenpersoonsbedden in de slecht verlichte kamer aan de voorkant. Met een veel te klein dekbedje en een keihard matras heb ik de andere ochtend een zeer regelmatig onderbroken koude nacht achter de rug en heb eigelijk alleen zin in een warme douche. M'n kompaan heeft daarentegen als een os geslapen en duikt zonder veel gesputter onder de ijskoude straal en komt er even later weer fris en fruitig vanonder.

René is inmiddels met z'n nierbekkenontsteking in Hotel ADRZ (Admiraal De Ruijter Ziekenhuis) terecht gekomen met enkel een 90 jarige roommate c.q. lotgenoot als dappere metgezel. Wederzijds uitzicht wordt per Whatsapp uitgewisseld, waarna wij onze wandelschoenen aantrekken voor een rondje rond de locale Raaltse landerijen.

Het hele terrein rond de Taveerne bestaat uit een Hotel in vakwerkstijl, waarachter een groot woonhuis met een flinke tuin en vijver. Daarnaast staat de HD-sleutelschuur met onze slaapplaats erboven. Het volgende gebouw is een HD-museum waarin alle door de oude heer gespaarde 2 cilinders staan uitgestald en voor de deur staat zelfs een heuse HD-golfkar. Het museum trekt in de loop van de dag veel motorrijders die na hun bezoek de Taveerne tuin nog even aan doen. Het volgende gebouw is waarschijnlijk opslag wat grenst aan de knus ingerichte Taveerne met verschillende hoekjes, verhoginkjes, kamertjes, en dit alles van boven tot onder volgestouwd met attributen, snuisterijen, kunstwerkjes, muziekinstrumenten en nog heel veel meer. Je blijft er rondkijken. En achter de taveerne ligt de diepe terrastuin. Onze speelplek voor vanavond.

Er is niet echt rekening gehouden met een ontbijtje en enkel een verse appel uit de bus is wat karig om de maag te vullen, dus besluiten we bij de plaatselijke bakker op het terras met een goed belegde boterham onder de noemer "broodje gezond" op een half natte bank onze honger te stillen.

Terug bij de Taveerne zit een “stoere” club bikers als locale bond voor huisvrouwen aan de koffie met taart, terwijl chefkok Jasper zijn BBQ-set installeert voor vanavond. Onder het genot van één van de vele glazen thee besluiten we ons optreden vanavond aan te kondigen met een krijtbord aan het begin van het terrein met onze naam en de kreet "Tip Jar Concert", in de hoop dat iemand bij kennis is om te begrijpen dat er nog wel eens een hoed of pet kan passeren waar geacht wordt wat muntgeld in te stoppen om de armzalige muzikanten een terugreis te kunnen laten bekostigen. Na deze noeste arbeid lijkt het mijn kompaan hoogtijd voor een middagtukje. Aan de bar passeren we Eva die ons weet te vertellen dat we komende nacht boven de Taveerne kunnen slapen. Dolgelukkig zie ik al een visioen van een warm bed en een warme douche voor de komende nacht en ochtend, maar daar wil mijn kompaan niets van weten. Hij is na één nacht verknocht aan zijn prins-op-de-erwt-bed.

Het tukje van ruim een uur weet ik te vullen met een koude douche en getokkel op m'n gitaar, terwijl onder mij de sleutelclub zijn zaterdagmiddagactiviteit ontplooit.

Kort voor tijd nemen we de laatste, gister niet gespeelde, nummers door en zijn tegen vijven in de tuin die al wat vol begint te lopen. Zonder enige verwachting ben ik nu al gelukkig met het aantal mensen wat ik zie zitten.

Om vijf uur doen we aan de lange tafel vooraan een paar liedje om erin te komen, waaronder Drinking Dark Whisky. Vervolgens draaien we ons om naar de volgende tafel met een gezinnetje met een rood harige dochter. “Red Headed Woman” alert. Even de leeftijdcheck om geen gesodemieter over aanstootgevende teksten voor minderjarigen te riskeren, maar de deerne blijkt 23 en volgens Koen zelfs 27. Gelukkig vat ze het op als een compliment en moeders zit te stuiteren en kan haar geluk niet op. Tja, dan is het fijn dat in een andere taal een songtekst toch anders overkomt dan in ons eigen moerstaal.

Zigzaggend verplaatsen we ons door de inmiddels volle tuin. Iedereen plat op z’n gat en waar mogelijk op gepaste afstand. Met de pet rond gaat hier een stuk stroever dan in het gulle Nijmegen, wat wellicht ook erg te wijten is aan het toegenomen chipgebruik van afgelopen maanden. Niemand heeft nog contant. The Only Cash These Days Is Johnny.

Het hele gebeuren is een kruising tussen een tuinfeest, hippie-garden en een food truck festival. Dat laatste blijft beperkt tot de BBQ-stand met Jasper zijn broodjes Pulled Pork, mega Tosti’s en Loaded Fries met jalapeño- en kaassaus en nog veel meer en natuurlijk de steenoven pizza's van Valery niet te vergeten.

Het hele feest wordt bestierd door onze breed lachende gastvrouw die op haar cojbojboots met mega grote stappen op elke plek de balletjes en bordjes hoog houdt. Bij elke willekeurige vraag aan elk personeelslid krijgen we steevast de opmerking, “Dat moet je maar aan Eva vragen!", die prompt weer met een kruiwagen hout voorbij komt stiefelen om de kampvuren c.q. vuurkorven her en der te onderhouden.

We gaan het hele veld over. Achterop onder een grote tarp staan lange tafels. Buitenom een stront irritante kwast, die stug de Macarena geheel uit onze maat blijft zingen, doet verder iedereen fijn mee met een stukje publieksparticipatie. De Macarena-dude denkt te vergeeft ons over te kunnen halen om op m'n banjo mee te mogen spelen. No way!!

Weer vooraan aangekomen stuiten we op een tafel met vinylliefhebbers en raken er spontaan 2 kwijt. Een mijlpaal in dit geval, want met die 2de plaat zijn we geheel uit de kosten van ons album "Killing Your Darlings". Kunnen we mooi met de laatste 3 van de 150 exemplaren nog een bescheiden winst maken. Na een compliment voor ons gevarieerd repertoire, eindigen we onze tour aan de tafel waar we de avond zijn begonnen. Wanneer om Sepultura wordt geroepen mag het duidelijk zijn dat we bij wat steviger publiek zijn beland. "Not Dead Yet" (uh Jet in dit geval), "The Claws" en "Highway to Hell" wordt niet meegezongen, maar meer geschreeuwd. De coverband die de avond afsluit op de trailer van de brouwerij, doet aanstalten voor een soundcheck en we besluiten dat we na 3,5 uur een mooie bijdragen aan de avond hebben gedaan. Wanneer ik voorstel om bij een geloofwaardige bijdrage in de hoed, nog één liedje te doen vraagt de dame aan het begin van te tafel om ons eerste liedje aan begin van de avond over whisky nog eens te doen. Koen hoeft hier weinig over na te denken en trekt een sprintje naar de taveerne en komt even laten met een glaasje whisky terug en zet het voor de bewuste dame neer. Na een kort intro zet Koen de eerste zin in; "First Drop Burns, …” waarop ze het glas in één beweging naar binnen tikt onder luid gejuich van de anderen. Het is inmiddels voorbij half negen en tijd voor een La Chouffe van de tap en een flinke bel port voor m’n kompaan.

Het weer heeft er enorm aan bijgedragen dat er ruim 150 man naar de tuin waren gekomen en aangezien de Corona handhavers twee keer een bezoek hebben gedaan en met een 9 als rapportcijfer weer zijn vertrokken lijkt alles perfect onder controle. Geeft ook wel een stuk vrijheid om als muzikant vrij rond te kunnen en mogen lopen tussen een verplicht zittend publiek.

De rest van de avond doen we bij een joekel van een vuurkorf fijn mee aan de zitverplichting met zicht op de beroerd verlichte band met zangeres op ‘t podium.

Company of Sinners - Nijmegen - Gelderland-Salland Tour 28 sept 2020

Na twee succesvolle optredens in de kinderspeeltuin annex ouder-chill-gaard in Poppendamme, staat dit weekend ons Gelderland-Salland nazomertour in het Oostblok van ons intelligent COVID unlocked polderlandje, op het program. De vrijdag een duo optreden op het multi-food-suppliers-parkpleintje, recht tegenover de Thiemeloods in Nijmegen. (Het terras zou schijnbaar een gezamenlijke kaart toepassen waar op digitale wijze drank en hapjes bij diverse zaakjes in de omgeving besteld kunnen worden).

De volgende 2 dagen is voorbestemd om als trio in de ruime terrastuin van Taveerne Tivoli in Raalte te spelen.

Tot zover de planning. Zoals een collega ooit poëtisch zei, “Een planning is als een lantaarnpaal die licht geeft op je pad. Alleen een dronkaard klampt zich er aan vast.”. Op schimmige wijze heeft Koen op de woensdagavond, voorafgaand aan dit weekend, tijdens onze laatste oefensessie zijn vermeende niersteen telepatisch overgedragen aan René die diezelfde nacht nog bij de HAP vergaat van de pijn. Het gruwelijke gesteente heeft onze basman flink te pakken. Een trio optreden in Raalte is dan ook geheel van de baan.

De vooruitzichten zijn na een lange hete zomer ook niet erg aantrekkelijk om er 200 km verderop in de buitenlucht op uit te trekken om een muziekje in noodweer te mogen verzorgen. Maar aangezien het vaak beter uitpakt dan de pessimist in mij doet vermoeden, gaan we vol moed met de schildersbus op pad.

Koen gooit me bij vertrek 2 euro toe en ik maak hieruit op dat we eerste nog een zak appels gaan scoren bij de boer aan de rand van het dorp. Driekwart van de rit zit ik met een map op schoot alle teksten te overhoren die Koen er bijna foutloos oplos zingt.

Zonder enig oponthoud parkeert mijn kompaan een kleine twee uur later de matzwarte Transporter recht tegenover de Thiemeloods.

De naam “Loods” suggereert een grote kille hal, maar dit blijkt een vrij open niet al te groot ogende ruimte, met hier en daar wat zitjes en kleden op de vloer, te zijn. De aankleding doet wat Zuid-Amerikaans aan. De “Willow Hifi”, bestaande uit een stapel oude identieke Philips speakerboxen op wielen van eigenaar Remi, neemt een prominente plaats in welke is aangesloten op zijn vinylvriendelijke Hifi-installatie. Wij hebben de hele aangrenzende wijnbar ter beschikking als kleedkamer.

Intussen weet René ons te melden dat het niersteendrama zich heeft ontwikkeld tot een nierbekkenontsteking. Arme stakker.

Vanwege de beroerde weersverwachting stelde Remi voor om langs de 5 bevriende cafés en restaurants in de buurt te gaan, betaald uit een collectieve gage. Na het wegwerken van een smaakvolle pita-tosti ham/kaas doen we een inspeelliedje voor de bardames Tes en Claudia en een pasante wiet blowende zwerver. Die laatste volgt ons trouw naar ons eerste terrasoptreden vóór Restaurant Maxim, waar het publiek ons op het terras enthousiast aanhoort en een bebaarde grijsaard ons bewust, met een knipoog, als een religieus duo bestempeld na een paar van onze dubbelzinnige Jezus verwijzingen.

Achter het raam in de erker hebben binnen twee jonge vrouwen plaats genomen waar we niet veel later tijdens de eerste regenbui onze koffers parkeren voor een rondje door de zaak. Het is een ouderwets groot café met een verhoging met tafels en volle stoelen met eters. Achterin, in het donkere deel van het café-restaurants met een dartbord en het trappetje naar de toiletten, is ruim plaats voor ons. Maar het blijft, ondanks het uitzetten van de muziek achter de bar, nog aardig rumoerig. Toch hebben we de volle aandacht van de mensen aan de bar. Van de hoge bartafel tegen de muur krijgen wij elk een pint bier aangeboden van een gulle Schot. Wanneer we hier liever twee pinten koud water voor in de plaats willen hebben, valt de gast zowat van z’n barkruk van ongeloof en wordt onder een hoop hilariteit 2 halve liters leidingwater voor ons neergezet.

Terug bij onze koffers valt de haarkleur van de langharige van de twee op en onze versie van "Red Headed Woman" valt duidelijk goed bij deze twee.

Het is er buiten niet droger op geworden en onder de luifels doen we nog een paar groepjes aan. En-passant deelt Koen nog wat stickers uit voor de fiets van Annemiek, waarna we de andere hoek van de voorgevel nog een setje spelen.

Onze tweede lokatie is De Kluizenaar, waar het besluiteloze personeel afziet van een muziekje binnen. Vóór het pand zitten drie dames aan een rond terrastafeltje en wanneer we een liedje aanbieden is dit zeer welkom. Het heeft niet bepaald de voorkeur om tijdens een bui vanonder onze schuilplaats vandaan te komen en één liedje wordt al snel een mini-concertje afgewisseld met diepte interviews van met name de moordsongs geïnteresseerde dame in het midden. Op de vraag hoe we hier terecht zijn gekomen, antwoord ik steevast de hele avond, “Met de bus!”. Maar het lijkt toch of we deze keer werkelijk met een razende reporter te maken te hebben. Als laatste wordt er zonder enige schroom mee gehuild me “The Claws”, terwijl achter mij m'n banjo onopgemerkt vol staat te regenen. Wat een natte bende.

Restaurant Goed Volk, een paar panden verderop, doet bij binnenkomst wat steriel aan met vlakke wanden en weinig aankleding, maar aan de grote vierkante tafel bij de deur zit een club vrienden met een paar jarigen in hun midden en de sfeer (lees: drank) zit er al goed in. Het blijkt voorname om het feestje voor de Iraanse met een voorliefde voor The Doors te gaan. Na een geheel misplaatste poging voor "Roadhouse Blues" valt er gelukkig even later een deur dicht in het laatste couplet van “Straight To Hell" en hebben we zogezegd toch iets met Doors gespeeld. Publieksparticipatie met "619" is ook hier geen echter probleem.

Een poging om verderop in het pand nog wat muziek de maken strand bij een tafeltje wat blijkbaar gezamenlijk slecht nieuws zit te verwerken. Dan nog maar een liedje bij onze Iraanse vriendin en haar gezelschap. We verlaten het pand, nadat de meute uit volle borst voor m'n jarige (min een week) kompaan heeft gezongen.

Inmiddels heeft Remi per app laten weten dat het andere muzikale gezelschap, wat aanvankelijk wat was uitgelopen, nu toch echt klaar is.

Bij binnenkomst in de Thiemeloods is zacht onze LP over de Philips-speakertoren te horen en worden we met smart opgewacht. Heel druk is het niet. En iedereen zit van de rustgevende ambiance te genieten in de gemeubileerde hoekjes van de loods. Wanneer we onze laatste set achterin bij de lounge-hoek beginnen zijn we ook zonder problemen in de rest van de ruimte te horen en te verstaan. Na een paar liedjes besluiten we ons te verplaatsen naar de grote tafel in het midden waarrond de duidelijk jongere generatie heeft plaats genomen. Ook het eerdere muziekgezelschap Biek & Len is onderdeel van de tafelbezetting en wanneer Koen na een lange avond merkt dat zijn stem aan kracht verliest en besluiten te stoppen, vraagt één van de Biek & Len aanhang of we "Joline" kunnen spelen. Tuuurluk kunnen we die spelen. En met hier en daar wat hulp van Koen zingt het nachtegaaltje de avond naar zijn eind. Wanneer we nog een Pita-Tosti Ham/Kaas naar binnen schuiven en een Tony's Chocolony voor onderweg meenemen, bedanken we de bardames met de nieuwe normaal ellebooggroet, waarbij ik bijna gestrekt over de los opgestelde ventilatie struikel. Lichte stress dient zich aan wanneer we nog geen reactie van Rienk en Eva, ons gaststel in Raalte, hebben ontvangen en we best wel eens erg laat, pakweg 01:30, 's-nachts voor een gesloten deur zouden kunnen komen te staan.

De Company of Sinners Corona proof felicitatiedienst - 7 April, 2 & 9 Mei 2020

Je moet wat als Desperados der muzikale hobbyisten. De Brotherhood op z’n gat en dankzij een bassist in de zorg is de Company vleugellam, terwijl intussen een aanvankelijk mooie serie aan optredens stuk voor stuk omvallen. Café The Wicked in Vlissingen is de koploper. De kroeg gaat eind van zondagmiddag 15 maart op slot op het moment dat wij daar wellicht ons laatste set zouden inzetten. Zover is het niet gekomen, want de RIVM liep al een aantal dagen op spreekwoordelijke klompen en de risico’s waren inmiddels overduidelijk te groot om een volle kroeg bij elkaar te spelen. Dat laatste was ook maar de vraag, want ook ons publiek leeft niet onder een steen.
Op FB stelde al snel een creatieve geest voor om het zorgpersoneel, de oudjes en lockdowntjes in het Arendskerke Poelwijck op gepaste afstand te vermaken met erfelijke wortels en moord liedjes. Het adaptieve vermogen van mijn kompaan en mij zou het mogelijk hebben gemaakt om al kort na het afkondigen van de “intelligente”lock-down muzikaal van ons te laten horen. Was het niet dat het dagelijks bestuur daar helaas geheel anders over dacht.
Maar...., wellicht geholpen door muzikale activiteit bij andere verzorgingsinstellingen, komt de vraag een paar weken later opnieuw en dit keer wordt er wel ingestemd. Het improvisatietalent van mijn kompaan voorziet in de vondst om 2 steigerdelen op de imperiaal te bevestigen en maakt van de schildersbus een verrijdbaar podium met een ruime mogelijkheid om 1,5meter afstand te houden. Een dingetje wat mij in mijn enthousiasme nog wel eens wil ontgaan, maar de intentie en mogelijkheden zijn daar.
Een enkele oefenavond vooraf moet genoeg zijn om nog 2 nieuwe nummers (The Claws & Just You Fool) aan ons repertoire toe te voegen. Met alle begrip moet René verstek laten gaan en na een ochtendje werken doen we die middag ons ding rondom het Poelwijck gebouw, wat naar blijkt, een hele andere look heeft gekregen nadat ik hier voor de laatste keer mijn oma heb bezocht. Sterker nog, het oude pand is lang geleden platgelegd en op dezelfde plek is een moderne instelling opgetrokken.
Martijn, onze held met camera, die ons de hoesfoto voor onze “Killing Your Darlings” LP heeft geleverd, is mooi op tijd met de nodige toestellen, lenzen en een enthousiast humeur. Ook voor hem schept het de mogelijkheid om in Coronatijd muziekplaatjes te schieten. De voortuin is een terras waar de oude garde de onderlinge afstand serieus respecteren. Voor de bedlegende klimmen we de bus op voor een serenade onder het raam.
Aan de achterzijde grenst de groenstrook rond de met heggen afgebakende betegelde tuintjes aan de in volle bloesem staande fruitgaarden. De specialtjes en lockdowntjes hebben al een tijdje op ons moeten wachten en we worden enthousiast ontvangen. Ik zie één van de gelukkige met een rammelinstrument met belletjes op een bankje zitten en in een flits zie ik een rij aan eerdere kandidaten met een tamboerijn of iets in die geest tijdens optredens in gedachten voorbij komen. Deze keer hebben we gelukkig het genoegen iemand met ritmegevoel te treffen. Op de laatste plek is het bijzonder stil en na Koen zijn vraag of we hier bij de Ger.Gem.afdeling zijn aangekomen zet ik het poëtische Mulder in gevolgd met het eerste gebod wat klaarblijkelijk door de hoofdrolspeler in het lied gebroken moet worden.
Het middagje levert een hoop gelukkige mensen, een berg bedankjes en complimenten en dankzij Martijn een geweldige fotoreportage en een filmpje op.

We zijn alweer een maand verder wanneer we worden gevraagd om een 60 jarige Terneuzenaar met ‘s-Heerenhoekse roots te verrassen. Gezien de RIVM regels en de gedetailleerde regels op de politie site, maakt het een samenkomst op iemands stoep door 3 muzikanten, wel erg lastig. En de boetes zijn niet mals. Toch weet onze opdrachtgever/geefster via de locale autoriteiten toestemming te krijgen voor een 20 minuten onaangekondigd  optreden voor de deur van de jarige. En René is gelukkig weer van de partij. Koen heeft een lat van een meter gemaakt voor territoriale cirkels, waarvan René en mij de logica m.b.t. het 1,5 meter regime enigszins ontgaat, maar dat terzijde. Veel maakt het ook niet uit, want we houden trouw onze vereiste afstand. De 20 minuten hebben we weliswaar ruimschoots overschreden, maar daar heeft niemand een virus van opgelopen. Noodgedwongen reizen we alle 3 apart de tunnel door en op een parkeerplaats in de buurt brengen we het instrumentarium aanval klaar. Onze verrassing is  inderdaad overduidelijk onaangekondigd. Af en duiken er wat buren en dansende buurkinderen op, naast de 2 complotgenoten en tevens familielid van de jarige. Het ruime half uur heeft onze opdrachtgever een slordige 800+ aan foto’s opgeleverd, die een week later voor ons tot ongeveer 35 haarscherpe plaatsjes zijn gereduceerd. Samen met de foto’s van Heleen hebben we er weer een mooi fotoverslag aan overgehouden.

Of het 1 gevolg is van het ander is mij niet helemaal duidelijk, maar een paar dagen later worden we gevraagd om onze muzikale Baldrick halfbroer voor zijn Abraham jubileum te verrassen. De Company of Sinners Corona Proof felicitatiedienst is een feit en na ons eerste oefenavondje met z’n drieën gaan we de jarige met de LaRo via de brandgang tegemoet. Overrompeld aan de pizza gourmet feliciteren we de jarige volgens het nieuwe normaal met gestrekt been; puntlaars en lakschoen aan strandslipper. Een paar minuten later staan we op RIVM wijdte op het pleintje voor de schuur. De buren kunnen het schouwspel vanaf hun dakterras mee aanschouwen en we hebben een gevarieerde potpourri aan moord, roots en duivelse hoopliederen bij elkaar geschraapt. We zijn niet voor niets een verhalenband. In de avondzon staan we dan ook in koor The Claws, Straight to Hell en The Devil Make Me A Free Man te zingen. Voor zowel de toehoorders als wij, de muzikanten, een bijzonder optreden in een feitelijk onmogelijke tijd om samen muziek te kunnen en mogen maken. De groen uitgeslagen replica van de jarige zit er wat verloren onderuit gezakt bij wanneer we onze overval besluiten met onze shuffle uitvoering van Highway to Hell. De echte versie staat er gelukkig springlevend en nog lang niet als een Ibrahim uitziend bij wanneer we na een teenpuntgroet per LaRo, hangend aan de luifelbeugels, via de brandgang ons open-podium weer verlaten.

Baldrick Brothers - The Corona Cancel Tour 2020

Ja mensen (om mijn kompaan en brother in crime maar eens te citeren), waar zijn we in Gods naam in terecht gekomen. Het C-woord, wat ik mijn bek niet meer uit krijg, heeft ieder van ons in meer of iedere mate te grazen genomen. En iedereen heeft daarbij zijn eigen verhaal. In de competitie om de meest trieste virus ervaring staan we gelukkig ver onderaan de ranglijst. Maar man man man wat een slecht scenario voor een nog slechtere B-film.
De tweede helft van 2019 waren we met de brotherhood in een lang opname traject verwikkeld. Met een lang weekend in een zweterige studio en nog een paar extra opname avondjes leek het ons voor het vastleggen van 10 songs geen al te zware dobber. Echter bleek onze teamgeest (liefst alles samen, want je bent tenslotte een band) en de agenda van de studio de angel in het traject te zijn. Het plannen van 6, uhhh 7 druk bezette personen om de tracks naar tevredenheid af te kunnen ronden bleek nog niet eenvoudig. Maar vóór het eind van het jaar stond alles op band en was het hele relaas op een haar na gemixt. Helaas bracht de planning voor het nieuwe jaar niet direct veel schot in de zaak, dankzij de gegunde carrière-move van Jaap naar de Nederlandse Spoorwegen, met een studie/werkperiode van zeker 6 maanden, en de vooruitzichten van een bedrijfstop bij mijn werkgever en alle voorbereiding van dien. Een feestje n.a.v. ons eerst optreden in het Beest, afgelopen januari 10 jaar geleden, zat er even niet in. Al wist Koen er op FB met wat oude foto’s van de prille bandjes van de bandleden, er nog een vrolijke draai aan te geven.Gelukkig hebben we begin dit jaar, weliswaar op de winderigste dag van afgelopen winter, met een glansrol voor Anita, een tof optreden op het overdekte terras van de treinwagon van Surf te Turf kunnen geven. Als voorbode voor een soort van lockdown was het advies om deze zondag niet onnodig de deur uit te gaan om een boom op je auto of andere verkeersellende te voorkomen. Gelukkig hield niet iedereen zich aan dat advies en was zelfs verrast twee dorpsgenoten in wielren tenue aan de bar tegen te komen. Zal een straf tochtje terug zijn geworden.
Één van de ijzers in het vuur dit jaar was de persoonlijke target van Koen. Al sinds zijn connecties, via Eva, met de Flakkeese eilandbewoners is zijn onafwendbaar doel om op 1 van de podia van de Flakkeese dagen te staan. Maar helaas is die plek niet weggelegd voor een Zuid-Bevelandse band zonder Flakkeese wortels en na een paar jaar daarmee tegen een teleurstelling te zijn aangelopen heeft hij dan eindelijk een maas der Meneerse wetten ontdekt. We nemen gewoon voor tijdelijk een Flakkeese in de band. Tegen alle afgesproken bandregels in om geen vrouw in de band te tolereren, hebben we spontaan een zus binnen onze brotherhood. Marleen heeft vorig jaar haar vorig band The Soggy Bottom Girls verlaten, waarmee Koen op mondharmonica zijn bijdragen aan hun Last Waltz project had verleend. Ons nieuwe bandlid is niet per definitie een virtuoos op gitaar (maar goed ook, want waar zouden wij dan zijn?), maar met haar scherpe Gretsch geluid en een eigenzinnige slag is ze een verbazend mooie aanvulling op onze punk’a’billy sound. Met wat filmpje uit het oefenhok weten we door de ballotage commissie te komen en hebben we ons als “Baldrick Brothers ft. Marilyn B” een plek aan het eind van de middag op het buiten-podium verworven. In de pocket en volgens onze dolgelukkige multi instrumentalist geven ze voor die dag (drie maanden van te voren) prachtig zomerweer af. Nog even een paar foto’s voor het boekje en we staan op het affiche. Verder zijn de eerste 3 winterse maanden van 2020 gevuld met fotoshoots van de brotherhood met een honkbalknuppel (het oversized verf roerhoutje uit Koen zijn bus) in een schemerig oefenhok, oefenen samen met onze zus en een hoop gepuzzel voor de CD/LP hoes. Dit alles in afwachting van de mastering van Marc. De pijlen stonden gericht op de 2de helft van het jaar, wanneer er weer ruimte vrij zou zijn om de agenda te gaan vullen en om ons nieuwe album te gaan presenteren. Een grootse aanpak hadden we nog niet gepland, maar wellicht zat er wel een presentatie in La Strada voor ons in en er waren al plannen voor een akoestische set in de Drvkkery of iets in die trend. In de tussentijd hadden Koen, René en ik een aangenaam mooi lijstje aan Company gigs af te werken. Een fijn muzikaal najaar lag in het verschiet. Niets van dat alles dus. Zondag 15 maart om 17:30, de dag dat Company of Sinners in de Wicked in Vlissingen zouden spelen, sluit in heel Nederland de kroegen. We zagen de vrijdag ervoor de bui al hangen en hebben ons St.Patricks concertje aldaar uit eigen overweging, maar met vette tegenzin, afgeblazen. Half mei, twee maanden later, staan we op het punt om onze CD’s van de perser te ontvangen en naar schatting half juni volgen de vinylplaten. De Flakkeese dagen zijn inmiddels gecanceld en de vooruitzichten zijn nog niet veel belovend voor de rest van het jaar. Alles gaat er anders uitzien, maar de “anderhalvemeter samenleving” biedt weinig ruimte voor een band in een stampende kroeg. Laten we hopen dat de “oude tijden” ( het is nog maar twee maanden geleden?) snel weer herleven. Gelukkig zijn muzikanten creatieve wezens en op social media ploppen diversen filmpjes op van fanatiekelingen met een gitaar of ukelele. En met half Nederland thuis in sociale quarantaine is er zat behoefte aan inspiratievolle activiteiten en muziek. Genoeg reden om onze CD tegen een schappelijk prijsje op Internet in de verkoop te gooien. Wachtend op beter tijden en in de tussentijd luisterend naar een goeie schijf. Want dat is het geworden met 10 nummers waarvan 4 eigen songs. En we zijn er enorm trots op. Elke middag in afwachting van post-NL is het wachten op het grote moment. Onze CD komt eraan.

NoPoint afscheid in Bar American - 3 Jan 2020

Naar aanleiding van Herman zijn besluit om zijn zangcarrière bij NoPoint voorgoed te beëindigen, heeft ons boegbeeld van het leukste coverbandje van Zeeland mijn voorbeeld gevolgd en heeft in een korte serie blogs zijn 21 jaar aan podiumbelevenissen op smaakvolle wijze op het internet gezet. Een aangenaam vermaak tijdens de donkere dagen rond kerst. Zijn laatste blog heeft hij aan ons laatste NoPoint optreden gewijd, wat maar op 1 plaats kon worden gehouden. Bar American, het idiom van kroegveteraan Kees Petit. Ik neem voor de gelegenheid een stapje achteruit en laat hieronder Herr Man himself aan het woord. Veel plezier:

Hermans laatste NoPoint Blog
Bar American.... tja... wat een GEWELDIG afscheidsconcert. Het begon al in de middag bij het opbouwen, het podium was iets anders, de valgevaarlijke hoek was opeens ook podium geworden. En omdat we met 3 gitaristen spelen (ook Gudy doet mee) staat het podium goed vol. Gelukkig doen we de meeste nummers maar met 2 gitaristen, anders wordt het misschien wat too much. Om 16.15 zijn we klaar met opbouwen en na nog een biertje gaan we naar onze vaste eetgelegenheid De Vliegenier om een hapje te eten. Wim en Lorenzo Flipse schuiven ook aan, gezellig!

Om 18.15 zijn we terug en begint het afwachten tot Wish you were here. Daarna mogen we los. En los gaan we. De eerste helft van de eerste set is met Bart, lekker warm spelen. Het loopt gelijk goed, de energie zit erin en het publiek is enthousiast. Als laatste nummer voor de switch spelen we ons beloofde nummer van Rory Gallagher, Laundromat. Daarna maakt Bart plaats voor Gudy en spelen we de rest van de eerste set plus alvast nog een liedje extra in de vorm van Roxanne. Afsluiter is Pinball Wizard en ondanks mijn geschreeuw in Gudy's oor dat hij rustig moet beginnen gaat hij er als een raket vandoor. Gelukkig valt de drums corrigerend in en gaat het tempo ietsje terug hahaha. Tijdens de eerste set merken we dat het erg warm is op het podium, we zijn allemaal doorweekt na 15 nummers spelen.

Dan de 2e set. Er staan officieel 14 nummers in de set, plus 3 toegiften. Samen met de extra toegevoegde nummers komen we uiteindelijk op 22 nummers uit in de 2e set. 1 uur en 3 kwartier achter elkaar doorbeuken. Het begin van de set is nu met Gudy, we besluiten om voor "The boys are back in town" ook nog de Cowboy song te doen. Speciaal voor onszelf (omdat het zo leuk is) en voor BertJan, die alleen pas binnenkomt nadat we het gespeeld hebben. Ook tijdens het Gudy gedeelte bouwen we Hush extra in om nog eenmaal Koen op het podium te krijgen met mondharmonica. Heerlijk, thnx Koen! Na de wissel ben ik het spoor van de setlist een beetje bijster, we doen dan ook maar een dotje qua volgorde. Gelukkig vraagt Bart voor elk nummer wat "we nu weer gaan doen" en wijst hij me erop dat we "I will follow" nog niet gedaan hadden. Hoogtepunt is toch wel weer Dream on, al is Boudewijn het begin even kwijt. Hij pakt t gelukkig goed op daarna. Het is inmiddels snoeiheet op t podium en er is een groot zuurstoftekort. Bij "I will follow" voel ik me opeens draaierig en flauwtjes worden. Even iets verder het podium op zodat ik er niet afstort en verder even iets rustiger aan doen. Bij "I want you to want me" heb ik weer mijn jaarlijkse rendez-vous met een dame uit het publiek, dus dan moet ik me weer uitsloven hahaha. De toegift staat officieel voor 3 nummers, het worden er uiteindelijk 6. Met 3 gitaristen op het podium geeft dat nog meer lawaai, het is een waardig afsluitstuk van een tijdperk. We eindigen traditiegetrouw met ons drieluik "Green green grass of home" gevolgd door "Whole lotta rosie" om uiteindelijk naadloos over te gaan in het laatste stuk van "Stairway to heaven". En dan is het klaar... Na eerst even een paar minuten naar achter waar nog zuurstof is toch maar de kroeg in om de mensen te bedanken die bij vele optredens aanwezig zijn geweest. Geweldig!!! Volledig leeg gaan we na het afbreken richting huis en dan is NoPoint een herinnering in plaats van een bestaande band. Of zal de Fenix toch ooit weer sterker uit zijn as herrijzen...???

Rest mij nog een aantal zaken ter herinnering te roepen. Allereerst: Wat hebben we toch een grote hoeveelheid gave nummers gespeeld, een stuk of 90. Sommige hoef ik de komende jaren ook even niet meer te horen, maar sommige zal ik ook echt gaan missen. Ik wil hierbij toch enkele nummers noemen. Absolute topper is voor mij Dream on. Wat een prachtig nummer is dat toch en wat heerlijk om dit te mogen spelen. Andere absolute topnummers om te spelen waren voor mij Pinball Wizzard (ooit gevraagd: waarom gaan jullie niet heel Tommy spelen, dit is geweldig!) en Space oddity. Een laatste nummer wat ik wil noemen, wat gewoon heerlijk was om te spelen, is Whole lotta love. Ik weet nog dat het de eerste keren wel aardig ging maar niet echt een toppertje was. Totdat ik tegen Gudy zei dat ie het wat geiler moest spelen. Vanaf toen werd het echt het heerlijke meeslepende zinnenprikkelende zweverige nummer dat het hoort te zijn.

Andere nummers die ik echt heerlijk NoPoint vond waren Skandal, So Lonely, Locomotive breath (waar hoor je dat verder nog), het Thin Lizzy trio, onze versie van Sympathy for the devil en natuurlijk Whole lotta rosie met vooraf Green green grass en het laatste deel van Stairway to heaven erachteraan. Zelf vond ik ook het einde met een stuk van Bohemian Rhapsody heerlijk, maar daar waren de meningen wat meer over verdeeld. Ach, eigenlijk waren de meeste liedjes wel gaaf om te spelen. Wel waren er ook een paar liedjes die geweldig waren om te doen, maar waarbij de stemband-lat soms wat hoog was bij verkoudheid en dergelijke. En ook met oordoppen helaas niet te doen. Ik denk aan Brazen en Weak van Skunk Anansie, en zeker ook aan onze prachtige versie van Paint it Purple (Paint it black met een stuk Child in Time erachteraan). Dat verNoPoint-en van nummers was toch wel echt iets gaafs.

Ik kreeg ook nog wel eens de vraag: Hoe komen jullie eigenlijk aan al die optredens? Met name dankzij André, die altijd weer nieuwe plekken wist te vinden waar we zouden kunnen spelen. Wij hoefden vervolgens dan alleen maar ons best te doen de eerste keer en dan mochten we wel weer terugkomen. Maar André is absoluut de drijvende kracht achter NoPoint geweest! Thnx André!

Verder zijn er nog wat losse flodders in mijn gedachten. Het geweldige (not) optreden in 2x bellen (vanaf toen 2x decibellen genoemd) waar we genoeg ruimte hadden om het halve drumstel van Stefan op te zetten en we eigenlijk alleen akoestisch mochten spelen. Het snoeischaarincident van Boudewijn op de middag voor een optreden, de Gudy-microfoon (volume terugdraaien), de dubbeldikke hand van Gudy tijdens een optreden in Kapelle dankzij één of andere ontsteking, die keer dat ik bij een optreden van de Baldrick Brothers in het publiek stond en opeens door 2 dames gevraagd werd of ik de zanger van NoPoint was en met hen op de foto wilde (hoezo popster hahahahaha), een optreden in Tilburg waarbij "het grijze kistje" met alle snoeren nog in Oud Beijerland stond, ongeveer 8 keer oefenen in een jaar met 14 optredens en daarbij de uitspraak "oefenen is voor onzekere mensen" (volgens mij uitgesproken door het nimmer oefenende natuurtalent Boudewijn), Gudy en André die op een woensdagavond 10 kilometer voor Brielle gestrand zijn met een lekke band. Een piano in de Dorpstienden in Ouddorp waar Boudewijn vooraf lekker op zit te spelen en die we spontaan toevoegen aan ons instrumentarium voor die avond. Een optreden in café Havenzicht in Oud Beijerland waar er een dame op de bar stond te dansen die duidelijk ergens behoefte aan had. En natuurlijk Gudy en André die er met een TomTom bijna 2 uur over deden om bij café De Rots in Antwerpen voor de deur te komen, waar Stefan er met zijn HermanHerman maar 3 kwartier voor nodig had... En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Wat hebben we veel gespeeld, veel ge-Rockt, veel gelachen! Thnx mannen voor 21 jaar NoPoint-muziek in mijn leven. Het was in 1 woord fantastisch!