Absurde tijden voor iedereen. Waarschijnlijk lees ik dit over een paar jaar nog eens terug en snap dan hopelijk voor geen meter hoe en waarom we toen ooit in zo'n bizarre situatie terecht waren gekomen. De anderhalvemetermaatschappij is iedereen nu wel goed zat, maar ja "Het virus is nog niet klaar met ons!" En ja. Ook met dat soort one-liners zijn we wel klaar. Maar helaas is het wel het geval en zitten we er nog steeds mee.
Op deze a-sociale afstand van elkaar komt een mogelijke album presentatie ter sprake in een gesprek tussen Ronald en Beest's geluidsman Ilian. "Er moet toch iets mogelijk zijn binnen de grenzen van de RIVM-regels?" Een paar dagen later blijkt ook promotor Frank al met dit idee rond te lopen. Het duurt nog een paar weken voor de plannen rond zijn, maar uiteindelijk komt het neer op 2 shows per avond met elk 50 betalende bezoekers. Wouw, dan gaat het er ondanks deze COVID ellende toch nog van komen.
Na nog een paar door 't Beest te nemen organisatorische drempels is het besluit rond. Ronald app't nog even voor een goeie bandfoto voor op de site van 't Beest. De foto die daar tigjaar geleden op de plek des onheils is gemaakt nog op tijd geschrapt vanwege een netelige FB-opmerking naar aanleiding van de Bevelander-promo met een foto van de maker van de shot. Laten we dit geen 2de keer riskeren. Uiteindelijk kiezen we unaniem voor 1 van de fish eye foto's uit Middelburg met André prominent vooraan, starend naar de blauwe lucht en wij er grimmig kijkend achter. Unaniem is niet helemaal correct, zo blijkt. Een paar uur later blijkt André zijn zegen nog niet te hebben gegeven en is ver van blij met de gekozen foto. Maar ja, te laat. Is maar voor op de site, joh.
Een week later haalt Ronald in de oefenruimte de fotokeuze nog even aan en voegt er terloops nog even aan toe, "Ach, ze kunnen 'm hooguit nog voor de billboards gebruiken." Zelden aan iemands blik zijn gedachten zo duidelijk kunnen aflezen. Wit wegtrekkend zie ik dat André zich in één klap realiseert dat zo'n billboard door de hele stad ook echt tot de mogelijkheden zou kunnen behoren.
In de korte aanloop naar 3 oktober besluiten we zowel de eerste 20 digitale kaartkopers als de kopers bij 't Paard van Troje (nee, niet de Koperentuin of Tinnenkroes) een CD weg te geven.
Twee shows van elk een uur. 1 om 20:30 en 1 om 22:30 voor een zittend publiek. 2x 50 betalende bezoekers (Wanneer ze dan ook werkelijk verkocht gaan worden natuurlijk.) Dat we dat ooit nog mee zouden maken. Begin jaren 70 stonden de grote rockbands van weleer ook te stuiteren voor een zittend publiek. In sommige gevallen werden na de pauze de klapstoelen aan de kant geflikkerd om vervolgens de halve tent af te breken. Dat waren nog eens legendarische rockconcerten. Zo'n vaart zal het hier wel niet lopen. Zaterdag is het dan zover en kunnen we eindelijk, sinds maart geleden, weer eens versterkt het podium op.
Maandagavond. Nieuwe persconferentie van het duo Snip Rutte en Snap de Jonge. Maximaal 30 bezoekers voor de Horeca en andere activiteiten en 22:00 iedereen buiten. Tja. Gaan we weer.
GZD zijn Frank en consorten moedige volhouders en in de dagen erna weten ze bij Gemeente en Veiligheidsregio te lobbyen voor een uitzondering die voor enkele culturele instellingen zou kunnen gelden. Resultaat; max 66 bezoekers, maar wel 22:00 buiten. Twee keer 50 tickets was wellicht toch wat te ambitieus, maar met 1 show is het Poppodium op donderdagmiddag uitverkocht. It giet oan!!!
De ochtend van ons spektakelstuk dropt Koen een korte video-impressie van zijn laatste rommelroute aankoop in de groepsapp. Een heus Hohner harmonica orgeltje uit ver vervlogen tijden. Of ik het zie zitten om hier vanavond het orgelsolootje van Crimson Red op te spelen? Leuk van die plopop initiatieven. Kan ik er nog fijn even een ochtendje op los gaan oefenen.
Een Beest optreden is altijd meer dan zomaar een gig. Het is een dagje bandbeleving met ons als middelpunt wat halverwege de middag begint en ergens na middernacht in een adrenaline trip eindigt. Een soort kinderfeestje voor volwassen muzikanten.
De middag is voor de soundcheck, flauwe humor en het acclimatiseren op het podium. We zijn, inclusief Anita, ruim op tijd om “ons” podium naar eigen smaak in te richten.
Links naast me wordt op de workmate van het locale klusteam, gecamoufleerd met een zwart gordijn, het museumstuk met toetsen opgetuigd.
De zaal, inclusief balkon, is als een theaterzaal ingericht met stoelen twee aan twee en een soort van veilingkistje om de drankjes op te zetten. Perfecte plek om voor elk duo een verrassings-CD als aandenken in te verstoppen.
De soundcheck verloop naar wens totdat ik de orgelsolo inzet. Mijn vinger volgen het toetsenpatroon wat in de studio met enige improvisatie op de plaat terecht is gekomen. Maar dan een kwart toon lager. Aangezien het klaviertje binnenin luchtklepjes naar een soort van mondharmonica rietjes bediend zit er aan het instrument geen enkele mogelijkheid om te stemmen. Met pijn in m’n hart verlaat het orgeltje samen met de workmate het podium.
Gezamenlijk eten in het Beest café was altijd onderdeel van het feestje. Sinds de laatste verbouwing is dit verkast naar de keuken op de eerste verdieping. De voor ons bereide maaltijd is er niet minder om. Fingerlicking Good werken we, waar mogelijk op gepaste afstand, het 3 gangen menu naar binnen, terwijl we nog even de regels voor vanavond voor geschoteld krijgen. “Iedereen blijft op zijn stoel, niet uitlokken om mee te gaan zingen, op tijd stoppen, na afloop geen gesprekken met of album verkoop aan het publiek en om 22:00 iedereen buiten.” Terloops krijgen nog even mee dat er geen afspraken over de parkeerplaats zijn gemaakt. Hmm, dat schept mogelijkheden.
Een paar dagen geleden werd ik gespamd door een PZC-reporter die zijn zinnen had gezet op 1 van de weinig activiteiten in zijn regio die een verhaal waard zijn. Teleurgesteld en geërgerd moet hij van zowel Frank als mij zijn afwijzing, i.v.m. het absolute maximum aanwezigen, accepteren. Laat nu net een half uur voor aanvang iemand afbellen. Na een kort onderhoud stuurt hij dolgelukkig zijn fotograaf met het vrijgekomen ticket naar binnen.
Party's on! Time To Shine. Om half negen zijn de meeste stoelen bezet, dimmen de lichten in de zaal en gaat onze 1,5 meter pandemie album presentatie van start.
We mogen gerust stellen dat we met z'n allen een bijzondere avond tegemoet gaan in een tijd dat half Nederland met een mondkapje rond loopt, alle cafés, restaurants en alles wat je qua bijeenkomst maar kan bedenken, op slot zijn. Niets kan, maar wij mogen. Zowel wij, het publiek als de vrijwilligers van 't Beest hebben er enorm veel zin in om na zo'n lange stilte even een avond te kunnen ontsnappen aan het zogenaamde "nieuwe" normaal. Na elk nummer klinkt het publiek als een afgeladen zaal. Oké, zingen is uit de boze, maar wie heeft iets gezegd over uitbundig applaus.
We spelen alle nummers van onze nieuwe plaat, afgewisseld met andere best of's. Geen Señorita deze keer en geen "Hey, Hey, Hey" bordje tijdens "I'll Write It All Down". Naast Anita’s bijdrage op de plaat “Summer Wine” zingt onze gaste ook in duet met Jaap de Cash klassieker "Jackson" en de murder ballad "My Love Forever More”. En naar schijnt, in tegenstelling tot het zittend publiek, wordt er tussentijds achter de coulissen aardig op los gedanst.
Wanneer we tegen het eind “Are You Drinking With Me Jesus” spelen gaat het deksel van de pressure cooker. Fingers crossed in de hoop dat we geen luidkeelse superspreader in ons midden hebben. Gelukkig houdt een ieder zich aan het zitregime, maar verder zien we alleen blije gezichten voor ons. En omgekeerd even zo. Wel jammer dat we dit niet gezamenlijk aan de bar mogen vieren. We houden moed voor volgend jaar. Maar nu even niet dus.
Na afloop houden we achter het pand op de parkeerplaats een bescheiden kofferbak(LP-)verkoop. Ook mijn nieuws-stalker komt op zijn racefiets een LP afnemen in ruil voor een diepte interview. De reporter blijkt een sympathieke kerel. Zeker t.o.v. zijn fotograaf, die weliswaar een mooi plaatje voor de krant aanlevert, maar verder zijn fotoverzameling op slot houdt. Zou best een mooi gebaar zijn geweest in ruil voor zijn speciale plek op de eerste rij. Maar in combinatie met het interview houden we er toch een mooie promo aan over.
En zoals verwacht druipen we deze avond af in een fijne adrenaline trip. Thuis flikker ik nog even van m'n wolk wanneer ik ontdek dat m'n treble spanker nog op het podium is achter gebleven, maar ook is dat met een extra ritje naar Goes opgelost. Hier zullen we nog een tijdje op moeten teren Brothers. Wat was dit geweldig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten