Toen we ons laatste optreden met Henne in de Graaf van Buren hadden gedaan had Nicoliene ons toegezegd om nog een keer terug te komen wanneer onze nieuwe bassist ingewerkt zou zijn. Het heeft een tijd geduurd om een optreden te plannen, maar wat Andre betreft mogen we wel stellen dat hij na 23 optredens wel is ingewerkt.
De datum was echter ongelukkig gekozen ivm een erg drukke periode bij mij op mijn werk. Door een grote fabrieksstop op Zeeland Refinery was het plannen van een optreden in die perode erg riskant. Uiteindelijk bleek er geen belemmering in het bewuste weekend en leverde het juiste een welkome afwisseling.
Zowel Andre als ik hebben inmiddels zo'n beetje onze vaste plek in het Cafe-restaurant in de buurt van de haven. Ik sta zoals altijd in de spelletjeshoek tussen de potloden en kinderboekjes.
De backdrop word aan het plankiertje achter het drumstel gehangen waarmee het rokersdeel grotendeels verstopt is. Bij binnenkomst was er weinig volk, maar uiteindelijk bleek het aangenaam druk. Al was Nicoliene tijdens de, misschien wat al te lange, pauze bang dat het volk wat er was de benen zou nemen en sommeerde ons om toch weer maar aan te vangen.
De set ging er in rap tempo doorheen. De maandag erna vertelde een collega van Dré van Dé, zonder te weten dat hij ons kent, een leuke band in de Graaf te hebben gezien. Het leek alleen of alle nummers versneld afgespeeld werden. Nu zijn wij niet al te flauw qua tempo, maar de opmerking was niet geheel onterecht gezien de vaard die erin zat.
Na afloop was een dame uit het publiek erg geïnteresseerd in het stukje vaderlandse geschiedenis welke Jaap in the second verse van Gone had verstopt. Ze had het vermoeden dat dit een stuk tekst uit 1 van de klassiekers van Cornelis Vreeswijk betrof. De Zweeds Nederlandse troubadour die hier voornamelijk bekend is van zijn Veronica en De Nozem en de Non.
Echter staat dit stukje proza op naam van geen ander dan Armand. De zanger die Jaap deze zomer nog bij toeval tegen het lijft liep bij de Shell pomp langs de snelweg. It's A Small World After All.
De Graaf heeft in tegenstelling tot vele sombere noodgedwongen blauwgestoomde achteraf hokjes bij sommige andere cafés, een ruimte achter de kroeg wat kwa sfeer kan meten met het cafe zelf. Waar in een heuse woonkamersfeer met hangbank de plaatselijke jeugd na ons optreden met een akkoestische gitaar zich aan het vermaken was. Met deze entourage als achtergrondbehang is het na afloop goed toeven en napraten of onze set. Mijn nieuwe aanwinst in de vorm van een heerlijk fout Italiaans overhemd plakt nat op mijn rug van het zweet, terwijl de op de kast slingerende overjarige mini nacho chips de kwijtgeraakte zouten aanlengt.
Na nog een laatste drankje breken we de back line weer op en is het tijd om naar huis te gaan. Althans, voor ons, want Koen laat vannacht de bus staan en blijft de nacht bij Andre slapen. In de huiskamer wel te verstaan.
