Baldrick Brothers - 't Beest in Goes - 20 oktober 2012

Om 16:45 staat Jaap voor de deur. Geen zanginstallatie mee. We spelen over een PA, dus mijn spullen passen ruim in de Renault van Jaap. Koen en Ronald zijn er al en de Big Jeezus Truck heeft zijn back line klaar staan voor de sound check wanneer we arriveren. Het Canadese viertal, waarvan de zanger zijn valse mondharmonica probeert op te blazen, is wat schuchter terwijl de Nederlandse toermanager direct bereid is voor een babbeltje. Al snel blijkt dat ze een grondig gebrek hebben aan batterijen en Jaap rijdt samen met de langharige Twentenaar naar de eerste best winkel voor inkopen. Het ritje wordt beloond met de laatste BJT CD. Jimi, al bijna onze vaste geluidsman lijkt, staat vanavond naast het podium voor onze monitoren en Iliam doet samen met Tom het front. Wanneer alles aan microfoons is geïnstalleerd barst het geweld op het podium los voor de sound check en na 2 snoei harde nummers is iedereen te vree. Wanneer wij het podium innemen besluiten we alles, inclusief drumstel, voor de BJT back line te zetten. Met wat creativiteit wordt de back drop voor het achterste drumstel gehangen, waardoor deze geheel aan het oog verdwijnt. Inmiddels is Els aangekomen om ons aan een stel bruikbare PR foto's te helpen. Het leuke aan optredens, zoals deze, is het ongedwongen sfeertje tussen de crew van 't Beest en de bands tijdens het home made avond eten. En de soep met aardappelpuree en goulash gaat er wel in. De BJT is ook allang niet meer zo schuchter. Wanneer later in de kleedkamer iemand vraag wat zij allen doen voor de kost weet de zanger te melden dat hij muurschilderingen maakt en laat vol trots zijn fotogalerij op Facebook zien. De drummer en gitarist zijn beiden muziek leraar op dezelfde muziekschool. En de bassist? "He likes to party!"

Ronald heeft zijn videocamera weer opgesteld en Tom neemt alles op zijn laptop op. Onze bootleg “’t Beest deel 2” is in de maak.

Om 21:00 staat er al meer volk dan de vorige keer en een kwartier later gaan we van start. Gevoed door adrenaline gaan alle nummer er in een verhoogd tempo door heen. De set zit bewust vol met snellere nummers als aanloop naar onze hoofdact. En Els weet ons redelijk onopvallend vast te leggen vanaf de rand van het podium. De lengte van de set blijkt perfect gekozen, want exact 22:00 slaat Ronald ons laatste nummer af. Zoals het een voorprogramma betaamt spelen deze keer geen toegift en is het de beurt aan Big Jeezus Truck. De heren hebben een complete transformatie ondergaan en zijn duidelijk van plan om een feestje te bouwen. De gitarist en met name de bassist, staan te stuiteren op het podium, maar de meeste aandacht gaat naar de drummer. De 's middags nog wat timide kerel met een zwart Tibetaans mutsje, zit nu stokken gooiend en draaiend achter zijn kit. Als een propeller slingert hij zijn lange haar rond en halverwege een nummer gooit hij al drummend zijn hi-hat in de lucht. Een vreselijk energieke band. Helaas is het bezoekersaantal na ons optreden niet veel meer gestegen, waardoor de zaal bij langen na niet vol is. Maar de BJT beweert zonder blikken of blozen dat dit het leukste optreden van de toer is en bedankt voor de derde keer vanaf het podium hun voorprogramma. Kunnen wij wel waarderen. Morgenmiddag nog 1 en dan zit hun toer er na 14 gigs weer op. De toermanager vraagt ons of we een paar optredens als voor programma van zijn eigen band “Trailer Trash Tramblers” in Twente zien zitten. Nauw, een weekendje in het oosten van ons land spelen in het voorjaar of zomer zien we wel zitten, dus wie weet?

Maar voor vanavond zit het er op. Mochten de beeld en geluidsopnames niets zijn geworden dan is het jammer. Maar gelukkig hebben we de foto's nog.

(Foto's Els Swart)

Baldrick Brothers - De Pompe - 5 oktober 2012

In de regen de spullen via de nooduitgang aan de achterkant naar binnen gebracht. Dit was meteen de plek waar we ons podium op konden bouwen. 11 jaar geleden stonden Koen en ik hier nog met The Bandox op het podium naast de voordeur tijdens de kerstnacht. Het in verval geraakte cafe had toen nog een alternatieve status waar voornamelijk rockers, bikers en junks rond hingen. Niet verwonderlijk dat dit toen mijn favoriete kroeg was. Jaren daarvoor hadden we met de Razor Blade Blues Band ook geprobeerd om hier te spelen, maar de toenmalige eigenaar Han was als Bintangs fan niet gecharmeerd van onze Riding on the L&N versie op onze eerste demo. Helemaal oneens kon ik het niet met hem zijn tot ik dit voorjaar de restanten van de Bintangs hun eigen nummer hoorde verneuken. Dan waren wij lang nog niet zo slecht.

De tweede keer dat we hier stonden was wederom voor in de kroeg maar in een, door de nieuwe eigenaar, geheel opgeknapt pand. Inmiddels is die lokatie onder de noemer "Peron 0" voor de roker met glas afgetimmerd. Het nieuwe podium achterin levert een ruim speelveld met een redelijke dansvloer op. De toestroom van bekenden was weer aangenaam te noemen en zelfs oud Brother Henne was komen kijken. Herman van NoPoint had zijn kazoo thuis gelaten, anders hadden we nog een muzikale kruisbestuiving kunnen houden.

Tijdens de soundcheck blijkt maar weer dat Andre en ik een geheel ander gehoor qua geluidniveau's hebben en ik ga steeds meer geloven dat hij er een betere kijk op heeft dan ik gezien de opmerkingen over het te lage volume van onze Tenorist. Het podiumgeluid was wederom goed wat het speelgemak ten goede komt. De 2de set starte we met een vlekkeloze primeur van "Straight A's" van Cash waar Koen de zang voor zijn rekening neemt. Later in de set komt "Jackson" als primeur voorbij. Welliswaar niet als gepland duet, maar de combi tussen Jaap en Koen past prima als setje. Een groot deel van de 2de set weet Nienke met een aantal vriendinnen de dansvloer bezet te houden en de sfeer is tot en met Jesus perfect. Tijdens Word Up hangt Jaap een Arenskerkse kennis, die met wat vrienden zijn laatste vrijgezellen week viert, zijn wasbord om. Dit levert weer leuke foto's op. De toegiften zijn met gebrek aan beter een aantal herhalingen en dit is 4 nummers lang te veel van het goede blijkt. Het belgse zee-/dronkemans liedje "The Bottle Runs Dry" is dan ook een nummer te veel. Ondanks dat heeft de band en publiek weer een goeie avond gehad. Ook Margreet is te vree, al heeft ze alleen de laatste nummers gezien. We zullen zien of we het volgende maand met NoPoint ook zo los kunnen krijgen. Ik heb er nu al zin in.

NoPoint – Café La Strada - 28 September 2012

Vrijdagavond 20:30 uur staat mijn Golf weer in het smalle Goese straatje voor Eric's Bar. Eric zelf zit aan de bar de foto’s op Face Book te bekijken van de boekpresentatie van Racoon die hier vanmiddag werd gehouden. Andre was mij vanavond voor en had zijn spullen al op het podium gezet. Bij het neerzetten van mijn spul valt Andre zijn oog op de Play List van de Baldrick Brothers tussen de speaker, welke daar wellicht sinds juni is blijven hangen.

Het duurt even voor iedereen er is en inmiddels is Mauries ook binnengekomen. Hij werkt hier sinds kort, maar heeft helaas op de bovenverdieping zijn bardienst. Later komt er nog meer fam. voor ons als publiek.

De set staat snel overeind en na een paar You Really Got My's en Coffee, Thea and Sympathie's stond het geluid wel oké. Het was wel duidelijk dat de nieuwe back line van Boudewijn, ondanks de zeer aanwezige Bas, wel een hele boost had gekregen.  Dat zet mij wel aan het denken in hoeverre mijn set ook niet een update nodig heeft. In contrast komt de Koch er we erg magertjes vanaf.

Gezien de Play List die Stefan in elkaar had gezet, had ik erg veel zin in vanavond. Met voornamelijk favorieten en het, op enkele na dan, ontbreken van moetertjes, kon dit wel een leuke avond worden. Vreemd wilde dit niet tot uiting komen. Het publiek moest nog erg aan het weekendgevoel wennen en wat nog erger was, ik/wij nog wel het meest.

Herman stond weliswaar te spring als of zijn leven er vanaf hing. (van een opkomende verkoudheid was niets meer te merken), maar vanuit mijn view was alles als spelen in een luchtbel. Aan mijn zijkant van het podium was onvoldoende ruimte om me uit te leven, voor aan het podium kreeg ik regelmatig een bekken in mijn nek en rug en halverwege gang ik meerdere keren bijna op mijn plaat over het wegschuivende tappijtje van Stefan. Bij muziek maken hoort een stukje magie wat je de welbekende vleugels moet geeft, maar gevoelsmatig kwam het deze keer even niet bij me binnen. Jammer, want zo slecht hebben we niet gespeeld, maar volgens mij voelde het publiek deze keer met mij mee.

Het feestje was sowieso snel afgelopen, want nog voor sluitingstijd was Stefan vertrokken en kort daarna stonden Andre en ik weer als enigen van de band nog in de kroeg. Het publiek viel niets te verwijten. Het zat er gewoon een keer niet in. Al had ik het idee dat sommigen van ons een prima avond hebben gehad.