Baldrick Brothers - KoninginneNach La Strada - 29 april 2013

Het vorige jaar hadden we op kerstavond in Strada een zeer geslaagde einde jaarsafsluiter. Reden voor Eric om ons ook maar meteen voor de laatste KoninginneNach in te scheren. 

Op de kroningsdag van onze nieuwe Koning zijn de meesten vrij om hun roes uit te slapen, dus geen enkele legitieme reden om de avond niet naar La Stada te komen. Althans, dat was de strekking van de laatste mailing. Gelukkig waren er een hoop die de andere morgen niet vroeg op een kleedje moesten zitten en was de kroeg gezellig druk. En voor sommigen uit het publiek eigenlijk een stuk prettiger dan kerstavond, waar we wel heel veel volk in de herberg hadden ontvangen.

Jaap en ik konden elkaar deze keer gelukkig mededelen dat we er deze keer wel kiplekker voor stonden en er heeeel veel zin in hadden.

Koen had zijn voorbereiding goed voor elkaar. In een creatief moment had hij de tekst voor het publiek voor tijdens "Write It All Down" op een bordje geschilderd. Op een bordje met stok stond in sierletters "HEY HEY HEY". Zo moeilijk kan het dus niet zijn.

We waren vroeg aanwezig om de boel op te zetten en te "Sound Clecken". Dat gaf Jaap de ruimte om nog even, voor we zouden starten, 't Beest binnen te glippen voor de Amerikaanse "Slim Cessna's Auto Club!" waar hij onze June Cash fna Linda tegen het lijf liep en maar meteen op een gastoptreden later op de avond, aan stuurde. Halfbroer Wilfred had zit de week ervoor vrijwillig aangemeld om met z'n trekzak mee te spelen. Zo had het programma verrassend veel overeenkomsten met de laatste kerstavond.

Dre van D had ons lang niet meer gezien en was blij verrast dat zijn verzoek "Tainted Love" van jaren geleden, weliswaar onbewust, in de set list was gerold. En wist ook ons eerste optreden in 't Beest nog te herinneren. Ja, dan waren we toch wel een erg goeie band geworden. Bedank, Dre. :o)

Het was onze eerste keer dat we de Neil Diamond klassieker "Solitairy Man" hebben gespeeld, maar "Write It All Down" was de favoriet van de avond.

Tot diep in de nacht dreunde "HEY HEY HEY" nog in m'n hoofd door.

Deze avond was Linda weer de "Segnorita" en dat leverde weer een paar foto's op voor onze nieuwe site rubriek de "Segnorita van de avond". Na een lange avond stonden we met zijn vijven met een brede grijns tegenover een uitbundig publiek die niet van wijken wist. Geholpen door de adrenaline zijn we nogmaals het podium opgeklommen en op herhaling ging ons bordje nogmaals de lucht in voor onze favoriet van de avond. Koen wist in zijn enthousiasme de akkoorden creatief te verwisselen en door het zwaaien van het bordje liep mijn partij her en der wat vertraging op. Ook m'n koebelsolo dreigde in het water te vallen, maar na een verder perfecte set hadden we weinig meer te verliezen. Het publiek was meer dan om. Achteraf bleek de Amerikaanse Auto Club ook in Strada te zijn gesignaleerd. Al kan ik mij hun gezichten, die ik de week erna opzocht via Google, niet thuis brengen.

Oranje boven Oranje boven. Leve de Baldrick en m'n broers. Morgen aan de oranje bitter. Maar van uitslapen geen sprake. Om 8:00 stonden er weer 4 trompetters op de torenring om mij en de rest van het dorp uit z'n nest de blazen. Ik kan me eindelijk volledige aansluiten bij Jaap zijn trompet antipathie.

Du Driestang - Hrieps - 27 April 2013

Ooit ben ik voor een band weggelopen tijdens Scoutrock in Heinkenszand, omdat ik het onverdraaglijk vond dat het publiek tijdens echte band stonden te zeiken over de muziek en volledig uit hun dak ging bij een stel zolen die met prikkeldraad bespannen instrumenten en een geluidsband op de achtergrond flauwekul uithaalden. Het toppunt was de uitzinnige aanmoediging van het publiek bij het opblazen van een condoom over het hoofd van "zanger" Emiel.

Een kleine 25 jaar later heeft het stelletje zotten, weliswaar geslonken tot 2 originele Driefstangers aangevuld met een echte band, het langer volgehouden dat de Beatles en hebben hun 2 CD een leuke verkoop opgeleverd. (Wat mij overigens nog steeds verwonderd gezien de kwaliteit)

In al die jaren ben ik de muzikanten en Driefstangers menig keer tegen gekomen. De laatste met name op motorfeestjes. Toen Emiel me tijdens het laatste HAK motorfeestje vroeg om Marcel's plek eenmalig in te nemen vanwege zijn afwezigheid tijdens Hrieps, stond ik nog niet direct te springen. Maar aangezien ik het stelletje inmiddels buitenom de band op ander vlak beter heb leren waarderen, leek het mij uiteindelijk wel positief om het als vriendendienst toch maar te aanvaarden. Toen later bleek dat ook Erwin Tramper zou zijn benaderd, leek me het zeker een juiste keuze. Zowel Erwin als ik hadden ooit de hoop om een keer samen in een band te spelen. Iets wat ooit zelfs in de planning had gestaan, maar nooit tot daden was gekomen.

Bassist Henne was uiteindelijk de rode draad waarmee we beide in bandjes hadden gespeeld, dus dat maakte het sowieso een stuk makkelijker.

Ondanks de blauwe lucht was het die bewuste avond sterruvens koud. De tijd dat we naast het podium stonden te wachten leek een eeuw te duren en had het gevoel dat m'n oren er af vroren. Het festival bestond uit 2 mega tenten die in lijn waren geplaatst. Schijnbaar was de opkomst met 4000 man, goed te noemen, al was dit niet vanuit onze positie te merken. Na een verwarrende discussie met de festival vrijwilligers over de toegangsroute voor bands, kwamen we me de VW Camper Van van Erwin toch op plaats van bestemming. Het buitenpodium werd bezet door onze buren uit de oefenruimte, waaronder Jon Houtenkamer, Dimitri van Kranenbroek en toetsenist Frankel Frank. Het grote gezelschap met blazers en een aantal zangers, kon er, ondanks de bescheiden aantal bezoekers, geen genoeg van krijgen. Hierdoor konden we niet op tijd het podium op. Voor ons geen punt, dachten wij. We had niet de illusie om de geplande 1,5 uur tussen 19:30 en 21:00 uur vol te kunnen spelen.

Terwijl we alles op het podium zetten, trekt Emiel z'n Zwarte Pieten pak aan en smeer grofweg zijn gezicht onder de zwarte schmink.

Wanneer we een korte sound check houden, springt er een snaar van m'n blauwe PRS. Ik pak weliswaar m'n bruine PRS als reserve, maar omdat de blauwe m'n voorkeur heeft stel ik eind van de sound check voor om een snaar te vervangen. Al blijkt tijdens m'n vervangingsklus dat we eigenlijk al aan onze show waren begonnen. Verwarring alom, maar ik sta uiteindelijk toch gewoon op de juiste plank te spelen. Alleen korter dan gepland. Wanneer Emiel en Albert hun befaamde onzin uit staan te kramen besluit de stagemanager ons nog 3 nummers te geven. Terwijl we nog lang niet klaar zijn. Uiteindelijk houden we nog 7 niet gespeelde nummers over. Het optreden wordt wel, zoals gebruikelijk, afgesloten met "Taart in je bek" wat voor de gelegenheid "Spek in je Bek " wordt genoemd. Emiel strooit voor het publiek grote zakken spekjes, smiddags in groot verpakking gekocht bij de Sliegro, leeg met de hoop op een podiumbekogeling door het boerenpubliek. Maar het merendeel kent de traditie niet en staat schaapachtig naar de hoop spekjes te kijken zonder enige reaktie.

In de tent naast het podium is, na afloop, door het zwart de teleurstelling op het gezicht te zien. Een onbegrijpelijk actie, omdat het ook nog lang geen 21:00 is.

Direct na het optreden schuiven we de spullen van Erwin en mij weer in de camper er zodoende zijn we weer op een schappelijke tijd thuis.

Baldrick Brothers - Cafe De Concurrent - april 2013

De bewuste avond samen met Ronald naar Lewedorp gereden om daar Koen te helpen om de zanginstallatie in zijn bus te persen. We hadden de tijd wat ruim ingeschat waardoor we bijna een uur voor afspraak op het Bellamipark in Vlissingen stonden. Dankzij het Vlissings parkeerbeleid waren hier sinds kort ook de wel bekende elektrisch bedienbare paaltjes uit de grond gekomen. Probeer dan maar eens bij het Café te komen. Toen ik de kroeg binnen stapte om de barman gedag te zeggen en om een oplossing te vragen voor de paaltjes, vloog collega Walter we met enige prettige dronkenschap rond m'n nek. De roeiclub was tweede geworden in de "grachten" van Vlissingen en dat moest zo te zien gevierd worden.

Uiteindelijk wist de bar man me wat sluiproutes van de hand te doen en al snel stonden we geparkeerd voor de deur. De Concurrent had de tafeltjes nog op het podium staan en we konden de spullen voorlopig in de hal kwijt. Prettige start met een gezellig drukke tent. Zelden waren we zo vroeg met opbouwen. Maar gezien het 3 uur vullend programma zagen we er vanaf om eerder dan de afgesproken 23:00 uur te beginnen. De aftrap was lekker stevig, zoals vanouds. De sfeer was wat betreft de roeiers weer lekker, maar na de tweede set begon de kroeg wat leeg te lopen. Gelukkig, in de laatste set kwamen er nog wat passanten bij. Waaronder een aantal collega's die na het sluiten van het bedrijfsfeestje in het Arsenaal nog niet huiswaarts wilden. Vooraan het podium werd in ieder geval door een paar personen gedanst en Jaap wist een dame uit het publiek de samba ballen in haar handen te drukken. Bij Senorita hoort nu eenmaal een vrouw op het podium. Bij “Poupée de Cire Poupée de Son” zie ik 1 van mijn Franse collega's even verbaast kijken, maar ach.

Een aantal ouderen blijven dansen tot de laatste noot en zijn ook de fanatiekelingen die ons nog tot een toegift proberen over te halen, maar we besluiten de avond bescheiden af te sluiten.

De ramen van Ronald z'n Berlingo zijn bevroren en in de vrieskou schuiven we onze instrumentarium weer de auto in. Het barpersoneel vraagt ons bij vertrek om eind van het jaar nog eens terug te komen en zo komt er een einde aan een leuk avondje Baldrick Brothers.

Baldrick Brothers - R&R feestje Nisse - 30 Maart 2013

Het kleine plaatsje Nisse heeft, ondanks zijn bescheiden inwoners aantal, een Durpsuus. Een kil modern vierkant gebouw aan de verder sfeervolle kerkring. De organisatoren van het besloten (dorps)feestje hadden er alles aan gedaan om in ieder geval de sfeer nog wat op te krikken met ballonnen, priklampjes en een theatraal gedrapeerde banner achter het podium, wat duidelijk af stak tegen de Bordeaux rode velours podium gordijn.

Het podium was bij aankomst, op een paar monitoren na, nog maagdelijk, maar tegen de tijd dat wij hadden gelost stond de vloer vol bandzooi.

Huib, onze geluidsman voor die avond, leek erg relaxt en met een klein frontmixertje zou hij het wel gaan maken. Echter toen we aangaven dat we met z'n vijven zongen, brak al wat paniek uit, want zijn statieven verzameling bleek vrij beperkt. Daar wisten we met ons eigen statieven wel een oplossing voor. Met een ter plaatse gemaakte Rider waren de kanalen, op een paar na, in 1 keer goed aangesloten. Dankzij de mooie nummering, bijvoorbeeld geel-7, aan allebei de zijden van de kabel, is fout zoeken nog een kwestie van kinderspel, zo wist onze techneut ons te overtuigen.

Vervolgens was het mijn angstzweet, wat uit barste toen m'n Champ geen enkel teken van leven wou geven. Met enig prutswerk in de kleedkamer, kwam het kleine brullertje weer bij z'n positieven en kon ik 'm weer naast m'n andere versterker zetten.

De geplande Show Time van 21:00 konden we nog rekken tot kwart over. Met ons Punk'a'Billy geweld waren we op dit Rock'n'Roll feestje een wat overtreffende trap. Zeker voor het merendeel van de bezoekers, wat voornamelijk uit plaatselijke bevolking en vrienden en kennissen betrof die zich voornamelijk bij het bardeel bij binnenkomst schuil hielden. Maar ondanks dat kwam er regelmatig wat volk op de vloer. Na veel praten tijdens de laatste oefenavond hadden we twee van de drie nieuwe nummers op de Play List gekregen en “Write It All Down” en “Loco Gringos” ging, los van wat details, best lekker. Tegen half 12 was onze setlist ten einde. Na het gebruikelijke geduw en gewurm om tussen de mensen door, de kleedkamer alias opslaghok te hebben bereikt, was het tijd om een rondje langs het goed verzorgde Indisch buffet te maken. In de tussentijd zouden de leden van Betty's Doghouse zich druk kunnen gaan maken om het podium in te richten en de sound te checken. Echter kwam de drummer van dit erg leuke Rock'n'Roll bandje na een lange tijd onverricht zake terug naar de kleedkamer. De opbouw ging nog wel even duren. De beheerst ogende geluidsman van weleer was inmiddels al vloekend en sputterend op zijn knieën zijn kabeltjes aan het volgen en het leek er nog niet op dat het einde voorlopig in zicht zou zijn. Ook met enige frustratie bij Koen die zijn jongste telg als fotografe had meegenomen en toch eigenlijk wel een setje met Betty mee wou blazen, maar twijfelde gezien de bedtijd voor de jonge dame. Uiteindelijk was het tijdverlies beperkt en stond het trio met nieuwbakken contabassist en Koen op het podium te swingen. De set, en zo bleek ook bij ons, miste een lekkere diepe bas om de zaal te vullen. Dat zat er bij de opgestelde PA niet in. Maar ach, verder stond onze Huib zijn stinkende best te doen. Halverwege de set was het ook voor mij tijd om de nu inmiddels uitbundig dansende feestgangers de rug toe te keren. Nisse bedacht!