Company of Sinners - Jailhouse in Middelharnis - 21 juni 2017

We lopen de culturele toerist in het Haagse Escher museum uit te hangen wanneer mijn kompaan via Whatsapp vraagt of we het voorprogramma van de Dynamite Blues Band willen doen. Ja, da's geen moeilijke vraag. De DBB is een doorstart van Big Blind. Het bandje waar Andre en ik lyrisch over waren tijdens het blues weekend in Culemborg, zo'n jaartje of wat geleden. Samen met de Rhythm Chiefs waren zij de jonge bandjes op het jaarlijkse blues festival en meteen ook het beste wat we daar hebben gezien. Met wat onenigheid over het ontslaan van de bassist en broer van de gitarist is het bandje, volgens hun promotor althans, ter ziele gegaan. Maar voor een eenmalig optreden in een zonnig oord waren de muzikanten wel te porren om een keer onder andere naam en met een andere bassist samen te komen. Inmiddels hebben ze gelukkig de draad weer opgepakt. Laatst nog op het Kwìhdams bluesfestival van maestro Kempe. En nu hier in Menheers'n op het podium voor, zo blijkt, het 16e verjaardagsfeestje van dochterlief van de reeds genoemde promotor. Voor ons een leuke uitdaging om een acceptabel en verrassend voorprogramma te mogen zijn. In de zaal, dicht bij de bar, is een vierkant minipodium neergelegd en ondanks het aanbod om het hoofdpodium te gebruiken wijken we niet van ons plan. Met een uitgekleden Straatfest-uitrusting maken we er nog een bescheiden huiskamersfeertje van. Met een gordijn onttrekken we de afzichtelijk witte radiator aan het gezicht en met ons skulletje uit Maggi-blik voorop als boegbeeld is ons terrein afgebakend. Andre, wou maar wat graag mee voor de DBB, is de roadie taak toebedeeld. Hier en daar een koffer, al duurt het even om de organisatie van zijn taak en zijn benodigde vrije toegang te overtuigen, maar zwicht uiteindelijk voor zijn inspanning. Terwijl de hoofdact sound checkt met Amsterdamse chanson, zetten wij ons eigen versterking op. De band is duidelijk kritisch op het podium geluid maar naast het podium is het een en al hartelijkheid. Een stel malloten die zin hebben in een hoop lol en een feestje, maar ampersand hun uiterste best doen om alles tot in de finesse in orde te hebben voor een muzikaal perfect, maar niet vooraf uitgekauwde muzikale set. Klasse apart dus.

Vooraf kunnen we ons omkleden in het keukentje achter de bar. Daar wordt op ambachtelijke wijze Nederlandse trots over een kingsize vloei met tabak uit gestrooid. De week nadien ruikt mijn gang nog steeds naar die zoete lucht. Wanneer we inzetten staat er al leuk wat volk voor ons neus. Een intiem sfeertje is ook deze keer weer de juiste omschrijving. Met onze bescheiden versterking blazen we ons publiek niet op afstand en met wat ruimte voor uitleg en een lolletje lopen we de set soepeltjes door. Het is geen overdaad aan bezoekers en dat gaat het gedurende avond ook niet worden. Wanneer de hoofdact op komt zijn er wat genodigde vrienden en bekenden van de jarige bij gekomen. De band gaat vanaf het eerst nummer er met gestrekt been in. Met een gedreven blues sound met een lichte neiging naar Lester Butler's Red Devil's, maakt de band een enthousiaste indruk. Veel contact met het publiek en, waarschijnlijk door de reden van hun optreden, heel los. Zelden zo'n ontspannen band zien spelen. Tijdens het optreden geen bitterballen of ander bruinfruit, maar raketijsjes voor de hele zaal. Geeft wel een mottig kinderfeesttintje.

Aan het eind van de laatste set vraagt de band Brother Koen het podium op. M'n kompaan heeft het weer voor elkaar. Het is al wat jaren geleden dat we met The Bandox de Red Devil's klassieker "Automatic" hebben gespeeld. Maar zo te zien is hij bij Koen nog steeds paraat. De zanger grijpt tijdens het nummer zijn kans om samen met de gitarist wat aan te klooien op die zijn gitaar, waarna de Fender bij de zanger om zijn nek beland. Het hele nummer wordt een podiumfeestje en erg aangenaam om als publiek te volgen.

Wanneer de band is gestopt gaan ook wij ons podium leeg halen. Tussendoor schieten we het keukentje binnen voor broodjes ham en kaas welke vakkundige door Hendrick R. te S. als tostibroodjes ham/kaas tussen de tosti knijper van de tostirooster wordt geklemd. Wanneer ik mij om ga kleden wordt op tafel een nieuw grastabakje geprepareerd. Lekker ongedwongen sfeertje is het hier.

Gevoed door wederzijdse adrenaline is iedereen vol lof en respect over-en-weer en wanneer ik samen met Andre in een volgepakte Peugeot op huis aan ga zit er een smile op m'n snufferd die er zelfs met geweld de komende 24 uur niet is af te krijgen. Koen en Eef hebben nog een paar km op de tandem voor de boeg en zo kunnen we weer een geslaagde Company gig op onze lijst bijtekenen.

Baldrick Brothers - Schallemaaj in Ossenisse - 9 juni 2017

Een nieuwe kroeg om te spelen is altijd leuk. Daarom is het fijn dat Linda (Festiband) zo nu en dat met wat niets op de proppen komt. Schallemaaj hoort daar zeker bij, maar zonder Googlemaps had ik niet kunnen bedenken waar ik Ossenisse zou moeten plaatsen. Ten tijde van de PSD-boot van Kruiningen/Perkpolder is dit wellicht een levendige streek geweest, maar heb nu toch wel de indruk dat we af gaan reizen naar de diepe verlaten krochten van het Zeeuws-Vlaamse achterland. Veel eigen volk hoeven we hier niet te verwachten en het is maar de vraag of de locale bevolking interesse heeft in een onbekend bandje van "dn òòvrkant".

Het is wel gebruikelijk dat er meersporenopnames worden gemaakt en dat schept de mogelijkheid om met een beetje acceptabel beeldmateriaal een fraai PR-filmpje voor op YouTube te maken. Maar ja, vind maar eens een enthousiasteling. De Grijsleider heeft ons al een dienst bewezen in Dinteloord. Is nogal wat om hem ook hier naar toe te vragen. Maar Jaap zou wel iets regelen. Een paar dagen voordien komt een zekere Kees uit Kapelle als vrijwilliger op de proppen. Geen idee wie, maar een jonge gast met een leuke camera moet dit toch wel voor ons kunnen fixen. We zullen wel zien.

Show time om 20:30, dus tussen 18:00/18:15 bij Koen op een vrijdagavond is best vroeg. De planning; met z'n vieren met de bus en Jaap met cameraman voorop in de Peugeot. Voor ons vertrek vanuit Lewedorp stopt Jaap met cameraman halverwege het strikt voor bestemmingsverkeer bestemde straatje in Lewedurp voor huize Raas. Vanachter de bus komt eerst Jaap en daarna jonge god; Kees. Alle mogelijkheden had ik kunnen bedenken, maar mijn gepensioneerde dorpgenoot was wel als laatste bij me opgekomen. Niet dat het een onplezierige verrassing was, want deze oud-verslaggever van het meerendeel van de Zeeuwse wielerkoersjes rond de kerk is er wel 1 om mee op pad te nemen. Zijn passie voor fotografie was me al wel bekend, maar het filmen was nieuw voor mij. Hij maakt volgens eigen zeggen tegenwoordige nog wel eens video's van begrafenissen. Weet niet of zo'n happening enige vergelijking met onze optredens vertoond? Hij heeft in ieder geval zijn apparatuur onder de knie en dat is al heel wat waard. Onderweg zit de sfeer er weer goed in. Altijd leuk om op weg te zijn met een tourbusje. De Company voorin en de ritmesectie op de achterbank. Koen kan het niet laten om Jaap te bellen die in z'n dienstbolide ons direct over de carkit krijgt. Direct na de openingszin "Mie Jaap!" aan de andere kant van de lijn, gooit Koen zijn beste commentatorstem erin. "Premie bij de meet. Premie bij de meet." Gevolgd door nog een lijstje aan oneliners in wielertrend. Aan de gulle lach van onze cineast te horen valt de Baldrick humor wel in de smaak.

Hij valt sowieso met de neef van onze Zeeuwse wielertrots en ex-koerser Jaap ( beter bekend als de luie renner) met z'n neus in de halvarine. De rit over het vlakke Vlaamse land eindigt letterlijk met een rondje om de kerk in hartje Ossenisse of all places.

De Schallemaaj staat aan de voet van het dorpskerkje en bestaat uit een café met diverse muziekinstrumenten aan het plafond en een zaaltje in oud Hollandse stijl met een paar tafels, authentieke houten stoelen, gevulde boekenplanken en knusse Perzische tapijten op de vloer. Op het toneel, wat een betere omschrijving is van dit podium, staat al een drumstel gereed en een verzameling aan microfoons. Eigenaar, bar- en geluidsman, Lenno, staat ons op te wachten. In het voorbij gaan, al sjouwend met versterkers, hoor ik 'm zeggen, "Kijk een Dolf Koch". Zo te merken een kenner en zelf naar blijkt ook gitarist en zelfs niet geheel onbekend met de voormalig Braak gitarist die ik verantwoordelijk mag stellen voor de bouw van mijn buizenbak. Het zaaltje blijkt ook nog een oefenhok voor zijn eigen bandje te herbergen. Met wat geschuif, geschuif en nog eens geschuif, staat mijn bescheiden wall of sound eindelijk op zijn definitieve plek. Wanneer Lenno ons er op attendeert dat we nog 10 minuten hebben is mijn kompaan wat geïrriteerd, omdat er tenslotte nog amper volk is en hij geen reden tot haast ziet. Het was mij echter opgevallen dat we hier niet in een doorsnee kroeg waren beland. En stipt 20:30 was ook zeker niet random gekozen. Dat blijkt wanneer we tegen half negen gereed waren en de dubbele deur tussen café en podium werd geopend. Het liep niet storm, maar er hadden zich toch aardig wat mensen achter de deur verzameld die allemaal een plekje in het zaaltje zochten. Dit wordt dus ons eerste theateroptreden. 

Kees had zijn visier strategisch pal voor ons podium gestationeerd om een mooi gevarieerd filmpje te kunnen schieten. En gelukkig iemand die met de plaatsing van zijn camera rekening houdt met plek van Ronald zijn drumkruk. Zo komen we allemaal goed in beeld. Maar gezien de opstelling van het publiek was Kees toch wat erg prominent, in ieder geval ver van onopvallend, aanwezig. Maar ach, hij mag er wezen.

Het publiek geeft als eerste indruk dat, gezien onze muziekstijl, dit wel eens een lange taaie avond voor beiden kan gaan worden. We hadden ons ook op alles behalve een theatertour voorbereid. Maar stick to the plan. Gewoon stuiteren net als anders en geheel volgens schema uh Play list. Gelukkig kan je je in zaken vergissen, want het applaus is gemeend. Al doet het, op een paar na, wat stijfjes aan.

Tijdens Poupée van France Gall (nee, niet de Poppies), kijkt de bebaarde bezoeker aan het tafeltje rechtsvoor met enige regelmaat wat bedenkelijk. Ongetwijfeld de leraar Frans van dit deel van het continent. Maar hij blijft enthousiast.

De eerste set zit erop. Onze cameraman merkt dit op met de woorden, "Dan hìh me mèh om een biertje zeker, mannen?". Aan de bar is het publiek enthousiast. Een dikke 50 bezoekers is voor ons al meer dan verwacht. Lenno heeft zijn Schallemaaj zo'n 2,5 jaar geleden moeten verkassen vanaf de zeedijk met zicht over de schelde, naar deze locatie en heeft een aardige schare bezoekers weten te verwerven voor met enige regelmaat een bandje op zaterdag of op zondag.

Na de pauze zet ik de Paladins instrumentale in en zodra Koen tussen de nummers de kans krijgt, spoort hij het volk aan dichterbij te komen. Kees is inmiddels naar de zijkant geweken en zowaar komt het toch enigszins los.

Onze gage wordt deze avond betaald uit de opbrengst van de kerkzak die tijdens de tweede set door het publiek gaat voor een vrijwillige bijdrage. In set 2 hebben we de primeur voor Vendetta. Het spaghetti-western nummer van de hand van Koen, waar we met z'n allen aardig aan hebben mogen sleutelen, met een indrukwekkend resultaat. Althans, dat is onze conclusie.

Gaande weg de avond wordt duidelijk dat we voor een zaaltje liefhebbers staan en men is duidelijk blij dat we nog een derde set spelen. 

En ook deze tweede set sluiten we af met de gedenkwaardige woorden van Kees, "Dan hìh me mèh om een biertje zeker, mannen?".

In onze laatste set is de rem er voor een groot deel af. En tijdens Senorita gaan we met z'n vieren het publiek in om het vrouwelijke publiek van een serenade te voorzien. Heerlijk wat een feest.

We sluiten af met een paar nummers als toegift en dan is het gedaan. "Mannen, ik dienke dah we mèh us een biertje hìh doe!" Lenno en consort komt na afloopt met een aantal tosti's die er wel erg goed in gaan. En wel verdiend, mag ik zeggen. 

De opnames samen met de beelden zou bruikbaar materiaal moeten zijn voor iets acceptabels. Nog even wachten op het resultaat. En dan nog even fijn nagenieten tijdens het digitale knip en plakwerk. De terugweg neemt Andre het stuur over en stuurt de bus de Schelde onderdoor richting Lewedorp.   

Een beroerde avond voor onze studiospaarpot, maar een geweldig feest voor ons muzikantenhart. Vanwege het laatste zien we ons hier zeker nog eens terugkomen.