We lopen de culturele toerist in het Haagse Escher museum uit te hangen wanneer mijn kompaan via Whatsapp vraagt of we het voorprogramma van de Dynamite Blues Band willen doen. Ja, da's geen moeilijke vraag. De DBB is een doorstart van Big Blind. Het bandje waar Andre en ik lyrisch over waren tijdens het blues weekend in Culemborg, zo'n jaartje of wat geleden. Samen met de Rhythm Chiefs waren zij de jonge bandjes op het jaarlijkse blues festival en meteen ook het beste wat we daar hebben gezien. Met wat onenigheid over het ontslaan van de bassist en broer van de gitarist is het bandje, volgens hun promotor althans, ter ziele gegaan. Maar voor een eenmalig optreden in een zonnig oord waren de muzikanten wel te porren om een keer onder andere naam en met een andere bassist samen te komen. Inmiddels hebben ze gelukkig de draad weer opgepakt. Laatst nog op het Kwìhdams bluesfestival van maestro Kempe. En nu hier in Menheers'n op het podium voor, zo blijkt, het 16e verjaardagsfeestje van dochterlief van de reeds genoemde promotor. Voor ons een leuke uitdaging om een acceptabel en verrassend voorprogramma te mogen zijn. In de zaal, dicht bij de bar, is een vierkant minipodium neergelegd en ondanks het aanbod om het hoofdpodium te gebruiken wijken we niet van ons plan. Met een uitgekleden Straatfest-uitrusting maken we er nog een bescheiden huiskamersfeertje van. Met een gordijn onttrekken we de afzichtelijk witte radiator aan het gezicht en met ons skulletje uit Maggi-blik voorop als boegbeeld is ons terrein afgebakend. Andre, wou maar wat graag mee voor de DBB, is de roadie taak toebedeeld. Hier en daar een koffer, al duurt het even om de organisatie van zijn taak en zijn benodigde vrije toegang te overtuigen, maar zwicht uiteindelijk voor zijn inspanning. Terwijl de hoofdact sound checkt met Amsterdamse chanson, zetten wij ons eigen versterking op. De band is duidelijk kritisch op het podium geluid maar naast het podium is het een en al hartelijkheid. Een stel malloten die zin hebben in een hoop lol en een feestje, maar ampersand hun uiterste best doen om alles tot in de finesse in orde te hebben voor een muzikaal perfect, maar niet vooraf uitgekauwde muzikale set. Klasse apart dus.
Vooraf kunnen we ons omkleden in het keukentje achter de bar. Daar wordt op ambachtelijke wijze Nederlandse trots over een kingsize vloei met tabak uit gestrooid. De week nadien ruikt mijn gang nog steeds naar die zoete lucht. Wanneer we inzetten staat er al leuk wat volk voor ons neus. Een intiem sfeertje is ook deze keer weer de juiste omschrijving. Met onze bescheiden versterking blazen we ons publiek niet op afstand en met wat ruimte voor uitleg en een lolletje lopen we de set soepeltjes door. Het is geen overdaad aan bezoekers en dat gaat het gedurende avond ook niet worden. Wanneer de hoofdact op komt zijn er wat genodigde vrienden en bekenden van de jarige bij gekomen. De band gaat vanaf het eerst nummer er met gestrekt been in. Met een gedreven blues sound met een lichte neiging naar Lester Butler's Red Devil's, maakt de band een enthousiaste indruk. Veel contact met het publiek en, waarschijnlijk door de reden van hun optreden, heel los. Zelden zo'n ontspannen band zien spelen. Tijdens het optreden geen bitterballen of ander bruinfruit, maar raketijsjes voor de hele zaal. Geeft wel een mottig kinderfeesttintje.
Aan het eind van de laatste set vraagt de band Brother Koen het podium op. M'n kompaan heeft het weer voor elkaar. Het is al wat jaren geleden dat we met The Bandox de Red Devil's klassieker "Automatic" hebben gespeeld. Maar zo te zien is hij bij Koen nog steeds paraat. De zanger grijpt tijdens het nummer zijn kans om samen met de gitarist wat aan te klooien op die zijn gitaar, waarna de Fender bij de zanger om zijn nek beland. Het hele nummer wordt een podiumfeestje en erg aangenaam om als publiek te volgen.
Wanneer de band is gestopt gaan ook wij ons podium leeg halen. Tussendoor schieten we het keukentje binnen voor broodjes ham en kaas welke vakkundige door Hendrick R. te S. als tostibroodjes ham/kaas tussen de tosti knijper van de tostirooster wordt geklemd. Wanneer ik mij om ga kleden wordt op tafel een nieuw grastabakje geprepareerd. Lekker ongedwongen sfeertje is het hier.
Gevoed door wederzijdse adrenaline is iedereen vol lof en respect over-en-weer en wanneer ik samen met Andre in een volgepakte Peugeot op huis aan ga zit er een smile op m'n snufferd die er zelfs met geweld de komende 24 uur niet is af te krijgen. Koen en Eef hebben nog een paar km op de tandem voor de boeg en zo kunnen we weer een geslaagde Company gig op onze lijst bijtekenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten