zondag 26 januari 2014

NoPoint - De Graaf van Buren in Kortgene - 18 januari 2014

Het jaarlijkse optreden in Kortgene staat dit jaar al vroeg in het jaar gepland. 2,5 week na de oliebollen hopen we op een volle kroeg.
We zijn lekker op tijd en de eerdere aankomst van Boudewijn dan gepland trotseert ieders verwachting.
Ivm eters bij de deur moeten we onze opbouw goesting afremmen. Wanneer de laatste eters boven zijn vertrokken kunnen we aan onze soundcheck beginnen.
De boodschap is zoals gebruikelijk; niet Te hard.
We slag hier deze keer erg goed in en het geluid is voor ons lekker en fijn om m'n oordoppen achterwege te laten.
Voor iedere van ons voelt dit optreden als een revanche voor de eerste set van American. Ik heb mezelf dan ook vooraf extra in de oudere nummers verdiept.
In het verleden hebben we hier voor een overvolle feestende kroeg gestaan. Mogelijk zijn veel mensen na de kerst en nieuwjaar-borrels alweer aan het oppotten om de reserves weer op pijl te krijgen.
Gelukkig is er nog een redelijke club gekomen en aan ons de taak om die te entertainen. We waren het er aan het eind van de avond unaniem over eens dat we een muzikale top avond hadden. Alles liep lekker en de NoPoint sfeer was bij ons rijkelijk aanwezig.
Voor de verandering hadden Boudewijn en ik van plaats gewisseld en dit was wat mij betreft geen slechte keur. Voor de nieuwe; Rosalyn, mogelijk zelfs wel de perfecte keus, want de uitvoeringen waren nog niet zo goed als deze.
Ook Dreadlock Holiday stond voor het eerst op de rol.
Het eind van ons optreden staan we toch weer voor een publiek wat er geen genoeg van heeft en ronden de avond af met onze bekende uitsmijters. Na een leuke avond weer samen met Heleen in de auto terug naar huis.


NoPoint - Bar American Middelburg - 3 januari 2014

Voor wie een kwart eeuw niet meer in bar American is geweest is de kroeg nog steeds een warm welkom met nauwelijks enige verandering. Toen ik rond mijn achttiende enkele malen als hardrocker deze kroeg bezocht was 1 enkele Manowar klassieker mij het meest bij gebleven. Een paar keer per avond kwam dit nummer voorbij en werd door de hele tent uit volle borst mee gebruld; "Kill, Kill, Kill".
Inmiddels ruim 25 jaar later is de entourage nog geen spat veranderd en zingt Manowar nog steeds zijn "Battle Hymns". Tot 3 keer toe brengt die plaat me terug naar mijn 80's.
Wanneer ik vroeg in de middag het plein '40 opdraai staat onze gastgitarist al gereed. Hij is vroeg gekomen om te pijlen of we nog wel een derde 6-snarige egotripper op het podium kunnen gebruiken. Wij hadden de uitdaging al ruim voor zijn komst aanvaard en zagen de inbreng van de Soryman gitarist met plezier tegemoet.
Zijn Engle-tje werd aan de Boudewijnzijde op het podium geschoven samen met de 29 frets tellende Zwiers. De skyline op het podium leek na de opstelling een redelijk ongeordende versterker show met maar liefst 6 verschillende gitaar en basversterkers.
De nieuwe zang/drums oppiepkit werd onder bezielende leiding van onze Bou op het juiste volume afgeregeld en op tijd voor de opening van het nieuwe American jaar om 16:30 afgerond. Nog een fles drempelverlagende elixer en wij zijn klaar. Klaar voor ons avondeten in dit geval, want de gasten moeten zich de komende 2 uur, op kosten van de tapperij, indrinken.
In de tussentijd schuiven wij aan in de Vlieger voor een eenvoudige maaltijd om ruim voor half 7 weer in American te arriveren.
Zoals altijd gaat de gratis tap op de laatste klanken van de live versie van Wish You Where Here dicht en in het applaus voor Pink Floyd sla ik al feed backend de eerste toon van Foxy Lady aan. Al strompelend rollen we door Are You Gone Be My Girl en bij Crying, sowieso al niet mijn favoriet, haak ik stukken gewoon af. Halverwege de 1ste set bekruipt mij het gevoel alsof ik het podium af wil en via een achterdeur (die er gelukkig niet is) wil vluchten. Dit moet de mee statische uitvoering van mijn NoPoint carrière zijn geweest. Alles in mij is er op gericht om te redden wat er te redden valt. Mijn persoonlijk leed lijkt geheel te wijten aan het slechte licht op het podium samen met de volle spots gericht op het podium waardoor het onmogelijk blijkt om op het fretboard van mijn blauwe PRS te kijken. In dat soort situaties is het volledige vertrouwen om mijn gehoor, echter is het geluid van dien aard dat ik mijn aanslagen amper waarneem en al helemaal niet hoor in welke toonsoort. Een potje blind varen in het heetst van de strijd. In de kleedkamer blijk ik niet alleen gefrustreerd. Dat steunt mij in mijn sores. Wanneer Wim binnen stapt en ondanks een paar kleine details de set best goed vind, komt er weer wat hoop terug.
De 2de set beginnen we met Wim als extra gitarist in Easy Living. En mijn keuze voor mijn bruine PRS voor de 2de set wordt meteen beloont. Alle minnetjes worden verwisseld door plusjes en ook het publiek weet ons inmiddels te vinden. "Dream on" had hier 2 jaar geleden de primeur en viel ook nu weer lekker op zijn plek, evenals Doctor Doctor, I Will Follow, etc.
Bij de toegift komt Wim ons bij I Love Rock'n'Roll nogmaals versterken en blijft hangen voor Whole Lotta Stairway.
Netto toch weer op een voldoende uitgekomen en laten American, met weer een optie voor 2015 op zak, achter om nog enigszins op tijd thuis te zijn.






Baldrick Brothers - La Strada Goes - 24 December 2013

Kerstavond in Eric's Bar begint nu al een aardige traditie te worden. Na 2 goeie optredens vorig jaar, waarvan 1 op kerstavond, werden we voor KoninginneNach teruggevraagd en mochten we deze kerst weer op herhaling. La Strada begint dan ook een redelijke stamkroeg te worden.
Ondanks dat is het elke keer weer een puzzel om onze rommel op het podium te krijgen. De piano wordt weer gedraaid, de lampje tegen het plafond en de tafels en stoelen van het toneel. Maurice is al aanwezig wanneer we aankomen en is al druk in de weer om het podium te ontruimen. Jaap heeft Anita van Cash Only een tijd geleden aangesproken met de vraag of ze een nummertje mee wil zingen. Na wat overleg vooraf wil ze graag een Cash klassieker meedoen. Vooraf oefen zat er niet meer in. Maar ze is er ruim op tijd om nog wat door te spreken.
Wanneer we ons instrumentarium op pakken voor de eerste set is de kroeg bij lange na nog niet zo gevuld als vorig jaar. De respons van het publiek is ook beduidend minder dan wat we de laatste tijd gewend waren.  Dit klinkt misschien als iet wat verwend. :o) De play list was deze keer door André in elkaar gezet. Ondanks dat de lijst behoorlijk gemixt was ten opzichte van anders kan ik mij niet voorstellen dat dit de oorzaak kan zijn. Muzikaal waren we goed op orde en de 1ste set is er snel doorheen.
De 2de set begint zoals gebruikelijk met Straight A's en Big River. Om een geschikte overgang naar Jackson te krijgen hebben we Senorita naar voren in de set gezet en Anita op het podium gevraagd voor de ritmische podiumvulling. Ik kreeg het idee dat ze niet helemaal in haar element was met de maracas, maar het nummer ging wel moeiteloos over in Jackson, wat ze erg goed zong. Haar stem matcht perfect in Cash Carter stijl met die van Jaap.
Ergens halverwege gooien we er nog een Jingle Bells tegenaan. Helaas was ik het Rudolf bruggetje vergeten te oefenen. Maar de "La la la laaaa" versie was een prima vervanger.
Gedurende de 2de set is er een wat geïrriteerde sfeer tussen een paar dronken bezoekers voor aan het podium. Wanneer we de geplande toegift hebben ingezet vliegt 1 van de rivaliserende bezoekers over de monitor het podium op. Wanneer het opstootje uit de hand dreigt te lopen wordt 1 van beiden de kroeg uit gezet. Onze eerste "vechtpartij" is binnen. Van alles is een primeur nietwaar. Ons kerstkomsnertje sluiten we vakkundig af met een herhaling van onze chaotische Jingle Hell Bells. Uiteindelijk zat het Cafe nog gezellig vol. 
De 1ste kerst is inmiddels al ruim 2 uur een feit wanneer we onze spullen pakken en de Cafe crew bedanken. Eric doet hetzelfde aan ons en weet ons blij te maken met elk van ons een fles kerstbier. Top gebaar en deze haalt de 2de kerstavond dan ook niet.





Baldrick Brothers - 't Beest Goes - 22 november 2013

Ronald stond om half 6 op mijn stoep. We waren ruim op tijd in 't Beest en voor een plek op de parking.
Big Jeezus was al druk in de weer om zijn Truck uit te laden er het podium mee te bevolken.
De langharige gitarist Dr.Tom zit in de relax mode terwijl de rest van de band alvast acclimatiseert op de bühne. Niet veel later volgt Koen met zijn trouwe gevolg en vaste fans met niet veel later Jaap en André.
Dit wordt de 4 keer in 't Beest gedurende ons bestaan en we verbreken vanavond onze traditie om  telkens met een andere bassist te spelen. André heeft niet voor niets al meer Baldrick Brothers gigs op zijn naam staan dan de voorgaande bassisten samen, dus kunnen we al lang niet meer van een nieuw familielid spreken, maar van een langdurige 5-voudige familie"band".
Een jaar geleden hebben we dezelfde helden als vanavond support gegeven en blijkbaar was dit voor het Canadese gezelschap dusdanig goed bevallen dat we deze keer op speciaal verzoek van de band weer zijn terug gevraagd.
De heren zien er niet minder afgeleefd uit dan vorig jaar en op moment van de sound check is de zanger en bassist nergens te vinden. Uiteindelijk blijken beiden de weg naar de koffieshop te hebben gevonden en blijkbaar is het pasjes beleid in Goes nog niet helemaal waterdicht, want later op de avond is de bassist zich met een dikke joint mentaal aan het voorbereid op zijn podium act.
De warme hap die samen met de verse tomatensoep door Sandra is bereid en die voor in het Cafe deel wordt geserveerd, is meer dan voedzaam (eigenlijk gewoon heerlijk) en legt een goeie bodem voor een inspannende avond.
Voordat we gingen eten hadden we de backline neergezet en het geheel opgesmukt met onze backdrop die net als vorig jaar tussen 2 statieven wordt opgehangen. Al is dit keer de boel aanvankelijk wat minder stabiel waardoor een statief omvalt en Ronald zijn halve drumstel plat gaat.
Het podiumgeluid is tijdens de sound check snoeihard. Kwestie van wennen, maar vrees dat ik m'n trommelvliezen weer een uur lang op zijn kloten ga geven. Wat zeg je?
Voor aanvang is er vanaf de hoek bij de kleedkamer, vanachter het podium, geen hond in de zaal te zien. We zullen toch niet voor een lege zaal beginnen hoop ik.
Voor aanvang bied de bassist van Big Jeezus Truck ons een vers gedraaide joint aan die door elk van ons wordt geweigerd. (Rare jongens die Nederlanders. Het is vollop te krijgen, maar roken vervolgens niets.)
Wanneer we het podium op stappen blijkt er toch meer volk te zijn dan aanvankelijk gedacht en gaandeweg ons optreden wordt het nog gezellig druk. Volle bak wordt het niet en ook tijdens de hoofdact is 't Beest niet vol. Dat weerhoudt ons, maar ook de Canadezen, er niet van om 100% te geven.
Links, gezien vanuit de zaal, staat onze muzikale priester met zijn 4 snarige instrumentarium samen met André in pak. In het midden, vrij ver vooraan het podium zit Ronald met zijn zebra schoenen. Rechts van Ronald staat Jaap met zijn wasbord, eetlepels en drankflacon. En zoals elke keer in 't Beest kijk ik vanaf de rechterzijde de zaal in en de podium mixer recht in de ogen. Dit keer is dit Rene Polderman, wat toch weer een oud en vertrouwd gevoel geeft.
We hebben onze set dusdanig gekozen dat we niet al te veel in herhaling met vorig jaar vallen.
Niet alleen voor het publiek, maar ook om dit jaar weer wat andere nummer op tape te krijgen. Ons volledige uur zou wederom door Ilian meersporen opgenomen worden. Tom loopt stage in gebouw T en heeft nog wat studiotijd nodig en wil de opnames voor ons uitmixen. Met een beetje geluk kunnen we er weer een CD-tje van maken.
Voor in de set staat "Ace of Spades". Wanneer ik mijn duimplectrum van de zorgvuldig neer geleden plek op mijn versterker pak slinger ik het stukje plastic per ongeluk over de bühne en beland een meter voor het toneel op de grond. Gelukkig heb ik nog een reserve welke diep in zak is weg gestopt. Shit.
Onze nieuwe; Mrs. McGrath blijkt een groot succes en tijdens "Senorita" weet Jaap 2 ritmische dames van de maracas te voorzien. Op Ronald zijn verzoek hebben we onze traditie qua laatste nummer gebroken en sluiten we af met "I'll Write It All Down" of te wel "Hey Hey Hey". 
Wanneer we het podium afklimmen schiet de drummer van Big Jeezus Jaap aan, "Why didn't you play Too Drunk Too Fuck this time?" Onze bossanova versie van de Dead Kennedys wordt nooit helemaal enthousiast ontvangen. Des te meer opmerkelijk dat hij dit nog wist en het zelfs zijn favoriet blijkt.
Als opvulling tijdens de bandwissel staat de Canadees Robb Hill, mee gereisd na een ontmoeting in een Canadese kroeg, op een paar podiumdelen in de zaal met zijn gitaar als enige begeleiding. De opener is qua akkoord keuze exact Girl van Nirvana. Wanneer hij na afloop in de kleedkamer in paniek alles op zijn kop zet, opzoek naar zijn telefoon, vlieg hij mij letterlijk om mijn nek wanneer ik hem de hint geef om in zijn jaszak te kijken. Hoe eenvoudig kan het soms zijn. :o)
Big Jeezus Truck was weer goed. No Nonsens rock met cowboyhoed en een energieke podiumact met een soort van circusact opvoerende drummer en 2 spring grage snarenplukkers. Heerlijk om dit schouwspel vanaf de zijkant van het toneel gade te slaan.
Er staan veel bekenden in het publiek en de sfeer is erg goed.
Na afloop weet ik nog 2 drumsticks, zonder voor of achterkant, voor Finley te bemachtigen. Zijn aluminium sticks, waar hij smiddags zo trots mee liep te zwaaien, hou hij helaas liever zelf. En dan met een slok op de combo van Ronald weer in terug naar huis.
Voor de 4de keer weer een geweldige avond gehad in 't Beest. Big Jeezus Truck slaat sowieso een jaar over. Misschien volgend jaar voor een andere buitenlandse act?
Wie weet! Aan ons zal het niet liggen.














Baldrick Brothers 2021:

Lima Beach in Goes - 4 Juli 2021 Na onze albumpresentatie in oktober vorige jaar hebben we nog 1 avond ons oefenhok bezocht waarna we voor d...