Ronald stond om half 6 op mijn stoep. We waren ruim op tijd in 't Beest en voor een plek op de parking.
Big Jeezus was al druk in de weer om zijn Truck uit te laden er het podium mee te bevolken.
De langharige gitarist Dr.Tom zit in de relax mode terwijl de rest van de band alvast acclimatiseert op de bühne. Niet veel later volgt Koen met zijn trouwe gevolg en vaste fans met niet veel later Jaap en André.
Dit wordt de 4 keer in 't Beest gedurende ons bestaan en we verbreken vanavond onze traditie om telkens met een andere bassist te spelen. André heeft niet voor niets al meer Baldrick Brothers gigs op zijn naam staan dan de voorgaande bassisten samen, dus kunnen we al lang niet meer van een nieuw familielid spreken, maar van een langdurige 5-voudige familie"band".
Een jaar geleden hebben we dezelfde helden als vanavond support gegeven en blijkbaar was dit voor het Canadese gezelschap dusdanig goed bevallen dat we deze keer op speciaal verzoek van de band weer zijn terug gevraagd.
De heren zien er niet minder afgeleefd uit dan vorig jaar en op moment van de sound check is de zanger en bassist nergens te vinden. Uiteindelijk blijken beiden de weg naar de koffieshop te hebben gevonden en blijkbaar is het pasjes beleid in Goes nog niet helemaal waterdicht, want later op de avond is de bassist zich met een dikke joint mentaal aan het voorbereid op zijn podium act.
De warme hap die samen met de verse tomatensoep door Sandra is bereid en die voor in het Cafe deel wordt geserveerd, is meer dan voedzaam (eigenlijk gewoon heerlijk) en legt een goeie bodem voor een inspannende avond.
Voordat we gingen eten hadden we de backline neergezet en het geheel opgesmukt met onze backdrop die net als vorig jaar tussen 2 statieven wordt opgehangen. Al is dit keer de boel aanvankelijk wat minder stabiel waardoor een statief omvalt en Ronald zijn halve drumstel plat gaat.
Het podiumgeluid is tijdens de sound check snoeihard. Kwestie van wennen, maar vrees dat ik m'n trommelvliezen weer een uur lang op zijn kloten ga geven. Wat zeg je?
Voor aanvang is er vanaf de hoek bij de kleedkamer, vanachter het podium, geen hond in de zaal te zien. We zullen toch niet voor een lege zaal beginnen hoop ik.
Voor aanvang bied de bassist van Big Jeezus Truck ons een vers gedraaide joint aan die door elk van ons wordt geweigerd. (Rare jongens die Nederlanders. Het is vollop te krijgen, maar roken vervolgens niets.)
Wanneer we het podium op stappen blijkt er toch meer volk te zijn dan aanvankelijk gedacht en gaandeweg ons optreden wordt het nog gezellig druk. Volle bak wordt het niet en ook tijdens de hoofdact is 't Beest niet vol. Dat weerhoudt ons, maar ook de Canadezen, er niet van om 100% te geven.
Links, gezien vanuit de zaal, staat onze muzikale priester met zijn 4 snarige instrumentarium samen met André in pak. In het midden, vrij ver vooraan het podium zit Ronald met zijn zebra schoenen. Rechts van Ronald staat Jaap met zijn wasbord, eetlepels en drankflacon. En zoals elke keer in 't Beest kijk ik vanaf de rechterzijde de zaal in en de podium mixer recht in de ogen. Dit keer is dit Rene Polderman, wat toch weer een oud en vertrouwd gevoel geeft.
We hebben onze set dusdanig gekozen dat we niet al te veel in herhaling met vorig jaar vallen.
Niet alleen voor het publiek, maar ook om dit jaar weer wat andere nummer op tape te krijgen. Ons volledige uur zou wederom door Ilian meersporen opgenomen worden. Tom loopt stage in gebouw T en heeft nog wat studiotijd nodig en wil de opnames voor ons uitmixen. Met een beetje geluk kunnen we er weer een CD-tje van maken.
Voor in de set staat "Ace of Spades". Wanneer ik mijn duimplectrum van de zorgvuldig neer geleden plek op mijn versterker pak slinger ik het stukje plastic per ongeluk over de bühne en beland een meter voor het toneel op de grond. Gelukkig heb ik nog een reserve welke diep in zak is weg gestopt. Shit.
Onze nieuwe; Mrs. McGrath blijkt een groot succes en tijdens "Senorita" weet Jaap 2 ritmische dames van de maracas te voorzien. Op Ronald zijn verzoek hebben we onze traditie qua laatste nummer gebroken en sluiten we af met "I'll Write It All Down" of te wel "Hey Hey Hey".
Wanneer we het podium afklimmen schiet de drummer van Big Jeezus Jaap aan, "Why didn't you play Too Drunk Too Fuck this time?" Onze bossanova versie van de Dead Kennedys wordt nooit helemaal enthousiast ontvangen. Des te meer opmerkelijk dat hij dit nog wist en het zelfs zijn favoriet blijkt.
Als opvulling tijdens de bandwissel staat de Canadees Robb Hill, mee gereisd na een ontmoeting in een Canadese kroeg, op een paar podiumdelen in de zaal met zijn gitaar als enige begeleiding. De opener is qua akkoord keuze exact Girl van Nirvana. Wanneer hij na afloop in de kleedkamer in paniek alles op zijn kop zet, opzoek naar zijn telefoon, vlieg hij mij letterlijk om mijn nek wanneer ik hem de hint geef om in zijn jaszak te kijken. Hoe eenvoudig kan het soms zijn. :o)
Big Jeezus Truck was weer goed. No Nonsens rock met cowboyhoed en een energieke podiumact met een soort van circusact opvoerende drummer en 2 spring grage snarenplukkers. Heerlijk om dit schouwspel vanaf de zijkant van het toneel gade te slaan.
Er staan veel bekenden in het publiek en de sfeer is erg goed.
Na afloop weet ik nog 2 drumsticks, zonder voor of achterkant, voor Finley te bemachtigen. Zijn aluminium sticks, waar hij smiddags zo trots mee liep te zwaaien, hou hij helaas liever zelf. En dan met een slok op de combo van Ronald weer in terug naar huis.
Voor de 4de keer weer een geweldige avond gehad in 't Beest. Big Jeezus Truck slaat sowieso een jaar over. Misschien volgend jaar voor een andere buitenlandse act?
Wie weet! Aan ons zal het niet liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten