zaterdag 5 oktober 2013

NoPoint - Mosseltreffen Lost Ones Zierikzee - 13 september 2013


Vroeg in de avond, na een drukke dag op een vrijdag de 13de gehaast naar een optreden rijden om daar 3 kwartier later dan gepland mijn apparatuur uit te laden is allerminst mijn stijl. Om tijdig de kinderen naar hun logeeradres te brengen om met zijn 2en naar Zierikzee af te reizen, leverde dan ook wat kunst en vliegwerk op. Maar dat heb ik er dan ook graag voor over. Al is mijn mogelijkheid om mijn stekje te veroveren verkeken. De open plek die mijn nog rest is tussen de basversterker van Andre en de Vox toren van Boudewijn. Stefan is geheel in de hoek gestationeerd en voor mij bijna onbereikbaar. Gehaast gaan mijn versterkers op het toneel waarbij ik de Koch op 2 kratjes Jupiler parkeer. Geen benul meer hoe ik de laatste keren zo'n moord geluid uit deze combi heb geperst en klungel de boel dan maar op gevoel aan elkaar en gezien de tijd lijkt het mij verstandig om met het eerste acceptabele geluid genoegen te nemen. Vanwege Herman zijn bijdrage aan de Beesten Bint die a.s. zaterdag tijdens de Veersemeer sloeprace de avond muzikaal mag vullen, hadden we het optreden aan genomen op voorwaarde dat we de lengte van de set beperkt zouden houden om Herman zijn stem te sparen. Het ontvangst door oude bekenden is super te noemen. Dat alleen is al reden om er een feestje van te maken.  Maar ondanks de jaren lange onderlinge muziekervaring dreigde na 3 maanden zomerstop zowaar een plankenkoorts mij te overmeesteren.
Zeker na het ontdekken van een paar onzekere nummers in de lijst, slaat een bijna ongewone paniek toe. Maar ach, deze 13er vrijdag zal toch niet al te zwaar te grazen nemen ...... hoop ik.
De Queen opener "We Will Rock You" gooit meteen de remmen los waarbij de meeste bezoekers nog buiten het gebouw uit hangen. De opkomst is door het slechte weer matig te noemen, maar nog steeds zijn er voldoende Die Hard motorrijders om het een treffen te mogen noemen. Tenslotte is de vrijdag nog maar de aftrap voor wat op de zaterdag met de dragracing een groots motorfeest moet worden.
Het 3de nummer is van Jet waarop Herman met tamboerijn in de hand het ritme van Are You Gone Be My Girl mee stampt. Normaal niets mis mee, maar het podiumdeel gedraagt zich alles behalve solide en probeert bij elke beweging, als op en springplank, mijn versterkers te katapulteren . Afgezien van een bescheiden soortgelijke situatie de week ervoor bij de Baldrick Brothers kan ik mij niet herinneren op een podium zo'n orkaangeluid aan galm te hebben gehoord. Van 2 versterkers in koor klapperden de nagalmveren haast uit de kast. De enigste redding op dat moment is het temmen van Herman zijn enthousiasme, maar die wist er alleen nog maar een streepje bovenop te leggen. Gewoon accepteren, dus en doorstomen tot de eerste pauze.
Nadat de eerste paar nummers door mij van wat subtiele solo was voorzie, wist Boudewijn zijn eerste beste solo op de kaart te zetten op een over de top volume waar mijn onbeschermde trommelvliezen geen verweer tegen hadden.
De bekende doppen waren weer eens vergeten en de buffer die Stefan normaliter tussen ons vormt zat nu in een hoek van het podium. Dit gaat niet mij beste uitvoering aller tijden worden, schat ik bij deze zo in.
Het publiek heeft tot aan de pauze nog geen behoefte om massaal naar binnen te stormen. En de respons is lauw. Wanneer we het laatste akkoord aan slaan stel ik een reorganisatie van het podium voor en geluidsman Jimi ziet de bokkensprongen van de gitarist in mijn persoon gedwee aan. Snel wordt de bas setup van Andre verwisseld met mijn stapeltje gitaaramps en vervolgens worden de microfoon weer op zijn plek gezet. Op hoop van.
De 2de set is meteen vanaf het eerste nummer een zegen ten opzichte van de eerste. En ondanks de rustige start, loopt gaande weg de set het clubgebouw vol. Nauw ja, deels dan toch. Jammer dat mijn wederhelft nog voor het eind aangeeft te moeten vertrekken. Helaas, omdat het leukst nog moet komen. Tussen de energieke sprong van Boudewijn door zie ik zijn bril van zijn versterker vallen en tussen het geweld zijn voeten vallen. Ternauwernood weet ik 'm van een dramatisch terugreis te behoeden en op tijd ziet hij me vanaf mijn nieuwe plek op het podium gebaren.
We sluiten met een voldoende af en hebben nog een 3de poging om het af te maken. De sfeer is goed in het back stage sleutelhok en de pauze rekt ongemerkt op. Wanneer we onze laatste set beginnen heeft de drank de menigte al flink geïnfecteerd en staat en danst het voor onze voeten.
Het magische moment wordt bereikt bij "Dream on". Niet voor de eerste keer krijgen we hier een goeie respons op, maar vanavond is het spanningsveld gaande weg het nummer in het publiek te voelen. En dat komt bij het slotakkoord tot ontlading. Een intiem momentje met het publiek. Waow.
Alles wat daarna komt kan niet meer stuk. En ondanks dat we I Will Follow wel erg enthousiast en rommelig spelen wordt het tot het eind alleen springen en feesten. Met een publiek van ongeveer dezelfde leeftijd als wij is het makkelijk voeren met een eindset met voornamelijk eind jaren 70 rockers.
Voor het laatste nummer moet ik nog een andere gitaar omhangen vanwege een gebroken snaar.
Gelukkig geeft Green Green Grass me voldoende ruimte om m'n bruine PRS nog even te stemmen voor het laatste gitaar geweld.
We blussen de boel om kwart over 1 af met het einde van Stairway. Veel langer dan gepland stonden we deze avond weer op de planken. Hans van the Lost Ones kan ons niet meer overhalen voor een herhaling van Whole Lotta Love. We zijn op.
2 jaar achter elkaar op het Mosseltreffen. De kans om volgend jaar weer op het podium te staan is klein. Dan maar hopen op een zonnige editie in 2014 en dan met de Guzzi en een tent naar de Zierikzeese dijk. Deze keer zit er voor ons op.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Baldrick Brothers 2021:

Lima Beach in Goes - 4 Juli 2021 Na onze albumpresentatie in oktober vorige jaar hebben we nog 1 avond ons oefenhok bezocht waarna we voor d...