Vroeg in de
avond, na een drukke dag op een vrijdag de 13de gehaast naar een optreden
rijden om daar 3 kwartier later dan gepland mijn apparatuur uit te laden is
allerminst mijn stijl. Om tijdig de kinderen naar hun logeeradres te brengen om
met zijn 2en naar Zierikzee af te reizen, leverde dan ook wat kunst en
vliegwerk op. Maar dat heb ik er dan ook graag voor over. Al is mijn
mogelijkheid om mijn stekje te veroveren verkeken. De open plek die mijn nog
rest is tussen de basversterker van Andre en de Vox toren van Boudewijn. Stefan
is geheel in de hoek gestationeerd en voor mij bijna onbereikbaar. Gehaast gaan
mijn versterkers op het toneel waarbij ik de Koch op 2 kratjes Jupiler parkeer.
Geen benul meer hoe ik de laatste keren zo'n moord geluid uit deze combi heb
geperst en klungel de boel dan maar op gevoel aan elkaar en gezien de tijd
lijkt het mij verstandig om met het eerste acceptabele geluid genoegen te
nemen. Vanwege Herman zijn bijdrage aan de Beesten Bint die a.s. zaterdag
tijdens de Veersemeer sloeprace de avond muzikaal mag vullen, hadden we het
optreden aan genomen op voorwaarde dat we de lengte van de set beperkt zouden
houden om Herman zijn stem te sparen. Het ontvangst door oude bekenden is super
te noemen. Dat alleen is al reden om er een feestje van te maken. Maar ondanks de jaren lange onderlinge
muziekervaring dreigde na 3 maanden zomerstop zowaar een plankenkoorts mij te
overmeesteren.
Zeker na het
ontdekken van een paar onzekere nummers in de lijst, slaat een bijna ongewone
paniek toe. Maar ach, deze 13er vrijdag zal toch niet al te zwaar te grazen
nemen ...... hoop ik.
De Queen
opener "We Will Rock You" gooit meteen de remmen los waarbij de
meeste bezoekers nog buiten het gebouw uit hangen. De opkomst is door het
slechte weer matig te noemen, maar nog steeds zijn er voldoende Die Hard
motorrijders om het een treffen te mogen noemen. Tenslotte is de vrijdag nog
maar de aftrap voor wat op de zaterdag met de dragracing een groots motorfeest
moet worden.
Het 3de
nummer is van Jet waarop Herman met tamboerijn in de hand het ritme van Are You
Gone Be My Girl mee stampt. Normaal niets mis mee, maar het podiumdeel gedraagt
zich alles behalve solide en probeert bij elke beweging, als op en springplank,
mijn versterkers te katapulteren . Afgezien van een bescheiden soortgelijke
situatie de week ervoor bij de Baldrick Brothers kan ik mij niet herinneren op
een podium zo'n orkaangeluid aan galm te hebben gehoord. Van 2 versterkers in
koor klapperden de nagalmveren haast uit de kast. De enigste redding op dat
moment is het temmen van Herman zijn enthousiasme, maar die wist er alleen nog
maar een streepje bovenop te leggen. Gewoon accepteren, dus en doorstomen tot
de eerste pauze.
Nadat de
eerste paar nummers door mij van wat subtiele solo was voorzie, wist Boudewijn
zijn eerste beste solo op de kaart te zetten op een over de top volume waar
mijn onbeschermde trommelvliezen geen verweer tegen hadden.
De bekende
doppen waren weer eens vergeten en de buffer die Stefan normaliter tussen ons
vormt zat nu in een hoek van het podium. Dit gaat niet mij beste uitvoering
aller tijden worden, schat ik bij deze zo in.
Het publiek
heeft tot aan de pauze nog geen behoefte om massaal naar binnen te stormen. En
de respons is lauw. Wanneer we het laatste akkoord aan slaan stel ik een
reorganisatie van het podium voor en geluidsman Jimi ziet de bokkensprongen van
de gitarist in mijn persoon gedwee aan. Snel wordt de bas setup van Andre
verwisseld met mijn stapeltje gitaaramps en vervolgens worden de microfoon weer
op zijn plek gezet. Op hoop van.
De 2de set
is meteen vanaf het eerste nummer een zegen ten opzichte van de eerste. En
ondanks de rustige start, loopt gaande weg de set het clubgebouw vol. Nauw ja,
deels dan toch. Jammer dat mijn wederhelft nog voor het eind aangeeft te moeten
vertrekken. Helaas, omdat het leukst nog moet komen. Tussen de energieke sprong
van Boudewijn door zie ik zijn bril van zijn versterker vallen en tussen het
geweld zijn voeten vallen. Ternauwernood weet ik 'm van een dramatisch
terugreis te behoeden en op tijd ziet hij me vanaf mijn nieuwe plek op het
podium gebaren.
We sluiten
met een voldoende af en hebben nog een 3de poging om het af te maken. De sfeer
is goed in het back stage sleutelhok en de pauze rekt ongemerkt op. Wanneer we
onze laatste set beginnen heeft de drank de menigte al flink geïnfecteerd en
staat en danst het voor onze voeten.
Het magische
moment wordt bereikt bij "Dream on". Niet voor de eerste keer krijgen
we hier een goeie respons op, maar vanavond is het spanningsveld gaande weg het
nummer in het publiek te voelen. En dat komt bij het slotakkoord tot ontlading.
Een intiem momentje met het publiek. Waow.
Alles wat
daarna komt kan niet meer stuk. En ondanks dat we I Will Follow wel erg
enthousiast en rommelig spelen wordt het tot het eind alleen springen en
feesten. Met een publiek van ongeveer dezelfde leeftijd als wij is het
makkelijk voeren met een eindset met voornamelijk eind jaren 70 rockers.
Voor het
laatste nummer moet ik nog een andere gitaar omhangen vanwege een gebroken
snaar.
Gelukkig
geeft Green Green Grass me voldoende ruimte om m'n bruine PRS nog even te
stemmen voor het laatste gitaar geweld.
We blussen
de boel om kwart over 1 af met het einde van Stairway. Veel langer dan gepland
stonden we deze avond weer op de planken. Hans van the Lost Ones kan ons niet
meer overhalen voor een herhaling van Whole Lotta Love. We zijn op.
2 jaar
achter elkaar op het Mosseltreffen. De kans om volgend jaar weer op het podium
te staan is klein. Dan maar hopen op een zonnige editie in 2014 en dan met de
Guzzi en een tent naar de Zierikzeese dijk. Deze keer zit er voor ons op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten