Baldrick Brothers - Cafe Die Twee "Feestje" - 5 juni 2016

Na afloop van ons optreden in het bikersdoom "Die Twee", wist een zekere Miranda ons te strikken voor een "Die Twee"-vervolg op haar verjaardag in juni. De dame in kwestie is bezitter van 1,5 meter John Denver CD's en ondanks dat haar smaak inmiddels wat meer onze kant op gaat, is een JD cover een uitgesproken wens. "Home Grown Tomatos" wordt geadviseerd en met een telefoonnummer, een datum en een verzoeknummer vertrekken we die zondag bij onze Bergse vriendenkroeg.

Er ligt nog een ruim gat tussen de 2 optredens en aangezien niemand van ons groot fan is, wordt de cover enigszins op de lange baan geschoven. Tot ik enkele weken voordien in de rijke historie van slaapverwekkende EO liedjes van het bewuste idool duik. Naast "Take Me Home Country Roads" en "Thank God I'm a Country Faggot Ass", kom ik in eerste instantie alleen gezapige zooi op YouTube tegen. En aangezien ons criteria een goed nummer als aanvulling op de set zou zijn, viel de keuze zwaar. Uiteindelijk viel het rifje van "Prisoners" op. Een duidelijke drop-D, waar best een vuig gitaarsoundje overheen te kieperen valt. De rest valt ook prima met z'n vijven op te brotheren en tijdens 1 van de vele vakanties van Jaap (het is je gegund broer) wordt het een aangenaam vet nummer. Omdat dear John 1 van die sterren is die niet zelf is gevallen, maar is geholpen door een neerstortend vliegtuig, hebben we de tekst van het achtergrondkoortje (Koen en ik) gewijzigd van "I Wish They Would Let Me Go Home, I Wish They Would Let Me Go Home" in "I Don't Wanna Die In An Air Disaster, I Don't Wanna Die On A Plane". Met een vette knipoog naar Albert Hammond. JD blijkt toch best oke. Thumbs Up For JD.

Het weer is uitstekend te noemen en in het koetsje van Ronald hobbelen we de parking voor Die Twee op.

Het podium ombouwen gaat hier inmiddels op routine. We hebben zelfs niet eens onze speakers meegenomen en hangen onze tafel aan de boxen aan het plafond. Amper binnen komt een zekere Kees Comfortzone ons begroeten met de opmerking, "Zo, dus jullie komen de middag hier opluisteren?" Uhhhhhh? "Nee hoor, we komen gewoon een hoop takke herrie maken, zoals altijd. Daar hebben ze ons voor gevraagd".

Miranda, in wit gewaad, heeft de boel al lekker opgedoft met ballonnen, etc. Maar daar hangen we toch nog even onze backdrop tussen. Het is toch ook een klein beetje een Brotherhood feestje.

De aftrap is deze keer Jesus, waar ik met een valse start als gevolg, finaal overheen lees en ons intro inzet.

Dresscode "zomers", geheel buiten ons boekje in korte broek, verontschuldigd Jaap zichzelf en voor bro Koen voor deze uitspatting sinds Mosselrock. Volgende keer weer gewoon Dressed For Homicide, brothers.

Het onvermijdelijke valt ook deze middag niet te vermijden en met een snelle chordcheck vooraf op internet vindt ik een eenvoudige versie van Happy Birthday. Jaap haalt na een paar nummers aan het begin van de set de jarige voor 2x25 jaar het podium op voor de officiële aftrap van het feestje. Daarna gaan wij een stevig setje los op ons podium.

In de pauze wordt de tafel met onze mengtafel afgeladen met eten. Wanneer we voor onszelf hebben opgeschept, blijkt de jarige wonderwel verrassend goed te kunnen koken. De riante hoeveelheid is door Miranda zelf thuis op het vuur bereid en legt voor iedereen een stevig bodemje voor de volgende rond.

De pauze wordt tevens benut door een blonde dame die onder begeleiding van een andere gast op Jaap z'n Takamini, The Rose van Bette Mitler zingt. De gast op gitaar blijkt gitarist in Gert "Gerry Gretsch" Vonk z'n huidige bandje te zijn. De blonde dame blijkt Julie Forsight te zijn. Wie? 25% van de Guys & Dolls en de vrouwelijke helft van Grand & Forsight, dat country duo uit de 20ste eeuw. De ladykiller van weleer, de mannelijke helft, met puntbakkebaarden, is er vandaag niet bij. En goh, dat deze, van oorsprong Engelse, dame helemaal vanuit Friesland naar dit feestje is gekomen.

Tijdens de pauze worden ook de belachelijk feestelijke puntmutsjes uitgedeeld wat er reuze amusant uit ziet. Zeker wanneer Jaap ons instrumentaaltje Power Shake op video vast legt staan we er als randdebiele surfpunks op.

De set zit er al bijna op wanneer de prominente van de dag Koen tussen de nummers door vraagt of we Proud Mary kunnen spelen. Jaap beantwoord dit met de opmerking "We zijn geen Jubox". Maar Koen weet het goed gemaakt, "Wanneer je ons volgende keer vraagt om naar Friesland te komen, spelen wij voor jou Proud Mary." Waarop zij licht geraakt met een Engelse tongval en een bradants accent antwoord, "Friesland. Echt niet. Ik woon hier hoor!."

Naar gelange gelang volgt tegen het einde een Spaanse serenade aan onze jarige Segnorita. Vanaf Ace of Spades moet ik gedongen mijn micro afstaan aan onze vaste bezoeker met leren pet; "Is't een bandje!!!!" Elke hoop op een synchrone uitvoering samen met Jaap van het refrein, laat ik varen wanneer ik de tittel van Lemmy's ode aan het kaartspel dwars door elke coupletregel hoor schreeuwen. Is't een ventje.

Ook Jaap zijn poging om mij aan te sporen om hem vanachter mijn microfoon te duwen laat ik in deze fase varen. Tijdens onze 2de uitvoering van Jesus kan het weinig kwaad meer om nog een extra laller, wederom geheel tegendraads gezongen, op het podium te hebben staan.

Wow!!! Dit was me er weer eentje.

Onze blondine wil toch na afloop nog graag een Proud Mary'tje er uit gooien. De begeleider staart wat sip naar Jaap z'n gitaar in de hoop dat de akkoorden boven borrelen. Gelukkig heb ik deze pas nog met wat collega's onder de noemer "Herrie in de Polder", gespeeld, dus zet ik het intro in waarna hij volgd en Dolly begin te zingen in de rustige Tina versie en eindigt in een podium vol springende vrouwelijke feestgangsters. And We'll Rolling....

Is't een bandje!!!! Vanavond even geen zoektocht naar een friettent. Ook onze shoarmatraditie slaan we over. Maar wat een fantastisch Baldrick Brothers weekend. Miranda en Die Twee bedankt!! 

Baldrick Brothers - Menheerse Havendagen Middelharnis - 4 juni 2016

70% om 15:00 en 100% kans op regen om 16:00. De buienradar is ons niet geheel goed gezind voor een optreden met de Brotherhood op een ponton in de Menheerse haven 's middags tussen 3 en 4. Maar wanneer we vroeg in de middag het eiland Flakkee op rijden verdwijnt de mist en rijden we met volle zon in kolone de kaai op. Ondanks de misser van de bus met Koen en Andre en dankzij het toevallig aanpikken van Jaap, komen we weer als 1 band aan.

De ponton ligt verankerd tegenover een kroeg op de hoek van het mooie oude haventje. Een fel oranje opblaas springkussenachtig dak is het onderkomen voor de muzikanten en de aftrap wordt verzorgd door de Soggy Bottom Girls (vrij vertaald; De Zwakke Bekken Bodemspier Dames. Dit heeft niets te maken met de dames in kwestie. Meer met de zieke creatieve puberale geest van het broederschap.). Een band onder leiding van een Gretsch spelende moeder met een dochter op bas met capo (ja, het kan echt Andre) en een 2de dochter achter de drumkit. Verder aangevuld met een zangeres en 2de gitariste, eveneens met Gretsch. Vooral de nummerkeuze en de samenzang maakt dat het een leuk bandje om te zien en te horen is. De bassiste blijkt ons contactpersoon te zijn. Vanaf de tegenover gelegen kroeg hebben we zicht op het podium en aangezien het programma nu al uitloopt zullen we niet stipt om 3 uur spelen.

Het is een mooi uitzicht naar de kroeg op de hoek en al is het geen overdaad aan volk, het is voldoende om een aangenaam concertje voor neer te zetten. De tijd is vooraf qua nummers en tijd goed afgemeten en helaas wordt ons qua tijd gevraagd om daarin te strepen. Uiteindelijk hebben we dit dus niet gedaan en hebben we een vol uur staan stuiteren. Jesus, Love Song 666 en Redneck Rampage passen qua tekst uitstekend bij de overwegend zwaar christelijke bevolking. 

Het bliksemoptreden wordt op het podium vooraf gegaan door een kort interview met onze frondmanbrother Jaap, "wat was de vraag ook alweer?" en ondanks de afstand tot het publiek is het een energiek setje. In de lange pauze na het intro van Big River begint m'n Guild smaakvol te feed backen en Koen staat angstaanjagend link op een koffertje te balanceren om boven de reclame banner uit te komen. Ondanks onze poging om ons publiek over te halen om in ruil voor een droog T-shirt de overkant over te zwemmen, blijft het stil in de gracht. Ons pontonoptreden is wat ons betreft geslaagd en een ideaal teambuilddagje voor de Brotherhood. Ook de laatste serieuze band Buckle-Up weet het nog droog te houden, maar wanneer het jazzgezelschap met een rijkelijk tourschema (Gapinge, Westkappel, Aagtekerke, Buttinge,...) achter het reclamebord plaats neemt begint het vervelend vochtig te worden onder de parasol. Het voorstel om uitgebreid te eten in 1 van de Menheerse restaurants wordt afgeschoten om reden van verwachte drukte en wachttijd tijdens 1 van de drukste dagen van het durp.

Nee, dan maar even een frietje verderop. Na een aantal overvolle frituurs hebben we een regenachtige wandeltocht door het bij vlagen pittoreske havenplaatsje achter de rug  om uiteindelijk te besluiten om terug naar de auto te wandelen om vanaf daar in een, door het vocht van onze kleren, beslagen ramen naar een wederom drukke snackbar buiten het centrum te rijden. Uiteindelijk verlaten we dan toch met volle maag The Middle of Harnis. Op naar deel 2 van dit Baldrick Brothers weekend.

NoPoint - Cafe Spoorzicht in Arnemuiden - 28 mei 2016

Onze vaste nieuwjaarsreceptionist uit bar American wist ons gezelschap zonder veel moeite over te halen voor een zaterdagavondconcertje in het plaatselijke uitgaanscentrum van het vaak door smartlappenzangers bezongen Arnemuiden ( met name de klok). Populair gezegd; RMU. Of zoals elke vissloep hier wordt geïdentificeerd; ARM(ed and Ready). De zoektocht zonder TomTom was niet al te spannend, want waar Havenzicht op de haven uitkijkt en het zicht bij Bergzicht wordt ontnomen door een berg, kijkt de cafébaas Willem in campingsmoking uit op een stationnetje met bijbehorend spoor. Willem is een gastvrije vent met een stevige en tempramentvol Ermuu's barwuuf (in de positieve zin van 't woord) als ega die onze Bou complimenteus aanziet voor de broer van Kees Banaan. En met een beetje inlevingsvermogen is er inderdaad een verrassende vergelijking. Zo wordt Herman later op de avond wederom weer voor Bert Visser aangezien. :D. Trotse Willem weet tijdens het opbouwen, maar wat graag te vertellen dat zangeres Marsha hun dochter is. Marsha, mij nog bekend met een gitarist met een Engelse Marshall versterker met afgeplakte "ll", heeft in het verleden samen met ons, tijdens de Rivella party bij de molen in Colijn, de muziek verzorgd. Ik kan mij nog goed herinneren dat we samen met haar onze  gage; bier en frikandellen, bij het frietkot achter de tent, stonden weg te stouwen.

Toen Kees mij de eerste keer belde wist hij ons vooraf te melden dat er altijd een groep liefhebbers van The Boss aanwezig is en of we hier in onze setlist een beetje gehoor aan willen geven. Helaas is onze Herman geen fan van Bruce en wordt mijn poging voor Born to Run vakkundig de grond in geboord. Uiteindelijk blijken de fans het concert in Ierland op vrijdag te hebben bezocht en blijven blijkbaar nog een dag langer. De overige populatie van het vissersdorpje is, of zich op aan het maken voor een driemaaldaagse dienst op zondag, of alvast in aan het drinken in een feesttent op de voetbalwei. De start om 21:00 is dan ook niet reëel met zo weinig bezoekers. Een half uur later is de telling al een stuk voordeliger.

De jeugdige bezoeker zit hier het liefst met zijn rug naar het podium. Maar gelukkig is de oudere bezoeker wat enthousiaster.

Mijn 300ste gig gaat hier en daar qua publiek wat stroef van start, maar daar laten we ons niet door ontmoedigen. Gaande weg de 3 sets krijgen wel het publiek toch weer op onze hand.

Het gammele podium bestaande uit houten platen op bierkratten is een ruime drumriser, maar biet te weinig ruimte voor de volledige band en sta er samen met Andre voor het publiek rechts naast. Opzich levert mij dit een hoop meer speelruimte op, al heeft het publiek bij de deur volgens mij niet echt het idee van mijn aanwezigheid. Met uitzondering van Whole Lotta Love heb ik ruimte zat. Herman vraagt me vooraf om de Zeppelin klassieker weer ieseluk geil in te zetten. Blijkbaar heb ik dit niet verzaakt, want al na het intro staan er een drietal dames rond m'n microfoon te dansen en mijn ruime stek in te perken.

Wanneer we ons "laatste" nummer spelen is de respons overweldigend en volgen er nog een serie Klassiekers in een toegift en weten we nipt voor de afgesproken uiterlijke tijd van 01:00 af te slaan en kijken we in het gezicht van een wel tevreden publiek.

Voor we aan afbreken beginnen vraagd Marjan, de kloeke barvrouw om achterin  in het keukentje van de kroeg wat broodjes te eten. In de tussentijd gaat zij nog even de frietpan aanzetten. Nauw, dat klinkt goed,

De eerste set zijn kroketten en nog voor die op zijn wordt al een bord hete frikandellen de keukentafel op geschoven waar we met z'n vijven rond zitten. Stefan en Herman hebben in de zaal nog even de mengtafel en mijn gitaar in veiligheid weten te brengen voor een wel heel erg irritante Pool die uiteindelijk buiten op de stoep wordt gezet door de kroegbaas.

Terwijl wij ons tegoed doen aan de broodjes vette hap, weten we Willem zijn verhaal over Spoorzicht, zijn ontslag bij Zalco en de handtekening onder het contract van pandeigenaar Kees zonder enige café ervaring en zelfs 6 weken open zonder papier, te ontfutselen. Mooi verhaal, Willem. Inmiddels zijn beiden 4 jaar kroegbaas/bazin van, naar mijn idee, een goed draaiende dorpskroeg.

Inmiddels wordt buiten een oude traditie in ere gehouden, zo als ik mij dat nog uit de goeie ouwe Kiekieris tijd kan herinneren. In dit geval zijn de vervelende Polen het doelwit. Zo hebben wij wat ruimte om het podium leeg te maken. Het caféhoudersduo hoopt ons ergens in het najaar een keer terug te zien en daarmee komt ons 2de optreden van mijn farewelltour ten einde met het vooruitzicht op een aanvulling van de tour op zak.

NoPoint - Cafe De Concurrent in Vlissingen - 21 mei 2016

Op 18 april, aan het eind van één van onze spaarzame oefenavonden, heb ik na lang wikken en wegen de bom gedropt.

Geholpen door het zetje tijdens ons laatste, bijna publiekloos, optreden in De Post in Goes is mijn besluit definitief uitgesproken. 6 januari 2017 wordt mijn laatste optreden bij NoPoint. Na 12,5 jaar stap ik op dat moment als kersverse jubilaris uit één van de leukste Rockcoverbandjes van Zeeland.

Een bizar verhaal, gezien het feit dat we elkaar niet de hersens in timmeren, muzikale geschillen of verplichtingen elders hebben. Nee, de keuze is een pure luxe probleem. 2 toffe bands, een Roots & Murder Songs duo, maar ook ambitie voor een nieuwe muzikale uitdaging. Welke? Nog geen benul. Op moment van besluit in ieder geval nog niet.

De teller voor optredens tussen nu en bar American, begin volgend jaar, loopt gestaagd op en denk dat dit nog wel wat wordt aangevuld door mijn mede bandleden.

De eerste na mijn besluit is café De Concurrent, waar we al menig keer hebben staan stuiteren. In de Concurrent kan pas na 21:30 worden opgebouwd. Wanneer we rond die tijd binnen komen is het podium vóór in de kroeg al leeg. Van mijn besluit is nauwelijks iets te merken en het voelt alsof we er weer een feestje van gaan maken. Vanavond staat er geen bekende artiest in De Piek, dus we hoeven geen Thijs van Leer revival te verwachten. Helaas was Sass Jordan een week te vroeg in De Piek om nog even bij ons aan te schuiven.

Bij binnenkomst was de blondine achter de bar onder de indruk dat ik haar nog herkende en heb haar dit momentje van geluk maar gegund. Al was Andre meteen in twijfel. Wed dat hij mijn geheugencapaciteit wat beter kent. :D

Tijdens het opbouwen bedenk ik mij dat ik wat 230V blokjes ben vergeten en ook een microfoonstatief. Met een beetje creatieviteit slingeren we m'n snoer rond een "decoratieve" stellingplank boven mijn hoofd waaraan mijn SM58 naar beneden bungeld. Misschien niet al te slim met een al weken durende nekkramp, maar gaaf is het wel zo'n Lemmy look'a'like zanghouding. Gaande weg de avond wordt er driftig gestreept door nummers  in de hoge zangregionen vanwege de broze keel van Herman. Gelukkig blijft er nog genoeg te genieten over, al is het al lang geleden dat we Dream On hebben geskipt. Enkele nummers moeten bij mij van diep komen en een enkeling zet ik zelfs volledig verkeerd in. Maar het publiek slikt het blijkbaar en wij doen het met een lolletje af. We hebben redelijk wat publiek, zo ook een stel uit Dinteloord die daar een kroeg hebben. Met wat lobbie voor NoPoint voor aan het eind van het jaar blijkt de Pine Box Boys pas bij hun te hebben gestaan en de halve Bat Mobiel. Perfecte kroeg voor de Baldrick Brothers dus en schuif hun ook maar meteen een CDtje toe, met enig ongenoegen van Herman, maar daar kan ik dan even niet mee zitten.

We hebben deze avond weer een 1-0-2 publiek. Eigenlijk een 2-1-3, want ook tijdens onze 2de set hadden we publiek. Ook deze keer sluiten we met succes dit Concurrentie feestje af met een heeeele boel Rosie op een trapje naar het walhalla.