Onze vaste nieuwjaarsreceptionist uit bar American wist ons gezelschap zonder veel moeite over te halen voor een zaterdagavondconcertje in het plaatselijke uitgaanscentrum van het vaak door smartlappenzangers bezongen Arnemuiden ( met name de klok). Populair gezegd; RMU. Of zoals elke vissloep hier wordt geïdentificeerd; ARM(ed and Ready). De zoektocht zonder TomTom was niet al te spannend, want waar Havenzicht op de haven uitkijkt en het zicht bij Bergzicht wordt ontnomen door een berg, kijkt de cafébaas Willem in campingsmoking uit op een stationnetje met bijbehorend spoor. Willem is een gastvrije vent met een stevige en tempramentvol Ermuu's barwuuf (in de positieve zin van 't woord) als ega die onze Bou complimenteus aanziet voor de broer van Kees Banaan. En met een beetje inlevingsvermogen is er inderdaad een verrassende vergelijking. Zo wordt Herman later op de avond wederom weer voor Bert Visser aangezien. :D. Trotse Willem weet tijdens het opbouwen, maar wat graag te vertellen dat zangeres Marsha hun dochter is. Marsha, mij nog bekend met een gitarist met een Engelse Marshall versterker met afgeplakte "ll", heeft in het verleden samen met ons, tijdens de Rivella party bij de molen in Colijn, de muziek verzorgd. Ik kan mij nog goed herinneren dat we samen met haar onze gage; bier en frikandellen, bij het frietkot achter de tent, stonden weg te stouwen.
Toen Kees mij de eerste keer belde wist hij ons vooraf te melden dat er altijd een groep liefhebbers van The Boss aanwezig is en of we hier in onze setlist een beetje gehoor aan willen geven. Helaas is onze Herman geen fan van Bruce en wordt mijn poging voor Born to Run vakkundig de grond in geboord. Uiteindelijk blijken de fans het concert in Ierland op vrijdag te hebben bezocht en blijven blijkbaar nog een dag langer. De overige populatie van het vissersdorpje is, of zich op aan het maken voor een driemaaldaagse dienst op zondag, of alvast in aan het drinken in een feesttent op de voetbalwei. De start om 21:00 is dan ook niet reëel met zo weinig bezoekers. Een half uur later is de telling al een stuk voordeliger.
De jeugdige bezoeker zit hier het liefst met zijn rug naar het podium. Maar gelukkig is de oudere bezoeker wat enthousiaster.
Mijn 300ste gig gaat hier en daar qua publiek wat stroef van start, maar daar laten we ons niet door ontmoedigen. Gaande weg de 3 sets krijgen wel het publiek toch weer op onze hand.
Het gammele podium bestaande uit houten platen op bierkratten is een ruime drumriser, maar biet te weinig ruimte voor de volledige band en sta er samen met Andre voor het publiek rechts naast. Opzich levert mij dit een hoop meer speelruimte op, al heeft het publiek bij de deur volgens mij niet echt het idee van mijn aanwezigheid. Met uitzondering van Whole Lotta Love heb ik ruimte zat. Herman vraagt me vooraf om de Zeppelin klassieker weer ieseluk geil in te zetten. Blijkbaar heb ik dit niet verzaakt, want al na het intro staan er een drietal dames rond m'n microfoon te dansen en mijn ruime stek in te perken.
Wanneer we ons "laatste" nummer spelen is de respons overweldigend en volgen er nog een serie Klassiekers in een toegift en weten we nipt voor de afgesproken uiterlijke tijd van 01:00 af te slaan en kijken we in het gezicht van een wel tevreden publiek.
Voor we aan afbreken beginnen vraagd Marjan, de kloeke barvrouw om achterin in het keukentje van de kroeg wat broodjes te eten. In de tussentijd gaat zij nog even de frietpan aanzetten. Nauw, dat klinkt goed,
De eerste set zijn kroketten en nog voor die op zijn wordt al een bord hete frikandellen de keukentafel op geschoven waar we met z'n vijven rond zitten. Stefan en Herman hebben in de zaal nog even de mengtafel en mijn gitaar in veiligheid weten te brengen voor een wel heel erg irritante Pool die uiteindelijk buiten op de stoep wordt gezet door de kroegbaas.
Terwijl wij ons tegoed doen aan de broodjes vette hap, weten we Willem zijn verhaal over Spoorzicht, zijn ontslag bij Zalco en de handtekening onder het contract van pandeigenaar Kees zonder enige café ervaring en zelfs 6 weken open zonder papier, te ontfutselen. Mooi verhaal, Willem. Inmiddels zijn beiden 4 jaar kroegbaas/bazin van, naar mijn idee, een goed draaiende dorpskroeg.
Inmiddels wordt buiten een oude traditie in ere gehouden, zo als ik mij dat nog uit de goeie ouwe Kiekieris tijd kan herinneren. In dit geval zijn de vervelende Polen het doelwit. Zo hebben wij wat ruimte om het podium leeg te maken. Het caféhoudersduo hoopt ons ergens in het najaar een keer terug te zien en daarmee komt ons 2de optreden van mijn farewelltour ten einde met het vooruitzicht op een aanvulling van de tour op zak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten