Baldrick Brothers - Cafe De Schorre in Bergen op Zoom - 29 November 2014

Het "band"busje alias schildersbus (of was het toch andersom) staat dit keer om half zes tegen de stoeprand voor m'n deur geparkeerd. De reis gaat naar Bergen op Zoom met als doel Cafe De Schorre in de binnenstad. Jaap halen we impersant op in Yerseke en dan op naar De Schorre. Maar niet voordat we onze magen hebben gevult bij de Mexicaan. Onder de 8 personen is reserveren niet mogelijk en we moeten dan ook een aanzienlijk bergskwartiertje aan de bar wachten voor we aan kunnen schuiven. Het restaurant houdt het midden tussen een tacobar in centraal Amerikaan en een overdadig gepimte hoerenclub in Vegas. Een man met een fout streepsnorretje die er toe neigt om als restauranthouder te worden aangezien, heeft een vlotte babbel en voorziet ons van de menukaart. Ondanks dat zijn accent verdacht Noord-Hollands aandoet heet de persoon in kwestie voor ons Pablo.

De tortilla's zijn goed en de nacho's smaken ons best en nog ruim op tijd koersen we wat vatsig richting De Schorre.

De Schorre zit met 1 deur gescheiden vast aan 't Slik met dezelfde eigenaar die later de geluidsversterking aansluit en afregelt om vervolgens bij de buren de kareoke te leiden.

De Schorre is een lange pijp, opgesiert met schilderwerkjes van de hand van de eigenaar himself.

Het podium is een verhoging achterin de kroeg voor de toiletdeuren waar een penetrante Chlorix toiletblokkenlucht uit naar buitenkomt.

Het vrouwelijke onderstel van een etalagepop neem ik in gebruik als barrière tussen mijn wankele versterkeropstelling en de passerende WC- bezoekers.

Redelijk verrassend was de komst van de Guzzi-luitjes uit Dongen die Koen en ik lang geleden hebben ontmoet op het internationale Moto Guzzi treffen in Boxmeer en van herhaaldelijke mini Guzzi treffens. Aangezien het enthousiaste stel het huidige treffen helpt organiseren hopen we een goeie indruk achter te laten om komende zomer met de broers die kant op te kunnen reizen.

Het is geen afgeladen kroeg, maar voldoende om er een leuk optreden van te maken. Onze Signorita is de plaatselijke kapster die ons aan de kroegbaas heeft aanbevolen.

Onze multi instrumentalist maakt spontaan een sprong en is vervolgens de draad kwijt wanneer onverwachts een roodharige dame aan het hangtafeltje plaats neemt. Die twee hebben elkaar duidelijk vaker gezien deze week. :o)

In de laatste set komt ook onze Pablo een kijkje nemen en na afloop blijkt deze een prille fan te zijn geworden die dolgelukkig met een CD naar huis gaat. Aan hem doen we zeer toepasselijk "Loco Gringos" opdagen. "Hey Pablo. What have you got in your bag. Porno!" :o)

We maken er geen eindeloze toegift van, maar op verzoek van 1 van de aanwezige dames herhalen we "Tainted Love". Helaas had ik voor de toegift m'n nieuwe Guild gepakt en door de dikke snaren (0.11) en iets hogere aktie, ga ik in de solo de mist in en kom ik ook niet meer uit het einde. Jammer om zo af te moeten sluiten, maar verder hebben we weer een leuke set neergezet.

Wanneer we de bus volladen is Koen er even met zijn "ginger lady" tussenuit geknepen. In een vluchtige blik zie ik als laatst nog de zware statieventas van Ronald staan en blijkbaar werpen de anderen een soortgelijke vluchtige blik tussen de inmiddels dansende bezoekers.

Ronald weet nog bij mijn laatste loop, voordat ik bij de dame aan de bar ga afrekenen, met een zucht en een glimlach te melden dat iedereen zoals altijd zijn statieventas als laatste laat liggen.

De dame achter de bar geeft ons te kennen dat ze ons erg leuk vond en dat echt niet van elke band kan zeggen die zijn hier op het podium heeft gezien.

De aftocht in het gele busje is het ware bandjes on the road gevoel en naast slap ouwehoeren komt er zelfs nog een 5-stemmige "Nu of Nooit" van de Kecks voorbij.

Bij het binnenrijden van Kapelle is de bezitter van een kalfhoge hond zijn gebruikelijke nachtrondje weer aan het maken?? En heeft de politie het druk om  de zaken af te handelen van twee op elkaar gereden auto's voor de fietsenboer. In Kapelle gebeurd het .... 's-nachts.

De day after blijkt voor Koen een redelijke kater wanneer zijn fototoestel en ukelele niet in de bus liggen en is een 2de rit naar Brabant onvermijdelijk, waar zijn spullen nog ongemoeid voor het podium staan. ???

Gelukkig is alles nog compleet en hebben er weer een fijne avond op zitten.

NoPoint - Besloten feest in Tilburg - 15 November 2014

Een band is soms als een huwelijk wordt wel eens beweerd en ondanks dat ik dat soort banale vergelijkingen feitelijk haat, moet ik enigszins toegeven dat er wel een zekere waarheid in schuild.

En na 10 jaar lang het podium te hebben gedeeld met 4 muzikanten met ieder zijn muzikale voorkeur en eigenaardigheden maak je soms de balans op met als eind conclusie; pas ik nog in dit cluppie en heb ik nog de lol en de drive om hier nog mee verder te gaan. En eerlijk gezegd steken al oude muzikale idealen zo nu en dan de kop op en is het verleidelijk om ons cover repertoire in twijfel te trekken. Dat zijn niet de beste momenten om een gezellige blog op internet te zetten. En daarom wijs dat ik hier een paar maanden mee heb gewacht.

Via Bert, onze trouwe NoPoint-dude, zijn we getackeld voor een optreden in de Tilburgse kroeg "Lambik", waar ik eerder met The Bandox had gestaan.

Een paar weken voor het optreden ontdekte Andre dat het Cafe faliet was en onze opdrachtgeefster was tot dusver nog niet op de hoogte gebracht.

Dankzij Andre werd voortijdig naar een andere lokatie gezocht en gevonden in een lokatie aan de rand van de stad langs een soort van polderweggetje.

Koen had zich aangeboden als gastmuzikant en was zo attent om samen met mij en Andre in zijn bus naar de branbantse feestlokatie te rijden.

De plek bleek een deel van een restaurant te zijn waar het bij binnenkomst naar versgebakken vis rook. De groote toog aan de linkerzijde was prominent aanwezig en onze stek werd plat op de tegelvloer voor een joekel van een antieke kast wat een wat huiselijke sfeer oproept. De entourage en het feestjes gehalte van de avond voelt bij mij niet als aangenaam, ondanks de onderlinge lol tijdens het opbouwen. Boudewijn is zoals gebruikelijk iets later en wanneer we de speakers van de zanginstallatie van dikke touwen willen voorzie is het grijze koffertje niet te vinden. De snoerenkoffer blijkt nog bij Bou thuis in de gang in Oud-Beijerland te staan. 

Tilburg is niet direct in de buurt om even een keertje op en neer de rijden. Zeker niet wanneer we exact om .. moeten starten, omdat de jarige als verrassing met live muziek onthaald moet worden. En los van dat was Bou al 2 keer heen en weer naar Amsterdam gekacheld en het ontbrak ons sowieso aan tijd.

Het wel bekende 013 was niet genegen om speakersnoeren aan onbekende bands uit te lenen, dus zat er niet veel anders op dan een alternatief te bedenken. De monitor omdraaien naar het publiek zou een optie zijn, maar doorlussen naar de installatie van het restaurant bleek een beter vondst. Met een stel aan elkaar gekoppelde instrumentsnoeren en wat kunst en vliegwerk om de snoeren over de brede kast achter de toog te gooien, konden beide installatie aan elkaar worden verbonden. De fikse speakers op de betreffende kast lagen niet ideaal, omdat het geluid vanuit een andere richting dan ons kwam, maar het iet wat schelle geluid bleek ruim voldoende om onze avond te redden.

Het publiek had weinig oog voor de band. Het luisterend publiek bestond uit Bert en Agnes en gastmuzikant Koen die het meerendeel ons werkeloos stond te aanschouwen. Ik heb me zelden zo'n miskent artiest gevoeld dan op deze avond. Al konden enkele gasten, waaronder de zeer spontane en enthousiaste gastvrouw, ons gerust stellen dat we erg werden gewaardeerd. Maar dit kwam ff niet geheel tot uiting.

Toen na afloop het hele santenkraam weer in de bus verdween stelde Agnes voor om bij hun nog een tosti met bier te nuttigen, wat een groot deel van mijn avond wist recht te maken.

Na afloop bleek de rest van de band mijn gevoel niet te delen, wat mijn twijfel niet geheel ten goede komt. En ga dan maar eens overpeinzen wat je met je coverbandje in de toekomst ga doen. Tenslotte hebben we in 10 jaar tijd veeeel lol beleeft aan een set bekende covers.

Wordt vervolgd (?)/(!)

NoPoint - Panta Rhei in Vlissingen - 2 November 2014

Zondagmiddag met z'n vieren (samen met Heleen, Finley en Pepijn) in de Golf naar de bekendste strandtent in Walcheren aan het Nollenstrand in Vlissingen.

De heenreis stond vast, de terugreis kon nog alle kanten op. Althans, voor Heleen en de jongens, want voor de terugweg is een auto wel makkelijk met een berg apparatuur.

De strandtent zit nog vol. Zo ook het podium tegenover de bar. Wanneer onze spullen binnen staan worden de mensen aan de tafeltje op het podium vriendelijk maar toch dringend gevraagd te verkassen.

Onze special guest on Richter Tuned Harmonica; broer Koen, is met Andre mee gereden en plant zijn Marble Max aan mijn zijde van het podium.

De geluidstechnicus is 1 van de obers die de snoertjes uitrolt en aansluit op de installatie achter het podium.

Een koude winderige middag maar de jongens zijn zich al prima aan het vermaken in de duinen met een bal.

Het gesprek van de dag is de zware kater van 1 van de andere Baldrick broers die na de Urban Voodoo Machine  in 't Beest en een nachtje doorzakken wat ongelukkig van zijn fiets is gestapt. Al is hij dit zichzelf niet meer bewust.

In de strandtent komen we zowaar weer eens andere gezichten tegen waarvan sommige wel van heel lang geleden. Broer Jaap met neef strijken ook nog een poos neer aan 1 van de hangtafeltjes. Er wordt vaak gezegd dat de Panta Rhei, nadat de oude keet is vervangen door een stenen gebouw, veel van zijn charme heeft verloren en als je dit maar vaak wordt ingefluisterd ga er je er ook zelf in geloven.

Omdat Koen waarschijnlijk Heleen en de jongens naar het treinstation brengt geef ik Heleen alvast de autosleutels.

Ondanks de ongelukkig geplaatste steunpilaar is het een ruim podium wat voldoende bewegingsruimte bied. Ik moet mijn zijde voor een X-aantal nummers delen met Koen, maar dat is verre van vervelend. De zanginstallatie staat rampzalig ingesteld en zelfs Herman komt er met zijn volume met goed fatsoen niet bovenuit. De eerste set is muzikaal best in orde, maar komt als geheel niet lekker uit de verf dankzij het beroerd ingestelde setje.

In de pauze trekken we eigenhandig het kastje achter het podium open en weten in NoTime een acceptabel geluid uit het, door het afgesloten kastje bijna oververhitte, mengtafeltje te halen.

Er zit weinig verloop in het publiek en het blijft gelukkig gezellig druk, dus dat mogen we als positief beschouwen. Heleen is inmiddels vertrokken. Jo van Bo zou hun een lift richting station geven. Dan hoefde Koen niet tussendoor in onze auto naar het station. Tenslotte moest hij paraat staan voor zijn inbreng in de 2de set.

De mondharmonica nummers die we de week er voor tijdens onze Anvers oefenavondje hadden doorgenomen doen het goed. Crying komt, waarschijnlijk door de verkeerde mondharmonica keuze er niet lekker uit, maar Centerfold klinkt meteen authentiek.

Onze klassiekers als Dream On gaan ook deze keer weer goed en Whole Lotta Love hangt er lekker in. Sinds Herman onomwonden heeft gevraagd om hem wat geiler te spelen is deze telkens weer een hoogtepunt voor ons en het publiek. Tja, als je geen noten kan lezen en weinig technische kennis van muziektheorie hebt zijn dit de aanwijzingen waar je geen lange discussie voor nodig hebt om ze te snappen. En de voorijlende echo op Herman zijn acapella schreeuwt er van mijn kant lekker uit.

Wanneer het publiek tot aan de laatste noot van de toegift met aandacht naar ons kijkt en luistert kan het voor ons niet meer stuk. Een middagconcertje op klaar lichte dag mist altijd de spanning van de nacht. Maar dit was er toch wel weer 1 die er goed mee door kon.

Met een goed gevoel breken we onze backline op en sjouwen met de eerste spullen naar buiten richting de auto waar het al aardig donker is geworden.

Auto? Oh fuck. De auto. Had ik niet de sleutel afgegeven, zodat Koen met onze auto naar het station kon? Juist die plannen waren tussentijds veranderd, maar de sleutel? Ja, die zat vast in de jaszak van Heleen. En die zit nu vast thuis op de bank. Mijn apparatuur konden nog wel bij Boudewijn in de auto, maar hoe kwam

Ik dan morgen (maandag) in Vlissingen om mijn auto op te halen en nog enigszins op tijd op mijn werk te verschijnen. Inmiddels stonden mijn spullen al buiten onder het afdak van de toegangsdeur en de tent was al goed als leeg geveegd.

Gelukkig weet mijn schoonvader samen met Heleen rond 22:30 me de sleutel te bezorgen en komt ook dit weer op zijn pootjes terecht.

Tijdens het wachten heb ik nog een goed gesprek met 1 van de gasten die zelf ook in menig bandje speelt en heeft gespeeld. Met een potje ouwehoeren over gitaren vliegt de tijd en ondanks de kou en de tabaksrook is met zicht over de zwarte Schelde het wachten geen straf.

Ondanks de welkome aanvulling klinkt de Marble Max van Koen lange tijd nog letterlijk na in mijn linker oor. Als enige voordeel verdoezeld de zoemtoon links lange tijd de ruis die al enige tijd in mijn rechter oor klinkt. Maar ook die zoem vervaagd na enkele maanden. Gelukkig blijft de herinnering en ook deze was weer onvergetelijk.