Baldrick Brothers - Kerstavond La Strada in Goes - 24 december 2015

Enigszins teleurgesteld verteld Koen na een schilderkarweittje in Goes, dat hij Eric heeft gesproken en dat er op kerstavond een andere band bij hem in het café gepland staat. Begrijpelijk na 3 jaar Baldrick Brothers, maar het voelt toch zuur om het scheepsrecht te moeten accepteren. Nu is Koen niet voor 1 gat te vangen en de volhouder wint. Eric neemt onze kerstwens in overweging en boven verwachting heeft hij al binnen korte tijd de andere band op een andere dag kunnen plannen. Hell Yeah!! Onze kerstjubel is weer veiliggesteld.

Tegen eind november raakt het weer tijd voor een nieuwe kersthit. 1 zo'n gezapige kerstradio(s)hit, van Mariah Carry of Wham?! Hmmm, echt enthousiast wordt onze punktak daar niet van. Herhaling van Slade ging het helaas ook niet worden. "Rumma dum dum" van het punk gezelschap The Yobs was volgens het punkkamp de onbetwiste opvolger. Maar na 1 keer proberen had ik er al schoon genoeg van. De breaks zaten telkens op een andere plek en uit te tellen was echt geen doen.

Na 2 weken van frustratie viel uiteindelijk bij mij het kwartje. Sinds wanneer gaat een punkband zijn breaks uit tellen? Juist, nooit dus dat maakt dat met een lossere aanpak het nummer in eens wel te spelen valt.

Het voor mij onbekende kerstlied wat ook wel bekend staat onder "Little Drummerboy" komt uiteindelijk op de lijst samen met het jaarlijks terugkerende Jingle Bells.

Op de avond des oordeels stuur ik samen met Ronald als bijrijder de Golf door de oude smalle straatjes van Goes waar we veel te vroeg Maurice overvallen die amper is bekomen van de kerstmiddagborrel. Maar op routine gaan de lampjes naar boven, gaat de piano weer naar zijn jaarlijkse plekje goochelt Maurice de "Juubel"-banner van de hand van Koen van verleden jaar uit de meterkast.

Wanneer ik mijn lege VW-station op de Oostwal parkeer zie ik dat de Kerstjuubel van mijn collega in de traditionele kerststal veel lotgenoten van dezelfde overtuiging aan trekt. Gezien de grootte van La Strada zullen we dit wellicht niet overtreffen, maar ons pad naar onze heidense drankherberg heeft geen waxine lichtjes nodig voor zijn volgelingen. De meesten zijn vaste "Baldrick Brothers kerstavond"-bezoekers en het is dan ook weer een feest der herkenning voor wie onze bierhoeve komt betreden. Hell yeah!!!

Deze kerstavond is de aftrap voor Jonathan Richman met zijn Egyption Reaggae die vanaf m'n iPhone versterkt over onze PA-speakers ploinkt. Een mooi contrast met het raspende intro van Chicken Shack wat ik er halverwege het subtiele jaren 70 hitje er in mag gooien.

Ouwewets vlammen zonder enige consessies is in kort de strekking van de avond. Jaap heeft zijn primeur met zijn nieuwe Marshall versterker wat een prettig dekentje onder een aantal minder agressieve nummers legt. Als Senõrita weet Jaap Anje over te halen die geheel en ongeremd in haar rol opgaat. Olé! En wij niet minder. Voor Jackson krijgen we onvoorbereid/ongepland hulp van Sterre, de dochter van Koen, om spontaan het June Carter deel op zich te nemen. Nog onwennig met de microfoon, en daardoor niet geheel hoorbaar, weet ze al wel een verrassend enthousiasme uit te stralen. Dit belooft nog wel eens een vervolg in de toekomst te gaan krijgen.

Nog lang na ons slotakkoord en na het aangaan van de lichten blijft het vol in Eric's Bar, waarna Maurice op Engelse wijze de laatste richting de voordeur dirigeerd en wij onze zooi bij elkaar kunnen schrapen.

Voor vertrek stopt Eric nog even een groot formaat blauwe Chimay toe waar een compleet overbodige houdbaarheidsdatum van 2020 op staat geprint. Geheel in traditie weet de mijne de 3de kerst niet te halen. Laat de feestdagen maar beginnen. Hier kunnen we weer wel even op teren tot aan het nieuwe jaar.

Baldrick Brothers - Het Raedthuys Hoogerheide tijdens Dijkrockroute - 17 Oktober 2015

Na de kater van vrijdag, waar voornamelijk Jaap een zware slag van heeft gekregen, staat de allereerste Dijkrock-Rockroute op ons program. De platte band van de kar is op tijd gefikst en vanaf Kapelle gaan we als 1 opgeladen band in het toerbusje, zwaar gesponsord door Schildersbedrijf Raas, op pad.

Het aanvankelijk geplande toertje door de Achterhoek werd een dubbelconcert in 1 weekend in eigen provincie met op zaterdag als 1 van de 6 bands in de Hoogerheidense horeca waarvan wij Het Raedthuys zijn toebedeeld. De "ae", "dt" en "uy" doen vermoeden dat we met een oud statig laat VOC's raadsgebouw, met vergeelde plafonds en glas in lood ruitjes, te maken hebben. Wanneer we op aanwijzen van de jonge restauranthouder Niels, het aluminium paaltje uit de grond schroeven, verraden de Romeinse cijfers MMXIV dat de aan het pleintje gelegen panden amper uit de steigers zijn en we stappen in een mega grote vierkante eetzaal met een joekel van een toog links bij binnenkomst. Alleen al de heren-WC is bijna net zo groot als de hele soos in Heersdiek. Gelukkig is Niels ruimdenkend en maakt er geen punt van wanneer we zijn plan, om achterin voor de keuken op te stellen, meteen afschieten en naar de hoek voorin bij het raam verkassen. Aan ruimte geen gebrek en dat komt vaak het geluid niet bepaald ten goede. Vaak, maar niet vandaag. De ruimte geeft, waarschijnlijk flink geholpen door de zwarte geluidsabsorberende platen aan het plafond, een mooi akoestische galm en dit is dan ook 1 van die zeldzame keren dat ik mijn reverb uit zet.

Na afgelopen vrijdag hebben we besloten om standaard bij elk optreden een tosti de man na afloop te vragen/eisen als aanvulling op onze gage. Als alternatief vragen we een vissenkom vol blauwe Smarties en een dwerg om mee over te gooi, maar in de meeste gevallen zal de horecagelegenheid wat minder moeite met onze eerste wens hebben, vermoeden wij. Waarmee ook een goede aftocht is geregeld.

Wanneer we nog aan het opbouwen zijn komen onze gatekeepers van Dijkrock voor vanavond langs met een doos vol mierzoete mini tompoezen met de bekende neanderthaler die bekend staat als logo van het Rillandse hardrock festival. De jubileumcubisjes zijn ter gelegenheid van het 25 jaar bestaan van Dijkrock en de oprichter in kwestie trekt in eigen persoon de doos open.

Ons vermoeden dat we hier stonden n.a.v. ons Dijkrockoptreden van 3 jaar geleden, bleek niet terecht. De aanleiding bleek onze CD, welke ik tijdens een NoPoint optreden bij 1 van de organisatoren in zijn handen had gedrukt.

Vanavond zou o.a. ROLR de aftrap doen in 1 van de cafés en we hebben nog ruim de tijd om in de overvolle bruine Herberg (voorheen De Noot) de eerste paar nummers te zien/luisteren.

Helaas hebben de beide gitaristen tijdens de eerste nummers wat technische problemen en is het tot drumpodium omgebouwde biljard, dusdanig krap dat de hele drumkit er langs voren af dreigt te schuiven, maar gelukkig nog met de pootje in het kleed blijft hangen. De afloop zien we niet meer, want we moeten terug naar onze eigen stek. Ten opzicht van ROLR hebben wij het geluk dat we lekker ruim staan opgesteld, maar daar stond de kroeg al bij aanvang vol en wij redden het net met een handje vol voordat we van start gaan. Gelukkig verkast het publiek nogal makkelijk, want het duurt niet lang of we hebben een dikke cirkel publiek voor ons. Gezien de ruimte blijft alles helaas op gepaste afstand, maar door de opstelling van de tafels lijkt de ruimte kleiner. In het publiek staat Razor Blade Blues Band zanger en oud bandcollega Patrick samen met Jet, die Koen en ik al jaren niet hebben gezien. In 10 minuten wordt er getracht bij te praten en we besluiten vervolgens om even mee te gaan naar de kroeg waar op dat moment Black Carrots speelt. Niet geheel onder de indruk van hun Whole Lotta Rosie uitvoering, en al helemaal niet van hun geflopte poging om Arjêên van Pier te spelen, trappen we het daar al snel weer af, terug naar ons eigen stek voor deel 2. Inmiddels is ook Henne en Patricia op de route verschenen en daarmee dreigt het een soort van Razor Blade Blues Band reünie te gaan worden.

We beginnen met Power Shake. Jammer genoeg is er nog bijna geen kip, maar wel weer een goeie versie als revanche op vrijdag. Set 2 is gevarieerd en wat mij betreft een geslaagde opbouw, maar voor DE rockers in het publiek vast wat soft. Ik zie onze half broer, Henne bedenkelijk kijken wanneer we Raggle Taggle Gipsy Whore inzetten. Daar had in de mark II bezetting onze bassist vast een veto over uitgesproken. Maar nu mooi niet en na afloop van de set komt een grijs bebaarde Hoogerheidenaar, en naar blijkt zelf ook muzikant, naar ons toe met de lovende woorden, "Wat hebben jullie een alle Jezus vette set!". En daar worden we blij van.

Tijdens de laatste pauze, die wederom wordt gevult met uitermate goed gekozen rock'a'billy muziek uit de barhifi, rolt ook de halve Die Twee inventaris binnen en we beginnen de 3e set rustig met Staight A's. Onze prilste toevoeging aan het repertoire, "Son of a Bitch" zetten we bij toeval in op het moment dat we vanuit het publiek van een biertje worden bediend. En zodoende wordt er een pot bier voor mij neergezet, wanneer Koen oneerbiedig de woorden schreeuwt: "Son of a Bitch, give me a drink!". Massaal wordt er op de tafels meegeklapt. Volgens mij hebben we er weer een publieksmeebruller bij.

Het aanslepen van bier door ons publiek blijft aanhouden en met alle goeie bedoelingen worden tussen mij en m'n effectplank biertje neergezet die ik al tapdansend moet omzeilen en zelfs m'n pedalen geheel onbereikbaar maken. Maar ja, er zijn ergere dingen om tussen mij en m'n plank te komen.

De laatste set is niet de drukste, maar wel de enthousiastste qua publiek. De interactie met het clubje jongeren aan mijn kant is erg goed en een iet wat aangeschoten dame gaat zienswijs op in de muziek. Geen wonder dat Segnorita, welke naar gelang gelang in de set zou worden opgenomen, wordt ingezet. Daarmee wordt meteen de grootste fout van de avond begaan door 2 sambaballen in de handen van een a-ritmische bezoekster te stoppen, die daarna niet meer van ophouden weet. Wanneer we later Son of a Bitch nog een keer op herhalen doen, is het een strijd om het strak te houden. Wanneer Koen het intro van Red Neck Rampage vol lult (halleluja) wordt er nog steeds naar hartelust tegen elke maat in gerammeld, totdat Koen ergens tussen de zinnen “Banging Sticks together” en “Home made wine” door op een vaderlijke wijze de veroorzaker met "ouw noe us op!", berispend toespreekt. Waarop ze met een beteuterd gezicht abrupt stopt. Pffuuw, gelukkig! De schrik was niet al te groot, want vervolgens worden we alweer op bier getrakteerd. Al is het wel haar intentie om dit er bij ons direct in te gieten, wat bij mij met een volledige pint tijdens het spelen van Big River, weliswaar in twee teugen, lukt. Reden te meer om na de set een damesmodelletje T-shirt weg te geven That Fits Like A Glove.

De avond wordt, zoals afgesproken, afgesloten met een stapel bruine-boterhammen-tosti's die erg goed smaken.

We bedanken Niels en Gerda voor de goede zorgen en reizen weer af in de bus van Koen met kar (deze keer zit Andre aan het stuur) naar Kapelle, waar iedereen weer zijn eigen weg gaat.

Baldrick Brothers - Cafe Juliana in Colijnsplaat - 16 oktober 2015

Je hebt van die avonden dat alles mis gaat. Je struikelt over elk snoer of je mist in elk nummer wel een akkoord en je geluid in de zaal is KUT.  Helaas was dit zo'n zeldzame avond.

Het heeft een tijd geduurd voordat we met Fred een geschikte datum hebben kunnen prikken. In de tussentijd hebben we met NoPoint de sfeer kunnen proeven en eindelijk was het zover om ons op het Colijnse toneel neer te planten in café Juliana van Fred ("van de Pompe" en Freddy Who?) Mewe en Carolien. Ruimte zat, op het diepe podium op pak'm beet, een meter boven de planken vloer. Met wat hulp hebben we de LED-PAR-rekjes van Fred halverwege, met onze backdrop er tussen, pal achter de rug van Ronald gezet en 2 PARretjes pal op ons snuffert aan de voorkant.

De hele backline zag er gelikt uit. Alleen de zangspeakers kwamen voor/buiten ons hok. Na een, voor ons, lange soundcheck met de nadruk op de zang was het wel duidelijk dat dit geen hifi topper ging worden. Maar na enige discussie waren we overtuigd van de compromis.

Juliana is zo'n oude ruime dorpskroeg waar je aan alles de Colijnse dorpsfeer en zijn bijbehorende belevenissen van lief en leed van 100 jaar en daar voorbij kan proeven. Zo'n instituut is nooit uit de grond opgetrokken om een Country Punk'a'Billy band een podium te bieden, maar godzijdank dacht Fred daar anders over en richting 22:00 druppelen gemoedelijk diverse vrienden, bekenden, dorpsgenoten en met zorg verworven fans binnen. De keuze Don't Think Twice of Icon hing af van de aanwezigheid van een vrouwelijke Daan fan. Op het moment dat wij willen aftrappen weet Jaap met brede grijns te melden dat Icon vanavond op de lijst staat. Vanaf ons eigenzinnige openingsnummer klinkt het podiumgeluid droog en is m'n Koch niet uit zijn schulp te trekken en klinkt de te overstuurde Treble Spanker hard en scherp.

Ver in het begin van de set komen we Icon tegen en Jaap is zichtbaar van slag wanneer hij niet meer op de eerste zin kan komen. In de tussentijd is er al een toeschouwer op het podium geklommen om ons aan te moedigen met de klacht dat het zang geluid niet te genieten is. Veeeel te dof! Al knoppen draaiend strompelen we door mijn geliefde "All I Can Do Is Cry", wat ik na vanavond echt op zijn waarde weet te schatten. En dan met name de tekst. Na een korte pauze, waarin we opmaken dat de laatste nummers wel oké waren, pak ik mijn X175 Guild op om 'm van zijn drop-D stemming af te halen om het 1ste nummer van set 2 met een schone lei te beginnen. Dat ging dan ook goed tot 1/3 van het nieuwe instrumentaaltje, waarna ik een iel maar herkenbaar solotje op de onderste E snaar dien te spelen. Stom!!!! Helemaal vergeten dat ik 'm de week ervoor met een dubbele drop-D in m'n koffer had gelegd, dus ook mijn onderste E-snaar stond een volle noot lager. Probeer dan maar eens halverwege een nummer, wat van voor tot achter vast ligt, je gitaar te stemmen zonder dat de rest van de band volledig de weg kwijt is. Nou, gewoon op het juiste moment een gitaarbreak inlassen en de rest vangt het perfect op en een paar tellen later zitten we al weer in deel 2/3 van Power Shake. Dat is dan weer wel even een momentje.😊

Wake Up Sinner is in de regel een rust momentje in de set, waarbij Koen een hoofdrol op mondharmonica heeft, ik de Bariton ukelele van Koen overneem en Jaap zichzelf op banjo begeleid. Waarschijnlijk door het overstuurde Fendertje is er van het akoestisch nylonsnaargeluid van het kleine instrumentje geen hout te maken en lijkt in mijn oren, ondanks het stemmen vooraf, zo vals als een Doberman te zijn.  Het is nauwelijks te doen om op m'n gekromde tenen te blijven staan.

Wanneer ik tijdens Segnorita samen met Jaap en Koen de zaal in ga hoor ik alleen een brij uit mijn versterker komen en het gejaagde Spaanse slagje op een veel te snerpende tenorgitaar. Wanneer ik in de vlucht op het podium spring om voor de solo wat overdrive toe te voegen blijf ik bij de terugweg naar de zaal achter mijn snoertje hangen en neem de halve inhoud van mijn pedalenbakkie mee.

Gelukkig zie ik een hoop mensen mee zingen bij Jesus, maar een toegift laten we onszelf niet meer toe.

Het publiek heeft waarschijnlijk half nog niet in de gaten gehad hoe beroert wij er aan te waren en door de afwezigheid van de gebruikelijke adrenaline voelt mijn hele lijf als gesloopt. En echt, er waren best een aantal goed gespeelde nummers, waaronder 666 en Mrs. McGrath, maar de meeste moesten van diep worden gehaald. Hulde aan de ritmesectie overigens, want Andre en Ronald hebben zich niet uit het veld laten slaan en zijn de toppers van de avond. Wanneer we na afloop van Carolien een tosti voor geschoteld krijgen besluiten we wat milt met de gage te zijn en hopen van harte dat we dit een andere keer nog eens recht mogen zetten. Aan de gastvrijheid van Fred en Carolien heeft het niet gelegen. "Juliana bedankt!"

NoPoint - Cafe De Concurrent in Vlissingen - 10 oktober 2015

Voor vertrek was de play list nog niet rond. De te spelen nummer waren door Stefan al wel in de shared spreadsheet gezet, maar ik kon nog steeds worden verrast met onaangename gitaar stem-/wisseltrucs wat de continuïteit van de set danig zou verstoren. Daarom besluit ik op het laatste moment voor 3 gitaren te kiezen. Helaas heb ik 1 standaard, dus moet ik de andere 2 ergens wegmoffelen. 1 voor me tegen het speakerstatief, 1 in de standaard en 1 om mijn nek.

De lege koffers vinden weer hun weg naar boven in het hoge pand waar de grootpa van Boudewijn ooit naast heeft gewoond. Het is een prachtig uitzicht vanaf de cafe ruimte met podium en bar op de 1ste verdieping, door de oude ramen uitkijkend op het Bellamypark.

Als band leunen we allemaal enorm op de straks drums van Stefan. Helaas heeft onze trommelaar een schouderkwetsuur opgelopen, waardoor het explosieve drumwerk vanavond een paar streepje rustige en zachter wordt gespeeld. Het heeft als voordeel dat we als instrumentalisten elkaar wat beter horen, en dat is wat mij betreft duidelijk te merken in mijn gitaarspel qua creativiteit en precisie. Maar als geheel komt het hier en daar wat minder dynamisch over. Ik betrap Stefan zelfs op een aantal missertjes, wat is niet van hem gewend ben, omdat hij soms genoodzaakt is om een iets andere partij te spelen. Maar dan nog staan we er weer een vanouds goed setje neer te zetten, mag ik wel zeggen. En van de verkoudheid van Herman hebben wij niet kunnen merken.

Gelukkig hadden we eindelijk een clubje Belse dames uit de "Oeps. I Did It Again” generatie voor het podium, want in de korte breakje komt een hoog koortje met de tekst "Hit me baby, one more time" uit de zaal waar het in de plattelandskroegen meestal stil blijft. De dames zitten later in de pauze buiten aan de terrastafel, terwijl de taaldiscussie tussen de Belgen, een verzeeuwsde Fries en Herman gaat over een Fries gezegde over groene kaas of gouden eieren. Of toch net andersom.(?)

We zitten tijdens onze 3e set in onze reggaerockversie van Dreadlock Holiday wanneer iets voor de modulatie een oude man met een bos grijs haar, leren pet en een dwarsfluit in zijn handen, naar het podium komt en aan de kant van Boudewijn achter de microfoon van Bou stapt. De eerste reactie die bij mij opkomt is; " Oh help! Dat hebben wij weer. Komt de eerste de beste dorpsgek van Vlissingen bij ons op het podium met z'n fluit spelen. Zucht!" Maar al direct na de eerste tonen klinkt het meer dan acceptabel. Aangezien we richting de modulatie gaan weten we elkaar met oogcontact duidelijk te maken dat we maar beter kunnen blijven hangen, willen we ons 6e bandlid niet danig in verwarring brengen. Wanneer onze gast zijn solo stopt en van het podium weg wil lopen stopt Stefan redelijk abrupt om Herman de gelegenheid te geven om de persoon in kwestie over te halen om mee te spelen op onze versie van Locomotive Breath. Het enige echte dwarsfluit nummer in onze set. Wanneer hij zijn versie over het Jethro Tull nummer blaast zijn mijn vermoedens grotendeels bevestigd dat we de mazzel hebben om met een icon van de Nederlandse popmuziek, Thijs van Leer, op het podium te staan. Later blijkt Thijs met band in de Piek te hebben gestaan en is daarna samen met zijn vrouw en dwarsfluit de stad ingegaan.

De avond komt weer met onze vaste toegift ten einde en voor de Whole Lotta Rosie solo raakt het weer maar eens tijd om van het podium te komen om het publiek wat dieper in de ogen te kijken.

Onze Herman heeft na afloop nog een onderonsje met Thijs op het terras over gedeelde muzikale passies en Hocus Pocus, welke Herman samen met Soryman en Stefan op het repertoire heeft staan en beiden zijn nog in staat om de hoge noten te jodelen.

Ook deze editie van De Concurrent is weer 1 om niet te vergeten. 😊

 

Baldrick Brothers - Cafe Albatros Vlissingen - 2 Oktober 2015

Bij cafe Albatros ging mij geen lichtje op. Niet dat ik alle cafés in Vlissingen als m’n broekzak ken, maar vaak zegt me de naam wel enigszins iets. Broer Koen had voor ons een optreden geregeld in de stille voorjaarsperiode, nadat hij er een bluesharp-partij met Betty's Doghouse had geblazen.

Zowel Ronald als ik hadden een vermoeden, maar het bleef bij gissen totdat ik het Bellamypark af reed en de gele schildersbus van onze multi instrumentalist op de stoep van een volledig andere kroeg dan verwacht zag staan. Le Albatraoz ligt aan de voet van de steile helling wanneer je bij Michieltje de boulevard af dendert. Zowel binnen als buiten was er wat volk, maar was er niet gerust op of dit ons publiek zou gaan worden. Toch staan Andre en ik na diverse optredens met NoPoint in het Oud-Beijerse Havenzicht nergens van te kijken en durf ik er geen oordeel meer op los te laten.

De eigenaar van het pand geeft een weinig actieve en norse indruk en lijkt niet helemaal gelukkig met zijn afspraak met ons, al kan dit een ongegronde misopvatting van ons zijn. Want de indruk staat vervolgens haaks op de uitbetaling van de gage die voor de verandering deze keer vooraf wordt afgerekend met €50 extra, omdat we waarschijnlijk zo heel erg goed ons best zullen gaan doen (?), terwijl we nog geen noot hebben gespeeld.

De biljard moest ivm met het carambole seizoen blijven, maar met het drumpodiumje schuin in de hoek voor het biljard, hebben we een ruime plek voor onszelf, onze rommel en ook nog voor ons "publiek". De 60s hits worden afgewisseld met tenenkrommende smartlappen, wat waarschijnlijk ongeveer de muzieksmaak van de gemiddelde Albatros bezoeker voorspeld.

Klokslag 21:00 op de zaterdagavond is zonder twijfel geen tijd voor een bandjesbezoeker. En zo ook niet in Vlissingen. Een paar vaste klanten, Eva en de Raasjes en onze norse kroegbaas is ons uitzicht. Ook de blonde dame achter de bar lijkt de baas qua humeur op de voet te volgen. Gelukkig komt Betty's John met ega ons zicht aanvullen, en later Jo en Rob. Verder moeten we het met enkele passanten en een clubje Polen doen. Die overigens meteen de benen nemen wanneer Jaap ze bedankt voor hun aanwezigheid. Zouden ze nattigheid hebben gevoeld en bang zijn als vermoedelijk illegale oostblokwerknemers te worden aangezien?

Tijdens de 2de en laatste set verzorgden Jaap en Koen 2 dames aan 1 van de ronde tafels een Spaanse flamenco serenade met Senorita. De 2de set, die na een korte pauze werd afgetrapt met onze eerste podiumuitvoering van Power Shake van The Pal’s, die goed uit de farbe kwam. De combi Too Drunk Too Fuck / Joline (welke we lang niet meer hadden gespeeld) was erg geslaagd. Een paar keer roept een bezoeker, die het niet helemaal heeft gesnapt, om een nummer van de Stones. Tijdens Raggle Taggle zie ik met enige verbazing de blonde bardame meezingen. Het bezoekersaantal was meer dan bedroevend, maar bizar genoeg hadden we allemaal een goed geluid en speelden alle nummers lekker weg. Zelfs ons enthousiasme had er nauwelijks onder te leiden. Wanneer we na afloop onze bullen pakken blijkt onze baas wat ontevreden over ons vroege slot akkoord. (wat wil je wanneer je om 21:00 begint) Maar de redelijk met drank gevulde ouwe gaat verder zonder gemok, nog voor ons vertrek, naar huis (of elders). Wanneer we nog even binnen uitzwaaien is onze blonde inmiddels 300% vriendelijker en is niets meer van de norsheid van eerder te merken. Ik suggereer niets.

Wij hebben onderling een leuke avond gehad met een paar goeie vrienden en een goed gespeelde set. Wanneer we na afloop buiten nog wat napraten vertrekt onze Rolling Stones fan, maar niet zonder ons te bedanken voor een goed avondje muziek. En al zwaaiend met zijn buitenlands paspoort verzekert hij ons dat hij een optreden in Qatar voor ons gaat regelen. Want in Qatar speelt geld geen enkele rol. Ze halen zelf The Wailers (weliswaar zonder Bob) naar Qatar.

De week na onze Albatros ervaring stapt Jaap ons oefenkot binnen met een grote grijns. De identiteit van onze Qatariaan is bekend. Het is de omroep zeeland beller, waar Jaap al jaren naar hartelust over af zit te geven, omdat de persoon in kwestie altijd en overal over loopt te zeiken. En zo ook deze week over de Syrische vluchtelingen en Qatar. Tja, daar zit wel een duidelijke overeenkomst in. Ik weet niet of we daar nu zo blij mee moeten zijn om mee in een vliegtuig richting Qatar te moeten vliegen. Nou ja, eerst maar eens de uitnodiging afwachten. :)

Baldrick Brothers - Rockabilly Shake Around in Cafe 't Fust Middelburg - 12 september 2015

Na een voldaan avondje NoPoint heb ik toch weer wel erg veel zin om een dagje met de Brotherhood op pad te gaan.

De gage voor een avondje speule in 't Fust in Middelburg, tijdens het Rockabilly Shake Around Festival, bestaat voor een deel uit een fotoshoot door de gitarist van de Aloha Sluts. Een markante persoonlijkheid die samen met zijn vrouw, voor zijn eigen bandje een prachtige collectie Fish Eye pics heeft voortgebracht en dat schept verwachting. De ontmoetingsplaats is Desafinado, of toch Dessa-fi-nado, onder de lange Jan in hartje Middelburg. Op het pleintje voor het jazzcafé zijn voor de gelegenheid een 50's beursje met diverse kraampjes, een barbershop, kleding, vinyl en een vette Cadillac neergezet. Wanneer we even onder de boom staan voor-te-beschouwen, stapt de band die zo juist in Desafinado heeft gespeeld naar buiten met een bekende Paladins fan en zanger gitarist van de Rhytme Chiefs. Van het gesprek mr. sigar valt niet veel te maken, maar ach.

Wanneer ook Andre de lange Jan heeft gevonden zijn we klaar voor de shoot.

Wanneer Koen voorstelt een paar foto's op/bij/in de cadilac en voor de toren te maken, wordt het creatieve voorstel beantwoord met de nu al legendarische uitspraak; "Dan kan ik net zo goed 18 foto's van m'n lul maken!." De toon is gezet en Koen draagt de creatieve voorzetjes over aan ons, maar gelukkig heeft de sessie er niet onder te leiden. Na enig trek en duw werk gaat het portier van het met tijgerbekleding, opgesmukte pooierrijtuig open en hangen we met z'n vijven op de brede bank van het muzeumstuk op wielen. De rest van de sessie vindt plaats onderaan de lange Jan.

Van de  bandpot duiken we de Griek binnen. De 2de keus in dit geval, want de eerste Griek, waarbij was gereserveerd, had blijkbaar weinig goede recensies van de echte middelburgenaren uit de kennissenkring van Koen.

De entourage waarin de buitentafel was neergezet, was, evenals de gerechten, van geen hoogstaand niveau. Maar een bandetenje hoeft ook weer niet te sjiek te zijn.  Maar gezien de ervaring met alles-naar-hetzelfde-smakende-varkensvlees, besluit ik me bij de droog gebakken sliptongetjes te houden.

'T Fust zit aan het begin van de Vlasmarkt naast De Bommel. Gastvrouw Monica is over enthousiast en overijverig om ons met onze spullen te helpen. Gelukkig is ze ook overijverig in het inschenken van een bak koffie.

Het café is ook hier enigszins verminkt met een rookhol aan de voorzijde van de kroeg, waar het café in een vorige versie de bands tijdens de blues route positioneerde. Gelukkig was er vanwege het weer weinig reden om in de zuurstofarme palingrokerij te gaan staan en bleef de deur, waarvan de toeloop in mijn terratorium bevond, tijdens het spelen zo goed als ongebruikt.

De setlist was een redelijke kopie van de Straatfestivalset, maar dan volgens de Geersdijkversie met een extra eerste set, eindigend met Raggle Taggle Gipsy Whore. Deze keer wel met de capo's op de juiste plek. De kroeg was niet afgeladen, maar laat zeggen "gezellig druk". Onze paparazzi met hoed, krulsnor en visoog, loopt ook nog even binnen voor wat bewegende opnames. Helaas blijken deze inderdaad grotendeels bewogen te zijn.

Heleen blijkt volgens Izaäk niet meer te komen, maar Jo en Dré hebben de weg wel weten te vinden. Zo ook Izaäk en Anje, naast gelukkig een aantal vaste Baldrick Bros vrienden.

Na de mogelijk iets te lange pauze was het bezoekersaantal drastisch gedaald en dat bleef helaas het grootste deel van de 2de set. Halverwege de set staan 2 rustige nummers gepland en tussen deze 2 in vind er een grote wisseltruc plaats die helaas wat tijd vergt. Daar heeft Andre de laatste optredens de schone taak op zich genomen om onze T-shirts en CD's aan te man te brengen met een verkooppraatje naar gelang de duur van de switch. Alleen slaat onze basbroer de plank deze keer even mis en neemt voor Straight A's het woord. Als voorbereiding moet ik even mijn duimplectrum over mijn dikste vinger schuiven en sta vervolgens te wachten tot het praatje te einde is. Tja, wanneer je eenmaal begonnen bent moet je het tenslotte afmaken ook. De wissel, waarbij Koen zijn ukelele aan mij geeft, Jaap de banjo van Koen uit zijn kist plukt en Koen zelf een mondharmonica en bullet pakt, ontaard uiteindelijk in een rommelige stilte. Maar ik krijg niet de indruk dat het publiek hier erg mee zit.

Ergens over de helft van de set lijkt het of er een bus met jongeren aan de voordeur is vrij gelaten. De met name jonge blonde dames, met af en toe een iets te hippe jonge kerel, lopen grotendeels straight naar het achterste deel.  Enigszins verbaast, zo leek het mij, bleven ook enkelen voor ons staan. Het was wel duidelijk dat zij niet voor de 

Rockabilly Shake Around naar 't Fust waren gekomen, maar konden duidelijk onze laatste nummers van de set waarderen. Direct na Jesus, komt 1 van de dames vragen van wie dat laatste nummer toch wel niet is en deel haar mee dat dit Mojo Nixon betreft. Al ben ik er wel zeker van dat die niet in haar favoriete MP3 afspeellijstje van haar GSM staat en geef meteen een hint dat hij ook op onze CD staat.

Deze opmerking wordt lauwtjes ontvangen en bijna direct is ze ook naar het biljard achter in het café verkast.

Koen heeft meer beet en is in de weer voor 2 Limburgers, waarvan de kleinste een T-shirt hoopt te kunnen bemachtigen. Wanneer ik voor Dré een L-etje zoek roept Koen met alle goeie bedoelingen "éh je nog een L-etje voe dat ven'je dìh?". Waarop z'n maat met enige verontwaardiging reageert. Maar daar heeft Koen 1 duidelijke uitleg voor; "Tja, 't is toch ok mèh een ven'je!". 😆

Enfin, we zijn nu ook in de Zuid-Oostelijke hoek bekend en volgens hun voorspelling kunnen we nog wel eens een uitnodiging uit die hoek verwachten. We gaan er niet te grote verwachtingen aan ophangen, maar wie weet wordt onze interprovinciale tour ooit nog eens een feit.

In de week erna, blijkt er wat onbedoelde foutjes in de gage-envelopjes te zijn geslopen en krijgen we de, op een paar na, wat tegen vallende foto's toegestuurd. De livefoto's hadden zwaar te lijden onder het licht, wat vooraf niet was te voorspellen. Overigens kan dit verder de avond niet vergallen, want zo als menig Baldrick Brothers gig was ook deze weer een feest.

NoPoint - Mosseltreffen Lost Ones Zierikzee - 11 september 2015

Na 2 jaar zijn we weer welkom op het motorfeestje van de Zierikzeese Lost Ones. Na een berichtje van Andre aan Hans, of we net als vorig jaar weer voor het muzikale deel mogen zorgen krijgen we een afwijzing met de mededeling dat er nooit geen band 2x achter elkaar op het mosseltreffen speelt. Het lijkt daarmee af, maar enige tijd later wordt onze bassist er door Hans op gewezen dat dit toch echt al 2 jaar is geleden en we krijgen de keuze uit de vrijdag of de zaterdag. De keuze is met een zaterdagoptreden met de Baldrick Brothers in Middelburg, al gemaakt voor de vrijdag en aldus koers ik, gezien de belabberde septembermaand, op een redelijk goede nazomeravond over de Zeelandbrug naar het clubhuis van de "verlorenen" aan het  eind van de zeedijk.

Een stukje nostalgie wanneer ik bij binnenkomst wat ouwe motormaats ontmoet.

"Neef" Tom (de Regt), bediend de knoppenkast voor de algehele geluidsversterking en met een stuk praktischere podiumindeling dan 2 jaar geleden, plant ik m'n Koch/Fender-combicombo's in de hoek van het ruime clubgebouw. Het kroost van Boudewijn had weer een diploma om in ontvangst te worden genomen en mr. de Buck was wederom gedoemd om last minute het podium te beklimmen. Maar gelukkig had Andre de taak op zich genomen om het instrumentarium een plek te geven en van de nodige touwen te voorzien.

Voor een stel diesels waren we vanavond snel op temperatuur. En ondanks het fijne treffenweer met een uitbundig oplaaiend kampvuur, hadden we al meteen wat bandjes volk op onze hand. De fijne setlist had weer een nieuweling met Always On The Run. Niet de eerste keer in de set, maar wel de eerste lekkere uitvoering, met aan het eind een trompetkazoo solo van niemand minder dan herr Man himself.

Tijdens de eerste pauze klinkt Born To Be Wild uit de speaker, wat Stefan graag op de lijst had gezet, maar waarvan ik heb beweert dat dit geen moetertje voor een motortreffen hoef te zijn, maar wat misschien toch wel had kunnen zijn, maar wat ik natuurlijk nu hier niet toe ga zitten geven. (Even dieeeeep adem halen!)

Enfin, de tweede set is er niet minder om. Al ben ik verbaast dat er met enige regelmaat een wolk aan glitters vanaf het plafond lijkt te komen. Angel Dust is hier toch echt wel het laatste wat ik uit de lucht verwacht te zien komen, al geeft het wel een apart tintje aan dit voornamelijk met zwart leer gevulde motordomein. Later blijkt enkele clubleden hiermee menig heavy biker feestje mee te terroriseren, wat mij wel enigszins op mijn lachspieren werkt.

Vóór The Kids in American weet in m'n echo feedback truc nog even uit te vlooien en met goed resultaat.

Tijdens de 2de pauze staan we buiten wat uit te zweten wanneer 2 motorbondgenoten met hun twee wielers het gebouw binnen rijden en met hun voorband tegen het podium een duo burn-out maken. In een mum staat het gebouw grijs van de rubbermist en er is niets meer te zien en bollen de stinkende wolken door de dubbele openstaande deuren naar buiten. Daar gaan we voorlopig ff niet meer naar binnen. Het duurt enige tijd voordat er weer wat zicht is en na nog wat ouwehoeren met dene en gene wordt ik door mijn mede muzikanten het podium op gesleurd. Yes!! We gaan weer.

Weer een overheerlijk setje rampetampe rockstampers waarvan de ene nog lekkerder loopt dan de ander. Met enige medelijden voor Henk, die morgen om 6 uur op zijn werk moet verschijnen, maar niet naar z'n tent wil zolang wij nog op het podium staan te stuiteren.

Met een mengeling aan buitenlandse gasten gooien we er met alle plezier nog een Skandal tussendoor voor de Duitsers onder de bezoekers.

Vreemd genoeg komt het publiekskoor met "nog-een-liedje" wat traag op gang. In ieder geval te traag voor de barkeeper die er redelijk snel een CD in kiepert. Misschien ook wel eens fijn om eens zonder de bekende toegift een leuke avond af te sluiten.

In het sleutelhok staan we elkaar dan ook terecht elkaar met een goed gevoel en een lading adrenaline op elkaars schouders te slaan. Wanneer de altijd spraakzame Hans zijn betoog heeft gehouden en alle octaven van Herman zijn registers in het zonnetje heeft gezet, vraagt hij ons om toch nog 1 keer de bunne op te klimmen. En jawel. Alsnog staan we onze wel verdiende toegift voor een enthousiast publiek op te dragen. Henk had deze wellicht niet meer verwacht en is zeer verstandig naar zijn tentje verkast. Ondanks de vroege start rond 21:20 is het alsnog weer lekker laat geworden. Maar met plezier. Ook na de laatste klap sta ik nog lange tijd met de nog steeds spraakzame Hans na te kletsen. 

En dan.... terug de brug over en naar huis. Morgen weer.... Yes!!!!

 

NoPoint - Cafe Die Twee in Bergen op Zoom - 30 mei 2015

Na heel veel bellen en mailen is elke poging gestrand. Jaren geleden hadden we zelfs een misverstand waardoor we op de site en de poster waren beland, terwijl we de dag zelf niet konden en dit duidelijk hadden laten weten. 

Hoe dan ook, de gestrande pogingen hadden weinig met onwil  te maken, maar het wilde gewoon niet lukken. Tot we een tijdje geleden met de Baldrick Brothers werden gevraagd voor het jazz weekend. En jawel, onze Jaap was weer op reis. Deze keer naar Mallorca en moesten helaas voor de broers afzeggen. Dit pikte Andre snel op voor NoPoint en zodoende hadden we ons eerste gig in Die Twee.

Andre heeft me opgepikt en onderweg komen random diverse rocknummers voorbij. “Heej, is dan niet Beth Hart?”. “Ja, die heeft wel goeie nummers”. “Ja, alleen vervelend dat ze elke zin eindigde met Meheheeheh”. “Goh, nog nooit opgevallen”. Vervolgens zitten we fijn het laatste woord van elke zin van miss Beth als een loopse geit mee te mekkeren.” Hilarisch.

Het cafe met de twee biggen was bij aankomst al aardig vol met vaste klanten en zo ook de klanten zelf. De meesten zaten er waarschijnlijk al vanaf ’s-middags en dat was aardige te merken.

Het opzetten ging vlotjes. Koen was er ook vroeg om als gast een paar nummers mee te blazen, maar ging eerst onze Pablo van de Mexicaan samen met Eva bezoeken.

Na een hoop geschuif met fruitautomaten en tafels hadden we onze plek. Helaas was er weinig ruimte over voor de monitor die vervolgen tussen mij en Herman op het podium belande. Geen erg fijne plek waardoor mijn bewegingsruimte richting publiek wel erg werd beperkt. Na wat pleiten in de pauze stond de blokkade gelukkige vanaf set 2 naast het podium.

Set 1 was sowieso geen topper. Gelukkig hadden we het vanaf set 2 wat beter onder controle. Tijdens deze set blies Koen 2 nummers mee, om in de pauze af te zwaaien. Tijdens de pauze kwam een vrouw uit Heinkenszand enigszins verward vragen wie nu in welke band zit, wat ze had ons (Koen, Andre en mij) met Baldrick Brothers op Straatfestival gezien. Een beetje verwarrend moet dat ook wel zijn, lijkt mij.

Diesels als we zijn was deel 3 weer de beste set en ondanks dat het een bescheiden omvang qua publiek zat de sfeer er goed in. Helaas was over heel de avond te merken dat er weinig routine in de set zat. Een aantal nummers hadden we zelfs maanden niet gespeeld. Dat komt ook over bij het publiek en dat is jammer. Gelukkig hebben we een hoop goed kunnen maakten met de nummers die we wel van haver tot gort kennen. De regelmatige onzekerheid werd door een enthousiaste bezoeker met pet zonder pardon aangegrepen voor cynische grappen, maar dat neemt niet weg dat hij de hele avond op de plankenvloer heeft gestaan. Door ons werd elke slipper afgedaan als jazz, wat op deze avond zeer van pas kwam. Ook de 2de keer 25 or 7 To 4 wordt wederom halverwege de solo door Herman afgebroken, maar dat zal vast een primeurfoutje op herhaling zijn geweest. In de toegift krijgen we zelf onverwachts versterking van een dame die een deel van "I love rock and Roll” meezong.

Een moment in de set dreigde het nog even fout te lopen toen 2 heren bijna met elkaar op de vuist gingen, maar na tussenkomst van de barkeeper schuifelden beiden gezamenlijk naar de bar.

Baldrick Brothers - Straatfestival Ovezande - 17 mei 2015

In 1990, wanneer het Amsterdamse SpooDeeODee op het grote podium zijn reeds aan flarden geslagen bekkens verder geeselt, zijn wij met ons rockbandje Evidence (het plaatselijk muzikaal geweld) in de foyer van de Heinkenszandse Stenge het podium op geklommen. Het sportcentrum met theaterzaal wordt al menige editie van Klomppop gebruikt door de organisatie van de Ovezandse soos De Klomp voor hun jaarlijks popfestival. Op het affiche van het festival staan elk jaar wel weer een aantal Neerlands bekende namen. En het is dan ook als trouwe bezoeker een eer om op het podiumpje onder een laag plafond in een zijruimte naast de bar te mogen spelen. 2 jaar eerder was Klomppop nog de plek waar ik door dezelfde bandleden werd gevraagd om als gitarist aanvankelijk 1, maar later 2 gitaristen te vervangen. Toen nog, onbedoeld, vooral een festival door en voor muzikanten.

Dat blijkt ook wanneer 15 jaar later, op en top muzikant Stefan van NoPoint mij nog van dat bandje met dat onbekende (maar voor hem bekend) Deep Purple nummer "Sail Away", weet te herkennen. 

Wanneer de organisatie het festivalgebeuren in 1996 in een grote tent op het eigen voetbalveld in Ovezande organiseerd staan we met ons toenmalige bluesbandje Razor Blade Blues Band met 2 korte sets op een soort van muziektent als zijpodium voor een rij met paraplu's te spelen. 

Het weer is belabberd, maar zoveel als mogelijk zijn alle droge plekken bezet met bezoekers en een enkeling laat zich zelfs niet afschrikken om in het typisch Nederlandse weer zichzelf nat te laten regenen. Inmiddels zijn Koen en ik alweer menig jaar aan elkaar gewaagd na een kort bestaan van het bandje Baldrick (waar heb ik dit eerder gehoord?) en na een paar jaar van stilte het definitieve partners in crime verbond met de RBBB.

Waar Klomppop zich als boeker van progressieve, eigenzinnige en/of originele bands profileert, boekt dezelfde organisatie voor het op Klomppop volgende Straatfestival de meer toegankelijke bands met het oog op een breder publiek. Dat maakt dat we in 2001 in de (ondanks de B-tent) grote tent met onze bluesband The Bandox wederom op het podium staan. Deze 2de spin-off van Koen en mij trekt aan het begin van de avond een aanzienlijk publiek. De opkomst van Koen met mondharmonica al wandelend met een draadloze mic, achter het publiek de tent in, kan ik me nog vaag herinneren.

Het is dan ook niet vreemd dat broer Koen er alles aan gelegen is om ook met de 3de loot aan onze bandboom; The Baldrick Brothers, het Straatfestival aan te doen. De individuele stappen richting de organisatie levert een toezegging op, maar vervolgens ook een grote teleurstelling. Zanger Jaap heeft een vliegreis naar Spanje geboekt en is logischerwijs niet van plan deze te annuleren, waardoor Straatfestival 2014 aan onze neus voorbij gaat.

De boodschap is voor iedereen duidelijk, 2015 gaan we er voor en De Klomp houdt woord.

Zondag 17 mei, het weekend na Klomppop is het zover. De zaterdag er voor was het slotstuk van een intensieve  muzikale voorstelling met collega's in de schouwburg in Middelburg en samen met alle voorbereidingen en oefenavonden en middagen zat er al menig muzikaal uurtje in m'n lijf die week.

Het weer was prachtig en in een lange stoet van ol'timers schuifelen we met de Golf richting artiesten ingang.

Zowel Heleen als Finley krijgen gastvrij een backstagebandje rond hun pols en het is al snel duidelijk dat Koen en Andre er ook al zijn. Ook Wessel komt later het backstage terrein op als scoutingvrijwilliger voor de toegangscontrole.

Wanneer broeder Dieleman (nee, geen Baldrick fam.) zijn set klaar heeft zetten wij onze spullen op. We hebben weinig tijd nodig (waarvoor Andre nog een schouderklop krijgt voor onze profesionele aanpak ha ha) en alles staat lekker bij elkaar op het podium. Na een korte poging om een redelijke mix op de monitor te krijgen, vraag ik omwille van een tenenkrommend schel geluid, om de monitor maar helemaal uit te laten. Deze heb ik uiteindelijk ook geen moment gemist. Achteraf wel begrepen dat voor aan het podium het gitaargeluid voor een enkeling wat hard was. Daar kan ik mij dan weer NIETS bij voorstellen. 

Direct na de aankondiging gaan we los met het intro van Chicken Shack.

Dank zij de goed voorbereide set loopt elk nummer zonder haperingen. Ook tijdens de wisselingen van instrument vallen er geen al te lange stiltes.

Alles rijgt lekker aan elkaar. Dit komt duidelijk over op het publiek wat vanaf het begin de tent binnen stroomd. De tent is goed vol te noemen. En dit weten we gelukkig een vol uur vast te houden. De organisatie heeft de tent aan de zijkanten open gegooid, waardoor ook een groot deel van de mensenmassa achter de tent zichtbaar is vanaf het podium. Ik kan me niet herinneren hier ooit zoveel mensen te hebben zien staan. Het podium is voor een stelletje kroegmuzikanten als ons, erg ruim en we laten geen mogelijk onbenut om ons territorium te gebruiken.

De week vooraf heeft Koen op artistieke wijze een oude vioolkist beschilderd als reclamebord.

€5,- voor een t-shirt, €5,- voor een CD en voor €10,- krijg je beiden met als extra een sticker en een kus of een handdrukken. Monique, onze merchendice standhoudster, wist niet of ze dit echt kon waarderen en hoopte op enige vrijheid bij wie de handdruk en bij wie de kus uitgedeeld mocht worden.

Jaap wist het vanaf het podium als volgd te verwoorden;  T-shirt €5,- , CD €5,-, Sticker €10,- met gratis CD en T-Shirt.

Uiteindelijk hebben we in een uur tijd meer dan 25 T-shirts verkocht.

We hadden een strakke planning qua nummers, maar na een gemeende "meeeeer!!!!", hebben we onze volledige setlist zonder problemen af kunnen werken.

Marjon van Iwaarden, waarmee ik de dag ervoor haar single "Waarom" nog had gespeeld, samen met de ZR-band in de Middelburgse Schouwburg, was helaas net te laat gekomen om ons nog te zien. Tegen de tijd dat wij alles hadden afgebroken, opgeruimd en gegeten, stond zij op hetzelfde podium voor een derde van ons publiek een veilig gespeelde tamme set te spelen. Ik was dan ook enigszins trots dat haar band de partijtjes van "Waarom" slap en zelfs hier en daar delen niet eens speelden.

Samen met Ronald, Jaap en onze merchendice dame; Monique, gaan we met een hoop adrenaline en een euforisch gevoel terug naar huis.

Mijn apparatuur stond al thuis in de kofferbak van de Golf en na het uitladen van het hele spul zit de zondag en een leuk, maar intensieve muzikale week er weer op.

De dayafter kan ik mijn microfoonstatief met koebellen bij de voetbalkantine ophalen. Naast de capo van Jaap moet dit het inventaris zijn wat in ons enthousiastme is achter gebleven.

Baldrick Brothers - Soos De Vaete in Geersdijk - 10 april 2015

In de aanloop naar Straatfestival in Ovezande was de tourlist akelig leeg. 

Wel een beetje tricky wanneer je op die bewuste dag een goed figuur wil slaan, maar geen enkele podium routine die je daar bij helpt.

Vanuit de oefenruimte heeft Jaap daarom onze steun en toe verlaat, Marjan van Soos de Vaete, gebeld in de hoop op een tussendoor gig in Geersdijk. Binnen een paar dagen was de gig beklonken en strijdlustig als we zijn reis ik samen met Ronald af naar het roemruchte Heersdiek met nog roemruchtere ouwere jongeren soos De Vaete. Heel slim had Andre de Straatfestivallijst als 2de set voorgesteld om gevoel met de opbouw te krijgen en de eerste set zouden we afsluiten met 1 van onze nieuwe, nl "Raggle Taggle Gypsy Whore".

Het evenementen op Facebook wordt blijkbaar gelezen wat Linda (ooit June Carter in La Strada) stond al in te drinken in de voortuin van een vriendin.

De Vaete doet met een beperkt aantal bezoekers al aan als een volle kroeg en zo ook vanavond is de sfeer goed te noemen. Gezien de lange stilte hebben we er heeeeel veel zin in om weer van ons te laten horen.

De eerste set gaat lekker en het publiek is enthousiast. Voor Jackson weten we Linda over te halen om 1 coupeetje mee te zingen. Met enige trots kunnen we zeggen dat we een nieuwe buitenlandse vrouwelijke fan erbij hebben. De dame in kwestie is niet van de dansvloer geweken en dat geeft weer maar aan hoe aanstekelijk de Country Punk'a'Billy kan zijn.

De primeur voor "Raggle Taggle" voor de pauze had best leuk kunnen zijn, maar door geharrewar met capo's escaleerde deze folkklassieker volledige uit de hand. Jaap wist begin van het nummer er mij nog even op te attenderen dat het niet de 3de, maar de 2de positie voor de capo moest zijn, wat ik blind aannam en het folkrifje inzette. Al vrij snel werd duidelijk dat dit niet matchte met Koen die na wat zwaaien en roepen de capo ook naar de 2de verplaatste. Dat is natuurlijk een leuke actie, maar daar heb je als bassist geen bal aan. Verontwaardigt staat Andre naar zijn hals te staren. Hij speelt toch op de juiste plek? Hoe is het dan mogelijk dat juist hij ten opzicht van de rest van de band er volledig naast zit?? Tenenkrommend komen we aan de eindstreep. Erg jammer van een verder redelijk gespeelde 1ste set.

Na een pauze met verse buitenlucht trappen we de Straatfestivalset af met het intro van Chicken Shack.

Love Song 666 is weliswaar geen primeur, maar klinkt wel lekker vers in de set.

De rust in de set met Straight A's en Wake Up Sinners (Jaap op banjo, Koen mondharmonica en ik op ukelele) loopt met een lekker Psycho bassoundje over in Bloody Mary. Dit geeft ons de tijd om van ukelele, banjo & mondharmonica te wisselen. Wanneer ik af tel "1, 2, 1, 2, 3, 4" valt iedereen in. Alleen jammer dat mijn snoertje nog achter mijn broekriem bungelt en mijn Koch angstig stil blijft.

Red Neck Rampage is 1 van onze nieuwste toppers en de intro speech van Koen krijgt een viervoudige "Haleluja" op "Dick, Pussy & Job".

Sowieso hoe later op te avond hoe schunniger de door Jaap geïmproviseerde teksten.

Een plek op het stoppelfeest kunnen we helaas niet bemachtigen omdat het programma al definiitief is.

De avond was alsnog perfect te noemen en de Brotherhood gaat dan ook weer met een breden grijns huiswaards.

NoPoint - Cafe Honky Tonk in Brielle - 28 maart 2015

De 5de keer naar de Honky Tonk aan Slagveld 1. Maar deze keer op een zaterdag. De kroeg is inmiddels voor ons een bekende en dat geldt voor ons ook voor de Honky Tonk.

In de week vooraf is door Stefan de 2 sets nog even uitgebreid met een 3 set. Iets waar hij later deze avond wel wat spijt van krijgt.

De toch al beperkte dansvloer wordt sinds december grotendeels ingenomen door een groot glazen bushok voor nicotineverslaafden.

Ik was voorbereid vertrokken met m'n leren jas, in de hoop dat de rook daar de mindste vat op zou hebben. Dit is gezien het nieuwe damphok geen noodzakelijke kleding meer. En Herman haalt wellicht de hoge note weer met gemak,

Stefan is vanavond de zwakke schakel. Hij geeft al voor de 1ste set aan niet oké te zijn en niet langer dan afgesproken te blijven. Dat is minimaal tot 01:45 en maximaal tot 2:30.

Aangezien de klok vanavond vooruit wordt gezet voor de zomertijd, is dit automatisch 3:30. Niet bepaald een vroegertje.

De eerste set verloopt rommelig en onwenig. De altijd strakke en foutloze drums vertonen wat rafels. Maar nog steeds in schril contrast met de flarden van ons. Halverwege de eerste set lijken wij al wat op stoom te zijn gekomen.

Dit geldt in het minst voor Stefan die halverwege het laatste nummer "The Pretender" vanachter zijn drumkit springt en met een bloedgang naar de voordeur van de kroeg sprint. Halverwege Cafe en parkeerplaats weet zijn maaginhoud de stoep van muur tot stoeprand te vullen, terwijl wij de Foo Fighters klassieker zonder drums tot het einde doorspelen.

Het heeft er alle schijn naar dat onze Brielle-gig hier eindigd. Maar lang leve Rock & Roll want Stefan weet zich voldoende moed in te praten voor de volgende sets. Terwijl ik bij de voordeur in de pauze in een te ingewikkeld gesprek met een Malinees en een Duitser ben verwikkeld, staan m'n bandmakkers alweer gereed en is het zoeken naar mijn persoontje.

Met een ongeëvenaard stukje ongekende egotripperij van Boudewijn trappen we met We Will Rock You de 2de set af.

De nieuweling "25 or 6 to 4", in de eerste set, ging best lekker, tot waar Herman mijn solo te vroeg afbreekt. Maar och, voor een eerste keer op de lijst geen hele slechte primeur.

De tweede nieuweling "Painted in Time / Child in Black", werd een stuk enthousiaster onthaald. Inmiddels heeft het clubje vooraan de bar de smaak te pakken en geeft de man in zijn rolstoel een perfecte invulling aan de term "Rocking Chair". De dames achterin hebben naar mijn idee geen moment stil gestaan. En m'n Duitse "vriend" zou wel heeeel erg graag een nummer van AC/DC horen. Zijn wachten wordt beloond met Rosie en wij sluiten 'm weer af met Stairway.

Na de laatste afslag is aan Stefan zijn blik te zien dat hij de sorres nog niet kwijt is. Met z'n 4en duiken we dan ook op de drumkit terwijl Stefan buiten naar frisse lucht staat te happen.

In NoTime ligt het ijzerwerk en ketels in de Megan en zwaaien we het zang en drumduo uit om vervolgens door de meenigte onze eigen zooi bij elkaar te harken.

Helaas hebben we een paar verlate gasten teleur moeten stellen met maar een paar nummers van onze set, maar met stille hoop reizen we nog een keer af naar Spijkenisse. Nog even gedag zeggen en dan rap de auto in.

Met het verzetten van de klok is de thuiskomst erg laat.

Maar ondanks een beroerde drummer was het weer prettig spelen in de Honky Tonk.

NoPoint - Bar American in Middelburg - 2 januari 2015

Inmiddels de 5de nieuwjaarsreceptie van toch wel DE rockkroeg van Zeeland. Qua volume nog steeds loei hard, maar na 5 Lou Reed nummers tijdens het opbouwen begon ik mij toch wel af te vragen of er ook nog goeie muziek zal worden gedraaid. Iets wat Stefan zich na afloop afvroeg toen een aantal Dropkick Murphies achtige nummers werd gedraaid. Hmm?! Niks mis mee dacht ik. :o)

We hadden 2 gastmuzikanten en 1 gastzanger in de planning, waarvan de eerste 2 (Wim Flipse op gitaar en zijn zoon Lorenzo op drums) al bij de opbouw aanwezig waren. We waren al

om 14:30 aanwezig en na de gebruikelijke wensen over en weer stond het podium weer in NoTime vol. Schijnbaar stonden we erg hard, wat mij erg verbaasde, en alles moest om laag. Zelfs na een 2de sound check moesten de gitaren zachter. Mijn dubbele versterkerset stond nauwelijks aan, maar ja. Uiteindelijk moet het als geheel goed klinken.

Na de, deze maal korte, "Coffee, Thea and Sympathie" voor de stemmenbalans was het tijd om richting de "Vliegenier" te gaan. Inmiddels was het 16:30 en was de receptie met gratis tap voor alle American bezoekers, geopend. Een receptie doet mij altijd denken aan een ouwbollige bedrijfsborrel met lauw bier, vette snacks en heeeeele lange toespraken. Daar heeft het gelukkig op geen enkel front raakvlak mee en de kroeg en het publiek ziet er dito uit als alle andere dagen van het jaar wanneer 3/4 van het publiek een flinke pot bier heeft weg gezet.

Ons jaarlijks bandetentje in De Vliegenier is weer geslaagd waar we onder het genot van de krulfriet met Wim en Lorenzo de nummers voor de gastoptredens afspreken en we zijn ruimschoots op tijd terug om ons een weg te moeten banen door het publiek naar de kleedkamer. Inmiddels is onze gastzanger Kees Moerland van ROLR ook gearriveerd.

Tijdens onze warme hap hebben we besloten om Man Down naar de 2de set te verhuizen, omdat dit mij i.v.m. dubbel drop D beter uit kwam.

Omdat ik mijn Guild al klaar had staan moet ik nog even snel herstemmen. Jammer genoeg breekt daarbij mijn hoge E snaar en heb nog even onverwachts werk.

Gelukkig zijn we weer helemaal op tijd om aansluitend aan Wish You Where Here met We Will Rock You af te trappen. De set loopt perfect, gevoelsmatig wat zacht maar alles klopt.

Bij You Really Got Me komt Wim ons versterken op gitaar. Het is vervolgens zo'n brei dat ik moet zoeken naar mijn geluid en zit er regelmatig een toon naast. Dit probleem is aan de andere kant van Stefan ook het geval en Herman moet zich staande houden tussen 3 gitaristen en een bassist die alle 4 een andere kant op gaan. Niets is Wim te verwijten. We hadden alleen even wat duidelijkere afspraken qua toonhoogte moeten maken. Maar ach.

Gelukkig is School's Out een perfecte compensatie, want Kees schreeuwt het nummer samen met Herman naar de top. Boudewijn en Wim verdelen de drukke opvulpartijen en ondanks dat de schoolbel een rondje te vroeg wordt ingezet stond het nummer, waarvan overigens het jaar ervoor was besloten om te gaan spelen, als een ouwerwetse kostschool.

Voor The Pretender staat Stefan zijn kruk af aan Lorenzo die er een puike versie van maakt. Blijkbaar is het podiumvolume toch redelijk hard wat maakt dat hij erg hard gaat timmeren. Maar elke klap is raak en op de juiste plek.

In de 2de set zit nog al eens een misser, maar is zeker geen slecht gespeelde set. Mijn geluid lijkt regelmatig wat dun. Halverwege kom ik er achter dat ik al de hele tijd met alleen m'n Koch speel, omdat iemand blijkbaar m'n versterker van overdrive maar clean heeft overgeschakeld. ??

De hoogtepunten zijn voor mij Doctor, Doctor, Dream on, Pinball Wizard en Whole Lotta Love.

Voor onze laatste voor de toegift; "Hush", klimt Wim nogmaals op het podium. Gelukkig roept het publiek om meer en wanneer Boudewijn "Tie Your Mother" inzet komt ook Kees weer het podium op en blijft ook tijdens Sympathy. Lorenzo zie ik het schutei van Stefan bedienen. Aan het eind weet ik nog net m'n 2de snaar van de avond te breken en moet onder "Green Green Grass of Home" m'n Guild terug stemmen om voor Whole Lotta Rosie klaar te zijn.

Voor ik het weet staat er een iet wat aangeschoten cafeklant mijn microfoon vals vol te blearen en houdt dat een groot deel van de AC/DC klassieker vol, terwijl Herman en Kees samen een duetje hoge uithalen neerzetten en dat terwijl ik m'n nieuwe puntgympen voor een 2de keer bovenop m'n Fender neer zet om het geheel van een halve meter hoger te aanschouwen.

Ik zet als gebruikelijk de Angus solo in, maar zie dat Wim ook al hetzelfde heeft gedaan en laat de rest van de solo aan hem over. Vervolgens romen we het geheel weer af met het einde van Stairway To Heaven. De tent staat op z'n kop en wij staat stijf van de adrenaline. Dit gaat vast weer een mooi muzikaal jaar worden. Voordat ik van het podium spring raak ik nog even snel van mijn oude plectrums af. Een lang verzwegen wens om riant met mijn eigen plasticjes te smijten komt daarmee uit. Daar ben ik dan ook weer vanaf.

Na afloop geef ik Henne en Patricia, ons vast American publiek, een lift naar huis, want er is weet iemand voor de trein gesprongen. Wat kan het leven tegenstrijdig zijn. Wij hebben in ieder geval voor ons zelf en een volle kroeg er een levendige bende van gemaakt waar we weer een week op kunnen teren.

Set 1:

We will rock you

Believer

You ain't seen nothing yet

Tin Soldier

Dreadlock holiday

Little black submarine

Brazen

White room

Come Together

Roxanne

Inside

You really got me now

Love rears it's ugly head

School's Out

The Pretender

Set 2:

Alive

Foxy Lady

Cowboy song/The boys are back

Easy Livin

Locomotive Breath

Man down

Doctor Doctor

Dream On

Twilight Zone

Pinball wizard/Go to the mirror

Sweet Dreams

She Sells Sanctuary

Whole Lotta Love

Radar Love

Hush

Tie Your Mother Down

Sympathy for the devil

Whole lotta Heaven