Voor vertrek was de play list nog niet rond. De te spelen nummer waren door Stefan al wel in de shared spreadsheet gezet, maar ik kon nog steeds worden verrast met onaangename gitaar stem-/wisseltrucs wat de continuïteit van de set danig zou verstoren. Daarom besluit ik op het laatste moment voor 3 gitaren te kiezen. Helaas heb ik 1 standaard, dus moet ik de andere 2 ergens wegmoffelen. 1 voor me tegen het speakerstatief, 1 in de standaard en 1 om mijn nek.
De lege koffers vinden weer hun weg naar boven in het hoge pand waar de grootpa van Boudewijn ooit naast heeft gewoond. Het is een prachtig uitzicht vanaf de cafe ruimte met podium en bar op de 1ste verdieping, door de oude ramen uitkijkend op het Bellamypark.
Als band leunen we allemaal enorm op de straks drums van Stefan. Helaas heeft onze trommelaar een schouderkwetsuur opgelopen, waardoor het explosieve drumwerk vanavond een paar streepje rustige en zachter wordt gespeeld. Het heeft als voordeel dat we als instrumentalisten elkaar wat beter horen, en dat is wat mij betreft duidelijk te merken in mijn gitaarspel qua creativiteit en precisie. Maar als geheel komt het hier en daar wat minder dynamisch over. Ik betrap Stefan zelfs op een aantal missertjes, wat is niet van hem gewend ben, omdat hij soms genoodzaakt is om een iets andere partij te spelen. Maar dan nog staan we er weer een vanouds goed setje neer te zetten, mag ik wel zeggen. En van de verkoudheid van Herman hebben wij niet kunnen merken.
Gelukkig hadden we eindelijk een clubje Belse dames uit de "Oeps. I Did It Again” generatie voor het podium, want in de korte breakje komt een hoog koortje met de tekst "Hit me baby, one more time" uit de zaal waar het in de plattelandskroegen meestal stil blijft. De dames zitten later in de pauze buiten aan de terrastafel, terwijl de taaldiscussie tussen de Belgen, een verzeeuwsde Fries en Herman gaat over een Fries gezegde over groene kaas of gouden eieren. Of toch net andersom.(?)
We zitten tijdens onze 3e set in onze reggaerockversie van Dreadlock Holiday wanneer iets voor de modulatie een oude man met een bos grijs haar, leren pet en een dwarsfluit in zijn handen, naar het podium komt en aan de kant van Boudewijn achter de microfoon van Bou stapt. De eerste reactie die bij mij opkomt is; " Oh help! Dat hebben wij weer. Komt de eerste de beste dorpsgek van Vlissingen bij ons op het podium met z'n fluit spelen. Zucht!" Maar al direct na de eerste tonen klinkt het meer dan acceptabel. Aangezien we richting de modulatie gaan weten we elkaar met oogcontact duidelijk te maken dat we maar beter kunnen blijven hangen, willen we ons 6e bandlid niet danig in verwarring brengen. Wanneer onze gast zijn solo stopt en van het podium weg wil lopen stopt Stefan redelijk abrupt om Herman de gelegenheid te geven om de persoon in kwestie over te halen om mee te spelen op onze versie van Locomotive Breath. Het enige echte dwarsfluit nummer in onze set. Wanneer hij zijn versie over het Jethro Tull nummer blaast zijn mijn vermoedens grotendeels bevestigd dat we de mazzel hebben om met een icon van de Nederlandse popmuziek, Thijs van Leer, op het podium te staan. Later blijkt Thijs met band in de Piek te hebben gestaan en is daarna samen met zijn vrouw en dwarsfluit de stad ingegaan.
De avond komt weer met onze vaste toegift ten einde en voor de Whole Lotta Rosie solo raakt het weer maar eens tijd om van het podium te komen om het publiek wat dieper in de ogen te kijken.
Onze Herman heeft na afloop nog een onderonsje met Thijs op het terras over gedeelde muzikale passies en Hocus Pocus, welke Herman samen met Soryman en Stefan op het repertoire heeft staan en beiden zijn nog in staat om de hoge noten te jodelen.
Ook deze editie van De Concurrent is weer 1 om niet te vergeten. 😊
Geen opmerkingen:
Een reactie posten