NoPoint - café De Honky Tonk in Brielle - 5 februari 2014

Wat een pokkenweer wanneer we op de woensdagavond richting Brielle vertrekken. Wanneer ik André ophaal in Kortgene is het even stilte tussen de stormen, maar onderweg waait het hard met smerige regenbuien. Wanneer ik op de N57 op een dubbelstrooks rotonde een vrachtwagen inhaal om die op de dubbele uitvoegstroken na de rotonde voorbij te gaan, volgen de pijlen en verdringingsvlakken zich in rap tempo op, gevolgd door een hoge trottoirband van een vluchtheuvel.

Op mijn bumper gevolgd door de zojuist gepasseerde truck merk ik dat mijn band snel zijn lucht verliest en er valt weinig anders te doen dan met de geplette velg naar de kant te manoeuvreren.

De geachte heer van het ANWB-callcenter adviseert ons de auto te verlaten en een gevarendriehoek te plaatsen, omdat deze weg hoog op de ongevallenladder staat. Dat eerste doen we gedwee, maar de driehoek is dankzij de tot de nok toe gevulde auto, niet te bereiken. Wanneer we na een half uur verkleumd door een sleepauto naar een tankstation bij Hellevoetsluis zijn gesleept, bel ik de ANWB voor de derde maal om een band te komen wisselen. Inmiddels is Boudewijn en Herman ons te hulp geschoten en wanneer we de hele lading in de Benz van Boudewijn hebben geperst komt mijn reserve wiel in het zicht. Wanneer we deze omwille van de lange wachttijd op pechhulp zelf maar hebben verwisseld, bel ik voor de 4de en laatste maal met mijn hotline met de Wegenwacht om de pechhulp te annuleren.

Zo rollen we tegen tienen de Honky Tonk binnen terwijl we feitelijk om 22:00 uur los zouden moeten. Met wat haast en vliegwerk staan we dan toch rond 22:45 uur te vlammen en ondanks de lauwe respons tussen de nummers is aan het publiek duidelijk te merken dat we in de smaak vallen. We hobbelen aangenaam door de ouwe rockers, aangevuld met onze nieuwe rockreggae aanwinsten. Wanneer we over twaalven nog staan te spelen moeten we i.v.m. de sluitingstijd toch echt stoppen. Een aantal Hellevoetsluizers proberen ons nog te verleiden voor een toegift, maar de kroegbaas is onverbiddelijk en wil wellicht zijn muziekvergunning niet kwijt. En daarmee komt ook aan de 200ste gig van André een einde. Met het verzoek om nog eens terug te komen gaan we de doordeweekse woensdagnacht weer in om na een survival gig de weg weer terug naar huis te vinden. Gelukkig heb ik de eerste paar uur vrij om rustig de week weer op te pakken.

Baldrick Brothers - Café De Concurrent - 25 januari 2014

In een overduidelijke E-mail worden wij onomstotelijk geinstrueerd niet eerder dan 21:30 aan te komen en niet eerder dan 02:00 te stoppen. Met deze boodschap bepalen we onze starttijd om 23:00 en 3 sets. Daarmee moet de eindtijd zonder meer haalbaar zijn.

De vooruitzichten waren zwaar in ons nadeel met een Schelde Blues festival in het Arsenaal en een Gothic festivalletje in de Piek. Onze hoop op publiek vanuit de hoek van de niet bluesliefhebbers wordt met het persbericht in de PZC ook nog even de nek omgedraaid. "Blues band de Baldrick Brothers in de Concurrent."

God mag weten waar dit vandaan komt. Een paar jaar geleden hebben we alle stukken op internet spreekwoordelijk verbrand wat enige links met de blues zou kunnen suggereren. Help!

Wanneer we om 21:15 binnen vallen valt de drukte mee en kunnen linea recta uitladen en opbouwen. Wanneer ik mijn lege koffers naar boven breng, even naar het toilet ga en vervolgens om een leeg kratje bier vraag wat achter het café gehaald moet worden, valt de grote en de aparte dranklokaaltjes op. Boven blijkt nog een volledige kroeg te zitten welke in onbruik is geraakt.

De kratjes blijken uiteindelijk te laag en een ouwe stoel geeft de oplossingen om mijn Koch wat op te krikken.

Met de stuk of zes vrienden van Koen uit H'zand, drie ouwe schoolvriendinnen van André, Marijke en Mo van Jaap, wat bekende van mij en natuurlijk Good old Kees B. alleen al staan er meer mensen dan ik vooraf had gedacht.

Het eerste deurtje in de lange gang was op slot gedaan waardoor we daar 1 speaker kwijt konden. De ander stond samen met de mixer voor mijn neus. Wanneer later op de avond een enthousiasteling al pogoënd deze speaker om beukt dreigt het spektakel mijn kant op te vallen. De kroegbazin weet mij door een vriendelijk maar toch dringend verzoek aan de heer in kwestie, mij voor een tweede aanval te behoeden.

Vanavond is terecht Marijke aan de beurt om onze senorita te zijn. En ze neemt haar taak zeer serieus en in de maat. Dat hebben ook wel eens minder gehad. :o)

Aan het eind van de eerste set probeer ik Jackson in te zetten, maar ontdek een nare vergelijk met het intro van Ballad of a Lonely Man, welke we een paar nummers daarvoor hadden gespeeld. Ik krijg dit intro niet meer uit mijn hoofd en probeer te vergeefs Jackson in te zetten. De roep van Jaap of er een June Carter in de zaal is, wordt zonder respons beantwoord en dit wekt de suggestie dat we om deze reden maar het volgende nummer inzetten. De laatste set is dankzij André op creatieve wijze een mix van nog niet gespeelde nummers en de betere herhalingen van eerdere nummers geworden.

De hoop vanuit de kroeg op nog een publiekspiek na afsluiting van Schelde Blues blijft uit, maar wij zijn tevree. Was weer een geslaagde avonds. Tegen half 3 zijn wij uitgeput en blijkt het inmiddels sluitingstijd te zijn. Wij hebben ons zonder enige moeite aan ons woord gehouden.