Wat een pokkenweer wanneer we op de woensdagavond richting Brielle vertrekken. Wanneer ik André ophaal in Kortgene is het even stilte tussen de stormen, maar onderweg waait het hard met smerige regenbuien. Wanneer ik op de N57 op een dubbelstrooks rotonde een vrachtwagen inhaal om die op de dubbele uitvoegstroken na de rotonde voorbij te gaan, volgen de pijlen en verdringingsvlakken zich in rap tempo op, gevolgd door een hoge trottoirband van een vluchtheuvel.
Op mijn bumper gevolgd door de zojuist gepasseerde truck merk ik dat mijn band snel zijn lucht verliest en er valt weinig anders te doen dan met de geplette velg naar de kant te manoeuvreren.
De geachte heer van het ANWB-callcenter adviseert ons de auto te verlaten en een gevarendriehoek te plaatsen, omdat deze weg hoog op de ongevallenladder staat. Dat eerste doen we gedwee, maar de driehoek is dankzij de tot de nok toe gevulde auto, niet te bereiken. Wanneer we na een half uur verkleumd door een sleepauto naar een tankstation bij Hellevoetsluis zijn gesleept, bel ik de ANWB voor de derde maal om een band te komen wisselen. Inmiddels is Boudewijn en Herman ons te hulp geschoten en wanneer we de hele lading in de Benz van Boudewijn hebben geperst komt mijn reserve wiel in het zicht. Wanneer we deze omwille van de lange wachttijd op pechhulp zelf maar hebben verwisseld, bel ik voor de 4de en laatste maal met mijn hotline met de Wegenwacht om de pechhulp te annuleren.
Zo rollen we tegen tienen de Honky Tonk binnen terwijl we feitelijk om 22:00 uur los zouden moeten. Met wat haast en vliegwerk staan we dan toch rond 22:45 uur te vlammen en ondanks de lauwe respons tussen de nummers is aan het publiek duidelijk te merken dat we in de smaak vallen. We hobbelen aangenaam door de ouwe rockers, aangevuld met onze nieuwe rockreggae aanwinsten. Wanneer we over twaalven nog staan te spelen moeten we i.v.m. de sluitingstijd toch echt stoppen. Een aantal Hellevoetsluizers proberen ons nog te verleiden voor een toegift, maar de kroegbaas is onverbiddelijk en wil wellicht zijn muziekvergunning niet kwijt. En daarmee komt ook aan de 200ste gig van André een einde. Met het verzoek om nog eens terug te komen gaan we de doordeweekse woensdagnacht weer in om na een survival gig de weg weer terug naar huis te vinden. Gelukkig heb ik de eerste paar uur vrij om rustig de week weer op te pakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten