Onze 4-snarige broer heeft zijn hele ziel en zaligheid gegeven voor een optreden in, mag ik wel zeggen, 1 van de sfeervolste kroegen uit Zeeland. Het krappe eet en dranklokaal wat regelmatig toneel was voor menig bandje is sinds enkele jaren verdubbeld met een extra ruimte waarin een vast podiumpje is opgesteld waarop regelmatig regionale, nationale maar ook internationale acts staan geprogrammeerd. Een half jaar geleden heb ik samen met Koen de sfeer kunnen proeven tijdens een muzikale uitvoering van een uit Amerika komende 3 persoons formatie. Een kleine 2 jaar geleden stond hier nog Eliotte Brood waarvan wij I'll Write It All Down hebben gecoverd.
Uitbater Hajo staat ons al met uitgestrekte hand te verwelkomen wanneer we tussendoor de bar en eters door manoeuvreren. De schildersbus is reeds opzoek naar een parking en terwijl we via de nooduitgang van het bandjesdeel de backline naar binnen zeulen, arriveerde ook Andre samen met Jaap. Alle lege koffers kunnen in het voorportaal van de nooduitgang want de deur gaat toch op slot.
Het door jezusbeelden gedomineerde podium bied geen plaats voor de backdrop en deze wordt dan maar tegen de witte zijwand gemonteerd.
Het is de primeur voor mijn nieuwe Guild X175 en ik besef mij helaas dat ik nog niet in een standaard heb voorzien. Mijn oude Guild stond altijd dominant op het podium terwijl mijn Telecaster ergens tussen de versterkers lag. Terwijl ik bij NoPoint gewend ben mijn PRSen op 1 statief te stapelen. Nu sta ik met 2 dikke semi akoestische gitaren op het podium met 1 statief en een dubbele angst op butsen, schrammen en krassen.
Het wachten op onze "Showtime" duurt lang. Een dame uit het publiek is het hier mee eens, maar we willen ons aan de wensen van de kroeg houden. De dame in kwestie verteld me tijdens het inladen aan het eind van de avond dat het haar meer dan waard was om zo lang te wachten.
Wanneer we om 22:45 dan echt los mogen, gaan we ons ook niet meer inhouden. Het podiumgeluid is oké en we hebben onze partijen, in tegenstelling tot vorige week, goed op orde.
Het publiek blijft op ruime afstand van het podium en het is moeilijk om een serieuze interactie te krijgen.
Dat veranderd gelukkig wanneer Jaap zijn troef binnen stapt. Voor de Senorita heeft Jaap een voor hem bekende dame uit het publiek op het oog en tijdens mijn poging tot de Spannish Caravan van de Doors weet hij haar te overtuigen met een set sambaballen cq maracash.
Tijdens de laatste set komen er een aantal jonge gasten die, naar later blijkt, ons tijdens Dijkrock enkele jaren geleden hebben gezien. Wanneer 1 van hen aangeeft Elliotte Brood in 't Hof te hebben gezien, geeft Koen het Hey, Hey, Hey bordje aan hem en presteert het om op elk juist moment het bordje al pogoënd de lucht in te steken. Reden voor Koen om onze merchandisingkoffer met 1 shirt lichter te maken.
De respons na ons laatste nummer is lauw en het heeft een zet van Koen nodig om de wens voor nog-een-liedje aan te zwengelen. We besluiten met Jesus en Jaap stelt mij voor om Folsom Prison er achteraan te doen. Dit is blijkbaar alleen bij mij bekend, want wanneer ik deze Cash klassieker inzet heeft André al uitgeplugd en neemt Ronald al aanstalten om vanachter zijn kit te stappen. Beiden zijn nog op tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten