Inmiddels de 5de nieuwjaarsreceptie van toch wel DE rockkroeg van Zeeland. Qua volume nog steeds loei hard, maar na 5 Lou Reed nummers tijdens het opbouwen begon ik mij toch wel af te vragen of er ook nog goeie muziek zal worden gedraaid. Iets wat Stefan zich na afloop afvroeg toen een aantal Dropkick Murphies achtige nummers werd gedraaid. Hmm?! Niks mis mee dacht ik. :o)
We hadden 2 gastmuzikanten en 1 gastzanger in de planning, waarvan de eerste 2 (Wim Flipse op gitaar en zijn zoon Lorenzo op drums) al bij de opbouw aanwezig waren. We waren al
om 14:30 aanwezig en na de gebruikelijke wensen over en weer stond het podium weer in NoTime vol. Schijnbaar stonden we erg hard, wat mij erg verbaasde, en alles moest om laag. Zelfs na een 2de sound check moesten de gitaren zachter. Mijn dubbele versterkerset stond nauwelijks aan, maar ja. Uiteindelijk moet het als geheel goed klinken.
Na de, deze maal korte, "Coffee, Thea and Sympathie" voor de stemmenbalans was het tijd om richting de "Vliegenier" te gaan. Inmiddels was het 16:30 en was de receptie met gratis tap voor alle American bezoekers, geopend. Een receptie doet mij altijd denken aan een ouwbollige bedrijfsborrel met lauw bier, vette snacks en heeeeele lange toespraken. Daar heeft het gelukkig op geen enkel front raakvlak mee en de kroeg en het publiek ziet er dito uit als alle andere dagen van het jaar wanneer 3/4 van het publiek een flinke pot bier heeft weg gezet.
Ons jaarlijks bandetentje in De Vliegenier is weer geslaagd waar we onder het genot van de krulfriet met Wim en Lorenzo de nummers voor de gastoptredens afspreken en we zijn ruimschoots op tijd terug om ons een weg te moeten banen door het publiek naar de kleedkamer. Inmiddels is onze gastzanger Kees Moerland van ROLR ook gearriveerd.
Tijdens onze warme hap hebben we besloten om Man Down naar de 2de set te verhuizen, omdat dit mij i.v.m. dubbel drop D beter uit kwam.
Omdat ik mijn Guild al klaar had staan moet ik nog even snel herstemmen. Jammer genoeg breekt daarbij mijn hoge E snaar en heb nog even onverwachts werk.
Gelukkig zijn we weer helemaal op tijd om aansluitend aan Wish You Where Here met We Will Rock You af te trappen. De set loopt perfect, gevoelsmatig wat zacht maar alles klopt.
Bij You Really Got Me komt Wim ons versterken op gitaar. Het is vervolgens zo'n brei dat ik moet zoeken naar mijn geluid en zit er regelmatig een toon naast. Dit probleem is aan de andere kant van Stefan ook het geval en Herman moet zich staande houden tussen 3 gitaristen en een bassist die alle 4 een andere kant op gaan. Niets is Wim te verwijten. We hadden alleen even wat duidelijkere afspraken qua toonhoogte moeten maken. Maar ach.
Gelukkig is School's Out een perfecte compensatie, want Kees schreeuwt het nummer samen met Herman naar de top. Boudewijn en Wim verdelen de drukke opvulpartijen en ondanks dat de schoolbel een rondje te vroeg wordt ingezet stond het nummer, waarvan overigens het jaar ervoor was besloten om te gaan spelen, als een ouwerwetse kostschool.
Voor The Pretender staat Stefan zijn kruk af aan Lorenzo die er een puike versie van maakt. Blijkbaar is het podiumvolume toch redelijk hard wat maakt dat hij erg hard gaat timmeren. Maar elke klap is raak en op de juiste plek.
In de 2de set zit nog al eens een misser, maar is zeker geen slecht gespeelde set. Mijn geluid lijkt regelmatig wat dun. Halverwege kom ik er achter dat ik al de hele tijd met alleen m'n Koch speel, omdat iemand blijkbaar m'n versterker van overdrive maar clean heeft overgeschakeld. ??
De hoogtepunten zijn voor mij Doctor, Doctor, Dream on, Pinball Wizard en Whole Lotta Love.
Voor onze laatste voor de toegift; "Hush", klimt Wim nogmaals op het podium. Gelukkig roept het publiek om meer en wanneer Boudewijn "Tie Your Mother" inzet komt ook Kees weer het podium op en blijft ook tijdens Sympathy. Lorenzo zie ik het schutei van Stefan bedienen. Aan het eind weet ik nog net m'n 2de snaar van de avond te breken en moet onder "Green Green Grass of Home" m'n Guild terug stemmen om voor Whole Lotta Rosie klaar te zijn.
Voor ik het weet staat er een iet wat aangeschoten cafeklant mijn microfoon vals vol te blearen en houdt dat een groot deel van de AC/DC klassieker vol, terwijl Herman en Kees samen een duetje hoge uithalen neerzetten en dat terwijl ik m'n nieuwe puntgympen voor een 2de keer bovenop m'n Fender neer zet om het geheel van een halve meter hoger te aanschouwen.
Ik zet als gebruikelijk de Angus solo in, maar zie dat Wim ook al hetzelfde heeft gedaan en laat de rest van de solo aan hem over. Vervolgens romen we het geheel weer af met het einde van Stairway To Heaven. De tent staat op z'n kop en wij staat stijf van de adrenaline. Dit gaat vast weer een mooi muzikaal jaar worden. Voordat ik van het podium spring raak ik nog even snel van mijn oude plectrums af. Een lang verzwegen wens om riant met mijn eigen plasticjes te smijten komt daarmee uit. Daar ben ik dan ook weer vanaf.
Na afloop geef ik Henne en Patricia, ons vast American publiek, een lift naar huis, want er is weet iemand voor de trein gesprongen. Wat kan het leven tegenstrijdig zijn. Wij hebben in ieder geval voor ons zelf en een volle kroeg er een levendige bende van gemaakt waar we weer een week op kunnen teren.
Set 1:
We will rock you
Believer
You ain't seen nothing yet
Tin Soldier
Dreadlock holiday
Little black submarine
Brazen
White room
Come Together
Roxanne
Inside
You really got me now
Love rears it's ugly head
School's Out
The Pretender
Set 2:
Alive
Foxy Lady
Cowboy song/The boys are back
Easy Livin
Locomotive Breath
Man down
Doctor Doctor
Dream On
Twilight Zone
Pinball wizard/Go to the mirror
Sweet Dreams
She Sells Sanctuary
Whole Lotta Love
Radar Love
Hush
Tie Your Mother Down
Sympathy for the devil
Whole lotta Heaven
