Is wel even een momentje. Terug kijken op 12,5 jaar NoPoint. Nou ja,
13,5 jaar geleden begonnen en 11,5 jaar actief bandlid. Ooit ergens in juni met
een telefoontje van Stefan gevraagd om samen met een andere gitarist (Boudewijn
dus) het gat van de eerste gitarist en toetsenist op te vullen. Maar na een
kort dienstverband de band alweer vaarwel gezegd. Even andere prioriteiten na
de geboorte van m'n tweede zoon. Eén bandje, The Bandox, was wel even genoeg.
Maar twee jaar later staat er onverwachts een bericht, niet eens een verzoek,
van Andre in m'n inbox. We hebben een optreden in september dat jaar. Een
optreden? Zat ik nog in die band dan? Gelukkig was de thuis situatie inmiddels
een stuk stabieler en een Rivella-feestje (beetje vreemd maar wel lekker) in
Colijn leek mij wel leuk. Uiteindelijk bleek de rest van de band ook sinds mijn
vertrek zo goed als op z'n gat te liggen. Inmiddels zijn we dik 100 optredens
verder en hebben een lijst aan onvergetelijke avonden op ons naam staan.
Bizarre top avonden. Maar ook dramatische optredens met geen of
ongeïnteresseerd publiek. Al waren dat gelukkig de uitzonderingen. Altijd
enthousiast en met veel lol. Maar ja, aan alles komt een eind. Ik ga dan ook
vast een hoop missen. De zo goed als jaarlijkse optredens bij Bert-Jan en
Agnes. De gigs in de Concurrent. Klaas en Marjan, waarvoor ik nog steeds baal
dat we onze optie voor de landbouw dag niet na konden komen. De
(roeiclub)feestjes in de Graaf van Buuren. En met enige regelmaat een
sloeproeifeest op de Paardenkreek. En zeker ook het jaarlijks terugkerend
nieuwjaarsfeestjes in bar American. Maar nog vooral m'n bandmaten Herman,
Stefan, Boudewijn en Andre. De lichte frustratie over het oefenen zal ik
daarentegen een stuk minder missen. Maar met 6 a 7 oefenavonden op een jaar is
het toch eigenlijk ook wel weer knap hoe we ons toch telkens weer muzikaal
staande weten te houden. Al schiet de samenhang en uitdaging soms wel wat te
kort. Tijd voor iets nieuws was mijn belangrijkste reden en inmiddels is dat
gat alweer gedicht met de Company. Een nieuwe uitdaging waar weer veel tijd in
gaat zitten en dan is het beter om er van tussenuit te stappen. Gelukkig was de
zoektocht naar een vervanger niet zo moeilijk want al snel was Bart bereid
gevonden om de band weer compleet te maken. De terechte vervanger naar mijn
mening, wanneer je als trouwe NoPoint aanhanger al jaren op elke willekeurige
plek en podia met een NoPoint T-shirt maatje M wordt gespot.
Het is 14:30, op de eerste vrijdag van 2017. Kroegbaas Kees is er al en
achterin blijkt ook Andre en Bart al in de weer te zijn. Wanneer niet veel
later Herman, Stefan en Boudewijn arriveren kunnen we de boel opbouwen. Qua
gitaarspreiding sta ik samen met Bart links (voor de kijkers rechts). Tenslotte
wisselen wij per set elkaar af. Met wat creativiteit krijgen we mijn
Koch/Fender stapeltje en Bart z'n Marshall met 48" cabinet (4x12")
naast en voor de drumkit van Stefan. En dan is er nog ruimte om te springen.
Het staat wel vreselijk vol met mic'ies. En met enige tegenzin zie ik het micro
statief van Bart met iPad op het podium staan. Zoals mij is verteld is dit
alleen houvast tijdens de eerste gigs. Gelukkig maar. Ondanks onze vroege
aankomst is de dubbele sound check een snelle wip met een bak herrie. Half
vijf. Dus nokken en aan tafel. Op naar de Vliegenier! Tafeltje van 6 deze keer.
Zoals altijd weer een pepmaal met krulfriet. En Bart is na afloop de
pinbonwizard. "We were at our favorit table. And he can beat My best. His
disciples lead him in. And he just does the rest."
Terug in American is het behoorlijk druk. Al wringend door de massa
komen we ruim voor Pink Floyd ter plaatse.
Wanneer het laatste akkoord van David Gilmore uitklinkt van de live
versie van Wish You Were Here, zet ik al feed backend de eerste toon van Foxy
Lady in en tevens de eerste toon van mijn laatste officiële NoPoint gig. Niet
alleen podiumkoorts, maar ook een sluimerend virus maakt m'n knieën wat
onstabiel en de hitte wat naar het plafond, en dus naar onze hoogte stijgt,
help daar ook niet echt aan mee. Desalniettemin is het een reete strakke set.
En een fikse slok adrenaline houdt me wel op de been.
Alsof mijn nostalgie momentje op billboards stond, stappen gaandeweg de
eerste set de ene na de andere bekende binnen. Geweldig om te zien dat ons
trouwe support uit Tilburg speciaal zijn afgereisd en onze bandvrienden uit
Portugaal zijn wel de grootste verrassing. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Apetrots staan m'n eigen zoons en Heleen vooraan het podium. Ook de Baldrick
Brothers zijn voor 80% compleet. Maar... moest m'n compagnon vandaag niet naar
Delft?
Zelfs hij staat hier onverwacht voor m'n neus en die heeft vast nog wel
wat mondharmonica's bij.
Een optreden in bar American met NoPoint is sowieso al een feest. Nu
staat Herman ook nog eens halverwege de set mini Tompoezen uit te delen met
mijn kale hoofd er op. Speciaal in teken van mijn vertrek staat heel de kroeg
mijn kop te verorberen.
Mijn deel loopt gesmeerd. De Walrus is naar mijn mening zelfs de
allerbeste versie ever. Ondanks het verzoek vooraf om inbreng in de lijst, heb
ik mij bewust laten verrassen. Nummers die altijd goed gaan ga je anders toch
verzieken terwijl de uitgemolken covers misschien met deze laatste kans nog op
zijn plek vallen. Je weet het toch nooit van te voren. Wel heel fijn om dan in
die laatste gig een stuk of wat eigen ingebrachte nummers te zien. "Little
Black Submarine", "I Predicted A Riot", "Steven Nation
Army", "Two Sisters". Heerlijk. En ook nog een paar van mijn
favorieten, “Tin Soldier” en “Pinball Wizard”.
Bart geeft al een hele middag een positieve, maar ook wat gespannen
indruk. Niet zo vreemd op zo'n wisseldag met publiek. En na onze break moet hij
het toch echt waar gaan maken. Volgens Andre zijn de oefenavonden in dezelfde
bescheiden aantallen als normaal voortgezet, dus bij voorbaat alle respect voor
wat hij op het podium gaat doen. Echt een bizar zicht om je bandje zonder jou
op het podium te zien staan. Door de aandacht van bekenden is het me niet
gelukt om in volle aandacht de band te zien. Ik was wel blij verrassing met de
nieuwe aanpak van nummers als Dream On. Boudewijn heeft het ook duidelijk druk
gehad afgelopen jaar.
Blij om in de toegift nog even het podium op te mogen klimmen. En jawel.
Koen blaast ook nog wat mee. "Centerfolds" is zo'n bluesharp nummer,
al stond deze niet op de lijst, maar die zit vast nog wel ergens.
Even later begint Herman "Jenny" van Falco te zingen? Dit
hebben we ooit wel eens voor Doctor Doctor geplakt als mash-up. Maar die hadden
we toch al gespeeld? Kwartje viel wat laat toe ik de verwisseling van Jenny met
mijn naam pas hoorde?
Tijdens "Sympathy for the Devil" houdt Koen m'n PRS een poos
de lucht in. Na een tijdje hulpeloos aan m'n gitaarband te hangen probeer ik 'm
weer terug uit z'n handen te trekken om 'm vervolgens op m'n oogkas te krijgen.
Goed voor een fiks blauw oog voor een volle week. Leg dat maar eens
geloofwaardig uit.
Daarna nog 1 keer afsluiten met Whole Lotta Rose en het einde van
Stairway To Heaven.
De manne hebben er echt wel alles aan gedaan om op een waardige manier uit
de band te mogen stappen. En met NoPoint 3.0 met Bart komt het zeker goed. Ook
dat is een geruststellende gedachte. Hun agenda loopt ook al lekker vol en ik
denk dat ik binnenkort eens als publiek ga kijken.
Voor mij zit het er op! Met een
kistje NoPoint bier, pakketje rockbandpils en een doos kalle poezen met mijn
kop d'r op is het tijd om de kroeg verlaten. En met een speciaal verzoek van de
kroegbaas himself om ook volgend jaar weer als extra bandlid aan te schuiven
tijdens de nieuwjaarsreceptie.
Damn, dit zou wel eens de laatste blog voor NoPoint kunnen zijn. Na 113
gigs zet ik hier dan toch een punt .
