Company of Sinners - Klomppop straatfestival Ovezande - 27 mei 2018

Het dreigt een sport te worden om toch telkens weer op het Ovezandse feestje te spelen. Mijn eerste keer op Klomppop was met m’n eerste bandje Evidence. En na een lange rij aan edities als bezoeker en regelmatig als muzikant, proberen we dit jaar zonder officiële uitnodiging toch weer als muzikant op het terrein te staan. Barbier Mees, zoon van Koen, zal er namelijk wel staan en Dennis stemt in met het plan om de knipklant van een muzikale serenade te voorzien door 2 halve zolen met gitaar en mondharmonica met een pallet aan drama keuzes op de achterkant van een Harmony tenor. Die hebben we binnen dachten we nog. Tot Dennis ons een week later vroeg om ons officieel op de programmering te zetten als Sinners in het witte kerkje op het dorp. Het Witte Arjaentje op de T-kruising ‘s-Heerenhoek/Nisse/Oudelande, midden in het dorp, zou door derden voorzien worden van entertainment, maar dit ging kort voor het straatfestival niet door. Dus te laat voor de poster, maar op tijd voor het programma foldertje en het huis aan huis krantje, mogen we 2 sets afgewisseld met Peetman Wisse en het dorpsgezicht van Ovezande omdopen tot huize des volksvermaak. Oftewel onze eigen “Sinners Church”, zoals in alle dorpen in de zak in het krantje staat te lezen. Fijn dat Dennis ons dit even van te voren heeft gemeld, zegt de eigenaresse met een bescheiden glimlacht. Maar ze kan het wel waarderen.
Na op zaterdag, volgens vaste traditie, het Klomppopfestival te hebben bezocht, stoppen we op afgesproken tijdstip voor het toegangshek van het festivalgebied. Jammer genoeg is het gebied beduidend kleiner dan andere jaren, waardoor ons podium niet meer, zoals gedacht centraal, maar aan de rand is gelegen. Het uitladen is daarin tegen wel een stuk eenvoudiger.
Het is een welkom ontvangst van Barbara en moeders in het, zowel binnen als buiten, in sfeer gerestaureerde monument. Zelfs de banken staan nog op z’n originele plek en achter de muur van de preekstoel zit een fraai barretje en zaaltje wat prima geschikt is voor een feestje, trouwerij, etc. en er achter een terras. Een soort van theetuin zonder tuin.
Wanneer we de auto/bus op het backstage terrein van Klomppop wegzetten doen we de barbershop (LaRo met open klep als klaptafel in een partytent met kappersstoel) van Mees weer optuigen voor dag 2, terwijl in de middelste tent de, laatste jaren gebruikelijke, Roomse katholieke kerkdienst wordt gehouden. Dit keer zelfs met een doping van de jongste Ovezandenaar en een paar luisterliedjes van JP de Klerk en z’n dochter die ’s-avonds met z’n Pete Seger’s session de grote tent op zijn kop zal zetten met zijn 14 koppige band. De wereld op z’n kop is het sowieso nu al, want meneer pastoor staat met zijn misdienaartjes in de muziektent, terwijl wij vanmiddag ons muzikaal uitleven in de kerk.
Veel hebben we daar niet voor te bereiden. Geen versterking of wat. Alleen wat kaartjes en tourschemaatjes die we netjes in stijl, als soort van liturgie, op de hoek van de banken leggen. Wanneer ik vóór in de kerk de laatste kaartjes leg, komt Ko v K binnen die met een overduidelijke GVD opschrikt van mijn aanwezigheid, waarmee onze eerste bezoeker onze zondaarskerk op gepaste wijze heeft ingewijd. Onze drummer krijgt zijn plek op de rand van de kansel en kijkt met holle ogen en sigarettentip in zijn mondhoek genoegelijk op ons neer. Peetman is onze sympathieke collega muzikant, waarmee we de middag afwisselen en het podium mee delen. Wanneer we om 1 uur willen starten met onze eerste set, begint het buiten licht te regenen. Geen idee of dit nu de reden was of de interesse in ons en ons kerkje, maar het voormalig huis des Heere loopt lekker vol wanneer we onze eerste moord ballades ten gehore brengen. Er ligt een lichte spanning over ons. Koen had voorgesteld ieder zijn eigen te zingen nummers aan te kondigen en zodoende werd ook van mij wat introducties verwacht. Zelden hebben we op zo’n plek akoestisch gespeeld en solo gezongen. Voordat vroeger daar de tijd rijp voor was, was ik de zondagsschool al lang ontvlucht en had ik al een andere veel leukere zondaarschool ontdekt.
Onze aanhoorders zijn ons vanmiddag genadelijk en zoals het hoort stil tijdens het lied en uitbundig tussendoor. Alsof het hier gebouwd is voor 2 + 1 snarenplukkers als wij.
Tijdens Peetman zijn set lopen er een aantal dames met glazen bier de kerk in en schuiven halverwege de kerkbanken in. Peter grapt iets over de combinatie van drank en religie en ik zie Koen met een zucht scheef naar het plafond kijkend opmerken “ Het zal er wel weer niet één van mij zijn!”
Onze laatste set eindigen we als vanzelfsprekend met Jesus Don’t Save Me, waarbij we ieder een gangpad nemen. De laatste set is voor Peter met een gastrol op mondharmonica voor m’n kompaan. Beide sets van onze collega staan in het teken van de blues. Wanneer hij zijn laatste nummer afkondigt schieten we naar het podium om hem te overhalen voor een blues jam. Enigszins met paniek in de ogen zegt hij overrompeld toch ja en Koen en ik schuiven er een stoel bij voor een jam in E, wat overgaat in Route 66, zodra Koen de eerste zin inzet. Vervolgens zet Peter een nummer van hem in en gretig vullen wij hem aan.
Geen idee wat er in de tussentijd buiten is gebeurd. Maar wij hebben in iedere geval een bijzonder Straatfestival achter de rug, wat we nog even vieren met een biertje en een stevige tomatensoep aan de goed verzorgde bar van Anouk, backstage. Daar kom ik Wessel weer tegen die samen met zijn scoutingmaats de toegangswegen heeft bemand en tussendoor nog even tijdens 1 van onze sets in ons kerkje was aangeschoven. Wanneer JP met zijn band, met collega Ruud achter de knoppen, de laatste Segers cover in Springsteen stijl heeft gespeeld, trap ik het af. Helaas komt de avond in Ovezande wat eerder dan gepland ten einde wanneer het noodweer in z’n alle hevigheid, met hagelstenen als golfballen (schijnt), losbarst. Gelukkig is het weekend dan bijna ten einde en kan de organisatie met trots terug kijken op weer een geslaagde Klomppop editie.

Company of Sinners - Kleinkunst op Stoom “Goes/Borsele” - 21 mei 2018

De druilerige middag rond de kerk in Schore heeft ons veel goeds gebracht. De Borselse Cultuurraad in de hoedanigheid van Lotje, wil ons graag in Augustus voor de jaarlijkse Oeljebroelje. Als ik me niet vergis een cultureelfestival in en rond slot Ellesdiek. Helaas wordt het hele gebeuren verplaatst naar een datum midden in onze vakantie. Alternatief is Kleinkunst op Stoom. Wat ons betreft zelfs een nog betere optie. 2x op en neer á 40 minuten per rit in een museum op wielen. Ideale plek voor een duo als ons. Mijn “creatieve” vertaling van Hoedekenskerke in Billycock church (letterlijk: bolhoedkerk) in de vooraankondiging, blijkt onbedoeld gênant en vergezocht, dus maken we er gewoon “Murder on the Goes/Borsele Express” van. In de aanloop ernaar toe verzint Koen een Stille Willy/Bleeke Jet tekst over een soort spoortrein onder de noemer 619. Geniaal gevonden. Ook Texas 1945 van Guy Clark pas in het treinconcept en Folsom Prison zat al vaker in onze set. Het keuze menu op de achterkant van Koen zijn 4-snarige Harmony is aangevuld met de categorie “Trein”. Rond 10:00 sta ik op de parking van de goederenloods voor de eerste rit van 11:00. Het is goed warm en de pas opgedoken licht beige broek van m’n pa past prima bij de zomerse dag. Zo gaan we de 2de pinksterdag de stoomtrein in.

Wasbord en banjo hebben we een paar coupés verder in het bagagerek gelegd. We starten van voor naar achter. Het eerste rijstel zijn de gesloten 1ste klas Oriënt Express coupés waar we vanaf het gangpad langs zij de reizigers toezingen. Wanneer een conducteur ons in het smalle gangpad wil passeren zeg ik zonder verder bedoeling “Ik zal mijn buik even inhouden!”, waarop ik Koen dubbel zie knikken van het lachen. Ik snap de grap pas wanneer ik binnen op de bankjes een aantal zeer omvangrijke personen zie zitten. Oeps! De volgende 3 coupés van de 2de wagon zijn de standaardcoupés met aan beide zijden van het gangpad banken. De trein zit goed vol en in 40 minuten met een kleine stop in Kwadendamme (Lange Weegje) komen we ternauwernood halverwege de trein. De grootste hit is wel 619! Her aanstekelijke refrein “Forget About It” wordt, na een korte uitleg vooraf, volmondig meegezongen. (Toch fijn dat Finley in de eerste versie nog een refrein miste.) Terwijl de trein over het spoor hobbelt, hobbelen wij van links naar rechts door het gangpad van coupé naar coupé.

De terugweg, na een pauze in het restaurant, hang ik m’n ukelele om en stappen we achterin op om via de 3e klas richting locomotief te gaan. Achterin zit de culturele raad en de figuranten die in jaren 30 kledij door de trein, op het perron en in het restaurant De Buffer lopen. Voor de dame met krullenbos en kinderwagen is wellicht zowel de kledij als geboorte datum authentiek. Maar d’r schuumpjes zijn geweldig. De 2de heenrit ’s-middags om 14:00 beginnen we wederom vooraan. Maar deze keer krijgen we bijval van Scrooge. De Dickenson icoon stapte gelijktijdig met ons op in Goes en wanneer zijn doorgang wordt belemmerd door een wasbord slaat hij de leren draagriem over zijn zwarte hoge hoed en schuift de afgezaagde jachtgeweerhulzen over zijn vingertoppen. De vrek uit half 19de eeuw kan verbluffend goed weg op het ijzeren golfplaatje en voor een aantal nummer zijn we Company XL. LeipeLeo blijkt ook aardig weg te kunnen op zijn 4-gaats mini mondharmonica’s en schut even Oh Suzanne en De Kleine Toverfluit uit de mouw van zijn lange jas.

Halverwege blijkt een jonge vrouw met accordeon ons in tegengestelde richting te naderen, maar de rit is te kort om nog een muzikale mash-up te doen.

Na anderhalf uur wachten in Ootjeskerke stappen we weer vanachter op. Een vrouw met een serie kinderen in aflopende volgorde heeft liever dat we haar coupé overslaan. Vreemd? Wanneer Koen me op de rokjes attendeert begrijp ik waarom moord, doodslag, OLH en de duivel in onze teksten niet helemaal in de smaak valt. Gelukkig een wagon verder wel en iemand roept na een paar nummers, “We willen Rock!” Tja, dan is Not Dead Yet daar het beste antwoord op! 

Op een paar zure christelijken na hebben we onszelf en een berg toeristen een aangename stoomtreindag bezorgd. Tot slot kunnen we uit ons onderzoek concluderen dat vrouwen unaniem voor de categorie “Hoop en Liefde” gaan, maar als alternatief “Drank” kiezen. Hmm?! Verder hebben we vandaag een kleuter een geloofwaardige mondharmonica solo laten geven. Meermaals een volle coupe “Forget About It” laten zingen en laten klappen op de maat van Texas 1945. Een hele trein categorieën uit ons repertoire laten kiezen, Duitsers laten lachen om flauwe John Cleese oorlogsgrappen (Don’t mention de war), een serenade aan een conducteursgezin gegeven, gemusiceerd met een meer dan 150 jaar oude vrek. En voor we werkelijk naar huis vertrekken geven Koen en de charmante accordeoniste als toegift nog spontaan samen een concertje voor de figuranten van die dag. Waarvan ik simultaan met de man met pet de laatste rit besef dat het een oude klasgenoot blijkt te zijn.

Kortom; het was me weer een genoegelijke dag.

Company of Sinners - Foodtruck Festival VDDDG Terneuzen - 11 mei 2018

Tijdens DE jaarlijkse Schoorsedag zijn we tegen 2 enthousiastelingen van De Ketchup Fabriek aangelopen. Het stel maakt Zeeuwse ketchup die o.a. vanuit hun eigen oude Ford Taunus bus wordt verkocht. Daarnaast organiseren ze met een set andere enthousiastelingen elk jaar een 3-daags Foodfruckfestival in het park aan de Otheense kreek in Terneuzen onder de naam “ Van Die Dingen Die Gebeuren”. De soort van Happy Few Flower Power aanpak straalt al uit de regelmatige aankondigen en info mails de weken vooraf. Het weer is goed en er is plek voor een tent dus weinig in de weg om mijn slaapzak weer eens uit te rollen. Wanneer ik tijdens de brugdag tussen Hemelvaart en het weekend samen met Finley richting Lewedorp rij om samen met Koen en Eva met z’n vieren de vrije vrijdag op pad te gaan, ligt de koffer vol met banjo, gitaar, ukelele, stoeltjes, matje, slaapzak en 2 tenten. Althans, dat dacht ik. Niet geheel gerust op de compleetheid van m’n oude motortreffententje, toch ook maar ons nieuwe 1,5 persoons minitentje meegenomen. En terecht want een halve tent was blijkbaar op zolder blijven liggen. Waar ik vroeger met m’n ogen dicht m’n tent op zette, sta ik een ongelofelijk partij te klungelen met te weinig haringen en niet passende binnentent. Gelukkig heeft mijn nazaat er betere kijk op. Zonder hulp had ik er waarschijnlijk nog steeds gestaan en een gebroken ego, geknakte tentstok en een paar beschamende momenten verder is mijn nachtverblijf ook veiliggesteld en glijdt de koude Desperado-clone van de Lidl er, zittend voor de bustent van Koen en Eva, in als een echte Westvleteren. 

Het park is al van voor tot achter volgezet met inferieure maar gezellige houten bistro setjes en hangen de bomen vol lampjes en gekeurde vlaggetjes. Rondom staan alle food trucks kop aan kont. Wanneer een paar uur later het grasveld vol staat/zit/ligt met groepjes mensen ziet het er uit als 1 groot tuinfeest. De ligging is dan ook perfect langs het water van de kreek. We zijn gevraagd voor 3 kwartier muziek tussen 17:30 en 18:15, waaraan we ons alleen qua begintijd stipt hebben gehouden. Want na 1,5 uur hebben we er een aardige ronde door het publiek op zitten en begint de baklucht ook ons hongerig te maken. We verdelen de envelop met bonnen over ons vieren en zo vinden we ons weg langs de creatieve kofferbakkeukens. De blonde Lamme Goedzak valt best en na de tweede gaan we een nieuwe ronde en hier en daar worden we beloont met meer bier en koude rosé. Op de kopse kant van het veld staat een party- cq muziektent waarin de plaatselijke fanfare met 14 sneeuwschuivers, een obscure DJ, zangeres met gitaar en een jazzband zijn ondergebracht, maar op 1/3 van het veld kunnen we ons al voldoende akoestisch verstaanbaar maken voor ons individuele publiek. Het algemene feestje gaat door totdat om half 11 de trucks gaan sluiten en m’n kompaan met godsgratie nog een paar flessen Corona weet te scoren! Mijn makker van vandaag is inmiddels al een tijdje geleden opgepikt door zijn moeder en broer en het is nu al aardig donker in het park. Maar de kleurige sfeerlampjes in de bomen doen hun werk uitstekend. Ook voor ons tijd om te stoppen, zou je denk. Maar het feest gaat onder de organisatoren en resterende food truckers gewoon lekker door rond een kampvuur in olievat. Mooi om daar ook nog maar eens een setje te doen. Onze eigen songfest-Waylon (de Terneuzenaar met hoed die we ook bij Echo waren tegengekomen) en z’n kameraad zijn ons voor, maar niemand heeft bezwaar wanneer we aanhaken bij de reeds ingezette bluesjes. Om 1 uur zet ik dan eindelijk m’n gitaar/banjo weg na een zoveelste versie van 619 met het laatste publiekkoortje “Forget About it!” voor vandaag. Na een prima nachtrust schuiven we ’s-morgens aan voor een ontbijtje zonder eitje (na 3 kwartier koken zijn de eieren nog steeds rauw. Ligt Terneuzen op een berg dan?), onder het genot van de ska uitvoering van de Franse dodenmars (Niet vreemd voor een DJ alias begrafenisondernemer) en de lucht van de eerste joint (hoe krijg je ‘m weg op je nuchtere maag). Verder prima ontbijt en tijd om de ramptent op te breken. Wat ons betreft hangen we hier volgend jaar gewoon de vrijdag en zaterdag de muzikant uit. Aan het eten en de drank geen te kort. En fantastische sfeer. Thuis rollen er nog diverse filmpje van een sympathiek clubje Terneuzenaren over de mail. 

We hebben het weer prima naar ons zin gehad!