Baldrick Brothers - Kerstavond La Strada in Goes - 24 december 2016

Kerst zit vol tradities. Kerstballen, oh dennenboom, dikke kerstkabouters en het afgrijselijke "Last Christmas" van Wham. Maar ook dit jaar, alweer voor het vijfde jaar, ons kerstavondfeestje in La Strada. Twee no-nonsense sets voor een overvolle kroeg is het mooiste kerstcadeau wat je als muzikant kan wensen. En ook dit jaar mochten we weer uitpakken. 
We waren er weer belachelijk vroeg, maar gelukkig was Maurice ons voor en konden we zijn dranklokaaltje weer vol gooien met ons complete instrumentarium anarchie. Wat hebben we toch heerlijk veel zooi. Eric doet zijn uiterste best om het "Kerstjubel" lint uit de meterkast, wat met een stukje huisvlijt van Koen enkele jaren geleden elkaar is gezet, op de deur te plakken. 
De vaste speakertoren aan de kant van Koen en Andre stond er vorig jaar nog niet en de brandslang moet vrij blijven. Dan maar opbouwen richting mijn territorium. Gek genoeg hou ik nog voldoende ruimte over, al hang ik regelmatig met m'n gitaarhals in de vetplanten die boven m'n hoofd op een nieuw hangend stalen frame staan. 
De kroeg staat de eerste set gezellig vol. De tweede set staat hij afgeladen. Voor de verandering openen we met Power Shake. Goed gepland, Jaap. Deze instrumentale hakt er lekker in en plaveit een schoon paadje voor Jaap die vervolgens zelf met Gone zijn aftrap heeft.  
Het is deze avond de presentatie van ons eerste eigen nummer; Broken Back Billy. Tekst van Andre, muziek van Koen en Jaap, Ronald en ik hebben er de zout en peper aan toegevoegd. Het aanvankelijk Golden Earring sausje was na 1 oefenavondje weggevaagd met een uptempo Rockabilly rifje en bijbehorend drumritme. Zo, die is met algehele trots klaar en eruit. 
Setje 1 sluiten we gezien de vooravond van een bejaarde heilige, af met Jingle Bells. 
Na de pauze is het flink vol en open we rustig met Straight A's, om daarna met Galaxy 500 weer helemaal los te gaan. Jesus is zoals gebruikelijk ons laatste. Maar dan wel nog met een rijtje toegiften achter de hand. Het publiek wil gelukkig onomstotelijk meer. Dus allah! De vette tango van Love Song 666 is daarop ons antwoord. Als allerlaatste sluiten we het rijtje met een herhaling van Jingle Bells. Beide keren gelukkig nu wel met een vlekkeloze Rudolf the Red Nose Reindeer. 
Het is nog lang onrustig, midden in deze winternacht, tot we in de late uurtje het podium ruimen. Als jaarlijkse traditie gaan we allemaal weer met een speciaal biertje van Eric en een afspraak voor kerstavond 2017 op zak naar huis. 

Baldrick Brothers - Serious Request in Koudekerke - 19 December 2016

Sinds kort hebben we een boeker. Voor ons een geheel nieuw fenomeen, omdat we tot dusver altijd zelf achter onze optredens hebben gelopen. Niet dat we daar nu per direct mee gestopt zijn, maar het maakt het bandjes leven weer een stukje aangenamer. Boeker Linda heeft haar Festiband opgezet vanuit haar hobby om bandjes te kijken en te volgen. Op haar Facebook houdt ze als 1 van de weinige een agenda bij van de Zeeuwse bands op de Zeeuwse podia. Dan is het een logische stap om dan ook maar meteen zelf die bandjes te gaan plannen. Inmiddels zijn er al een paar in 2017 uit voortgekomen en vorige week kwam het verzoek voor Serious Request. Een benefietje dus, maar ach. Het is op onze vaste oefenavond en wie weet is er wel wat volk. 
We hadden ja gezegd, maar toen voor ons bekend werd dat we in een open trailer zouden staan, bedaarde het enthousiasme nogal. Vooral Jaap is geen liefhebber van kou en is zondag vooraf op onderzoek gegaan. De organisator verzekerde dat er best wel wat warmte van de lampen af kwam. Zeker met van die LED lampen. Niet dus! ‪Maandagmiddag‬ ‪16:15‬ sta ik voor de mendeur van Koen z'n schuur. Lekker op tijd dus voor een optreden ‪tussen 18:30 en 19:30‬. Nog voor vijven staan we in Koudekerke. Midden op het plein staat een tent en aan de rand staat een kopie 3FM glazenhuis met wat verderop en een trailer. Het is nog stil. De vorige band die tot vijf uur de tijd had was wellicht vroeg klaar?! 
Wanneer we onze apparatuur op de trailer zetten vallen de twee rode warmte lampen aan de binnenkant van de staanders in de trailer op. De organisatie blijkt deze 'smiddags nog op verzoek van Linda en ingegeven door onze kouwelijke onrust, aangebracht te hebben. Met een overdaad aan monitoren is het niet erg om er 1 in te pikken en op z'n kant als verhoginkje voor mijn Koch te gebruiken. 
De mannen van het geluid zijn lekker relaxt en alles staat snel goed afgesteld. De speakertorens op de trailers overstemmen mijn, niet via monitoren uit versterkt, versterkers setje, zo blijkt na de final sound check. Misschien toch die monitor? Hmmm. 
Om half 7 staat het alles behalve vol. Een handje vol en 2 ADHD fotografes die ons van links en rechts vanuit diverse poses op de grond en op stoelen beschieten. Gelukkig stijgt het aantal gaandeweg het uur. Wij stuiteren er niet minder om. Hey hey hey, in I'll Write it all Down, wordt vanwege de kerstgedachte Ho Ho Ho. En ondanks de protesten van Ronald speel ik een stroofje Shake, Rattle & Roll, als verzoekje uit het publiek voor de Serious Request pot. Aan het eind van ons uur mag Jingle Bells niet ontbreken. Uit onze versie wordt zelfs door een aanwezige collega, de Claw Boys Claw versie herkend. Heb ik mij afgelopen weekend te pleuris geoefend op mijn versie van Rudolf The Rednose Reindeer, kapen 4 broers mijn uitvoering al lallend voor mijn neus weg. Het optreden gaat niet zonder gebreken. Regelmatig is mijn geluid weg of is de fut uit mijn sound. Voor vrijdag even alles in de contactspray zetten dus. Jaap zijn gitaargeluid is helemaal niet om te doen. Lege batterij blijkt achteraf. Zo strompelen we muzikaal gezien de set door. Een goeie oefening dus voor ons kerstavond concertje bij Eric komende zaterdag. Gelukkig hebben we de foto's nog. En een aardig filmpje op YouTube van Mrs. McGrath. Nog even een glühwein voor de kou en dan maar wachten op onze after party. Een professioneel ogend gezelschap in leren jas op een bijna snoerloos podium. Het geheel belooft heel wat tot de band hun eerste nummer inzet; "Ik voel me sexy als ik dans!". Tja, dan is het echt wel tijd om op huis aan te gaan. 
Leuk dat we er hebben gestaan! 

Company of Sinners - De Klomp in Ovezande - 10 December 2016

Voor ons beiden heeft de Ovezandse Klomp een speciaal plekje. Beiden zijn we opgegroeid met Klomppop. In de eerste jaren gehouden in de Stenge in Heinkenszand, voordat het definitief verkaste naar waar het uiteindelijk thuis hoorde; in Ovezande. Waar Koen en ik destijds al met de Razor Blade Blues Band op het buitenpodium tot 2x in de stromende regen mochten staan. Maar ook jeugd soos De Klomp was een mooie plek voor live muziek. In mijn herinnering was de Klomp klein met een constant rookgordijn van een rookmachine op het podium die ook de zaal volledig vulde. In mijn geheugen staan meerdere optredens van Surrender gegrift in hun hoogtij dagen met Rob 'Sound' Scheffel achter de knoppen. Al was De Klomp nog zo kleine. De PA stond rood gloeiend; "Zôh wast voeger in de zak, zak, zak, zak, zak….." en wanneer Peter Kempe per ongeluk zijn gezicht liet zien was het onvermijdelijk om een bluesje met de Juke Joints drummer achter de microfoon te doen. 

Lang daarna is De Klomp drastisch verbouwd. Was vast ook brood nodig, en sinds dien ook alweer met een paar verschillende bands op het podium gestaan. Al is de sfeer van toen misschien nooit helemaal 100% de oude geworden, de Ovezandenaren zelf zijn gelukkig geen spat veranderd. En dat maakt dat De Klomp nog steeds een hechte dorpsfamilie is met het oudste en mooiste festival van Zeeland wat zijn kleinschalige charme heeft behouden. Daarom voor ons nog steeds DE plek waar we willen spelen. En hopelijk komend jaar als straatartiest. Die status hebben we hier tot dusver nog niet kunnen behalen. Als soort van auditie staan we daarom eind van het jaar in de vertrouwde Klomp om een vrijwilligersfeestje op te vrolijken met onze mengeling van Roots en Murder Songs.

Na ons geheel akoestisch café optreden in La Strada was na wat touwgetrek duidelijk dat we deze keer onszelf van versterking zouden moeten voorzien. Mijn oude buizen Fender Hot Rod voor m'n gitaar en een oude gestripte buizen radio voorzien van een net zo oude National transistor versterker, ingebouwd inclusief LED verlichting voor het verlichte radio effect, voor Koen zijn tenor. Onze microfoons gaan in de tweed Bassman uit Koen zijn verzameling. Op de valreep hebben we ons nog een mini mengpaneeltje aangeschaft welke vakkundig door Koen in een sfeervol koffertje is geïmplementeerd. Kleinere PA is nauwelijks denkbaar.

Allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar dit zou het pertinent niet gaan worden op het veel te grote podium uit het zicht van de barhangers. Veel beter nog om in de zaal te gaan staan met het hele spul en akoestisch aftrappen tussen de aanwezigen zelf.

Wanneer ik ruim op tijd bij het dorpsgebouw aan kom, wordt er al driftig gehobbied om het vuur onder een, nauwelijks van het leven genoten, biggetje aan het spit op te stoken. Binnen hebben zich al wat Ovezandenaren verzameld voor de speciaal voor de vrijwilligers georganiseerde avond.

Het duurt vervolgens wel erg lang voor de schilder arriveert. Na wat ge-app blijkt m'n kompaan op de parkeerplaats in zijn bus te liggen tukken in afwachting tot ik de parkeerplaats op zou rijden. Zo kan je wel even op elkaar zitten wachten. Qua tijd maakt het allemaal niet zo uit, want het opstellen is snel gedaan. Met ons gezicht richting podium en dansvloer zou dit met 70 a 80 man moeten lukken. Nog even achter de gordijnen op het podium de laatste nieuwe nummers doornemen.

We starten onze set met Dark Whisky tussen ons publiek. Maar al na een paar nummers komen we niet meer boven het geroezemoes uit. De overstap naar versterking is klein, omdat alles al gereed ligt. Opgesteld op een fraai Perzisch tapijtje is de eerste aanzet voor de looks van een grootouders huiskamer al een feit. Met enige paniek weigert verderop in de set Koen zijn tenor nog enig geluid te produceren, maar na wat zoekwerk blijkt zijn strijkijzersnoer de geest te hebben gegeven. Helaas was de inschatting qua publiek niet helemaal de juiste. We stond dan ook wat ongemakkelijk scheef richting het publiek aan de bar te spelen. Gelukkig lost een aantal bezoekers dit op door een statafel op te pakken en voor ons in de zaal te zetten. Na een korte pauze hebben we onze definitieve opstelling te pakken. Het hele spul hebben we 90 graden gedraaid en spelen nu richting de bar. Dat is een stuk beter. En wederzijds vermakelijk. We nemen de onvermijdelijke verzoekjes voor Rohide op de koop toe.

Onze opmerking vooraf om niet avondvullend te zijn blijkt geheel onterecht, aangezien we de hele avond hebben vol gemaakt. En gelukkig waren we goedgekeurd door de festival commissie.

Wanneer we onze laatste set hebben afgerond, ons boven half om half hebben omgekleed en ons spul weer hebben ingeladen, is inmiddels het varkentje aardig geslonken en hap ik nog een onbeduidend deel uit zijn lijf mee om daarna met een brede grijs en een optreden op Straatfestival (voortaan gewoon Klomppop genoemd) in de pocket. Ons eerste versterkte gig zit er op.

Baldrick Brothers - Cafe Juliana in Colijnsplaat - 2 December 2016

"Revanche". Zo is het optreden bij Fred en Caroline het best in 1 woord te vatten. Zeker Jaap zal dit onderstrepen na onze geluidstechnisch rampoptreden eind 2015. Al zit dit vooral bij ons tussen de oren, want volgens altijd eerlijke vaste "fans", viel het alles reuze mee. Maar ja, het blijft wat aan ons kleven en moet er een keer af. Fred reageert deze keer een stuk gretiger op ons verzoek en nog ruim voor het eind van het jaar staan we weer op het toneel van Juliana. Aangepast budget, dus ook aangepaste set, was het idee. Maar daar viel uit de Play List van Jaap niets terug te vinden. En tenslotte spelen we toch in eerste instantie voor de lol. Gelukkig maar, want na DE inbraak is ons spaargeld voor een nieuwe CD, samen met de brandkast, van eigenaar gewisseld. 
Oorzaak nummer 1 van onze belabberde uitvoering vorig jaar lag 'm in de beroerde opstelling op het toneel, waardoor ons geluid vanuit een doos klonk en de zangspeakers voor het podium slecht stonden afgesteld. Werk aan de winkel dus en daarom stonden we al vroeg bij Fred op de stoep. Ronald en ik hadden de krik van de deur al vast toen Andre langs reed. Ik had niet veel nodig om te zien dat we na jaren eindelijk weer een bald-rick bassman brother in ons midden hadden. En het staat 'm ook nog eens reete goed. Blijkt dit helaas (voor ons) van tijdelijke aard te zijn. Voortaan staan zijn nekharen in een rechte kuif naar voren en hebben we binnenkort misschien weer een afro in de ritme sectie, zoals ik Andre ooit heeeel lang geleden heb leren kennen. 
Ter verbetering van ons geluid hebben we onze opstelling bewust geheel vooraan op het podium gezet met een prominente plek voor Ronald zover als mogelijk vooraan en wij op de tegelvloer tussen toneel en biljard. Daar staat in de regel toch nooit geen publiek. Helaas heeft het last minute nieuws weinig Noord-Bevelandse eilandbewoners bereikt blijkt, maar uiteindelijk is er nog aanzienlijk wat volk in een toch wel erg grote dorpskroeg. Van een aantal kennissen uit Delft tot een groepje enthousiastelingen uit het Belgische Turnhout en een hoop daar tussenin. En jawel, na afloop kunnen we ook Turnhout op ons potentiële optredens lijstje zetten onder de vele motorclubs, Limburgse Rockabilly's en een gig in Qatar. We houden de telefoon en E-mail in de gaten. 
Vanuit het Vlaamse gezelschap kwam met enige overdaad de meeste respons. Al twijfelden wij er soms aan of we daar echt blij mee moesten zijn, maar uiteindelijk is het toch wel leuk te zien hoe iemand een hele avond uit z'n plaat gaat boven op het biljard voor een band die ze waarschijnlijk nog nooit eerder hadden gezien. 
Het geluid was deze keer goed en dat was ook in ons enthousiasme te merken met wat speelruimte voor en op en af het podium. 
Koen weet nog even een paar tosti's te regelen na afloop en die vallen erg goed. 
Naar ons idee kunnen we die nasmaak van vorig jaar nu wel definitie overboord kieperen en weer een goeie gig aan onze lange lijst toevoegen.

NoPoint - Café De Pub in Oosterhout - 19 November 2016

18:15 uur. De laatste frieten met bier weggespoeld wanneer Andre op de stoep parkeert. Inmiddels het strakke Company pakkie verwisseld voor een Rock outfit. Het is langgeleden dat we zo aan het worstelen zijn geweest om alle apparatuur in de Subaru te persen. Maar toch lukt het om met 2 versterkers en 2 gitaren op pad te gaan. 
Door wat schuiven met datums en locaties zijn we op Oosterhout uitgekomen i.p.v. het geplande Tilburg. 
De apparatuur gaat voorlangs de voordeur van een groot restaurant, waar de Nederlandstalige mee-lal muziek al aan staat, via een pleintje aan de achterzijde van het café en via de achterdeur tussendoor de kratten de kroeg in. Het podium staat achterin de kroeg in een zaaltje wat met gordijnen is afgescheiden van het voorste bardeel. 
Bert-Jan en Agnes zijn als vanouds weer enthousiast met onze komst en langzaamaan schuiven we het podium vol. 
Herman heeft helaas sinds enige tijd problemen met zijn knieschijf en dit lijkt vandaag niet met adrenaline te verhelpen. De luiaard heeft zichzelf een luxe fauteuil toe bedeeld om de rest van de avond vanaf de zij lijn, naast het podium dus, ons en het publiek toe te schreeuwen. Gelukkig is het zithoekje mooi afgewerkt met een replica van de Baldrick-Brothers-schemerlamp voor de sfeer. En het geeft, in tegenstelling tot het veel te kleine podium laatst in Arnemuiden waar Andre en ik noodgedwongen naast moesten staan, nu aan mgenaam veel ruimte voor Boudewijn en mij om te stuiteren. En stuiteren hebben we gedaan. Het was wel even slikken om van Herman te vernemen dat ons optreden 17 december in Time Out er even niet meer in zit vanwege zijn knie. 
Dan is dit dus plots mijn laatste full length NoPoint gig. Tja, dan nadert dat einde in American wel erg snel. 
Gelukkig ging het feestje, zoals hier gebruikelijk is, helemaal los en dat maakt dit wel een hele bijzondere avond. Ook leuk om op een privéfeestje ineens je oude Evidence drum (inmiddels bassist) met vriendin voor je te hebben staan. Nieuwsgierig waren ze via de voordeur komen spieken welke band er op het podium stond. En wie er nu eigenlijk zingt? Niemand met microfoon te zien vanaf achter in de zaal?!? 
De meeste klassiekers kwamen weer wel voorbij en hier kan Thin Lizzy sowieso niet ontbreken. Verder met enig respect, maar met voldoende escapes, voor de vooraf op FaceBook opgezette poll.
Na afloop neem ik waardig afscheid van twee fantastische mensen die het volgende Tilburg concertje zonder mij moeten doe. En ik zonder hun. Deze feestjes ga ik zeker missen. 
Worstelend door de strakke pakken en hoge hakken van een vertrekkende en op taxi wachtende menigte van het restaurant met foute nederlanstalige meuk. De feestgangers vonden het nodig om rond tweee een bak vuurwerk af te steken waarnaar de politie achteraf danig op zou blijken te zijn. 
Was weer een serieus geslaagd muzikaal dagje. 
Op naar het laatste NoPoint feestje in American. Althans, voor mij dan toch. 

Company of Sinner - bij Rootwood & Sleazy Tiki - 19 November 2016

Dat we bij Jolijn, Wortel-Willy en John tijdens de opening van hun nieuwe zaakje zouden spelen stond al buiten kijf. Maar wanneer? Toch wel even een dingetje om dit te laten matchen met andere agenda activiteiten. Kort vooraf bleek dit samen te vallen op de dag dat we met ons NoPoint circus af zouden reizen maar Brabant voor ons bijna jaarlijks Bert en Agnes feestje. Helaas dan maar een vroege middag gig, maar haalbaar. Tegen ene staan we met gitaar om in de sfeervolle arts- alias barbershop. 
De akoestiek is lekker onder het lage plafond. En zeker met een zwieper aan de lampenkappen boven ons hoofd voor het pure Lesley effect. 
Ons nieuwe Sinners nummer, "Jesus Don't Save Me" is verrassend meteen onze topper van de middag. Ondanks het veel te snelle rifje is het een welkom uptempo nummertje. Gaandeweg de dag schieten bekend en onbekend winkelend publiek de sfeervolle dubbelshop binnen. De zaak en wij zijn voor veel bezoekers aanleiding voor een foto. Zo ook de Guild-surf-rocker uit de Sluts die met zijn visoog de wereld van een mooie maar ook duistere andere kant kan laat zien. Koen laat geen moment verloren gaan om 'm om een paar shoots te vragen. Binnen? Nee, te donker. Dan op het binnenplaatsje achter de winkel. Op een kaal vierkant stukje erf tussen 4 muren, wat makkelijk plaats delict van 1 van onze murwer Songs zou kunnen zijn, staan we voor een blinde muur met instrument te poseren. Tijdens de schoot staan we voor de lol onze primeursong te spelen. Spontaan roept Arny, ik ga een filmpje maken en geen idee waar in het nummer we zitten wanneer de teller loopt. Het eerste couplet lijken we onszelf nog zwaar serieus te nemen, maar na de veel te snelle solo, breekt het ijs en bij rifje twee zijn de rapen gaar en zijn we weer terug bij wat we werkelijk zijn. "Heerlijke imperfectie." Het hilarisch filmpje is ergens op Face Book te vinden. 
Hayo van café 't Hof is inmiddels ook gearriveerd met een koffer vol vinyl en een bescheiden Old School DJ setje om de gaten tussen onze laatste sets op te vullen met heerlijke ouwe meuk en nieuwe muziek in een oud jasje. Perfecte match met het sinistere skull imperium rond barbier John. 
In de etalage, naast de trap en en onder een stel vintage verkoopverlichting spelen we ons laatste set om vervolgens als de donder om 16:00 te vertrekken om vanavond met NoPoint in Oosterhout nog even tot in de kleine uurtjes door te gaan. Om 18:15 staat Andre alweer op m'n stoep om te vertrekken. 
Na ons laatste nummer neemt Hayo de rest van de dag voor zijn rekening. En inclusief het feestje 's avonds, is het een vette opening geworden. Hopelijk staat de winkel hiermee meteen goed op de kaart. 

The Lonesome Sinner - Rootwood and Sleazy Tiki in Vlissingen - 15 Oktober 2016

Na 6,5 jaar met veel plezier Blogs schrijven over het wel en wee van mijn belevenissen als gitarist in NoPoint, Baldrick Brothers en Company of Sinners, heb ik het virus enigszins over kunnen dragen aan mijn compagnon bij de Sinners en broer bij de Baldrick Brothers. In zijn ontoombare behoefte om muziek te maken en zijn muzikale verhaal aan elke geïnteresseerde toehoorder te vertellen, stond Koen de dag na ons optreden in Goes als “ZZP of Sinners” in Vlissingen. Dit leverde de eerste hieronder met trots geschreven Blog op:

Zo, na het verzorgen van een voorprogramma voor Stringcaster in Eric’s bar La Strada was het zaterdagmiddag 15 Oktober tijd om als Lonesome Sinner een kleine onversterkte set te verzorgen in RootWood, de snuisterijen winkel in Vlissingen, alwaar Sleazy Tiki zijn kapperskunsten te tonele bracht.

Voordat ik verder ga met de belevingen van deze set, kan ik het niet laten om nog even naar gister te kijken:  Het verzorgen van het voorprogramma voor Stringcaster mag zeker een succes genoemd worden, gezien de lovende woorden van de hoofdact zelf, de nuttige kritieken van de bezoekers en, laten we het niet vergeten, een ronkende recensie op 3voor12 !

Mooi, verder nu. Het was de bedoeling om Sleazy Tiki (hierna genoemd als John) bij te staan in bange tijden.

Bange tijden. Niet bedoeld als angst, maar zoals onze zuiderlijke buren plegen te zeggen: Bangelijk!

Tsjek het vlaamswoordenboek.be er maar op na. Bangelijk: Geweldig; Fantastisch.

John gaat binnenkort een shop openen in de Vlissingse binnenstad, met zijn eveneens bebaarde Snuisterijenwinkel-maat. Company of Sinners zullen tegen de tijd van de opening alles op alles zetten om het geheel muzikaal op te luisteren!

Dus, spannende tijden....

Bij mijn aankomst stond er een Harley of drie à vier en zat een van de motormannen in de stoel van John. Het was niet zo druk met winkelbezoekers en passanten als de eerste keer, maar John’s agenda zag er echter alles behalve leeg uit. Hij had net een kwartiertje kunnen eten en moest door tot 18:00.

De set die ik wilde spelen was ongeveer dezelfde als gisteravond, met het verschil dat de nummers die Gudy zingt er niet in stonden. Net als “Rose Tattoo”. Een nummer waar het erg aan trekken is voor mezelf. En dan zeker alleen.

Een ander nadeel van alleen spelen is dat de missers niet verbloemd kunnen worden en het niet kunnen wegkruipen achter je Compagnon.

Het bleek ook al snel dat ik m’n partner in crime miste. Hoorde ik ‘m gisteravond niet of nauwelijks door luid geroezemoes en drankgelag (misschien toch een keer versterkt proberen?). Nu blonk m’n maat uit in afwezigheid.

De set was dus iets aangepast. Geen “Buenas Tardes Amigo”. Geen “If It Hadn’t Been 4 Love”. Maar wel “Straight A’s”. Kijk, die lukt me wel alleen.

Er is een filmpje geschoten van een a capella “Wake Up Sinners”, maar dat wil ik jullie echt onthouden. Niet goed getimed. Niet toonvast,. Oplopend in tempo. Maar wel enthousiast en geholpen door John kon het nog veel slechter wanneer is het er alleen vanaf had gebracht.

Kortom, het was een leuk tijdverdrijf. En ik hield er nog een oude (door een smid gemaakte) bagagedrager, voor aan het stuur van m’n fiets, aan over. En niet te vergeten wat leuke gesprekken.

Nog een keer alleen? Ik weet het niet, misschien.

Maar liever samen met Gudy. We zijn namelijk niet voor niets Company of Sinners!

Company of Sinners - Voorprogramma String Caster in La Strada - 14 Oktober 2016

Poppodium 't Beest in Goes heeft voor bijna een jaar zijn deuren gesloten. De reden is een flinke verbouwing en door een fikse tegenvaller gaat het wel tot maart duren. Jammer, want de Goese muziekscene moet het lange tijd zonder 1 van de meest vooruitstrevende podia van Zeeland stellen. Gelukkig heeft de organisatie een pleister voor op de muzikale wond bedacht door bands te blijven boeken, maar dan op locatie onder de noemer 't Beest on tour.

Een aantal weken geleden wisten ze organisator Bou van Rock'n'Roar, een stukje support te leveren. Vanavond zet de organisatie de Rotternezen cq Hagendammers van de String Caster weg in stadskroeg La Strada. Compagnon Koen wist dit al vroeg op te pikken en bij Eric aan de klepel te hangen. Het 5 man sterke snaargezelschap leek ons een prima combi met onze eigen akoestische Murder/Roots set.

Tja. En dan is het bijna zover en hoe ga je dat dan doen? In een kroeg. Bekend publiek (wellicht). Anderhalve week voordien staan onze verwachtingen op gespannen voet en nog erger. Ze staan haaks op elkaar. Na een kort maar erg leuk straatartiesten bestaan zie ik voor ons een even zo leuke akoestische toekomst tegemoet. De andere aandeelhouder van de compagnie ziet daarentegen een zonnige toekomst tegemoet achter een fraai gestileerde Shure microfoon. Beter voor de nuances en beter voor je stem. Ja, da's waar, maar waar blijft je performance? Kortom, zakelijke strijd in de onderneming. En twee koppige bestuursleden in een moordonderneming (nou ja, op papier dan toch) van een twee persoonsorganisatie is even lastig te herenigen. Ach ja, na 26 jaar harmonische broederschap kan een meningsverschil nooit lang stand houden. Na precies een week is de wijn door beiden aangelengd met voldoende water en komen we tot de conclusie dat beide visies makkelijk naast elkaar mogelijk moeten zijn. Als proef gaan we La Strada in zonder mic en versterker. Maar wel strak in pak en met een grijns van oor tot oor. Want al is het voor ons maar een half uur en staan we muzikaal in de schaduw van de hoofdact. Het is onze avond.

Om acht uur val ik de kroegdeur binnen terwijl de String Caster het podium alvast indeeld. Koen en Eva zijn me voor en we zijn ruim op tijd voor ONS moment en voor een social talk met de bandleden van de String Caster en een momentje instrument uitwisselen met de gitarist. Tijdens de soundcheck proberen we zelf nog iets door te nemen, maar in plaats daarvan staan we al gauw de akkoorden partij A-D van de sound checkende band mee te spelen. Wanneer we stipt 21:30 beginnen is het lekker druk in het voorste deel, waar wij voor het podium staan. Bijna de hele Baldrick Brothers zijn binnen (Andre kon het niet halen, maar die gaat het vast volgende keer goed maken 😏) en ook Herman weet tussen zijn activiteiten door een paar nummers mee te pikken. Verder veel bekenden en een leuke kliek toehoorders die ons enthousiast aanmoedigen. Het valt niet mee om een volledige akoestische set in een vol café te spelen en voor je zelf en de bezoeker hoorbaar te blijven. Koen is mijn gitaar meer dan eens kwijt tot ik besluit aan zijn andere kant te gaan staan. Met een kleine dip in het midden kunnen we de aandacht vasthouden en uiteindelijk heeft het gehele optreden een bijzonder aangenaam intiem sfeertje. Met enige hulp van de Brotherhood worden “Long Black Veil” en “Wake Up Sinners” door meerderen meegezongen.

Damn, we hebben het toch weer maar geflikt. Koen is redelijk kapot na een, voor hem blijkbaar, taaie set. Het ging mij prima af. Maar met 2 nummers viel mijn zangpartij dan ook aanzienlijk in het niet met de lappen teksten van Koen.

Direct na ons laatste nummer schieten 2 zeer jonge dames van 3voor12 ons aan voor een foto en klein interviewtje. Het uitermate enthousiaste duo heeft ons uiteindelijk een leuk artikel bezorgd. Gezien de recensie over de String Caster was de ervaring met Amerikaanse folk redelijk bescheiden te noemen: "Het enthousiasme spat er van af, vooral de cellospeler springt er uit. Hij speelt niet simpelweg, maar slaat echt op de snaren. Opmerkelijk genoeg zorgt dit voor een mooi geluid."

De cellospeler wordt gemakshalve in deze verward met een volwaardig formaat contrabas in handen van een boom van een kerel. Hilarisch. Maar het enthousiasme waarmee dit is beschreven compenseert dit dubbel en dwars. Het enthousiasme is ook ons toebedeeld. Twee lange sets lang weet de band ons, het publiek, te boeien met een mengelmoes aan bluegrass, country  & prille Rock'n'Roll. Alles zonder drums. De bluesharp is het enige niet-snaarinstrument. Verder komen mandoline, banjo, viool, contrabas, western- en elektrische fendergitaar voorbij. En natuurlijk mogen we de cello niet vergeten. 😏

Misschien hadden we onze onkosten wat beter moeten regelen, maar dat had ons niet van dit optreden weerhouden. Eric en 't Beest; bedankt voor weer een aangenaam avondje vermaak.

Baldrick Brothers - Party At The Barn in Bentelo - 30 september 2016

In 2015 heeft Jaap tevergeefs een tourtje Twente proberen op te zetten. Een enkel cafeetje was geïnteresseerd in dat bandje uit Zeeland en dan ook nog op een datum dat wij geen vrij weekend konden plannen. Dit jaar zijn de rollen omgedraaid. Een vroegere chat vriendin van Jaap, uit de tijd dat internetcontacten nog een pril fenomeen was, zocht een leuke band voor een dubbele verjaardag in western sfeer. Daar hebben we wel een raakvlak mee en als band zijn we nooit beroerd om wat vriendendiensten te vervullen. Zolang we maar kostendekkend, met lichte marge voor toekomstige bandplannen, muziek en lol kunnen maken. Na wat puzzelen hadden we een datum en het idee om maar meteen een weekendje weg te organiseren. Dat laatste plan werd helaas door mij (eigenlijk meer door mijn werkgever) getorpedeerd toen ik ontdekte dat dit het middelste weekend van een tweeweekse bedrijfstop bleek te zijn. Met enige charme viel een vrijdagmiddagje nog af te dwingen, maar de rest van het weekend leek mij te riskant. Die middag trapte ik het dan ook maar meteen om 12:30 af en veel eerder dan verwacht stond ik voor Jaap zijn voordeur.

Onze andere 3 broers zouden de schildersbus nemen en met wat Whatsapp contact ("trekkeuuuurrrr!!!!!") eindigde de reis bijna ex aequo bij het erf van de 50-jarige jubilerende en nauwelijks verstaanbare broer Martin, waar het feestje gepland staat. De landbouwmachineloods was ontruimd en omgebouwd tot een Twentse-western barn met een uitzonderlijk groot podium, een hoop strobalen en zelfs een heuse "knooizolder" (weliswaar gelijkvloers). Met wat "hulp" van Douwe en Teun (de nieuwe aanwas van de boerenfamilie), met enige aanmoediging mijnerzijds, wat door mijn dierbare broederschap ook zeer op prijs werd gesteld, konden we onze backline alvast opbouwen. Wel zo lekker, want wanneer we 's avonds terug komen is er al aardig wat volk en dan is een overhaaste sound check erg vervelend.

Het hotelletje staat in het, in de buurt gelegen, dorpje Hengevelde. Twee kamers zijn voor ons gereserveerd en na onze spullen te hebben gedropt schuiven we aan tafel in het rustige hotel-restaurant. Goed gegeten met een goed plaatselijk biertje reizen we af naar de koeienfarm bij Bentelo. De tukkers hebben het kledingadvies serieus genomen, want de barn staat lekker vol met cowboyhoeden in alle soorten en maten.

Jaap had een paar leuke sets in elkaar gedraaid en ondanks dat in de regel bij dit soort feestjes de algemene muzieksmaak te gevarieerd is om iedereen te pleasen, komt er toch best wat beweging in. En daarbij speelt drank geen ondergeschikte rol. Het ouderentafeltje in de tent links van mij had ik verwacht vrij snel leeg te blazen, maar bleef tot aan het eind bezet. Met een slok op verlaag je je drempel en dit geldt ook voor podiumvrees. Onze boeker en chatvriendin, Carla, deelt dan ook na wat drempelverlagende middelen het duet "Summer Wine" samen met Jaap. Wanneer ze weer van het podium vertrekt raakt ze waarschijnlijk nog net even de volume knop van Jaap zijn Marshalleke. Net genoeg om mij een paar nummers later met z'n Takamine van de wijs te blazen tijdens "Raggle Taggle Gypsy Whore". Tegen het eind zie ik iemand soort van luchtgitaar spelen op onze schemerlamp. Gezien de afwerking van de bedrading en mijn elektrische achtergrond staan m'n nekharen overeind en sta ik op scherp om ergens een steker uit te trekken om iemand van de elektrocutie dood te moeten redden, maar persoon in kwestie ziet gelukkig op tijd zijn eigen stupide handeling in. Maar een feest is pas echt een feest wanneer de zon weer op komt en Señorita is geweest. Het podium stond wederom weer afgeladen met vrouwenvolk voor een Spaanse serenade. Eind goed al goed. Feestje geslaagd. De enige negatieve kritiek kwam met boe geroep van de buurtbewoners in de stal er naast. Inmiddels is het bloedje heet in de barn, terwijl het buiten aangenaam nazomert. Ik meng me tussen de rokers aan de picknicktafel wanneer een oud baasje ons toespreekt met de belerende woorden, "Jullie kunn'n d'r beter mit op houwden.". Nou, na een avondje enthousiast muziek maken slaat zo'n opmerking wel in. Het duurt even voordat zijn kritiek op de juiste plek land. "Ik'eb vroeh'r oak herookt, mer ik ben'dr jear'n heleejdn mee hestopt. Zou'dn jullie ook us moet'n doen."

Boodschap was duidelijk, maar werd vervolgens volmondig genegeerd. Aan het picknickmeubulair zaten ook de blonde zussen, die we eerder deze avond al als aangenaam publiek mochten aanschouwen, eveneens onafgebroken uit te dampen. Beiden blijken een zeer aangename harmonische zangcombi te zijn. Als een speer schiet ik naar binnen, op zoek naar Jaap z'n Takamine om dit moment niet onbevlekt te laten. En ja. Kom dan, met een paar bier op, nog maar eens op een paar bekende deuntjes die de dames dan toevallig ook nog eens kunnen zingen. Koen laat dit gelukkig ook niet ongelegen en even later zitten we i.p.v. hun te begeleiden, ons Company of Sinners repertoire weg te spelen. Met tussendoor een "Het is een nacht" en "Country Roads" voor de herkenbaarheid. Volgende keer gaat m'n boekwerk mee en een extra akoestische gitaar.

Na nog lang het feest te hebben gerekt laten we alles, op m'n Guild na, achter om ons hotel op te zoeken.

Na een "paar" biertjes en een lange muzikale avond is het geen enkel probleem om lief en leed met je bandleden te delen. Zelfs niet een tweepersoonsbed in een hotel langs een veel te drukke weg. Volgens Koen en Ronald lagen de matrassen naar eigen zeggen prima in vorkje/vorkje formatie. Al wil je sommige dingen eigenlijk liever niet weten. 😆

's morgens sta ik als eerste onder de douche om daarna met het bescheiden volume van m'n semi-akoestische Guild mijn kamergenoten wakker te spelen.

Na een goed ontbijt gaan we inpakken in de barn en dan daarna nog een bak koffie met een flinke plak krenteweege bij Carla en Frank. One more cup of coffee voor onze aftocht naar het Zeeuwse. Denk dat we hier nog wel een terug komen, lijkt me zo.

Tijdens de terugweg kan ik m'n verplichting richting werkgever af doen met een telefoontje. Gelukkig maar, want zo vroeg waren we niet thuis. Volgende keer gaan we voor een weekend met een extra kroegoptreden in de buurt.