Baldrick Brothers - Clash o/t Coverbands Gebouw-T in Bergen op Zoom -14 juni 2013

Ik ben er heilig van overtuigd dat muziek niets met competitie te maken heeft. Dat is volgens mij de belangrijkste reden dat er tijdens megafestivals nauwelijks agressie is en bij een bescheiden voetbalmatch ze elkaar om niets de hersens in timmeren. Het is dan ook een beetje dubbel dat we ons lenen voor zo 'n bandcontest waarbij ik me niet kan bedenken welke andere soortgelijke coverband zich zal gaan meten aan onze eigenzinnige Country Punk'a'Billy. Dat neemt niet weg dat we een optreden in het Bergense Gebouw-T toch wel erg aantrekkelijk vinden. Niet viest van een uitdaging wist Andre ons dan ook zonder veel verweer over te halen en stonden we zonder overleg van CD, DVD of YouTube promo in 1 klap in de voorronde van Zuid-West Nederland.

De avond zelf was jong toen we elkaar, m.u.v. Jaap, bij de Brabant-gig-ontmoetingsplaats langs de snelweg hadden opgewacht, om vervolgens als 1 broederlijke familie Gebouw-T binnen te stormen. Aldaar aangekomen werden we na 10 minuten afwachten door een hangjongere geattendeerd op het feit dat we ons voor het jeugdhonk begaven en de voordeur van het T gebouw zich aan de andere zijde bevond.

Koen had voor meerijdende stemgerechtigde fans gezorgd en we vielen daarmee alsnog als 1 geheel bij T binnen. Daar stond op het podium de eerste band klaar voor een linecheck. We hadden ruim de tijd om via de achterdeur onze spullen naar binnen te brengen en alles op het podium in gereedheid te brengen om een zo snel en makkelijk mogelijke ombouw te hebben voor ons optreden later op de avond.

Na enig onderzoek bleek het uiteindelijk voor mij het eenvoudigst om de aanwezige Koch Top te lichten, m'n combo op de speaker te zetten en deze met de 16 ohm ingang te verbinden. Voor het eigen soundje nog even m'n Champ op het drumpodium en ..... RAHHHEEEE!   :o)  Nauw, mijn draaiboek is klaar.

De briefing verloopt gemoedelijk in het zonnetje achter het gebouw. De jury zou bestaan uit de organisator himself, we hebben een kwartier ombouwtijd, er komt weer een Veronica programma met de beste bands en de winnaar van het gehele spelletje mag 20 optredens in de Benelux verzorgen. (slik) Zo, nu maar eerst een biertje en wat babbelen met de andere aanwezige muzikanten.

De avond begint met een band uit Tilburg. Het gezelschap met zangeres speelt een gladde (hard)rock set met bekende en onbekende nummers. De onbekende klinken beduidend overtuigender dan de bekende. Tijdens de sound check kwamen we tot de conclusie dat 1 van de gitaristen een behoorlijke gelijkenis met Meat Loaf in zijn glorie jaren vertoonde. Het was haast shocking toen hij vervolgens ook nog een aardige versie van de grootste Bat II hit vertolkte.

Nog een half uur en waar blijft Jaap? Onze frontbroer zou “wat” later zijn i.v.m. een BBQ van zijn werk. Een paar tellen na mijn verstuurde SMS gaat m’n telefoon en aan de andere kant van de lijn verteld Jaap me dat hij er aan komt, maar nu nog in Wilhelminadorp staat. Mocht ik nog niet gespannen zijn dan krijg ik het nu wel erg Spaans benauwd. Gelukkig weet Monique de grap te verraden en een kwartier voor tijd is de band alsnog compleet.

Na de laatste noten van de eerste band maakt de sympathieke Meat ruimte om mijn zooi op te kunnen stellen.

Alles staat in een vloek en een zucht en we zitten dan ook snel te midden van de sound check. De Koch speaker blaast flink veel bas over het podium en ik blijk 'm ook er hard te hebben gezet. (Dat ik dit durf toe te geven?!?) De sound is, door gebruik van mijn eigen versterker(s), gelukkig verder als vertrouwd.

Met mijn snoerkeuze heb ik dankzij het vreselijk grote podium, de plank flink mis geslagen. Ondanks mijn ruime bewegingsvrijheid is het ondoenlijk om dicht bij Ronald te komen, wat voor sommige nummers een must is. Bij “Straight A's” zitten Jaap en Andre gezamenlijk op de rand van het drumpodium en baal me rot dat ik zelfs nog niet eens in de buurt kan komen. Geef mij maar een vierkante meter in een drukke kroeg. Bij “Write It All Down” ben ik Koen z'n tempo kwijt en met gebrek aan onderling contact valt Ronald op een volledig ander moment in dan ik. Het klinkt dan ook nergens naar en het duurt tot na het couplet dat ik weer goed zit. Respect voor een band als Triggerfinger die ongeacht het podium altijd op dezelfde afstand bij elkaar gaat staan voor die broodnodige chemie. Is dat niet waar we zelf ook altijd voor pleiten? Verder is het alleen maar lol op het podium. Dan nemen we het timingproblemen maar op de koop toe. De geluidsman van de podiummix heeft het ook bijzonder naar zijn zin en staat een eigen feestje te bouwen achter de knoppen.

Op het moment dat ik “Bloody Mary Morning” als volgend nummer op de play list zie staan, besef ik dat m'n glazen slide nog in m'n koffer ligt. Snel schieten de overige nummers aan mij voorbij en maak snel de conclusie dat ik gelukkig geen capo nodig heb, die in hetzelfde microfoontasje in m'n koffer zit. Dan maar slieren met de blote vingers. Au!

De van te voren door Jaap en Andre strak uitgestippelde play list paste precies binnen de 45 minuten. Maar goed ook, want anders hadden we “That’s Live” met tegenzin moeten schrappen.

De zaal is op een handje vol mensen na, leeg te noemen. Maar de vrienden, bekende en passanten die er staan, staan ons na “Jesus” uitgelaten toe te juichen. Althans, zo komt het vanaf het podium op ons over. Wanneer we direct plaats maken voor de volgende band komt de geluidsman van The Clash (nee niet de podiummixer) enthousiast naar mij toe; "Jezus wat heb jij een goed geluid! Hoe maak je dat?" Dank je, dank je! Nou, mijn avond kan niet meer stuk. :o)

Nog stuiterend van de adrenaline weten de leden van de volgende band ons nog wat sympathieke complimenten toe te spelen. Tijd voor bier en snel het publiek in.

De band na ons komt wederom uit Tilburg. Het beheerst en correct spelende gezelschap geeft een allround geoefende semiprof indruk. De play list gaat van verrassend (Beyonce) tot oubollig (Let It Be), van Engelse rock tot Nederlandse tienerpop, en alles is keurig gespeeld. Het is wat flauw om er kritische opmerkingen over te geven, omdat de band beduidend betere muzikanten zijn dan wij. Maar met het ruim gevarieerde repertoire komt het niet over als een band met een duidelijke richting. Ik ben wel direct verlieft op de Les Paul met Bigsby, maar snap niet dat iemand nog met een dubbele jaren 80 Yamaha-synthesizer-keyboard-geval, met zo’n irritant nep piano soundje, nog op een podium durft te stappen. Maar verder alleen respect voor onze grootste rivalen van de avond.

Als laatste band staan een Bergen op Zoomse band op de planken. De band is leuk, maar heeft een bassist met een 5 snarige bassist. Of hij heeft dat ding nog maar pas of hij had 'm die avond verkeerd om omhangen. Maar ach, iedereen heeft wel eens een mindere dag. Gelukkig wist het enthousiasme van het zangeresje en het spel van de gitarist met Sunburst PRS een hoop te compenseren. Overigens maakte de Jack White blik van de andere gitarist ook een genoeglijke indruk.

De verbazing was die avond niet groot toen de technische jury de muzikantenacademici als beste uit koos. Stille hoop was er nog even voor de publieksprijs, maar met een concurrerende band uit Bergen op Zoom was ook dat een bekeken zaak.

Uiteindelijk zijn we zelf toch zeker ook als groot winnaar weg gegaan. Een optreden in gebouw-T, een top avond met de band en geen verplichtingen om volgende keer weer op te moeten komen draven en geen kans op 20 optredens ergens in de Benelux voor een publiek wat waarschijnlijk niet op ons zit te wachten.

Maar wel met een CD en juryrapport naar huis. Conclusie:

Helaas. Heel onze muzikale droom aan diggelen. We zijn dankzij de vakjury geklopt door een band met eindejaars studenten van de Tilburgse Rockacademie en door de publieksjury door een jong bandje uit Bergen op Zoom met hele families aan eigen publiek. We dragen ons verlies met trots. :o) Maar we hebben wel in gebouw-T gestaan. Op naar Paradiso. Was een leuke avond.

Juryrapport in het kort:

Stem techniek: Goed Stemgeluid

Presentatie: Goed. Interactief.

Samen spel: Balans Goed.

Techniek: Buiten wat schoonheidsfoutjes goed optreden.

Arrangement: Functioneel tot verrassend.

Individuele Prestatie: Goed. Dynamisch, boeiend en interactief.

Repertoirekeuze: Goed. Allen binnen jullie macht.

Beoordeling instrumentaal: Presentatie is zeer entretaining. Goede Sounds.

Totale beoordeling: Leuke formule. Band met mogelijkheden. Goede Sounds.

Jammer dat zijn handschrift zo slecht is, anders had ik de negatieve punten ook nog kunnen lezen.

Ik heb nu al weer zin om in een rokerige kroeg te gaan spelen. Maar eerst vakantie.

Baldrick Brothers / NoPoint - Koeievaag Oosterland - 1 juni 2013

Begin van het jaar kreeg ik een telefoontje van 1 van de leden van een motorsleuteltourclub uit Oosterland. De fanatieke motorrijder in kwestie is een oude vriend die me vraagt om met mijn bandje tijdens hun 25 jarig bestaan te spelen. "Natuurlijk! Graag, maar met welke van de twee?" Blijkbaar heb ik in mijn enthousiasme tijdens onze laatste ontmoeting beide bands met overdaad gepromoot want zijn antwoord is stellig: "Allebei!" Dat was even juichen en slikken tegelijk, want ondanks de muzikale pret wordt dit waarschijnlijk wel lichamelijk afzien.

De club weet sinds een aantal jaren weer de ouderwetse bikerspirit te laten herleven en samen met Heleen reis ik af naar het land van de reizende koe. Tegen de tijd dat we er zijn roep ik dat het hier ergens moet zijn, maar corrigeer mezelf omdat het terrein in kwestie wel een camping moet zijn met zoveel tenten. Geeft wel even aan dat het feestje heel wat bereisde motorrijders heeft aangetrokken. Na de gebruikelijke aankomstgroet gaan we eerst, net als Koen, onze tent opzetten wat Ronald inmiddels al heeft gedaan. De club heeft naast ons nog 2 bands weten te strikken, waarvan de ene op een podium in een tent voor het clubgebouw speelt. Een stel jonge gasten die eruit zien als groentjes die nog onderaan de muzikale ladder staan. Tot dat de band gaat spelen. De band blijkt eng goed te zijn wat naar mijn gevoel toch wel wat verplichten voor het hoofdprogramma van de avond op roept. Slik.

Vooraf was duidelijk dat de geluidsvergunning een limit van 01:00 uur aan gaf. Met 2 bands met elk twee sets zou dit nog een strakke planning vergen. Wanneer de band binnen nog enthousiast speelt, maken wij ons iet wat druk over onze speeltijd. Wanneer de band eindelijk klaar is duiken wij het podium op om nog steeds onze starttijd van 20:30 te halen. Dat terwijl de helft van de bandleden van de vorige band al aan het bier zijn begonnen, zodat de opbouw niet heel erg soepel loop. Uiteindelijk staan we voor 21:00 gesoundchecked en wel gereed op het podium. 

Vanaf het begin staat onze fan uit Australië voor aan het podium te stuiteren en geef ik Jaap een por en stel onze Senorita, voor later op de avond, voor. 

Vlak voor onze pauze worden we onderbroken voor een toespraakje en een creatieve expressie, voor aan de wand, van een bevriende club. Zonde om dan 2 nummers later een pauze in te lassen. Dan maar direct door. Dat houden we wel vol.

Muzikaal loopt alles niet overal op rolletjes, maar het geheel komt in ieder geval over op het publiek. Vaak heb je dit als muzikant zelf meer in de gaten dan het publiek. Helaas valt mijn blunder bij Bloody Mary Morning niet te verdoezelen wanneer ik het intro volledig in G# probeer te spelen i.p.v. G en een stopje onvermijdelijk is. 

Na een kort meningsverschil over het wel of niet spelen van de 2 langzamere nummers, besluiten we toch Dusty Boxcar en Too Drunk te spelen. Intussen zie ik bij de deur dat de collega muzikanten van NoPoint zijn gearriveerd. Wanneer ik de Spannish Caravan in verlengde vorm inzet, kondigt de creatieve geest van Jaap onze schoonzus, eega van onze ex-broer Izaak, aan als Senorita die we tijdens onze Australisch toer zouden hebben ontmoet. Had ik niet beter geweten, dan had ik hem op zijn woord gelooft, en reikt hij Anje de "Los Ballos" en "Dos Calotos" aan.

Onze nieuwe aanwinst in de vorm van The Ace of Spades brengt onze Motorhead minnende gastheer op de dansvloer. En als laatste nummer bezingen we weer die heilige op zijn barkruk.

Wanneer we ruim een half uur verlaat van het podium stappen weet Stefan ons wat cynisch te vergelijke met een Creedence Clearasil band die ooit voor ons hebben gespeeld bij Baarends en maar niet van ophouden wisten. Niet weten dat de organisatie ons al een uitloop tot 02:00 had beloofd. Gelukkig weet hij het goed te maken met een compliment over m'n achtergrondzang. Waow, zou m'n mic volume bij NoPoint dan misschien dan toch ooit nog een keer boven het gebruikelijk playback volume uit komen?

Aan de bas en gitaarzijde was, ondanks de verschillende set-ups (even versterkers wisselen) voor beiden, de ombouwtijd nihil.

Via de zijdeur was ook het drumstel e.d. snel omgewisseld. Naar ik weet is er, zeker buiten andere keren, nauwelijks aan de zanginstallatie gedraaid en stonden we in no-time gereed. 

Boudewijn stond met zijn schred akt, met versterker op 10, het publiek al op te warmen, waarna we met z'n allen in een Tie Your Mother orkaan losbarsten.

De play list is bewust wat steviger genomen en alle Rock Classics als Born to be Wild en Easy Livin' lijken voor dit publiek te zijn bedacht.

Deze keer stond Whole Lotta Love weer op de lijst. En ondanks dat het al weken is geleden dat we deze in de oefenruimte hebben geprobeerd, vonden we niet dat we deze hier over konden slaan. En gelukkig zat alles op z'n plek. Inclusief de solo's. Hell Yeah!!!

Zowel Andre als ik staan, ondanks het 2de optreden deze avond, overtuigender op het podium dan verwacht. En ondanks dat mijn vingers aan het eind wel open gespleten leken, liep alles alleen maar beter gaande weg de avond.

Ook tijdens dit optreden werden we door een babbeltje van een bevriende club onderbroken. In de tussentijd konden we Koen nog even strikken voor een gastoptreden. Wat ook deze keer weer de Sympathy for the Stones werd. Nadat we met onze 2de Zep hit als afsluiter zijn geëindigd is de koek op. Dachten we. Want de Bokito van het stel stond op een Blues toegift met mondharmonica. Geen eenvoudige keuze voor een blues meidende rockband, maar wie gaat er tegen de wens van een president in, nietwaar. En daarom plukken we onze bluesy Purple balad nog maar eens uit de kast en sluiten we af met When A Blind Man Cries. "If You Leave Me Close The Door". Met een prominente rol voor Koen al wetend dat hij een bloedhekel aan slowbluesjes heeft. Maar ach.

Na afloop nog wat biertjes en de voeten warmen bij het kampvuur. En de volgende morgen weer met een strak blauwe lucht uit onze tent rollen. De heren hebben een top feest georganiseerd en ben blij dat we daar voor een deel aan bij hebben gedragen.

NoPoint - Graaf van Buren in Kortgene - 25 mei 2013

Eindelijk weer een avondje NoPoint in de Graaf. Dat voelt altijd als thuis komen. De laatste keren was het hier een waar feest en dat schept verwachtingen. Al weten we ook best dat het dan des te meer tegen kan vallen. Nu hadden we een paar nieuwe nummers in de planning, maar omdat de laatste 2 oefenavonden waren uitgevallen hadden we geen mogelijkheid meer om deze nummers nog een keer samen te spelen. Gelukkig hebben we repertoire zat, dus dat is geen probleem. Maar tot mijn verbazing staat Whole Lotta Love wel op de play list. In de kroeg heerst een warm welkom en inmiddels weet iedereen zijn vaste plek. Mijn Fender Koch combi bevalt me erg goed de laatste tijd, dus staan er ook vanavond weer 2 versterkers achter me. Deze keer niet doorgelust, maar geheel parallel. Wanneer ik 1 van beiden in mijn Voodoo Vibe prik en de ander na mijn echo, blijkt ineens mijn aardlus, waar ik al jaren mee kamp, te zijn verdwenen. Mmmm, misschien toch eens tijd voor een serieuze stereo echo in plaats van dit ouwbakke trapkastje?! 

De boodschap van de Graaf was duidelijk. We spelen hard tot 1 uur of we houden ons in en spelen tot 2.

De laatste optie lijkt ons de meest aantrekkelijke en beginnen met bescheiden volume. De oordoppen blijven voor mij in m'n binnenzak.

Omdat we veel nummers al enkele maanden niet hebben gespeeld, heb ik mij thuis, de week ervoor, ingeleefd en niet zonder resultaat. De licks en tricks, waarin ik me nog weleens in vergis, zitten allemaal op zijn plaats en heb zelden zo'n (bijna) foutloze avond gehad. Das mooi, want dan is er lekker veel ruimte voor springwerk en volop beweging. Boudewijn is daar in tegen zo nu en dan redelijk de weg kwijt. (Dat heeft hij anders nooit)

 De kroeg is bescheiden maar gezellig gevuld. Totdat, naar ik aan neem de damesroeiclub, met schepnetjes (??) de Graaf binnen stapt. Het enthousiasme van het publiek loopt per nummer op en vooraan zijn de dames volop in beweging. Gevoed door adrenaline gaat ons volume ongemerkt naar boven. Wanneer ik van gitaar wissel voor Long Blond Animal besef ik dat mijn oren als verdoofd lijken en besluit ik meteen ook maar mijn pluggen in te doen. Tot ongenoegen van Herman en publiek, omdat dat toch wel even tijd kost. Maar ja, behoud van trommelvliezen is ook wat waard. En Stefan is echt niet harder gaan drummen, hoor. Echt niet. :o) 

Omdat we van het barpersoneel nog een paar nummers mogen, plakken we She Sells en I Will Follow voor onze geplande toegift. Zowel publiek als wij hebben weer een super avond en wanneer we met onze nieuwe Zeppelin afsluiter, een nieuwe trap naar de hemel hebben gekocht, is de avond ten einde. Gelukkig hebben we Whole Lotta Love nog even in de week laten staan. Misschien volgende keer.

Whaow. Al doen mijn vingers de hele komende week pijn. Het was het waard.