Begin van het jaar kreeg ik een telefoontje van 1 van de leden van een motorsleuteltourclub uit Oosterland. De fanatieke motorrijder in kwestie is een oude vriend die me vraagt om met mijn bandje tijdens hun 25 jarig bestaan te spelen. "Natuurlijk! Graag, maar met welke van de twee?" Blijkbaar heb ik in mijn enthousiasme tijdens onze laatste ontmoeting beide bands met overdaad gepromoot want zijn antwoord is stellig: "Allebei!" Dat was even juichen en slikken tegelijk, want ondanks de muzikale pret wordt dit waarschijnlijk wel lichamelijk afzien.
De club weet sinds een aantal jaren weer de ouderwetse bikerspirit te laten herleven en samen met Heleen reis ik af naar het land van de reizende koe. Tegen de tijd dat we er zijn roep ik dat het hier ergens moet zijn, maar corrigeer mezelf omdat het terrein in kwestie wel een camping moet zijn met zoveel tenten. Geeft wel even aan dat het feestje heel wat bereisde motorrijders heeft aangetrokken. Na de gebruikelijke aankomstgroet gaan we eerst, net als Koen, onze tent opzetten wat Ronald inmiddels al heeft gedaan. De club heeft naast ons nog 2 bands weten te strikken, waarvan de ene op een podium in een tent voor het clubgebouw speelt. Een stel jonge gasten die eruit zien als groentjes die nog onderaan de muzikale ladder staan. Tot dat de band gaat spelen. De band blijkt eng goed te zijn wat naar mijn gevoel toch wel wat verplichten voor het hoofdprogramma van de avond op roept. Slik.
Vooraf was duidelijk dat de geluidsvergunning een limit van 01:00 uur aan gaf. Met 2 bands met elk twee sets zou dit nog een strakke planning vergen. Wanneer de band binnen nog enthousiast speelt, maken wij ons iet wat druk over onze speeltijd. Wanneer de band eindelijk klaar is duiken wij het podium op om nog steeds onze starttijd van 20:30 te halen. Dat terwijl de helft van de bandleden van de vorige band al aan het bier zijn begonnen, zodat de opbouw niet heel erg soepel loop. Uiteindelijk staan we voor 21:00 gesoundchecked en wel gereed op het podium.
Vanaf het begin staat onze fan uit Australië voor aan het podium te stuiteren en geef ik Jaap een por en stel onze Senorita, voor later op de avond, voor.
Vlak voor onze pauze worden we onderbroken voor een toespraakje en een creatieve expressie, voor aan de wand, van een bevriende club. Zonde om dan 2 nummers later een pauze in te lassen. Dan maar direct door. Dat houden we wel vol.
Muzikaal loopt alles niet overal op rolletjes, maar het geheel komt in ieder geval over op het publiek. Vaak heb je dit als muzikant zelf meer in de gaten dan het publiek. Helaas valt mijn blunder bij Bloody Mary Morning niet te verdoezelen wanneer ik het intro volledig in G# probeer te spelen i.p.v. G en een stopje onvermijdelijk is.
Na een kort meningsverschil over het wel of niet spelen van de 2 langzamere nummers, besluiten we toch Dusty Boxcar en Too Drunk te spelen. Intussen zie ik bij de deur dat de collega muzikanten van NoPoint zijn gearriveerd. Wanneer ik de Spannish Caravan in verlengde vorm inzet, kondigt de creatieve geest van Jaap onze schoonzus, eega van onze ex-broer Izaak, aan als Senorita die we tijdens onze Australisch toer zouden hebben ontmoet. Had ik niet beter geweten, dan had ik hem op zijn woord gelooft, en reikt hij Anje de "Los Ballos" en "Dos Calotos" aan.
Onze nieuwe aanwinst in de vorm van The Ace of Spades brengt onze Motorhead minnende gastheer op de dansvloer. En als laatste nummer bezingen we weer die heilige op zijn barkruk.
Wanneer we ruim een half uur verlaat van het podium stappen weet Stefan ons wat cynisch te vergelijke met een Creedence Clearasil band die ooit voor ons hebben gespeeld bij Baarends en maar niet van ophouden wisten. Niet weten dat de organisatie ons al een uitloop tot 02:00 had beloofd. Gelukkig weet hij het goed te maken met een compliment over m'n achtergrondzang. Waow, zou m'n mic volume bij NoPoint dan misschien dan toch ooit nog een keer boven het gebruikelijk playback volume uit komen?
Aan de bas en gitaarzijde was, ondanks de verschillende set-ups (even versterkers wisselen) voor beiden, de ombouwtijd nihil.
Via de zijdeur was ook het drumstel e.d. snel omgewisseld. Naar ik weet is er, zeker buiten andere keren, nauwelijks aan de zanginstallatie gedraaid en stonden we in no-time gereed.
Boudewijn stond met zijn schred akt, met versterker op 10, het publiek al op te warmen, waarna we met z'n allen in een Tie Your Mother orkaan losbarsten.
De play list is bewust wat steviger genomen en alle Rock Classics als Born to be Wild en Easy Livin' lijken voor dit publiek te zijn bedacht.
Deze keer stond Whole Lotta Love weer op de lijst. En ondanks dat het al weken is geleden dat we deze in de oefenruimte hebben geprobeerd, vonden we niet dat we deze hier over konden slaan. En gelukkig zat alles op z'n plek. Inclusief de solo's. Hell Yeah!!!
Zowel Andre als ik staan, ondanks het 2de optreden deze avond, overtuigender op het podium dan verwacht. En ondanks dat mijn vingers aan het eind wel open gespleten leken, liep alles alleen maar beter gaande weg de avond.
Ook tijdens dit optreden werden we door een babbeltje van een bevriende club onderbroken. In de tussentijd konden we Koen nog even strikken voor een gastoptreden. Wat ook deze keer weer de Sympathy for the Stones werd. Nadat we met onze 2de Zep hit als afsluiter zijn geëindigd is de koek op. Dachten we. Want de Bokito van het stel stond op een Blues toegift met mondharmonica. Geen eenvoudige keuze voor een blues meidende rockband, maar wie gaat er tegen de wens van een president in, nietwaar. En daarom plukken we onze bluesy Purple balad nog maar eens uit de kast en sluiten we af met When A Blind Man Cries. "If You Leave Me Close The Door". Met een prominente rol voor Koen al wetend dat hij een bloedhekel aan slowbluesjes heeft. Maar ach.
Na afloop nog wat biertjes en de voeten warmen bij het kampvuur. En de volgende morgen weer met een strak blauwe lucht uit onze tent rollen. De heren hebben een top feest georganiseerd en ben blij dat we daar voor een deel aan bij hebben gedragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten