Eindelijk weer een avondje NoPoint in de Graaf. Dat voelt altijd als thuis komen. De laatste keren was het hier een waar feest en dat schept verwachtingen. Al weten we ook best dat het dan des te meer tegen kan vallen. Nu hadden we een paar nieuwe nummers in de planning, maar omdat de laatste 2 oefenavonden waren uitgevallen hadden we geen mogelijkheid meer om deze nummers nog een keer samen te spelen. Gelukkig hebben we repertoire zat, dus dat is geen probleem. Maar tot mijn verbazing staat Whole Lotta Love wel op de play list. In de kroeg heerst een warm welkom en inmiddels weet iedereen zijn vaste plek. Mijn Fender Koch combi bevalt me erg goed de laatste tijd, dus staan er ook vanavond weer 2 versterkers achter me. Deze keer niet doorgelust, maar geheel parallel. Wanneer ik 1 van beiden in mijn Voodoo Vibe prik en de ander na mijn echo, blijkt ineens mijn aardlus, waar ik al jaren mee kamp, te zijn verdwenen. Mmmm, misschien toch eens tijd voor een serieuze stereo echo in plaats van dit ouwbakke trapkastje?!
De boodschap van de Graaf was duidelijk. We spelen hard tot 1 uur of we houden ons in en spelen tot 2.
De laatste optie lijkt ons de meest aantrekkelijke en beginnen met bescheiden volume. De oordoppen blijven voor mij in m'n binnenzak.
Omdat we veel nummers al enkele maanden niet hebben gespeeld, heb ik mij thuis, de week ervoor, ingeleefd en niet zonder resultaat. De licks en tricks, waarin ik me nog weleens in vergis, zitten allemaal op zijn plaats en heb zelden zo'n (bijna) foutloze avond gehad. Das mooi, want dan is er lekker veel ruimte voor springwerk en volop beweging. Boudewijn is daar in tegen zo nu en dan redelijk de weg kwijt. (Dat heeft hij anders nooit)
De kroeg is bescheiden maar gezellig gevuld. Totdat, naar ik aan neem de damesroeiclub, met schepnetjes (??) de Graaf binnen stapt. Het enthousiasme van het publiek loopt per nummer op en vooraan zijn de dames volop in beweging. Gevoed door adrenaline gaat ons volume ongemerkt naar boven. Wanneer ik van gitaar wissel voor Long Blond Animal besef ik dat mijn oren als verdoofd lijken en besluit ik meteen ook maar mijn pluggen in te doen. Tot ongenoegen van Herman en publiek, omdat dat toch wel even tijd kost. Maar ja, behoud van trommelvliezen is ook wat waard. En Stefan is echt niet harder gaan drummen, hoor. Echt niet. :o)
Omdat we van het barpersoneel nog een paar nummers mogen, plakken we She Sells en I Will Follow voor onze geplande toegift. Zowel publiek als wij hebben weer een super avond en wanneer we met onze nieuwe Zeppelin afsluiter, een nieuwe trap naar de hemel hebben gekocht, is de avond ten einde. Gelukkig hebben we Whole Lotta Love nog even in de week laten staan. Misschien volgende keer.
Whaow. Al doen mijn vingers de hele komende week pijn. Het was het waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten