Baldrick Brothers - Podium Goes (0113) - 29 September 2017

In de lange historie van het Yersekse rockfestival Mosselrock, waren wij de laatste volledige act op de allerlaatste editie, omdat de hoofdact na 1 nummer moest stoppen vanwege de storm.
Café De Vlinder in Zierikzee had ons dubbel geboekt op, wat uiteindelijk bleek, hun laatste avond zou zijn. Café Kerkzicht in Roosendaal sluit prompt hun deuren aan de vooravond van ons optreden. En nu staan we op de poster van de laatste avond van poppodium Goes. Het voormalig door Tilburgs 013 aangeklaagde 0113 heeft te weinig bezoekers om te blijven bestaan. Het water staat blijkbaar al tot aan de lippen, want een dag voordien stelt de organisator voor om onze gage te betalen en met stille trom de deuren te sluiten. Ondanks dat Koen het nog wel grappig leek om betaald te krijgen om niet te spelen, zijn we het er verder over eens dat dit wel een hele beroerde afsluiting gaat worden. Met een nog beroerdere afknapper voor de mensen die speciaal voor ons op de stoep staan. Ons voorstel om ons eigen geluid mee te nemen compenseert een deel van het verwachte verlies en eensgezind staan we vrijdagavond in wat ooit Toreador was. 28 jaar na mijn eerste optreden met Evidence op dezelfde plek. De tweede en derde keer waren als nachtconcert tijdens de Blues Route in 2004 en 2006 met The Bandox toen het nog Pake Sake heette. En nu met de Brotherhood. Al komt er maar 5 man, ze zullen weten wie hier het licht heeft uitgedaan. Bij binnenkomst loop ik al een enthousiaste buurtbewoner tegen het lijf die als woordvoerder van het een of andere buurtschap een nadrukkelijke eis mbt het volume en met name de bas op legt. Ik probeer er nog een lollig gesprek uit te halen, aangezien we als band weinig overlast voor omwonenden zullen gaan zijn. En dan nog. Ik ben geen bassist. Maar verwijs de hardnekkige verder naar de eigenaar boven. Succes d'r mee!
Voor de verlichting op het podium is een jonge gast, Jimmy, gevraagd. Schijnbaar is de verlichting hier top of the bill. Hebben ze dat stel eigen gereiden, die wij zijn, even onderschat. In plaats van op het podium, waar de tadadada disco light show hangt, zetten we onze ritmemeester in de dynamische spotlights en gaan met z'n vieren voor het podium op de dansvloer staan. Wanneer je niet veel volk verwacht, ga je niet achter een hekje staan spelen, maar wil je interactie. Om de ruimte te vullen moet onze backline een flinke tand in volume naar boven. Dit geeft even wat gewenning aan de bas/tenor zijde, maar het totale geluid op de plek waar het publiek moet staan is een dikke voldoende. De verwachting qua publiek is niet al te groot. We zijn dan ook al erg blij met de eerste bekenden, waaronder Festiband Linda die hier de eerste (ROLR) en de laatste (wij dus) heeft aangedragen. Langzaamaan krijgen we toch nog een aardig clubje aan bekenden en zelfs onbekende voor ons neus staan. Enige maar zijn de stategisch belabberd geplaatst hangtafels met barkruk waarop Eric en Kees beide geheel onbewust de andere aanwezigen op afstand houden. Vreselijk zonde natuurlijk, wanneer er een redelijke club dames uit de kennissen van Linda binnen vallen. We hebben er weinig moeite mee om vanaf nul te stuiteren en spelen een prima eerste helft. Blij met ons bezoek stelt Jaap vlakvoor onze pauze een rondje van de band voor waar voor een rekening van €65 gelukkig goed gebruik van gemaakt wordt. Moeten we natuurlijk wel ons publiek binnen houden. Tja, dat is dan net ff jammer dat het dan bekant een half uur duurt om dan weer met Power Shake de 2de ronde in te gaan. Voor een bijna lege zaak sta ik m'n Paladins dingetje te doen, maar gelukkig komt een groot deel na de pauze weer binnen. De dames zien we niet meer terug, maar wel weer nieuwe gezichten. Reden genoeg voor een Senorita met voldoende Senorita's om voor te serenaderen (ja, zet die maar eens in de Dikke Vandale). Sandra (toch wel één van de rode draadje van de band), krijgt haar eigen momentje. Al met al maken we voor ons en de aanwezigen toch weer maar een eigenzinnige feestje. Jammer dat de formule niet heeft gewerkt. Stomme wiskunde ook altijd. Binnenkort is dit weer een hersenloze dansclub. Ik wens het buurtschap succes en heel veel sterkte. Met enige weemoed denk ik terug aan de tijd dat hier rond vieren Jackson Brown met Stay de bezoekers richting uitgang deed begeleiden. Het is tijd. De hoogste tijd. U wordt bedankt voor weer een avond gezelligheid.

Company of Sinners - Schoorse Herfstmarkt in Schore - 16 september 2017

Druk Company weekend. Vrijdag in 't Hof, zaterdag op Schore of All places.
Druilerig herfstweer op een zaterdag half september waar het makkelijk had kunnen nazomeren. Echte boost voor het publiek is dit weer niet echt, maar daar lijken de Schorenaren weinig boodschap aan te hebben. De bus vind z'n plek naast de, voor de gelegenheid in bedrijf zijnde, smederij. Een paar stappen verwijderd van de "theetuin" tegenover het centraal gelegen kerkje. Schore is een klein dorpje tussen Hansweert en Kapelle, maar met een actieve kern en de jaarmarkt wordt dan ook met net zoveel gedrevenheid gevierd als een jaarmarkt elders. Al kreeg ik toch de indruk dat het voornamelijk een feestje voor de schorenaren zelf betrof gezien de geringe opkomst van buitenaf.
Nadat we Bambi hebben gevonden, die nog verwikkeld was in een discussie met de BOA, beginnen we onze middag voor de koffie en taart verkoop, waar net verse taart is afgeleverd, nadat de voorraad vanmorgen was uitverkocht. Een paar nummers verder geven we de strijd op, nadat we de indruk krijgen dat we het terras eerder leeg dan vol spelen. Alles is rond het kerkje gesitueerd en via schiettent en oliebollenkraam wordt ik aangeschoten door een vrouw met overtuigingspotentie om mij met een schijf van vijf wat bijbelkennis aan te meten. Nu ben ik niet direct de antichrist, maar toch zeker wel overtuigend atheïst met de neiging om iedereen van het tegendeel van geloof te overtuigen. Kompaan Koen is dan ook niet voor niets al een meter of 6 vooruit gegaan. M'n bloed kriebelt, maar nu ff niet. Voor een vrouw in het kraampje verderop, duidelijk ook geen aanhanger van de schijf van vijf, spelen we met volle overtuiging en gegarandeerd wijds en zijde hoorbaar "Jesus Don't Save me". Tijdens ons rondje rond de kerk zetten we nog een paar keer in bij wat omstanders en standhouders tot we weer bij het koffieterras zijn aangekomen. Op het met partytenten overdekte "theetuintje" is het alweer wat drukker en na de gebruikelijke play list onderhandelingen gaan we daar met ons tweede setje van start.
Voor ons hebben we een paar regenboogtaart eten de bekenden. Na wat gissen en peinzen kom ik na een paar nummers tot de conclusie dat ik me sta uit te sloven voor iemand verderop op het terras, waar ik mijn gehele kleuterschoolcarrière lief en leed mee heb gedeeld.
Wanneer we onze tweede rondje rond de kerk doen bieden we de oliebollenbakkers een serenade aan. "Ja, doe maar wat van ABBA." Tja, dan maar een snel introtje "Does Your Mother know" gevolgd door een Murder ballad. We hobbelen van kraam naar kraam. Bij de Kerchup fabriek spelen we onszelf op hun foodtruckfestival in 2018.
Voor de kinderattraktie "kop van Jut" vraagt een knorrige attractiehouder (met de gelaatsdrukking als de kut van Job) ons, "Is er dit jaar geen straatmuziek?" (???) Volgens mij begreep hij zelfs na een veel te snelle "Same Old Thing", speciaal voor hem gezongen, niet dat wij de muzikale straatartiesten voor dit jaar waren.
Ons buitenconcert wordt ons moeilijk gemaakt door een irritante regenbui. Maar gelukkig kunnen we schuilen onder de luifel van Indigo. Speciaal voor de 2 strijders tegen alles wat naar drugs, drank of andere verslaving neigt, spelen we onze ode aan donkere whiskey en leugens voor bestwil: "Drinking Dark Whiskey", terwijl het buiten de luifel alleen maar harder gaat regenen. De afgesproken tijden hebben we naar eigen inzicht aan ons laars gelapt, maar ondanks dat we onze afgesproken speelduur dik zijn overschreden sluiten we onze middag af in het droge buurtgebouw waar al verschillende families vanwege het weer naar toe zijn gevlucht. Daar wordt ons meteen een pot bier in ons handen gedrukt die we maar wat dankbaar achterover slaan. Na een setje in het helder verlichte zaaltje is het tijd om ons contact persoon in de hoedanigheid van Bambi, te gaan zoeken. Niet te verwarren met het ranke reetje uit de Walt Disney fantasie, maar de robuuste werkelijkheid die zowel Dijkrock als de Schoorse Herfstmarkt mede weet mogelijk te maken. Met een extra rondje rond de kerk scoren we nog even een zak oliebollen voor thuis. Al worden er toch nog even een paar ter plaatse soldaat gemaakt en sneuvelen ter plaatse, met of zonder poedersuiker, voor het Schoorse offensief. Alvorens we de forse goedheid zelve in het eerder bezochte zaaltje aan treffen. Het was geen topdag voor de standhouders, locale bevolkters en organisatoren, maar zoals zo vaak, toch zeker weer één met een eigen verhaal. Schore heeft het.

Company of Sinners - Café 't Hof in Middelburg - 15 September 2017

Tijdens de opening van John z'n Sleazy Tiki barbershop wisselde we onze akoestische set bij de voordeur onder de trap af met een vinyl uurtje (kan ook meer of minder zijn geweest) van DJ Hayo. Barkeeper/kroegbaas, vinyl DJ, maar vooral onnoemelijk muziekliefhebber; Hayo, is de exploitant van café 't Hof in het midden van kroegensloot De Vlasmarkt in Middelburg. Dan zijn de contacten op zo'n middagje voor een optreden in "t Hof snel gelegd. En dat in combinatie met onze muzikale  Wallonische  kompaan Michel of wel John Mary Go Round.
Amper een paar weken nadat we met de Baldrick Brothers bij de buren stonden, staan we dus weer in Middelburg. Met pijn in m'n buik moet ik omwille van tijd het aanbod voor een kroegmaaltijd van Hayo afslaan, waar Koen en Michel dankbaar gebruik van maken.
Ik ben dan ook een stuk later dan het tweetal en via het elektrische paaltjeswoud arriveer ik via een achteraf straatje met m'n Frans voiture op de Vlasmarkt. De tweede toegangsdeur en tevens de nooduit van het U-vorming café is al vakkundig met lege koffers en apparatuur volgebouwd en tussendoor de volle eettafeltjes loods ik m'n instrumentarium naar het podium voorin in het rechter cafédeel.
Het café is rijk aan Jezus beelden en met een lekker oud Hollandse stijl heeft 't Hof een aangenaam huiselijke sfeer. Na een weekje werken is het op de vrijdagavond even schakelen om er even in te komen. Gelukkig is er een hand vol bekend volk wanneer we  met onze versterkte set van start gaan. De eerste nummers zit ik er nog niet echt in. Girl of My best friend is een regelrechte ramp. Maar gaan de weg gaat het nog wel ergens op lijken. Koen licht Crimson Red nader toe. De songtekst heeft alles te maken met de thuiskomst van een avondje in 't Hof, zo'n jaar geleden. Alle eigen nummers zijn voorbij gekomen en dat is ook wel eens leuk. Echter, de intieme sfeer van sommige andere optredens ontbreekt. Wellicht de afstand tot publiek en daardoor ontbreken van interactie. Bescheiden tevreden stappen we eind van onze set het podium af. Koen vraag de kroegbaas naar zijn menging en hij geeft terecht toe iets meer sprankeling te hebben verwacht. Iets wat we bij John akoestisch wel hadden. Goeie kritiek dus, waar we wat aan hebben. Dit kan wel eens een keerpunt in onze versterkte set betekenen. Wanneer we  zelf hebben opgeruimd en Michel hebben geholpen om zo snel mogelijk podium gereed te zijn, sla ik m'n eerste wel verdiende bierglas achterover en meng me tussen het publiek wat verwachtingsvol op JMGR staat te wachten. De Belgische nikkelen Nelis heeft een vette Fender Vibro Verb achter zich en bediend met beide voeten een klopper tegen een voorwerp in een veilingkistje wat een bassdrum oplevert en een tamboerijn.
Hij opent zijn show met deze 2, een viersnarige gitaar, gemaakt van een kleppendeksel van een Chevy en een mondharmonica om zijn nek. Afgewisseld met overstuurde zang door een oude fifties mic. Één bak herrie, maar met een aanstekelijke drive. En reten strak. Dit is wat we moeten hebben. Ritme!! Akoestisch zoeken we onze interactie op. Versterkt zitten we vast aan de plek van onze microfoon. Dan hebben we een ander wapen nodig.
John Mary blijft boeien en wisselt met regelmaat tussen zijn twee Chevy's, Martin, Dobro en solid Gretsch. Vuile blues wat hier goed in de smaak valt. Al had ik die zatte aap vooraan op de "dansvloer" liever ergens anders gezien. Verder stond het kroegje vol aangenaam volk. Zo'n dik uur later is John Mary door zijn nummers heen en vraag ons, the Company of Sinners, het podium op voor een jam. Koen heeft z'n Bassman laten staan om mondharmonica over te spelen. Vooraf was mij Automatic van de Red Devil's al ingefluisterd. Sinds The Bandox niet meer gespeeld, dus lekker goud van oud. Ondanks dat ik dit nummer nooit meer zou spelen, doen we Berry's Johnny B Good erachteraan. Gevolgd door Folsom Prison en Mistery Train. Ik kom er met m'n akoestisch gitaar nauwelijks bovenuit, maar het is het enthousiasme en de sfeer die telt. Zowel bij ons als bij ons publiek.
Geslaagd avondje weer. Michel moet nog even 2 uur België in om zaterdagmorgen gitaarles te geven. Wij hebben 's-middags een dagje akoestisch op de Schoorse herfstmarkt voor de boeg. In vies hondenweer onze zooi inladen en op huis aan.

Company of Sinners - Mosseltreffen in Zierikzee - 9 September 2017

Van alle podia in Zeeland is het Mosseltreffen bij de Lost Ones in Zierikzee toch wel één van de leukere en ik heb dan ook de mazzel om hier met enige regelmaat met redelijk wat verschillende bandjes op de vrijdag of zaterdag te hebben mogen staan. Eind van de middag, begin van de avond, tijdens het mossels koken/eten is meestal de beurt aan een licht versterkt akoestisch gezelschap. Laten we daar dit jaar met de Company of Sinners ook nog eens aan voldoen. De vrijdag en zaterdagochtend is er 1 uit de categorie zwaar herfstweer. Maar in de loop van de middag klaart het op en begint het zelfs zonnig te worden op het motorclubterrein achter de betonfabriek. De drag race "Run with what you brung" is door het weer een uurtje uitgesteld en wanneer ik een uur later dan gepland op het industrieterrein aan kom is de race net gestart en wanneer de eerste deelnemers terug naar de start rijden hobbel ik er met de Peugeot achteraan. Ondanks het slechte weer van afgelopen dagen is het aangenaam druk rond en achter de startstreep. De motoren starten twee aan twee achter de startlichten en de race wordt smakelijk aan elkaar gepraat door een clublid die de commentaren even zo aangenaam maakt dan de race zelf. Op de dijk staan de tentjes en tegen het talud hangt/zit/staat het merendeel van de bezoekers met een fles bier het acceleratiegevecht te aanschouwen.
Een bonte verzameling leer, baarden, spijker en tattoos met bijna allen een grijns van genoegen op het gezicht, oftewel, de echte motorrijder die eind deze middag ons publiek zal zijn. Tussen start en clubgebouw staan de motoren als ere haag op de jiffy of bok aan beide zijden van de weg. Geen poetswerk, maar machines waarop iemand heeft afgezien. Ook het terrein aan de naburige fabriek staat vol met motoren en de noodzakelijke auto's en bussen, waaronder die van ons.
Omdat het weer inmiddels van herfst in Indian summer is veranderd stationeren we ons buiten naast de grote deur wat toegang tot het clubgebouw verschaft. Een flightcase met statieven van René, dient als tafel voor Koen z'n versterker, onze suitcase-PA en m'n chromen kandelaar. Bassman en Hot Rod er voor en kleed over de straattegels. Korte sound check en klaar.
De race is nog in volle gang en het is dan ook wel duidelijk dat we 6 uur niet halen, maar gewoon een uurtje later starten. De mosselkook is wel al gestart en er staat dan ook meteen een flinke rij voor de eerste lichting. Om niet met een lege maag achter m'n microfoon te staan sluit ik aan bij de friettent waar de rij een stuk korter is. Sta ik daar vervolgen ruim een half uur op een puntzak friet te wachten, terwijl de mosselrij is opgelost. Wordt het toch nog haast werk.
Met m'n vinger in de mayo steek ik mezelf in een strakke kloffie en spoed me naar perron negen en driekwart naast de entree. De play list is deze keer van mijn hand en hebt 3 lange sets uitgewerkt. Het kan hier alle kanten op en wil me niet laten verrassen. Maar op de stip besluiten we de meeste rustige nummers te skippen en gaan voor actie.
We hadden onszelf als muzikaalbehang geclassificeerd, maar gezien de aandacht van iedereen op het "terras" was het gelukkig meer dan dat. Afwijkend in de set spelen we Folsom Prison op verzoek voor een Cash nummer, terwijl Hans met brede grijs de verdwenen steekkar van achterop voorbij komt rijen. Na Antwerpen doen me Route 66 hier op herhaling en wanneer Wild May West, de band voor vanavond, passeert spelen we The Pal's Rockabilly surfklassieker Power Shake. Geen pauzes. Gewoon speule. Wanneer we onze langst aaneengesloten gig tot dusver, hebben afgetikt is de zon al onder en begint de schemering over Zierikzee te vallen. Met wat hulp schuif ik m'n instrumentarium in de auto en besluit na een paar nachten in een Frans hotel, de dagen ervoor, om vannacht mijn eigen bed op te zoeken. Koen en Eva hebben een stille plek voor de bus voor komende nacht gevonden en gaan er nog een nachtje feestend tegenaan. Was weer geslaagd!! Al was ik wel een beetje kop-over-kloten vertrokken, zo bleek later. Gelukkig heeft m'n kompaan mijn vergeten schoenen nog meegenomen. De kandelaar is een herinnering voor de club aan ons geworden. Volgens zeggen hebben de kaarsen die avond prima gebrand. Hopelijk is het ornament een onderdeel van het gebouw geworden, zoals de Baldrick Brothers bom dit inmiddels ook al jaren links boven het podium is.
We gaan het volgend jaar checken.

Company of Sinners - Antwerpen - 3 september 2017

Na een geslaagd optreden in ut Babbelaertje met de Baldrick Brothers is het even een drempel over om ’s-morgens vroeg m'n bed uit te rollen om een zelf opgelegd dagje in Antwerpen te gaan spelen. Maar de weerberichten zijn goed en dat moeten we voor onze 2de optie in oktober nog maar afwachten.

De vergunning is vorige week geregeld en het is na 1,5 jaar wel weer eens tijd om te zien waar we nu als straatmuzikant ergens staan. Inmiddels hebben we een hoop routine opgebouwd en is de schroom richting publiek er inmiddels wel vanaf. Na een korte nachtrust (voor Koen amper 4 uur) staat het matzwarte A-teambusje om 11:00 op de stoep.

Broodjes gesmeerd (natuurlijk m'n tas weer laten liggen), verder alleen een gitaar, tenor, beiden in rugtas, en wat mondharmonica's, Bassie en Adriaan tandem op het dak en strakke kloffie aan. Anvers is calling. De beruchte ring rond Antwerpen valt op de zondag redelijk goed te nemen en zonder problemen rijden we de parking van Decatlon op.

De spannendste rit moet nog komen wanneer we ons op de fiets-limousine richting markt begeven. De halve binnenstad ligt open en in een suïcidale duorit stuurt m'n partner in crime ons tussendoor de bouwhekken met haakse bochten en niet voorziene op- en afritten, drempels, tramrails en stoepranden. In een mum van tijd staan we op de markt waarna onze reis slalommend door het stattend publiek naar Anton van Dijk op de Meir, wordt voortgezet.

Gelukkig is nog geen Roemeense accordeonist of piano spelende student ons voor en trekken onze bescheiden instrumentarium uit de hoes. De witte zeemanspet van Koen is onze fooipot deze middag. Het beeld van Anton blijkt ook nu weer ons lievelingsstek bij uitstek.

Nadat we wat nummers hebben gespeeld stelt Koen wat voorbijgangers voor om uit de lijst op de achterkant van zijn Harmony tenor een nummer te kiezen, dan wel op goed geluk blind te prikken. Na een paar vrijwilligers zijn er 2 blonde twintigers op ons muurtje gaan zitten en op goed geluk prikt 1 van de 2 haar wijsvinger op Diane. Na het bijstemmen van m'n gitaar zet ik de eerste zin in; "He Little Girl, Wanna Go for a ride?" Waarop de linker blonde haar hoofd wegdraaide met de woorden; "Nou, denk het niet!" Slik. Als dit de reactie op de eerste zin is dan hou ik me vast voor de rest van het nummer. En even is de schroom weer even terug. We passen het principe verder toe op passanten en de reactie is in de regel positief. Altijd leuk als er iemand speciaal voor jou een Murder Song zingt. Zeker wanneer Jaap uit "s-Grabbekerke in eens met z'n fiets voor ons stopt. Jaap is, zonder voorkennis, met zijn gezin naar de Antwerpse solden afgereisd en heeft zijn fiets meegenomen voor een cultureel tochtje door de Belse havenstad. We laten onze kans niet schieten om ook Jaap toe te zingen.

De schrik zat er die middag wel even flink in bij ons, maar vooral bij het kind, dat ons vol trots een paar cent in de pet gooit, zich omdraait om snel weg te lopen en rakelings ontkomt aan een frontale aanvaring met een fietser die zich samen met nog een paar, belachelijk hard door de winkelstraat vliegt. Gelukkig goed afgelopen. Ondanks dat zitten we er muzikaal goed in en weet het publiek onze pet steeds beter te vinden. Tot we worden verrast door een geitenwollensokken type, omringt door een paar vrienden, met een klarinet in een doos. Niet direct het meest sexy instrument, maar volgens eigen zeggen is hij best bekend in Nederland. Vooral door een optreden in een trein, zonder kaartje, waarvoor radio DJ Domien Verschuurde de boete heeft betaald. Tja. Helemaal zitten we ook weer niet te wachten op een half beschonken slangenbezweerder met de plukken wiet nog in z'n baard. Maar och. Een nummertje voor de vriendschappelijke gedachte moet kunnen. Waarop zijn kameraad alias manager roept, "Ja, dan speel ik wel gitaar!" "Gitaar? Welke gitaar?" Waarop de grapjas op Koen zijn tenor wijst. Ja ja, maar zoveel vriendschappelijkheid gaat mijn kompaan (terecht) toch echt wel even iets te ver.

Het is even zoeken naar de juiste toonsoort voor onze beroemdheid ergens uit het hoge noorden, waarna hij zijn nasaalzeurderige Octo fakir solo inzet. Na 1 nummer vinden wij dat we ons al wel van onze vriendschappelijke kant hebben laten zien en een tweede had voor ons echt niet gehoeven. Wanneer onze nieuwe muziekvriend voor de derde keer inzet en bijna simultaan zijn halve liter blik bier in Koen zijn gitaarhoes leeg kiepert is de maat (en hoes) vol en begint de sfeer wat erg ongemakkelijk te worden. Na afloop wordt ik nog getrakteerd op een lang verhaal over zijn muzikale loopbaan waarna hij mij zijn eigen geschreven composities als "beat" cq backing track voor zijn klarinet aan me wil laten horen. Zijn USB stick gaat vervolgens een soundmachine in en na een volle minuut zijn elektronisch orkesten te hebben aangehoord weet Koen de boel op te rollen met de opmerking;, "Hé, da's Dick Dale!" En zo staan we gelukkig weer met z'n tweeën voor vriend Anton. Alsof we ons publiek in de steek hebben gelaten starten we weer koud aan een nieuwe ronde.

Gelukkig hebben we na een paar nummers ons weer hervonden en staan we in het zonnetje weer ons ding te doen.

We zijn onze maximale tijd al een paar maal voorbij wanneer we onze weg vervolgen naar De Hand, verderop op de Meir. Ik, trappen of m'n leven er vanaf hangt, terwijl Koen vol in de ankers zorgt voor een stabiel rustige koers door de toch wel drukke stad.

Vanaf de halve cirkel voor De Hand spelen we voor ons winkelend publiek. Helaas moeten we een geïnteresseerde voorbijganger af doen met een door bier doorweekt visite kaartje uit de gitaarhoes van Koen. Na een tijdje pakken we ons boeltje in na een korte stop voor de miniwafelboer zetten we koers richting grote markt. Door de smalle straatjes, langs de pizzaboer waar een rokende Italiaanse kok ons met een grote glimlach "Pancho, Pincho. Pincho, pancho!!" na roept. Geen idee of dit goed of slecht nieuws betekend?

Uiteindelijk vinden we een terrasje in de zon aan het grote marktplein. Op een zilveren schaaltje gaat de pet op z'n kop en zij aan zij zitten we ongegeneerd de poet te tellen. Vierenvijftig euro en vijftig cent. De hoogste opbrengst tot nu toe. Een oudere vrouw aan het tafeltje naast ons kijkt een tijdje toe en vraagt vervolgens of we misschien een bank hebben beroofd. "Ja, maar geen al te grote deze keer.". M'n compagnon schiet nog even in zijn beste Engels een jong chinees stel aan op een terrasje ernaast die ons eerder die dag fanatiek heeft staan fotograferen. Verbaast antwoord de jongen hier in het Nederlands op; "Zien we er zo uit als toerist dan?" Een Belgisch biertje en een mega hamburger later, stappen we weer op de tandem om onze fietstocht in reverse terug naar de bus terug te vinden. Ook deze keer weer een geslaagde dag als straatmuzikanten.

Baldrick Brothers - ut Babbelaertje in Middelburg - 2 september 2017

Middelburg is een monumentale stad met een rijke historie in de gouden eeuw. Alles ligt binnen de getande contouren van wat ooit een vestingwal zal zijn geweest. Fijn om te weten en allemaal leuk voor de toerist, maar een regelrechte ramp voor een muzikant die in de binnenstad pal voor een café zijn auto probeert te parkeren om zijn apparatuur op minimale sleepafstand voor het podium te krijgen. En even zo belangrijk is de mogelijkheid om daarna het vervoermiddel een plaatst geven op acceptabele loopafstand tot aan de kroegdeur. Vooral dat laatste bleek een zware klus en na een lange zoektocht en een fikse wandeling vanaf het voormalige trefcenter terrein stap ik "Ut Babbelaertje" aan de Vlasmarkt binnen waar al een redelijke sfeervolle stressstemming hangt. Bij binnenkomst,  een half uur eerder, stond het achterste deel van het café nog vol met apparatuur, drumstel en gitaren. Het geheel opgesierd met een beschaaft formaat damesslip (volgens onze kenner met een vers slakkenspoor en waslabel van hetzelfde formaat als de slip zelf) als kers op de chaos. "De speakers en mengtafel vertoond de laatste tijd kuren en is niet of nauwelijks geluid uit te gebruiken. Er liggen diverse monitoren, speakers, etc. Er is vast wel iets werkends van te maken." Uhu. Leuke boodschap om de avond mee te beginnen. We waren dankzij het optreden van NoPoint een tijdje geleden, getriggerd door Andre en waren daarom ruim 2 uur voor ons optreden aanwezig. Uit voorzorg hadden we onze mengtafel en speaker snoeren mee. Helaas niet de speakers, terwijl dit het grootste probleem bleek te zijn. Tijdens mijn zoekactie naar een parkeerplaats hadden m'n bandgenoten het inventaris via de nooddeur buiten achter het café onder een gespannen zeiltje gezet.

De defecte speakers, aangesloten op een mengtafel, waarbij de overlengte van de fors uitgevallen speakerkabels als rond een haspel om de schuin, op 1 punt nog aan een wandheugel en verder aan de leiding hangende, CV-radiator zijn gewikkeld. Weinig kans om daar nog een knoop uit te krijgen. Na verwoede pogingen om wat speakers aan onze set te koppelen, komt Koen met 2 Laney's aan die eerder onder het zeiltje waren gezet. Gelukkig waren we met dit tweetal uit de nood. Redelijk snel hebben we een acceptabel geluid en staan we om 22:45 Intro/Chicken Shack te spelen na een lange zomerstop. Onze najaarstour is van start.

3 sets lang hebben we een enthousiast publiek. De 2de keer Vendetta in de set is er één met een vet achtergrondkoor: "VENDETTA!!!" En dit keer een prima uitvoering. Wederom weer een feestje met in de laatste set een uitbundige serenade aan de senorita's van Middelburg. Op verzoek spelen we Joline is onze viervoudige toegift.

De damesslip (naar eigen zeggen, niet van de bardames. "Ik draag die dingen niet.") is ergens aan de lamp aan het plafond achter gebleven na een wijze amputatie van het waslabel en na grondige opruiming laten we de ruimte schoner achter dan aangetroffen. Lou is tevreden en hoopt ons in december nog een keer terug te zien. I.v.m. onze volle agenda zal dit eerder begin volgend jaar worden. Ondanks een stroeve start is het weer een muzikaal feestje geweest in Lou's Babbelaer.