Company of Sinners - Mosseltreffen in Zierikzee - 9 September 2017

Van alle podia in Zeeland is het Mosseltreffen bij de Lost Ones in Zierikzee toch wel één van de leukere en ik heb dan ook de mazzel om hier met enige regelmaat met redelijk wat verschillende bandjes op de vrijdag of zaterdag te hebben mogen staan. Eind van de middag, begin van de avond, tijdens het mossels koken/eten is meestal de beurt aan een licht versterkt akoestisch gezelschap. Laten we daar dit jaar met de Company of Sinners ook nog eens aan voldoen. De vrijdag en zaterdagochtend is er 1 uit de categorie zwaar herfstweer. Maar in de loop van de middag klaart het op en begint het zelfs zonnig te worden op het motorclubterrein achter de betonfabriek. De drag race "Run with what you brung" is door het weer een uurtje uitgesteld en wanneer ik een uur later dan gepland op het industrieterrein aan kom is de race net gestart en wanneer de eerste deelnemers terug naar de start rijden hobbel ik er met de Peugeot achteraan. Ondanks het slechte weer van afgelopen dagen is het aangenaam druk rond en achter de startstreep. De motoren starten twee aan twee achter de startlichten en de race wordt smakelijk aan elkaar gepraat door een clublid die de commentaren even zo aangenaam maakt dan de race zelf. Op de dijk staan de tentjes en tegen het talud hangt/zit/staat het merendeel van de bezoekers met een fles bier het acceleratiegevecht te aanschouwen.
Een bonte verzameling leer, baarden, spijker en tattoos met bijna allen een grijns van genoegen op het gezicht, oftewel, de echte motorrijder die eind deze middag ons publiek zal zijn. Tussen start en clubgebouw staan de motoren als ere haag op de jiffy of bok aan beide zijden van de weg. Geen poetswerk, maar machines waarop iemand heeft afgezien. Ook het terrein aan de naburige fabriek staat vol met motoren en de noodzakelijke auto's en bussen, waaronder die van ons.
Omdat het weer inmiddels van herfst in Indian summer is veranderd stationeren we ons buiten naast de grote deur wat toegang tot het clubgebouw verschaft. Een flightcase met statieven van René, dient als tafel voor Koen z'n versterker, onze suitcase-PA en m'n chromen kandelaar. Bassman en Hot Rod er voor en kleed over de straattegels. Korte sound check en klaar.
De race is nog in volle gang en het is dan ook wel duidelijk dat we 6 uur niet halen, maar gewoon een uurtje later starten. De mosselkook is wel al gestart en er staat dan ook meteen een flinke rij voor de eerste lichting. Om niet met een lege maag achter m'n microfoon te staan sluit ik aan bij de friettent waar de rij een stuk korter is. Sta ik daar vervolgen ruim een half uur op een puntzak friet te wachten, terwijl de mosselrij is opgelost. Wordt het toch nog haast werk.
Met m'n vinger in de mayo steek ik mezelf in een strakke kloffie en spoed me naar perron negen en driekwart naast de entree. De play list is deze keer van mijn hand en hebt 3 lange sets uitgewerkt. Het kan hier alle kanten op en wil me niet laten verrassen. Maar op de stip besluiten we de meeste rustige nummers te skippen en gaan voor actie.
We hadden onszelf als muzikaalbehang geclassificeerd, maar gezien de aandacht van iedereen op het "terras" was het gelukkig meer dan dat. Afwijkend in de set spelen we Folsom Prison op verzoek voor een Cash nummer, terwijl Hans met brede grijs de verdwenen steekkar van achterop voorbij komt rijen. Na Antwerpen doen me Route 66 hier op herhaling en wanneer Wild May West, de band voor vanavond, passeert spelen we The Pal's Rockabilly surfklassieker Power Shake. Geen pauzes. Gewoon speule. Wanneer we onze langst aaneengesloten gig tot dusver, hebben afgetikt is de zon al onder en begint de schemering over Zierikzee te vallen. Met wat hulp schuif ik m'n instrumentarium in de auto en besluit na een paar nachten in een Frans hotel, de dagen ervoor, om vannacht mijn eigen bed op te zoeken. Koen en Eva hebben een stille plek voor de bus voor komende nacht gevonden en gaan er nog een nachtje feestend tegenaan. Was weer geslaagd!! Al was ik wel een beetje kop-over-kloten vertrokken, zo bleek later. Gelukkig heeft m'n kompaan mijn vergeten schoenen nog meegenomen. De kandelaar is een herinnering voor de club aan ons geworden. Volgens zeggen hebben de kaarsen die avond prima gebrand. Hopelijk is het ornament een onderdeel van het gebouw geworden, zoals de Baldrick Brothers bom dit inmiddels ook al jaren links boven het podium is.
We gaan het volgend jaar checken.