Company of Sinners - Sleazy Tiki in Vlissingen - 23 Dec 2017

EN OF de donkere dagen zijn gevuld. De zaterdag voor het jaarlijks heidense zonnewendefeest, door de Christelijken onder ons ook wel Kerst genoemd, reizen we wederom af naar het Walcherse. Deze keer naar onze Zeeuwse havenstad Vlissingen waar we halverwege de St.Jacobs-passage een akoestische set doen als muzikale omlijsting tijdens het knippen en trimmen van veelal bebaarde klanten van drummer en barbier "Sleazy John Tiki". Willie en John hebben de Art & Barber Shop inmiddels alweer een jaar op deze plek en er is en blijft altijd weer genoeg te zien in het knusse knipperslocaal om je ogen uit te kijken.

Naast gitaar en ukelele is vandaag mijn banjo mee voor de nieuwe Stille Willie / Bleke Jet, treinballade "619" van de hand van Koen.

De schoonpa van de eigenmaakkunstverkoper is vandaag de kerstman in het Vlissingse centrum en zwerft de stad door in rood pak met baard. Al is het verschil met andere coca-cola kabouters deze middag moeilijk waar te nemen. We hebben in ieder geval met 1 van de klonen van Santa, incl. slee-bel, een Mulder ballad ten gehore gebracht. Al een hele ervaring op zich. Wanneer schoonmama later die middag voorover gebogen de riem van Mr. Clause fatsoeneert, hoor ik mijn kompaan de legendarisch hilarische woorden zeggen, "Zo, maak jij de kerstman maar eens gelukkig!". We wisselen onze set af in de winkel, barbershop, etalage en buiten voor de winkel in de smalle passage. Bijna onafgebroken worden we qua ritme bijgestaan door Tim, die evenals in Le Penseur het wasbord van Koen heeft omgehangen en de Company wederom tot een XL-versie maakt. Zeker wanneer ook John met contrabas een deuntje mee bast op de stoep. Voor de winkelpui ligt inmiddels de tenorkoffer open en hebben we ruim aandacht van het winkelend publiek.

Tevergeefs doe ik een poging om op de fraai opgedirkte Rockabilly roeibootbas binnen in de winkel een nummer te bassen, om 'm daarna zo snel mogelijk weer in de hoek te parkeren. Wanneer John voorstelt om een nummertje bij de buurvrouw te doen, stel ik op mijn beurt voor om eerst dan maar eens te kijken wie de buurtvrouw is. :)

Bijna onafgebroken hebben we de middag muzikaal volgespeeld. Met en zonder hulp van Tim. (Bedankt, Tim!) Eind van de middag staat het zinken golfplaatje, bezweken onder metaalmoeheid, puilend uit het houten raamwerkje van het wasbord. Die is in ieder geval goed gebruikt!

Met de opbrengst uit de koffer kunnen we de helft van de gage dekken en houden de 2 ondernemers er ook nog een meevaller aan over. ONZE kerstvakantie is begonnen. 22ste optreden dit jaar en tevens de laatste van 2017 voor de Company. Een gevarieerd muzikaal jaar, waarin we ons flink ontwikkeld hebben. Eigen nummers hebben gemaakt. Met trots, zowel akoestisch als versterkt hebben we een mooie lijst aan optredens gedaan. Volgend jaar zullen we het wat rustiger aan doen, maar staan er al vóór de jaarwisseling weer een paar mooie locaties op het programma.

Company of Sinners - Café Le Penseur in Middelburg - 16 Dec 2017

De denker is de Nederlandse variant van het overpeinzende beeld waarnaar Blauwe Steen "icoon"; Gideon, zijn nieuwe kroeg in Middelburg heeft vernoemd. Het café is een aantal jaar gesloten geweest en voor die tijd had het een redelijk negatief karakter, wat niet vreemd was met een gemiddelde van 100 jaar Torentijd op een vrijdag of zaterdagavond. Het ziet er nu, inclusief kerstboom op het podium, erg vreedzaam en sfeervol uit met een fikse LP-bak achterin. Niet voor de verkoop, maar gewoon om te draaien. Met de bus half op de stoep kan het verkeer er nog net voorbij. Het verhoogde geodriehoekje achterin fungeert als podium, waarop de bank, boom en krantenbak in plaats gereorganiseerd moet worden om plaats te bieden aan 2 moordlustige kompanen (tekstueel dan toch). Onder het genot van de nieuwe CD van Robert Finley (mooie naam btw) markeren we onze plaats met ons inmiddels bekende tafeltje, suitcase-PA en Fender Bassman zangversterking. De cajon is weer mee en zo ook is het wasbord meegekomen. Met wat stil publiek aan de tafeltjes voorin lijkt het verder een uitgestorven boel te worden. Gelukkig niet voor lang, wanneer Sleazy John Tiki met een tattoo-clubje binnen rolt en de ambiance aanzienlijk opkrikt. Druk is het die avond niet geworden, maar spontane gastmuzikant Tim, weet goed raad met het wasbord en wanneer ook John een paar nummers op de cajon meespeelt is het een muzikaal feestje waarvoor je kroeg niet per definitie afgeladen hoeft te zijn. De aanwezigen vooraan het podium maken lawaai voor 10, waarna we weer met een blije kop terug naar ons eiland kachelen. De donkere dagen voor kerst zijn weer prettig gevuld.

Trudy & Marion - “Zondag bij ons?” De Vroone Kapelle - 10 Dec 2017

Een maand is niets wanneer je met volle overgave in een nieuw concept bent gedoken. De eerste “Zondag bij ons?” is amper achter de rug of we zijn alweer in volle gang om een 2de editie in elkaar te zetten. Henne komt met het idee om Peetman (Peter Wisse) te vragen en die komt zelf met een mooi voorstel om als duo samen met Jake Rainey (zang-gitaar-mondharmonica) te komen. Inge is hier ook duidelijk blij mee en ik weet Peteman en Inge over te halen voor een duet. Helaas ligt de muzikale smaak niet geheel op één lijn, maar ze vinden elkaar in het mooie breekbare "Wild Horses".

Marlon en ik moeten ook weer flink aan de bak om een nieuwe set meezingers voor te bereiden. Een intensieve klus. Poster maken en flyeren, nummers uitzoeken, nummers uitwerken, een paar avonden oefenen met z'n 2en en elk vrije uurtje met gitaar op schoot om de nummers eigen te maken. En dan nog in de late uren de teksten bewerken voor op zwart schermformaat. Gelukkig zitten er nog een paar vrije dagen tussendoor om het geheel op tijd rond te hebben.

Zondagochtend 10 december 10:00 is het weer zover. Na een laat optreden in De Klomp in Etten-Leur met de Baldrick Brothers de nacht ervoor, sta ik nog onverwacht redelijk fris in De Vrôône. Gelukkig ben ik de winter doorzeurende verkoudheid even te boven wat wel zo lekker is met een voorzing functie voor de boeg.

De winter is buiten in volle gang en de sneeuw komt dan ook in akelig serieuze hoeveelheden naar beneden en alles is inmiddels wit en spek glad. Onze act voor vanmiddag is dan ook in optocht met gepaste snelheid uit Middelburg en Zeeuws Vlaanderen gekomen.

Dit kan, met een beetje pech, de publiekelijke opkomt mogelijk enigszins in de weg zitten. De dag begon al niet geheel sterk toen we met z'n tweeën (Heleen en ik) de boel op gingen zetten en toch wel wat haast moesten maken om de klok voor te blijven. Gelukkig bleek dit, met wat lichte strubbelingen (lees: gebroken speaker statief), binnen de gehoopte tijd te lukken. Zelfs met ruimte om nog een paar nummers, zoals gepland, samen door te nemen.

Peetman en Rainey deden de aftrap met een mooi ingetogen set van eigen nummers, met af en toe een babbeltje van Pete, afgewisseld met een aantal nummers die in deze setting perfect tot zijn recht komen. Hier en daar probeerde de pas aangeschafte buurtcafé kanaries de 2de stem te halen tijdens de rustige stukken, waarop Valentijn het geel gekleurde grut vierkant oppakt en in een zijkamertje parkeert. De akoestische set, waarbij ze elkaar op gitaar en mondharmonica (Jake) begeleiden, werd afgesloten met de Stones klassieker, "Wild Horses" in duet met Inge. Inmiddels was Finley achter de bar gekropen om op de schermen de tekst te souffleren. Vanaf daar nemen Marlon en ik het over en met een aantal song-suggesties van de eerste Pop-sing-a-long wordt er door het publiek lustig op los gezongen. Malle Babbe kon na vele verzoek vorige keer absoluut niet op onze lijst ontbreken en voor een regelrechte Hazes hater als ik, was onze "Zij gelooft in Mij" wel een heel onverwachte wending. Voor Proud Mary weet Marlon zijn nicht Chanel over te halen en zij weet er een spontane Ike & Tina versie mee neer te zetten. Klasse. Enigszins geholpen door mijn foute volgorde in de teksten op het scherm, weet het publiek "Does Your Mother Knows" tot een gezellige chaos te maken. Maar gelukkig weet Inge zich er goed doorheen te slaan.

Na een korte barpauze neemt het duo het publiek verder mee in hun mengeling van blues, country en singer/songwriter repertoire, waarvan de cover "Saint James Infirmary" en "In The Pines" mij het best is bijgebleven. Als afsluiting van hun laatste set start Peteman onze 2de set meezingers in met een wat minder voor de hand liggende Stones cover. Mijn lichte twijfel vooraf werd snel weggenomen door de manier waarop hij zich met volle overgave op het nummer en de interactie met het publiek stort! We zitten dan ook meteen goed in onze laatste set. De reacties op “Michel” van Anouk tijdens de voorgaande middag waren zo positief dat een solo-momentje voor Inge ook deze keer weer onze voorkeur had. Dit keer een eigen liedje met een vrolijk lalala refrein wat door enthousiastelingen, Jo en Emy, al vanaf begin werd opgepikt.

Met het vooruitzicht op de kerst mocht DE kersthit allertijden niet ontbreken. Hij zat er sowieso al in ter voorbereiding voor kerstavond met de Baldrick Brothers. En ook hier was het een topper!

Zonder twijfel, ondanks het winterse weer, een geslaagde middag! Het concept begint al aardig ingeburgerd te raken en de wens voor een vervolg in januari is duidelijk.

SET 1:

Wild Horses (1971) - Rolling Stones (Inge/Peetman)

Lola (1970) - Kinks (Gudy/Marlon)

Aan De Kust (1995) - BlØF (Marlon)

Malle Babbe (1973) - Boudewijn de Groot(Gudy/Marlon)

Zij Gelooft In Mij (1981) - André Hazes (Gudy)

Proud Mary (1969) - Ike & Tina Turner (Chanel)

Does You’re Mother Know (1979)- ABBA (Inge)

SET 2:

You Can’t Alway Get What .. (1969)- Rolling Stones (Peetman)

Zoals Je Bent (2016) - Inge (Inge)

Twilight Zone (1982) - Golden Earring (Marlon)

Dansen Aan Zee (2000) - BlØF (Gudy)

Belle Helene (1982) - Doe Maar (Gudy)

Smoor Verliefd (1981) - Doe Maar (Marlon)

Merry Christmas Everybody (1973) - Slade (Gudy)

Baldrick Brothers - Café De Klomp in Etten-Leur - 9 Dec 2017

Etten-Leur is Brabant, dus niet meer regionaal, dus... tijd voor een band & busuitstapje! Leuk! De hele crew (crew?) in het schildersbusje. Kar d’r achter en All The Way naar Café De Klomp! Met een lege maag parkeert onze multi instrumentalist de Transporter in het centrum en gaan we opzoek naar een restaurantje in de buurt. Het is een bescheiden maaltijd, maar met een goeie Kwaremont geeft alles goeie Goesting.

Maar niet te veel, want het wordt nog een lange avond in het Ettense drinkgelag. Het kroegje wat 10 jaar geleden al te koop stond, omdat de eigenaar het hele rokersbeleid de rug toe keerde. Maar inmiddels is ook hier het rookgordijn verdwenen en staat nog steeds dezelfde kastelein achter de toog.

Het plafond van De Klomp hangt vol met (niet meer raden) klompen. Een doorleefde ouwe kroeg. We zetten onze back line op het podium neer terwijl de JBL’s loeihard boven ons staat de brullen! Harry Muskee staat al buikwrijvend de barklanten en volumeschuiven te bedienen en de gastronomie spat er vanaf! In afwachting van ons optreden zitten we op de rand van het podium ons tijd te vullen en een beetje wijsheid op te doen. Zo leert onze drummer ons de rode bandcodering op de witte stok van de blinde persoon aan de bar. 1 band is slecht ziend en 2 is blind. De 3 band, zoals bij de persoon in kwestie, geeft aan dat ook zijn begeleidingshond blind is. Het is een hele worsteling om alles een beetje wenselijk op z’n plek te zetten. Het podium staat heel breed recht tegenover de barkrukken. Het is dan ook lastig om elkaar aan beide zijden van Ronald te horen. Dat geldt ook voor het publiek die, afhankelijk van de plek, door de ene wordt overstemd en de ander niet te horen is. Gelukkig geeft Mr. Cubby ons ruimschoots de mogelijkheid voor een goede sound check. Althans, een paar schamele minuten gunt hij ons die kans, maar daarna gaat ook zonder omhaal de hifi weer op vol volume. Gelukkig is de groot en breed uitgevallen uitsmijter behulpzamer en na onze eerste set zetten we ook de instrumenten kruislings over onze PA-speakers.

Halverwege een set ligt al het 230V consumerende apparatuur op non-actief. WTF hebben we nu weer? Cubby is duidelijk not amused en wij hebben ook geen andere optie dan aan te nemen dat de stoppen eruit leggen. Pas een week later hebben we de boosdoener in de vorm van een defecte verdildo’os gevonden die als gemeenschappelijke deler in onze 230 voorziening zat. Maar om daar nu zo sacherijnig over te lopen doen is nou ook weer wat overdreven. We zijn op het podium gewoon unplugged doorgegaan. Ronald in ieder geval wel en wij volgende gewoon. Ik had Jaap zijn Takamini alweer te pakken en Koen had sowieso zijn akoestische tenor. Het publiek maakte er allemaal geen punt van en de respons was niet verkeerd. Zelfs enthousiaste Noord-Hollandse fans gemaakt. Of we daar op een feestje zouden kunnen spelen. Tuurluk. Die zetten we gewoon in het rijtje Antwerpenaren, 10 bevriende motorclubs van Koeievaag en onze vriend uit Quatar. We hebben nog een mooie tour in het verschiet.

We hebben, naar onze mening, een lekker avondje staan knallen. Helaas kon er van Cubby weinig meer af dan een ontevreden gebrom over de sound check en de stroomuitval en was al weer vertrokken. Gezien de wat religieuze spreuken op de affiches, zo bleek later, hebben we nog even zitten twijfel of onze teksten wel in goede aarde waren gevallen. Maar ja, het vogeltje zingt nu eenmaal zoals het gebekt is! Are You Drinking With Me Jesus?! Wij hebben een prima avond achter de rug.

Company of Sinners - Graaf van Buren in Kortgene - 26 Nov 2017

Jemig wat een winter. Een paar optredens met de Baldrick Brothers. Een paar met de Company of Sinners. Mijn eerste bijdrage aan de tweejaarlijkse Porgy & Bess sessie, éénderde NoPoint optreden in het 30 jaar jubilerende bar American en een compleet nieuwe uitdaging in buurtgebouw De Vroone onder de noemer “Zondag bij ons?”, waarvan de laatste activiteit veruit de meeste tijd opslokt. Dus geen tijd meer vrij voor een regelmatige blog.

Het is dan ook nu eind maart wanneer ik mijn geheugen probeer te downloaden en in een acceptabel leesbaar verhaal op mijn bandblog tracht te slingeren.

Het is zondag 26 november wanneer we ‘s-middag het aanwezige café/restaurant personeel als bescheiden duo overvallen met een lading spullen en apparatuur. 

De soms wat kritische eigenaresse van de Kortgeense Graaf van Buren is op vakantie en het aanwezig personeel laat zich geheel onbevooroordeeld verrassen. Zo ook wij. Tijd om ons te bewijzen als versterkt akoestisch duo in een café waar we, zowel met Baldrick Brothers als NoPoint, zwaar versterkt hebben staan knallen.

Een Lazy Sunday Afternoon met akoestische Murder ballads. Laatste keer met de Baldrick Brothers hebben we in de rooklounge (een rookhok mag je deze sfeervolle achterkamer toch echt niet noemen) hebben we een voorproefje gegeven, nadat we i.v.m. de vergunning moesten stoppen in het café. Een mengeling van Baldrick Brothers en Company of Sinners repertoire, waarvoor ik Jaap zijn Takamine had ingepikt en Jaap het Spaanse exemplaar aan de muur voor zijn rekening nam! 

Een rustige zondagsfeer hangt er in het zojuist geopend café!. Wanneer ook Koen aankomt weten we het vloertje weer aardig te vullen, maar na opbouw houden we een fijn ruim werkgebiedje over. Tegen de tijd dat we beginnen zijn er al wat mensen binnen en geleidelijk aan verzamelen we gaande weg ons optreden redelijk wat publiek. Er zijn er die ons van de band kennen en speciaal op onze koppen van de foto’s zijn afgekomen. 

We hebben met de cajon en looper een nieuwe troef om wat variatie en ritme in onze gig te introduceren. Beide zetten we pas als laatst van onze 2de set in, maar voor zowel zonder als met weten we het publiek goed te vermaken. En wanneer de aandacht in de eerste set wat verslapt duiken we naar beneden qua volume en met een provocerende “Sssssssshh” weten we iedereen weer bij de les te krijgen! Vol lof is ook onze nieuwe fan die ons meteen op diverse landelijke festivals denkt binnen te kunnen praten, maar zo blijkt later ook af en toe wel eens een busje te kunnen gebruiken. Dan toch even niet zo handig van die visitekaartjes met je 06. Al met al is het een best middagje hier op Noord-Beveland, welke we af sluiten met een eenvoudige maar geslaagde maaltijd (safe met alles er op en aan) aan een tafeltje in het verhoogde restaurantdeel achter de bar.

De Graaf bedankt voor jullie enthousiasme en goeie zorgen.

Company of Sinners, Trudy & Marion en Inge - De Vroone Kapelle - 12 November 2017

Op vakantie met een biertje ontstaan de meest waanzinnige ideeën. Bretagne in Frankrijk was de locatie en een koude Affligem Blond het idee elixer. Een muzikale zondagmiddagactiviteit op het anders altijd zo uitgestorven Kapelle.
Buiten DE ontmoetingsplaats van Kapelle, is er eigenlijk niets waar je je verveling op dit Bevelandse durp kwijt kan. Hoogtijd voor wat vermaak tijdens de koude winterzondagmiddagen dus.
Wilde plannen voor een multi stage singer song writer festival hebben we nog maar even voor de toekomst geparkeerd. Het akoestisch gebeuren daarentegen leek ons wel wat. En wat als we daar nu eens een liedjes-zing-middag of zo aan koppelen?! Zo iets hebben we ooit eerder gedaan met wat familie en vrienden bij ons in de huiskamer. Allemaal met een boekwerkje met teksten en ik op gitaar. Dat was toen een succes wat we dachten nog eens te gaan herhalen in het park met een paar flessen rosé en een kratje bier. Die flower power gedachte is er helaas nooit meer van gekomen.
Op een ander front ben ik door de heren Heat Stroke al vóór Festival Geniet, waar ik samen met Koen op het feestje van o.a. Stroker Henne heb gespeeld, bestookt met voorstellen voor een Trudy & Marion revival waar ik toen geen gehoor aan had gegeven. Tot ik in de buurtsuper 2 joviale vrienden tegen kwam met de vraag of Koen en ik tegen betaling een avondje kampvuurliedjes zou willen komen spelen en waar ik uiteindelijk na 13 jaar samen met Marlon Houtenkamer een avondje met gitaar gouwe ouwes heb zitten zingen voor een uitgeregend motorpubliek. Blijkbaar had het zo moeten zijn.
Voor onze eerste “Zondag Bij Ons?”, waarvoor Heleen op de World Wide Web een pakkende naam heeft geshopt, hebben we dus een Pop-Sing-a-Long akoestisch begeleidingsduo. Misschien niet de perfecte benaming, maar in ieder geval nog wat sexyer dan Live Karaoke. En verder?! Tja, voor een eerste aftrap ga je toch niet verder zoeken voor een akoestische act, wanneer je zelf aardig aan het regionale muzikantenwegdek timmert. Dus ja, dan sta je zelf samen met kompaan Koen op de frontcover van je eigen zelfgemaakte eerste editie full color promo poster samen met een zwaar vermagerde Tex Mex tekening als pseudo voor Trudy&Marion.
De play list van de sing-a-long telt 21 nummers waarvan de meeste uit de long list van onze reünie in Lewedorp.
Naast Marlon en ik krijgen we vocale hulp van Inge Maria, of gewoon Inge, zoals ze zichzelf op de cover van hoor 2 zelf geschreven CD’s noemt. 
Na een proefmiddagje met hulp van Henne en Patricia, Wessel en Finley, en natuurlijk de 2 Vroone gezichten voor de komende muzikale zondagen; Heleen, Valentijn & Jose, is het eindelijk zover. Helaas haken Henne en Patricia noodgedwongen i.v.m. familieomstandigheden de bewuste zondag af, waarvoor alle begrip. Schept wel even wat extra inspanning voor de overige, maar wanneer we na een kort nachtje iets na tienen aankomen is DJ Valentijn de apparatuur al aan het inspelen/indraaien en kunnen wij ons bekommeren om de meubilaire indeling en ons “stage plan”, oftewel, onze Company plek voor de boekenkast innemen met kleden, tafeltje, versterkers, microfoons, TV, schemerlamp, krantenbak, doodskop, plantenbak, kortom, alles wat je als akoestisch muzikant nodig hebt. Ruim voor aanvang zijn Koen, Marlon en Inge aanwezig om de laatste zaken door te nemen, zenders te testen en de nummers met Inge door te nemen. Laat ik nu net Michel vergeten zijn om op pdf voor de beeldschermen aan te maken. Dan maar van papier. Tot tegen 3en nog de laatste zenderstres met de losse microfoon en dan; Show Time.
Iets na 3en starten we met de Company of Sinners met een zeer bescheiden aantal bezoekers maar gaandeweg onze eerste set komt er toch aardig wat publiek binnen en wanneer ik na een korte chang-over op volledige draadloos over ga, sta ik het concept via m’n K3-microfoon uit te leggen en zetten we Jimmy van Boudewijn de Groot en in zijn we met de sing-a-long van start. Met uitzondering van een korte pauze hobbelen, zowel Marlon en ik als Koen en ik door ons repertoire en maken we de volledige 3 uur vol.
De laatste set van de Company of Sinners pluggen we ook uit en gaan we onversterkt het publiek door.
Het meezingfeestje wordt enthousiast opgepakt en nummers als Country Roads, Venus, Het is een nacht en Annabel worden uit volle borst meegezongen. Kunnen wij tenminste een tandje zachter zingen! Tijdens Michel, gezongen door Inge, durft nauwelijks iemand mee te zingen en houdt iedereen het liever bij luisteren naar de mooi ingetogen versie.
Intensief dagje, maar meer dan waard. Meer publiek dan verwacht en ondanks de matige generale hebben wij de begeleiding voldoende onder de knie en een mooi meerstemmige bezoekers. Uit de ingevulde songsuggesties moeten we nog even aan de bak om aan een paar verzoekjes voor volgende keer te voldoen.
De middag is in ieder geval meer dan geslaagd.

Pop-sing-a-long-songs:

SET 1:
M/G) Jimmy (1973) - Boudewijn de Groot
G) Hey Brothers (2013) - Avicii
M) Like The Way I Do (1988) - Melissa Etheridge
G) A-team (2011) - Ed Sheeran
M/G) Het is een nacht (1995) - Guus Meeuwis
G) Rolling In The Deep (2010) - Adele
M) Borderline (1984) - Madonna
G) In Your Arms (2014) - Chef’s Special
M) Radar Love (1973) - Golden Earring
M) Stil in my (1994) - Van Dik Hout

SET 2:

M) Annabel (1983) (1996) - Boudewijn de Groot
G) Wake Me Up (2013) - Avicii
G) Venus (1969) - Shocking Blue
G) Some One Like You (2011) - Adele
I) Iedereen is van de wereld (1990) - The Scene
I) Michel (2000) - Anouk
G) I Follow Rivers - Trigger Finger
G) Country Roads (1971) - John Denver
G) Valerie (2007) - Amy Winehouse
M) Stiekem gedanst (1983) - Toontje Lager
K) Folsom Prison (1955) - Johnny Cash

M = Marlon, I = Inge, K = Koen & G = Gudy

Baldrick Brothers - Feestje Verhip Rotterdam - 11 november 2017

Vrienden van Koen en Eva geven een feestje in Rotterdam. Schiebroek heet het daar, om precies te zijn. Geen idee wat we kunnen verwachten, maar dat zou best wel eens wederzijds kunnen zijn. Een paar akoestische nummers rond de vuurkorf, tijdens een feestje vorig jaar in de achtertuin bij Koen, is de aanleiding voor hen om ons te vragen. Wanneer de uitnodiging voorbij komt blijkt het thema de Love Boat te zijn. Leuk thema waar we wel een herkenbaar muziekje voor zouden kunnen spelen. In een half uurtje achter de laptop staat de “Love Boat”-tune op papier, alleen blijkt de halve band destijds bijzonder weinig op te hebben gehad met de serie die inmiddels toch ook alweer meer dan 30 jaar van het scherm is verdwenen. Na een paar pogingen blijkt het eerste deel met alleen gitaarbegeleiding van mijn persoon het best uit de verf te komen.
Vroeg in de avond pik ik Ronald op. Koen en Eva wachten bij het eerste beste tankstation. Jaap en André rijden apart. Gaat allemaal prima tot in Rotterdam, waar een stilstaande truck de tunnel heeft afgesloten. In een achtervolging onder het motto, volg het zwarte busje "no mather what te price is.", vliegen we door de stad en via de Erasmusbrug komen we te laat aan in Verhip. Nou ja, te laat. Later dan afgesproken, want het drankgelag heeft nog eters en de feestgangers zijn ook nog niet aanwezig. Apparatuur alvast binnen zetten is ook nog geen optie vindt de barman, dus wordt het een plankenkoortsverlichter in de vorm van een bolleke Karmeliet. Wanneer het maritieme duo arriveert in bijpassende kleding worden nog even de simultaan telepatisch gekozen tattoos vergeleken en maken wij aanstalten om het meubilair rondom de dinerende bezoekers op te stapelen en de vloer vol te zetten met wat meegebracht is uit onze instrumentencollectie. In dit niet al te grote café-restaurant, wat volgens kroegbaas en ex-Goesenaar ooit een oud taxichauffeurscafé te midden van een oud haven gebied zou zijn geweest, lijkt dit al snel weer absurt veel. Totdat alles weer zijn plaats heeft gevonden. Het gebied tussen de Schie- en St.Jacobshaven is rondom het café totaal opgewaardeerd, waardoor Verhip op een modern open pleintje tussen beide havens staat.
Koen heeft in zijn bus een halve kuub’s-doos meegenomen waar een stapel schippersjassen en kapiteinspetten uit tevoorschijn komen. Een lange officiersjas voor Koen en een "zomer"versie marinejas voor André en mij. De aller dikste jas is met de loeiende radiatoren gelukkig niet nodig. Veel te klein voor bro Ronald. André kan na jaren zijn stuurmanspet weer op en Jaap zit strak gegoten in het hagel wit ketelbinkiepakje van zijn biologische broer. Alle hands aan dek en pompen of verzuipen. Wij zijn er klaar voor. Vierstemmig staan m'n broers als chianti-koor zij aan zij het thema lied te zingen. "Love! Exciting and new! Come aboard! We’re expecting you! ......" POWER SHAKKKKEEE!!!
Zoals het een feestje betaamd heeft het organiserend duo de meeste lol en hopen we dat de rest onze plattelands Punk'a'Billy ook enigszins kan bekoren. In ieder geval hebben wij een verdomd goed geluid, spelen we meer dan gemiddeld en bouwen we op ons eigen vierkante meter een zeewaardig feestje. Ik zie Jaap even slikken voor hij de eerste zin van Love Song 666 uitspreekt, maar het nautisch gezelschap kan het hebben. Zelfs een senorita is hier wel op z'n plek. Ik heb omwille van mijn stem voor morgen, die afgelopen week toch al meerdere keren is ingestort, mijn giechel in de 2de set gehouden.
Wanneer we onze toegift hebben gespeeld neemt onze gastvrouw de microfoon voor een woordje, maar wanneer we nog 1 keer de Love Boat bezingen schuift Koen haar de tekst toe om met enige hulp de rest van het couplet te zingen.
Ronald stelt de terugweg voor om maar beter m'n mond te houden en hem te laten praten. Normaliter niet echt een vriendelijk gebaar, maar deze keer ben ik blij met zijn meelevendheid. Zal sowieso een kort nachtje gaan worden met een fikse muzikale uitdaging op de zondagmiddag voor de boeg. Maar had deze avond toch niet willen missen.

Company of Sinners - Platenbeurs Hotel Zeeuwse Stromen in Renesse - 29 oktober 2017

Fijn zo'n keelontsteking. Praten gaat nog net, maar verder komt er niets zinnigs uit ("Anders wel dan?"). Koen is net terug uit Portugal en het zou onze eerste keer met de loopstation gaan worden. Via de Whatsapp,  misverstand, hoe en wat, sta ik na wat zoekwerk zonder cajon in hotel de Zeeuwse Stromen in Renesse. Nog wel geoefend met de 3 opnames uit het geheugen en daar zullen we het mee moeten doen. De platenbaas van Flakkee Records is de organisator van deze beurs. De grootste beurs in zijn soort in deze contreien en Jan is tevens onze boeker en contactpersoon. Een sympathieke kerel die, zo blijkt, zelf ook een aangename muzieksmaak is toebedeeld. De opzet van ons optreden is wat vaag en na wat overleg is het verzoek om ons in het café van het hotel op te stellen. Na de beurs blijven er vast bezoekers hangen voor een biertje aan de bar en dan is een live muziekje best op z'n plaats. Koen en ik duiken met gitaar en play list het rommelhok in om te zien of ik mijn zangpartijen kan overhevelen naar Koen. Zo kan ik mijn stem sparen en mij beperken tot hier en daar een achtergrondje. Gelukkig weet Koen de meeste nummers ook qua tekst. Als extra stoppen we Ode to Billy in de set met mijn voorstel om 'm wat swingender te spelen. Mijn eigen nummers gaan helaas van de lijst. Niet te doen. 

Tegen het eind van de middag zitten we nog steeds aan de bar van een haast verlaten hotelbar onder het genot van een koud glas kraanwater en de vinylsinglemuziek van DJ Bertje in afwezigheid van Dirk-Jan. Klok tikt door en wanneer ons naar onze maaltijdkeuze wordt gevraagd blijkt onze muzikale inbreng verschoven te worden tot na het avondeten. Dan toch nog maar een elektrisch setje voor het eten en dan zien we later onze reprise wel.

Het vierkante tafelblok is gedekt voor de vinylbeursorganisatoren en wij. En nadat een tafel vol mixed gril en 2 salades voor ons 2, samen met een paar voorgerechten zijn geserveerd beland het diner in een rel over kwaliteit, temperatuur en wijze van serveren, waar wij ons met ons slaatje blaa verre van buiten houden. Bijkomend voordeel van een salade en de wachttijd voor een vervangende biefstuk als goedmaker is de tijdwinst waardoor we een serenade aan het tafelend gezelschap kunnen geven. De verzamelende plaatboeven cq platenbeursbezoekers van vanmiddag hadden wellicht meer zin om hun verworven zwarte geluidsdragers thuis op de draaitafel uit te proberen dan aan de bar te hangen. De vinylplaat gepoetst zo gezegd. Ons werkelijke publiek bestaat dan ook voornamelijk uit Franse, Duitse, Belgische en Hollandse hotelgasten die we deze keer geheel ontplugt en ook met enig succes trachten te vermaken. Een bijzonder optreden. Helaas moet ik een Duitse gast achteraf teleurstellen dat we voor hem geen Sultans of Swing hebben gespeeld. Voor onderweg nemen we nog wat mini koffiestroopwafeltjes mee. Bijna in ruil voor onze tafel die bedenkelijk door een barmedewerker in de berging is gezet.

Zelf ben ik ook weer een paar platen rijker. En met Jim Croce heb ik er weer een juweeltje bij. En jawel. Deze is met Leroy Brown. Baddest in the Whole Damn Town. 

Company of Sinners - De Bierelier in Eindhoven - 14 oktober 2017

Als ik aan Eindhoven denk, dan denk ik aan Philips, DAF, PSV, Peter Pan en een verdomt teleurstellende dubbele boeking in de Ierse pub aldaar. Één van de eerste keren dat Koen met NoPoint meeging als gastmuzikant. Na een Kilkenny en een Thaise takeaway waren we akelig snel op de terugreis.
Inmiddels wat jaren later hebben we een gig in café De Bierelier aan de rand van het Eindhovense stadscentrum. John Mary, onze cigar box solist uit België, was hier vaker geweest met zijn Rockabilly band Smooth and the Bully Boys en kwam met dit optreden met ons als voorprogram. Lekker makkelijk te vinden in een doolhof van eenrichtingswegen (niet dus), maar met parking naast de deur. Althans, de stoep voor een gesloopt pand. Heeft er veel van weg dat dit cafe een eilandje opzicht is geworden tussen de hogere nieuwbouw rondom. Het geeft dan ook een bepaald Galliërs gevoel. De opstelling is tegenover de bar op een verhoging wat feitelijk de loop richting toilet is, maar deze zijn ook achterom het muurtje midden in de kroeg te bereiken.
Niet veel later arriveert Michel en hij besluit om voor het muurtje op te stellen. We hebben het nog niet gered om voldoende met onze looper te experimenteren, maar ik heb al wel mijn trouwe Guild meegenomen voor een aantal tokkelnummertjes, waaronder Straight A's en Girl of My Best Friend. Had niet het idee dat we voor het publiek een overweldigend optreden hebben gegeven, maar zowel wij als Michel zagen een positieve ontwikkeling in onze set t.o.v. 't Hof.
De verlichting On The Spot was nihil en al helemaal op de plek waar Michel z'n huzaren stuk zou gaan opvoeren. Slim bekeken mikt hij de lampenkap van onze jarenlange reisgenoot en prikt 'm horizontaal boven zijn podiumplek. Het van kleur wisselde LED-peertje van de grootste leverancier van Chinese wegwerpartikelen doet in deze perfect dienst als "lichtshow". Mister Waters en Gilmore; "Eat your heart out!".
John Mary Go Round wisselt de avond moeiteloos af tussen 4-string cigar boxes, Chevy valve cover guitars, Dobro en akoestisch gitaar terwijl zijn rechtervoet de maat stampt en hij zijn overstuurde teksten naar het publiek uitdraagt. Relaxte sfeer en goed volk.
Aan het eind van zijn set dirigeert hij ons naar onze plek voor een ontspannen jam. Met m'n Guild krijg ik deze keer ook nog eens kans om er een acceptabele solo uit te krijgen. Wederom de geijkte bluesjes, totdat John M spontaan Stray Cats Strut inzet. Laat ik die nu ook nog ergens in m'n vingers hebben zitten. Lekker muzikaal feestje.
Nadat we alles hebben afgetuigd en ingepakt nog even aan de bar voor een gezellige babbel onder het genot van een smaakvolle blonde Papegaai.
Hoe geslaagd kan je avond zijn.

Baldrick Brothers - Podium Goes (0113) - 29 September 2017

In de lange historie van het Yersekse rockfestival Mosselrock, waren wij de laatste volledige act op de allerlaatste editie, omdat de hoofdact na 1 nummer moest stoppen vanwege de storm.
Café De Vlinder in Zierikzee had ons dubbel geboekt op, wat uiteindelijk bleek, hun laatste avond zou zijn. Café Kerkzicht in Roosendaal sluit prompt hun deuren aan de vooravond van ons optreden. En nu staan we op de poster van de laatste avond van poppodium Goes. Het voormalig door Tilburgs 013 aangeklaagde 0113 heeft te weinig bezoekers om te blijven bestaan. Het water staat blijkbaar al tot aan de lippen, want een dag voordien stelt de organisator voor om onze gage te betalen en met stille trom de deuren te sluiten. Ondanks dat Koen het nog wel grappig leek om betaald te krijgen om niet te spelen, zijn we het er verder over eens dat dit wel een hele beroerde afsluiting gaat worden. Met een nog beroerdere afknapper voor de mensen die speciaal voor ons op de stoep staan. Ons voorstel om ons eigen geluid mee te nemen compenseert een deel van het verwachte verlies en eensgezind staan we vrijdagavond in wat ooit Toreador was. 28 jaar na mijn eerste optreden met Evidence op dezelfde plek. De tweede en derde keer waren als nachtconcert tijdens de Blues Route in 2004 en 2006 met The Bandox toen het nog Pake Sake heette. En nu met de Brotherhood. Al komt er maar 5 man, ze zullen weten wie hier het licht heeft uitgedaan. Bij binnenkomst loop ik al een enthousiaste buurtbewoner tegen het lijf die als woordvoerder van het een of andere buurtschap een nadrukkelijke eis mbt het volume en met name de bas op legt. Ik probeer er nog een lollig gesprek uit te halen, aangezien we als band weinig overlast voor omwonenden zullen gaan zijn. En dan nog. Ik ben geen bassist. Maar verwijs de hardnekkige verder naar de eigenaar boven. Succes d'r mee!
Voor de verlichting op het podium is een jonge gast, Jimmy, gevraagd. Schijnbaar is de verlichting hier top of the bill. Hebben ze dat stel eigen gereiden, die wij zijn, even onderschat. In plaats van op het podium, waar de tadadada disco light show hangt, zetten we onze ritmemeester in de dynamische spotlights en gaan met z'n vieren voor het podium op de dansvloer staan. Wanneer je niet veel volk verwacht, ga je niet achter een hekje staan spelen, maar wil je interactie. Om de ruimte te vullen moet onze backline een flinke tand in volume naar boven. Dit geeft even wat gewenning aan de bas/tenor zijde, maar het totale geluid op de plek waar het publiek moet staan is een dikke voldoende. De verwachting qua publiek is niet al te groot. We zijn dan ook al erg blij met de eerste bekenden, waaronder Festiband Linda die hier de eerste (ROLR) en de laatste (wij dus) heeft aangedragen. Langzaamaan krijgen we toch nog een aardig clubje aan bekenden en zelfs onbekende voor ons neus staan. Enige maar zijn de stategisch belabberd geplaatst hangtafels met barkruk waarop Eric en Kees beide geheel onbewust de andere aanwezigen op afstand houden. Vreselijk zonde natuurlijk, wanneer er een redelijke club dames uit de kennissen van Linda binnen vallen. We hebben er weinig moeite mee om vanaf nul te stuiteren en spelen een prima eerste helft. Blij met ons bezoek stelt Jaap vlakvoor onze pauze een rondje van de band voor waar voor een rekening van €65 gelukkig goed gebruik van gemaakt wordt. Moeten we natuurlijk wel ons publiek binnen houden. Tja, dat is dan net ff jammer dat het dan bekant een half uur duurt om dan weer met Power Shake de 2de ronde in te gaan. Voor een bijna lege zaak sta ik m'n Paladins dingetje te doen, maar gelukkig komt een groot deel na de pauze weer binnen. De dames zien we niet meer terug, maar wel weer nieuwe gezichten. Reden genoeg voor een Senorita met voldoende Senorita's om voor te serenaderen (ja, zet die maar eens in de Dikke Vandale). Sandra (toch wel één van de rode draadje van de band), krijgt haar eigen momentje. Al met al maken we voor ons en de aanwezigen toch weer maar een eigenzinnige feestje. Jammer dat de formule niet heeft gewerkt. Stomme wiskunde ook altijd. Binnenkort is dit weer een hersenloze dansclub. Ik wens het buurtschap succes en heel veel sterkte. Met enige weemoed denk ik terug aan de tijd dat hier rond vieren Jackson Brown met Stay de bezoekers richting uitgang deed begeleiden. Het is tijd. De hoogste tijd. U wordt bedankt voor weer een avond gezelligheid.

Company of Sinners - Schoorse Herfstmarkt in Schore - 16 september 2017

Druk Company weekend. Vrijdag in 't Hof, zaterdag op Schore of All places.
Druilerig herfstweer op een zaterdag half september waar het makkelijk had kunnen nazomeren. Echte boost voor het publiek is dit weer niet echt, maar daar lijken de Schorenaren weinig boodschap aan te hebben. De bus vind z'n plek naast de, voor de gelegenheid in bedrijf zijnde, smederij. Een paar stappen verwijderd van de "theetuin" tegenover het centraal gelegen kerkje. Schore is een klein dorpje tussen Hansweert en Kapelle, maar met een actieve kern en de jaarmarkt wordt dan ook met net zoveel gedrevenheid gevierd als een jaarmarkt elders. Al kreeg ik toch de indruk dat het voornamelijk een feestje voor de schorenaren zelf betrof gezien de geringe opkomst van buitenaf.
Nadat we Bambi hebben gevonden, die nog verwikkeld was in een discussie met de BOA, beginnen we onze middag voor de koffie en taart verkoop, waar net verse taart is afgeleverd, nadat de voorraad vanmorgen was uitverkocht. Een paar nummers verder geven we de strijd op, nadat we de indruk krijgen dat we het terras eerder leeg dan vol spelen. Alles is rond het kerkje gesitueerd en via schiettent en oliebollenkraam wordt ik aangeschoten door een vrouw met overtuigingspotentie om mij met een schijf van vijf wat bijbelkennis aan te meten. Nu ben ik niet direct de antichrist, maar toch zeker wel overtuigend atheïst met de neiging om iedereen van het tegendeel van geloof te overtuigen. Kompaan Koen is dan ook niet voor niets al een meter of 6 vooruit gegaan. M'n bloed kriebelt, maar nu ff niet. Voor een vrouw in het kraampje verderop, duidelijk ook geen aanhanger van de schijf van vijf, spelen we met volle overtuiging en gegarandeerd wijds en zijde hoorbaar "Jesus Don't Save me". Tijdens ons rondje rond de kerk zetten we nog een paar keer in bij wat omstanders en standhouders tot we weer bij het koffieterras zijn aangekomen. Op het met partytenten overdekte "theetuintje" is het alweer wat drukker en na de gebruikelijke play list onderhandelingen gaan we daar met ons tweede setje van start.
Voor ons hebben we een paar regenboogtaart eten de bekenden. Na wat gissen en peinzen kom ik na een paar nummers tot de conclusie dat ik me sta uit te sloven voor iemand verderop op het terras, waar ik mijn gehele kleuterschoolcarrière lief en leed mee heb gedeeld.
Wanneer we onze tweede rondje rond de kerk doen bieden we de oliebollenbakkers een serenade aan. "Ja, doe maar wat van ABBA." Tja, dan maar een snel introtje "Does Your Mother know" gevolgd door een Murder ballad. We hobbelen van kraam naar kraam. Bij de Kerchup fabriek spelen we onszelf op hun foodtruckfestival in 2018.
Voor de kinderattraktie "kop van Jut" vraagt een knorrige attractiehouder (met de gelaatsdrukking als de kut van Job) ons, "Is er dit jaar geen straatmuziek?" (???) Volgens mij begreep hij zelfs na een veel te snelle "Same Old Thing", speciaal voor hem gezongen, niet dat wij de muzikale straatartiesten voor dit jaar waren.
Ons buitenconcert wordt ons moeilijk gemaakt door een irritante regenbui. Maar gelukkig kunnen we schuilen onder de luifel van Indigo. Speciaal voor de 2 strijders tegen alles wat naar drugs, drank of andere verslaving neigt, spelen we onze ode aan donkere whiskey en leugens voor bestwil: "Drinking Dark Whiskey", terwijl het buiten de luifel alleen maar harder gaat regenen. De afgesproken tijden hebben we naar eigen inzicht aan ons laars gelapt, maar ondanks dat we onze afgesproken speelduur dik zijn overschreden sluiten we onze middag af in het droge buurtgebouw waar al verschillende families vanwege het weer naar toe zijn gevlucht. Daar wordt ons meteen een pot bier in ons handen gedrukt die we maar wat dankbaar achterover slaan. Na een setje in het helder verlichte zaaltje is het tijd om ons contact persoon in de hoedanigheid van Bambi, te gaan zoeken. Niet te verwarren met het ranke reetje uit de Walt Disney fantasie, maar de robuuste werkelijkheid die zowel Dijkrock als de Schoorse Herfstmarkt mede weet mogelijk te maken. Met een extra rondje rond de kerk scoren we nog even een zak oliebollen voor thuis. Al worden er toch nog even een paar ter plaatse soldaat gemaakt en sneuvelen ter plaatse, met of zonder poedersuiker, voor het Schoorse offensief. Alvorens we de forse goedheid zelve in het eerder bezochte zaaltje aan treffen. Het was geen topdag voor de standhouders, locale bevolkters en organisatoren, maar zoals zo vaak, toch zeker weer één met een eigen verhaal. Schore heeft het.

Company of Sinners - Café 't Hof in Middelburg - 15 September 2017

Tijdens de opening van John z'n Sleazy Tiki barbershop wisselde we onze akoestische set bij de voordeur onder de trap af met een vinyl uurtje (kan ook meer of minder zijn geweest) van DJ Hayo. Barkeeper/kroegbaas, vinyl DJ, maar vooral onnoemelijk muziekliefhebber; Hayo, is de exploitant van café 't Hof in het midden van kroegensloot De Vlasmarkt in Middelburg. Dan zijn de contacten op zo'n middagje voor een optreden in "t Hof snel gelegd. En dat in combinatie met onze muzikale  Wallonische  kompaan Michel of wel John Mary Go Round.
Amper een paar weken nadat we met de Baldrick Brothers bij de buren stonden, staan we dus weer in Middelburg. Met pijn in m'n buik moet ik omwille van tijd het aanbod voor een kroegmaaltijd van Hayo afslaan, waar Koen en Michel dankbaar gebruik van maken.
Ik ben dan ook een stuk later dan het tweetal en via het elektrische paaltjeswoud arriveer ik via een achteraf straatje met m'n Frans voiture op de Vlasmarkt. De tweede toegangsdeur en tevens de nooduit van het U-vorming café is al vakkundig met lege koffers en apparatuur volgebouwd en tussendoor de volle eettafeltjes loods ik m'n instrumentarium naar het podium voorin in het rechter cafédeel.
Het café is rijk aan Jezus beelden en met een lekker oud Hollandse stijl heeft 't Hof een aangenaam huiselijke sfeer. Na een weekje werken is het op de vrijdagavond even schakelen om er even in te komen. Gelukkig is er een hand vol bekend volk wanneer we  met onze versterkte set van start gaan. De eerste nummers zit ik er nog niet echt in. Girl of My best friend is een regelrechte ramp. Maar gaan de weg gaat het nog wel ergens op lijken. Koen licht Crimson Red nader toe. De songtekst heeft alles te maken met de thuiskomst van een avondje in 't Hof, zo'n jaar geleden. Alle eigen nummers zijn voorbij gekomen en dat is ook wel eens leuk. Echter, de intieme sfeer van sommige andere optredens ontbreekt. Wellicht de afstand tot publiek en daardoor ontbreken van interactie. Bescheiden tevreden stappen we eind van onze set het podium af. Koen vraag de kroegbaas naar zijn menging en hij geeft terecht toe iets meer sprankeling te hebben verwacht. Iets wat we bij John akoestisch wel hadden. Goeie kritiek dus, waar we wat aan hebben. Dit kan wel eens een keerpunt in onze versterkte set betekenen. Wanneer we  zelf hebben opgeruimd en Michel hebben geholpen om zo snel mogelijk podium gereed te zijn, sla ik m'n eerste wel verdiende bierglas achterover en meng me tussen het publiek wat verwachtingsvol op JMGR staat te wachten. De Belgische nikkelen Nelis heeft een vette Fender Vibro Verb achter zich en bediend met beide voeten een klopper tegen een voorwerp in een veilingkistje wat een bassdrum oplevert en een tamboerijn.
Hij opent zijn show met deze 2, een viersnarige gitaar, gemaakt van een kleppendeksel van een Chevy en een mondharmonica om zijn nek. Afgewisseld met overstuurde zang door een oude fifties mic. Één bak herrie, maar met een aanstekelijke drive. En reten strak. Dit is wat we moeten hebben. Ritme!! Akoestisch zoeken we onze interactie op. Versterkt zitten we vast aan de plek van onze microfoon. Dan hebben we een ander wapen nodig.
John Mary blijft boeien en wisselt met regelmaat tussen zijn twee Chevy's, Martin, Dobro en solid Gretsch. Vuile blues wat hier goed in de smaak valt. Al had ik die zatte aap vooraan op de "dansvloer" liever ergens anders gezien. Verder stond het kroegje vol aangenaam volk. Zo'n dik uur later is John Mary door zijn nummers heen en vraag ons, the Company of Sinners, het podium op voor een jam. Koen heeft z'n Bassman laten staan om mondharmonica over te spelen. Vooraf was mij Automatic van de Red Devil's al ingefluisterd. Sinds The Bandox niet meer gespeeld, dus lekker goud van oud. Ondanks dat ik dit nummer nooit meer zou spelen, doen we Berry's Johnny B Good erachteraan. Gevolgd door Folsom Prison en Mistery Train. Ik kom er met m'n akoestisch gitaar nauwelijks bovenuit, maar het is het enthousiasme en de sfeer die telt. Zowel bij ons als bij ons publiek.
Geslaagd avondje weer. Michel moet nog even 2 uur België in om zaterdagmorgen gitaarles te geven. Wij hebben 's-middags een dagje akoestisch op de Schoorse herfstmarkt voor de boeg. In vies hondenweer onze zooi inladen en op huis aan.

Company of Sinners - Mosseltreffen in Zierikzee - 9 September 2017

Van alle podia in Zeeland is het Mosseltreffen bij de Lost Ones in Zierikzee toch wel één van de leukere en ik heb dan ook de mazzel om hier met enige regelmaat met redelijk wat verschillende bandjes op de vrijdag of zaterdag te hebben mogen staan. Eind van de middag, begin van de avond, tijdens het mossels koken/eten is meestal de beurt aan een licht versterkt akoestisch gezelschap. Laten we daar dit jaar met de Company of Sinners ook nog eens aan voldoen. De vrijdag en zaterdagochtend is er 1 uit de categorie zwaar herfstweer. Maar in de loop van de middag klaart het op en begint het zelfs zonnig te worden op het motorclubterrein achter de betonfabriek. De drag race "Run with what you brung" is door het weer een uurtje uitgesteld en wanneer ik een uur later dan gepland op het industrieterrein aan kom is de race net gestart en wanneer de eerste deelnemers terug naar de start rijden hobbel ik er met de Peugeot achteraan. Ondanks het slechte weer van afgelopen dagen is het aangenaam druk rond en achter de startstreep. De motoren starten twee aan twee achter de startlichten en de race wordt smakelijk aan elkaar gepraat door een clublid die de commentaren even zo aangenaam maakt dan de race zelf. Op de dijk staan de tentjes en tegen het talud hangt/zit/staat het merendeel van de bezoekers met een fles bier het acceleratiegevecht te aanschouwen.
Een bonte verzameling leer, baarden, spijker en tattoos met bijna allen een grijns van genoegen op het gezicht, oftewel, de echte motorrijder die eind deze middag ons publiek zal zijn. Tussen start en clubgebouw staan de motoren als ere haag op de jiffy of bok aan beide zijden van de weg. Geen poetswerk, maar machines waarop iemand heeft afgezien. Ook het terrein aan de naburige fabriek staat vol met motoren en de noodzakelijke auto's en bussen, waaronder die van ons.
Omdat het weer inmiddels van herfst in Indian summer is veranderd stationeren we ons buiten naast de grote deur wat toegang tot het clubgebouw verschaft. Een flightcase met statieven van René, dient als tafel voor Koen z'n versterker, onze suitcase-PA en m'n chromen kandelaar. Bassman en Hot Rod er voor en kleed over de straattegels. Korte sound check en klaar.
De race is nog in volle gang en het is dan ook wel duidelijk dat we 6 uur niet halen, maar gewoon een uurtje later starten. De mosselkook is wel al gestart en er staat dan ook meteen een flinke rij voor de eerste lichting. Om niet met een lege maag achter m'n microfoon te staan sluit ik aan bij de friettent waar de rij een stuk korter is. Sta ik daar vervolgen ruim een half uur op een puntzak friet te wachten, terwijl de mosselrij is opgelost. Wordt het toch nog haast werk.
Met m'n vinger in de mayo steek ik mezelf in een strakke kloffie en spoed me naar perron negen en driekwart naast de entree. De play list is deze keer van mijn hand en hebt 3 lange sets uitgewerkt. Het kan hier alle kanten op en wil me niet laten verrassen. Maar op de stip besluiten we de meeste rustige nummers te skippen en gaan voor actie.
We hadden onszelf als muzikaalbehang geclassificeerd, maar gezien de aandacht van iedereen op het "terras" was het gelukkig meer dan dat. Afwijkend in de set spelen we Folsom Prison op verzoek voor een Cash nummer, terwijl Hans met brede grijs de verdwenen steekkar van achterop voorbij komt rijen. Na Antwerpen doen me Route 66 hier op herhaling en wanneer Wild May West, de band voor vanavond, passeert spelen we The Pal's Rockabilly surfklassieker Power Shake. Geen pauzes. Gewoon speule. Wanneer we onze langst aaneengesloten gig tot dusver, hebben afgetikt is de zon al onder en begint de schemering over Zierikzee te vallen. Met wat hulp schuif ik m'n instrumentarium in de auto en besluit na een paar nachten in een Frans hotel, de dagen ervoor, om vannacht mijn eigen bed op te zoeken. Koen en Eva hebben een stille plek voor de bus voor komende nacht gevonden en gaan er nog een nachtje feestend tegenaan. Was weer geslaagd!! Al was ik wel een beetje kop-over-kloten vertrokken, zo bleek later. Gelukkig heeft m'n kompaan mijn vergeten schoenen nog meegenomen. De kandelaar is een herinnering voor de club aan ons geworden. Volgens zeggen hebben de kaarsen die avond prima gebrand. Hopelijk is het ornament een onderdeel van het gebouw geworden, zoals de Baldrick Brothers bom dit inmiddels ook al jaren links boven het podium is.
We gaan het volgend jaar checken.

Company of Sinners - Antwerpen - 3 september 2017

Na een geslaagd optreden in ut Babbelaertje met de Baldrick Brothers is het even een drempel over om ’s-morgens vroeg m'n bed uit te rollen om een zelf opgelegd dagje in Antwerpen te gaan spelen. Maar de weerberichten zijn goed en dat moeten we voor onze 2de optie in oktober nog maar afwachten.

De vergunning is vorige week geregeld en het is na 1,5 jaar wel weer eens tijd om te zien waar we nu als straatmuzikant ergens staan. Inmiddels hebben we een hoop routine opgebouwd en is de schroom richting publiek er inmiddels wel vanaf. Na een korte nachtrust (voor Koen amper 4 uur) staat het matzwarte A-teambusje om 11:00 op de stoep.

Broodjes gesmeerd (natuurlijk m'n tas weer laten liggen), verder alleen een gitaar, tenor, beiden in rugtas, en wat mondharmonica's, Bassie en Adriaan tandem op het dak en strakke kloffie aan. Anvers is calling. De beruchte ring rond Antwerpen valt op de zondag redelijk goed te nemen en zonder problemen rijden we de parking van Decatlon op.

De spannendste rit moet nog komen wanneer we ons op de fiets-limousine richting markt begeven. De halve binnenstad ligt open en in een suïcidale duorit stuurt m'n partner in crime ons tussendoor de bouwhekken met haakse bochten en niet voorziene op- en afritten, drempels, tramrails en stoepranden. In een mum van tijd staan we op de markt waarna onze reis slalommend door het stattend publiek naar Anton van Dijk op de Meir, wordt voortgezet.

Gelukkig is nog geen Roemeense accordeonist of piano spelende student ons voor en trekken onze bescheiden instrumentarium uit de hoes. De witte zeemanspet van Koen is onze fooipot deze middag. Het beeld van Anton blijkt ook nu weer ons lievelingsstek bij uitstek.

Nadat we wat nummers hebben gespeeld stelt Koen wat voorbijgangers voor om uit de lijst op de achterkant van zijn Harmony tenor een nummer te kiezen, dan wel op goed geluk blind te prikken. Na een paar vrijwilligers zijn er 2 blonde twintigers op ons muurtje gaan zitten en op goed geluk prikt 1 van de 2 haar wijsvinger op Diane. Na het bijstemmen van m'n gitaar zet ik de eerste zin in; "He Little Girl, Wanna Go for a ride?" Waarop de linker blonde haar hoofd wegdraaide met de woorden; "Nou, denk het niet!" Slik. Als dit de reactie op de eerste zin is dan hou ik me vast voor de rest van het nummer. En even is de schroom weer even terug. We passen het principe verder toe op passanten en de reactie is in de regel positief. Altijd leuk als er iemand speciaal voor jou een Murder Song zingt. Zeker wanneer Jaap uit "s-Grabbekerke in eens met z'n fiets voor ons stopt. Jaap is, zonder voorkennis, met zijn gezin naar de Antwerpse solden afgereisd en heeft zijn fiets meegenomen voor een cultureel tochtje door de Belse havenstad. We laten onze kans niet schieten om ook Jaap toe te zingen.

De schrik zat er die middag wel even flink in bij ons, maar vooral bij het kind, dat ons vol trots een paar cent in de pet gooit, zich omdraait om snel weg te lopen en rakelings ontkomt aan een frontale aanvaring met een fietser die zich samen met nog een paar, belachelijk hard door de winkelstraat vliegt. Gelukkig goed afgelopen. Ondanks dat zitten we er muzikaal goed in en weet het publiek onze pet steeds beter te vinden. Tot we worden verrast door een geitenwollensokken type, omringt door een paar vrienden, met een klarinet in een doos. Niet direct het meest sexy instrument, maar volgens eigen zeggen is hij best bekend in Nederland. Vooral door een optreden in een trein, zonder kaartje, waarvoor radio DJ Domien Verschuurde de boete heeft betaald. Tja. Helemaal zitten we ook weer niet te wachten op een half beschonken slangenbezweerder met de plukken wiet nog in z'n baard. Maar och. Een nummertje voor de vriendschappelijke gedachte moet kunnen. Waarop zijn kameraad alias manager roept, "Ja, dan speel ik wel gitaar!" "Gitaar? Welke gitaar?" Waarop de grapjas op Koen zijn tenor wijst. Ja ja, maar zoveel vriendschappelijkheid gaat mijn kompaan (terecht) toch echt wel even iets te ver.

Het is even zoeken naar de juiste toonsoort voor onze beroemdheid ergens uit het hoge noorden, waarna hij zijn nasaalzeurderige Octo fakir solo inzet. Na 1 nummer vinden wij dat we ons al wel van onze vriendschappelijke kant hebben laten zien en een tweede had voor ons echt niet gehoeven. Wanneer onze nieuwe muziekvriend voor de derde keer inzet en bijna simultaan zijn halve liter blik bier in Koen zijn gitaarhoes leeg kiepert is de maat (en hoes) vol en begint de sfeer wat erg ongemakkelijk te worden. Na afloop wordt ik nog getrakteerd op een lang verhaal over zijn muzikale loopbaan waarna hij mij zijn eigen geschreven composities als "beat" cq backing track voor zijn klarinet aan me wil laten horen. Zijn USB stick gaat vervolgens een soundmachine in en na een volle minuut zijn elektronisch orkesten te hebben aangehoord weet Koen de boel op te rollen met de opmerking;, "Hé, da's Dick Dale!" En zo staan we gelukkig weer met z'n tweeën voor vriend Anton. Alsof we ons publiek in de steek hebben gelaten starten we weer koud aan een nieuwe ronde.

Gelukkig hebben we na een paar nummers ons weer hervonden en staan we in het zonnetje weer ons ding te doen.

We zijn onze maximale tijd al een paar maal voorbij wanneer we onze weg vervolgen naar De Hand, verderop op de Meir. Ik, trappen of m'n leven er vanaf hangt, terwijl Koen vol in de ankers zorgt voor een stabiel rustige koers door de toch wel drukke stad.

Vanaf de halve cirkel voor De Hand spelen we voor ons winkelend publiek. Helaas moeten we een geïnteresseerde voorbijganger af doen met een door bier doorweekt visite kaartje uit de gitaarhoes van Koen. Na een tijdje pakken we ons boeltje in na een korte stop voor de miniwafelboer zetten we koers richting grote markt. Door de smalle straatjes, langs de pizzaboer waar een rokende Italiaanse kok ons met een grote glimlach "Pancho, Pincho. Pincho, pancho!!" na roept. Geen idee of dit goed of slecht nieuws betekend?

Uiteindelijk vinden we een terrasje in de zon aan het grote marktplein. Op een zilveren schaaltje gaat de pet op z'n kop en zij aan zij zitten we ongegeneerd de poet te tellen. Vierenvijftig euro en vijftig cent. De hoogste opbrengst tot nu toe. Een oudere vrouw aan het tafeltje naast ons kijkt een tijdje toe en vraagt vervolgens of we misschien een bank hebben beroofd. "Ja, maar geen al te grote deze keer.". M'n compagnon schiet nog even in zijn beste Engels een jong chinees stel aan op een terrasje ernaast die ons eerder die dag fanatiek heeft staan fotograferen. Verbaast antwoord de jongen hier in het Nederlands op; "Zien we er zo uit als toerist dan?" Een Belgisch biertje en een mega hamburger later, stappen we weer op de tandem om onze fietstocht in reverse terug naar de bus terug te vinden. Ook deze keer weer een geslaagde dag als straatmuzikanten.

Baldrick Brothers - ut Babbelaertje in Middelburg - 2 september 2017

Middelburg is een monumentale stad met een rijke historie in de gouden eeuw. Alles ligt binnen de getande contouren van wat ooit een vestingwal zal zijn geweest. Fijn om te weten en allemaal leuk voor de toerist, maar een regelrechte ramp voor een muzikant die in de binnenstad pal voor een café zijn auto probeert te parkeren om zijn apparatuur op minimale sleepafstand voor het podium te krijgen. En even zo belangrijk is de mogelijkheid om daarna het vervoermiddel een plaatst geven op acceptabele loopafstand tot aan de kroegdeur. Vooral dat laatste bleek een zware klus en na een lange zoektocht en een fikse wandeling vanaf het voormalige trefcenter terrein stap ik "Ut Babbelaertje" aan de Vlasmarkt binnen waar al een redelijke sfeervolle stressstemming hangt. Bij binnenkomst,  een half uur eerder, stond het achterste deel van het café nog vol met apparatuur, drumstel en gitaren. Het geheel opgesierd met een beschaaft formaat damesslip (volgens onze kenner met een vers slakkenspoor en waslabel van hetzelfde formaat als de slip zelf) als kers op de chaos. "De speakers en mengtafel vertoond de laatste tijd kuren en is niet of nauwelijks geluid uit te gebruiken. Er liggen diverse monitoren, speakers, etc. Er is vast wel iets werkends van te maken." Uhu. Leuke boodschap om de avond mee te beginnen. We waren dankzij het optreden van NoPoint een tijdje geleden, getriggerd door Andre en waren daarom ruim 2 uur voor ons optreden aanwezig. Uit voorzorg hadden we onze mengtafel en speaker snoeren mee. Helaas niet de speakers, terwijl dit het grootste probleem bleek te zijn. Tijdens mijn zoekactie naar een parkeerplaats hadden m'n bandgenoten het inventaris via de nooddeur buiten achter het café onder een gespannen zeiltje gezet.

De defecte speakers, aangesloten op een mengtafel, waarbij de overlengte van de fors uitgevallen speakerkabels als rond een haspel om de schuin, op 1 punt nog aan een wandheugel en verder aan de leiding hangende, CV-radiator zijn gewikkeld. Weinig kans om daar nog een knoop uit te krijgen. Na verwoede pogingen om wat speakers aan onze set te koppelen, komt Koen met 2 Laney's aan die eerder onder het zeiltje waren gezet. Gelukkig waren we met dit tweetal uit de nood. Redelijk snel hebben we een acceptabel geluid en staan we om 22:45 Intro/Chicken Shack te spelen na een lange zomerstop. Onze najaarstour is van start.

3 sets lang hebben we een enthousiast publiek. De 2de keer Vendetta in de set is er één met een vet achtergrondkoor: "VENDETTA!!!" En dit keer een prima uitvoering. Wederom weer een feestje met in de laatste set een uitbundige serenade aan de senorita's van Middelburg. Op verzoek spelen we Joline is onze viervoudige toegift.

De damesslip (naar eigen zeggen, niet van de bardames. "Ik draag die dingen niet.") is ergens aan de lamp aan het plafond achter gebleven na een wijze amputatie van het waslabel en na grondige opruiming laten we de ruimte schoner achter dan aangetroffen. Lou is tevreden en hoopt ons in december nog een keer terug te zien. I.v.m. onze volle agenda zal dit eerder begin volgend jaar worden. Ondanks een stroeve start is het weer een muzikaal feestje geweest in Lou's Babbelaer.

Company of Sinners - VAG in at Zottegem - 20 augustus 2017

Vorig jaar de Dirty Edition. Dit jaar Hot & Steamy. Het geloof in self fulfilling prophecy is groot bij de organisatoren van VAG in at Zottegem. Beter bekend als VAGINA(T)ZOTTEGEM. De 100 VW's die vorig jaar door het noodweer naar het Rock Zottegem terrein zijn gekomen, moeten dit jaar toch zeker met 200 extra overtroffen worden. Onze contactpersoon Toon heeft ons voor een tweede keer uitgenodigd en ook wij hopen op een bak zon. De publieke aantrekkingskracht moet dit jaar versterkt worden met de verloting van een extravagante witte Golf 1, die we al bij voorbaat (zowel Koen als ik) claimen te gaan winnen.

Zondag 20 augustus is mijn laatste vakantie dag en er zijn mindere manieren om een fijne vakantie mee af te sluiten. De planning om er een familiedagje van te maken strand, nadat Google Maps een reistijd van 1,5 uur enkele reis inschat. Na een heerlijk chaotische conversatie via Whatsapp hebben we voor onszelf de aankomsttijd op 11:00 bepaald en met een eindtijd van 19:00 voor onze laatste muzikale uitvoering is dit toch wel een erg lange dag om als meereizend publiek op het terrein te moeten vertoeven. Voor ons is dit een stuk dragelijker met een gitaar om ons nek en een publiek wat deze keer wel is komen opdagen.

We hebben ons tot een podiumgig over laten halen, waar we ons met een vlondervloertje naast de bar, idem als bij Jailhouse, proberen uit te lullen. Maar bij aankomst blijkt onze sterk gereduceerde agent (20kg afvallen is niet niks) onwrikbaar en besluiten onze minimale huiskamer alvast direct na aankomst op het podium op te stellen.

De sympathieke geluidsman (zelfs na het overrijden van zijn kabels) heeft zich met zijn muziekkeuze nog niet helemaal op het aanwezige publiek afgestemd. Toon steekt 'm even later de Baldrick Brothers CD toe die we hem net hebben gegeven. Het schijfje klinkt aangenaam lekker over het veldje.

Onze akoestische sets spelen we tussen het publiek. Niet altijd hebben we een liefhebber met een luisterend oor, maar hier en daar trekken we toch wat aandacht. Om te beginnen bij de tapkar en de vette hap tent met de ontdekking van de dag; de caloriearme kipbrochet. Later op de dag maken we een trip vanaf het centrale veld, via de brommers, achterom langs de Volkswagens waar we wat groepjes aan doen. Goed voor een aanvaring met een agressieve hond (kuitenbijtertje) die niet van muzikanten houdt, een zichzelf te komisch classificerende dame met een te grote bril en een zeer in de 4-snaren geïnteresseerd stel. De laatste blijkt zelf een Martin ukelele kopie meegenomen te hebben en er ook nog aardig geluid uit te kunnen krijgen. Aan het eind van onze ronde lopen we de antichrist himself tegen het lijf met 666 in zijn nek die we al "Jesus, Don't Save me" zingend naar het veld begeleiden, wat aldaar met een biertje wordt beloond.

Met gebrek aan passend repertoire leent Koen, na 2,5x de Baldrick Brothers, de geluidsman een surf compilatie-CD voor de broodnodige afwisseling.

Op afgesproken tijd doen we onze versterkte set op het podium. Zoals verwacht blijft een publieke reactie uit, al is onze geluidsman enthousiast. Een prima Lazy-Sunday-Afternoon concert op een zonnig kevertreffen. Daar hoort geen uitbundige menigte bij. Na ons half uur van bescheiden roem maken we plaats voor Pussy Willow. Het 5-man sterke gezelschap heeft aan de aanwezige shirtdragers te zien enige bekendheid hier. Het valt op dat de 3 krulharige frondmannen (gitaar, zang en gitaar/toetsen) een sterke genetisch overeenkomst hebben. Deze zijn ook alle drie een stuk minder spraakzaam dan de Italiaanse drummer en de Zottegemse bassist.

Het podium wordt volgeladen en links naast het podium komt een bingotafeltje met knoppenkast met daarachter een blonde dame, wat de LED-bediening van de lichtshow blijkt te zijn.

Na een lange opbouwtijd is het dan ook werkelijk showtime. De frontkrullenbol opent het "spektakel" in een knal geel jasje als vaandeldrager met een fikse vlag met de Judas Priest klassieker "Breaking the Law". Wanneer daarna de halve Arrow Classic Rock verzameling wordt ingezet worden de LED's ingeschakeld, waarbij zelfs de microfoonstatieven in verschillende kleuren en in diverse ritmes gaan knipperen, wat er enigszins gênant, alla de Toppers, uit begint te zien.

Het publiek lijkt het allemaal prima te vinden. De geplande after party door de Company of Sinners, leek ons na dit “geweld” niet op zijn plaats en gelukkig konden we onze gastheer hier ook van overtuigen.

Wat ons nog rest is de uitslag van de loterij waarna we met wat geluk met de witte VW Tokkiebak richting Nederland kunnen vertrekken. Dit laatste gaat onze neus voorbij.

Voor vertrek halen we de surf CD nog even op, waarna de Baldrick Brothers weer in de speler beland.

Dank aan VAG in Zottegem en met name aan Toon. Hopelijk volgend jaar met de band hier op het podium. We gaan alvast over ons verlichtingsconcept nadenken. Het publiek kan na vandaag wellicht de nummers van de CD al wel meezingen.

Trudy & Marion - Camping De Brakke Zeeuw - 29 Juli 2017

In de supermarkt kan je de meest vreemde afspraken maken. Of ik samen met m'n kompaan eind van de maand kampvuurliedjes kan en wil spelen voor een stuk of 30 motorrijders op een motorcamping in Lewedorp. Ten eerste is m'n compagnon op vakantie en ten tweede is hij niet het persoon om popklassiekers rond een kampvuur te spelen. Aan het kampvuur zal het niet liggen, maar hij heeft, terecht, zo zijn muzikale voorkeur, met zo nu en dan wat mondharmonica en een eigen draai aan elk liedje, waar niet aan te tornen valt. Daarbij komt, dat een paar weken voorbereidingstijd wel erg kort is om bekende nummers naar je eigen hand te zetten.

Nu is de naam van een akoestisch duo uit een grijs verleden, de laatste maanden om verschillende reden al vaker voorbij gekomen, dus. Zou het misschien iets voor Trudy & Marion zijn?

Lang geleden verzorgden Marlon en ik, flink geholpen door Jo van Bo, de bandprogrammering in het buurthuis Brutus in Kapelle, als uitbreiding op jongerenwerk Trinnety, het vervolg op de uit de as herrezen jeugdsoos De Kelder.

Ergens rond 1997/1998 stonden we voor een uitdaging. Tijdens de vergadering blijkt de band voor de a.s. vrijdag zich te hebben afgemeld en er is op korte termijn geen directe vervanger. Wanneer Marlon tot drie keer toe aandringt om met z'n tweeën het gat te dichten besluit ik ja te zeggen en 1 oefenavond is voldoende om in het nieuwe gebouw tegenover de bar een akoestisch set te spelen. Gudy wordt al snel Trudy (zoals ik toch al door Marlon werd genoemd) en Marlon werd Marion (mijn bijdrage als reactie op mijn koosnaam). Dit hebben we nog minimaal 2 keer herhaald in hetzelfde Trinnety en later nog een keer op een BBQ bij Lex en Jans en tijdens het trouwfeest bij Toon en Ingrid in 2000. Na 4 jaar zijn we door Lex nog een keer op herhaling gevraagd voor zijn jubileum in 2004. Dat maakt dat we 13 jaar niet meer samen hebben gespeeld.

Ik maak er al jaren een hobby van om liedjes uit te zoeken en op papier te zetten. Marlon heeft op zijn beurt een fikse verzameling aan liedjes, op papier en in z'n hoofd uit een rijk muzikaal familieverleden. Dat maakt dat we samen behoorlijk veel nummers kunnen spelen. Het grootste manko is de tekst en het zingen daarvan. Wat kunnen we wel en wat zeker niet zingen.

Een kleine twee weken voordien stond ik met 2 identieke mappen met ongeveer 500 nummers, op de stoep in Kruiningen. Naast ouwe koeien en heel veel koffie, was het voornamelijk; "Ken je deze, kan jij die en wil jij dat nummer?" Regelmatig roep ik enthousiast, "Ja die is leuk! Doen we die?". Waarop Marlon reageert, "Dat snap ik dat je die leuk vindt. Hij staat namelijk in JOU boek!" Nummers met te veel mineuren worden per definitie geschrapt en ingewikkelde riffs, licks en akkoorden kosten te veel voorbereidingstijd. Korte check van een paar regels en een keuze; Ja of Nee. Uiteindelijk hebben we ons in 3 avonden door 500 nummers geworsteld en zijn op een long list van 90 nummers uitgekomen. Kunnen we die allemaal zingen? Geen idee? We gaan het in ieder geval proberen. De bijdrage uit Marlon zijn archief is qua tijd (met schaamrood op mijn kaken) bij 2 nummers gebleven. Geen idee hoeveel nummers we nodig hebben! Geen idee hoe lang we kunnen/willen/moeten spelen?Aan het eind van de derde avond bedenken we met wat hulp aan de keukentafel in Kapelle een idee voor de Play list. 90 papiersnippers met op elk het nummer, de tittel en uitvoerend artiest. Uiteindelijk is de Play list in een hoed beland waaruit de campinggangers door te grabbelen onze lijst moet samenstellen. Lekker creatief, leek ons zo.

Op dag des oordeel parkeert de bolide van Marlon zich op m'n stoep en presenteert zich, gewapend met een GoPro die direct vanuit zijn auto op m'n snufferd wordt gezet, als een ware vlogger zonder internet ambities. Bijna als tweede natuur sta ik als randdebiel naar een vierkant blokje met microlens te zwaaien. Samen karren we richting De Brakke Zeeuw waar we door Rebecca warm worden onthaald met 2 koude blikken cola. Gezien de prestaties die van ons wordt verwacht laat ik de potten bier voor na ons optreden.

De lange hete zomeravonden in juni hebben plaats gemaakt voor warm herfstweer met bakken regen en het is dan ook alles behalve kampvuurweer. Het beoogde akoestische setje aan de rand van een berg knapperend houtvuur wordt ingewisseld voor twee barkrukken in de hoek voor het warmhoudbuffer (helaas leeg) en een volle uhh, kantine/bar/café met langwerpige biertafels. Gelukkig hebben we wat versterking meegenomen in de vorm van een monitor speaker (tijdelijk ingepikt van schoondochterlief) en ons mengtafeltje van de Company. Helaas ontdek ik een paar dagen voordien een gebroken beeldje van cumshot Mary, gewikkeld in een ouwe handdoek in het mixerkoffertje. Gelukkig is deze schijnheilige dame met een beetje super glue weer op te lappen. Mijn dierbare metgezel heeft vooraf nog even alle 90 nummers uit de printer getrokken en als dank smeek ik 'm bijna om na een paar nummers mijn exemplaar op de (normaliter verafschuwde) sneeuwschuiver te leggen vanwege mijn last minute aantekeningen.
Nogmaals excuus.Voor 3 nummers sleep ik m'n Jack Daniels Ukelele mee. En na enig gehannes met de correcte uitput/output kunnen we na een zeer korte sound check van start. Geheel volgens een andere setting dan beoogd kiezen we de eerste nummers zelf en ik zet in op Born to Run. Lekker makkelijk om mee te starten, wordt me terecht sarcastisch van rechts ingefluisterd. Vanaf de aftrap schuiven we de hoed richting publiek en rollen er wat grabbelnummers over de sneeuwschuiver. Dit duurt even tot de hoed bij de bebaarde biker aan de tafel voor ons beland. Vakkundig wordt elk snippertje aan de persoonlijke voorkeur getoetst en zo krijgen we onze playlist, inclusief pauze op de tafel voor ons opgediend van onze eigen privé DJ.
De eerste pauze wordt echter door Marion ingelast om een videocamera op statief te installeren. Van onze eerste optredens hebben we niets aan beeld-/fotomateriaal overgehouden. Dat zal ons niet nog eens gebeuren.
Terwijl de camera wordt geïnstalleerd meen ik met een Douwe Bob nummer en 2 uit ons Company of Sinners repertoire mijn solo momentje.
Helaas voor de ukelele. M'n pas ingestudeerde Catch & Release op ukelele is niet door de selectie van onze DJ gekomen, I Don't Wanna Talk About It zit ik per ongeluk gewoon op gitaar te spelen en aan het eind van de avond raak ik de klus kwijt bij Baby When You're Gone waarna ik halverwege alsnog overschakel op gitaar. Eigenlijk had ik het kleine ding beter thuis gelaten. Dan had ik er ook niet halverwege de avond een blik cola in gemikt.
Op een gastmuzikant in het publiek op kazoo en een door zijn vrienden opgejutte onverstaanbare gastzanger na blijft de interactie uit. Gelukkig is het publiek met applaus wel bereid om ons aan te moedigen. Totaal hebben we 40 nummers gespeeld. En ondanks onze eigen zeer bescheiden inschatting van het niveau van onze uitvoering (soms redelijk, soms matig, vaak tenenkrommend vals) is ons publiek ons genadig en valt de kritiek positief uit. De opbouwende kritiek dat we voornamelijk naar onze schoenen en weinig richting het publiek speelden nemen we voor lief, gezien onze noodzaak om van papier te spelen.

Conclusie: een hele ervaring rijker, een hoop lol gehad en weer wat schroom overwonnen. En mocht er een vervolg komen, dan zijn 40 nummers met 10 achter de hand die we echt kunnen wel voldoende voor een acceptabele set. Bedank Rebecca, Ad (helaas te laat door z'n werk), het genadig publiek, maar zeker m'n partner in crime; Marion uh Marlon. En deze keer hebben we de video nog. Vakkundig in elkaar geplakt door een creatieve muzikale offline vlogger. Mooie aanwinst voor de digitale emotiedoos.