Trudy & Marion - "Zondag bij ons?" De Vroone Kapelle - 11 mrt 2018

Schrikkeljaar of 1 januari? Het zal wel de 1ste januari van mijn muzikale carrière zijn. Zo'n dag die begint als een groot feest met vrienden, kennissen en oprecht geweldige mensen om je heen, maar uiteindelijk eindigt met een vette kater en een knallende koppijn. "Zondag bij ons?" nummer 5 en mijn 366ste gig had een lange aanloop. Nadat Marlon en ik 2 geslaagde Pop-sing-a-longs hadden gedaan werden we enthousiast bestookt met de vraag om ook januari er weer 1 te organiseren. Dat streelt je ego wel, maar het waren wel 2 erg intensieve maanden na een even zo intensief jaar op het werk. Een maandje achterover hangen is ook best aantrekkelijk. Zo dacht muzikaal Zeeland er ook over, want het viel niet direct mee om een akoestische act op de 2de zondag van januari te boeken. Gelukkig was collega Rob mij niet vergeten en ongezien, maar met alle vertrouwen in Rob, hebben we Le Ravage geboekt. Een zich niet al te serieus nemend, maar zich zwaar onderschattend, gezelschap uit Walcheren met een set popklassiekers in een eigenzinnig akoestisch versterkte uitvoering. Een perfect gezelschap voor “Zondag bij ons?”.  De lol en humor spat er vanaf en met een paar lange sets is de middag goed en vrolijk gevuld. Ze weten mij over te halen om in de laatste set een paar nummers mee te spelen. "Weak" van Skunk Anansie en "Get Lucky" van Daft Punk. De eerste heb ik jaren met NoPoint gespeeld en de 2de terloops geprobeerd toen ik Chic Le Freak aan het uitzoeken was voor de Porgy & Bess sessie, waarvan de uitvoering de avond hiervoor. Eitje dus! Uhu! Spelen ze "Weak" in een andere toonsoort, dus weg leuke loopjes en dus maar akkoorden rammen. En "Get Lucky" geldt even niet voor mij. Ter plaatse wordt besloten om deze te skippen en hiervoor in de plaats een verrassing te spelen. Na het eerste rondje weet ik de akkoorden wel en ben ik al meespelend aan het afwachten welke tekst er bij hoort. Tot mijn verbazing hoor ik de zangeres zingen; "Ik verscheurde je foto, ...". Dit had ik altijd al willen spelen. (not!) Ze hebben me goed te pakken. Hilarisch! En ondanks dit dramatisch nummer, erg genoten! Zo was de 3de editie wederom, ondanks het ontbreken van een Pop-sing-a-long, zeer geslaagd. We beginnen met onze activiteit gestaagd wat naam te verwerven.

De 4de in februari had een serieus professionele uitstraling. Ellen Shae, de singer-songwriter met Taylor gitaar en haar eigen begeleidingsband, gitarist (een vriendelijke oude Londenaar) en contrabassist die voor de gelegenheid zijn zoontje had meegenomen voor de ritme sectie met een snare en ride-bekken, is dan ook niet zomaar een artieste. Haar eigen geschreven country-jazz nummers gaan verder dan de meeste regionale bands. De sfeervolle vertelliedjes maken van onze huiskamer weer een ander “Zondag bij ons?” dan de keren ervoor en ik ben trots en blij dat Inge ons had getipt. Even zo blij was ik met de bijdage van 'm oude NoPoint bandmaatjes; Herman en Boudewijn. Eind vorig jaar had ik Herman gevraagd om een keer een paar nummers mee te zingen bij een Pop-sing-a-long, maar hij pakte dit een stapje hoger op door Boudewijn te vragen om samen een setje covers en eigen liedjes uit hun oude doos, akoestische te spelen. Ellen stond op de prominente plek voor de muur waar voor kort nog een boekenkast had gestaan en het duo had zijn eigen "podium" in de, door kamerschermen gecreëerde, inham van de biljard ruimte. Met de piano vooraan en daarnaast 2 barkrukken vóór de onbenutte podiumdelen.
Tijdens de muzikale pauze van Ellen spelen de 2 NoPointers onder de vindingrijke naam The Reconstructor (Herman / Boudewijn of te wel Her-bou) een set, zoals ik ze regelmatig "of the record" in de oefenruimte of tijdens een soundcheck heb horen doen, maar nu dan voor het echie. Met Boudewijn afgewisseld op zijn nieuw verworden 12-snarige `Epiphone en op piano. Tijdens Locomotive Breath mogen Cisca, de dwarsfluitiste, die vorige maand ook tijdens de Porgy & Bess sessie samen met Herman en Stefan (ook NoPoint) hetzelfde nummer mee deed, en ik op gitaar meedoen. Terwijl Boudewijn achter de toetsen gaat zitten. Heerlijk zo'n muzikale mengeling. Leuk dat alles ook gewoon kan en lukt op zo'n middag. Aan het eind van hun set weten ze mij en het publiek te raken met een gevoelige ballad die ze ooit samen hebben geschreven. Helaas kwam de pianosolo van de Amazing Stroopwafels; Oude Maasweg, tot 2 keer toe niet uit de verf, maar de 2 hadden al genoeg credits opgebouwd met de andere nummers.
Ellen tipt me voor een Amerikaans duo dat in november naar Nederland komt en waarmee zij regelmatig nummers schrijft. De plannen voor een 2de seizoen beginnen hiermee ook al te groeien. De potentie is er zeker op Kapelle en het dreigt gewoon te gaan lukken met “Zondag bij ons?”.

Voor de 5de kan een Pop-sing-a-long niet uitblijven. We hadden de jonge muzikanten Dirk & Gijs al geboekt en met hun niet altijd voor de hand liggende mooie akoestische klassiekers is een Pop-sing-a-long prima te combineren. Er blijkt zelfs een mogelijkheid voor een combi. Tijdens de vorige “Zondag bij ons?” kwamen Herman en Hans, beiden TAFKABB’er (The Artists Formerly Known As Bêêste Bind), met het idee en voorstel om met z’n tweeën een volledige bijdrage voor een Pop-sing-a-long voor hun rekening te nemen. Wellicht zitten we dan met een overvol programma, maar ach. Wie let er op de zondagmiddag op de tijd?
Was wel even een verrassing toen ’s-morgens bleek dat er al een volledig podium en “zaal” opstelling was gemaakt. Verbaasd, want de indeling matchte niet of nauwelijks met onze planning voor de middag. Gelukkig was de PA met weinig aanpassing te verplaatsen. Verder de stoelen en tafels op een andere plek en zo was al snel weer een sfeertje gecreëerd. Jammer dat de aanpassingen door de initiator van onze zondagmiddag activiteit, minder in dank werd afgenomen en dit werd dan ook niet bepaald onder stoelen of banken gestoken. 😕 Beetje ongelukkige start, door een onnozel akkefietje. Helaas liep vervolgens de sound check ook niet bepaald vlotjes. Het duurde lang om een bruikbaar geluid te creëeren wat bij mij mogelijk het gevolg was van een redelijk platte 9V batterij.
Last minute besluiten we i.p.v. Dirk & Gijs met Trudy & Marion af te trappen. Er is niets zo ondankbaars dan voor een bijna lege kroeg te spelen, te weten dat er nog volk komt, en daarom nemen wij deze taak met 4 van ons mindere meezingers, voor onze rekening. Dirk en Gijs hebben met het eerste nummer wat afstemproblemen wat Gijs vindingrijk afdoet met een vergelijk met pannenkoeken. De eerste mislukt altijd, maar daarna worden ze alleen maar beter. Wat ook een kloppende vergelijk blijk te zijn. De combinatie van akoestisch en elektrische gitaar en een paar nummers op piano kwam goed uit de verf. Het jonge duo had een verrassend muzikale set neergezet en eindigden als afgesproken met Country Road, waarbij Finley de teksten op het scherm toverde en Marlon en ik aan schoven voor de start van onze eerste sing-a-long set, waarin Marlon en ik de begeleidende song op ons namen. Voor een paar nummers kregen we daarbij hulp van Herman.
Voor Bloed, zweet en tranen, die gelukkig Herman zingt, zie ik Hans de akkoorden pakken op de hals van de nieuwe Vay rond Marlon zijn nek, terwijl Marlon de rechter slagpartij voor zijn rekening neemt. Een door mij ooit gehate Hazes klassieker die, na mijn bijdrage aan KAFKABB voor pakweg 500 uitzinnige roeigasten, een speciaal plekje heeft verworven. Bij Marlon ook! Hij is er zelfs, volgens eigen zeggen, ooit voor uit een band gestapt.
Aansluitend aan onze set neemt Herman en Hans ons stokje over en hangt Herman mijn gitaar om voor 10 nummers meezing plezier. Het repertoire gaat van het  tenenkrommende “De Vlieger” van alweer Hazes tot aan de Ierse Folk met “The Wild Rover”. Maakt niets uit!! Het duo Spans & Sperman uh Hans & Herman weet het goed te brengen en het hele huiskamer café zingt mee. Zelfs al zit ik er als souffleur zo nu en dan wel eens naast en volgt de tekst op de schermen niet altijd tijdig wanneer ik even niet op zit te letten of zelf uit volle borst zit mee te zingen met The Letter of Hotel California. Des te meer respect voor onze vaste souffleur die het gelukkig wel foutloos voor elkaar krijgt.
Na Maas en Waal, onze eerste uit de laatste set, komen Dirk & Gijs nog 1 keer terug voor Take It Easy. Het is inmiddels al over zessen, maar niemand vertrekt en iedereen doet nog mee. Misschien had ik mij beter niet aan Racoon gewaagd, maar wanneer Herman de laatste 3 invult staat de klok al over half 7 en kijken we terug op een meer dan geslaagde middag.

Setlijst:

SET 1 - TRUDY & MARION:

Ben ik te min (1966) - Armand (Marlon)
Get Back (1970) - The Beatles (Gudy)
Love You Like I Love Myself (1979) - Herman Brood (Marlon)
Fortunate Son (1969) - CCR (Gudy)

SET 2 - Dirk & Gijs
Laatste nummer samen met Trudy & Marlon:

Country Roads - John Denver (Dirk & Gijs)

SET 3 - TRUDY & MARION:

Blauw (1990) - The Scene (Marlon)
’t Donder en ’t Bliksemt (1997) - Guus Meeuwis (Gudy)
Deurdonderen (1982) - Normaal (Marlon)
Zij Gelooft in mij (1981) - André Hazes (Gudy)
Bloed,Zweet en Tranen (2002) - André Hazes (Herman)
Sweet Dreams (1983) - Eurythmics (Herman)
I Will Survive (1982) - Gloria Gaynor (Gudy)
Oya Lele (2003) - K3 (Marlon)

SET 4 - HANS & HERMAN:

The Letter (1967) - The Box Tops
Obladi Oblada (1968) - The Beatles
House of the Rising Sun (1964) - The Animals
Hotel California (1976) - The Eagles
De Vlieger (1977) - André Hazes
Proud Mary (1969) - CCR
Sinds 1 dag of 2 (1981) - Doe Maar
Streets of London (1969) - Ralph McTell
When I’m 64 (1967) - The Beatles
Wild Rover ( voor 1845) - Dubliners

SET 5 - TRUDY & MARION:

Land van Maas en Waal (1966) - Boudewijn de Groot  (Marlon/Gudy)

MET DIRK & GIJS:   Take It Easy - The Eagles (Dirk & Gijs)

Fire (1978) - Bruce Springsteen (Marlon)
Hey Jude (1968) - The Beatles (Marlon)
Jolene (1974) - Dolly Parton (Gudy)
Liverpool Rain (2010) - Racoon (Gudy)
Tainted Love (1964 / 1981) - Soft Cell (Gudy)
Ik Leef Niet Meer Voor Jou (1995) - Marco Borsato (Herman)
We Are The Champions (1977) - Queen (Herman)
With A Little Help (1967 / 1968) - Joe Cocker (Herman)

Het feestje was bijna te mooi om waar te zijn. We hebben nog 1 zondag te gaan. Althans, dat was onze gedachte. De planning was een optreden van Inge die speciaal voor “Zondag bij ons?” weer haar begeleiding bij elkaar had gevraagd voor een afsluitend concert van ons eerste seizoen. Als aanvulling zouden we met de Company of Sinners voor de 2de keer een paar korte sets spelen. Het mocht helaas niet zo zijn! Een goed bedoeld overleg eindig met een onverwachts besluit en daarmee komt een geslaagde activiteit aan zijn eind.
Althans, einde? Voorlopig wel, maar ik kan mij eigenlijk niet voorstellen dat dit voorgoed de laatste zou zijn geweest. Daarvoor hadden we te veel respons en was het te leuk om te doen.
Bedankt, Patricia, Henne, Finley, Heleen, Inge, Herman, Boudewijn, Hans, Veerle, José, Valentijn, Janneke, Bram, alle muzikanten die zijn geweest, alle bezoekers en vooral de meezingers, maar bovenal mijn muzikale maatje Marlon die 3 van de 5 middagen en verscheidene oefenavonden klaar stond om er een succes van te maken.